เฮเซียด บทสวดของโฮเมอร์ และโฮเมริกา

Hesiod, The Homeric Hymns, and Homerica

by Homer and Hesiod

บทสวดของโฮเมอริก

[ภาพทั้งหมดส่วนใหญ่ในนี้ถูกสร้างด้วย AI: chatGPT]

I. ถึงไดโอนีซัส 

(ll 1-9) บางคนบอกว่าที่ Dracanum บางคนบอกว่าบน Icarus ที่มีลมแรง และบางคนบอกว่าที่ Naxos โอ ผู้เกิดบนสวรรค์ และบางคนบอกว่าที่แม่น้ำ Alpheus ที่น้ำวนแรงมาก ซึ่ง Semele ที่กำลังตั้งครรภ์ได้ให้กำเนิดคุณแก่ Zeus ผู้รักสายฟ้า และบางคนยังบอกว่าคุณเกิดที่ Thebes แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเท็จ บิดาแห่งมนุษย์และเทพเจ้าได้ให้กำเนิดคุณในที่ห่างไกลจากมนุษย์และในความลับจาก Hera ที่มีแขนขาว มี Nysa แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นภูเขาที่สูงที่สุดและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้ อยู่ไกลออกไปใน Phoenice ใกล้กับลำธารของ Aegyptus

(ll 10-12) '...และผู้คนจะเก็บเครื่องบูชาไว้มากมายสำหรับเธอในศาลเจ้าของเธอ และเมื่อสิ่งเหล่านี้เป็นสาม มนุษย์ก็จะถวายหลุมฝังศพที่สมบูรณ์แบบให้กับคุณในงานเลี้ยงของคุณทุกๆ สามปี'

(ล. 13-16) บุตรแห่งโครนอสพูดและพยักหน้าด้วยคิ้วสีเข้มของเขา และผมอันศักดิ์สิทธิ์ของกษัตริย์ก็ไหลออกมาจากศีรษะอมตะของเขา และเขาทำให้โอลิมปัสหมุนไปมาอย่างยิ่งใหญ่ ซูสผู้ชาญฉลาดพูดเช่นนั้นและสถาปนามันด้วยการพยักหน้า

(ข้อ 17-21) จงมีน้ำใจเถิด โอ อินเซวน์ ผู้ปลุกเร้าสตรีผู้คลุ้มคลั่ง พวกเราผู้ขับร้องจะขับขานถึงเจ้าเมื่อเราเริ่มและเมื่อเราจบเพลง และหากไม่ลืมเจ้าก็อย่าได้นึกถึงบทเพลงศักดิ์สิทธิ์ และลาก่อน ไดโอนีซัส อินเซวน์ กับเซเมเล มารดาของเจ้า ซึ่งผู้คนเรียกกันว่า ไทโอน

VII. ถึงไดโอนีซัส

(1-16) ข้าพเจ้าจะเล่าถึงไดโอนีซัส บุตรชายของเซเมเลผู้รุ่งโรจน์ ว่าเขาปรากฏตัวบนแหลมที่ยื่นออกไปริมฝั่งทะเลที่ไม่มีผลไม้ ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังเข้าสู่วัยหนุ่ม ผมสีเข้มที่รกรุงรังของเขาพลิ้วไสวอยู่รอบตัวเขา และเขาสวมเสื้อคลุมสีม่วงบนไหล่ที่แข็งแรงของเขา ทันใดนั้น โจรสลัดชาวทีร์เซเนียนก็แล่นเข้ามา บนเรือที่มีดาดฟ้าสวยงามเหนือทะเลที่เป็นประกายอย่างรวดเร็ว ชะตากรรมอันน่าสลดใจนำพวกเขาไป เมื่อพวกเขาเห็นเขา พวกเขาก็ทำท่าให้กันและกันและรีบออกไป จับเขาทันทีแล้วพาเขาขึ้นเรือด้วยความยินดี เพราะพวกเขาคิดว่าเขาเป็นบุตรของกษัตริย์ที่เติบโตมาจากสวรรค์ พวกเขาพยายามจะมัดเขาด้วยโซ่ที่หยาบกระด้าง แต่โซ่ไม่สามารถมัดเขาได้ และโซ่ก็หลุดออกจากมือและเท้าของเขา เขานั่งลงพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตาที่มืดมิดของเขา จากนั้นกัปตันก็เข้าใจทุกอย่างและตะโกนทันทีกับเพื่อนๆ ของเขาและพูดว่า:

(ล. 17-24) “คนบ้า! เทพองค์ใดเล่าที่พวกเจ้าจับไปผูกมัดไว้ ทั้งที่มันแข็งแกร่งมาก แม้แต่เรือที่สร้างอย่างดีก็ยังไม่สามารถบรรทุกมันได้ แน่นอนว่าต้องเป็นซูสหรืออพอลโลที่ถือธนูเงิน หรือโพไซดอน เพราะมันไม่เหมือนกับมนุษย์ธรรมดา แต่เหมือนเทพเจ้าที่สถิตอยู่บนโอลิมปัส มาเถอะ ปล่อยมันไปบนชายฝั่งอันมืดมิดทันที อย่าแตะต้องมัน มิฉะนั้นมันจะโกรธและก่อให้เกิดลมพายุและพายุฝนฟ้าคะนอง”

(ll. 25-31) เขาพูดอย่างนั้น แต่เจ้านายกลับดุเขาด้วยถ้อยคำเยาะเย้ยว่า “คนบ้า จงสังเกตลมและช่วยชักใบเรือขึ้น จับเชือกให้หมด พวกเราจะจัดการเรื่องนี้กับเขา ฉันคิดว่าเขาน่าจะมุ่งหน้าไปยังอียิปต์หรือไซปรัสหรือไฮเปอร์โบเรียนหรือไกลกว่านั้น แต่ในที่สุดเขาจะพูดออกมาและบอกเพื่อนๆ ของเขา ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขา และพี่น้องของเขาให้เราทราบ เพราะโชคชะตาได้โยนเขามาขวางทางเรา”

(32-54) เมื่อท่านกล่าวเช่นนี้แล้ว ท่านก็ชักเสากระโดงและใบเรือขึ้นบนเรือ ลมก็พัดแรงจนใบเรือเต็ม และลูกเรือก็ดึงเชือกทั้งสองข้างให้ตึง แต่ไม่นานก็เห็นสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นท่ามกลางพวกเขา ก่อนอื่นเลย ไวน์หอมหวานไหลฟุ้งไปทั่วทั้งเรือสีดำ และกลิ่นสวรรค์ก็ลอยฟุ้งขึ้น ทำให้ลูกเรือทุกคนตะลึงเมื่อเห็นมัน ทันใดนั้น เถาวัลย์ก็แผ่ขยายออกไปทั้งสองทางตามส่วนบนของใบเรือ มีพวงองุ่นห้อยลงมาจากเถาวัลย์จำนวนมาก และไม้เลื้อยสีเข้มพันรอบเสากระโดง ออกดอกและมีผลเบอร์รี่มากมายขึ้นอยู่ และหมุดรูทั้งหมดก็ถูกปกคลุมด้วยพวงมาลัย เมื่อพวกโจรสลัดเห็นสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ในที่สุดพวกเขาก็สั่งให้กัปตันเรือนำเรือเข้าฝั่ง แต่พระเจ้ากลับกลายเป็นสิงโตที่น่ากลัวบนเรือที่หัวเรือและคำรามเสียงดัง ท่ามกลางเรือ พระองค์ยังทรงแสดงปาฏิหาริย์ของพระองค์และสร้างหมีขนยาวที่ยืนขึ้นและหิวโหย ขณะที่บนหัวเรือมีสิงโตจ้องมองอย่างดุร้ายด้วยคิ้วขมวด ลูกเรือจึงวิ่งหนีไปที่ท้ายเรือและมุงดูกัปตันเรือที่คิดถูกต้องอย่างสับสน จนกระทั่งทันใดนั้น สิงโตก็กระโจนเข้าหากัปตันและจับตัวเขาไว้ เมื่อลูกเรือเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็กระโดดออกจากเรือลงไปในทะเลอันสดใส หนีจากชะตากรรมที่น่าสังเวช และกลายเป็นปลาโลมา แต่บนกัปตันเรือ ไดโอนีซัสมีเมตตาและจับเขาไว้ และทำให้กัปตันมีความสุขอย่างยิ่ง โดยกล่าวกับเขาว่า

(ล. 55-57) “จงมีใจกล้าไว้เถิด ที่รัก... เจ้าได้รับความโปรดปรานจากใจของฉันแล้ว ฉันเป็นไดโอนีซัสผู้ร้องไห้โวยวาย ซึ่งเซเมเล ธิดาของแคดมัสมีสัมพันธ์กับซูส”

(ล. 58-59) สวัสดี บุตรแห่งเซเมเลผู้มีใบหน้างดงาม ผู้ใดที่ลืมเจ้าก็ไม่มีทางที่จะสั่งเพลงไพเราะได้

---

ข้อความดังกล่าวเป็นบทกวีที่กล่าวถึง ไดโอนีซัส (Dionysus) เทพแห่งไวน์ การเฉลิมฉลอง และความคลุ้มคลั่งในเทพปกรณัมกรีก โดยเนื้อหาบางส่วนมีความเชื่อมโยงกับตำนานการกำเนิดของไดโอนีซัสจากหลายสถานที่และการสรรเสริญต่อเทพองค์นี้

XXVI. ถึงไดโอนีซัส

(ll. 1-9) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับไดโอนีซัสผู้มีมงกุฎไม้เลื้อย เทพผู้ส่งเสียงร้องดัง บุตรผู้สูงศักดิ์ของซูสและเซเมเลผู้รุ่งโรจน์ นางไม้ผู้มีผมดกหนารับเขาไว้ในอ้อมอกจากบิดาของเขา และเลี้ยงดูเขาอย่างระมัดระวังในหุบเขาแห่งนีซา ซึ่งตามพระประสงค์ของบิดา เขาเติบโตขึ้นในถ้ำที่มีกลิ่นหอม และได้รับการยกย่องให้เป็นอมตะ แต่เมื่อเหล่าเทพธิดาพาเขาขึ้นมา เทพที่มักจะร้องเพลงสรรเสริญก็เริ่มเดินเตร่ไปมาอย่างต่อเนื่องในดงไม้คูมบ์ซึ่งปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยและลอเรลหนาทึบ นางไม้เดินตามเขาไปเพื่อเป็นผู้นำ และป่าที่ไม่มีขอบเขตก็เต็มไปด้วยเสียงร้องโวยวายของพวกเธอ

(ข้อ 10-13) ขอส่งคำทักทายมายังท่าน ไดโอนีซัส เทพเจ้าแห่งพวงดอกไม้อันอุดมสมบูรณ์ โปรดประทานให้เราได้กลับมาชื่นชมยินดีอีกครั้งในฤดูกาลนี้ และจากฤดูกาลนั้นเป็นต้นไปอีกหลายปี

---

สรุปใจความ

1. ความลึกลับของสถานที่กำเนิด (ll. 1-9)

มีการกล่าวถึงสถานที่ที่เป็นไปได้หลายแห่งซึ่งเชื่อว่าเป็นสถานที่กำเนิดของไดโอนีซัส เช่น Dracanum, Icarus, Naxos, แม่น้ำ Alpheus, Thebes และภูเขา Nysa ใน Phoenicia ใกล้แม่น้ำ Aegyptus

สถานที่ที่แท้จริงเป็นความลับ เพื่อปกป้องเขาจาก เฮรา (Hera) เทพีผู้มีความอิจฉา

2. การบูชาและการสรรเสริญ (ll. 10-12)

กล่าวถึงการบูชาและพิธีกรรมที่มนุษย์จะจัดขึ้นเพื่อถวายแก่ไดโอนีซัส และการเฉลิมฉลองในลักษณะงานเลี้ยงทุกสามปี

3. คำพูดของซูส (ll. 13-16)

ซูส เทพเจ้าแห่งสายฟ้าและบิดาของไดโอนีซัส กล่าวยืนยันสถานภาพและความสำคัญของไดโอนีซัส ด้วยการพยักหน้าอันทรงพลังที่ทำให้โอลิมปัสสั่นสะเทือน

4. คำสรรเสริญและการร่ำลา (ll. 17-21)

ผู้ขับร้องขอพรจากไดโอนีซัสและสรรเสริญความศักดิ์สิทธิ์ของเขา พร้อมทั้งรำลึกถึงเซเมเล (Semele) มารดาของเขา ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็น ไทโอน (Thyone) ในภายหลัง

---

ความสำคัญในเชิงตำนาน

ไดโอนีซัส มีลักษณะพิเศษที่แตกต่างจากเทพอื่น ๆ ในโอลิมปัส เนื่องจากเป็นเทพที่เกิดจากมารดามนุษย์ (เซเมเล) และมีความเชื่อมโยงกับธรรมชาติและความอุดมสมบูรณ์

ตำนานการซ่อนตัวเพื่อหลีกเลี่ยงการแก้แค้นของเฮรา แสดงถึงความพยายามในการปกป้องเทพเจ้าองค์ใหม่นี้จนเติบโตขึ้นมา

การบูชาไดโอนีซัสมักเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมที่สนุกสนานและหลุดพ้นจากกรอบสังคม เช่น งานเลี้ยงและการเต้นรำ

ข้อความนี้สะท้อนถึงความสำคัญของไดโอนีซัสในฐานะเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์และจิตวิญญาณแห่งการเฉลิมฉลองในวัฒนธรรมกรีกโบราณ

XIII. ถึงเดมีเทอร์

(ll 1-2) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับดีมีเตอร์ผู้มีผมดกหนา เทพธิดาผู้น่ากลัว และเกี่ยวกับเพอร์เซโฟนี ลูกสาวผู้แสนน่ารักของเธอ

(ข้อ 3) สรรเสริญพระเจ้า โปรดทรงปกป้องเมืองนี้ให้ปลอดภัย และโปรดควบคุมบทเพลงของข้าพเจ้าด้วย

II. เพื่อวิหาร

(บทที่ 1-3) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับดีมีเตอร์ผู้มีผมดกหนา เทพธิดาผู้น่ากลัว—เกี่ยวกับตัวเธอและลูกสาวข้อเท้ารวบของเธอ ซึ่งเอโดเนียสได้ลักพาตัวไป โดยมอบให้กับซูสผู้มองเห็นทุกสิ่ง ผู้สร้างเสียงฟ้าร้องอันดัง

(ll. 4-18) นอกจากดีมีเทอร์ เจ้าหญิงแห่งดาบทองคำและผลไม้อันรุ่งโรจน์แล้ว เธอยังเล่นกับธิดาอกใหญ่ของโอเชียนัสและเก็บดอกไม้ไว้ทั่วทุ่งหญ้าอันอ่อนนุ่ม กุหลาบ โครคัส ไวโอเล็ตที่สวยงาม ไอริส ไฮยาซินธ์ และนาร์ซิสซัส ซึ่งโลกสร้างขึ้นให้เติบโตตามพระประสงค์ของซูสและเพื่อเอาใจเจ้าบ้านแห่งมวลมนุษย์ เพื่อเป็นกับดักสำหรับหญิงสาวที่เหมือนดอกไม้ ดอกไม้ที่วิเศษและเปล่งประกาย เป็นสิ่งที่น่าเกรงขามไม่ว่าสำหรับเทพเจ้าที่ไม่มีวันตายหรือมนุษย์ธรรมดาก็ตาม รากของมันมีดอกไม้นับร้อยดอก และมีกลิ่นหอมมาก ทำให้ท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบนและแผ่นดินโลกทั้งหมดและเกลือของทะเลหัวเราะด้วยความยินดี และเด็กสาวก็ประหลาดใจและยื่นมือทั้งสองออกไปหยิบของเล่นที่น่ารักนั้น แต่แผ่นดินที่มีทางเดินกว้างใหญ่เปิดออกในที่ราบแห่งนีซา และเจ้าผู้เป็นกองทัพแห่งมากมายพร้อมด้วยม้าอมตะของเขาได้ออกมาหาเธอ—บุตรของโครนอส ผู้ทรงมีชื่อมากมาย 2505

(19-32) เขาอุ้มเธอขึ้นรถทองคำอย่างไม่เต็มใจและอุ้มเธอไปพร้อมกับคร่ำครวญ จากนั้นเธอก็ร้องเสียงดังลั่นเรียกหาบิดาของเธอซึ่งเป็นบุตรของโครนอส ผู้สูงส่งและยอดเยี่ยมที่สุด แต่ไม่มีใคร ไม่ว่าจะเป็นเทพอมตะหรือมนุษย์ธรรมดาได้ยินเสียงของเธอ หรือแม้แต่ต้นมะกอกที่ให้ผลดก มีเพียงเฮคาทีผู้มีจิตใจอ่อนโยน ผู้มีผมสีสดใส ธิดาของเพอร์ซิอัสเท่านั้นที่ได้ยินเสียงของหญิงสาวจากถ้ำของเธอ และเฮลิออส ลอร์ดผู้เป็นบุตรที่สดใสของไฮเปอเรียน ขณะที่เธอร้องเรียกบิดาของเธอซึ่งเป็นบุตรของโครนอส แต่เขากลับนั่งห่างๆ โดยแยกจากเหล่าเทพในวิหารของเขาที่ผู้คนจำนวนมากสวดมนต์ และรับเครื่องบูชาอันแสนหวานจากมนุษย์ธรรมดา ดังนั้น บุตรของโครนอสผู้เป็นผู้ปกครองหลายชื่อและกองทัพหลายเผ่า จึงอุ้มเธอไปโดยได้รับอนุญาตจากซูสบนรถม้าอมตะของเขา ซึ่งเป็นบุตรของพี่ชายของเขาเองและไม่เต็มใจ

(ll. 33-39) และตราบใดที่นางผู้เป็นเทพียังคงมองเห็นพื้นพิภพและสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาวและท้องทะเลที่น้ำเชี่ยวกรากซึ่งมีปลาชุกชุม และแสงอาทิตย์ และยังหวังว่าจะได้พบกับมารดาที่รักของเธอและเหล่าเผ่าของเทพเจ้าชั่วนิรันดร์ ตราบใดที่ความหวังยังคงสงบนิ่งในหัวใจอันยิ่งใหญ่ของเธอจากความทุกข์ยากทั้งหมดของเธอ.... ((LACUNA)) ....และความสูงของภูเขาและความลึกของทะเลก็ดังก้องด้วยเสียงที่เป็นอมตะของเธอ และมารดาผู้เป็นราชินีของเธอได้ยินเธอ

(40-53) ความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าครอบงำหัวใจของนาง นางฉีกผ้าคลุมผมอันศักดิ์สิทธิ์ของนางด้วยมืออันเป็นที่รัก นางถอดเสื้อคลุมสีเข้มของนางลงมาจากไหล่ทั้งสองข้าง และวิ่งไปอย่างรวดเร็วเหมือนนกป่า ข้ามผืนดินอันมั่นคงและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ เพื่อค้นหาบุตรของนาง แต่ไม่มีใครบอกความจริงกับนาง ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้าหรือมนุษย์ และนกที่เป็นลางบอกเหตุก็ไม่มีใครนำข่าวที่แท้จริงมาบอกนาง จากนั้นราชินีเดโอก็เร่ร่อนไปทั่วโลกพร้อมกับคบเพลิงในมือเป็นเวลาเก้าวัน ด้วยความเศร้าโศกที่นางไม่เคยได้ลิ้มรสอมโบรเซียและน้ำอมฤตอันแสนหวาน และไม่เคยพรมน้ำบนร่างกายของนางเลย แต่เมื่อรุ่งอรุณอันสว่างไสวครั้งที่สิบมาถึง เฮคาตีก็มาพร้อมกับคบเพลิงในมือ และได้พูดคุยกับนางและบอกข่าวกับนางว่า

(บทที่ 54-58) “ราชินีดีมีเตอร์ ผู้ประทานฤดูกาลและผู้ประทานของขวัญอันดีงาม เทพเจ้าแห่งสวรรค์องค์ใดหรือมนุษย์คนใดที่ลักพาตัวเพอร์เซโฟนีไปและแทงหัวใจอันเป็นที่รักของคุณด้วยความเศร้าโศก เพราะฉันได้ยินเสียงของเธอ แต่ไม่เห็นด้วยตาว่าเป็นใคร แต่ฉันบอกคุณอย่างจริงใจและในไม่ช้าว่าฉันรู้ทุกอย่าง”

(ll. 59-73) ดังนั้น เฮคาตีจึงตอบ และธิดาของรีอาผู้มีผมดกหนาไม่ตอบเธอ แต่รีบเร่งไปกับเธอโดยถือคบเพลิงไว้ในมือ พวกเธอจึงมาหาเฮลิออส ผู้เป็นผู้พิทักษ์ทั้งเทพและมนุษย์ และยืนอยู่ข้างหน้าม้าของเขา และเทพีผู้แวววาวก็ถามเขาว่า “เฮลิออส เจ้าคิดว่าข้าเป็นเทพีหรือไม่ ถ้าหากว่าคำพูดหรือการกระทำของข้าทำให้หัวใจและวิญญาณของเจ้าชุ่มชื่นขึ้น ข้าได้ยินเสียงร้องอันน่าตื่นเต้นของลูกสาวที่ข้าให้กำเนิดท่ามกลางอากาศที่ไร้ผล เธอเป็นลูกหลานที่น่ารักและมีรูปร่างงดงามราวกับถูกจับกุมอย่างรุนแรง แม้ว่าด้วยตาของข้า ข้าก็มองไม่เห็นอะไรเลย แต่เจ้า—เพราะเจ้ามองลงมาจากอากาศที่สดใสเหนือพื้นดินและท้องทะเลทั้งหมด—บอกข้าด้วยความจริงเกี่ยวกับลูกสาวที่รักของข้า หากเจ้าเห็นเธอที่ไหน เทพเจ้าหรือมนุษย์คนใดได้จับกุมเธออย่างรุนแรงโดยไม่เต็มใจของเธอและของฉัน และทำเช่นนั้น”

(ll. 74-87) เธอพูดอย่างนั้น และลูกชายของไฮเปอเรียนก็ตอบเธอว่า “ราชินีดีมีเตอร์ ธิดาของรีอาผู้มีผมดกหนา ฉันจะบอกความจริงกับคุณ เพราะฉันรู้สึกเคารพและสงสารคุณมากในความเศร้าโศกของคุณต่อธิดาที่มีข้อเท้าที่สั้นและประณีตของคุณ ไม่มีเทพเจ้าอมตะองค์ใดที่จะตำหนิได้ นอกจากซุสผู้รวบรวมเมฆที่มอบเธอให้กับฮาเดส พี่ชายของพ่อของเธอ เพื่อให้เธอได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่อวบอิ่มของเขา ฮาเดสจึงจับเธอและพาเธอร้องไห้เสียงดังในรถม้าของเขาไปยังอาณาจักรแห่งหมอกและความมืดมนของเขา อย่างไรก็ตาม เทพธิดา หยุดคร่ำครวญเสียงดังและอย่าโกรธเคืองอย่างไร้เหตุผล เอโดเนียส ผู้ปกครองของหลาย ๆ คน ไม่ใช่สามีที่ไม่เหมาะสมในบรรดาเทพเจ้าอมตะสำหรับลูกของคุณ เนื่องจากเขาเป็นพี่ชายของคุณเองและเกิดมาจากสายเลือดเดียวกัน นอกจากนี้ เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา เขาได้รับส่วนแบ่งที่สามซึ่งเขาได้รับเมื่อมีการแบ่งครั้งแรก และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้านายของผู้ที่อาศัยอยู่ท่ามกลางเขา”

(ข้อ 88-89) ดังนั้นเขาจึงตรัสและเรียกม้าของเขา และเมื่อเขาดุ ม้าของเขาก็หมุนรถม้าอันรวดเร็วไปอย่างรวดเร็วเหมือนนกที่มีปีกยาว

(ll. 90-112) แต่ความเศร้าโศกยิ่งน่ากลัวและโหดร้ายยิ่งขึ้นเข้ามาในใจของดีมีเทอร์ และหลังจากนั้นเธอก็โกรธลูกชายของโครนอสผู้ซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำจนเธอหลีกเลี่ยงการชุมนุมของเหล่าทวยเทพและโอลิมปัสที่สูงส่ง และไปยังเมืองต่างๆ และทุ่งนาที่อุดมสมบูรณ์ของผู้คน ทำให้ร่างกายของเธอเสียโฉมไปชั่วขณะ และไม่มีใครไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงหน้าอกใหญ่รู้จักเธอเมื่อพวกเขาเห็นเธอ จนกระทั่งเธอมาถึงบ้านของเซเลอุสผู้ชาญฉลาด ซึ่งในขณะนั้นเป็นเจ้าเมืองแห่งเอเลอุสที่มีกลิ่นหอม เธอรู้สึกหงุดหงิดในใจและนั่งลงใกล้ริมทางข้างบ่อน้ำของหญิงสาว ซึ่งผู้หญิงในสถานที่แห่งนี้เคยใช้ตักน้ำจากบ่อนั้น ในที่ร่มซึ่งมีต้นมะกอกขึ้นอยู่ และเธอก็เหมือนผู้หญิงชราที่ถูกตัดขาดจากการคลอดบุตรและของขวัญจากอโฟรไดท์ผู้รักพวงมาลัย เหมือนพี่เลี้ยงเด็กของพระราชาที่ทำหน้าที่ยุติธรรม หรือเหมือนแม่บ้านในห้องโถงที่ส่งเสียงดังก้องกังวาน ที่นั่น ธิดาของเซเลอุส บุตรชายของเอเลอุซิส เห็นเธอกำลังไปตักน้ำที่ตักง่ายเพื่อนำน้ำนั้นใส่เหยือกทองแดงไปที่บ้านของบิดาที่รัก พวกเธอมีสี่คน เหมือนกับเทพธิดาในวัยเยาว์ ได้แก่ คาลลิไดซ์และคลีซิไดซ์ และเดโมผู้สวยงามกับคาลลิโทซึ่งเป็นพี่คนโต พวกเธอไม่รู้จักเธอ เพราะมนุษย์ไม่สามารถแยกแยะเทพเจ้าออกจากกันได้ง่าย แต่พวกเธอที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เธอพูดจาเป็นนัย ๆ ว่า

(ล. 113-117) “แม่เฒ่า ท่านเกิดมาจากใครและมาจากไหน ทำไมท่านจึงออกจากเมืองไปและไม่เข้าไปใกล้บ้านเรือน เพราะในห้องโถงอันร่มรื่นมีสตรีวัยเดียวกับท่าน และยังมีสตรีที่อายุน้อยกว่าอีกด้วย พวกเธอต้อนรับท่านทั้งทางวาจาและการกระทำ”

(ll. 118-144) พวกเขาพูดเช่นนั้น และนางผู้เป็นราชินีท่ามกลางเหล่าเทพธิดาตอบพวกเขาว่า “สวัสดี ลูกๆ ที่รัก ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม ฉันจะเล่าเรื่องของฉันให้ฟัง เพราะไม่ใช่เรื่องที่ไม่เหมาะสมเลยที่ฉันจะเล่าสิ่งที่เจ้าขออย่างแท้จริง โดโซเป็นชื่อของฉัน เพราะแม่ผู้สง่างามของฉันเป็นคนตั้งชื่อให้ฉัน และตอนนี้ ฉันมาจากเกาะครีตข้ามทะเลอันกว้างใหญ่มาโดยไม่เต็มใจ แต่พวกโจรสลัดพาฉันมาจากที่นั่นด้วยกำลังอันแรงกล้าที่ฉันไม่ชอบ ต่อมาพวกเขาแล่นเรือเร็วไปหาโธริคัส และที่นั่น ผู้หญิงก็ขึ้นฝั่งกันเป็นฝูง และผู้ชายก็เช่นกัน พวกเขาเริ่มเตรียมอาหารไว้ที่เชือกผูกท้ายเรือ แต่ใจของฉันไม่อยากกินอาหารที่น่ารับประทาน ฉันจึงแอบหนีข้ามดินแดนอันมืดมิดและหนีจากเจ้านายของฉัน พวกเขาจะไม่พาฉันข้ามทะเลไปโดยไม่ได้ซื้อของมาเพื่อจะเรียกเงินค่าตัวฉัน ข้าพเจ้าจึงได้เร่ร่อนและมาที่นี่ และข้าพเจ้าก็ไม่ทราบเลยว่าที่นี่คือแผ่นดินใดหรือว่ามีคนใดบ้างในแผ่นดินนั้น แต่ขอให้ผู้ที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัสทุกคนได้ให้สามีและบุตรธิดาตามที่พ่อแม่ปรารถนา ขอให้คุณเมตตาข้าพเจ้าและแสดงให้ข้าพเจ้าเห็นอย่างชัดเจน เพื่อข้าพเจ้าจะได้เรียนให้ลูกๆ ที่รักได้รู้จักบ้านของชายและหญิงที่ข้าพเจ้าจะไปทำงานให้พวกเธออย่างร่าเริงในงานที่ควรทำกับสตรีวัยเดียวกับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าสามารถเลี้ยงดูเด็กที่เพิ่งเกิดใหม่โดยอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน หรือดูแลบ้าน หรือปูเตียงของเจ้านายในซอกหลืบของห้องที่สร้างขึ้นอย่างดี หรือสอนงานของสตรีแก่พวกเธอได้หรือไม่

(ล. 145-146) เทพธิดากล่าวเช่นนั้น ทันใดนั้น คัลลิดีซ สาวโสดผู้งดงามที่สุดในบรรดาธิดาของเซเลอุส ตอบเธอและกล่าวว่า

(ll. 147-168) “แม่ สิ่งที่เหล่าเทพส่งมาให้พวกเรา พวกเราผู้เป็นมนุษย์ต้องทนทุกข์ทรมาน แม้ว่าพวกเราจะทนทุกข์ก็ตาม เพราะพวกเขาแข็งแกร่งกว่าพวกเรามาก แต่ตอนนี้ฉันจะสอนคุณอย่างชัดเจน โดยบอกชื่อของผู้ชายที่มีอำนาจและเกียรติยศยิ่งใหญ่ที่นี่ และเป็นหัวหน้าหมู่คน คอยปกป้องหอคอยของเมืองเราด้วยความฉลาดและการตัดสินที่ถูกต้อง มีทริปโตเลมัสที่ชาญฉลาด ไดโอคลัส โพลีเซนัส ยูโมลปัสผู้ไร้ที่ติ โดลิคัส และพ่อที่กล้าหาญของเราเอง คนเหล่านี้ล้วนมีภรรยาที่ดูแลบ้าน และไม่มีใครในพวกเธอที่ไม่เห็นคุณค่าของคุณหรือทำให้คุณออกจากบ้านทันทีที่เห็นคุณ แต่พวกเขาจะต้อนรับคุณ เพราะคุณเป็นเหมือนเทพเจ้าจริงๆ แต่ถ้าคุณเต็มใจ ก็อยู่ที่นี่เถอะ แล้วเราจะไปที่บ้านของพ่อเราและบอกเมทาเนย์รา แม่อกใหญ่ของเราว่าเรื่องนี้สำคัญมาก เธออาจแนะนำให้คุณมาที่บ้านของเราแทนที่จะไปค้นหาบ้านของคนอื่น นางมีลูกชายคนเดียวที่เกิดช้าซึ่งกำลังได้รับการเลี้ยงดูในบ้านที่สร้างอย่างดีของเรา เป็นเด็กที่ได้รับการอธิษฐานและการต้อนรับอย่างมากมาย หากท่านสามารถเลี้ยงดูเขาจนโตเป็นหนุ่มเต็มตัว ผู้หญิงคนไหนที่เห็นท่านจะต้องอิจฉาท่านทันที ของขวัญเช่นนี้ที่แม่ของเราจะมอบให้เพื่อเป็นการตอบแทนการเลี้ยงดูของเขา”

(169-183) ดังนั้นเธอจึงพูด และเทพธิดาก็ก้มศีรษะของเธอด้วยความยินยอม และพวกเขาก็เติมน้ำลงในภาชนะที่แวววาวของพวกเขาและพาพวกเขาออกไปด้วยความยินดี พวกเขามาถึงบ้านหลังใหญ่ของพ่อของพวกเขาอย่างรวดเร็ว และบอกแม่ของพวกเขาในทันทีตามที่พวกเขาได้ยินและได้เห็น จากนั้นเธอสั่งให้พวกเขาไปโดยเร็วและเชิญคนแปลกหน้ามาเพื่อรับค่าจ้างที่ไม่จำกัด เช่นเดียวกับกวางหรือลูกโคในฤดูใบไม้ผลิ เมื่ออิ่มหนำกับทุ่งหญ้าแล้ว พวกเขาก็ดึงชายกระโปรงของเสื้อผ้าที่สวยงามของพวกเขาขึ้น วิ่งลงไปตามทางที่กลวง และผมของพวกเขาก็ยาวสยายราวกับดอกโครคัส และพวกเขาพบเทพธิดาที่ดีใกล้ทางที่พวกเขาทิ้งเธอไว้ก่อนหน้านี้ และนำเธอไปยังบ้านของพ่อที่รักของพวกเขา และเธอเดินตามหลังด้วยความทุกข์ใจในใจที่รักของเธอ โดยที่ศีรษะของเธอถูกคลุมและสวมเสื้อคลุมสีเข้มที่โบกไปมาบนเท้าเรียวเล็กของเทพธิดา

(ll 184-211) ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านของเซเลอุสผู้ได้รับการเลี้ยงดูจากสวรรค์ และเดินผ่านระเบียงไปยังที่ซึ่งมารดาที่เป็นราชินีของพวกเขานั่งอยู่ที่เสาบนหลังคาที่ปิดสนิท อุ้มลูกชายซึ่งเป็นลูกหลานที่อ่อนโยนไว้ในอ้อมอก และเด็กสาวทั้งสองก็วิ่งไปหาเธอ แต่เทพธิดาเดินไปที่ธรณีประตู และศีรษะของเธอไปถึงหลังคา และเธอก็ทำให้ประตูเต็มไปด้วยแสงจากสวรรค์ จากนั้น ความเกรงขาม ความเคารพ และความกลัวก็เข้าครอบงำเมทาเนย์รา และเธอก็ลุกขึ้นจากที่นอนของเธอต่อหน้าดีมีเตอร์ และสั่งให้เธอนั่งลง แต่ดีมีเตอร์ ผู้ให้ฤดูกาลและผู้ให้ของขวัญที่สมบูรณ์แบบ ไม่ยอมนั่งบนโซฟาสีสดใส แต่กลับนิ่งเงียบด้วยดวงตาที่สวยงามจ้องมองไป จนกระทั่งอิอัมเบ้ผู้ระมัดระวังวางที่นั่งแบบมีข้อต่อให้เธอ และโยนขนแกะสีเงินทับลงไป จากนั้นเธอก็นั่งลงและถือผ้าคลุมไว้ในมือตรงหน้าของเธอ นางนั่งบนเก้าอี้เป็นเวลานาน2506โดยไม่พูดอะไรเพราะความเศร้าโศกของนาง และไม่ทักทายใครด้วยคำพูดหรือท่าทางใดๆ แต่พักผ่อน ไม่ยิ้ม ไม่ชิมอาหารหรือเครื่องดื่ม เพราะนางโหยหาลูกสาวอกใหญ่ของนาง จนกระทั่งอิอัมเบผู้เอาใจใส่ซึ่งทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นในเวลาต่อมา ชักชวนพระแม่ให้ยิ้ม หัวเราะ และปลอบใจนางด้วยคำพูดตลกๆ มากมาย จากนั้นเมทาเนย์ราก็เติมไวน์หวานลงในถ้วยและเสนอให้นาง แต่นางปฏิเสธ เพราะนางบอกว่าไม่ถูกต้องที่นางจะดื่มไวน์แดง แต่นางบอกให้ผสมแป้งกับน้ำกับสะระแหน่อ่อนๆ แล้วให้นางดื่ม เมทาเนย์ราผสมเครื่องดื่มแล้วให้เทพีตามที่นางสั่ง ดังนั้นราชินีผู้ยิ่งใหญ่เดโอจึงรับไวน์มาเพื่อประกอบพิธีศีลระลึก.... 2507

((ลาคูน่า))

(ll. 212-223) และเมทาเนย์ราผู้คาดเอวแน่นก็เริ่มพูดขึ้นก่อนว่า “สวัสดีท่านหญิง เพราะข้าพเจ้าคิดว่าท่านไม่ได้เป็นคนต่ำต้อย แต่เกิดมาอย่างสูงศักดิ์ ศักดิ์ศรีและความสง่างามปรากฏชัดในสายตาของท่าน เหมือนกับในสายตาของกษัตริย์ผู้ยุติธรรม อย่างไรก็ตาม เราซึ่งเป็นมนุษย์ต้องอดทนต่อสิ่งที่เทพเจ้าส่งมาให้ ถึงแม้ว่าเราจะเสียใจก็ตาม เพราะแอกได้วางอยู่บนคอของเราแล้ว แต่ตอนนี้ เมื่อท่านมาที่นี่ ท่านจะได้รับสิ่งที่ข้าพเจ้าสามารถมอบให้ได้ จงเลี้ยงดูบุตรคนนี้ที่เทพเจ้าประทานให้ข้าพเจ้าเมื่อข้าพเจ้าชราภาพ และบุตรที่ข้าพเจ้าภาวนาขอไว้มากมายนั้นเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของข้าพเจ้า หากท่านเลี้ยงดูเขาจนโตเต็มที่ ผู้หญิงคนใดที่เห็นท่านจะต้องอิจฉาท่านทันที ข้าพเจ้าจะมอบรางวัลอันยิ่งใหญ่สำหรับการเลี้ยงดูเขา”

(ll. 224-230) จากนั้นดีมีเตอร์ผู้มีผมดกหนาก็ตอบเธอว่า: 'และขอส่งคำอวยพรถึงคุณด้วย คุณหญิง ขอให้เหล่าเทพประทานสิ่งดีๆ ให้กับคุณ! ฉันจะพาเด็กน้อยไปเข้าเต้าตามที่คุณสั่ง และจะเลี้ยงเขาเอง ฉันไม่ลังเลเลยที่จะปล่อยให้เวทมนตร์ทำร้ายเขาโดยขาดความระมัดระวังแม้แต่น้อย และผู้ตัดไม้2508เพราะฉันรู้ว่าคาถาใดมีพลังมากกว่าผู้ตัดไม้มาก และฉันยังรู้วิธีป้องกันเวทมนตร์ที่น่าสะพรึงกลัวได้เป็นอย่างดี'

(ll. 231-247) เมื่อนางพูดจบ นางก็อุ้มเด็กน้อยไว้ในอกอันหอมหวนด้วยมืออันศักดิ์สิทธิ์ และมารดาของเด็กน้อยก็มีความสุขในใจ เทพธิดาจึงเลี้ยงเดโมฟูน ลูกชายผู้แสนดีของเซเลอุสผู้ชาญฉลาดในพระราชวัง ซึ่งเมทาเนย์ราผู้รัดตัวดีได้ให้กำเนิดเด็กน้อย และเด็กน้อยก็เติบโตขึ้นราวกับเป็นอมตะ ไม่ได้รับอาหารหรือได้รับอาหารจากเต้านม เพราะในตอนกลางวัน ดีมีเตอร์ผู้มีมงกุฎอันมั่งคั่งจะเจิมเด็กน้อยด้วยอมฤตราวกับว่าเขาเป็นลูกหลานของเทพเจ้า และจะเป่าลมหายใจอันหอมหวานใส่เขาในขณะที่นางกอดเด็กน้อยไว้ในอก แต่ในตอนกลางคืน นางจะซ่อนเด็กน้อยไว้เหมือนคบเพลิงในใจกลางกองไฟ โดยที่พ่อแม่ผู้เป็นที่รักของเขาไม่รู้ และสิ่งที่น่าประหลาดใจอย่างยิ่งก็คือ เด็กน้อยเติบโตเกินวัยของเขา เพราะเขาเปรียบเสมือนเทพเจ้าที่เผชิญหน้ากัน และเธอคงจะทำให้เขาเป็นอมตะและไม่แก่ชรา หากเมทาเนย์ราผู้รัดตัวดีไม่ระวังตัวและเฝ้าดูเขาในตอนกลางคืนจากห้องที่มีกลิ่นหอมหวานของเธอ แต่เธอคร่ำครวญและตีสะโพกทั้งสองข้างของเธอ เพราะเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะเสียชีวิต และเธอเสียใจมากในใจ จึงคร่ำครวญและพูดคำหยาบออกมาว่า

(ล. 248-249) 'เดโมฟูน ลูกชายของฉัน หญิงแปลกหน้าฝังคุณไว้ในกองไฟลึกและสร้างความเศร้าโศกและความเสียใจอย่างขมขื่นให้กับฉัน'

(ll 250-255) ดังนั้นนางจึงพูดด้วยความเศร้าโศก และเทพีดีมีเทอร์ผู้งดงามสวมมงกุฎสวยงามได้ยินนางก็โกรธเคือง นางจึงใช้มืออันศักดิ์สิทธิ์คว้าลูกชายสุดที่รักซึ่งเมทาเนย์ราให้กำเนิดโดยไม่คาดคิดในพระราชวังออกจากกองไฟ แล้วโยนเขาลงกับพื้นเพราะนางโกรธมากในใจ นางจึงพูดกับเมทาเนย์ราที่คาดเอวไว้แน่นทันทีว่า

(ll. 256-274) “พวกเจ้าผู้เป็นมนุษย์นั้นโง่เขลาและไม่รู้จักมองการณ์ไกลถึงชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นกับพวกเจ้า ไม่ว่าจะดีหรือชั่วก็ตาม เพราะตอนนี้ พวกเจ้าได้กระทำความโง่เขลาเกินกว่าจะรักษาให้หายได้ เพราะ—จงเป็นพยานในคำสาบานของเหล่าเทพ น้ำในแม่น้ำสติกซ์ที่ไม่เคยหยุดไหล—ข้าพเจ้าจะทำให้ลูกชายสุดที่รักของเจ้าเป็นอมตะและไม่แก่ชราตลอดชีวิตของเขา และจะมอบเกียรติยศชั่วนิรันดร์ให้กับเขา แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถหลีกหนีความตายและชะตากรรมได้อย่างแน่นอน แต่เกียรติยศที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงจะอยู่กับเขาตลอดไป เพราะเขานอนบนตักข้าพเจ้าและหลับในอ้อมแขนของข้าพเจ้า แต่เมื่อเวลาผ่านไปและเมื่อเขาอยู่ในวัยหนุ่ม บุตรชายของชาวเอเลอุซิเนียนจะต่อสู้และหวาดกลัวต่อความขัดแย้งระหว่างกันอยู่เสมอ ดูเถิด ข้าพเจ้าคือดีมีเตอร์ผู้มีส่วนในเกียรติยศและเป็นผู้ช่วยและสาเหตุแห่งความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเหล่าเทพอมตะและมนุษย์ แต่บัดนี้ ขอให้คนทั้งปวงสร้างวิหารใหญ่และแท่นบูชาไว้ด้านล่างและใต้เมืองและกำแพงสูงชันบนเนินสูงเหนือคาลลิโครัสให้แก่ข้าพเจ้า และข้าพเจ้าจะสอนพิธีกรรมของข้าพเจ้าเอง เพื่อว่าภายหลังนี้ พวกท่านจะได้ปฏิบัติด้วยความเคารพ และเพื่อจะได้รับความโปรดปรานจากใจของข้าพเจ้า”

(275-281) เมื่อนางกล่าวเช่นนั้นแล้ว เทพธิดาก็เปลี่ยนรูปร่างและหน้าตาของเธอ ทำให้เธอละทิ้งความชราไป ความงามแผ่กระจายไปทั่วรอบตัวเธอ และกลิ่นหอมอันน่ารื่นรมย์ก็โชยมาจากผ้าที่มีกลิ่นหอมหวานของเธอ และแสงสว่างก็ส่องมาจากร่างอันศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาไปไกล ขณะที่ผมสีทองแผ่กระจายลงมาบนไหล่ของเธอ ทำให้บ้านที่แข็งแรงเต็มไปด้วยความสว่างไสวราวกับสายฟ้า และดังนั้นเธอจึงออกไปจากพระราชวัง

(ll. 281-291) ทันใดนั้นเข่าของเมทาเนย์ราก็คลายออก เธอพูดไม่ออกอยู่นานและลืมที่จะอุ้มลูกชายที่เพิ่งคลอดจากพื้น แต่พี่สาวของเขาได้ยินเสียงคร่ำครวญอย่างน่าสงสารของเขาและรีบลงจากเตียงที่ปูอย่างดี คนหนึ่งอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนและวางลงในอกของเธอ ในขณะที่อีกคนจุดไฟขึ้นมา และคนที่สามรีบวิ่งด้วยเท้าที่นุ่มนวลเพื่อนำแม่ของพวกเขาออกจากห้องที่หอมกรุ่นของเธอ และพวกเขามารวมตัวกันรอบๆ เด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนและอาบน้ำให้เขา กอดเขาด้วยความรัก แต่เขาไม่ได้รู้สึกสบายใจ เพราะตอนนี้มีพี่เลี้ยงและสาวใช้ที่ฝีมือน้อยกว่ามากกำลังอุ้มเขาอยู่

(ll 292-300) ตลอดทั้งคืนพวกเขาพยายามทำให้เทพีผู้ยิ่งใหญ่สงบลงโดยตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ทันทีที่รุ่งสางเริ่มขึ้น พวกเขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เซเลอุสผู้ทรงพลังฟังโดยไม่ผิดพลาด ขณะที่ดีมีเทอร์ เทพธิดาผู้สวมมงกุฎอันงดงามสั่งพวกเขา ดังนั้น เซเลอุสจึงเรียกผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนมาประชุมและสั่งให้พวกเขาสร้างวิหารที่สวยงามสำหรับดีมีเทอร์ผู้มีผมดกหนาและแท่นบูชาบนเนินเขาที่สูงขึ้น และพวกเขาเชื่อฟังเขาอย่างรวดเร็วและฟังเสียงของเขาโดยทำตามที่เขาสั่ง ส่วนเด็กน้อยนั้นก็เติบโตเหมือนเป็นอมตะ

(ll. 301-320) เมื่อพวกเขาสร้างเสร็จและเลิกงานแล้ว พวกเขาก็ไปบ้านของแต่ละคน แต่ดีมีเตอร์ผู้มีผมสีทองนั่งอยู่ที่นั่นโดยแยกจากเทพเจ้าผู้ได้รับพรทั้งหลาย และอยู่ที่นั่นโดยสิ้นหวังกับลูกสาวที่มีหน้าอกใหญ่ของเธอ จากนั้นเธอทำให้มนุษย์ต้องประสบกับปีที่น่ากลัวและโหดร้ายที่สุดบนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ พื้นดินไม่สามารถทำให้เมล็ดพืชงอกออกมาได้ เพราะดีมีเตอร์ผู้มีมงกุฎอันร่ำรวยซ่อนมันเอาไว้ ในทุ่งนา วัวลากไถโค้งไปหลายคันโดยไร้ผล และข้าวบาร์เลย์สีขาวจำนวนมากถูกหว่านลงบนพื้นดินโดยไร้ผล ดังนั้น เธอคงจะทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดด้วยความอดอยากอันโหดร้าย และขโมยสิทธิอันรุ่งโรจน์ในการให้ของขวัญและการบูชายัญแก่ผู้ที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัส หากซูสไม่รับรู้และจดจำสิ่งนี้ไว้ในใจของเขา ก่อนอื่น เขาส่งไอริสผู้มีปีกสีทองไปเรียกดีมีเตอร์ผู้มีผมสีทองซึ่งมีรูปร่างสวยงาม เขาก็สั่งเช่นนั้น และนางก็เชื่อฟังโอรสแห่งโครนอสผู้ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ และรีบเร่งข้ามช่องว่างระหว่างนั้นด้วยฝีเท้าอันรวดเร็ว นางมาถึงป้อมปราการแห่งเอเลอุสที่มีกลิ่นหอม และเมื่อพบดีมีเตอร์ซึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำอยู่ในวิหารของนาง นางก็พูดกับนางและเปล่งวาจาอันไพเราะว่า

(ll. 321-323) 'ดีมีเตอร์ บิดาซุส ผู้มีปัญญาอันเป็นนิรันดร์ ทรงเรียกท่านให้เข้าร่วมกับเหล่าเผ่าของเหล่าเทพเจ้านิรันดร์ ดังนั้น จงมาเถิด และอย่าปล่อยให้ข่าวสารที่ข้าพเจ้านำจากซุสผ่านไปโดยไม่ได้รับการเชื่อฟัง'

(ll. 324-333) ไอริสกล่าวอ้อนวอนเธอ แต่ใจของดีมีเทอร์ไม่สั่นคลอน จากนั้นพระบิดาจึงส่งเทพศักดิ์สิทธิ์และนิรันดร์ทั้งหมดออกไป และพวกเขามาทีละองค์ และเรียกเธอและนำของขวัญที่สวยงามมากมายและสิทธิ์ใดๆ ก็ตามที่เธอพอใจจะเลือกจากเหล่าเทพอมตะ แต่ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใจและความตั้งใจของเธอได้ ความโกรธจึงอยู่ในใจของเธอ แต่เธอปฏิเสธคำพูดของพวกเขาทั้งหมดอย่างดื้อรั้น เพราะเธอสาบานว่าเธอจะไม่มีวันเหยียบย่างโอลิมปัสที่มีกลิ่นหอม และจะไม่ปล่อยให้ผลไม้ผลิบานบนพื้นดิน จนกว่าเธอจะได้เห็นลูกสาวหน้าตาสวยของเธอด้วยตาของเธอเอง

(334-346) เมื่อซุสผู้เป็นเทพเจ้าสายฟ้าที่มองเห็นทุกสิ่งได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ส่งผู้สังหารอาร์กัสซึ่งมีไม้กายสิทธิ์ทองคำไปยังเอเรบัส เพื่อว่าเมื่อชนะฮาเดสด้วยคำพูดอันนุ่มนวลแล้ว เขาจะได้นำเพอร์เซโฟนีผู้บริสุทธิ์ออกมาจากความมืดมัวเพื่อไปอยู่กับเหล่าทวยเทพ และเพื่อให้แม่ของเธอได้เห็นเธอด้วยตาของเธอเองและหยุดความโกรธของเธอ เฮอร์มีสก็เชื่อฟังและออกจากบ้านของโอลิมปัสแล้วรีบวิ่งลงไปยังสถานที่ซ่อนเร้นบนโลกทันที และเขาพบลอร์ดฮาเดสกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในบ้านของเขา และคู่ครองที่ขี้อายของเขาอยู่กับเขา เขาลังเลมากเพราะเธอโหยหาแม่ของเธอ แต่เธออยู่ไกลออกไปและครุ่นคิดถึงแผนการที่ตกต่ำของเธอเพราะการกระทำของเหล่าทวยเทพที่ศักดิ์สิทธิ์ ผู้สังหารอาร์กัสผู้แข็งแกร่งก็เข้ามาใกล้และพูดว่า:

(ll. 347-356) “ฮาเดสผู้มีผมสีเข้ม ผู้ปกครองผู้ล่วงลับ บิดาซุส สั่งให้ข้าพเจ้านำเพอร์เซโฟนีผู้สูงศักดิ์จากเอเรบัสมาหาเหล่าทวยเทพ เพื่อให้แม่ของเธอได้เห็นเธอด้วยตาของเธอ และหยุดความโกรธเกรี้ยวอันน่ากลัวที่มีต่อเหล่าอมตะ เพราะตอนนี้ เธอกำลังวางแผนการกระทำอันน่ากลัว เพื่อทำลายล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่อ่อนแอบนโลกโดยซ่อนเมล็ดพันธุ์ไว้ใต้พื้นดิน และด้วยเหตุนี้ เธอจึงยุติการยกย่องสรรเสริญของเหล่าทวยเทพอมตะ เพราะเธอโกรธเกรี้ยวอย่างน่ากลัวและไม่เข้าข้างทวยเทพ แต่กลับนั่งเฉยๆ ในวิหารที่มีกลิ่นหอมของเธอ อาศัยอยู่ในป้อมปราการหินของเอเลอุส”

(ll. 357-359) ดังนั้นเขาจึงกล่าว และเอโดเนียส ผู้ปกครองคนตาย ยิ้มอย่างเคร่งขรึม และเชื่อฟังคำสั่งของซูส กษัตริย์ เพราะเขาเร่งเร้าเพอร์เซโฟนีผู้ชาญฉลาดทันที โดยกล่าวว่า:

(ll. 360-369) “จงไปหาแม่ที่สวมชุดดำของเจ้าเถิด เพอร์เซโฟนี จงไปเถิด และจงมีใจเมตตาต่อข้า อย่าได้เศร้าโศกจนเกินไป เพราะข้าจะไม่ใช่สามีที่ไม่เหมาะสมสำหรับเจ้าในบรรดาเทพเจ้าอมตะ ข้าพเจ้าเป็นพี่ชายของซุสบิดาของเจ้า และขณะที่เจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าจะได้ปกครองทุกสิ่งที่มีชีวิตและเคลื่อนไหว และจะมีสิทธิ์สูงสุดในบรรดาเทพเจ้าอมตะ ผู้ที่หลอกลวงเจ้าและไม่ทำให้พลังของเจ้าพอใจด้วยเครื่องบูชา การประกอบพิธีกรรมอย่างเคารพนับถือ และการจ่ายของขวัญที่เหมาะสม จะต้องถูกลงโทษตลอดไป”

(ll. 370-383) เมื่อพูดเช่นนี้ เพอร์เซโฟนีผู้ชาญฉลาดก็เปี่ยมด้วยความปิติและรีบลุกขึ้นด้วยความยินดี แต่ในส่วนของเขา เขาแอบให้เมล็ดทับทิมหวานแก่เธอเพื่อกิน โดยระวังไม่ให้เธอต้องอยู่กับดีมีเตอร์ผู้เคร่งขรึมในชุดคลุมสีเข้มอยู่เสมอ จากนั้น เอโดเนียสผู้ปกครองแห่งมานาก็เตรียมม้าอมตะของเขาไว้ใต้รถศึกสีทองอย่างเปิดเผย และเธอก็ขึ้นรถศึก และผู้สังหารอาร์โกสผู้แข็งแกร่งก็จับบังเหียนและแส้ในมือที่รักของเขาและขับรถออกจากห้องโถง ม้าวิ่งอย่างรวดเร็ว พวกมันเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วในเส้นทางยาวไกล และไม่ทะเล น้ำในแม่น้ำ หุบเขาหญ้า หรือยอดเขาใดๆ ขัดขวางการเคลื่อนที่ของม้าอมตะ แต่พวกมันหลีกหนีจากอากาศลึกเหนือพวกมันในขณะที่พวกมันเคลื่อนตัว และเฮอร์มีสก็พาพวกมันไปยังสถานที่ที่ดีมีเตอร์ผู้มีมงกุฎอันร่ำรวยกำลังพักอยู่ และคอยห้ามพวกมันไว้ต่อหน้าวิหารอันหอมกรุ่นของเธอ

(ll. 384-404) และเมื่อดีมีเทอร์เห็นพวกเขา เธอก็รีบวิ่งลงไปตามภูเขาที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น ขณะที่เพอร์เซโฟนีซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นดวงตาอันแสนหวานของมารดา ก็ทิ้งรถม้าและม้าไว้ แล้วกระโจนลงไปหาเธอ และกอดเธอไว้บนคอ แต่ขณะที่ดีมีเทอร์ยังอุ้มลูกสาวสุดที่รักไว้ในอ้อมแขน หัวใจของเธอก็คิดผิดอย่างกะทันหันว่าลูกสาวของเธอกำลังถูกดักจับ เธอจึงกลัวมาก และหยุดลูบคลำลูกสาวและถามเธอทันทีว่า “ลูกเอ๋ย บอกฉันมาเถอะว่าเจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยในขณะที่อยู่ข้างล่างนี้ พูดออกมาและอย่าปิดบังอะไร แต่ขอให้เราทั้งสองรู้ไว้ เพราะถ้าเจ้ายังไม่ได้ทำ เจ้าจะต้องกลับมาจากฮาเดสอันน่ารังเกียจ และอาศัยอยู่กับฉันและบิดาของเจ้า บุตรแห่งโครนอสผู้มืดมน และได้รับเกียรติจากเหล่าเทพอมตะทั้งหมด แต่ถ้าท่านได้ลิ้มรสอาหารแล้ว ท่านจะต้องกลับไปใต้ที่ซ่อนเร้นของโลกอีกครั้ง เพื่ออาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสามส่วนของฤดูกาลทุกปี แต่สำหรับสองส่วนนี้ ท่านจะต้องอยู่กับฉันและเทพเจ้าอมตะที่เหลือ แต่เมื่อโลกเบ่งบานด้วยดอกไม้หอมในฤดูใบไม้ผลิทุกชนิด เมื่อนั้น ท่านจะต้องขึ้นมาจากอาณาจักรแห่งความมืดมิดและความมืดมัวอีกครั้ง เพื่อเป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับเทพเจ้าและมนุษย์ และตอนนี้ บอกฉันหน่อยว่าเขาพาท่านไปยังอาณาจักรแห่งความมืดมิดและความมืดมัวได้อย่างไร และกองทัพแห่งมวลมนุษย์ที่แข็งแกร่งหลอกลวงท่านด้วยกลอุบายอะไร?

(ll. 405-433) จากนั้นเพอร์เซโฟนีผู้สวยงามก็ตอบเธอว่า “แม่ ฉันจะเล่าให้คุณฟังทั้งหมดโดยไม่มีข้อผิดพลาด เมื่อเฮอร์มีสผู้โชคดีมาถึง ผู้ส่งสารที่รวดเร็วของบิดาของฉันซึ่งเป็นบุตรของโครนอสและบุตรแห่งสวรรค์คนอื่นๆ สั่งให้ฉันกลับมาจากเอเรบัสเพื่อที่คุณจะได้มองเห็นฉันด้วยตาของคุณและหยุดความโกรธและความกริ้วโกรธที่น่ากลัวต่อเทพเจ้า ฉันก็ลุกขึ้นด้วยความยินดีทันที แต่เขาแอบใส่เมล็ดทับทิมหวานๆ ไว้ในปากของฉันและบังคับให้ฉันชิมโดยไม่เต็มใจ นอกจากนี้ ฉันจะเล่าด้วยว่าเขาลากฉันไปตามแผนอันลึกซึ้งของบิดาของฉันซึ่งเป็นบุตรของโครนอสและพาฉันลงไปใต้พื้นโลก และจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟังตามที่คุณขอ พวกเราทุกคนกำลังเล่นกันอยู่ในทุ่งหญ้าที่สวยงาม Leucippe 2509และ Phaeno และ Electra และ Ianthe รวมถึง Melita และ Iache กับ Rhodea และ Callirhoe และ Melobosis และ Tyche และ Ocyrhoe ที่สวยงามราวกับดอกไม้ Chryseis, Ianeira, Acaste และ Admete และ Rhodope และ Pluto และ Calypso ที่มีเสน่ห์ Styx ก็อยู่ที่นั่นด้วย และ Urania และ Galaxaura ที่สวยงามพร้อมกับ Pallas ผู้ปลุกปั่นการต่อสู้ และ Artemis ที่ชื่นชอบลูกศร เรากำลังเล่นและเก็บดอกไม้แสนหวานไว้ในมือของเรา ดอกโครคัสอ่อนๆ ผสมกับดอกไอริสและดอกไฮยาซินธ์ ดอกกุหลาบและดอกลิลลี่ ซึ่งดูน่าอัศจรรย์ และดอกนาร์ซิสซัสที่พื้นดินกว้างใหญ่ทำให้กลายเป็นสีเหลืองเหมือนดอกโครคัส ที่ฉันเด็ดมาด้วยความยินดี แต่แผ่นดินเบื้องล่างแตกออก และที่นั่นมีพระเจ้าผู้แข็งแกร่ง ผู้ทรงเป็นกองทัพแห่งมวลมนุษย์ ออกมา และในรถม้าทองคำ พระองค์ทรงนำข้าพเจ้าไปใต้พื้นดินโดยไม่เต็มใจ ข้าพเจ้าจึงร้องตะโกนเสียงดัง ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง แม้ว่าจะเจ็บปวดที่ต้องเล่าเรื่องนี้ก็ตาม

(ล. ๔๓๔-๔๓๗) ดังนั้นพวกเขาจึงหันมาด้วยใจที่พร้อมเพรียงกัน ปลอบโยนใจและวิญญาณของกันและกันอย่างยิ่งใหญ่ด้วยการโอบกอดมากมาย จิตใจของพวกเขาได้รับการบรรเทาจากความโศกเศร้า ขณะที่แต่ละคนก็รับและส่งต่อความยินดีกลับไป

(ll 438-440) ครั้นแล้วเฮคาตีผู้มีผมเงางามก็เข้ามาใกล้พวกเขา และมักจะกอดลูกสาวของดีมีเทอร์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ไว้เสมอ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เฮคาตีก็เป็นผู้รับใช้และเพื่อนของเพอร์เซโฟนี

(ll. 441-459) และซุสผู้มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ส่งทูตมาหาพวกเขา รีอาผู้มีผมดกหนา เพื่อนำดีมีเทอร์ผู้สวมเสื้อคลุมสีเข้มมาเข้าร่วมกับเหล่าเทพ และเขาสัญญาว่าจะให้สิทธิ์แก่เธอในการเลือกสิ่งที่เธอควรเลือกในบรรดาเทพอมตะ และตกลงว่าลูกสาวของเธอจะต้องลงไปในความมืดมิดและความมืดมัวเป็นเวลาหนึ่งในสามของปี แต่สำหรับทั้งสองช่วงเวลานั้น เธอจะต้องอาศัยอยู่กับแม่ของเธอและเทพอมตะอื่นๆ เขาเป็นคำสั่งดังกล่าว และเทพธิดาไม่ได้ขัดคำสั่งของซุส เธอรีบวิ่งลงมาจากยอดเขาโอลิมปัสอย่างรวดเร็วและมาถึงที่ราบรารัส ซึ่งเป็นที่ราบที่อุดมสมบูรณ์และเต็มไปด้วยข้าวโพดครั้งหนึ่ง แต่ในครั้งนั้นไม่มีผลไม้เลย เพราะที่ราบนั้นว่างเปล่าและไม่มีใบเลย เนื่องจากเมล็ดพืชสีขาวถูกปกปิดไว้โดยเจตนาของดีมีเทอร์ผู้มีข้อเท้าเรียว แต่ต่อมา เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ ไม่นานก็จะมีรวงข้าวยาวๆ ขึ้น และร่องนาที่อุดมสมบูรณ์ก็จะถูกบรรทุกเมล็ดพืชลงบนพื้น ในขณะที่ร่องอื่นๆ ก็จะถูกมัดเป็นฟ่อนข้าวไว้แล้ว ที่นั่นก่อนอื่น นางลงมาจากอากาศเบื้องบนที่ไร้ผล และเหล่าเทพธิดาก็ดีใจที่ได้พบหน้ากันและยิ้มแย้มในใจ จากนั้น รีอาผู้มีผมสีสดใสก็พูดกับดีมีเตอร์ว่า

(ll. 460-469) “มาเถิด ลูกสาวของแม่ เพราะซุสผู้มีสายตาไกล เทพเจ้าสายฟ้าจึงเรียกเจ้าให้เข้าร่วมกับเหล่าเทพ และสัญญาว่าจะให้สิทธิต่างๆ แก่เจ้าในบรรดาเทพอมตะ และตกลงว่าลูกสาวของแม่จะต้องมืดมนและหดหู่เป็นเวลาหนึ่งในสามของปี แต่เพราะทั้งสองส่วนจะอยู่กับเจ้าและเทพอมตะอื่นๆ พระองค์จึงทรงประกาศว่าจะเป็นอย่างนั้น และก้มศีรษะเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ แต่มาเถิด ลูกสาวของแม่ จงเชื่อฟังและอย่าโกรธบุตรโครนอสผู้มืดมนจนเกินไป แต่จงเพิ่มผลที่ให้ชีวิตแก่มนุษย์ในทันที”

(ll. 470-482) รีอาพูดเช่นนั้น และดีมีเตอร์ผู้มีมงกุฎอันมั่งคั่งก็ไม่ปฏิเสธ แต่ทันทีที่ผลิดอกออกผลจากดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ ก็เกิดผลขึ้นบนผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาล แผ่นดินทั้งผืนจึงเต็มไปด้วยใบไม้และดอกไม้ จากนั้นนางก็ไปหากษัตริย์ผู้ยุติธรรม ทริปโทเลมัสและไดโอคลีส คนขับรถม้า และไปหายูโมลปัสผู้กล้าหาญและเซเลอุส ผู้นำของประชาชน นางแสดงวิธีประกอบพิธีกรรมของนางและสอนความลึกลับทั้งหมดแก่พวกเขา รวมทั้งทริปโทเลมัส โพลีซีนัสและไดโอคลีสด้วย ความลึกลับที่น่ากลัวซึ่งไม่มีใครล่วงล้ำหรือสอดรู้สอดเห็นหรือเอ่ยออกมาได้ในทางใดทางหนึ่ง เพราะความเกรงขามอย่างลึกซึ้งต่อเทพเจ้าทำให้เสียงเงียบลง ผู้ที่ได้เห็นความลึกลับเหล่านี้บนโลกเป็นสุข แต่ผู้ที่ไม่ได้เข้าร่วมและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้ จะไม่มีสิ่งดีๆ มากมายเมื่อตายไปแล้ว ในความมืดมิดและความเศร้าหมอง

(ll. 483-489) แต่เมื่อเทพีผู้ฉลาดปราดเปรื่องได้สอนพวกเขาทั้งหมดแล้ว พวกเขาก็ไปที่โอลิมปัสเพื่อพบปะกับเหล่าเทพอื่น ๆ และที่นั่นพวกเขาก็อาศัยอยู่ข้างๆ ซูสผู้ชื่นชอบสายฟ้า เทพเจ้าที่น่าเกรงขามและน่าเคารพ เขาเป็นบุคคลที่พวกเขารักใคร่ชอบพอบนโลกนี้เป็นอย่างยิ่ง ในไม่ช้า พวกเขาก็ส่งพลูตัสไปเยี่ยมบ้านใหญ่ของเขา พลูตัสผู้ให้ทรัพย์สมบัติแก่มนุษย์

(ll. 490-495) และบัดนี้ ราชินีแห่งดินแดนแห่งเอเลอุสอันแสนหวาน และแห่งพารอสที่โอบล้อมด้วยทะเล และแห่งอันตรอนที่โขดหิน สตรีผู้ให้ของขวัญอันดีงาม ผู้นำมาซึ่งฤดูกาล ราชินีเดโอ โปรดทรงกรุณาคุณและลูกสาวของคุณ เพอร์เซโฟนีผู้งดงาม และด้วยบทเพลงของฉัน โปรดประทานสารที่ทำให้หัวใจฉันเบิกบาน และบัดนี้ ฉันจะจดจำคุณและบทเพลงอื่นด้วย

XXI. ถึงอพอลโล

(ll. 1-4) ฟีบัส แม้แต่หงส์ในตัวคุณยังร้องเพลงด้วยเสียงใสแจ๋วตามเสียงกระพือปีก ขณะที่มันลงจอดบนฝั่งใกล้แม่น้ำพีเนอัสที่วนเวียน และแม้แต่นักร้องลิ้นหวานในตัวคุณ ถือพิณเสียงสูงของเขา ร้องเพลงทั้งเพลงแรกและเพลงสุดท้ายเสมอ

(ล. 5) ขอถวายพระพรแด่พระองค์ด้วยบทเพลงของข้าพเจ้า

XXV. แด่มิวส์และอพอลโล

(ll 1-5) ข้าพเจ้าจะเริ่มต้นด้วยมิวส์ อพอลโล และซูส เพราะว่ามิวส์และอพอลโลมีนักร้องและนักเล่นพิณอยู่บนโลก แต่กษัตริย์มาจากซูส ผู้ที่มิวส์รักจะมีความสุข คำพูดที่ไพเราะไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา

(ล. 6-7) จงสรรเสริญลูกหลานของซูส จงร้องเพลงสรรเสริญพระองค์ และบัดนี้ ข้าพเจ้าจะระลึกถึงท่านและร้องเพลงอื่นด้วย

III. ถึง ดีเลียน อพอลโล

(1-18) ข้าพเจ้าจะจดจำและไม่ลืมเลือนอพอลโลผู้ยิงระยะไกล เมื่อเขาเดินผ่านบ้านของซูส เหล่าเทพก็สั่นสะท้านต่อหน้าเขา และทุกคนก็ลุกขึ้นจากที่นั่งเมื่อเขาเข้ามาใกล้ ขณะที่เขาโก่งธนูอันสดใสของเขา แต่มีเพียงลีโตเท่านั้นที่อยู่ข้างซูสผู้ชื่นชอบสายฟ้า แล้วเธอก็คลายสายธนูของเขา ปิดถุงใส่ธนูของเขา และหยิบธนูจากไหล่ที่แข็งแรงของเขาไว้ในมือของเธอ แล้วแขวนไว้บนเสาทองที่เสาบ้านของบิดาของเขา จากนั้นเธอก็พาเขาไปนั่งและทำให้เขานั่งลง และพระบิดาประทานน้ำอมฤตในถ้วยทองเพื่อต้อนรับลูกชายที่รักของเขา ในขณะที่เหล่าเทพองค์อื่นๆ ให้เขานั่งลงที่นั่น และลีโตผู้เป็นราชินีก็ชื่นชมยินดีเพราะเธอให้กำเนิดลูกชายที่แข็งแกร่งและนักธนู จงชื่นชมยินดี ลีโตผู้ได้รับพร เพราะท่านผู้ให้กำเนิดบุตรที่งดงาม คือ พระเจ้าอพอลโลและอาร์เทมิสผู้ชื่นชอบลูกศร เธออยู่ที่ออร์ตีเจีย และเขาอยู่ที่เดโลสที่เป็นหิน ขณะที่คุณพักผ่อนพิงภูเขาซินเทียนอันยิ่งใหญ่ใกล้ต้นปาล์มและลำธารอิโนปุส

(บทที่ 19-29) แล้วฉันจะร้องเพลงเกี่ยวกับคุณผู้เป็นหัวข้อเพลงที่คู่ควรได้อย่างไร เพราะทุกหนทุกแห่ง โอ ฟีบัส เพลงทั้งหมดตกทอดไปถึงคุณ ทั้งบนแผ่นดินใหญ่ที่เลี้ยงลูกโคและบนเกาะต่างๆ ยอดเขาและแหลมสูงของเนินเขาสูง แม่น้ำที่ไหลลงสู่ทะเลลึก และชายหาดที่ลาดลงสู่ทะเลและท่าจอดเรือในทะเลล้วนเป็นความสุขของคุณ ฉันจะร้องเพลงอย่างไรในบทแรกของเลโตที่แสดงให้เห็นว่าคุณเป็นความสุขของมนุษย์ ขณะที่เธอพักพิงอยู่ตรงภูเขาซินธัสบนเกาะหินนั้น ในเดโลสที่ล้อมรอบด้วยทะเล—ในขณะที่ทั้งสองข้างมีคลื่นมืดซัดเข้ามาในแผ่นดินซึ่งถูกพัดพาโดยลมแรง—เหตุใดคุณจึงลุกขึ้นปกครองมนุษย์ทุกคน?

(ll. 30-50) ในบรรดาผู้ที่อยู่ในเกาะครีต และในตำบลเอเธนส์ และในเกาะเอจิน่าและยูบีอา ซึ่งมีชื่อเสียงเรื่องเรือ ในเอเกและเอเรเซียและเปปาเรธัส ใกล้ทะเล ในอาทอสของธราเซียนและที่สูงตระหง่านของเพลิออน และซามอสของธราเซียนและเนินเขาที่ร่มรื่นของไอดา ในสไซรอสและโฟเซีย และเนินเขาสูงของออโตคาเน และอิมโบรที่ตั้งตระหง่านสวยงาม และเลมนอสที่ร้อนระอุ และเลสบอสที่อุดมสมบูรณ์ บ้านของมาการ ลูกชายของอีโอลัส และคิออส ซึ่งเป็นเกาะที่สว่างที่สุดในบรรดาเกาะทั้งหมดที่อยู่ในทะเล และไมมัสที่เป็นหน้าผาและความสูงของคอรีคัสและคลารอสที่เป็นประกาย และเนินเขาสูงชันของเอซาเจีย และซามอสที่มีน้ำ และความสูงชันของไมคาเล ในมิเลทัสและคอส เมืองของมนุษย์เมโรเปียน และนีโดสที่สูงชันและคาร์พาทอสที่มีลมแรง ในนากซอสและ เมืองพารอสและเรเนียที่เป็นหิน—เลโตเดินทางไกลเพื่อไปค้นหาว่าดินแดนใดจะเต็มใจสร้างที่อยู่อาศัยให้กับลูกชายของเธอหรือไม่ แต่พวกเขาหวาดกลัวและหวาดกลัวมาก และไม่มีใครแม้แต่คนรวยที่สุดก็ไม่กล้าต้อนรับฟีบัส จนกระทั่งเลโตผู้เป็นราชินีเหยียบย่างเข้าสู่ดินแดนแห่งดีลอสและเอ่ยปากถามเธอว่า:

(51-61) “เดโลส ถ้าท่านเต็มใจที่จะเป็นที่อยู่ของฟีบัส อพอลโล ลูกชายของฉัน และทำให้เขาเป็นวิหารที่มั่งคั่ง—เพราะว่าไม่มีใครแตะต้องท่านได้เหมือนอย่างที่ท่านพบเห็น และฉันคิดว่าท่านคงไม่มีวันร่ำรวยด้วยวัวและแกะ ไม่มีวันออกผลองุ่นหรือออกผลมากมายนัก แต่หากท่านมีวิหารของอพอลโลที่กว้างไกล ทุกคนจะนำศพมาให้ท่านและมารวมตัวกันที่นี่ และกลิ่นหอมของการเสียสละอันอุดมสมบูรณ์จะเกิดขึ้นเสมอ และท่านจะเลี้ยงดูผู้ที่อาศัยอยู่ในท่านจากมือของคนแปลกหน้า เพราะดินของท่านเองไม่อุดมสมบูรณ์จริงๆ”

(ll. 62-82) เลโตพูดเช่นนั้น และเดโลสก็ดีใจและตอบว่า “เลโต ธิดาผู้รุ่งโรจน์ที่สุดของโคเอียสผู้ยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้ายินดีรับบุตรสาวของท่านเป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ เพราะเป็นความจริงอย่างยิ่งที่ข้าพเจ้าถูกคนทั้งหลายพูดจาไม่ดีในหมู่มนุษย์ แต่ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงได้รับเกียรติอย่างยิ่งใหญ่ แต่ข้าพเจ้ากลัวว่าคำกล่าวนี้และจะไม่ปิดบังจากท่าน เลโต พวกเขากล่าวว่าอพอลโลจะเป็นผู้เย่อหยิ่งมากและจะทรงโอหังอย่างยิ่งใหญ่ท่ามกลางเหล่าเทพและมนุษย์ทั่วทั้งแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงกลัวอย่างยิ่งในใจและวิญญาณว่าทันทีที่เขาส่องแสงจากดวงอาทิตย์ เขาจะดูถูกเกาะนี้ เพราะแท้จริงแล้วข้าพเจ้ามีเพียงดินที่แข็งและเป็นหิน และจะพลิกคว่ำข้าพเจ้าและผลักข้าพเจ้าลงไปในทะเลลึกด้วยเท้าของเขา เมื่อนั้นมหาสมุทรจะซัดท่วมหัวข้าพเจ้าตลอดไป และเขาจะไปยังดินแดนอื่นที่เขาจะพอใจ ที่นั่นเพื่อสร้างวิหารและสวนป่าของเขา ดังนั้น สิ่งมีชีวิตในทะเลที่มีหลายขาจะสร้างรังของมันในตัวฉัน และผนึกสีดำไว้รอบๆ ที่อยู่อาศัยของมันอย่างไม่รบกวน เพราะว่าฉันขาดผู้คน อย่างไรก็ตาม หากคุณกล้าที่จะสาบานอย่างยิ่งใหญ่ว่าที่นี่ก่อนอื่น เขาจะสร้างวิหารอันรุ่งโรจน์เพื่อเป็นที่ทำนายดวงชะตาสำหรับมนุษย์ จากนั้นก็ให้เขาสร้างวิหารและสวนป่าท่ามกลางมนุษย์ทั้งหลาย เพราะแน่นอนว่าเขาจะมีชื่อเสียงโด่งดังมาก

(ll. 83-88) ดีลอสกล่าวเช่นนั้น และลีโตก็สาบานด้วยคำสาบานอันยิ่งใหญ่ของเหล่าทวยเทพ: 'บัดนี้จงฟังสิ่งนี้ แผ่นดินโลกและสวรรค์อันกว้างใหญ่เบื้องบน และน้ำที่ตกลงมาจากสไตรซ์ (นี่คือคำสาบานที่หนักแน่นและน่ากลัวที่สุดสำหรับเหล่าทวยเทพ) แน่ละ ฟีบัสจะต้องมีแท่นบูชาและบริเวณที่มีกลิ่นหอมของเขาที่นี่ และเขาจะให้เกียรติคุณเหนือสิ่งอื่นใด'

(ll. 89-101) เมื่อลีโตได้ให้คำสาบานและสิ้นสุดคำสาบานแล้ว ดีโลสก็ดีใจมากที่ลอร์ดผู้มองการณ์ไกลได้ถือกำเนิดขึ้น แต่ลีโตต้องทนทุกข์ทรมานถึงเก้าวันเก้าคืนด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับมาก่อน และยังมีเทพีผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดอยู่กับเธอ ได้แก่ ไดโอนี รีอา อิกเนีย ธีมิส และแอมฟิไทรต์ที่คร่ำครวญเสียงดัง และเทพีอมตะอื่น ๆ ยกเว้นเฮร่าแขนขาวซึ่งนั่งอยู่ในห้องโถงของซูสที่รวบรวมเมฆ มีเพียงเอลิเธีย เทพีแห่งความยากลำบากอันแสนสาหัสเท่านั้นที่ไม่เคยได้ยินเรื่องความลำบากของลีโต เพราะเธอได้นั่งอยู่บนยอดโอลิมปัสใต้เมฆสีทองโดยฝีมือของเฮร่าแขนขาวที่คอยดูแลเธอด้วยความอิจฉา เพราะลีโตกับผมสวยกำลังจะให้กำเนิดโอรสที่ไร้ตำหนิและแข็งแรงในไม่ช้า

(ll 102-114) แต่เหล่าเทพธิดาก็ส่งไอริสออกจากเกาะที่ตั้งไว้อย่างดีเพื่อพาเอลิเทียไป โดยสัญญาว่าจะให้สร้อยคอเส้นใหญ่ที่ร้อยด้วยด้ายสีทองยาวเก้าศอกแก่เธอ และพวกเธอก็สั่งให้ไอริสเรียกเธอออกจากเฮร่าที่แขนขาว มิฉะนั้นเธออาจเปลี่ยนใจไม่พูดเรื่องนี้ในภายหลัง เมื่อไอริสที่ว่องไวเหมือนสายลมได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้ เธอจึงเริ่มวิ่ง และวิ่งไปจนสุดระยะทางอย่างรวดเร็ว เธอก็มาถึงบ้านของเหล่าทวยเทพ นั่นคือโอลิมปัส และเรียกเอลิเทียออกจากโถงไปที่ประตูทันที และพูดจาด้วยปีกกับเธอ บอกทุกอย่างตามที่เทพธิดาที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัสสั่ง ดังนั้น เธอจึงทำให้หัวใจของเอลิเทียเต้นรัวในอกอันเป็นที่รักของเธอ และพวกเธอก็เดินตามทางของตนไปเหมือนนกพิราบป่าขี้อายที่กำลังเดินไป

(ll. 115-122) และทันทีที่เอลิธียาเทพีแห่งความเจ็บปวดเหยียบย่างบนเดลอส ความเจ็บปวดจากการคลอดบุตรก็ครอบงำเลโต และเธอปรารถนาที่จะให้กำเนิดบุตร ดังนั้นเธอจึงวางแขนของเธอไว้รอบต้นปาล์มและคุกเข่าลงบนทุ่งหญ้าอันอ่อนนุ่ม ขณะที่พื้นดินหัวเราะด้วยความยินดีเบื้องล่าง จากนั้นเด็กน้อยก็กระโจนออกมาสู่แสงสว่าง และเหล่าเทพีทั้งหลายก็ชำระล้างคุณอย่างหมดจดและสะอาดหมดจดด้วยน้ำจืด และห่มคุณด้วยเสื้อผ้าสีขาวเนื้อละเอียดที่ทอขึ้นใหม่ และรัดแถบสีทองไว้รอบตัวคุณ

(ll 123-130) บัดนี้ เลโตไม่ได้มอบหน้าอกของเธอให้กับอพอลโล ผู้ถือดาบทองคำ แต่เทมิสได้เทน้ำอมฤตและอมโบรเซียด้วยมืออันศักดิ์สิทธิ์ของเธอ และเลโตก็ดีใจเพราะเธอได้ให้กำเนิดบุตรชายที่แข็งแกร่งและนักธนู แต่ทันทีที่เจ้าได้ลิ้มรสอาหารสวรรค์อันศักดิ์สิทธิ์นั้น โอ ฟีบัส เจ้าจะไม่สามารถถูกผูกมัดด้วยเชือกทองคำหรือถูกพันธนาการอีกต่อไป แต่ปลายของพวกมันทั้งหมดก็คลายออก ทันใดนั้น ฟีบัส อพอลโลก็พูดออกมาท่ามกลางเหล่าเทพธิดาผู้เป็นอมตะ:

(ล. 131-132) 'พิณและคันธนูโค้งจะเป็นที่รักของข้าพเจ้าตลอดไป และข้าพเจ้าจะประกาศให้มนุษย์ทราบถึงพระประสงค์อันไม่เคยเปลี่ยนแปลงของซุส'

(ll. 133-139) โฟบัสเทพผมยาวผู้เดินจากระยะไกลและเดินบนพื้นดินกว้างใหญ่ได้กล่าวเช่นนั้น เหล่าเทพธิดาต่างก็ประหลาดใจในตัวเขา จากนั้นเดโลสทุกคนก็ขนของขึ้นด้วยทองคำ มองเห็นบุตรของซูสและเลโตด้วยความยินดี เพราะพระเจ้าเลือกเธอเหนือเกาะและชายฝั่งเพื่อมาสถิตอยู่ในตัวเธอ และเธอรักเขามากขึ้นในใจของเธอ และเบ่งบานเหมือนยอดเขาที่มีดอกไม้ป่า

(ll. 140-164) และท่านผู้เป็นเจ้าแห่งธนูเงิน ยิงธนูไปไกลแล้ว บัดนี้ท่านเดินบนหินขรุขระบนซินธัส และบัดนี้ท่านก็ยังคงพเนจรไปรอบๆ เกาะและผู้คนบนเกาะนั้น วิหารและป่าดงดิบของท่านมีมากมาย และยอดเขาและหน้าผาสูงชันของภูเขาสูงตระหง่านและแม่น้ำที่ไหลลงสู่ทะเลล้วนเป็นที่รักของท่าน ฟีบัส แต่ท่านกลับชื่นชอบที่เดโลสเป็นอย่างยิ่ง เพราะที่นั่นชาวไอโอเนียที่สวมชุดยาวมารวมตัวกันเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่านพร้อมกับลูกๆ และภรรยาที่ขี้อาย พวกเขามักจะมารวมตัวกันเพื่อชกมวย เต้นรำ และร้องเพลงเสมอๆ ตราบใดที่พวกเขายังมารวมตัวกันอยู่ คนๆ หนึ่งจะพูดว่าพวกเขาเป็นอมตะและไม่แก่ชรา หากเขามาพบชาวไอโอเนียที่รวมตัวกันเช่นนั้น เพราะเขาจะเห็นความสง่างามของพวกเขาทั้งหมด และจะรู้สึกยินดีในใจเมื่อได้เห็นผู้ชายและผู้หญิงที่แต่งกายดีพร้อมกับเรือเร็วและทรัพย์สมบัติมากมายของพวกเขา และยังมีสิ่งมหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อีก—และชื่อเสียงของมันจะไม่มีวันสูญสิ้น—เด็กสาวแห่งเดโลส สาวใช้ของนักล่าแห่งฟาร์ชูตเตอร์ เพราะเมื่อพวกเธอสรรเสริญอพอลโลก่อน และเลโตและอาร์เทมิสผู้ชื่นชอบลูกศร พวกเธอจะร้องเพลงที่เล่าถึงผู้ชายและผู้หญิงในอดีตได้อย่างไพเราะ และทำให้กลุ่มมนุษย์หลงใหล นอกจากนี้ พวกเธอยังสามารถเลียนเสียงพูดและพูดจาของผู้ชายทุกคนได้ แต่ละคนจะพูดได้ว่าตนเองกำลังร้องเพลงอยู่ เพราะเพลงไพเราะของพวกเธอใกล้เคียงกับความจริงมาก

(ll. 165-178) และตอนนี้ขอให้อพอลโลและอาร์เทมิสเป็นที่โปรดปราน และลาก่อนนะสาวๆ ทุกคน จำฉันไว้เสมอว่าเมื่อใดก็ตามที่ใครก็ตามบนโลกซึ่งเป็นคนแปลกหน้าที่ได้เห็นและทุกข์ทรมานมากมายมาที่นี่และถามคุณว่า: 'สาวๆ คิดว่าใครเป็นนักร้องที่ไพเราะที่สุดที่มาที่นี่ และใครที่คุณพอใจที่สุด' จากนั้นตอบทุกคนด้วยเสียงเดียวกันว่า 'เขาเป็นคนตาบอดและอาศัยอยู่ในเกาะคิออสที่เป็นหิน เพลงของเขาไพเราะที่สุดเสมอ' สำหรับฉัน ฉันจะนำชื่อเสียงของคุณไปให้ไกลเท่าที่ฉันจะท่องไปบนโลกนี้ไปจนถึงที่ที่สิ่งนี้เป็นเรื่องจริง และฉันจะไม่หยุดสรรเสริญอพอลโลผู้ยิงธนูเงินที่เลโตผู้มีผมสีสวยกำลังถืออยู่

ถึง ไพเธียน อพอลโล—

(ล. 179-181) ข้าแต่พระเจ้า ลีเซียและมิเลทัสที่งดงามเป็นของพระองค์ เมืองที่มีเสน่ห์ริมทะเล แต่เหนือเดโลสที่คลื่นซัดเข้ามา พระองค์ทรงปกครองพระองค์เองอย่างยิ่งใหญ่

(ll. 182-206) บุตรชายผู้รุ่งโรจน์ของเลโตไปหาพีโทผู้เต็มไปด้วยหิน เล่นพิณกลวงๆ ของเขา สวมเสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอม และเมื่อสัมผัสกุญแจทองคำ พิณของเขาก็ขับขานเพลงอันไพเราะ จากนั้น เขาเดินทางอย่างรวดเร็วเหมือนความคิดจากโลกไปยังโอลิมปัส ไปยังบ้านของซูส เพื่อเข้าร่วมกับเหล่าเทพองค์อื่นๆ จากนั้น เหล่าเทพอมตะก็คิดถึงพิณและบทเพลงทันที และเหล่ามิวส์ทั้งหมดก็ตอบรับเสียงอันไพเราะ ร้องเพลงสรรเสริญของขวัญที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เหล่าเทพได้รับและความทุกข์ทรมานของมนุษย์ ทุกสิ่งที่พวกเขาต้องทนทุกข์จากน้ำมือของเหล่าเทพอมตะ และวิธีที่พวกเขาใช้ชีวิตอย่างไร้สติและไร้ทางช่วยเหลือ และไม่สามารถหาทางรักษาความตายหรือป้องกันตัวเองจากวัยชราได้ ในขณะเดียวกัน เกรซผู้มีผมดกหนาและฤดูกาลที่ร่าเริงก็เต้นรำกับฮาร์โมเนีย ฮีบี และอโฟรไดท์ ธิดาของซูส ที่จับมือกันไว้ และในหมู่พวกเขามีคนหนึ่งร้องเพลง ไม่ใช่คนใจร้ายหรือตัวเล็ก แต่สูงใหญ่จนน่ามองและมีท่าทางน่าอิจฉา นั่นก็คือ อาร์เทมิส ผู้ชื่นชอบลูกศร น้องสาวของอพอลโล ในหมู่พวกเขามีอาเรสและนักล่าอาร์กัสผู้มีดวงตาแหลมคม ในขณะที่อพอลโลบรรเลงพิณอย่างสง่างามและแสงเรืองรองส่องประกายรอบตัวเขา เท้าของเขาเป็นประกายและเสื้อที่ทออย่างประณีต และพวกเขา แม้แต่ลีโตผู้มีผมสีทองและซูสผู้รอบรู้ ต่างก็ชื่นชมยินดีในหัวใจอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาขณะที่พวกเขาดูลูกชายที่รักของพวกเขาเล่นอยู่ท่ามกลางเหล่าเทพอมตะ

(ll 207-228) แล้วฉันจะร้องเพลงเกี่ยวกับคุณได้อย่างไร แม้ว่าคุณจะกลายเป็นหัวข้อเพลงที่คู่ควรแก่การสรรเสริญในทุกๆ ด้าน ฉันจะร้องเพลงเกี่ยวกับคุณในฐานะผู้เกี้ยวพาราสีและในทุ่งแห่งความรักได้อย่างไร ว่าคุณไปเกี้ยวพาราสีลูกสาวของอาซานพร้อมกับอิสคิสผู้เป็นเหมือนเทพเจ้า ลูกชายของเอลาเทียสผู้มีม้าดี หรือกับฟอร์บาสที่มาจากทรีออปส์ หรือกับเอรูธีอุส หรือกับลิวซิปปัสและภรรยาของลิวซิปปัส.... ((LACUNA)) ....คุณเดินเท้า เขาขับรถม้าของเขา แต่เขาก็ไม่แพ้ทรีออปส์เลย หรือฉันจะร้องเพลงเกี่ยวกับครั้งแรกที่คุณเดินทางไปทั่วโลกเพื่อหาสถานที่ทำนายดวงให้มนุษย์ โอ้ อพอลโลผู้มองการณ์ไกล ก่อนอื่นคุณลงมาจากโอลิมปัสไปยังเปียเรีย และผ่านเลกตัสและเอนิเอเนที่เป็นทราย และผ่านดินแดนของเพอร์เรบี ไม่นาน คุณก็มาถึงเมืองไอโอลคัสและเหยียบย่างบนซีเนียมในยูบีอาซึ่งมีชื่อเสียงเรื่องเรือ คุณยืนอยู่บนที่ราบเลลันไทน์ แต่คุณไม่พอใจที่จะสร้างวิหารและสวนป่าที่นั่น จากที่นั่น คุณข้ามแม่น้ำยูริปัสซึ่งเป็นแม่น้ำอพอลโลที่ไหลไปไกล และขึ้นไปยังเนินเขาศักดิ์สิทธิ์สีเขียว ไปจนถึงไมคาเลสซัสและเทอูเมสซัสที่ปกคลุมด้วยหญ้า และมาถึงที่พักอาศัยที่ปกคลุมด้วยไม้ของธีบส์ เพราะยังไม่มีมนุษย์คนใดอาศัยอยู่ในธีบส์ศักดิ์สิทธิ์ และไม่มีร่องรอยหรือเส้นทางใดๆ เกี่ยวกับที่ราบอันอุดมสมบูรณ์ของธีบส์จนถึงตอนนี้

(ล. 229-238) และเจ้าก็ไปต่ออีก โอ้ อพอลโลผู้มองการณ์ไกล และมาถึงอนเคสทัส ซึ่งเป็นสวนอันสดใสของโพไซดอน ที่นั่น ลูกม้าที่เพิ่งฝึกหัดซึ่งกำลังลำบากกับการลากรถม้าที่เรียบร้อยก็กลับมามีกำลังใจอีกครั้ง และคนขับที่ชำนาญก็ลงจากรถและออกเดินทางต่อ จากนั้นม้าก็เขย่ารถเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง เพราะไม่สามารถนำทางได้ และถ้าม้าทำรถม้าหักในป่า คนก็จะดูแลม้า แต่เอียงรถม้าและทิ้งไว้ที่นั่น เพราะนี่คือพิธีกรรมตั้งแต่แรก และคนขับก็ภาวนาต่อเจ้าของศาลเจ้า แต่รถม้าก็ตกไปอยู่ในมือของเทพเจ้า

(ล. 239-243) ไปไกลกว่านี้อีก โอ อพอลโล ผู้ทรงสายตาเฉียบแหลม ไปถึงธารน้ำใสของเซฟิซัสซึ่งไหลรินน้ำใสจากลีเลีย และเมื่อข้ามธารน้ำใสนั้นไปแล้ว โอ คนงานจากระยะไกล คุณก็ผ่านโอคาเลียที่มีหอคอยหลายหอ และไปถึงฮาลิอาร์ทัสที่มีหญ้าขึ้นอยู่

(ล. 244-253) แล้วท่านก็ไปทางเทลฟูซา และที่นั่นมีสถานที่อันน่ารื่นรมย์ซึ่งดูเหมาะสมที่จะสร้างวิหารและป่าดงดิบ ท่านเข้ามาใกล้และพูดกับนางว่า “เทลฟูซา ข้าพเจ้าตั้งใจจะสร้างวิหารอันรุ่งโรจน์เป็นที่ทำนายสำหรับมนุษย์ และที่นั่นพวกเขาจะนำหลุมฝังศพที่สมบูรณ์แบบมาเสมอ ทั้งผู้ที่อาศัยอยู่ในเพโลพอนนีซัสที่ร่ำรวยและผู้ที่อาศัยอยู่ในยุโรปและเกาะต่างๆ ที่ถูกคลื่นซัดมาเพื่อแสวงหาคำทำนาย และข้าพเจ้าจะมอบคำแนะนำที่ไม่อาจล้มเหลวทั้งหมดให้แก่พวกเขา โดยให้คำตอบในวิหารอันมั่งคั่งของข้าพเจ้า”

(ll. 254-276) ฟีบัส อพอลโลกล่าวเช่นนั้นและวางรากฐานทั้งหมดไว้ทั่วทั้งบริเวณกว้างและยาวมาก แต่เมื่อเทลฟูซาเห็นเช่นนี้ เธอโกรธในใจและพูดว่า “ท่านฟีบัส คนงานจากแดนไกล ฉันจะพูดคำแนะนำกับใจของคุณ เนื่องจากคุณตั้งใจจะสร้างวิหารอันรุ่งโรจน์ที่นี่เพื่อเป็นที่ทำนายสำหรับคนที่จะนำหลุมฝังศพที่สมบูรณ์แบบมาที่นี่ให้คุณเสมอ แต่ฉันจะพูดออกไปและคุณเก็บคำพูดของฉันไว้ในใจของคุณ เสียงเหยียบย่ำของม้าที่เร็วและเสียงของลาที่ตักน้ำที่น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของฉันจะทำให้คุณรำคาญเสมอ และผู้คนจะชอบที่จะมองดูรถศึกที่สร้างขึ้นอย่างดีและม้าที่กระทืบเท้าเร็วมากกว่าที่จะมองดูวิหารอันยิ่งใหญ่ของคุณและสมบัติมากมายที่อยู่ในนั้น แต่ถ้าท่านรู้สึกประทับใจในตัวข้าพเจ้า เพราะท่านแข็งแกร่งและทรงพลังยิ่งกว่าข้าพเจ้า และกำลังของท่านก็ยิ่งใหญ่มาก จงสร้างเมืองที่คริซาใต้ทุ่งหญ้าพาร์นาสซัส จะไม่มีรถศึกที่สว่างไสวปะทะกัน และไม่มีเสียงม้าที่วิ่งเร็วใกล้แท่นบูชาที่สร้างขึ้นอย่างดีของท่าน แต่เผ่ามนุษย์ที่รุ่งโรจน์จะนำของขวัญมาให้ท่านในฐานะอีเพออน ('ผู้รักษา') และท่านจะได้รับเครื่องบูชาอันอุดมสมบูรณ์จากผู้คนที่อาศัยอยู่โดยรอบด้วยความยินดี' เทลฟูซากล่าวว่าเธอเท่านั้นที่ควรเป็นที่รู้จักที่นั่น ไม่ใช่ผู้ยิงระยะไกล และเธอได้โน้มน้าวผู้ยิงระยะไกล

(ll. 277-286) ไปไกลกว่านั้นอีก เจ้าได้ไปอย่างสุดโต่ง จนกระทั่งเจ้ามาถึงเมืองของ Phlegyae ผู้อวดดีที่อาศัยอยู่ในป่าที่สวยงามใกล้ทะเลสาบ Cephisian โดยไม่ใส่ใจ Zeus และเจ้าก็ไปอย่างรวดเร็วไปยังสันเขา และมาถึง Crisa ใต้ Parnassus ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ เชิงเขาที่หันไปทางทิศตะวันตก มีหน้าผาสูงชันอยู่เหนือมัน และป่าที่เว้าลึกและขรุขระอยู่ด้านล่าง ที่นั่น พระเจ้า Phoebus Apollo ตั้งใจจะสร้างวิหารอันสวยงามของเขา และเขากล่าวว่า:

(ll. 287-293) “ข้าพเจ้ามีเจตนาจะสร้างวิหารอันรุ่งโรจน์ในที่แห่งนี้เพื่อทำนายดวงชะตาของมนุษย์ และที่นี่พวกเขาจะนำหลุมฝังศพที่สมบูรณ์แบบมาเสมอ ทั้งผู้ที่อาศัยอยู่ในเพโลพอนนีซัสที่ร่ำรวยและผู้คนในยุโรปและจากเกาะต่างๆ ที่ถูกคลื่นซัดมา พวกเขาจะมาซักถามข้าพเจ้า และข้าพเจ้าจะมอบคำแนะนำที่ไม่อาจล้มเหลวทั้งหมดให้กับพวกเขา โดยจะตอบพวกเขาในวิหารอันมั่งคั่งของข้าพเจ้า”

(ล. 294-299) เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว ฟีบัส อพอลโลก็วางรากฐานทั้งหมดไว้ทั่วทั้งบริเวณ กว้างและยาวมาก และบนรากฐานเหล่านี้ บุตรของเออร์จินัส โทรโฟเนียส และอากาเมเดส ซึ่งเป็นที่รักของเหล่าเทพอมตะ ได้วางรากฐานด้วยหิน และเผ่ามนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วนได้สร้างวิหารทั้งหมดด้วยหินที่แกะสลักไว้ เพื่อขับขานเพลงสรรเสริญตลอดไป

(ll. 300-310) แต่ใกล้ๆ กันมีน้ำพุไหลรินอย่างหวานชื่น และที่นั่นด้วยธนูอันแข็งแกร่งของเขา พระเจ้าผู้เป็นบุตรของซูส ได้สังหารมังกรตัวเมียตัวใหญ่ที่บวมเป่ง มังกรตัวนี้เป็นสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย มักจะก่อความชั่วร้ายอย่างใหญ่หลวงต่อมนุษย์บนโลก ต่อมนุษย์เอง และต่อแกะที่มีขาเรียวเล็กของพวกเขา เพราะนางเป็นโรคระบาดที่นองเลือดมาก นางคือผู้ที่เคยรับเอาไทฟาออนผู้โหดร้ายจากเฮร่าผู้ครองบัลลังก์ทองคำมา และนำไทฟาออนผู้โหดร้ายมาสร้างความเดือดร้อนให้กับมนุษย์ ครั้งหนึ่ง เฮร่าให้กำเนิดเขาเพราะเธอโกรธซูสผู้เป็นบิดา เมื่อโอรสของโครนอสให้กำเนิดเอเธน่าผู้ยิ่งใหญ่ในหัวของเขา จากนั้น เฮร่าผู้เป็นราชินีก็โกรธและพูดเช่นนี้ท่ามกลางเหล่าเทพที่มารวมตัวกัน:

(ll. 311-330) “จงฟังจากข้าพเจ้า เหล่าเทพและเทพีทั้งหลาย ว่าซูสผู้รวบรวมเมฆเริ่มดูหมิ่นข้าพเจ้าอย่างไม่ใยดี เมื่อเขาได้ทำให้ข้าพเจ้าเป็นภรรยาที่จริงใจของเขา ดูเถิด เขาได้ให้กำเนิดเอเธน่าผู้มีดวงตาเป็นประกาย ซึ่งเหนือกว่าเทพเจ้าผู้ได้รับพรทั้งหลาย แต่เฮฟเฟสตัส ลูกชายของข้าพเจ้าซึ่งข้าพเจ้าให้กำเนิดนั้นอ่อนแอท่ามกลางเทพเจ้าผู้ได้รับพรทั้งหลาย และเท้าเหี่ยวเฉา เป็นความอับอายและความเสื่อมเสียแก่ข้าพเจ้าในสวรรค์ ข้าพเจ้าเองก็รับเขาไว้ในมือและโยนทิ้งไปจนเขาตกลงไปในทะเลใหญ่ แต่ธีทิส ธิดาของเนเรอัสผู้สวมรองเท้าเงิน ได้ดูแลเขาและดูแลน้องสาวของเธอด้วย เธอจะทำหน้าที่รับใช้เทพเจ้าผู้ได้รับพรอย่างอื่นหรือไม่ เจ้าคนชั่วและเจ้าเล่ห์ เจ้าจะคิดแผนอะไรอีก เจ้ากล้าให้กำเนิดเอเธน่าผู้มีดวงตาเป็นประกายเพียงลำพังได้อย่างไร ข้าพเจ้าจะไม่ให้กำเนิดบุตรแก่ท่านหรือ ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่อย่างน้อยก็เคยได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของท่านในบรรดาเทพอมตะที่ครอบครองสวรรค์อันกว้างใหญ่ ข้าพเจ้าระวังไว้เถิดว่าข้าพเจ้าจะคิดร้ายต่อท่านในภายหลัง ข้าพเจ้าจะคิดให้บุตรเกิดมาเป็นผู้มีเกียรติในบรรดาเทพอมตะ และจะไม่ทำให้พันธะแห่งการแต่งงานระหว่างท่านกับข้าพเจ้าต้องอับอาย และข้าพเจ้าจะไม่ไปที่เตียงของท่าน แต่จะร่วมหลับนอนกับเหล่าเทพอันศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ห่างไกลจากท่าน

(ล. 331-333) เมื่อนางกล่าวเช่นนั้นแล้ว นางก็แยกตัวออกไปจากเหล่าเทพด้วยความโกรธยิ่งนัก ทันใดนั้น ราชินีเฮร่าผู้มีดวงตากลมโตก็อธิษฐานโดยฟาดพื้นราบด้วยมือของนาง แล้วกล่าวดังนี้:

(ll. 334-362) “บัดนี้ข้าพเจ้าขอวิงวอนให้ฟังแผ่นดินโลกและสวรรค์อันกว้างใหญ่เบื้องบน และท่านเทพไททันที่อาศัยอยู่ใต้แผ่นดินโลกเกี่ยวกับทาร์ทารัสผู้ยิ่งใหญ่ และเทพเจ้าและมนุษย์ก็ถือกำเนิดมาจากทาร์ทารัสผู้ยิ่งใหญ่นี้ จงฟังข้าพเจ้าทุกคน และขอให้ข้าพเจ้ามีบุตรโดยปราศจากซุส โดยไม่มีกำลังน้อยกว่าซุสเลย ยิ่งกว่านั้น ขอให้เขาแข็งแกร่งกว่าซุสมากเท่ากับซุสผู้มองเห็นทุกสิ่งมากกว่าโครนอส” ดังนั้นนางจึงร้องตะโกนและฟาดพื้นโลกด้วยมืออันแข็งแกร่งของนาง จากนั้นแผ่นดินที่ให้ชีวิตก็สั่นไหว และเมื่อเฮร่าเห็นมัน เธอก็ดีใจในใจ เพราะนางคิดว่าคำอธิษฐานของนางจะสำเร็จ และหลังจากนั้น นางก็ไม่เคยมาที่เตียงของซุสผู้ชาญฉลาดอีกเลยเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม โดยไม่มานั่งบนเก้าอี้แกะสลักเหมือนเมื่อก่อนเพื่อวางแผนคำแนะนำที่ชาญฉลาดสำหรับเขา แต่มาอยู่ที่วิหารของนางซึ่งหลายคนสวดมนต์และชื่นชอบเครื่องบูชาของนาง เฮร่าราชินีผู้มีดวงตากลมโต แต่เมื่อเดือนและวันครบกำหนดและฤดูกาลมาถึงตามกำหนดในขณะที่โลกหมุนไปรอบๆ เธอให้กำเนิดบุคคลที่ไม่เหมือนกับเทพเจ้าหรือมนุษย์ธรรมดา ไทฟาออนผู้โหดร้าย กลายเป็นโรคระบาดสำหรับมนุษย์ ทันใดนั้นราชินีเฮร่าผู้มีดวงตาโตก็พาเขาไปและนำสิ่งชั่วร้ายอย่างหนึ่งมาสู่อีกสิ่งหนึ่ง มอบเขาให้กับมังกรสาว และเธอก็รับเขาไว้ ไทฟาออนนี้เคยสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงในหมู่เผ่าที่มีชื่อเสียงของมนุษย์ ใครก็ตามที่พบกับมังกรสาว วันแห่งหายนะจะกวาดล้างเขาไป จนกระทั่งลอร์ดอพอลโลผู้ซึ่งสังหารจากระยะไกล ยิงธนูอันทรงพลังไปที่เธอ จากนั้นเธอก็แตกสลายด้วยความเจ็บปวดขมขื่น นอนหายใจแรงและกลิ้งไปมาในสถานที่นั้น เสียงที่น่ากลัวดังขึ้นอย่างไม่สามารถบรรยายได้ในขณะที่เธอดิ้นรนไปมาอย่างต่อเนื่องในป่า และด้วยเหตุนี้ เธอจึงละทิ้งชีวิตของเธอและหายใจออกมาเป็นเลือด จากนั้น ฟีบัส อพอลโลก็คุยโวเกี่ยวกับเธอ:

(ll. 363-369) “บัดนี้จงเน่าเปื่อยบนดินที่หล่อเลี้ยงมนุษย์! อย่างน้อยที่สุด เจ้าจะไม่ต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเพื่อเป็นภัยต่อมนุษย์ที่กินผลแห่งแผ่นดินอันอุดมด้วยสารอาหาร และจะนำเฮคาโทมที่สมบูรณ์แบบมาสู่ที่นี่ ต่อความตายอันโหดร้าย ไม่ว่าไทโฟอัสหรือคิเมร่าผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ก็ไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้ แต่ที่นี่ แผ่นดินและไฮเปอเรียนที่ส่องแสงจะทำให้เจ้าเน่าเปื่อย”

(ll. 370-374) ฟีบัสกล่าวเช่นนี้ด้วยความปิติยินดีต่อเธอ และความมืดมิดปกคลุมดวงตาของเธอ และพลังศักดิ์สิทธิ์ของเฮลิออสทำให้เธอเน่าเปื่อยที่นั่น ดังนั้นสถานที่นี้จึงถูกเรียกว่าพีโท และผู้คนเรียกพระเจ้าอพอลโลด้วยชื่ออื่นว่าพีเธียน เพราะพลังแห่งการแทงทะลุของเฮลิออสทำให้สัตว์ประหลาดเน่าเปื่อยที่จุดนั้น

(วรรค 375-378) แล้วฟีบัส อพอลโลเห็นว่าน้ำพุอันแสนหวานได้ล่อลวงเขา จึงเริ่มโกรธเทลฟูซา และไม่นานเขาก็มาหาเธอ ยืนใกล้ๆ แล้วพูดกับเธอว่า

(ll. 379-381) 'เทลฟูซา ท่านไม่ควรเก็บสถานที่อันสวยงามแห่งนี้ไว้กับตัวโดยหลอกลวงฉัน และเทน้ำที่ไหลใสๆ ของคุณลงมาที่นี่ ชื่อเสียงของฉันก็จะอยู่ที่นี่เช่นกัน ไม่ใช่เป็นของคุณแต่ผู้เดียวใช่หรือไม่'

(ll. 382-387) พระเจ้าตรัสดังนี้ โดยทรงงานหนักมาก ทรงผลักหินผาสูงชันลงมาบนหินผา ปกปิดธารน้ำไว้ และทรงสร้างแท่นบูชาไว้ในป่าใกล้ธารน้ำที่ใสสะอาด ในสถานที่นั้น มนุษย์ทุกคนต่างสวดภาวนาต่อผู้ยิ่งใหญ่ที่มีนามว่าเทลฟุเซียน เนื่องจากพระองค์ทรงทำให้ธารน้ำศักดิ์สิทธิ์เทลฟุเซียนเสื่อมถอย

(ll. 388-439) จากนั้น ฟีบัส อพอลโล ก็ครุ่นคิดในใจว่าควรจะนำคนใดมาเป็นผู้รับใช้ของเขาในการบูชายัญและรับใช้เขาในหินไพธอ ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ เขาก็สังเกตเห็นเรือเร็วลำหนึ่งบนทะเลที่เหมือนไวน์ ซึ่งมีผู้คนมากมายและสง่างาม ชาวครีตันจากโนสซอส2510เมืองมิโนส ผู้ที่บูชายัญให้เจ้าชายและประกาศคำสั่งของพระองค์ ไม่ว่าฟีบัส อพอลโล ผู้ถือดาบทองคำจะพูดอะไรตอบจากต้นลอเรลของเขาที่อยู่ใต้หุบเขาพาร์นาสซัส คนเหล่านี้กำลังล่องเรือสีดำของพวกเขาเพื่อการค้าและเพื่อผลกำไรไปยังไพลอสที่เป็นทรายและผู้คนของไพลอส แต่ฟีบัส อพอลโล พบพวกเขา ในทะเลเปิด เขากระโจนขึ้นไปบนเรือเร็วของพวกเขาเหมือนปลาโลมา และนอนอยู่ที่นั่น เป็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่น่าเกรงขาม แต่ไม่มีใครสนใจที่จะเข้าใจ2511แต่พวกเขาพยายามที่จะโยนปลาโลมาลงน้ำ แต่เขาก็เขย่าเรือดำไปทุกทิศทางจนไม้สั่นไหว พวกเขาจึงนั่งเงียบๆ ในเรือเพราะกลัว และไม่คลายผ้าใบคลุมเรือดำกลวงลำนี้ หรือลดใบเรือหัวเรือสีเข้มของพวกเขา แต่เนื่องจากพวกเขาผูกเชือกหนังวัวไว้เป็นอันดับแรก พวกเขาจึงแล่นเรือต่อไป เพราะลมใต้พัดแรงเข้ามาหาเรือเร็วจากด้านหลัง พวกเขาผ่านเมืองมาเลอาก่อน จากนั้นจึงมาถึงเมืองเทนารุมซึ่งเป็นเมืองที่ประดับประดาด้วยทะเลและดินแดนของเฮลิออสที่ทำให้ผู้คนมีความสุข ที่ซึ่งแกะขนหนาของเฮลิออสหากินอยู่ตลอดเวลาและครอบครองดินแดนที่น่ารื่นรมย์ ที่นั่น พวกเขาต้องการนำเรือขึ้นฝั่งและขึ้นฝั่งเพื่อทำความเข้าใจกับความมหัศจรรย์อันยิ่งใหญ่และเห็นด้วยตาตนเองว่าสัตว์ประหลาดจะยังคงอยู่บนดาดฟ้าของเรือกลวงลำนี้หรือจะกระโจนลงไปในทะเลลึกที่มีปลาชุกชุม แต่เรือที่สร้างอย่างดีไม่ยอมเชื่อฟังกัปตัน แต่แล่นไปตามทางเพโลพอนนีซัส และพระเจ้าอพอลโลผู้ทำงานไกลก็นำทางเรือได้อย่างง่ายดายด้วยลมพัด เรือจึงแล่นไปตามทางและมาถึงอารีน่า อาร์กีเฟียที่สวยงาม ทรีออน ท่าข้ามของอัลเฟอุส เอปีที่ตั้งตำแหน่งดี ไพลอสที่เป็นทราย และผู้คนของไพลอส ผ่านครูนีแล้ว ไปจนถึงคัลซิส ผ่านไดม์ และเอลิสที่สวยงาม ซึ่งเป็นที่ปกครองของเอเป และในขณะที่เรือมุ่งหน้าไปยังเฟราอี พลางชื่นชมยินดีในสายลมจากซุส พวกเขาก็เห็นภูเขาสูงชันของอิธากา ดูลิชิอุม ซาเม และแซกซินทัสที่ปกคลุมด้วยต้นไม้อยู่ใต้เมฆ แต่เมื่อพวกเขาผ่านไปตามชายฝั่งเพโลพอนนีซัสทั้งหมดแล้ว ไปทางคริซา อ่าวขนาดใหญ่ก็เริ่มสั่นไหวในสายตา ซึ่งตัดผ่านเกาะเพโลพอนนีซัสที่อุดมสมบูรณ์ไปตลอดความยาว ลมตะวันตกพัดแรงและชัดเจนตามคำสั่งของซูสและพัดมาจากสวรรค์อย่างรุนแรงเพื่อให้เรือแล่นผ่านน้ำทะเลอันเค็มจัดได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาจึงเริ่มเดินทางกลับในเวลาเช้าตรู่และพระอาทิตย์ขึ้น และพระเจ้าอพอลโล บุตรของซูส นำพวกเขาเดินทางต่อไปจนถึงเมืองครีซาซึ่งมองเห็นได้ไกล ดินแดนแห่งเถาองุ่น และเข้าสู่ท่าจอดเรือ ที่นั่น เรือเดินทะเลได้เกยตื้นบนผืนทราย

(ll. 440-451) จากนั้นพระเจ้าอพอลโลผู้ทำงานอย่างหนักก็กระโดดลงมาจากเรือราวกับดวงดาวในตอนเที่ยงวัน แสงวาบของไฟพุ่งออกมาจากพระองค์อย่างหนาแน่นและความสว่างไสวไปถึงสวรรค์ พระองค์เสด็จเข้าไปในศาลเจ้าระหว่างขาตั้งสามขาอันล้ำค่า และที่นั่นก็จุดไฟให้ลุกโชนขึ้น เผยให้เห็นความรุ่งโรจน์ของลูกศรของพระองค์ ทำให้แสงของพวกมันแผ่ไปทั่วคริซ่า ภรรยาและลูกสาวที่รัดเข็มขัดของชาวคริซ่าก็ส่งเสียงร้องออกมาเมื่อโฟบัสระเบิดออกมา เพราะเขาทำให้ทุกคนกลัวมาก โฟบัสออกจากศาลเจ้าอีกครั้ง รวดเร็วราวกับความคิด เพื่อรีบกลับไปที่เรืออีกครั้ง เขามีรูปร่างเป็นชายที่กระฉับกระเฉงและแข็งแรงในวัยหนุ่ม ขณะที่ไหล่กว้างของเขาปกคลุมไปด้วยผม และพระองค์ตรัสกับชาวครีตันโดยเปล่งวาจาที่ดูเหมือนมีปีกว่า

(ll. 452-461) “คนแปลกหน้า เจ้าเป็นใคร เจ้ามาจากไหน ล่องเรือไปตามเส้นทางทะเล เจ้าค้าขายหรือเจ้าเร่ร่อนไปทั่วทะเลอย่างไร้จุดหมายเหมือนโจรสลัดที่เสี่ยงชีวิตและก่อความเดือดร้อนแก่คนต่างชาติในขณะที่พวกเขาท่องไป ทำไมเจ้าจึงพักผ่อนและหวาดกลัว และไม่ขึ้นฝั่งหรือเก็บอุปกรณ์เรือดำของเจ้า เพราะนั่นคือธรรมเนียมของคนที่ดำรงชีวิตด้วยขนมปัง เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาขึ้นฝั่งด้วยเรือดำจากท่าเรือหลัก โดยเหนื่อยล้ากับการทำงานหนัก ความปรารถนาอาหารหวานก็เข้าครอบงำหัวใจของพวกเขาทันที”

(ll. 462-473) เมื่อพูดจบ เขาก็ปลุกใจพวกเขาให้กล้าหาญ และเจ้านายของชาวครีตก็ตอบเขาว่า “คนแปลกหน้า—แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เหมือนมนุษย์ธรรมดาทั้งรูปร่างและฐานะ แต่เป็นเหมือนเทพเจ้าที่ไม่มีวันตาย—ขอส่งเสียงสรรเสริญและความสุขทั้งหมดแก่เจ้า และขอให้เทพเจ้าประทานสิ่งดีๆ แก่เจ้า ตอนนี้บอกฉันมาอย่างจริงใจเพื่อฉันจะได้รู้แน่ว่านี่คือประเทศอะไร แผ่นดินอะไร และผู้คนใดอาศัยอยู่ที่นี่ ส่วนพวกเราซึ่งคิดไปในทางอื่น เรากำลังแล่นเรือข้ามทะเลใหญ่ไปยังไพลอสจากเกาะครีต (เพราะจากที่นั่น เราประกาศว่าเราได้รับการปลุกให้ตื่นแล้ว) แต่ตอนนี้เราเดินทางมาบนเรือที่แห่งนี้โดยไม่ได้เต็มใจ—ทางอื่นและเส้นทางอื่น—และยินดีที่จะกลับมา แต่เทพเจ้าที่ไม่มีวันตายองค์หนึ่งนำเรามาที่นี่โดยไม่เต็มใจของเรา”

(ll. 474-501) จากนั้นอพอลโลผู้ทำงานไกลก็ตอบว่า “พวกคนต่างถิ่นที่เคยอาศัยอยู่รอบๆ โนสซอสที่ร่มรื่น แต่ตอนนี้จะไม่กลับมาที่เมืองอันเป็นที่รัก บ้านที่สวยงาม และภรรยาที่รักอีกต่อไป ที่นี่เจ้าจะดูแลวิหารอันมั่งคั่งของเราที่ผู้คนมากมายให้เกียรติ ฉันเป็นลูกชายของซูส อพอลโลคือชื่อของฉัน แต่ฉันพาเจ้ามาที่นี่ข้ามอ่าวทะเลอันกว้างใหญ่ โดยไม่หวังทำร้ายเจ้าเลย แต่ที่นี่เจ้าจะดูแลวิหารอันมั่งคั่งของเราที่ผู้คนมากมายให้เกียรติ และเจ้าจะทราบแผนการของเหล่าเทพอมตะ และด้วยความประสงค์ของพวกเขา เจ้าจะได้รับเกียรติตลอดไป และตอนนี้ จงรีบมาทำตามที่ฉันบอกเสียก่อน คลายผ้าปูเตียงและลดใบเรือลงก่อน จากนั้นจึงดึงเรือเร็วขึ้นบนบก นำสินค้าและเครื่องมือของเรือตรงออกไป แล้วสร้างแท่นบูชาบนหาดทรายของทะเล จุดไฟบนแท่นบูชาแล้วถวายแป้งขาว จากนั้นยืนเคียงข้างกันรอบแท่นบูชาและอธิษฐาน และเมื่อฉันกระโดดขึ้นเรือเร็วในรูปของปลาโลมาบนทะเลหมอกเป็นครั้งแรก อธิษฐานต่อฉันเหมือนอพอลโล เดลฟินิอุส แท่นบูชาจะถูกเรียกว่าเดลฟินิอุสและมองออกไปตลอดกาล หลังจากนั้น ให้คุณนั่งรับประทานอาหารข้างเรือมืดของคุณและเทเครื่องบูชาให้กับเทพเจ้าผู้ได้รับพรซึ่งสถิตอยู่บนโอลิมปัส แต่เมื่อท่านเลิกอยากอาหารหวานแล้ว จงมากับฉันและร้องเพลงสรรเสริญ Ie Paean (สวัสดี ผู้รักษา!) จนกว่าคุณจะมาถึงสถานที่ที่ท่านจะรักษาวิหารอันอุดมสมบูรณ์ของฉัน

(502-523) อพอลโลกล่าวเช่นนั้น พวกเขาก็เชื่อฟังและเชื่อฟังเขา ก่อนอื่นพวกเขาคลายผ้าใบและปล่อยใบเรือลงและปล่อยเสากระโดงเรือโดยวางเสากระโดงไว้บนที่พักเสากระโดง จากนั้นเมื่อขึ้นฝั่งที่ชายหาดแล้ว พวกเขาก็ลากเรือขึ้นจากน้ำสู่พื้นดินและยึดเสากระโดงยาวไว้ใต้เรือ พวกเขายังสร้างแท่นบูชาบนชายหาด และเมื่อจุดไฟแล้ว พวกเขาก็ถวายแป้งขาวเป็นเครื่องบูชาและยืนสวดมนต์รอบแท่นบูชาตามที่อพอลโลสั่ง จากนั้นพวกเขาก็รับประทานอาหารบนเรือดำที่แล่นเร็ว และเทเครื่องบูชาให้กับเทพเจ้าผู้เป็นสุขซึ่งอาศัยอยู่บนโอลิมปัส และเมื่อพวกเขาละทิ้งความอยากอาหารและเครื่องดื่มแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางโดยมีพระเจ้าอพอลโล บุตรของซูส เป็นผู้นำพวกเขา โดยถือพิณไว้ในมือและบรรเลงอย่างไพเราะขณะที่เขาก้าวขึ้นอย่างสูงและสง่างาม ชาวครีตจึงติดตามเขาไปหาพีโท เดินตามจังหวะเพลง Ie Paean ตามแบบฉบับของนักร้องเพลงสรรเสริญของชาวครีตและผู้ที่มิวส์แห่งสวรรค์ได้แต่งเพลงไพเราะลงในใจ พวกเขาเดินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยไปยังสันเขาและมาถึงพาร์นาสซัสทันที ซึ่งเป็นสถานที่อันสวยงามที่พวกเขาจะไปอาศัยอยู่และได้รับความเคารพจากผู้คนมากมาย ที่นั่น อพอลโลพาพวกเขาไปและแสดงให้พวกเขาเห็นวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่สุดและวิหารอันอุดมสมบูรณ์ของเขา

(ล. 524-525) แต่จิตใจของพวกเขาก็หวั่นไหวในอกอันเป็นที่รักของตน และเจ้านายแห่งชาวครีตก็ถามเขาว่า

(ล. 526-530) “ข้าแต่พระเจ้า เนื่องจากพระองค์ทรงนำเรามาที่นี่ไกลจากคนที่รักและบ้านเกิดเมืองนอนของเรา เพราะพระองค์ทรงเห็นว่าดีสำหรับพระทัยของพระองค์ โปรดบอกเราด้วยว่าเราจะดำเนินชีวิตอย่างไร เพื่อเราจะได้รู้จักพระองค์ แผ่นดินนี้ไม่น่าปรารถนาสำหรับทำไร่องุ่นหรือเลี้ยงสัตว์ เพื่อที่เราจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและปรนนิบัติผู้คน”

(ll. 531-544) จากนั้นอพอลโล บุตรของซุส ยิ้มให้พวกเขาและกล่าวว่า “เจ้าเป็นมนุษย์ที่โง่เขลาและเป็นคนขี้แพ้ที่แสวงหาความยุ่งยาก ความเหน็ดเหนื่อย และความทุกข์ยาก! ฉันจะบอกคำหนึ่งแก่เจ้าอย่างง่ายดายและเก็บไว้ในใจของเจ้า แม้ว่าเจ้าแต่ละคนจะฆ่าแกะด้วยมีดในมืออยู่เสมอ แต่เจ้าก็ยังมีของมากมายอยู่เสมอ แม้แต่สิ่งของที่เผ่ามนุษย์ที่รุ่งโรจน์นำมาให้ฉันที่นี่ แต่เจ้าจงเฝ้าวิหารของฉันและรับเผ่ามนุษย์ที่รวมตัวกันที่สถานที่แห่งนี้ และแสดงเจตจำนงของฉันต่อมนุษย์โดยเฉพาะ และจงรักษาความชอบธรรมไว้ในใจของเจ้า แต่ถ้าใครไม่เชื่อฟังและไม่สนใจคำเตือนของฉัน หรือหากมีคำพูดหรือการกระทำที่ไร้สาระและความโกรธแค้นที่เป็นเรื่องปกติในหมู่มนุษย์ คนอื่นจะเป็นเจ้านายของเจ้า และด้วยมือที่แข็งแกร่งจะทำให้เจ้ายอมจำนนตลอดไป ทุกอย่างได้รับการบอกกล่าวแก่เจ้าแล้ว จงเก็บมันไว้ในใจของเจ้า”

(ll. 545-546) ดังนั้น ลาก่อน บุตรแห่งซุสและเลโต แต่เราจะระลึกถึงคุณและเพลงสรรเสริญอีกเพลงหนึ่งด้วย

IV. ถึงเฮอร์มีส

(ll. 1-29) มิวส์ ร้องเพลงเกี่ยวกับเฮอร์มีส บุตรของซูสและไมอา เจ้าแห่งไซลีนและอาร์คาเดีย ผู้มีฝูงสัตว์มากมาย ผู้ส่งสารนำโชคมาสู่เหล่าอมตะที่ไมอาให้กำเนิด นางไม้ผู้มั่งคั่ง เมื่อเธอตกหลุมรักซูส เทพธิดาที่ขี้อาย เพราะเธอหลีกเลี่ยงที่จะเข้าร่วมกับเหล่าเทพผู้ได้รับพร และอาศัยอยู่ในถ้ำลึกที่ร่มรื่น ที่นั่น บุตรของโครนอสเคยนอนกับนางไม้ผู้มั่งคั่ง โดยที่เหล่าเทพอมตะและมนุษย์มองไม่เห็น ในยามวิกาล ขณะที่เฮร่าผู้สวมชุดขาวจะหลับใหลอย่างสบาย และเมื่อจุดประสงค์ของซูสผู้ยิ่งใหญ่ถูกกำหนดไว้ในสวรรค์ นางก็ได้รับการปลดปล่อย และสิ่งที่น่าสังเกตก็เกิดขึ้น ในตอนนั้นนางก็ได้ให้กำเนิดบุตรที่มีฝีมือฉกาจฉกรรจ์ เป็นโจร เป็นคนขับรถปศุสัตว์ เป็นผู้ให้ความฝัน เป็นผู้เฝ้ายามในยามราตรี เป็นหัวขโมยที่ประตูเมือง ผู้ซึ่งจะแสดงการกระทำอันน่าอัศจรรย์ต่อเหล่าเทพอมตะในไม่ช้านี้ พระองค์เกิดมาพร้อมกับรุ่งอรุณ และเล่นพิณในตอนเที่ยงวัน และในตอนเย็น พระองค์ได้ขโมยวัวของอพอลโลผู้ซึ่งเล็งเป้าไปไกลในวันที่สี่ของเดือน เพราะในวันนั้น ราชินีมายาก็ได้ให้กำเนิดบุตรของพระองค์ ทันทีที่พระองค์กระโดดออกจากครรภ์มารดาในสวรรค์ พระองค์ก็ทรงนอนรออยู่ในเปลศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ไม่นานนัก แต่พระองค์ก็ทรงลุกขึ้นและแสวงหาโคของอพอลโล แต่ขณะที่พระองค์ก้าวข้ามธรณีประตูถ้ำที่มีหลังคาสูง พระองค์ก็พบเต่าอยู่ที่นั่นและได้รับความชื่นชมยินดีอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เพราะว่าเฮอร์มีสเป็นคนแรกที่ทำให้เต่าเป็นนักร้อง สิ่งมีชีวิตนั้นล้มลงตรงประตูลานบ้าน ซึ่งมันกำลังกินหญ้าที่อุดมสมบูรณ์อยู่หน้าบ้าน และเดินโซเซไปมา เมื่อเห็นดังนั้น บุตรชายของซูสผู้เป็นเจ้าแห่งโชคก็หัวเราะและกล่าวว่า

(ll. 30-38) 'ลางบอกเหตุแห่งโชคลาภอันยิ่งใหญ่สำหรับฉันในเร็ว ๆ นี้! ฉันไม่ละเลยมัน สวัสดีเพื่อนงานเลี้ยง รูปร่างสวยงาม ดังก้องกังวานไปในงานเต้นรำ! ฉันพบคุณด้วยความยินดี! คุณเอาผ้าคลุมอันหรูหรามาจากไหน เปลือกหอยที่แวววาว—เต่าที่อาศัยอยู่ในภูเขา? แต่ฉันจะพาคุณเข้าไปข้างใน คุณจะช่วยฉันและฉันจะไม่ทำให้คุณอับอาย แม้ว่าก่อนอื่นคุณต้องให้ประโยชน์กับฉันก็ตาม การอยู่บ้านดีกว่า อันตรายอาจเข้ามาได้ เมื่อคุณยังมีชีวิตอยู่ คุณจะเป็นคาถาป้องกันเวทมนตร์ที่ชั่วร้าย2513แต่ถ้าคุณตาย คุณจะร้องเพลงที่ไพเราะที่สุด

(39-61) เมื่อพูดจบแล้ว เขาก็อุ้มเต่าไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับถือของเล่นน่ารักของเขา จากนั้นเขาก็ตัดแขนขาของเต่าออก แล้วใช้ช้อนตักไขกระดูกของเต่าภูเขาออกมา เหมือนกับความคิดที่แล่นผ่านใจของชายคนหนึ่งเมื่อความกังวลรุมเร้าเขาหลอกหลอนเขา หรือเหมือนกับแววตาที่สดใสฉายแวบออกมาจากดวงตา เฮอร์มีสผู้ยิ่งใหญ่ได้วางแผนทั้งความคิดและการกระทำไปพร้อมๆ กัน เขาตัดก้านกกเพื่อวัดขนาดแล้วตรึงไว้ โดยติดปลายไว้ด้านหลังและผ่านกระดองของเต่า จากนั้นก็ขึงหนังวัวให้ทั่วด้วยความชำนาญของเขา นอกจากนี้ เขายังใส่เขาและติดไม้กางเขนไว้บนทั้งสองอัน และขึงสายหนังแกะเจ็ดเส้น แต่เมื่อเขาทำเสร็จแล้ว เขาก็พิสูจน์แต่ละสายด้วยกุญแจในขณะที่เขาถือสิ่งน่ารักนั้น เมื่อสัมผัสมือของเขา เสียงนั้นก็ฟังดูน่าอัศจรรย์ และเมื่อเขาได้ลองแล้ว เทพเจ้าก็ร้องเพลงหวานๆ แบบสุ่มๆ เหมือนกับที่เด็กหนุ่มล้อเลียนในงานเทศกาล เทพเจ้าได้ร้องเพลงเกี่ยวกับซูส บุตรของโครนอสและไมอาผู้แต่งตัวเรียบร้อย ซึ่งเป็นบทสนทนาที่พวกเขาเคยคุยกันมาก่อนในมิตรภาพแห่งความรัก โดยเล่าเรื่องราวอันแสนรุ่งโรจน์ทั้งหมดเกี่ยวกับการกำเนิดของพระองค์เอง เทพเจ้ายังเฉลิมฉลองให้กับสาวรับใช้ของนางไม้ บ้านที่สดใสของเธอ ขาตั้งกล้องทั้งหลัง และหม้อต้มน้ำจำนวนมาก

(บทที่ 62-67) ขณะที่เขากำลังร้องเพลงเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ ใจของเขามุ่งไปที่เรื่องอื่น เขาจึงหยิบพิณกลวงและวางไว้ในเปลศักดิ์สิทธิ์ของเขา และกระโจนออกจากห้องโถงที่มีกลิ่นหอมไปยังสถานที่เฝ้าระวัง โดยครุ่นคิดถึงกลอุบายอันแสนบริสุทธิ์ในใจของเขา—การกระทำที่คนเจ้าเล่ห์ทำในยามราตรีอันมืดมิด เพราะเขาปรารถนาที่จะลิ้มรสเนื้อหนัง

(ll. 68-86) ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าลงสู่มหาสมุทรพร้อมกับม้าและรถศึกของเขา เมื่อเฮอร์มีสรีบเร่งมายังภูเขาอันมืดมิดของปิเอเรีย ซึ่งฝูงวัวศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าเทพผู้ได้รับพรได้เข้ามาแทนที่และกินหญ้าในทุ่งหญ้าอันสวยงามที่ยังไม่ได้ตัดแต่ง บุตรแห่งไมอา ผู้มีสายตาเฉียบแหลม ผู้สังหารอาร์กัส ได้ตัดฝูงวัวที่ส่งเสียงดังห้าสิบตัวออกจากฝูง และต้อนพวกมันให้เดินโซเซไปตามผืนทราย โดยหันรอยกีบเท้าออกไป นอกจากนี้ เฮอร์มีสยังคิดอุบายอันแยบยลและเปลี่ยนรอยกีบเท้าของพวกมัน โดยทำด้านหน้าไว้ด้านหลังและด้านหลังเป็นด้านหน้า ในขณะที่เฮอร์มีสเองเดินไปอีกทาง2514จากนั้น เฮอร์มีสก็สานรองเท้าแตะด้วยเครื่องจักสานจากผืนทรายของทะเล ซึ่งเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีใครคิดถึงและจินตนาการไม่ถึง เขาผสมกิ่งทามาริสก์และกิ่งไมร์เทิลเข้าด้วยกัน แล้วมัดกิ่งไม้สดที่ยังอ่อนอยู่เข้าด้วยกันเป็นแขน แล้วมัดทั้งใบและทุกอย่างไว้ใต้เท้าอย่างแน่นหนาเหมือนรองเท้าแตะเบาๆ พุ่มไม้ที่นักล่าแห่งอาร์กัสผู้ยิ่งใหญ่เก็บมาได้ในเมืองเปียเรียขณะที่เขากำลังเตรียมตัวเดินทาง โดยเปลี่ยนกะเป็น2515เหมือนคนรีบเร่งเดินทางไกล

(ข้อ 87-89) แต่ชายชราคนหนึ่งซึ่งกำลังไถสวนองุ่นของตนเพื่อออกดอกได้เห็นเขาขณะที่เขากำลังรีบเร่งไปตามทุ่งหญ้าในที่ราบแห่งหนึ่ง ลูกชายของมายาจึงเริ่มพูดกับเขาว่า

(ล. 90-93) “ชายชรา ขณะท่านขุดเถาองุ่นด้วยไหล่โค้ง ท่านจะต้องมีเหล้าองุ่นมากมายเมื่อองุ่นทุกต้นออกผล หากท่านเชื่อฟังข้าพเจ้าและจำไว้อย่างเคร่งครัดว่าอย่าได้เห็นสิ่งที่ท่านได้เห็น และอย่าได้ยินสิ่งที่ท่านได้ยิน และจงนิ่งเงียบเมื่อไม่มีสิ่งใดของตัวท่านเองได้รับอันตราย”

(ll. 94-114) เมื่อพูดจบแล้ว เขาก็เร่งฝูงวัวที่แข็งแรงให้ไปกัน โดยผ่านภูเขาที่มืดมิดหลายแห่ง หุบเขาที่ก้องกังวาน และทุ่งดอกไม้ที่อุดมสมบูรณ์ เฮอร์มีสผู้สง่างามก็ต้อนฝูงวัวเหล่านั้น และตอนนี้ ราตรีอันศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นพันธมิตรอันมืดมิดของเขาได้ผ่านไปเกือบหมดแล้ว และรุ่งอรุณที่กำหนดให้ผู้คนทำงานก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เซเลน่าผู้สดใส ธิดาของลอร์ดพัลลาส บุตรชายของเมกาเมดีส เพิ่งปีนขึ้นไปเฝ้ายาม เมื่อโอรสผู้แข็งแกร่งของซูสต้อนฝูงวัวคิ้วกว้างของฟีบัส อพอลโล ไปยังแม่น้ำอัลเฟอุส และพวกมันก็มาถึงคอกวัวหลังคาสูงและรางน้ำที่อยู่หน้าทุ่งหญ้าอันสง่างามโดยไม่เหนื่อยอ่อน จากนั้น เขาก็ให้อาหารฝูงวัวที่ส่งเสียงดังด้วยอาหารสัตว์และต้อนพวกมันเข้าไปในคอกวัวที่อัดแน่นและเคี้ยวหมากฝรั่ง และเริ่มแสวงหาศิลปะแห่งไฟ

เขาเลือกกิ่งลอเรลที่แข็งแรงและเล็มด้วยมีด.... ((LACUNA)) 2516 ....ถือไว้ในมืออย่างมั่นคง และควันร้อนก็พวยพุ่งขึ้นมา เพราะว่าเฮอร์มีสเป็นคนแรกที่ประดิษฐ์ไม้ไฟและไฟ ต่อมาเขาหยิบไม้แห้งจำนวนมากมาวางซ้อนกันเป็นชั้นๆ ในร่องลึก และเปลวไฟก็เริ่มสว่างขึ้น กระจายพลังไฟที่ลุกโชนไปไกล

(ll. 115-137) และในขณะที่กำลังของเฮฟเฟสตัสผู้ยิ่งใหญ่กำลังเริ่มก่อไฟ เขาก็ลากวัวสองตัวที่มีเขาร้องโหยหวนออกมาใกล้กองไฟ เพราะกำลังอันยิ่งใหญ่อยู่กับเขา เขาโยนวัวทั้งสองตัวที่หอบเหนื่อยหงายหลังลงบนพื้น และกลิ้งมันไปด้านข้าง ก้มคอลง และทิ่มเข้าที่ เส้นเอ็นที่สำคัญของวัว จากนั้นเขาก็ทำงานต่อไปทีละอย่าง ก่อนอื่น เขาหั่นเนื้อที่อุดมสมบูรณ์และอ้วนพี แล้วเสียบมันด้วยไม้เสียบไม้ เนื้อย่าง เนื้อสันในอันทรงเกียรติ และพุงที่เต็มไปด้วยเลือดดำทั้งหมดเข้าด้วยกัน เขาวางมันลงบนพื้น และกระจายหนังบนหินขรุขระ และพวกมันก็ยังคงอยู่ที่นั่นมาหลายยุคหลายสมัย นานมาก หลังจากทั้งหมดนี้ และยังคงอยู่เช่นนั้นอย่างต่อเนื่อง ต่อมาเฮอร์มีสผู้ใจดีก็ลากเนื้อสัตว์ที่เตรียมไว้มาวางบนหินเรียบแบน แล้วแบ่งเป็นสิบสองส่วน โดยจับฉลากแจกให้แต่ละส่วนเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ต่อมาเฮอร์มีสผู้ยิ่งใหญ่ก็โหยหาเนื้อสัตว์สำหรับบูชา เพราะกลิ่นหอมหวานทำให้เขาเหนื่อยหน่าย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพระเจ้าก็ตาม แต่ใจที่เย่อหยิ่งของเขาก็ไม่เต็มใจที่จะกินเนื้อ แม้ว่าเขาจะปรารถนามากก็ตาม2519แต่เขาเก็บไขมันและเนื้อทั้งหมดไว้ในคอกที่มีหลังคาสูง แล้ววางไว้บนที่สูงเพื่อเป็นสัญลักษณ์ถึงการลักขโมยในวัยหนุ่มของเขา หลังจากนั้น เขาก็รวบรวมกิ่งไม้แห้งและเผากีบและหัวทั้งหมดจนหมดสิ้นด้วยไฟ

(ll. 138-154) และเมื่อพระเจ้าเสร็จสิ้นทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พระองค์ก็ทรงโยนรองเท้าแตะของพระองค์ลงไปในน้ำวนลึกของอัลเฟอุส และทรงดับถ่านไฟจนปกคลุมขี้เถ้าสีดำด้วยทราย และทรงใช้เวลาทั้งคืนในขณะที่แสงนุ่มนวลของเซเลเนส่องลงมา จากนั้นพระเจ้าก็เสด็จกลับทันทีในยามรุ่งสางสู่ยอดเขาที่สว่างไสวของไซลีน และไม่มีใครพบพระองค์ตลอดการเดินทางอันยาวนาน ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าผู้ได้รับพรหรือมนุษย์มนุษย์ และไม่มีสุนัขเห่าด้วย และเฮอร์มีส บุตรของซูสผู้โชคดี เดินผ่านรูกุญแจของห้องโถงราวกับสายลมฤดูใบไม้ร่วง แม้แต่ในหมอก พระองค์เสด็จตรงเข้าไปในถ้ำและมาถึงห้องชั้นในที่อุดมสมบูรณ์ เดินอย่างนุ่มนวล และไม่ส่งเสียงใดๆ ดังเช่นที่ใครๆ อาจทำบนพื้น จากนั้นเฮอร์มีสผู้สง่างามก็รีบไปที่เปลของพระองค์ พันผ้าอ้อมของพระองค์ไว้บนไหล่ของพระองค์ราวกับว่าพระองค์เป็นทารกที่อ่อนแอ และนอนเล่นโดยเอาผ้าห่มคลุมถึงเข่า แต่ที่มือซ้ายของเขาเขาเก็บพิณอันไพเราะของเขาไว้

(ll 155-161) แต่พระเจ้าไม่ได้ผ่านพ้นสายตาของเทพีมารดาของพระองค์ แต่เธอกล่าวกับพระองค์ว่า: 'บัดนี้เจ้าคนโกง เจ้ากลับมาในเวลากลางคืนได้อย่างไร เจ้าที่สวมเสื้อผ้าไร้ยางอาย? และตอนนี้ฉันเชื่อแน่ว่าในไม่ช้าลูกชายของเลโตจะพาเจ้าออกไปข้างนอกพร้อมกับเชือกที่ขาดไม่ได้ที่ซี่โครงของเจ้า หรือเจ้าจะต้องใช้ชีวิตแบบคนโกงในหุบเขาที่ขโมยของไปเรื่อยๆ ไปเถอะ พ่อของเจ้าทำให้เจ้าเป็นที่กังวลใจของมนุษย์และเทพเจ้าอมตะ'

(ll. 162-181) จากนั้นเฮอร์มีสก็ตอบเธอด้วยถ้อยคำอันแยบคายว่า “แม่ ทำไมท่านจึงพยายามขู่ขวัญฉันเหมือนเด็กที่อ่อนแอซึ่งหัวใจไม่รู้จักคำตำหนิ ทารกที่หวาดกลัวที่กลัวการดุด่าของแม่ ไม่หรอก แต่ฉันจะลองทุกวิถีทางที่ดีที่สุด และเลี้ยงดูตัวเองและคุณอย่างต่อเนื่อง เราจะไม่พอใจที่จะอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของคุณ โดยไม่มีใครยอมถวายเครื่องบูชาและคำอธิษฐานแก่เทพเจ้าทั้งหลาย ดีกว่าที่จะอยู่ร่วมกับเทพเจ้าอมตะอย่างต่อเนื่อง ร่ำรวย มั่งคั่ง และเพลิดเพลินกับเรื่องราวเกี่ยวกับธัญพืช มากกว่าที่จะนั่งอยู่ในถ้ำที่มืดมิดตลอดเวลา และในด้านเกียรติยศ ฉันก็จะเข้าร่วมพิธีกรรมที่อพอลโลจัดขึ้นเช่นกัน หากพ่อของฉันไม่ยอมมอบให้ ฉันจะแสวงหา—และฉันสามารถทำได้—เพื่อเป็นเจ้าชายแห่งโจร และหากลูกชายที่รุ่งโรจน์ที่สุดของเลโตแสวงหาฉัน ฉันคิดว่าเขาจะต้องสูญเสียอีกครั้งและมากกว่านั้น เพราะว่าเราจะไปหาพีโทเพื่อจะบุกเข้าไปในคฤหาสน์ใหญ่ของเขา และจะขโมยขาตั้งสามขาอันวิจิตร หม้อต้มน้ำ และทองคำ และเหล็กเงาจำนวนมาก และเสื้อผ้าจำนวนมากจากที่นั่น และท่านจะได้เห็นด้วยตัวเอง

(ll. 182-189) ทั้งสองบุตรของซูสผู้ถือโล่ป้องกันและนางไมอาพูดจากันด้วยถ้อยคำดังกล่าว ขณะนั้นเอรอสผู้ประสูติเร็วกำลังลอยขึ้นมาจากมหาสมุทรที่ลึกและนำแสงสว่างมาสู่มนุษย์ ขณะนั้นอพอลโลกำลังเดินทางไปถึงอนเคสทัส ซึ่งเป็นป่าที่งดงามและสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของผู้ถือครองโลกที่ส่งเสียงคำรามดัง ที่นั่นเขาพบชายชราคนหนึ่งกำลังกินหญ้าของสัตว์ของเขาอยู่ตามทางเดินจากรั้วลานบ้านของเขา และบุตรผู้ยิ่งใหญ่ของเลโตก็เริ่มต้นและพูดกับเขา

(ll. 190-200) “ชายชรา ผู้ถอน หญ้า 2520แห่งออนเคสทัสที่รกร้าง ข้าพเจ้ามาจากเปียเรียเพื่อตามหาโค วัวทุกตัวมีเขาโค้งงอจากฝูงของข้าพเจ้า วัวดำตัวนั้นกินหญ้าอยู่ตัวเดียวห่างจากตัวอื่นๆ แต่สุนัขล่าเนื้อดวงตาดุร้ายก็เดินตามวัวไป สี่ตัว ทุกตัวมีใจเดียวกันราวกับมนุษย์ วัวเหล่านี้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง สุนัขและวัว—ซึ่งเป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก แต่พวกวัวกลับหลงทางจากทุ่งหญ้าอันอ่อนนุ่ม ห่างไกลจากทุ่งหญ้าเมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งตกดิน ตอนนี้ ข้าพเจ้าขอบอกท่านว่าท่านเกิดมาตั้งนานแล้ว ท่านเคยเห็นวัวตัวหนึ่งเดินตามหลังวัวเหล่านั้นหรือไม่”

(ล. 201-211) ชายชราจึงตอบเขาว่า “ลูกเอ๋ย ยากที่จะบอกได้ว่าตาเห็นอะไรทั้งหมด เพราะมีผู้เดินทางไปมาทางนี้หลายคน บางคนมุ่งร้าย บางคนมุ่งดี ยากที่จะรู้แต่ละคน อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าขุดดินในแปลงองุ่นของข้าพเจ้าตลอดทั้งวันจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน และข้าพเจ้าคิดว่า ดีท่าน แต่ข้าพเจ้าไม่ทราบแน่ชัดว่าข้าพเจ้าเห็นเด็กคนหนึ่ง ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ที่เดินตามวัวเขายาว ทารกคนหนึ่งถือไม้เท้าและเดินไปมาอยู่เรื่อยๆ เขากำลังต้อนวัวถอยหลัง โดยหันหัวเข้าหาเขา”

(ll 212-218) ชายชรากล่าวเช่นนั้น เมื่ออพอลโลได้ยินข่าวนี้ เขาก็รีบเดินทางต่อไปอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้น เมื่อเห็นนกปีกยาว เขาก็รู้ทันทีจากลางบอกเหตุนั้นว่าโจรเป็นบุตรของซูส บุตรของโครนอส ดังนั้นลอร์ดอพอลโล บุตรของซูส จึงรีบไปหาไพลอสผู้สง่างามเพื่อตามหาโคที่เดินเซไปมา และไหล่กว้างของเขาปกคลุมไปด้วยเมฆดำ แต่เมื่อฟาร์ชูตเตอร์มองเห็นรอยเท้า เขาก็ร้องออกมาว่า

(ล. 219-226) “โอ้ โอ้! ข้าพเจ้าได้เห็นรอยเท้าของวัวเขาตรงแล้ว รอยเท้าเหล่านี้หันหลังกลับเข้าไปในทุ่งดอกไม้ แต่รอยเท้าเหล่านี้ไม่ใช่รอยเท้าของผู้ชาย ผู้หญิง หมาป่าสีเทา หมี หรือสิงโต และข้าพเจ้าก็ไม่คิดว่าเป็นรอยเท้าของคนครึ่งคนครึ่งม้าที่มีขนแผงคอหยาบกระด้าง ไม่ว่าใครจะก้าวเท้าเร็วแค่ไหนก็สร้างรอยเท้าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ รอยเท้าที่ด้านข้างของถนนสายนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก แต่รอยเท้าบนนั้นช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่า”

(227-234) เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว พระเจ้าอพอลโล บุตรของซูสก็รีบเสด็จไปยังภูเขาไซลีนที่ปกคลุมด้วยป่าและถ้ำที่มืดมิดในหินซึ่งนางไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ให้กำเนิดบุตรของซูสซึ่งเป็นบุตรของโครนอส กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วเนินเขาที่งดงาม และแกะที่มีขนเรียวยาวหลายตัวกำลังกินหญ้าอยู่ จากนั้น พระเจ้าอพอลโลผู้เฉียบแหลมก็เสด็จลงมาอย่างรวดเร็วผ่านธรณีประตูหินเข้าไปในถ้ำที่มืดมิด

(235-253) เมื่อบุตรของซูสและไมอาเห็นอพอลโลโกรธเคืองเรื่องปศุสัตว์ของตน เขาก็ซุกตัวลงในผ้าอ้อมที่มีกลิ่นหอม และเมื่อถ่านไม้ปกคลุมตอไม้ลึกๆ เฮอร์มีสก็ซุกตัวขึ้นเมื่อเห็นฟาร์ชูตเตอร์ เขาเอาหัว มือ และเท้ามาชิดกันในพื้นที่แคบๆ เหมือนเด็กแรกเกิดที่แสวงหาการนอนหลับอันแสนหวาน แม้ว่าที่จริงแล้วเขาตื่นอยู่และเขาเก็บพิณไว้ใต้รักแร้ แต่บุตรของลีโตรับรู้และมองข้ามนางไม้ผู้สวยงามและลูกชายที่รักของเธอ แม้ว่าจะเป็นเด็กเล็กและห่อตัวอย่างแยบยล เขาเพ่งมองไปทุกมุมของบ้านใหญ่ และหยิบกุญแจที่สว่างไสวออกมา เปิดตู้เสื้อผ้าสามตู้ที่เต็มไปด้วยน้ำอมฤตและแอมโบรเซียอันแสนวิเศษ และในตู้เสื้อผ้าเหล่านั้นมีทองคำและเงินจำนวนมาก และเสื้อผ้าของนางไม้จำนวนมาก บางชุดเป็นสีม่วงและบางชุดเป็นสีขาวเงิน ซึ่งเก็บไว้ในบ้านศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าเทพผู้ได้รับพร จากนั้นเมื่อบุตรของเลโตได้ค้นหาตามซอกหลืบของบ้านหลังใหญ่แล้ว พระองค์ก็ได้ตรัสกับเฮอร์มีสผู้รุ่งโรจน์ว่า

(ล. 254-259) “ลูกเอ๋ย นอนอยู่ในเปล จงรีบบอกแม่เรื่องฝูงสัตว์ของแม่ มิฉะนั้น เราทั้งสองจะโกรธกันในไม่ช้า เพราะแม่จะพาเจ้าไปโยนลงในทาร์ทารัสที่เต็มไปด้วยฝุ่นและความมืดมิดที่สิ้นหวัง แม่และพ่อของเจ้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป หรือพาเจ้าขึ้นสู่แสงสว่างอีกครั้ง แต่เจ้าจะต้องเร่ร่อนไปใต้ดินและเป็นผู้นำท่ามกลางคนตัวเล็ก ๆ” 2521

(ll. 260-277) จากนั้นเฮอร์มีสก็ตอบเขาด้วยถ้อยคำอันแยบคายว่า “ลูกชายของเลโต เจ้าพูดจาหยาบคายอะไรเช่นนี้ เจ้ามาที่นี่เพื่อหาฝูงสัตว์ในทุ่งหรือ? ข้าไม่เคยเห็นพวกมัน ข้าพเจ้าไม่เคยได้ยินพวกมัน ไม่มีใครบอกข้า ข้าพเจ้าไม่สามารถบอกข่าวคราวเกี่ยวกับพวกมันได้ และไม่สามารถได้รับผลตอบแทนจากข่าวคราวนั้นได้ ข้าเป็นเหมือนคนยกฝูงสัตว์หรือคนเข้มแข็งหรือไม่? นี่ไม่ใช่หน้าที่ของข้า ข้าสนใจแต่สิ่งอื่น ข้าสนใจแต่การนอนหลับ การให้นมจากอกแม่ การพันผ้าพันไหล่ และการอาบน้ำอุ่น อย่าให้ใครได้ยินสาเหตุของการโต้เถียงนี้ เพราะจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์อย่างยิ่งท่ามกลางเหล่าเทพอมตะ ที่เด็กที่เพิ่งเกิดใหม่จะเดินผ่านส่วนหน้าของบ้านพร้อมกับฝูงสัตว์ในทุ่ง เจ้าพูดจาฟุ่มเฟือยในเรื่องนี้ ข้าเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้ เท้าของข้านิ่มและพื้นดินด้านล่างก็ขรุขระ อย่างไรก็ดี ถ้าท่านยินยอม ข้าพเจ้าจะสาบานด้วยใจจริงต่อหัวของบิดาข้าพเจ้าและปฏิญาณว่า ข้าพเจ้าเองก็ไม่ได้มีความผิด และข้าพเจ้าก็ไม่เคยเห็นใครขโมยวัวของท่านไป ไม่ว่าจะเป็นวัวชนิดใดก็ตาม ข้าพเจ้ารู้จักวัวเหล่านั้นเพียงแต่ได้ยินมาเท่านั้น

(ล. 278-280) แล้วเฮอร์มีสก็กล่าวพลางเหลือบมองไปรอบๆ และยกคิ้วขึ้นมองไปมา พลางเป่าปากยาวๆ และฟังเรื่องราวของอพอลโลราวกับว่าเป็นเรื่องเล่าไร้สาระ

(ll. 281-292) แต่อพอลโลผู้ทำงานนอกรีตหัวเราะเบาๆ และกล่าวกับเขาว่า: "โอ คนโกง คนหลอกลวง ผู้มีจิตใจฉลาดแกมโกง เจ้าพูดจาไร้เดียงสาจนข้าพเจ้าเชื่อแน่ว่าเจ้าได้บุกเข้าไปในบ้านที่สร้างไว้อย่างดีหลายหลัง และปล้นคนจนไปมากกว่าหนึ่งคนจนจนเกลี้ยงในคืนนี้2522โดยรวบรวมข้าวของของเขาไว้ทั่วบ้านโดยไม่ส่งเสียงดัง เจ้าจะสร้างความรำคาญให้กับคนเลี้ยงสัตว์ผู้โดดเดี่ยวหลายคนในป่าเขา เมื่อเจ้ามาบนฝูงสัตว์และแกะที่ขนหนา และมีความกระหายในเนื้อหนัง แต่จงมาเถิด ถ้าเจ้าไม่ยอมหลับในยามหลับใหลครั้งสุดท้าย จงลุกออกจากเปลของเจ้า เพื่อนแห่งราตรีอันมืดมิด ต่อไปนี้ เจ้าจะเป็นชื่อของเจ้าในบรรดาเทพเจ้าที่ไม่มีวันตาย และจะถูกเรียกว่าเจ้าชายแห่งโจรตลอดไป"

(ll 293-300) ฟีบัส อพอลโลพูดเช่นนั้น และอุ้มเด็กไว้แล้วเริ่มอุ้ม แต่ในขณะนั้น นักล่าอาร์กัสผู้แข็งแกร่งก็มีแผนของเขา และขณะที่อพอลโลอุ้มเด็กไว้ในมือ เขาก็ส่งลางบอกเหตุออกไป เป็นข้ารับใช้ที่ขยันขันแข็ง ผู้ส่งสารที่หยาบคาย และจามทันทีหลังจากนั้น และเมื่ออพอลโลได้ยินเช่นนั้น เขาก็วางเฮอร์มีสผู้สง่างามจากมือของเขาลงบนพื้น จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าเขา แม้ว่าเขาจะกระตือรือร้นที่จะไปต่อ แต่เขากลับพูดจาเยาะเย้ยเฮอร์มีสว่า

(ll. 301-303) “อย่ากลัวเลย เด็กน้อยที่ยังไม่โต บุตรของซุสและไมอา ฉันจะพบวัวที่แข็งแรงในไม่ช้านี้โดยอาศัยลางบอกเหตุเหล่านี้ และคุณจะนำทาง”

(ll. 304-306) เมื่ออพอลโลพูดเช่นนั้นแล้ว เฮอร์มีสแห่งซิลลีเนียนก็รีบลุกขึ้นโดยรีบร้อน เขาใช้มือทั้งสองข้างดันผ้าห่มที่คลุมไหล่ขึ้นมาที่หู แล้วพูดว่า

(ll. 307-312) “เจ้าพาข้าพเจ้าไปที่ไหน ผู้ทำงานไกล ผู้รีบร้อนที่สุดในบรรดาเทพทั้งหมด เจ้าโกรธและรังควานข้าพเจ้าเพราะฝูงวัวของเจ้าหรือ เจ้าที่รัก ขอให้ฝูงวัวทุกชนิดพินาศไปเถิด เพราะข้าพเจ้าไม่ใช่คนขโมยวัวของเจ้า และข้าพเจ้าก็ไม่เห็นใครขโมยไป ไม่ว่าจะเป็นวัวชนิดใดก็ตาม ข้าพเจ้าได้ยินแต่ข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องนี้เท่านั้น แต่เจ้าจงมอบสิทธิ์และนำวัวนั้นไปต่อหน้าซูส บุตรของโครนอสเถิด”

(ll. 313-326) ดังนั้นเฮอร์มีสผู้เลี้ยงแกะและลูกชายผู้รุ่งโรจน์ของเลโตจึงโต้เถียงกันอย่างดื้อรั้นเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกัน อพอลโลพูดตามความจริง.... ((LACUNA)) ....ไม่ได้พยายามจับเฮอร์มีสผู้รุ่งโรจน์อย่างยุติธรรมเพราะวัว แต่เขาซึ่งเป็นชาวไซลลีเนียนพยายามหลอกลวงเทพเจ้าแห่งธนูเงินด้วยกลอุบายและคำพูดที่ฉลาดแกมโกง แต่เมื่อถึงแม้เขาจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย แต่เขาก็พบว่าอีกฝ่ายมีเล่ห์เหลี่ยมมากพอๆ กัน เขาก็เริ่มเดินข้ามผืนทราย โดยเดินนำหน้าตัวเอง ขณะที่บุตรของซูสและเลโตเดินตามหลังมา ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงยอดเขาโอลิมปัสที่มีกลิ่นหอม ไปหาบิดาของพวกเขา บุตรของโครนอส เพราะมีตาชั่งแห่งการตัดสินเตรียมไว้สำหรับพวกเขาทั้งคู่

มีการประชุมบนโอลิมปัสที่ปกคลุมด้วยหิมะ และเหล่าอมตะผู้ไม่พินาศกำลังมารวมตัวกันหลังจากชั่วโมงแห่งรุ่งอรุณแห่งบัลลังก์ทองคำ

(ล. 327-329) แล้วเฮอร์มีสกับอพอลโลแห่งธนูเงินก็ยืนอยู่ที่เข่าของซูส และซูสผู้ส่งเสียงฟ้าร้องจากเบื้องบนก็พูดกับลูกชายผู้รุ่งโรจน์ของเขาและถามเขาว่า

(ล. 330-332) “ฟีบัส เจ้านำของปล้นสะดมชิ้นใหญ่ชิ้นนี้มาจากไหน เด็กน้อยที่เพิ่งเกิดและมีลักษณะเหมือนผู้ประกาศข่าว นี่เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องนำมาเสนอต่อสภาของเหล่าทวยเทพ”

(ll. 333-364) จากนั้นพระเจ้าอพอลโลผู้ทำงานอย่างหนักได้ตอบเขาว่า “โอ้พ่อของข้าพเจ้า ไม่นานท่านจะได้ยินเรื่องราวไร้สาระใดๆ ถึงแม้ว่าท่านจะตำหนิข้าพเจ้าว่าข้าพเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ชอบของที่ปล้นมา นี่คือเด็กคนหนึ่ง เป็นโจรขโมยของ ซึ่งข้าพเจ้าพบหลังจากเดินทางไกลในเนินเขาไซลีน ส่วนข้าพเจ้าไม่เคยเห็นเด็กคนไหนที่ฉกาจฉกรรจ์เช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นในหมู่เทพเจ้าหรือมนุษย์ทั้งหมดที่สามารถจับคนได้โดยไม่ทันตั้งตัวทั่วโลก เขาขโมยวัวของข้าพเจ้าไปจากทุ่งหญ้าและขับไล่ออกไปในตอนเย็นตามชายฝั่งทะเลที่คำรามดังกึกก้อง มุ่งตรงไปยังไพโลส มีรอยเท้าสองรอย และรอยเท้าเหล่านี้ช่างน่าอัศจรรย์ราวกับนางฟ้าที่ฉลาดหลักแหลม ในส่วนของวัว ฝุ่นสีดำยังคงรักษารอยเท้าของพวกมันไว้และแสดงให้พวกมันเห็น พวกมันเดินไปยังทุ่งหญ้าที่มีดอกไม้ แต่ตัวเขาเอง—สิ่งมีชีวิตที่น่าพิศวง—เดินข้ามพื้นทรายนอกเส้นทาง ไม่ใช่ด้วยเท้าของเขาหรือด้วยมือของเขา แต่ด้วยวิธีการอื่น เขาเดินลุยไปอย่างยากลำบากราวกับเดินบนต้นโอ๊กที่ผอมบาง เมื่อเขาเดินตามวัวข้ามพื้นทราย รอยเท้าทั้งหมดก็ปรากฏชัดในฝุ่น แต่เมื่อเดินตามวัวไปจนสุดทางทราย ก็ไม่สามารถตามรอยเท้าของวัวและตัวเขาเองบนพื้นดินที่แข็งได้ แต่มนุษย์คนหนึ่งสังเกตเห็นเขาขณะที่เขาต้อนโคคิ้วหนาเข้าหาไพลอส และทันทีที่เขาขังวัวไว้เงียบๆ และเดินกลับบ้านโดยเลี้ยวโค้งอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม เขาก็นอนลงในเปลในถ้ำที่มืดสลัว นิ่งสงบราวกับคืนที่มืดมิด จนแม้แต่เหยี่ยวที่จ้องมองอย่างเฉียบแหลมก็ยังไม่สามารถมองเห็นเขาได้ เขาขยี้ตาด้วยมือหลายครั้งในขณะที่เตรียมเรื่องเท็จ และพูดขึ้นทันทีว่า “ข้าไม่เคยเห็น ข้าไม่เคยได้ยิน ไม่มีใครบอกข้า ข้าบอกเจ้าไม่ได้ และข้าบอกเจ้าไม่ได้ และข้าก็บอกเจ้าไม่ได้เช่นกัน”

(ll. 365-367) เมื่อพูดจบแล้ว ฟีบัส อพอลโลก็นั่งลง แต่เฮอร์มีสตอบโดยชี้ไปที่บุตรของโครนอส ผู้เป็นเจ้าแห่งเหล่าเทพทั้งหมดว่า

(ll. 368-386) “ซุส พ่อของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะพูดความจริงกับท่าน เพราะข้าพเจ้าเป็นคนพูดจริงและไม่สามารถโกหกได้ วันนี้ท่านมาที่บ้านของข้าพเจ้าเพื่อตามหาโคที่เดินเกะกะขณะที่ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น ท่านไม่ได้นำพยานหรือเทพเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์ใดๆ ที่เห็นการโจรกรรมมาด้วย แต่ท่านใช้กำลังสั่งข้าพเจ้าให้สารภาพ โดยขู่ว่าจะโยนข้าพเจ้าลงไปในทาร์ทารัสที่กว้างใหญ่ เพราะว่าเขาเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง และข้าพเจ้าก็ไม่ใช่คนยกโคที่แข็งแรง เชื่อคำบอกเล่าของข้าพเจ้า (เพราะท่านอ้างว่าเป็นพ่อของข้าพเจ้าเอง) ว่าข้าพเจ้าไม่ได้ต้อนโคของเขามาที่บ้านของข้าพเจ้า ขอให้ข้าพเจ้าเจริญรุ่งเรือง และไม่ได้ข้ามธรณีประตู ข้าพเจ้าพูดตามความจริง ข้าพเจ้าเคารพนับถือเฮลิออสและเทพเจ้าอื่นๆ มาก และข้าพเจ้ารักท่านและเกรงกลัวท่าน ท่านเองก็รู้ว่าข้าพเจ้าไม่มีความผิด และข้าพเจ้าจะสาบานต่อเรื่องนี้ว่า ไม่! โดยระเบียงที่ประดับอย่างหรูหราของเหล่าทวยเทพเหล่านี้ และสักวันหนึ่งฉันจะลงโทษเขา แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตาม สำหรับการสอบสวนที่ไร้เมตตาครั้งนี้ แต่ตอนนี้ คุณช่วยผู้เยาว์หน่อยเถอะ'

(ll. 387-396) ไซเลนเนียนผู้ฆ่าอาร์กัสพูดเช่นนั้นในขณะที่เขามองไปด้านข้างและยังคงสวมผ้าอ้อมไว้ที่แขนของเขาและไม่ได้โยนมันทิ้ง แต่ซูสหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเห็นว่าลูกของเขาวางแผนชั่วร้ายได้ดีและปฏิเสธความผิดเกี่ยวกับวัวอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม และเขาสั่งให้พวกเขาทั้งสองมีใจเดียวกันและออกค้นหาวัว และแนะนำเฮอร์มีสให้นำทางและโดยไม่มีความเจ้าเล่ห์เพื่อชี้ไปที่ที่ตอนนี้เขาซ่อนวัวที่แข็งแรงไว้ จากนั้นลูกชายของโครนอสก็ก้มศีรษะลง และเฮอร์มีสก็เชื่อฟังเขาอย่างดี เพราะเจตจำนงของซูสผู้เป็นผู้ถือโล่ห์สามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย

(ll. 397-404) จากนั้นบุตรทั้งสองผู้รุ่งโรจน์ของซูสก็รีบเร่งไปยังไพลอสที่เป็นทราย และไปถึงที่ข้ามฟากของอัลเฟอุส และมาถึงทุ่งนาและโรงนาหลังคาสูงที่สัตว์ต่างๆ มักจะถูกเลี้ยงไว้ในเวลากลางคืน ขณะที่เฮอร์มีสกำลังไปที่ถ้ำในหินและเริ่มต้อนฝูงวัวที่แข็งแรงออกไป ลูกชายของเลโตมองออกไปเห็นหนังวัวอยู่บนหินที่สูงชัน และเขาถามเฮอร์มีสผู้รุ่งโรจน์ทันที:

(ll. 405-408) 'เจ้าโจรเจ้าเล่ห์ เจ้าสามารถถลกหนังวัวสองตัวได้อย่างไร ทั้งที่เพิ่งเกิดและยังเด็กอยู่ ส่วนตัวฉันเองก็กลัวความแข็งแกร่งที่เจ้ามี ไม่จำเป็นต้องปล่อยให้เจ้าเติบโตต่อไปอีก ไซลีเนียน ลูกชายของไมอา!'

(ล. ๔๐๙-๔๑๔) เมื่อพูดจบแล้ว อพอลโลก็บิดเชือกที่แข็งแรงด้วยมือของเขา หมายความถึงการมัดเฮอร์มีสด้วยเชือกที่แน่นหนา แต่เชือกนั้นไม่สามารถรัดเขาไว้ได้ เชือกของต้นสนก็ร่วงหล่นไปไกลจากเขาและเริ่มงอกขึ้นมาจากพื้นดินใต้เท้าทันทีที่นั่น และเมื่อพันกันเข้าด้วยกัน เชือกก็งอกขึ้นอย่างรวดเร็วและปกคลุมฝูงสัตว์ที่เร่ร่อนอยู่โดยเจตนาของเฮอร์มีสผู้ลักขโมย ทำให้อพอลโลตกตะลึงเมื่อเขามองดู

(ll. 414-435) จากนั้นผู้สังหารอาร์กัสผู้แข็งแกร่งก็มองอย่างลับๆ บนพื้นด้วยดวงตาที่เปล่งประกายไฟ.... ปรารถนาที่จะซ่อนตัว.... ((LACUNA)) ....เขาทำให้ลูกชายของเลโตผู้ยิ่งใหญ่อ่อนลงได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าผู้ยิงระยะไกลจะเข้มงวดก็ตาม เขาถือพิณไว้บนแขนซ้ายและลองสายแต่ละสายด้วยคีย์ตามลำดับ เพื่อให้เสียงนั้นฟังดูน่าเกรงขามเมื่อเขาสัมผัส และฟีบัส อพอลโลหัวเราะด้วยความยินดี เพราะเสียงเต้นอันแสนหวานของดนตรีอันน่าอัศจรรย์นั้นเข้าไปในหัวใจของเขา และความปรารถนาอันอ่อนโยนก็เข้าครอบงำจิตวิญญาณของเขาขณะที่เขาฟัง จากนั้น ลูกชายของไมอาก็เล่นพิณของเขาอย่างไพเราะ เขาจึงกล้าหาญและยืนอยู่ที่มือซ้ายของฟีบัส อพอลโล และในไม่ช้า ขณะที่เขาเล่นพิณของเขาอย่างแหลมคม เขาก็เปล่งเสียงของเขาขึ้นและร้องเพลง และเสียงของเขาที่ตามมาก็ไพเราะมาก เขาขับร้องเพลงเกี่ยวกับเรื่องราวของเหล่าเทพอมตะและโลกมืด ว่าในตอนแรกพวกมันถือกำเนิดขึ้นอย่างไร และแต่ละองค์ได้รับส่วนแบ่งของตนอย่างไร ก่อนอื่น เขาร้องเพลงสรรเสริญ Mnemosyne มารดาของเหล่ามิวส์ในบรรดาเหล่าเทพ เพราะลูกชายของ Maia สืบเชื้อสายมาจากเธอ ต่อมา ลูกชายผู้แสนดีของ Zeus ร้องเพลงสรรเสริญเหล่าเทพอมตะองค์อื่นๆ ตามลำดับอายุของพวกเขา และเล่าว่าแต่ละองค์เกิดมาอย่างไร โดยกล่าวถึงทั้งหมดตามลำดับขณะที่เขาตีพิณบนแขนของเขา แต่ Apollo ก็มีความปรารถนาที่จะไม่คลายลง เขาจึงเปิดปากและพูดถ้อยคำที่ดูเหมือนมีปีกกับ Hermes:

(ll. 436-462) “ผู้ฆ่าวัว ผู้หลอกลวง ผู้ขยันขันแข็ง เพื่อนร่วมงานเลี้ยง บทเพลงของคุณมีค่าเท่ากับวัวห้าสิบตัว และฉันเชื่อว่าในไม่ช้านี้เราจะยุติการทะเลาะเบาะแว้งของเราได้อย่างสันติ แต่มาเถอะ ลูกชายผู้เฉลียวฉลาดของไมอา บอกฉันหน่อยว่าสิ่งมหัศจรรย์นี้อยู่กับคุณมาตั้งแต่เกิดหรือไม่ หรือมีเทพเจ้าหรือมนุษย์ใดมอบสิ่งนี้ให้คุณเป็นของขวัญอันสูงส่ง และสอนบทเพลงสวรรค์ให้คุณ เพราะฉันได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาใหม่นี้ที่น่าอัศจรรย์ เหมือนกับที่ฉันสาบานว่าไม่มีมนุษย์หรือเทพเจ้าที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัสเคยรู้จักเลย ยกเว้นคุณ ลูกชายผู้ขี้ขโมยของไมอา ทักษะนี้คืออะไร เพลงอะไรสำหรับคนสิ้นหวัง เพลงแบบไหน เพราะแท้จริงแล้วมีสามสิ่งที่ต้องหยิบมาพร้อมกันให้เลือก คือ ความสนุกสนาน ความรัก และการนอนหลับอย่างสบาย แม้ว่าข้าพเจ้าจะเป็นสาวกของเหล่ามิวส์แห่งโอลิมเปียนซึ่งรักการเต้นรำและเสียงเพลงอันสดใส การร้องเพลงที่เต็มเสียงและการเล่นขลุ่ยที่ไพเราะ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยสนใจทักษะการแสดงตลกของชายหนุ่มเลย เหมือนกับตอนนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกประหลาดใจกับการเล่นอันไพเราะของเจ้า โอรสแห่งซุส แต่บัดนี้ เนื่องจากเจ้าตัวเล็กแต่มีทักษะอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ จงนั่งลงและเคารพคำพูดของผู้เฒ่าผู้แก่ของเจ้า เพราะบัดนี้ เจ้าจะมีชื่อเสียงในหมู่เทพเจ้าอมตะ เจ้าและมารดาของเจ้าด้วย ข้าพเจ้าจะบอกเจ้าให้ทราบโดยชัดเจน ด้วยด้ามไม้คอร์เนลนี้ ข้าพเจ้าจะทำให้เจ้าเป็นผู้นำที่โด่งดังในหมู่เทพเจ้าอมตะและเป็นผู้โชคดี และจะมอบของขวัญอันรุ่งโรจน์แก่เจ้า และจะไม่หลอกลวงเจ้าตั้งแต่ต้นจนจบ

(ll. 463-495) จากนั้นเฮอร์มีสก็ตอบเขาด้วยถ้อยคำอันแยบคายว่า “เจ้าถามข้าอย่างระมัดระวัง เจ้าผู้ทำงานไกล แต่ข้าไม่อิจฉาที่เจ้าเข้ามาใช้ศิลปะของข้า วันนี้เจ้าจะรู้ เพราะข้าต้องการเป็นมิตรกับเจ้าทั้งในความคิดและคำพูด ตอนนี้เจ้ารู้ทุกสิ่งในใจของเจ้าดีแล้ว เพราะเจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในบรรดาเทพเจ้าอมตะ โอ บุตรของซูส และเจ้าเป็นคนดีและแข็งแกร่ง และซูสผู้รอบรู้ก็รักเจ้าอย่างที่ควรจะเป็น และได้มอบของขวัญอันยอดเยี่ยมให้แก่เจ้า และพวกเขากล่าวว่าจากคำพูดของซูส เจ้าได้เรียนรู้ทั้งเกียรติยศที่สมควรได้รับจากเทพเจ้า โอ ผู้ทำงานไกล และคำทำนายจากซูส รวมทั้งกฎเกณฑ์ทั้งหมดของเขา จากทั้งหมดนี้ ตัวฉันเองก็ได้เรียนรู้แล้วว่าเจ้ามีทรัพย์สมบัติมากมาย ตอนนี้ เจ้ามีอิสระที่จะเรียนรู้สิ่งใดก็ได้ตามต้องการ แต่เนื่องจากดูเหมือนว่าใจของคุณตั้งมั่นที่จะบรรเลงพิณ ร้องเพลง และเล่นพิณ และสนุกสนานไปกับมัน โดยรับสิ่งนี้เป็นของขวัญจากฉัน และโปรดมอบเกียรติให้ฉันด้วย เพื่อนของฉัน จงร้องเพลงให้ไพเราะกับเพื่อนที่มีเสียงใสคนนี้ในมือของคุณ เพราะคุณชำนาญในการเปล่งเสียงที่ไพเราะและเป็นระเบียบ จากนี้ไป จงนำมันไปร่วมงานเลี้ยงอันหรูหรา การเต้นรำที่สวยงาม และความสนุกสนานอันรุ่งโรจน์อย่างมั่นใจ เป็นความสุขทั้งกลางวันและกลางคืน ใครก็ตามที่มีไหวพริบและปัญญาถามหาสิ่งนี้อย่างแยบยล มันจะสอนสิ่งต่างๆ มากมายผ่านเสียงของมันที่ทำให้จิตใจเพลิดเพลิน เพราะเล่นได้ง่ายด้วยความคุ้นเคยอย่างอ่อนโยน เพราะมันเกลียดงานหนักที่น่าเบื่อหน่าย แต่ใครก็ตามที่ถามหาสิ่งนี้ด้วยความเขลา มันจะพูดแต่ความไร้สาระและความโง่เขลาสำหรับเขา แต่คุณสามารถเรียนรู้ทุกสิ่งที่คุณต้องการได้ ดังนั้นฉันจะมอบพิณอันรุ่งโรจน์ของซูสให้กับคุณ ส่วนฉันจะเลี้ยงวัวที่เร่ร่อนไปตามทุ่งหญ้าบนเนินเขาและทุ่งเลี้ยงม้า วัวที่ปกคลุมด้วยโคตัวผู้ก็จะตกลูกอย่างมากมายทั้งตัวผู้และตัวเมีย และตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องโกรธเคืองอีกต่อไป แม้ว่าคุณจะเป็นนักต่อรองก็ตาม

(ll. 496-502) เมื่อเฮอร์มีสพูดจบแล้ว เขาก็ยื่นพิณออกไป และฟีบัส อพอลโลก็หยิบมันขึ้นมา แล้ววางแส้ที่แวววาวของเขาไว้ในมือของเฮอร์มีส และแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้ดูแลฝูงสัตว์ บุตรของไมอารับมันด้วยความยินดี ในขณะที่บุตรผู้รุ่งโรจน์ของเลโต ผู้เป็นเจ้าแห่งงานอันใหญ่โต อพอลโลผู้ทำงานอย่างสุดความสามารถ ถือพิณไว้บนแขนซ้ายของเขา และลองเล่นแต่ละสายด้วยคีย์ พิณนั้นส่งเสียงอันน่าพิศวงเมื่อเทพสัมผัส และเขาขับขานเพลงอย่างไพเราะตามโน้ตของมัน

(ll. 503-512) หลังจากนั้น ทั้งสองซึ่งเป็นบุตรของซูสผู้รุ่งโรจน์ก็พาวัวกลับไปที่ทุ่งหญ้าศักดิ์สิทธิ์ แต่พวกเขาก็รีบกลับไปที่โอลิมปัสที่ปกคลุมไปด้วยหิมะด้วยความยินดีกับพิณ ซูสผู้ชาญฉลาดก็ดีใจและทำให้พวกเขาเป็นเพื่อนกัน และเฮอร์มีสก็รักลูกชายของเลโตมาโดยตลอด เหมือนกับที่เขารักตอนนี้ เมื่อเขามอบพิณเป็นสัญลักษณ์ให้กับนักเป่าพิณไกล ซึ่งพิณนั้นเล่นได้อย่างชำนาญโดยถือมันไว้ที่แขนของเขา แต่สำหรับตัวเขาเอง เฮอร์มีสได้ค้นพบศิลปะที่ชาญฉลาดอีกอย่างหนึ่งและสร้างปี่ที่เสียงสามารถได้ยินได้จากระยะไกล

(ll. 513-520) จากนั้นบุตรชายของเลโตก็กล่าวกับเฮอร์มีสว่า “บุตรของไมอา เจ้าผู้ชี้ทางและเจ้าเล่ห์ ข้าพเจ้ากลัวว่าเจ้าจะขโมยพิณและธนูโค้งของข้าพเจ้าไปจากข้าพเจ้า เพราะเจ้าได้รับมอบหมายจากซูสให้สร้างข้อตกลงแลกเปลี่ยนระหว่างมนุษย์ในแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์นี้ หากเจ้าเพียงให้คำสาบานอันยิ่งใหญ่ต่อเหล่าทวยเทพแก่ข้าพเจ้า ไม่ว่าจะด้วยการพยักหน้าหรือด้วยน้ำอันทรงพลังของแม่น้ำสติกซ์ เจ้าก็จะทำทุกสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าพอใจและสบายใจ”

(ll. 521-549) จากนั้นลูกชายของมายาก็พยักหน้าและสัญญาว่าเขาจะไม่ขโมยของใดๆ จาก Far-shooter ที่มีทั้งหมด และจะไม่เข้าใกล้บ้านที่แข็งแกร่งของเขา แต่อพอลโล ลูกชายของเลโต สาบานว่าจะเป็นเพื่อนและมิตรของเฮอร์มีส โดยปฏิญาณว่าเขาจะไม่รักใครในหมู่ผู้เป็นอมตะ ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้าหรือมนุษย์ที่สืบเชื้อสายมาจากซูส ดีไปกว่าเฮอร์มีส และพระบิดาได้ส่งนกอินทรีออกมาเพื่อยืนยัน และอพอลโลยังสาบานอีกว่า: 'แท้จริงแล้วเราจะทำให้เจ้าเป็นเพียงลางบอกเหตุสำหรับบรรดาผู้เป็นอมตะและทุกคน เป็นที่ไว้วางใจและเคารพในหัวใจของเรา ยิ่งกว่านั้น เราจะให้ไม้เท้าอันวิจิตรงดงามแห่งความร่ำรวยและความมั่งคั่งแก่เจ้า ไม้เท้านั้นทำด้วยทองคำ มีสามกิ่ง และจะทำให้เจ้าไม่บาดเจ็บ โดยทำทุกภารกิจ ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำที่ดี ซึ่งเราอ้างว่ารู้ได้จากคำพูดของซูส แต่สำหรับคำทำนายที่เจ้าถามถึงเด็กที่เกิดในสวรรค์ซึ่งเจ้าถามถึงนั้น เป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายสำหรับเจ้าที่จะเรียนรู้ และสำหรับเทพเจ้าอมตะองค์อื่นใด มีเพียงจิตใจของซุสเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ข้าพเจ้าได้ให้คำมั่นและสาบานอย่างหนักแน่นว่าไม่มีเทพเจ้านิรันดร์องค์ใดนอกจากข้าพเจ้าที่จะรู้คำแนะนำอันชาญฉลาดของซุส และท่านผู้ถือไม้กายสิทธิ์ทองคำ พี่ชายของข้าพเจ้า อย่าสั่งให้ข้าพเจ้าบอกคำสั่งที่ซุสผู้มองเห็นทุกสิ่งต้องการเลย สำหรับมนุษย์ ข้าพเจ้าจะทำร้ายคนหนึ่งและได้ประโยชน์อีกคนหนึ่ง ทำให้กลุ่มคนที่ไม่น่าอิจฉาสับสนอย่างยิ่ง ใครก็ตามที่เข้ามาโดยอาศัยเสียงร้องและการบินของนกที่เป็นลางบอกเหตุอันแน่นอน คนคนนั้นจะได้ประโยชน์จากเสียงของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าจะไม่หลอกลวงเขา แต่ผู้ใดที่ไว้ใจเสียงนกร้องจ้อกแจ้และพยายามจะอ้างถึงศิลปะการทำนายของฉันซึ่งขัดกับความประสงค์ของฉัน และเข้าใจมากกว่าเทพเจ้าชั่วนิรันดร์ ฉันประกาศว่าเขาจะมาด้วยการเดินทางที่ไร้สาระ แต่ฉันก็ยินดีรับของขวัญจากเขาไว้

(ll. 550-568) “แต่ฉันจะบอกคุณอีกอย่างหนึ่ง ลูกชายของมายาผู้ยิ่งใหญ่และซูส ผู้ถือโล่ห์ผู้เป็นอัจฉริยะของเหล่าทวยเทพที่นำโชคมาให้ มีผู้ศักดิ์สิทธิ์บางคนซึ่งเกิดมาเป็นพี่น้องกัน—สาวพรหมจารีสามคน2523ผู้มีปีก ศีรษะของพวกเธอถูกโรยด้วยแป้งขาว และพวกเธออาศัยอยู่ใต้สันเขาพาร์นาสซัส พวกเธอเป็นครูสอนการทำนายนอกเหนือจากฉัน ซึ่งเป็นศาสตร์ที่ฉันฝึกฝนเมื่อยังเป็นเด็กต้อนฝูงสัตว์ แม้ว่าพ่อของฉันจะไม่สนใจก็ตาม พวกเธอบินจากบ้านของพวกเธอตอนนี้ บินไปที่นี่ ตอนนี้ ที่นั่น กินรวงผึ้งและทำให้ทุกสิ่งเกิดขึ้น และเมื่อพวกเธอได้รับแรงบันดาลใจจากการกินน้ำผึ้งสีเหลือง พวกเธอก็เต็มใจที่จะพูดความจริง แต่ถ้าพวกเธอถูกพรากจากอาหารหวานของเหล่าทวยเทพ พวกเธอก็พูดเท็จในขณะที่พวกมันบินเข้าออกด้วยกัน ดังนั้น ฉันจึงมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับคุณ จงถามพวกเขาอย่างเคร่งครัดและจงชื่นชมยินดีในหัวใจของคุณ และถ้าคุณสอนมนุษย์คนใดให้ทำอย่างนั้น เขาจะได้ยินคำตอบของคุณบ่อยครั้ง หากเขาโชคดี จงนำสิ่งเหล่านี้ไปเลี้ยงวัวป่าที่เร่ร่อน มีเขา ม้า และล่อที่อดทน

(ll. 568a-573) ดังนั้นพระองค์จึงตรัส และซูสผู้เป็นบิดาได้ยืนยันถ้อยคำของพระองค์จากสวรรค์ และทรงบัญชาให้เฮอร์มีสผู้ยิ่งใหญ่เป็นเจ้าเหนือบรรดานกที่เป็นลางบอกเหตุและสิงโตตาดุร้าย หมูป่าที่มีงาเป็นมันเงา สุนัข ฝูงสัตว์ที่แผ่นดินกว้างใหญ่เลี้ยงดู และแกะทุกตัว และพระองค์เท่านั้นที่จะทรงเป็นผู้ส่งสารไปยังฮาเดส ซึ่งแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับของขวัญใดๆ แต่ก็จะไม่ให้รางวัลอันต่ำต้อยแก่เขา

(574-578) ดังนั้นพระเจ้าอพอลโลจึงแสดงความเมตตาของพระองค์ต่อบุตรของไมอาด้วยมิตรภาพทุกรูปแบบ และบุตรของโครนอสยังทรงประทานพระคุณแก่เขาด้วย พระองค์คบหาสมาคมกับมนุษย์และอมตะทุกคน พระองค์ได้ประโยชน์เพียงเล็กน้อย แต่พระองค์ก็ทรงประนีประนอมกับเผ่าของมนุษย์ที่เป็นมนุษย์อย่างต่อเนื่องตลอดคืนอันมืดมิด

(ล. 579-580) และแล้ว ลาก่อน บุตรแห่งซุสและมายา แต่เราจะระลึกถึงคุณและเพลงอีกเพลงหนึ่งด้วย

XVIII. แก่เฮอร์มีส

(ll. 1-9) ข้าพเจ้าร้องเพลงเกี่ยวกับเฮอร์มีสแห่งไซลเลเนียน ผู้สังหารอาร์กัส เจ้าแห่งไซลลีนและอาร์เคเดียผู้มั่งมีในฝูงแกะ ผู้ส่งสารแห่งเทพเจ้าอมตะที่นำโชคมาให้ เขาเกิดมาจากไมอา ธิดาของแอตลาส เมื่อเธอได้แต่งงานกับซูส เทพธิดาที่ขี้อาย เธอเคยหลีกเลี่ยงฝูงเทพเจ้าที่ได้รับพรและอาศัยอยู่ในถ้ำที่มืดมิด และที่นั่น บุตรของโครนอสเคยนอนกับนางไม้ผู้มีผมดกหนาในยามราตรี ขณะที่เฮร่าผู้มีแขนขาวนอนผูกไว้อย่างสบาย และทั้งเทพเจ้าอมตะและมนุษย์ผู้ไม่รู้เรื่องนี้

(ll 10-11) ดังนั้น ขอสวัสดีท่าน บุตรของซุสและไมอา ข้าพเจ้าได้เริ่มต้นกับท่านแล้ว บัดนี้ ข้าพเจ้าจะหันไปร้องเพลงอื่น!

(ล. ๑๒) สวัสดี เฮอร์มีส ผู้ประทานพระคุณ ผู้ชี้ทาง และผู้ประทานสิ่งดี ๆ! ๒๕๓๑

V. อะโฟรไดท์

(ll. 1-6) มิวส์ โปรดบอกฉันเกี่ยวกับการกระทำของอโฟรไดท์ผู้เป็นสีทองแห่งไซปรัส ผู้ซึ่งก่อให้เกิดความปรารถนาอันหอมหวานในเหล่าทวยเทพ และปราบเผ่าพันธุ์ของมนุษย์และนกที่บินอยู่ในอากาศ และสัตว์ต่างๆ มากมายที่เติบโตบนแผ่นดิน และท้องทะเลทั้งหมด ทั้งหมดนี้ล้วนชื่นชอบการกระทำของไซเทเรียผู้มั่งคั่ง

(ll. 7-32) แต่ยังมีหัวใจสามดวงที่เธอไม่สามารถบิดงอได้และจับต้องไม่ได้ ดวงแรกคือธิดาของซูสผู้เป็นผู้ถือโล่ป้องกัน เอเธน่าผู้มีดวงตาสดใส เพราะเธอไม่ได้ชื่นชอบในกิจการของอโฟรไดท์สีทอง แต่ชื่นชอบในสงครามและงานของเอเรส ในความขัดแย้งและการสู้รบ และในการเตรียมงานฝีมือที่มีชื่อเสียง เธอสอนช่างฝีมือทางโลกให้สร้างรถศึกและรถยนต์ที่ทำด้วยทองแดงในรูปแบบต่างๆ ก่อน และเธอยังสอนสาวๆ ในบ้านและปลูกฝังความรู้ด้านศิลปะที่งดงามในใจของทุกคน อโฟรไดท์ผู้รักเสียงหัวเราะก็ไม่เคยเชื่องอาร์เทมิสผู้เป็นพรานล่าสัตว์ที่มีลูกศรทองคำในความรัก เพราะเธอรักการยิงธนูและการสังหารสัตว์ป่าในภูเขา พิณ การเต้นรำ เสียงร้องที่เร้าใจ ป่าไม้ร่มรื่น และเมืองของคนเที่ยงธรรม แม้แต่สาวบริสุทธิ์อย่างเฮสเทียก็ไม่เคยรักงานของอโฟรไดท์ เธอเป็นบุตรคนแรกของโครนอสเจ้าเล่ห์และเป็นคนสุดท้องด้วย2524โดยความประสงค์ของซูสผู้ถือโล่ป้องกัน – เจ้าหญิงผู้เป็นราชินีที่ทั้งโพไซดอนและอพอลโลต้องการแต่งงานด้วย แต่เธอไม่เต็มใจเลย ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น และเมื่อเธอสัมผัสศีรษะของซูสผู้เป็นบิดาผู้ถือโล่ป้องกัน เธอซึ่งเป็นเทพีที่งดงามได้ให้คำสาบานอันยิ่งใหญ่ซึ่งได้เกิดขึ้นจริงแล้วว่าเธอจะเป็นสาวพรหมจารีตลอดชีวิตของเธอ ดังนั้นพ่อของซูสจึงให้เกียรติเธอแทนการแต่งงาน และเธอมีตำแหน่งในกลางบ้านและมีส่วนแบ่งที่ร่ำรวยที่สุด ในวิหารของเหล่าทวยเทพทั้งหมด เธอได้รับส่วนแบ่งเกียรติยศ และในบรรดามนุษย์ทุกคน เธอคือหัวหน้าของเหล่าเทพี

(33-44) ในสามองค์นี้ อโฟรไดท์ไม่สามารถบิดหรือทำให้หัวใจของคนๆ นั้นอ่อนไหวได้ แต่ในบรรดาเทพผู้ได้รับพรและมนุษย์ทั้งหลายนั้น ไม่มีสิ่งใดเลยที่หลุดรอดจากอโฟรไดท์ได้ แม้แต่หัวใจของซูสผู้ชื่นชอบสายฟ้าก็ถูกเธอหลอกล่อไปในทางที่ผิด แม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่ที่สุดและมีอำนาจสูงสุด แต่เธอก็หลอกล่อแม้แต่หัวใจที่ฉลาดของเขาเมื่อใดก็ตามที่เธอพอใจ และจับคู่เขากับผู้หญิงมนุษย์ที่เฮร่า น้องสาวของเขา และภรรยาของเขา ซึ่งล้วนแล้วแต่มีความงามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเหล่าเทพธิดาอมตะ เธอเป็นผู้ที่มีสง่าราศีที่สุดที่โครนอสเจ้าเล่ห์ได้ให้กำเนิดกับรีอา ผู้เป็นแม่ของเธอ และซูสผู้ซึ่งมีความฉลาดเป็นนิรันดร์ ได้ทำให้เธอเป็นภรรยาที่บริสุทธิ์และระมัดระวังของเขา

(วรรค 45-52) แต่ซูสได้แสดงความปรารถนาอันหวานชื่นต่อเทพีแอโฟรไดท์เองที่จะตกหลุมรักมนุษย์มนุษย์ เพื่อว่าในไม่ช้า แม้แต่ตัวเธอเองก็จะไม่พ้นผิดจากความรักของมนุษย์ เพื่อว่าเทพีแอโฟรไดท์ผู้ชอบหัวเราะจะยิ้มเยาะและพูดเยาะเย้ยท่ามกลางเหล่าเทพทั้งมวลว่าเธอได้ตกหลุมรักเหล่าเทพผู้ให้กำเนิดบุตรแห่งความตายแก่เหล่าเทพอมตะ และได้ผสมพันธุ์เหล่าเทพธิดากับมนุษย์มนุษย์

(53-74) และดังนั้นเขาจึงใส่ความปรารถนาอันแสนหวานไว้ในใจของเธอที่มีต่อแอนคิซิส ซึ่งเลี้ยงปศุสัตว์ในเวลานั้นบนเนินเขาสูงชันของอีดาที่มีน้ำพุมากมาย และมีรูปร่างเหมือนเทพเจ้าอมตะ ดังนั้น เมื่ออโฟรไดท์ผู้ชอบหัวเราะเห็นเขา เธอก็รักเขา และความปรารถนาอันแสนยิ่งใหญ่ก็ครอบงำเธอในหัวใจ เธอเดินทางไปยังไซปรัส ไปยังปาโฟส ซึ่งเป็นที่ตั้งของเขตและแท่นบูชาที่มีกลิ่นหอม และเข้าไปในวิหารที่มีกลิ่นหอมหวานของเธอ ที่นั่น เธอเข้าไปและไปที่ประตูที่แวววาว และที่นั่น เหล่าเกรซก็อาบน้ำให้เธอด้วยน้ำมันสวรรค์ เช่น ดอกไม้ที่บานสะพรั่งบนร่างกายของเทพเจ้านิรันดร์ น้ำมันอันแสนหวานที่พระเจ้ามีอยู่ข้างๆ และเต็มไปด้วยกลิ่นหอม และอโฟรไดท์ผู้ชอบหัวเราะก็สวมเสื้อผ้าที่หรูหราของเธอ และเมื่อเธอได้ประดับตัวด้วยทองคำแล้ว เธอก็ออกจากไซปรัสที่มีกลิ่นหอมหวาน และรีบเร่งไปยังเมืองทรอย โดยบินขึ้นไปสูงอย่างรวดเร็วท่ามกลางเมฆ นางจึงมาถึงเมืองอิดาซึ่งเป็นเมืองที่มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่มากมาย และเดินทางตรงไปยังฟาร์มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามภูเขา หลังจากนั้นก็มีหมาป่าสีเทาเข้ามาหานาง สิงโตตาดุร้าย หมี และเสือดาวที่วิ่งเร็วเข้ามาหานาง ซึ่งกำลังหิวโหยหาเนื้อกวาง นางรู้สึกดีใจที่ได้เห็นพวกมัน และปรารถนาพวกมัน จึงผสมพันธุ์กันสองตัวที่บริเวณคูมบ์ที่มีเงา

(ll. 75-88) 2525แต่ตัวเธอเองได้มาถึงที่พักที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย และเธอพบว่าเขาอยู่คนเดียวในบ้าน—วีรบุรุษชื่อแอนไคซีสผู้มีรูปร่างสวยงามราวกับเทพเจ้า คนอื่นๆ ทั้งหมดเดินตามฝูงสัตว์ไปตามทุ่งหญ้า และเขาถูกทิ้งไว้ที่บ้านเพียงลำพัง จึงเดินเตร่ไปมาและเล่นพิณอย่างสนุกสนาน และอโฟรไดต์ ธิดาของซูส ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มีลักษณะเหมือนหญิงสาวที่บริสุทธิ์ทั้งรูปร่างและหน้าตา ทำให้เขาไม่ต้องตกใจเมื่อเห็นเธอด้วยตาของเขา เมื่อแอนไคซีสเห็นเธอ เขาก็สังเกตเธอได้ดีและประหลาดใจกับรูปร่าง ความสูง และเสื้อผ้าที่แวววาวของเธอ เพราะเธอสวมชุดที่เปล่งประกายเจิดจ้ากว่าไฟ ชุดทองคำอันงดงามประดับด้วยงานปักทุกประเภท ซึ่งระยิบระยับเหมือนพระจันทร์บนหน้าอกอันบอบบางของเธอ ช่างน่าอัศจรรย์ใจที่ได้เห็น

นอกจากนี้เธอยังสวมเข็มกลัดเกลียวและต่างหูแวววาวเป็นรูปดอกไม้ และรอบคออันอ่อนนุ่มของเธอยังมีสร้อยคอที่งดงามอีกด้วย

(ll. 91-105) และแอนคิซีสก็ตกหลุมรักและกล่าวกับเธอว่า: "สวัสดีท่านหญิง ท่านผู้เป็นสุขคนใดก็ตามที่มาที่บ้านนี้ ไม่ว่าจะเป็นอาร์เทมิส เลโต อโฟรไดท์สีทอง ธีมิสผู้สูงศักดิ์ หรือเอเธน่าผู้มีดวงตาสดใส หรือบางทีท่านอาจเป็นผู้วิเศษคนหนึ่งที่มาเยี่ยมที่นี่ ผู้ที่คอยเป็นเพื่อนกับเหล่าทวยเทพและได้รับการขนานนามว่าเป็นอมตะ หรือไม่ก็เป็นหนึ่งในผู้ที่อาศัยอยู่ในภูเขาอันงดงามแห่งนี้และแหล่งน้ำพุของแม่น้ำและทุ่งหญ้า ฉันจะตั้งแท่นบูชาบนยอดเขาสูงในที่ที่มองเห็นไกล และจะถวายเครื่องบูชาอันอุดมสมบูรณ์แก่ท่านในทุกฤดูกาล และท่านมีใจกรุณาต่อฉันและโปรดให้ฉันกลายเป็นคนที่โดดเด่นมากในหมู่ชาวทรอย และให้ลูกหลานที่แข็งแรงแก่ฉันในอนาคต สำหรับตัวฉันเอง ขอให้ฉันมีอายุยืนยาวและมีความสุข เมื่อได้เห็นแสงอาทิตย์ และมาถึงธรณีประตูแห่งวัยชรา เป็นคนที่มั่งคั่งท่ามกลางผู้คน"

(ll. 106-142) จากนั้นอโฟรไดท์ธิดาของซูสก็ตอบเขาว่า “แอนคิซิส ผู้ยิ่งใหญ่เหนือมนุษย์ทั้งปวงที่เกิดมาบนโลกนี้ รู้ดีว่าฉันไม่ใช่เทพธิดา ทำไมเจ้าจึงเปรียบฉันกับพวกอมตะ? ไม่ใช่เลย ฉันเป็นเพียงมนุษย์ และแม่ที่ให้กำเนิดฉันคือผู้หญิง โอเทรียสผู้มีชื่อเสียงเป็นพ่อของฉัน ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าคงเคยได้ยินชื่อเขา และเขาปกครองฟรีเจียทั้งหมดที่มีป้อมปราการมากมาย แต่ฉันรู้จักคำพูดของเจ้าดี นอกเหนือจากคำพูดของฉันเอง เพราะพี่เลี้ยงชาวเมืองทรอยเป็นคนเลี้ยงดูฉันที่บ้าน เธอรับฉันมาจากแม่ที่รักของฉัน และเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเมื่อฉันยังเป็นเด็กเล็ก ดังนั้น ฉันจึงรู้จักภาษาของเจ้าดีเช่นกัน และตอนนี้ ผู้สังหารอาร์กัสพร้อมไม้กายสิทธิ์ทองคำได้จับฉันขึ้นมาจากการเต้นรำของอาร์เทมิส นักล่า เธอพร้อมลูกศรทองคำ เพราะพวกเราหลายคนเป็นนางไม้และหญิงสาวที่พร้อมจะแต่งงาน2526 คนกำลังเล่นกันอยู่ และมีคนนับไม่ถ้วนล้อมพวกเราไว้ จากที่นั่น ผู้สังหารอาร์กัสใช้ไม้กายสิทธิ์ทองคำลากฉันไป เขาพาฉันข้ามทุ่งนาของมนุษย์และข้ามดินแดนมากมายที่ยังไม่ได้ถูกครอบครอง ซึ่งสัตว์ป่าดุร้ายเดินเพ่นพ่านอยู่ในคูมบ์ที่ร่มรื่น จนฉันนึกไม่ถึงว่าจะไม่แตะต้องแผ่นดินที่ให้ชีวิตด้วยเท้าของฉันอีกเลย และเขาบอกว่าฉันควรจะถูกเรียกว่าภรรยาที่แต่งงานแล้วของแอนคิซิส และจะให้กำเนิดบุตรที่ดีแก่คุณ แต่เมื่อเขาบอกและแนะนำฉันแล้ว เขาผู้สังหารอาร์กัสผู้แข็งแกร่งก็กลับไปหาครอบครัวของเหล่าเทพอมตะ ขณะที่ฉันมาหาคุณอยู่ตอนนี้ เพราะมีความจำเป็นอย่างไม่ลดละ แต่ฉันขอร้องคุณด้วยซุสและพ่อแม่ผู้สูงศักดิ์ของคุณ เพราะไม่มีคนต่ำต้อยคนไหนสามารถมีลูกชายอย่างคุณได้ โปรดพาฉันซึ่งบริสุทธิ์และยังไม่พิสูจน์ความรัก และพาฉันไปให้พ่อและแม่ที่เอาใจใส่และพี่น้องของคุณที่เกิดในตระกูลเดียวกัน ฉันไม่ใช่ลูกสาวที่น่ารังเกียจสำหรับพวกเขา แต่จะเป็นลูกสาวที่น่าจะเป็นไปได้ จงส่งทูตไปหาชาวฟรีเจียนที่ขี่ม้าเร็วโดยเร็ว เพื่อไปบอกพ่อและแม่ของฉันที่กำลังเศร้าโศก และพวกเขาจะส่งทองคำจำนวนมากและของทอมือมากมาย รวมทั้งของขวัญอันวิจิตรงดงามมากมายมาให้คุณ จงนำสิ่งเหล่านี้ไปเป็นเครื่องประดับเจ้าสาว แล้วจงทำเช่นนั้น แล้วเตรียมงานแต่งงานอันแสนหวานที่น่าเคารพในสายตาของมนุษย์และเทพเจ้าอมตะ”

(ล. 143-144) เมื่อนางพูดอย่างนั้นแล้ว เทพธิดาก็ใส่ความปรารถนาอันแสนหวานไว้ในใจของเขา และแอนคิเซสก็เกิดความรักเข้าครอบงำ จึงเปิดปากของเขาและพูดว่า

(ll. 145-154) “หากท่านเป็นมนุษย์และมารดาผู้ให้กำเนิดท่านเป็นผู้หญิง และโอเทรียสผู้มีชื่อเสียงคือบิดาของท่านตามที่ท่านกล่าว และหากท่านมาที่นี่โดยพระประสงค์ของเฮอร์มีสผู้เป็นมัคคุเทศก์อมตะ และจะได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของข้าพเจ้าตลอดไป ไม่ว่าเทพเจ้าหรือมนุษย์ก็จะไม่ห้ามข้าพเจ้าไว้ที่นี่จนกว่าข้าพเจ้าจะนอนกับท่านด้วยความรักทันที ไม่แม้แต่แม้แต่อพอลโลผู้ยิงธนูเงินของเขาด้วยลูกศรอันร้ายแรง ข้าพเจ้าเต็มใจที่จะลงไปในบ้านของฮาเดส โอ สตรีผู้งดงามราวกับเทพธิดา เมื่อข้าพเจ้าขึ้นไปบนเตียงของท่าน”

(ll. 155-167) เมื่อพูดจบ เขาก็จับมือเธอไว้ และอโฟรไดท์ผู้ชอบหัวเราะก็หันหน้าหนีไปและก้มหน้าลงมองดวงตาที่สวยงาม แล้วคลานไปที่เตียงที่ปูด้วยผ้าห่มนุ่มๆ สำหรับวีรบุรุษแล้ว บนนั้นก็มีหนังหมีและสิงโตคำรามตัวใหญ่ที่เขาฆ่าตายบนภูเขาสูง และเมื่อพวกเขาขึ้นไปบนเตียงที่จัดแต่งมาอย่างดีแล้ว แอนไคซีสก็ถอดเครื่องประดับที่สดใสของเธอออกก่อน เช่น หมุด เข็มกลัดบิด ต่างหู และสร้อยคอ และคลายเข็มขัดของเธอออก ถอดเสื้อผ้าที่สดใสของเธอออก แล้ววางลงบนที่นั่งประดับเงิน จากนั้น ด้วยความประสงค์ของเหล่าเทพและโชคชะตา เขาก็ได้นอนกับเธอ เป็นมนุษย์ธรรมดากับเทพธิดาอมตะ โดยไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรอยู่

(ล. 168-176) แต่ในตอนที่คนเลี้ยงสัตว์ต้อนวัวและแกะที่แข็งแรงของพวกเขากลับเข้าคอกจากทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ แม้แต่ในตอนนั้นเอง อโฟรไดต์ก็เทน้ำชาอันแสนหวานลงบนตัวแอนไคซีส แต่เธอเองก็สวมเสื้อผ้าที่หรูหรา และเมื่อเทพีผู้สดใสได้สวมเสื้อผ้าครบชุดแล้ว เธอก็ยืนอยู่ข้างโซฟา และศีรษะของเธอก็เอื้อมไปถึงต้นไม้บนหลังคาที่ตัดแต่งอย่างดี จากแก้มของเธอเปล่งประกายความงามเหนือโลกเช่นเดียวกับของไซเทเรียผู้มีมงกุฎอันมั่งคั่ง จากนั้นเธอก็ปลุกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับและเปิดปากของเธอแล้วพูดว่า:

(ล. 177-179) “ลุกขึ้นเถิด ลูกชายดาร์ดานัส! ทำไมเจ้าถึงนอนหนักนัก? และลองคิดดูซิว่าฉันมีหน้าตาเหมือนตอนที่เจ้าเห็นฉันด้วยตาครั้งแรกหรือไม่”

(ล. 180-184) ดังนั้นนางจึงพูด และทันใดนั้นเขาก็ตื่นขึ้นและเชื่อฟังนาง แต่เมื่อเห็นคอและดวงตาที่งดงามของอโฟรไดต์ เขาก็กลัวและเบือนหน้าไปทางอื่น โดยซ่อนใบหน้าที่งดงามของเขาด้วยเสื้อคลุมของเขา จากนั้นเขาก็พูดถ้อยคำที่ดูเหมือนมีปีกและขอร้องนางว่า

(ll 185-190) 'ทันทีที่ได้เห็นเจ้าด้วยตา ฉันก็รู้ว่าเจ้าเป็นเทพ แต่เจ้าไม่ได้บอกฉันตามจริง อย่างไรก็ตาม ด้วยอำนาจของซุส ข้าพเจ้าขอร้องเจ้า โปรดอย่าปล่อยให้ข้าพเจ้าใช้ชีวิตแบบอัมพาตท่ามกลางมนุษย์ แต่โปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วย เพราะผู้ที่ร่วมหลับนอนกับเทพนิรมิตจะไม่แข็งแรงอีกต่อไป'

(ll. 191-201) จากนั้นอโฟรไดท์ธิดาของซูสก็ตอบเขาว่า “แอนคิส มนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด จงมีใจกล้าหาญและอย่ากลัวจนเกินไป คุณไม่จำเป็นต้องกลัวอันตรายจากฉันหรือจากผู้ได้รับพรคนอื่นๆ เพราะคุณเป็นที่รักของเหล่าเทพ และคุณจะมีลูกชายที่รักซึ่งจะครองราชย์ท่ามกลางชาวทรอย และจะมีลูกหลานตามมาเรื่อยๆ ชื่อของเขาคือเอเนียส2527 เพราะฉันรู้สึกเศร้าโศกอย่างน่ากลัวเมื่อได้นอนบนเตียงของ มนุษย์ แต่คนในเผ่าพันธุ์ของคุณก็ยังคงเหมือนเทพเจ้ามากกว่ามนุษย์ทุกคนในด้านความงามและรูปร่าง2528

(ll. 202-217) 'แท้จริงแล้ว ซูสผู้ชาญฉลาดได้พาแกนีมีดส์ผู้มีผมสีทองไปเพราะความงามของเขา เพื่อไปอยู่ร่วมกับเหล่าผู้เป็นอมตะและเทน้ำเลี้ยงให้แก่เหล่าทวยเทพในบ้านของซูส ซึ่งเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ได้เห็น และได้รับเกียรติจากเหล่าเทพอมตะขณะที่เขากำลังตักน้ำอมฤตสีแดงจากชามทองคำ แต่ความเศร้าโศกที่ไม่อาจบรรเทาลงได้ก็เต็มหัวใจของทรอส เพราะเขาไม่รู้ว่าพายุหมุนที่สวรรค์ส่งมาได้พัดพาลูกชายสุดที่รักของเขาไปที่ไหน ดังนั้นเขาจึงคร่ำครวญถึงเขาอยู่เสมอ จนกระทั่งซูสสงสารเขาและมอบม้าที่ก้าวสูงเพื่อบรรทุกเหล่าเทพอมตะเป็นค่าตอบแทนสำหรับลูกชายของเขา ซูสจึงมอบม้าเหล่านี้ให้เป็นของขวัญ และตามคำสั่งของซูส ผู้นำทาง ผู้สังหารอาร์กัส ก็ได้บอกทุกอย่างแก่เขา และบอกด้วยว่าลูกชายของเขาจะเป็นอมตะและไม่แก่ชราเช่นเดียวกับเหล่าเทพ เมื่อทรอสได้ยินข่าวนี้จากซูส เขาก็หยุดโศกเศร้าเสียใจอีกต่อไป แต่กลับมีความยินดีในใจ และขี่ม้าด้วยเท้าอันดุจพายุอย่างมีความสุข

(ll. 218-238) 'อีออสผู้ครองบัลลังก์ทองคำก็พาทิโธนัสซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับคุณและเหมือนเทพเจ้าอมตะไป และเธอไปขอร้องโอรสแห่งโครนอสผู้มีเมฆสีดำว่าเขาควรจะเป็นอมตะและมีชีวิตอยู่ชั่วนิรันดร์ และซูสก็ก้มศีรษะลงฟังคำอธิษฐานของเธอและทำตามความปรารถนาของเธอ อีออสผู้เป็นราชินีนั้นเรียบง่ายเกินไป เธอไม่คิดในใจที่จะขอความเป็นหนุ่มเป็นสาวให้เขาและปลดเปลื้องความแก่ชราอันน่าสะพรึงกลัวของเขา ดังนั้น ในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับดอกไม้แห่งชีวิตอันแสนหวาน เขากลับใช้ชีวิตอย่างปีติยินดีกับอีออสผู้ครองบัลลังก์ทองคำ ซึ่งเป็นผู้เกิดก่อนวัยอันควร ริมลำธารแห่งมหาสมุทร ที่ปลายแผ่นดินโลก แต่เมื่อผมหงอกแรกเริ่มร่วงจากศีรษะที่งดงามและคางอันสูงศักดิ์ของเขา อีออสผู้เป็นราชินีก็อยู่ห่างจากเตียงของเขา แม้ว่าเธอจะดูแลเขาในบ้านของเธอและเลี้ยงดูเขาด้วยอาหารและอมฤต และให้เสื้อผ้าราคาแพงแก่เขา แต่เมื่อความชราอันน่าขยะแขยงคุกคามเขาอย่างหนัก และเขาไม่สามารถขยับหรือยกแขนขาได้ เธอก็คิดว่านี่คือคำแนะนำที่ดีที่สุดในใจของเธอ เธอจึงวางเขาไว้ในห้องและวางไว้ที่ประตูที่แวววาว ที่นั่น เขาพูดพึมพำไม่หยุดหย่อน และไม่มีกำลังอีกต่อไป เหมือนอย่างที่เคยมีในแขนขาที่ยืดหยุ่นได้ของเขา

(ล. ๒๓๙-๒๔๖) “ข้าพเจ้าไม่อยากให้ท่านเป็นอมตะในหมู่เทพอมตะและดำรงชีวิตอยู่เช่นนั้นตลอดไป แต่ถ้าท่านสามารถดำรงชีวิตอยู่กับสิ่งที่ท่านเป็นอยู่ขณะนี้ทั้งรูปร่างหน้าตาและรูปร่าง และได้ชื่อว่าเป็นสามีของข้าพเจ้า ความโศกเศร้าก็จะไม่เข้าครอบงำจิตใจอันระมัดระวังของข้าพเจ้า แต่ในขณะนี้ วัยชราอันโหดร้ายจะเข้ามาครอบงำท่านในไม่ช้า วัยชราอันโหดร้ายซึ่งอยู่เคียงข้างมนุษย์ทุกคนในสักวันหนึ่ง เป็นอันตราย เหนื่อยล้า แม้แต่เหล่าเทพก็ยังกลัว

(บทที่ 247-290) “และบัดนี้เพราะเจ้า ข้าพเจ้าจะต้องอับอายขายหน้าอย่างยิ่งท่ามกลางเหล่าเทพอมตะนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป เพราะจนกระทั่งบัดนี้ พวกมันกลัวการเสียดสีและกลอุบายของข้าพเจ้าที่ทำให้เหล่าเทพอมตะทั้งหมดผสมพันธุ์กับสตรีมนุษย์ในไม่ช้าหรือช้า ทำให้พวกเขาทั้งหมดต้องอยู่ภายใต้ความประสงค์ของข้าพเจ้า แต่บัดนี้ ปากของข้าพเจ้าจะไม่มีอำนาจเหนือเหล่าเทพอีกต่อไป เพราะความบ้าคลั่งของข้าพเจ้านั้นยิ่งใหญ่มาก ความบ้าคลั่งที่น่าสังเวชและน่าสะพรึงกลัวของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าก็หลงผิดไปจากใจจริง เพราะมีบุตรอยู่ใต้เข็มขัดของข้าพเจ้า ผสมพันธุ์กับบุรุษมนุษย์ ส่วนเด็กนั้น ทันทีที่เขาเห็นแสงอาทิตย์ นางไม้ภูเขาหน้าอกลึกที่อาศัยอยู่ในภูเขาอันยิ่งใหญ่และศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้จะพาเขาขึ้นมา พวกมันไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับมนุษย์หรืออมตะ พวกมันมีชีวิตอยู่นานจริงๆ โดยกินอาหารสวรรค์และเต้นรำอย่างงดงามท่ามกลางเหล่าอมตะ และซิเลนีและนักล่าอาร์กัสผู้มีสายตาแหลมคมก็อยู่ร่วมกับพวกมันในถ้ำลึกอันแสนสุข แต่เมื่อพวกมันเกิด ต้นสนหรือต้นโอ๊กที่ยอดสูงก็งอกขึ้นพร้อมกับพวกมันบนผืนดินอันอุดมสมบูรณ์ ต้นไม้ที่สวยงามและงอกงาม สูงตระหง่านบนภูเขาสูง (และผู้คนเรียกสถานที่เหล่านี้ว่าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าอมตะ และมนุษย์ไม่เคยตัดพวกมันด้วยขวาน) แต่เมื่อชะตากรรมแห่งความตายใกล้เข้ามา ต้นไม้ที่สวยงามเหล่านั้นก็เหี่ยวเฉาลงที่ที่มันยืนต้นอยู่ เปลือกไม้ก็เหี่ยวเฉา กิ่งก้านก็ร่วงหล่น และในที่สุดชีวิตของนางไม้และต้นไม้ก็ทิ้งแสงอาทิตย์ไว้ด้วยกัน นางไม้เหล่านี้จะดูแลลูกชายของฉันและเลี้ยงดูเขา และทันทีที่เขาเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่น่ารัก เหล่าเทพธิดาจะพาเขามาที่นี่และแสดงลูกของคุณให้คุณเห็น แต่เพื่อจะได้บอกทุกสิ่งที่อยู่ในใจแก่ท่าน ฉันจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในปีที่ห้าและนำลูกชายของฉันมาให้ท่าน เมื่อใดก็ตามที่ท่านได้เห็นเขา—ลูกหลานที่น่าชื่นชมยินดี—ท่านจะชื่นชมยินดีเมื่อได้เห็นเขา เพราะเขาจะเป็นเหมือนเทพเจ้ามากที่สุด จงนำเขาไปที่อีลิออนที่มีลมแรงทันที และหากมนุษย์คนใดถามท่านว่าใครได้ลูกชายที่รักของท่านมาอยู่ใต้เข็มขัดของเธอ โปรดจำไว้ว่าต้องบอกเขาตามที่ฉันบอก กล่าวคือเขาเป็นลูกหลานของนางไม้ที่ดูเหมือนดอกไม้ซึ่งอาศัยอยู่ในเนินเขาที่ปกคลุมด้วยป่าแห่งนี้ แต่ถ้าท่านบอกทุกคนและอวดอ้างอย่างโง่เขลาว่าท่านนอนกับเทพีอโฟรไดต์ผู้มีมงกุฎอันร่ำรวย ซูสจะโจมตีท่านด้วยความโกรธด้วยสายฟ้าที่เผาไหม้ ตอนนี้ฉันบอกท่านทุกคนแล้ว จงระวัง อย่าเอ่ยชื่อฉัน แต่ให้คำนึงถึงความโกรธของเหล่าเทพเจ้าด้วย

(ล. ๒๙๑) เมื่อพระเทวีตรัสดังนี้แล้ว จึงเหินเวหาขึ้นไปสู่สวรรค์อันมีลมพัด

(ll. 292-293) สวัสดีเทพีราชินีแห่งไซปรัสผู้มั่งคั่ง ข้าพเจ้าเริ่มต้นด้วยคุณ บัดนี้ข้าพเจ้าจะหันไปหาเพลงสรรเสริญอีกเพลงหนึ่ง

VI. อะโฟรไดท์

(1-18) ข้าพเจ้าจะร้องเพลงเกี่ยวกับเทพีอโฟรไดท์ผู้สง่างาม สวมมงกุฎทองคำและงดงาม ซึ่งปกครองนครต่างๆ ที่มีกำแพงล้อมรอบของไซปรัสที่ตั้งอยู่ริมทะเล ที่นั่น ลมตะวันตกพัดพาเธอไปตามคลื่นทะเลที่ครวญครางดังกึกก้องราวกับฟองนุ่มๆ และที่นั่น เหล่าเทพธิดาที่ประดับด้วยทองคำก็ต้อนรับเธออย่างยินดี พวกเขาสวมอาภรณ์สวรรค์บนศีรษะของเธอ พวกเขาสวมมงกุฎทองคำที่ประดิษฐ์อย่างประณีต และแขวนเครื่องประดับจากออริคัลและทองคำอันล้ำค่าไว้ในหูที่เจาะไว้ของเธอ และประดับเธอด้วยสร้อยคอทองคำที่คออันอ่อนนุ่มและหน้าอกสีขาวราวกับหิมะ ซึ่งเป็นอัญมณีที่เหล่าเทพธิดาที่ประดับด้วยทองคำสวมใส่ทุกครั้งที่ไปที่บ้านของบิดาของพวกเขาเพื่อร่วมเต้นรำอันสวยงามของเหล่าทวยเทพ และเมื่อพวกเขาประดับเธอจนครบสมบูรณ์แล้ว พวกเขาก็พาเธอไปหาเหล่าทวยเทพ ซึ่งต้อนรับเธอเมื่อพวกเขาเห็นเธอ โดยยื่นมือของพวกเขาให้กับเธอ พวกเขาแต่ละคนต่างภาวนาขอให้เขาสามารถนำเธอกลับบ้านเพื่อเป็นภรรยาของตนได้ ซึ่งทำให้พวกเขามีใจทึ่งกับความงามของไซธีเรียผู้มีมงกุฎสีม่วงอย่างมาก

(ล. 19-21) สรรเสริญ เทพธิดาผู้มีดวงตาขี้อายผู้แสนหวาน ขอให้ข้าพเจ้าได้รับชัยชนะในการแข่งขันครั้งนี้ และขอให้ข้าพเจ้าร้องเพลงให้ท่านฟัง และบัดนี้ ข้าพเจ้าจะระลึกถึงท่านและเพลงอื่น ๆ ด้วย

X. ถึงอะโฟรไดท์

(บทที่ 1-3) ข้าพเจ้าจะร้องเพลงเกี่ยวกับไซเธเรียซึ่งเกิดในไซปรัส เธอให้ของขวัญอันแสนดีแก่ชายชาตรี รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าอันงดงามของเธอเสมอ และความสว่างไสวที่ฉายออกมาบนใบหน้านั้นช่างงดงามยิ่งนัก

(ล. 4-6) สวัสดีเทพี ราชินีแห่งซาลามิสที่แข็งแรงและไซปรัสที่ล้อมรอบด้วยทะเล ขอพระองค์ทรงประทานเพลงอันร่าเริงแก่ข้าพระองค์ และบัดนี้ ข้าพระองค์จะระลึกถึงพระองค์และเพลงอื่น ๆ ด้วย

VIII. ถึงอาเรส

(ll. 1-17) เอเรส ผู้มีพละกำลังมหาศาล ผู้ขี่รถศึก สวมหมวกทองคำ หัวใจกล้าหาญ ผู้ถือโล่ ผู้กอบกู้เมือง สวมชุดบรอนซ์ แข็งแรงด้วยแขน ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทรงพลังด้วยหอก โอ ผู้พิทักษ์แห่งโอลิมปัส บิดาแห่งชัยชนะแห่งสงคราม พันธมิตรของเทมิส ผู้ปกครองที่เข้มงวดของพวกกบฏ ผู้นำของคนชอบธรรม ราชาแห่งคทาแห่งความเป็นชายชาตรี ผู้ทรงทำให้ทรงกลมแห่งไฟของคุณหมุนไปท่ามกลางดวงดาวในเส้นทางทั้งเจ็ดของมันผ่านอีเธอร์ซึ่งม้าศึกอันร้อนแรงของคุณพาคุณขึ้นไปเหนือท้องฟ้าชั้นที่สามของสวรรค์เสมอ โปรดฟังฉัน ผู้ช่วยของมนุษย์ ผู้ให้วัยหนุ่มที่ไม่ย่อท้อ! โปรดฉายแสงอันใจดีจากเบื้องบนลงมายังชีวิตของข้าพเจ้า และพลังแห่งสงคราม เพื่อข้าพเจ้าจะสามารถขับไล่ความขี้ขลาดอันขมขื่นออกไปจากหัวของข้าพเจ้า และบดขยี้แรงกระตุ้นอันหลอกลวงของจิตวิญญาณของข้าพเจ้าได้ โปรดระงับความโกรธเกรี้ยวของหัวใจฉันด้วย ซึ่งกระตุ้นให้ฉันก้าวไปในหนทางแห่งความขัดแย้งที่โหดร้าย แต่ขอพระองค์โปรดประทานความกล้าหาญให้ฉันยึดมั่นในกฎแห่งสันติภาพที่ไม่เป็นอันตราย หลีกเลี่ยงความขัดแย้ง ความเกลียดชัง และอสูรร้ายแห่งความตาย

IX. ถึงอาร์เทมิส

(ll. 1-6) มิวส์ ร้องเพลงเกี่ยวกับอาร์เทมิส น้องสาวของนักยิงธนูไกล หญิงพรหมจารีผู้ชื่นชอบลูกศร ซึ่งได้รับการเลี้ยงดูร่วมกับอพอลโล เธอรดน้ำม้าจากเมเลสในกกลึกๆ และขับรถม้าสีทองของเธออย่างรวดเร็วผ่านสมิร์นาไปยังคลารอสที่สวมชุดเถาวัลย์ ซึ่งอพอลโล เทพเจ้าแห่งธนูเงิน นั่งรอเทพธิดาผู้ชื่นชอบลูกศร

(ll 7-9) และขอส่งเสียงสรรเสริญคุณ อาร์เทมิส ในบทเพลงของฉัน และถึงเทพธิดาทั้งหลายด้วย ฉันร้องเพลงเกี่ยวกับคุณก่อน และฉันเริ่มต้นด้วยคุณ ตอนนี้ ฉันเริ่มต้นกับคุณแล้ว ฉันจะหันไปร้องเพลงอื่น

XXVII. แก่อาร์เทมิส

(ll. 1-20) ฉันร้องเพลงเกี่ยวกับอาร์เทมิส ผู้มีลูกศรสีทอง ผู้ที่ส่งเสียงเชียร์สุนัขล่าเนื้อ สาวน้อยบริสุทธิ์ ผู้ยิงกวาง ผู้ชื่นชอบการยิงธนู เป็นน้องสาวของอพอลโลผู้มีดาบทองคำ เธอยิงธนูทองคำเหนือเนินเขาที่มืดมิดและยอดเขาที่ลมแรง ชื่นชมยินดีในการไล่ล่า และส่งลูกศรอันน่าสะพรึงกลัวออกไป ยอดเขาสูงสั่นสะเทือนและป่าไม้ที่พันกันก็ส่งเสียงร้องของสัตว์ป่าอย่างน่าสะพรึงกลัว แผ่นดินไหวและทะเลก็ยังมีปลาชุกชุม แต่เทพธิดาที่มีหัวใจกล้าหาญกลับหันทุกทางเพื่อทำลายสัตว์ป่า และเมื่อเธอพอใจและปลอบใจตัวเองแล้ว นักล่าผู้ชื่นชอบลูกศรก็คลายธนูที่ยืดหยุ่นของเธอและไปยังบ้านหลังใหญ่ของฟีบัส อพอลโล พี่ชายของเธอ ไปยังดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งเดลฟี เพื่อสั่งให้มีการเต้นรำที่งดงามของมิวส์และเกรซ ที่นั่นนางแขวนคันธนูโค้งและลูกศรของนางไว้ และมุ่งหน้าไปและนำการเต้นรำอย่างงดงาม ในขณะที่ทุกคนเปล่งเสียงอันไพเราะขับขานบทเพลงถึงความยิ่งใหญ่ของลูกๆ เลโตที่มีข้อเท้าแพลงเรียบร้อยท่ามกลางเหล่าผู้เป็นอมตะทั้งในความคิดและการกระทำ

(ล. 21-22) สวัสดีท่าน ลูกหลานของซูสและเลโตผู้มีผมดกหนา และบัดนี้ ข้าพเจ้าจะระลึกถึงท่านและเพลงอื่นด้วย

XI. ถึงเอเธน่า

(บทที่ 1-4) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับพัลลาส เอเธน่า ผู้พิทักษ์เมือง ความกลัวคือเธอ และเอเรสก็ทรงรักสงคราม การปล้นสะดมเมือง การตะโกน และการต่อสู้ เธอคือผู้ที่ช่วยชีวิตผู้คนขณะที่พวกเขาออกไปทำสงครามและกลับมา

(ล.5) ขอพระแม่เจ้าทรงโปรดประทานโชคลาภและความสุขแก่พวกเราด้วยเถิด!

XXVIII. ถึงเอเธน่า

(ll. 1-16) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับพัลลาสเอเธน่า เทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่ ดวงตาสดใส ช่างประดิษฐ์ ใจไม่ยอมแพ้ หญิงพรหมจารีบริสุทธิ์ ผู้กอบกู้เมือง กล้าหาญ ทริโทเจเนีย จากศีรษะอันน่าสะพรึงกลัวของเขา ซูสผู้ชาญฉลาดเองก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนนักรบสีทองแวววาว และทำให้เหล่าเทพทั้งหมดตกตะลึงเมื่อพวกเขามองดู แต่เอเธน่ารีบกระโจนออกจากศีรษะอมตะและยืนต่อหน้าซูสผู้ถือโล่ชูหอกอันคมกริบ โอลิมปัสผู้ยิ่งใหญ่เริ่มสั่นคลอนอย่างน่ากลัวต่อพลังของเทพธิดาดวงตาสดใส และแผ่นดินโดยรอบก็ร้องไห้ด้วยความกลัว และทะเลก็สั่นไหวและซัดสาดด้วยคลื่นมืด ขณะที่ฟองสบู่แตกกระเซ็นออกมาอย่างกะทันหัน บุตรของไฮเปอเรียนผู้สดใสหยุดม้าที่วิ่งเร็วของเขาไว้ชั่วขณะ จนกระทั่งพัลลาสเอเธน่าผู้ชาญฉลาดถอดชุดเกราะสวรรค์ออกจากไหล่อมตะของเธอ และซูสผู้ชาญฉลาดก็ดีใจ

(ล. 17-18) และขอส่งคำสรรเสริญแด่ท่าน ธิดาของซุสผู้ทรงโล่ห์! บัดนี้ข้าพเจ้าจะรำลึกถึงท่านและเพลงอื่นด้วย

XII. ถึงเฮรา

(ll 1-5) ข้าพเจ้าร้องเพลงเกี่ยวกับเฮร่าผู้ครองบัลลังก์ทองคำซึ่งเรอาให้กำเนิดบุตร เธอเป็นราชินีแห่งอมตะ ผู้มีความงามเหนือกว่าทุกสิ่ง เธอเป็นน้องสาวและภรรยาของซูสผู้ส่งเสียงคำรามอันดังกึกก้อง ผู้ทรงเกียรติที่ผู้คนในโอลิมปัสต่างเคารพและยกย่อง แม้แต่ซูสผู้ชื่นชอบสายฟ้า

XIV. แด่พระมารดาแห่งเหล่าทวยเทพ

(ll. 1-5) ข้าแต่พระเจ้า มิวส์ผู้มีเสียงใสกระจ่าง ธิดาของซุสผู้ยิ่งใหญ่ ร้องเพลงเกี่ยวกับมารดาแห่งเหล่าเทพและมนุษย์ทั้งปวง เธอพอใจอย่างยิ่งกับเสียงของเครื่องดนตรีประเภทเขย่าและเครื่องดนตรีประเภทรำ ด้วยเสียงขลุ่ย และเสียงร้องของหมาป่าและสิงโตตาเป็นประกาย ด้วยเสียงเนินเขาที่ก้องกังวานและป่าคูมบ์

(ล. 6) และขอส่งคำทักทายมายังท่านในบทเพลงของฉัน และถึงเทพธิดาทุกองค์ด้วย!

XV. ถึงเฮราคลีสผู้มีใจเป็นสิงโต

(ll 1-8) ข้าพเจ้าจะร้องเพลงเกี่ยวกับเฮราคลีส บุตรของซูสและบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก อัลคมีนาให้กำเนิดเขาที่ธีบส์ เมืองแห่งการเต้นรำที่งดงาม เมื่อบุตรของโครนอสผู้มีผมสีดำขลับได้นอนกับเธอ ครั้งหนึ่งเขาเคยเร่ร่อนไปทั่วแผ่นดินและทะเลที่ไร้ขอบเขตตามคำสั่งของกษัตริย์ยูริสธีอัส และเขาเองก็เคยกระทำความรุนแรงและอดทนต่อการกระทำมากมาย แต่ตอนนี้เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในบ้านอันโอลิมปัสที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ และได้ดูแลเฮบีที่ข้อเท้าให้เรียบร้อยเพื่อภรรยาของเขา

(ล. ๙) สวัสดีท่านผู้เป็นโอรสของซุส ขอพระองค์ประทานความสำเร็จและความรุ่งเรืองแก่ข้าพระองค์ด้วย

XVI. ถึงแอสคลีปิอุส

(ll 1-4) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับแอสคลีปิอุส บุตรชายของอพอลโลและผู้รักษาโรคภัยไข้เจ็บ ในทุ่งราบโดเตียนที่สวยงาม โคโรนิส ธิดาของกษัตริย์เฟลเกียส ได้ให้กำเนิดเขา ซึ่งเป็นความสุขยิ่งใหญ่แก่ผู้คน และเป็นการบรรเทาความเจ็บปวดแสนสาหัส

(ล. 5) และขอถวายคำสรรเสริญแด่พระองค์ผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ขอภาวนาต่อพระองค์ในบทเพลงของข้าพระองค์

XVII. ถึง ดิโอสคูรี

(ll 1-4) มิวส์ผู้มีเสียงใสของคาสเตอร์และโพลีดิวเซส เผ่าไทน์ดาริเดที่กำเนิดมาจากซุสแห่งโอลิมปัส ใต้ความสูงของไทเกทัส เลดาผู้สง่างามได้อุ้มชูพวกเขาไว้ เมื่อโอรสแห่งโครนอสผู้มีร่างดำมืดได้โน้มน้าวให้เธอทำตามความประสงค์ของเขาอย่างลับๆ

(ล. 5) สวัสดี ลูกหลานของทินดาเรียส เหล่าผู้ขี่ม้าที่ว่องไว!

XIX. แพน

(ll. 1-26) มิวส์ บอกฉันหน่อยเกี่ยวกับแพน ลูกชายสุดที่รักของเฮอร์มีส ผู้มีเท้าแพะและเขาสองข้าง เขาเป็นคนรักเสียงสนุกสนาน เขาเดินเตร่ไปตามป่าดงดิบพร้อมกับเหล่านางไม้ที่เต้นรำ ซึ่งเดินอยู่บนหน้าผาสูงชัน เรียกหาแพน เทพผู้เลี้ยงแกะผู้มีผมยาวรุงรัง เขามียอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ยอดเขาสูง และยอดเขาหินเป็นอาณาเขตของเขา เขาเดินทางไปมาในพุ่มไม้ทึบซึ่งตอนนี้ถูกล่อลวงด้วยลำธารที่นุ่มนวล และตอนนี้เขาเดินต่อไปท่ามกลางหินผาสูงตระหง่านและปีนขึ้นไปยังยอดเขาที่สูงที่สุดซึ่งมองเห็นฝูงสัตว์ได้ เขามักจะวิ่งผ่านภูเขาสูงที่เป็นประกาย และมักจะวิ่งเร็วไปตามเนินเขาที่มีไหล่เขาเพื่อสังหารสัตว์ป่า เทพผู้มีสายตาเฉียบแหลมนี้ เฉพาะตอนเย็นเท่านั้น เมื่อเขากลับมาจากการไล่ล่า เขาก็จะเป่าโน้ตเพลงที่ไพเราะและเบา ๆ ด้วยท่อเป่ากกของเขา แม้แต่นกก็ยังไม่สามารถร้องทำนองได้ดีไปกว่าเขา นกตัวนั้นที่ร้องเพลงในฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยดอกไม้และคร่ำครวญด้วยเสียงอันไพเราะท่ามกลางใบไม้ ในเวลานั้น นางไม้ที่ส่งเสียงใสจะอยู่กับเขาและเคลื่อนไหวด้วยเท้าที่คล่องแคล่ว ร้องเพลงริมแหล่งน้ำมืด ๆ ในขณะที่เอคโค่คร่ำครวญไปทั่วยอดเขา และเทพเจ้าที่อยู่ด้านนี้หรือด้านของคณะนักร้องประสานเสียง หรือบางครั้งก็เดินเข้ามาตรงกลาง จะใช้เท้าของเขาอย่างคล่องแคล่ว บนหลังของเขา เขาสวมหนังลายเสือ และเขาชื่นชอบการร้องเพลงเสียงสูงในทุ่งหญ้าอันอ่อนนุ่มที่มีดอกโครคัสและดอกไฮยาซินธ์ที่มีกลิ่นหอมบานสะพรั่งอยู่ตามพื้นหญ้า

(ll. 27-47) พวกเขาร้องเพลงเกี่ยวกับเทพเจ้าผู้ได้รับพรและโอลิมปัสที่สูงส่ง และเลือกที่จะเล่าถึงบุคคลที่นำโชคมาสู่เฮอร์มีสเหนือเทพเจ้าองค์อื่นๆ ว่าเขาเป็นผู้ส่งสารที่รวดเร็วของเหล่าเทพเจ้าทั้งหมด และเขาเดินทางมายังอาร์คาเดีย ดินแดนแห่งน้ำพุมากมายและแม่ของฝูงแกะ ซึ่งที่นั่นเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ของเขาในฐานะเทพเจ้าแห่งไซลีน เพราะที่นั่น ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเทพเจ้า แต่เขาก็เคยดูแลแกะขนหยิกเพื่อรับใช้มนุษย์ธรรมดา เพราะที่นั่นมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะแต่งงานกับลูกสาวผู้มีผมดรายอปส์ผู้มีผมดกหนา และที่นั่น เขาก็ทำให้การแต่งงานนั้นมีความสุข และในบ้านนั้น เธอให้กำเนิดเฮอร์มีส ลูกชายที่น่ารัก ซึ่งตั้งแต่เกิดมาก็ดูน่าอัศจรรย์มาก มีเท้าแพะและเขาสองเขา เป็นเด็กที่ส่งเสียงดังและหัวเราะร่าเริง แต่เมื่อพี่เลี้ยงเห็นใบหน้าหยาบกระด้างและเครายาวของเขา เธอก็กลัวและวิ่งหนีและทิ้งเด็กไว้ จากนั้นเฮอร์มีสผู้เป็นเจ้าแห่งโชคลาภก็รับเขาไว้และอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน เทพเจ้าดีใจมากในใจของเขา และเขาก็รีบไปยังที่อยู่ของเหล่าเทพอมตะโดยอุ้มลูกชายที่ห่อด้วยหนังกระต่ายภูเขาอุ่นๆ และวางเขาไว้ข้างๆ ซูส แล้วแสดงให้เหล่าเทพอื่นๆ เห็น เหล่าเทพอมตะทั้งหลายก็ดีใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบ็กกี้ ไดโอนีซัส และพวกเขาเรียกเด็กคนนี้ว่าแพน2532เพราะเขาทำให้หัวใจของพวกเขาทุกคนมีความสุข

(ล. 48-49) และขอถวายความอาลัยแด่พระองค์ด้วยเพลงสรรเสริญ ข้าพเจ้าขอถวายความโปรดปรานพระองค์ด้วยเพลงสรรเสริญอีกเพลงหนึ่งด้วย

XX. ถึงเฮฟเฟสทัส

(ll 1-7) มิวส์ผู้มีเสียงใสร้องเพลงเกี่ยวกับเฮฟเฟสตัสผู้มีชื่อเสียงด้านการประดิษฐ์คิดค้น มิวส์ได้สอนของขวัญอันรุ่งโรจน์แก่ผู้คนทั่วโลกด้วยสายตาที่สดใสของเอเธน่า ซึ่งก่อนหน้านี้ผู้คนเคยอาศัยอยู่ในถ้ำบนภูเขาเหมือนสัตว์ป่า แต่ตอนนี้พวกเขาได้เรียนรู้การประดิษฐ์จากเฮฟเฟสตัสผู้มีชื่อเสียง พวกเขาจึงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในบ้านของตนเองตลอดทั้งปีได้อย่างง่ายดาย

(ข้อ 8) จงมีพระกรุณาเถิด เฮฟเฟสทัส และประทานความสำเร็จและความเจริญรุ่งเรืองแก่ฉัน!

XXII. ถึงโพไซดอน

(บทที่ 1-5) ข้าพเจ้าเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับโพไซดอน เทพผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เคลื่อนย้ายแผ่นดินและท้องทะเลอันไร้ผล เทพแห่งท้องทะเลลึกผู้เป็นเจ้าแห่งเฮลิคอนและเอเกอันกว้างใหญ่ เทพทั้งสององค์ได้มอบหมายหน้าที่สองประการให้แก่ท่าน โอ ผู้เขย่าแผ่นดิน เพื่อเป็นผู้ดูแลม้าและผู้กอบกู้เรือ!

(ข้อ 6-7) สวัสดี โพไซดอน ผู้ทรงครองโลก ผู้มีผมสีเข้ม! โอ้ ผู้ทรงได้รับพร โปรดมีใจเมตตาและช่วยเหลือผู้ที่เดินทางด้วยเรือ!

XXIII. ถึงบุตรของโครนอสผู้สูงสุด

(บทที่ 1-3) ข้าพเจ้าจะร้องเพลงเกี่ยวกับซูส ผู้เป็นเทพเจ้าสูงสุดและยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาทวยเทพ ผู้ทรงมองเห็นทุกสิ่ง ผู้ทรงเป็นเจ้าแห่งทุกสิ่ง ผู้ทรงทำให้สำเร็จซึ่งกระซิบถ้อยคำแห่งปัญญาให้ธีมิสฟังขณะที่เธอนั่งเอนกายไปหาเขา

(ล. 4) จงมีพระกรุณาเถิด ผู้มองเห็นทุกสิ่ง บุตรแห่งโครนอส ผู้ดีเลิศและยิ่งใหญ่ที่สุด!

XXIV. ถึงเฮสเทีย

(ล. 1-5) เฮสเทีย ผู้ดูแลบ้านศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้าอพอลโล นักล่าที่เก่งกาจแห่งไพโทผู้มีผมยาวสลวยมีน้ำมันหยดจากผมของคุณอยู่เสมอ โปรดเข้ามาในบ้านนี้ด้วยเถิด จงเข้ามาพร้อมใจเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกับซูส ผู้ทรงรอบรู้ทุกสรรพสิ่ง จงเข้ามาใกล้และโปรดประทานความเมตตาให้แก่บทเพลงของฉัน

XXIX. ถึงเฮสเทีย

(ll. 1-6) เฮสเทีย คุณได้รับที่อยู่อันเป็นนิรันดร์และเกียรติยศสูงสุดในที่ประทับอันสูงส่งของเหล่าเทพและมนุษย์ที่ไม่มีวันตายที่เดินอยู่บนโลกนี้ ส่วนแบ่งและสิทธิของคุณนั้นรุ่งโรจน์ เพราะหากไม่มีคุณ มนุษย์ทั้งหลายก็จะไม่มีงานเลี้ยง ซึ่งไม่มีใครจะรินไวน์หวานให้เฮสเทียทั้งก่อนและหลังได้อย่างเหมาะสม

(ll. 7-10) 2533และท่านผู้สังหารอาร์กัส บุตรของซูสและไมอา ผู้ส่งสารของเหล่าทวยเทพผู้ทรงพระพร ผู้ถือคทาทองคำ ผู้ให้สิ่งดี จงโปรดช่วยเราด้วย ท่านและเฮสเทีย ผู้เป็นที่เคารพและรักยิ่ง จงมาอาศัยอยู่ในบ้านอันรุ่งโรจน์แห่งนี้ด้วยกัน เพราะท่านทั้งสองรู้ดีถึงการกระทำอันสูงส่งของมนุษย์ ช่วยส่งเสริมสติปัญญาและความแข็งแกร่งของพวกเขา

(ล. 12-13) สวัสดี ธิดาแห่งโครนอส และคุณด้วย เฮอร์มีส ผู้ถือคทาทองคำ บัดนี้ ฉันจะนึกถึงคุณและเพลงอื่นด้วย

XXX. สู่โลกมารดาแห่งทุกสิ่ง

(บทที่ 1-16) ข้าพเจ้าจะร้องเพลงเกี่ยวกับแผ่นดินอันมั่นคง มารดาของสรรพสิ่ง เป็นผู้เฒ่าผู้แก่ที่สุดในบรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลาย แผ่นดินนั้นเลี้ยงสัตว์ทุกชนิดในโลก ทุกสิ่งที่เดินบนผืนแผ่นดินอันสวยงาม ทุกสิ่งที่เดินบนเส้นทางของท้องทะเล และทุกสิ่งที่บินได้ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ล้วนได้รับอาหารจากแหล่งเก็บกินของแผ่นดินนั้น โอ ราชินี มนุษย์ทั้งหลายได้รับพรจากลูกหลานและผลที่เก็บเกี่ยวได้ และพระองค์เป็นผู้ประทานปัจจัยยังชีพแก่มนุษย์และนำปัจจัยนั้นไป บุคคลใดที่พระองค์ทรงโปรดปรานที่จะให้เกียรติก็มีความสุข เขามีทุกสิ่งอย่างอุดมสมบูรณ์ แผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ของเขาเต็มไปด้วยข้าวโพด ทุ่งหญ้าของเขาเต็มไปด้วยปศุสัตว์ และบ้านของเขาเต็มไปด้วยสิ่งดีๆ บุคคลเหล่านี้ปกครองเมืองของตนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยสตรีงาม ความมั่งคั่งและความมั่งคั่งมากมายติดตามพวกเขาไป ลูกชายของพวกเขารื่นเริงด้วยความยินดีอย่างสดชื่น และลูกสาวของพวกเขาเล่นดนตรีและเต้นรำอย่างรื่นเริงบนดอกไม้อ่อนๆ ในทุ่งนา เช่นนี้เกิดขึ้นกับผู้ที่พระองค์ทรงให้เกียรติ โอ เทพธิดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ จิตวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์

(บทที่ 17-19) สวัสดี มารดาแห่งทวยเทพ ภริยาแห่งสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาว โปรดประทานบทเพลงที่ทำให้หัวใจชื่นบานแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด และบัดนี้ ข้าพเจ้าจะระลึกถึงท่านและบทเพลงอื่นด้วย

XXXI. ถึงเฮลิออส

(ll. 1-16) 2534และตอนนี้ โอ มิวส์ คาลลิโอพี ธิดาของซูส เริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับเฮลิออสที่เปล่งประกาย ซึ่งยูริเฟสซ่าผู้มีดวงตาอ่อนโยน ผู้ซึ่งส่องแสงไกล ได้ให้กำเนิดบุตรแห่งโลกและสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาว เพราะไฮเปอเรียนได้แต่งงานกับยูริเฟสซ่าผู้สง่างาม ซึ่งเป็นน้องสาวของเขาเอง และให้กำเนิดบุตรที่น่ารักแก่เขา ได้แก่ อีออสที่มีแขนสีชมพู และเซเลน่าที่มีผมดกหนา และเฮลิออสผู้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซึ่งเปรียบเสมือนเทพเจ้าที่ไม่มีวันตาย ขณะที่เขาขี่รถม้า เขาก็ส่องแสงไปยังมนุษย์และเทพเจ้าที่ไม่มีวันตาย และเขาจ้องมองด้วยสายตาที่เฉียบคมจากหมวกเกราะทองคำของเขา รังสีที่สดใสส่องออกมาจากเขาอย่างพร่างพราย และผมที่สดใสของเขาที่ไหลออกมาจากขมับของศีรษะนั้นโอบล้อมใบหน้าที่มองเห็นไกลของเขาอย่างสง่างาม เสื้อคลุมที่ทออย่างประณีตเปล่งประกายบนร่างกายของเขาและพลิ้วไสวในสายลม และม้าศึกก็พาเขาไป แล้วเมื่อพระองค์ทรงจอดรถและม้าที่ผูกแอกทองไว้แล้ว พระองค์ก็ทรงพักอยู่บนจุดสูงสุดของสวรรค์ จนกระทั่งทรงขับไล่พวกมันลงมาจากสวรรค์สู่มหาสมุทรอย่างอัศจรรย์

(ll. 17-19) สวัสดีท่านผู้เป็นเจ้า โปรดประทานสิ่งที่จะทำให้หัวใจชุ่มชื่นแก่ข้าพเจ้าอย่างเต็มใจ และตอนนี้ที่ข้าพเจ้าได้เริ่มต้นกับท่านแล้ว ข้าพเจ้าจะเฉลิมฉลองเผ่าพันธุ์มนุษย์ครึ่งเทพที่มิวส์ได้แสดงให้มวลมนุษย์เห็นถึงการกระทำของพวกเขา

XXXII. ถึงเซเลเน่

(ll. 1-13) และต่อมา มิวส์ผู้มีเสียงหวาน ธิดาของซุส ผู้ชำนาญในการร้องเพลง เล่าถึงดวงจันทร์ที่มีปีกยาวในปี 2535จากศีรษะอมตะของเธอ แสงเรืองรองปรากฏจากสวรรค์และโอบล้อมโลก และความงามอันยิ่งใหญ่ที่เกิดจากแสงที่ส่องประกายของเธอ อากาศที่ไม่เคยเปิดมาก่อนก็เปล่งประกายด้วยแสงของมงกุฎสีทองของเธอ และรังสีของเธอแผ่กระจายอย่างชัดเจน เมื่อใดก็ตามที่เซเลเน่ผู้เจิดจ้า อาบน้ำให้ร่างกายอันสวยงามของเธอในมหาสมุทร และสวมชุดม้าที่แวววาวและแวววาวของเธอ ขี่ม้าที่มีขนยาวของเธอด้วยความเร็วสูงสุด ในเวลาเย็นของกลางเดือน เมื่อนั้นวงโคจรอันกว้างใหญ่ของเธอจะเต็ม และแสงของเธอจะเปล่งประกายสว่างที่สุดเมื่อเพิ่มขึ้น ดังนั้น เธอจึงเป็นสัญลักษณ์ที่ชัดเจนและเป็นสัญญาณสำหรับมนุษย์

(วรรค 14-16) ครั้งหนึ่งบุตรแห่งโครนอสได้ร่วมรักกันกับนาง และนางก็ได้ตั้งครรภ์และคลอดบุตรสาวชื่อปันเดีย ซึ่งเป็นผู้หญิงที่น่ารักยิ่งท่ามกลางเหล่าเทพอมตะ

(ll 17-20) สวัสดี เทพีแขนขาว เซเลเน่ผู้สดใส ราชินีผู้มีผมสีสดใส อ่อนโยน! และตอนนี้ ฉันจะจากคุณไปและร้องเพลงสรรเสริญความรุ่งโรจน์ของมนุษย์ครึ่งเทพ ที่การกระทำของพวกเขาเป็นนักร้อง ผู้รับใช้ของมิวส์ เฉลิมฉลองด้วยริมฝีปากที่งดงาม

XXXIII. ถึง ดิโอสคูรี

(ll. 1-17) มิวส์ผู้มีดวงตาสดใส เล่าถึงเผ่าไทน์ดาริเด บุตรของซูส บุตรที่งดงามของเลดาที่ข้อเท้าเรียบร้อย แคสเตอร์ผู้ฝึกม้า และโพลีดิวซีสผู้ไร้ที่ติ เมื่อเลดานอนกับบุตรของโครนอสผู้มีเมฆดำ เธออุ้มพวกเขาไว้ใต้ยอดเขาไทเกทัส ซึ่งเป็นเนินเขาใหญ่ บุตรเหล่านี้เป็นบุตรบุญธรรมของผู้คนบนโลกและของเรือที่แล่นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อลมพายุโหมกระหน่ำเหนือท้องทะเลอันโหดร้าย ลูกเรือก็เรียกบุตรของซูสผู้ยิ่งใหญ่ด้วยคำปฏิญาณเหมือนลูกแกะสีขาว แล้วไปที่หัวเรือ แต่ลมแรงและคลื่นทะเลทำให้เรือจมอยู่ใต้น้ำ จนกระทั่งทันใดนั้นก็เห็นทั้งสองพุ่งทะยานไปในอากาศด้วยปีกสีน้ำตาลอ่อน ทันใดนั้น พวกเขาก็บรรเทาลมแรงและคลื่นทะเลที่สงบนิ่งบนผิวน้ำสีขาว สัญญาณอันสวยงามเหล่านี้บ่งชี้ถึงการปลดปล่อยจากความเหน็ดเหนื่อย เมื่อพวกกะลาสีเรือเห็นสิ่งเหล่านี้ พวกเขาก็ดีใจและได้พักจากความเจ็บปวดและงานหนักของตน

(ล. ๑๘-๑๙) สวัสดี เหล่าม้าที่ขี่ม้าเร็วทั้งหลาย บัดนี้ข้าพเจ้าจะระลึกถึงท่านและเพลงอีกเพลงหนึ่งด้วย

เศษเสี้ยวของวัฏจักรอันยิ่งใหญ่

สงครามไททัน

ชิ้นส่วนที่ 1—โฟติอุส บทสรุปของ Chrestomathy ของ Proclus: วัฏจักรมหากาพย์เริ่มต้นด้วยการรวมกันของสวรรค์และโลกในตำนาน ซึ่งพวกเขาได้ให้กำเนิดบุตรชายร้อยคนและไซคลอปส์สามคนให้กำเนิดแก่เขา

ชิ้นส่วนที่ 2—Anecdota Oxon (Cramer) i. 75: ตามที่ผู้เขียนสงคราม แห่งไททัน กล่าวไว้ สวรรค์เป็นบุตรของอีเธอร์

ชิ้นส่วนที่ 3—นักวิชาการเกี่ยวกับอพอลโลเนียส โรดิอัส อาร์ก. ปี 1165: ยูเมลัสกล่าวว่าเอเกออนเป็นบุตรของโลกและท้องทะเล และเนื่องจากเขาอาศัยอยู่ในทะเล จึงเป็นพันธมิตรของไททัน

ชิ้นส่วนที่ 4—เอเธเนอัส เล่มที่ 7 277 ง: กวีแห่งสงครามไททันไม่ว่าจะเป็นยูเมลัสแห่งเมืองโครินธ์หรืออาร์ทินัส เขียนไว้ในหนังสือเล่มที่สองของเขาดังนี้: 'มีปลาใบ้ว่ายน้ำอยู่บนโล่ มีใบหน้าสีทอง ว่ายน้ำและสนุกสนานไปในน้ำสวรรค์'

ชิ้นส่วนที่ 5—เอเธเนอัส เล่มที่ 22 C: ยูเมลัสแนะนำซูสที่กำลังเต้นรำในบางที่ เขากล่าวว่า—'ท่ามกลางพวกเขามีพ่อแห่งมนุษย์และเทพเจ้ากำลังเต้นรำ'

ชิ้นส่วนที่ 6—นักปราชญ์แห่งอพอลโลเนียส โรดิอัส อาร์ก. เล่มที่ 1 554: ผู้เขียนหนังสือสงครามยักษ์กล่าวว่าโครนอสแปลงร่างเป็นม้าและร่วมหลับนอนกับฟิลีรา ธิดาแห่งโอเชียน ด้วยเหตุนี้ คีรอนจึงเกิดมาเป็นเซนทอร์ ภรรยาของเขาชื่อคาริโคล

ชิ้นส่วนที่ 7—เอเธเนอัส 11 470 ข: ธีโอลีตัสกล่าวว่าเขา (เฮราคลีส) ล่องเรือข้ามทะเลในหม้อต้มน้ำ2701แต่คนแรกที่เล่าเรื่องนี้คือผู้เขียนสงครามไททัน

ชิ้นส่วนที่ 8—ฟิโลเดมัส เกี่ยวกับความศรัทธา: ผู้เขียนสงครามไททันกล่าวว่าแอปเปิล (ของเฮสเพอริเดส) ได้รับการเฝ้ารักษาไว้

เรื่องราวของโออีดิปุส

ส่วนที่ 1—CIG Ital. et Sic. 1292. ii. 11: ....เรื่องราวของ Oedipusโดย Cinaethon ในหกพันหกร้อยบท

ชิ้นส่วนที่ 2—Pausanias, ix. 5.10: การตัดสินโดยโฮเมอร์ ฉันไม่เชื่อว่าโออีดิปัสมีลูกกับอิโอคาสตา: ลูกชายของเขาเกิดจากยูริกาเนียตามที่ผู้เขียนมหากาพย์เรื่องเรื่องราวของโออีดิปัสแสดงไว้อย่างชัดเจน

ชิ้นส่วนที่ 3—นักปราชญ์แห่งยูริพิดีสฟีนิกส์ ค.ศ. 1750: ผู้เขียนเรื่องราว ของโออีดิปัส (กล่าว) เกี่ยวกับสฟิงซ์: 'และยิ่งไปกว่านั้น (เธอได้ฆ่า) เฮมอนผู้สูงศักดิ์ ลูกชายสุดที่รักของครีออนผู้ปราศจากความผิด เด็กชายที่งดงามและน่ารักที่สุด'

เดอะเบด

ชิ้นส่วนที่ 1—การแข่งขันระหว่างโฮเมอร์และเฮเซียด: โฮเมอร์เดินทางไปทั่วพร้อมกับเล่านิทานมหากาพย์ของเขา เริ่มต้นด้วยเรื่อง “ธีเบด” ซึ่งมีทั้งหมด 7,000 บท โดยเริ่มต้นด้วย: “จงร้องเพลงเถิด เทพีแห่งอาร์กอสที่แห้งแล้ง ซึ่งเหล่าขุนนางทั้งหลาย...”

เศษเสี้ยวที่ 2—เอเธเนอุส 11.465 E: 'จากนั้นวีรบุรุษแห่งสวรรค์ผู้มีผมสีทองชาวโพลีนีซ ก็วางโต๊ะเงินอันล้ำค่าซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นของแคดมัส ผู้มีปัญญาแห่งเทพไว้ข้างๆ โออีดิปัส จากนั้นเขาก็เติมไวน์รสหวานลงในถ้วยทองคำอันวิจิตร แต่เมื่อโออีดิปัสมองเห็นสมบัติของบิดาของเขา ความทุกข์ยากแสนสาหัสก็เข้ามาครอบงำจิตใจของเขา และเขาก็สาปแช่งลูกชายทั้งสองของเขาทันที และความโกรธแค้นของเหล่าทวยเทพก็ไม่ฟังเขา ขณะที่เขาภาวนาว่าอย่าแบ่งทรัพย์สินของบิดาด้วยความรักใคร่ แต่ขอให้สงครามและการสู้รบเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาทั้งคู่ตลอดไป'

ชิ้นส่วนที่ 3—Laurentian Scholiast เกี่ยวกับ Sophocles, OC 1375: 'และเมื่อ Oedipus สังเกตเห็นสะโพก2801เขาก็โยนมันลงบนพื้นและพูดว่า: "โอ้! โอ้! ลูกชายของฉันส่งสิ่งนี้มาเยาะเย้ยฉัน..." ดังนั้นเขาจึงอธิษฐานต่อกษัตริย์ Zeus และเทพเจ้าอมตะองค์อื่นๆ ขอให้แต่ละองค์ล้มลงโดยมือของพี่ชายของตนและลงไปในบ้านของฮาเดส'

ชิ้นส่วนที่ 4—Pausanias, viii. 25.8: Adrastus หลบหนีจากธีบส์ 'โดยสวมเสื้อผ้าที่น่าสังเวช และพา Areion 2802 ที่มีแผงคอสีดำ ไปด้วย'

ชิ้นส่วนที่ 5—Pindar, Ol. vi. 15: 2803 'เมื่อคนตายทั้งเจ็ดคนได้รับพิธีกรรมครั้งสุดท้ายที่ธีบส์ บุตรชายของทาเลาส์คร่ำครวญและพูดท่ามกลางพวกเขาดังนี้: "วิบัติแก่ข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าคิดถึงดวงตาอันสดใสของกองทัพของข้าพเจ้า ผู้หยั่งรู้ที่ดีและผู้ใช้หอกที่แข็งแรงเหมือนกัน'

ชิ้นส่วนที่ 6—อพอลโลโดรัส เล่มที่ 74: โอเอเนียสแต่งงานกับเพริโบอา ลูกสาวของฮิปโปนัส ผู้เขียนธีเบอิสกล่าวว่าเมื่อโอเลนัสถูกโจมตี โอเอเนียสก็มอบเธอเป็นรางวัล

ส่วนที่ 7—Pausanias, ix. 18.6: ใกล้กับน้ำพุมีหลุมฝังศพของ Asphodicus Asphodicus สังหาร Parthenopaeus ลูกชายของ Talaus ในการต่อสู้กับชาว Argives ตามที่ชาว Thebans กล่าวไว้ แม้ว่าส่วนหนึ่งของ Thebais ที่บอกถึงการตายของ Parthenopaeus จะระบุว่า Periclymenus เป็นผู้สังหารเขา

เอปิโกนี

ส่วนที่ 1—การแข่งขันระหว่างโฮเมอร์และเฮเซียด: ต่อมา (โฮเมอร์แต่ง) เอพิโกนีเป็นบทกวีเจ็ดพันบท โดยเริ่มต้นว่า “และตอนนี้ มิวส์ เรามาเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับคนหนุ่มๆ กันเถอะ”

ส่วนที่ 2—โฟติอุส สารานุกรม: เตอูเมเซีย ผู้ที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องราวของธีบส์ได้ให้รายละเอียดครบถ้วนเกี่ยวกับสุนัขจิ้งจอกแห่งเตอูเมเซีย2901พวกเขาเล่าว่าสัตว์ตัวนี้ถูกส่งมาโดยเทพเจ้าเพื่อลงโทษลูกหลานของแคดมัส ดังนั้นชาวธีบส์จึงขับไล่คนในตระกูลแคดมัสออกจากการเป็นกษัตริย์ แต่ (พวกเขาเล่า) เซฟาลัส ลูกชายของดีออน ชาวเอเธนส์ เจ้าของสุนัขล่าเนื้อตัวหนึ่งซึ่งไม่มีสัตว์ตัวใดหนีรอดไปได้ ได้ฆ่าพรอคริส ภรรยาของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อชาวแคดเมียนชำระล้างการฆาตกรรมนั้นแล้ว เขาก็ออกล่าสุนัขจิ้งจอกด้วยสุนัขล่าเนื้อของเขา และเมื่อพวกเขาตามทันมัน ทั้งสุนัขและสุนัขจิ้งจอกก็กลายเป็นหินใกล้กับเตอูเมเซีย นักเขียนเหล่านี้ได้นำเรื่องราวนี้มาจาก Epic Cycle

เศษเสี้ยวที่ 3—นักบวชแห่งอพอลโลเนียส โรเดียส อาร์กิวเมนต์ที่ 1. 308: ผู้เขียนธีไบส์กล่าวว่า มานโต ลูกสาวของเทเรเซียสถูกส่งไปที่เดลฟีโดยเอปิโกนีเป็นผลผลิตแรกของทรัพย์สมบัติของพวกเขา และตามคำทำนายของอพอลโล เธอได้ออกไปและพบกับราเซียส ลูกชายของเลเบส ชาวไมซีเนียนโดยกำเนิด ชายคนนี้ที่เธอแต่งงานด้วย เพราะคำทำนายยังมีคำสั่งด้วยว่าเธอควรแต่งงานกับใครก็ได้ที่เธอพบ และเมื่อมาถึงโคโลฟอน ที่นั่น เธอเศร้าโศกและร้องไห้อย่างมากเพราะการทำลายล้างประเทศของเธอ

ไซปรัส

ส่วนที่ 1—โปรคลัส คริสโตมาเธีย เล่มที่ 1: 3001 นี้ เป็นภาคต่อของมหากาพย์ชื่อไซเปรียซึ่งปัจจุบันมีทั้งหมด 11 เล่ม เนื้อหามีดังนี้

ซุสวางแผนกับธีมิสเพื่อก่อให้เกิดสงครามเมืองทรอย ความขัดแย้งเกิดขึ้นในขณะที่เหล่าทวยเทพกำลังจัดงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของเพลีอุส และเริ่มมีการโต้เถียงระหว่างเฮร่า เอเธน่า และอโฟรไดท์ว่าใครสวยกว่ากัน ทั้งสามถูกนำโดยเฮอร์มีสตามคำสั่งของซุสไปยังอเล็กซานดรัสบนภูเขาไอดาเพื่อตัดสินใจ และอเล็กซานดรัสซึ่งถูกล่อลวงด้วยคำสัญญาที่สัญญาไว้กับเฮเลนก็ตัดสินใจเลือกอโฟรไดท์

จากนั้นอเล็กซานดรัสก็สร้างเรือตามคำแนะนำของอโฟรไดท์ และเฮเลนัสก็ทำนายอนาคตให้เขาฟัง และอโฟรไดท์ก็สั่งให้อีเนียสล่องเรือกับเขา ในขณะที่แคสแซนดราทำนายว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ต่อมาอเล็กซานดรัสก็ขึ้นบกที่ลาเซเดมอนและได้รับการต้อนรับจากลูกชายของทินดาเรียส และต่อมาเมเนลาอุสก็ไปที่สปาร์ตา ซึ่งในระหว่างงานเลี้ยง เขาก็มอบของขวัญให้เฮเลน

หลังจากนั้น เมเนเลอัสก็ออกเรือไปยังเกาะครีต โดยสั่งให้เฮเลนจัดเตรียมสิ่งของที่จำเป็นทั้งหมดให้แขกจนกว่าพวกเขาจะออกเดินทาง ในขณะเดียวกัน อโฟรไดท์ก็พาเฮเลนและอเล็กซานดรัสมาพบกัน และหลังจากแต่งงานกันแล้ว พวกเขาก็นำสมบัติล้ำค่ามากมายขึ้นเรือและออกเดินทางในตอนกลางคืน เฮร่าก่อพายุเข้าใส่พวกเขา และพวกเขาถูกพัดไปที่ไซดอน ซึ่งอเล็กซานดรัสยึดเมืองไว้ จากที่นั่น เขาล่องเรือไปยังเมืองทรอยและเฉลิมฉลองการแต่งงานของเขากับเฮเลน

ในระหว่างนั้น แคสเตอร์และโพลีดิวเซสก็ถูกจับกุมคาสเตอร์ขณะขโมยวัวของไอดาสและลินเซียส และแคสเตอร์ก็ถูกไอดาสฆ่า ส่วนโพลีดิวเซสและลินเซียสก็ถูกฆ่า ซูสมอบความเป็นอมตะให้พวกเขาทุกวันเว้นวัน

จากนั้นไอริสก็แจ้งให้เมเนเลอัสทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านของเขา เมเนเลอัสกลับมาและวางแผนสำรวจไปยังอีเลียมกับพี่ชายของเขา จากนั้นก็เดินทางไปหาเนสเตอร์ เนสเตอร์เล่าอย่างออกนอกเรื่องว่าเอโปเปอุสถูกทำลายล้างอย่างสิ้นเชิงหลังจากล่อลวงลูกสาวของไลคัส และเรื่องราวของอีดิปัส ความบ้าคลั่งของเฮราคลีส และเรื่องราวของธีซีอุสและเอเรียดเน จากนั้นพวกเขาก็เดินทางข้ามเฮลลาสและรวบรวมผู้นำ โดยพบโอดีสเซียสเมื่อเขาแสร้งทำเป็นบ้า ไม่ประสงค์จะเข้าร่วมการสำรวจ โดยจับเทเลมาคัส ลูกชายของเขาไปลงโทษตามคำแนะนำของพาลาเมดีส

ผู้นำทั้งหมดจึงมาพบกันที่ออลิสและทำการบูชายัญ เหตุการณ์ของงูและนกกระจอก3002เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา และคัลคัสทำนายสิ่งที่จะเกิดขึ้น หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกเรือไปที่ทะเล และไปถึงเทวธราเนียและปล้นสะดมเมืองนั้น โดยยึดเมืองอีเลียม เทเลฟัสออกมาช่วยและฆ่าเทอร์แซนเดอร์และลูกชายของโพลีนีเซส และตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บจากอคิลลิส ขณะที่พวกเขาออกเดินทางจากไมเซีย พายุก็พัดถล่มพวกเขาและทำให้พวกเขาแตกกระเจิง อคิลลิสจึงไปที่สไซรอสก่อน และแต่งงานกับไดดาเมีย ลูกสาวของไลโคมีดีส จากนั้นจึงรักษาเทเลฟัสซึ่งได้รับการนำทางจากนักพยากรณ์ให้ไปที่อาร์กอส เพื่อที่เขาจะได้เป็นผู้นำทางพวกเขาในการเดินทางไปยังอีเลียม

เมื่อคณะสำรวจได้รวมพลเป็นครั้งที่สองที่ออลิส อากาเม็มนอนได้ยิงกวางตัวหนึ่งขณะกำลังไล่ล่าและอวดอ้างว่ากวางตัวนั้นเหนือกว่าอาร์เทมิสเสียด้วยซ้ำ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เทพธิดาจึงโกรธมากจนส่งลมพายุมาขัดขวางไม่ให้พวกเธอออกเรือไป จากนั้นคัลคัสก็บอกพวกเธอว่าเทพธิดาโกรธและสั่งให้พวกเธอสังเวยอิฟิเจเนียให้กับอาร์เทมิส พวกเธอพยายามทำเช่นนั้นโดยส่งคนไปนำอิฟิเจเนียมาเหมือนกับว่าจะแต่งงานกับอคิลลิส

ทว่า อาร์เทมิสได้จับตัวเธอไปและส่งตัวเธอไปยังทอรี ทำให้เธอเป็นอมตะ และวางกวางไว้แทนที่หญิงสาวบนแท่นบูชา

ต่อมาพวกเขาล่องเรือไปจนถึงเทเนดอส และขณะที่กำลังรับประทานอาหาร ฟิโลคเตตีสก็ถูกงูกัดและถูกทิ้งไว้ที่เลมนอสเพราะกลิ่นของแผลที่เน่าเหม็น ที่นี่ อคิลลิสก็ทะเลาะกับอากาเม็มนอนเช่นกันเพราะเขาได้รับเชิญช้า จากนั้นชาวกรีกก็พยายามขึ้นบกที่อีลิอุม แต่ชาวทรอยขัดขวางไว้ และโปรเทสิเลาส์ก็ถูกเฮคเตอร์สังหาร จากนั้น อคิลลิสก็ฆ่าไซคนัส ลูกชายของโพไซดอน และขับไล่ชาวทรอยกลับไป ชาวกรีกจับคนตายและส่งทูตไปหาชาวทรอยเพื่อเรียกร้องให้ยอมมอบเฮเลนและสมบัติให้กับเธอ ชาวทรอยปฏิเสธ พวกเขาจึงบุกโจมตีเมืองก่อน จากนั้นจึงออกไปทำลายประเทศและเมืองโดยรอบ หลังจากนั้น อคิลลิสต้องการพบเฮเลน และอโฟรไดท์กับธีทิสก็วางแผนให้ทั้งสองพบกัน ชาวเอเคียนต้องการกลับบ้าน แต่ถูกอคิลลิสขัดขวางไว้ เขาจึงขับไล่ฝูงวัวของเอเนียส และปล้นไลร์เนสซัส พีดาซัส และเมืองใกล้เคียงหลายแห่ง และฆ่าทรอยลัส ปาโทรคลัสพาไลคาออนไปที่เลมนอสและขายเขาเป็นทาส และอคิลลิสได้รับบริซิสเป็นรางวัลจากของที่ปล้นมา และอคิลลิสได้รับอะกาเม็มนอน ครีซิส จากนั้นก็เกิดการตายของพาลาเมดีส แผนของซูสในการช่วยชาวทรอยโดยแยกอคิลลิสออกจากสมาพันธ์กรีก และรายชื่อพันธมิตรชาวทรอย

ชิ้นส่วนที่ 2—Tzetzes, Chil. xiii. 638: สตาซินัสแต่ง Cypriaซึ่งบางส่วนกล่าวกันว่าเป็นผลงานของโฮเมอร์และมอบให้สตาซินัสเป็นสินสอดพร้อมกับเงินอีกด้วย

ส่วนที่ 3—Scholiast on Homer, Il. i. 5: 'มีช่วงเวลาหนึ่งที่มนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วน แม้จะกระจัดกระจายกันมาก แต่ก็กดขี่พื้นผิวของแผ่นดินที่ลึกล้ำ และซูสก็เห็นเช่นนั้น จึงสงสาร และด้วยหัวใจที่ชาญฉลาดของเขา เขาตั้งใจที่จะบรรเทาทุกข์มนุษย์บนโลกที่อุดมสมบูรณ์ด้วยการก่อให้เกิดการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ในสงครามอีเลียน เพื่อที่ภาระแห่งความตายจะได้ทำให้โลกว่างเปล่า และดังนั้น วีรบุรุษจึงถูกสังหารที่เมืองทรอย และแผนการของซูสก็เป็นจริง'

ชิ้นส่วนที่ 4—เล่มที่ 4 เฮอร์คิวลัน เล่มที่ 2 เล่มที่ 8 เล่มที่ 105: ผู้ประพันธ์ ไซเปรียพูดว่าเทพีธีทิสพยายามเอาใจเฮร่าโดยหลีกเลี่ยงการเป็นหนึ่งเดียวกับซูส ทำให้เขาโกรธมากและสาบานว่าเธอควรเป็นภรรยาของมนุษย์

ตอนที่ 5—นักบวชแห่งโฮเมอร์, Il. xvii. 140: ในงานแต่งงานของเพลีอุสและธีทิส เหล่าเทพมารวมตัวกันที่เพลีอุสเพื่อจัดงานเลี้ยงและนำของขวัญจากเพลีอุสมาให้ คีรอนมอบด้ามไม้แอชแข็งๆ ให้เขาซึ่งเขาตัดเพื่อทำหอก และเอเธน่าขัดมันให้ และเฮเฟสทัสก็ติดหัวให้ เรื่องนี้เล่าโดยผู้เขียนไซเปรีย

ส่วนที่ 6—เอเธเนอุส 15. 682 D, F: ผู้ประพันธ์ไซ เปรียไม่ว่าจะเป็นเฮเกเซียสหรือสตาซินัส กล่าวถึงดอกไม้ที่ใช้ทำพวงมาลัย กวีผู้นี้ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ได้เขียนไว้ดังต่อไปนี้ในหนังสือเล่มแรกของเขา:

(ll. 1-7) “นางสวมเสื้อผ้าที่พระแม่มารีทรงทำขึ้นสำหรับนาง และย้อมด้วยดอกไม้แห่งฤดูใบไม้ผลิ เช่น ดอกไม้ที่ฤดูกาลต่างๆ สวมใส่ เช่น โครคัส ไฮยาซินธ์ ไวโอเล็ตที่บานสะพรั่ง และดอกกุหลาบที่บานสะพรั่ง หอมหวานและอร่อย และดอกตูมสวรรค์ เช่น ดอกนาร์ซิสซัสและลิลลี่ ในเสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอมเช่นนี้ อะโฟรไดต์สวมเสื้อผ้าทุกฤดูกาล

((ลาคูน่า))

(ข้อ 8-12) แล้วเทพีอโฟรไดต์ผู้ชอบหัวเราะและสาวใช้ของนางก็สานมงกุฎดอกไม้แห่งแผ่นดินที่มีกลิ่นหอมหวานและสวมไว้บนศีรษะของพวกเธอ ซึ่งได้แก่ เทพธิดาที่จัดแต่งผมเป็นประกาย นางไม้และนางไม้ศักดิ์สิทธิ์ รวมทั้งเทพีอโฟรไดต์สีทองด้วย ขณะที่พวกเธอขับร้องเพลงอย่างไพเราะบนภูเขาแห่งอิดาที่มีน้ำพุมากมาย

ชิ้นส่วนที่ 7—เคลเมนต์แห่งอเล็กซานเดรีย, โปรเทรปต์ ii. 30. 5: 'แคสเตอร์เป็นมนุษย์ และชะตากรรมแห่งความตายถูกกำหนดไว้สำหรับเขาแล้ว แต่โพลีดิวซีส ลูกหลานของเอเรส เป็นอมตะ'

ส่วนที่ 8—เอเธเนียส เล่มที่ 8 334 B: 'และหลังจากนั้นเธอก็ให้กำเนิดบุตรคนที่สามชื่อเฮเลน ซึ่งถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับมนุษย์ เนเมซิสผู้มั่งมีได้ให้กำเนิดบุตรของเธอเมื่อเธอตกหลุมรักซูส ราชาแห่งทวยเทพด้วยความรุนแรง เพราะเนเมซิสพยายามหลบหนีเขาและไม่ชอบที่จะโกหกว่ารักซูส บิดาของเธอซึ่งเป็นบุตรของโครนอส เพราะความอับอายและความโกรธแค้นทำให้หัวใจของเธอขุ่นเคือง ดังนั้นเธอจึงหนีเขาข้ามแผ่นดินและน้ำมืดที่ไร้ผล แต่ซูสไล่ตามและปรารถนาในใจที่จะจับเธอให้ได้ ตอนนี้เธอแปลงร่างเป็นปลาและพุ่งข้ามคลื่นของทะเลที่คำรามดัง และตอนนี้ข้ามลำธารในมหาสมุทรและขอบเขตที่ไกลที่สุดของโลก และตอนนี้เธอพุ่งข้ามแผ่นดินที่กัดเซาะ กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเหมือนที่แผ่นดินแห้งเลี้ยงดู เพื่อที่เธอจะได้หนีเขา'

ชิ้นส่วนที่ 9—Scholiast เกี่ยวกับ Euripides, Andr. 898: นักเขียนปี 3003ของประวัติศาสตร์ Cyprian กล่าวว่า (บุตรคนที่สามของเฮเลนคือ) Pleisthenes และเธอพาเขาไปกับเธอที่ไซปรัส และบุตรที่เธอให้กำเนิด Alexandrus คือ Aganus

ชิ้นส่วนที่ #10—เฮโรโดตัส เล่มที่ 2: 117: เนื่องจากมีคำกล่าวไว้ใน ไซปรัสว่าอเล็กซานดรัสเดินทางมาจากสปาร์ตาพร้อมกับเฮเลนไปยังอีเลียมภายในสามวัน โดยได้เพลิดเพลินกับลมที่พัดแรงและทะเลที่สงบ

ส่วนที่ 11—Scholiast on Homer, Il. iii. 242: เพราะเฮเลนถูกธีซีอุสพาตัวไปก่อนหน้านี้แล้ว และเป็นผลจากการข่มขืนครั้งก่อนนี้เองที่เมืองอาฟิดนาในแอตติกาจึงถูกปล้น และคาสเตอร์ก็ได้รับบาดเจ็บที่ต้นขาขวาโดยอาฟิดนัสซึ่งเป็นกษัตริย์ในเวลานั้น จากนั้นพวก Dioscuri ก็ไม่พบธีซีอุส จึงปล้นเอเธนส์ เรื่องนี้อยู่ในนักเขียนซีคลิก

พลูทาร์ก เทส. 32: ฮีรีอัสเล่าว่าอลีคัสถูกธีซีอัสฆ่าตายเองใกล้กับอัฟฟิดนา และยกข้อพระคัมภีร์ต่อไปนี้มาอ้างเป็นหลักฐาน: 'ธีซีอัสสังหารเขาในสนามรบเมื่อนานมาแล้วในอัฟฟิดนาที่กว้างขวางเพื่อเฮเลนผู้มีผมสีสวย' 3004

เศษเสี้ยวที่ 12—นักบวชแห่งพินดาร์ เนเมซิส เล่มที่ 114: (ll. 1-6) 'ทันทีที่ไปถึงไทเกทัส ลินเซียสก็วางใจในฝีเท้าอันว่องไวของเขา เขาปีนขึ้นไปบนยอดเขาที่สูงที่สุดและมองดูทั่วทั้งเกาะเพโลปส์ ลูกชายของแทนทาลัส และในไม่ช้า วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่มีดวงตาที่น่าเกรงขามก็เห็นแคสเตอร์ผู้ฝึกม้าและโพลีดิวเซส นักกีฬาซ่อนตัวอยู่ในต้นโอ๊กกลวง'

ฟิโลเดมัส เกี่ยวกับความศรัทธา: (สตาซินัส?) เขียนว่าแคสเตอร์ถูกฆ่าด้วยหอกที่ยิงโดยอิดาส ลูกชายของอะฟาเรอัส

ชิ้นส่วนที่ 13—เอเธเนอัส, 35 C: 'เมเนเลอัส จงรู้ไว้ว่าเทพเจ้าทำให้ไวน์เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับมนุษย์ที่จะกระจายความกังวล'

ชิ้นส่วนที่ 14—Laurentian Scholiast เกี่ยวกับ Sophocles, Elect. 157: เขาเดินตามโฮเมอร์ผู้พูดถึงลูกสาวสามคนของอากาเม็มนอน หรือ—เช่นเดียวกับนักเขียนแห่งไซเปรีย —เขาทำให้มีสี่คน (แยกแยะ) อิฟิเจเนียและอิฟิอานัสซา

ชิ้นส่วนที่ 15— การแข่งขันระหว่างโฮเมอร์และเฮเซียด ปี 3005 : 'พวกเขากินเลี้ยงกันทั้งวัน โดยไม่เอาอะไรจากบ้านของตนเลย เพราะว่าอากาเมมนอน กษัตริย์แห่งมนุษย์ ได้จัดหาสิ่งของให้แก่พวกเขา'

ชิ้นส่วนที่ 16—กระดาษปาปิรัสของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์: 'ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะทำให้หัวใจที่เข้มแข็งของอคิลลิสโกรธมากขนาดนี้ ทั้งที่ฉันรักเขามาก'

ชิ้นส่วนที่ 17—Pausanias, iv. 2. 7: กวีแห่งไซปรัส กล่าวว่าภรรยาของโปรเทสิเลาส์—ผู้กล้าที่จะขึ้นบกเป็นคนแรกเมื่อชาวกรีกเดินทางมาถึงชายฝั่งเมืองทรอย—มีชื่อว่าโพลีโดรา และเป็นลูกสาวของเมเลเกอร์ บุตรชายของโอเอเนียส

ชิ้นส่วนที่ 18—ยูสตาธิอุส 119. 4: บางคนเล่าว่า Chryseis ถูกนำตัวมาจาก Thebes ของ Hypoplacian 3006และเธอไม่ได้หลบภัยที่นั่นหรือไปที่นั่นเพื่อบูชายัญให้กับ Artemis ตามที่ผู้ประพันธ์ Cypriaกล่าวไว้ แต่เป็นเพียงเพื่อนร่วมเมืองของ Andromache เท่านั้น

ชิ้นส่วนที่ 19—Pausanias, x. 31. 2: ฉันรู้เพราะฉันได้อ่านในมหากาพย์Cypriaว่า Palamedes จมน้ำเสียชีวิตขณะที่เขาออกไปตกปลา และเป็น Diomedes กับ Odysseus ที่ทำให้เขาเสียชีวิต

ตอนที่ 20—เพลโต ยูทิฟรอน 12 ก: 'เจ้าไม่ชอบที่จะพูดว่าซูสเป็นผู้กระทำสิ่งนี้ และทำให้ทุกสิ่งเกิดขึ้น เพราะที่ใดมีความกลัว ที่นั่นย่อมมีความอับอาย'

ชิ้นส่วนที่ 21—เฮโรเดียน เกี่ยวกับคำศัพท์ที่แปลกประหลาด: 'เธอตั้งครรภ์และคลอดกอร์กอนโดยเขา สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวซึ่งอาศัยอยู่ในซาร์เพดอน เกาะหินในมหาสมุทรโอเชียนัสที่มีกระแสน้ำวนลึก'

ชิ้นส่วนที่ 22—เคลเมนต์แห่งอเล็กซานเดรีย, Stromateis vii. 2. 19: สตาซินัสกล่าวอีกครั้งว่า: 'เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ฆ่าพ่อและปล่อยให้เด็ก ๆ มีชีวิตอยู่'

ชาวเอธิโอเปีย

ส่วนที่ 1—Proclus, Chrestomathia, ii: Cypriaที่บรรยายไว้ในหนังสือเล่มก่อนมีภาคต่อในIliad of Homer ซึ่งตามมาด้วยหนังสือทั้งห้าเล่มของ Aethiopisซึ่งเป็นผลงานของ Arctinus of Miletus เนื้อหาของหนังสือมีดังนี้ เพนธีซิเลียแห่งอเมซอน ซึ่งเป็นลูกสาวของเอเรสและเผ่าธราเซียน มาช่วยเหลือชาวทรอย และหลังจากแสดงฝีมืออันยอดเยี่ยมแล้ว ก็ถูกอคิลลิสสังหารและฝังโดยชาวทรอย อคิลลิสจึงสังหารเทอร์ไซต์สเพราะทำร้ายและด่าทอเขาเกี่ยวกับความรักที่เขามีต่อเพนธีซิเลีย ผลที่ตามมาคือเกิดการโต้เถียงกันในหมู่ชาวเอเคียนเกี่ยวกับการสังหารเทอร์ไซต์ส และอคิลลิสจึงล่องเรือไปยังเลสโบส และหลังจากสังเวยให้กับอพอลโล อาร์เทมิส และเลโตแล้ว ก็ได้รับการชำระล้างจากการนองเลือดโดยโอดีสเซียส

จากนั้น เมมนอน ลูกชายของอีออส สวมชุดเกราะที่เฮฟเฟสทัสทำขึ้น เข้ามาช่วยเหลือชาวเมืองทรอย และทีทิสก็เล่าเรื่องเมมนอนให้ลูกชายของเธอฟัง

เกิดการต่อสู้ขึ้น โดยแอนติโลคัสถูกเมมนอนสังหาร และเมมนอนถูกอคิลลิสสังหาร จากนั้นอีออสได้ของจากซูสและมอบความเป็นอมตะให้กับลูกชายของเธอ แต่อคิลลิสเอาชนะพวกทรอยได้ และรีบรุดเข้าไปในเมืองพร้อมกับพวกเขา แต่ถูกปารีสและอพอลโลสังหาร จากนั้นจึงเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่เพื่อแย่งชิงร่างของอคิลลิส ไออัสรับร่างของเขาและนำร่างของเขาไปที่เรือ ในขณะที่โอดีสเซียสขับไล่พวกทรอยออกไป ชาวอะเคียนจึงฝังแอนติโลคัสและวางร่างของอคิลลิสไว้ ขณะที่ธีทิสมาถึงพร้อมกับมิวส์และน้องสาวของเธอ และคร่ำครวญถึงลูกชายของเธอ ซึ่งต่อมาเธอจับแอนติโลคัสออกจากกองไฟและนำไปยังเกาะไวท์ หลังจากนั้น ชาวอะเคียนก็วางหินไว้บนตัวเขาและเล่นเกมเพื่อเป็นเกียรติแก่เขา ในที่สุด โอดีสเซียสและไออัสก็ทะเลาะกันเรื่องอาวุธของอคิลลิส

ชิ้นส่วนที่ 2—Scholiast on Homer, Il. xxiv. 804: บางคนอ่านว่า: 'ดังนั้นพวกเขาจึงทำการฝังศพของเฮคเตอร์ จากนั้นก็มาถึงอเมซอน ธิดาของอาเรสผู้มีจิตใจยิ่งใหญ่ ผู้สังหารผู้คน'

ส่วนที่ 3—Scholiast บน Pindar, Isth สาม 53: ผู้เขียน Aethiopisบอกว่า Aias ฆ่าตัวตายตอนรุ่งสาง

อิเลียดตัวน้อย

ส่วนที่ 1—โปรคลัส คริสโตมาเธีย เล่มที่ 2: ต่อมาคืออีเลียดเล่มเล็กในหนังสือสี่เล่มโดยเลเชสแห่งมิทิลีน เนื้อหามีดังนี้ การตัดสินเรื่องอาวุธของอคิลลิสเกิดขึ้น และโอดีสเซียสได้รับอาวุธจากเอเธน่า ไออัสจึงคลั่งและทำลายฝูงคนของอเคียนและฆ่าตัวตาย ต่อมา โอดีสเซียสดักรอและจับเฮเลนัสซึ่งทำนายว่าจะยึดเมืองทรอยได้ และไดโอมีดีก็พาฟิโลคเตตีสมาจากเลมนอส ฟิโลคเตตีสได้รับการรักษาโดยมาเคออน ต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับอเล็กซานดรัสและฆ่าเขา ร่างที่ตายไปโกรธแค้นเมเนเลอัส แต่ชาวทรอยก็ฟื้นขึ้นมาและฝังศพไว้ หลังจากนั้น ไดโฟบัสก็แต่งงานกับเฮเลน โอดีสเซียสพานีโอปโตเลมัสมาจากสไซรอสและมอบแขนของพ่อให้เขา และวิญญาณของอคิลลิสก็ปรากฏกายให้เขาเห็น

ยูริไพลัส ลูกชายของเทเลฟัส เดินทางมาช่วยเหลือชาวทรอย และแสดงฝีมือของเขา แต่ถูกเนโอปโทเลมัสสังหาร ชาวทรอยถูกล้อมอย่างใกล้ชิด และเอเพียอุสก็สร้างม้าไม้ตามคำสั่งของเอเธน่า โอดีสเซียสทำให้ตัวเองเสียโฉมและเดินทางไปยังอีเลียมในฐานะสายลับ และเมื่อเฮเลนจำเขาได้ จึงวางแผนกับเธอเพื่อยึดเมือง หลังจากฆ่าชาวทรอยบางส่วนแล้ว เขาก็กลับไปที่เรือ ต่อมา เขานำแพลเลเดียมออกจากทรอยด้วยความช่วยเหลือของไดโอมีดีส จากนั้น หลังจากส่งคนดีที่สุดของพวกเขาขึ้นบนม้าไม้และเผากระท่อมของพวกเขาแล้ว กองกำลังหลักของชาวกรีกก็ออกเรือไปยังเทเนดอส ชาวทรอยคิดว่าปัญหาของพวกเขาได้รับการแก้ไขแล้ว จึงทำลายกำแพงเมืองบางส่วนและนำม้าไม้เข้าไปในเมืองและเลี้ยงฉลองราวกับว่าพวกเขาพิชิตชาวกรีกได้

ส่วนที่ 2—เฮโรโดตัสเทียม ชีวิตของโฮเมอร์: 'ข้าพเจ้าร้องเพลงเกี่ยวกับอีเลียมและดาร์ดาเนีย ดินแดนแห่งม้าที่งดงาม ซึ่งชาวดาไน ผู้ติดตามอาเรส ต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งต่างๆ มากมาย'

ส่วนที่ 3—Scholiast เกี่ยวกับ Aristophanes, Knights 1056 และ Aristophanes ib: เรื่องราวดำเนินไปดังนี้: Aias และ Odysseus กำลังทะเลาะกันเกี่ยวกับความสำเร็จของพวกเขา กวีแห่งLittle Iliad กล่าว และเนสเตอร์แนะนำชาวกรีกให้ส่งคนบางส่วนไปที่เชิงกำแพงและแอบฟังสิ่งที่พูดเกี่ยวกับความกล้าหาญของวีรบุรุษที่กล่าวถึงข้างต้น ผู้แอบฟังได้ยินเด็กผู้หญิงบางคนโต้เถียงกัน หนึ่งในนั้นพูดว่า Aias เป็นคนดีกว่า Odysseus มาก และพูดต่อไปดังนี้:

'เพราะเอียสรับช่วงต่อและดำเนินการกับความขัดแย้งที่วีรบุรุษ ลูกชายของเพลีอุส เป็นผู้ก่อขึ้น ซึ่งโอดีสสิอุสผู้ยิ่งใหญ่ไม่ต้องการทำ'

อีกคนหนึ่งก็ตอบกลับโดยอาศัยอุบายของเอเธน่าว่า

“ทำไมเจ้าพูดอย่างนี้ มันเป็นเรื่องที่ขัดต่อเหตุผลและไม่จริง! แม้แต่ผู้หญิงก็ยังแบกภาระได้เมื่อผู้ชายวางภาระนั้นไว้บนบ่า แต่เธอไม่สามารถต่อสู้ได้ เพราะเธอจะล้มเหลวเพราะความกลัวหากต้องต่อสู้”

ชิ้นส่วน #4—Eustathius, 285. 34: ผู้เขียนLittle Iliadกล่าวว่า Aias ไม่ได้ถูกฝังในลักษณะปกติ3101แต่ถูกฝังไว้ในโลงศพเพียงเท่านั้น เนื่องจากกษัตริย์ทรงกริ้ว

ชิ้นส่วนที่ 5—ยูสตาธิอุสแห่งโฮเมอร์ อิล. 326: ผู้ประพันธ์ลิตเติลอีเลียดกล่าวว่าหลังจากอคิลลีสออกทะเลจากแคว้นเทเลฟัสแล้ว เขาก็เดินทางมาถึงแผ่นดินนั้น: “พายุได้พัดพาอคิลลีส บุตรชายของเพลีอุสไปยังสไซรอส และเขามาถึงท่าเรือที่ไม่สงบในคืนนั้น”

ชิ้นส่วนที่ 6—นักปราชญ์แห่งพินดาร์ เนเมซิส วี. 85: 'เกี่ยวกับด้ามหอกนั้นมีห่วงที่ทำด้วยทองคำเปลว และมีปลายทั้งสองด้านติดไว้'

ชิ้นส่วนที่ 7—Scholiast กล่าวถึง Euripides Troades, 822: '...เถาวัลย์ที่ลูกชายของโครนอสมอบให้เขาเพื่อเป็นการตอบแทนลูกชายของเขา มันออกดอกดกมากด้วยใบทองอ่อนๆ และช่อองุ่น เฮฟเฟสตัสเป็นผู้ทำและมอบให้กับซุส บิดาของเขา และเขาได้มอบให้กับลาโอเมดอนเป็นค่าตอบแทนสำหรับแกนีมีดส์'

ชิ้นส่วนที่ 8—Pausanias, iii. 26. 9: ผู้เขียนมหากาพย์Little Iliadกล่าวว่า Machaon ถูกฆ่าโดย Eurypylus ลูกชายของ Telephus

ชิ้นส่วนที่ 9—โฮเมอร์, โอดิสซีย์ iv. 247 และสโคลิอาสต์: 'เขาปลอมตัวและทำให้ตัวเองเหมือนบุคคลอื่น คือขอทาน ซึ่งไม่มีคนอย่างเขาอยู่บนเรือของชาวเอคีอัน'

กวีชาวไซคลิกใช้คำว่า 'ขอทาน' เป็นคำสำคัญและหมายถึงว่าเมื่อโอดีสเซียสเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น ไม่มีใครที่เป็นประโยชน์บนเรือเท่ากับโอดีสเซียสอีกแล้ว

ชิ้นส่วนที่ #10— 3102พลูทาร์ค โมราเลีย หน้า 153 F: และโฮเมอร์ได้เสนอบทกวีต่อไปนี้ตามที่เลสเชสให้ไว้: 'มิวส์ บอกฉันหน่อยถึงสิ่งต่างๆ ที่ไม่ได้เกิดขึ้นก่อนนี้และจะไม่เกิดขึ้นภายหลังจากนี้'

และเฮเซียดก็ตอบว่า:

"แต่เมื่อม้ามีกีบกระทบกระเทือนรถศึกเพื่อชัยชนะเหนือหลุมศพของซูส"

และมีการกล่าวกันว่า เนื่องจากคำตอบนี้ได้รับความชื่นชมเป็นพิเศษ เฮเซียดจึงได้ชนะขาตั้งสามขา (ในเกมส์งานศพที่อัมฟิดามัส)

ส่วนที่ 11—Scholiast on Lycophr., 344: ซินอนได้จัดเตรียมไว้กับเขาโดยแอบแสดงไฟสัญญาณให้ชาวกรีกดู เลเชสจึงเขียนไว้ว่า: 'เป็นเวลาเที่ยงคืน และพระจันทร์กำลังขึ้นอย่างแจ่มใส'

ส่วนที่ 12—Pausanias, x. 25. 5: Meges ถูกพรรณนาว่าได้ รับบาดเจ็บที่แขน 3103ราย เช่นเดียวกับที่ Lescheos ลูกชายของ Aeschylinus แห่ง Pyrrha บรรยายไว้ในSack of Iliumซึ่งกล่าวกันว่าเขาได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ที่ชาวเมืองทรอยต่อสู้ในตอนกลางคืนโดย Admetus ลูกชายของ Augeias Lycomedes ก็อยู่ในภาพเช่นกันโดยมีบาดแผลที่ข้อมือ และ Lescheos บอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บดังกล่าวจาก Agenor...

Pausanias, x. 26. 4: Lescheos ยังกล่าวถึง Astynous และนี่เขากำลังคุกเข่าข้างหนึ่ง ในขณะที่ Neoptolemus กำลังฟันเขาด้วยดาบของเขา...

Pausanias, x. 26. 8: นักเขียนคนเดียวกันกล่าวว่า Helicaon ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กลางคืน แต่ Odysseus จำได้และทำให้เขาถูกนำตัวออกจากการต่อสู้ได้อย่างปลอดภัย...

Pausanias, x. 27. 1: ในจำนวนนี้3104คน Lescheos กล่าวว่า Eion ถูกฆ่าโดย Neoptolemus และ Admetus ถูกฆ่าโดย Philoctetes... เขายังบอกอีกว่า Priam ไม่ได้ถูกฆ่าที่หัวใจของ Zeus Herceius แต่ถูกดึงตัวออกจากแท่นบูชาและถูก Neoptolemus สังหารที่ประตูบ้าน... Lescheos กล่าวว่า Axion เป็นบุตรชายของ Priam และถูกสังหารโดย Eurypylus บุตรชายของ Euaemon Agenor—ตามคำบอกเล่าของกวีคนเดียวกัน—ถูกสังหารโดย Neoptolemus

ชิ้นส่วนที่ 13—อริสโตฟาเนส ไลซิสตราตา 155 และสโคลิอาสต์: 'เมเนเลอัสอย่างน้อยก็เมื่อเขาเห็นหน้าอกของเฮเลนที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า เขาก็คิดว่าจะทิ้งดาบของเขาไป' เลเชสแห่งพีเรอันก็มีเรื่องราวเดียวกันในอีเลียดเล่มเล็ก ของ เขา ด้วย

Pausanias, x. 25. 8: เกี่ยวกับ Aethra Lesches เล่าว่าเมื่อ Ilium ถูกจับกุม เธอได้ขโมยของออกจากเมืองและมาที่ค่ายทหารกรีก ซึ่งลูกชายของ Theseus จำเธอได้ และ Demophon ขอ Agamemnon จากเธอ Agamemnon ปรารถนาที่จะมอบความโปรดปรานนี้ให้เขา แต่เขาจะไม่ทำจนกว่า Helen จะยินยอม และเมื่อเขาส่งผู้ประกาศข่าวไป Helen ก็ตอบรับคำขอของเขา

ชิ้นส่วนที่ 14—Scholiast on Lycophr. Alex., 1268: 'จากนั้นลูกชายที่ฉลาดของอคิลลิสผู้กล้าหาญได้นำภรรยาของเฮกเตอร์ไปยังเรือกลวง แต่เขาได้แย่งลูกชายของเธอมาจากอกของพี่เลี้ยงผมหงอกของเขาและจับเท้าของเขาแล้วโยนลงมาจากหอคอย เมื่อเขาล้มลง ความตายอันนองเลือดและชะตากรรมที่ยากลำบากก็เข้าครอบงำแอสเตียนาคซ์ และนีโอปโตเลมัสเลือกอันโดรมาเค ภรรยาที่สวมชุดรัดรูปของเฮกเตอร์ และหัวหน้าเผ่าเอเคียนทั้งหมดก็มอบเธอให้เขาเพื่อตอบแทนเขาด้วยรางวัลต้อนรับ และเขาพาเอเนียส3105ลูกชายที่มีชื่อเสียงของแอนคิซีสผู้ฝึกม้าขึ้นเรือเดินทะเลของเขา ซึ่งเป็นรางวัลที่เหนือกว่าของชาวดาเนียสทั้งหมด'

ถุงใส่ของอีเลียม

ส่วนที่ 1—Proclus, Chrestomathia, ii: ต่อมามีหนังสือสองเล่มของ Sack of Iliumโดย Arctinus of Miletus ซึ่งมีเนื้อหาดังนี้ ชาวเมืองทรอยสงสัยม้าไม้และยืนล้อมรอบมันและถกเถียงกันว่าควรทำอย่างไร บางคนคิดว่าควรโยนมันลงมาจากก้อนหิน บางคนเผามันทิ้ง ในขณะที่บางคนบอกว่าควรอุทิศมันให้กับเอเธน่า ในที่สุดความคิดเห็นที่สามนี้ก็เป็นที่ยอมรับ จากนั้นพวกเขาก็หันไปสนุกสนานและกินเลี้ยงกันด้วยความเชื่อว่าสงครามกำลังจะสิ้นสุดลง แต่ในขณะนั้นเอง งูสองตัวก็ปรากฏตัวขึ้นและทำลาย Laocoon และลูกชายคนหนึ่งของเขา ซึ่งเป็นลางบอกเหตุที่ทำให้ผู้ติดตามของ Aeneas ตกใจมากจนต้องล่าถอยไปยัง Ida จากนั้น Sinon ก็ส่งสัญญาณไฟไปยังชาว Achaeans โดยก่อนหน้านี้พวกเขาได้เข้าไปในเมืองด้วยการแกล้งทำ ชาวกรีกจึงแล่นเรือจากเทเนดอส และผู้ที่นั่งบนม้าไม้ก็ออกมาและโจมตีศัตรูของพวกเขา สังหารผู้คนไปหลายคนและบุกโจมตีเมือง นีโอปโตเลมัสฆ่าพรีอามที่หนีไปที่แท่นบูชาของซูส เฮอร์ซีอุส (1) เมเนลาอุสพบเฮเลนและพาเธอไปที่เรือหลังจากฆ่าดีโฟบัสแล้ว และไออัส ลูกชายของอีเลียส พยายามลากแคสแซนดราออกไปด้วยกำลัง ฉีกรูปเคารพของเอเธน่าออกไปด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ชาวกรีกจึงโกรธจัดมากจนตัดสินใจขว้างหินใส่ไออัส ซึ่งหนีจากอันตรายที่คุกคามเขาได้โดยไปหลบภัยที่แท่นบูชาของเอเธน่า ชาวกรีกเผาเมืองแล้วสังเวยโพลีเซน่าที่หลุมฝังศพของอคิลลีส โอดีสเซียสฆ่าแอสเตียนาคซ์ นีโอปโตเลมัสรับแอนโดรมาเคเป็นรางวัล และแบ่งของที่ปล้นมาได้ที่เหลือ เดโมฟอนและอาคามาสพบเอธราและพาเธอไปด้วย ในที่สุดพวกกรีกก็ล่องเรือออกไป และเอเธน่าวางแผนที่จะทำลายพวกเขาในทะเลหลวง

ชิ้นส่วนที่ 2—ไดโอนีซัส ฮาลิคาร์น, โรมันแอนทิค. เล่มที่ 1 68: ตามคำบอกเล่าของอาร์กตินัส ซูสได้มอบแพลเลเดียมหนึ่งชิ้นให้กับดาร์ดานัส และแพลเลเดียมนี้อยู่ในเมืองอีเลียมจนกระทั่งเมืองถูกยึดครอง แพลเลเดียมถูกซ่อนไว้ในสถานที่ลับ และมีการคัดลอกให้เหมือนต้นฉบับทุกประการและตั้งไว้ให้ทุกคนเห็น เพื่อหลอกลวงผู้ที่อาจมีเจตนาจะต่อต้าน สำเนานี้ที่ชาวเอเคียนได้รับเป็นผลจากการวางแผนของพวกเขา

ชิ้นส่วนที่ #3—Scholiast เกี่ยวกับ Euripedes, Andromache 10: กวี Cyclic ผู้ประพันธ์Sackกล่าวว่า Astyanax ยังถูกเหวี่ยงออกมาจากกำแพงเมืองด้วย

ส่วนที่ 4—Scholiast on Euripedes, Troades 31: เพราะผู้ติดตามของ Acamus และ Demophon ไม่ได้แบ่งปัน—มีการกล่าวกันว่า—จากของที่ปล้นมา มีแต่เพียง Aethra เท่านั้น ซึ่งพวกเขาเดินทางมายัง Ilium กับ Menestheus เพื่อนำพวกเขาไป อย่างไรก็ตาม Lysimachus กล่าวว่าผู้เขียน Sack เขียน ไว้ดังนี้: 'ลอร์ด Agamemnon มอบของขวัญให้กับลูกชายของ Theseus และแก่ Menestheus ผู้กล้าหาญ ผู้เลี้ยงแกะแห่งกองทัพ'

ส่วนที่ 5—ยูสตาธิอุสเกี่ยวกับอีเลียด บทที่ 13 515: บางคนกล่าวว่าคำสรรเสริญเช่นนี้3201ไม่ได้ใช้กับแพทย์โดยทั่วไป แต่ใช้กับมาคาออนเท่านั้น และบางคนกล่าวว่าเขาทำการผ่าตัดเท่านั้น ในขณะที่โปดาเลเรียสรักษาอาการป่วย อาร์กตินัสในหนังสือ The Sack of Iliumดูเหมือนจะมีความคิดเห็นเช่นนี้เมื่อเขาพูดว่า:

(ll 1-8) 'ผู้เขย่าโลกผู้โด่งดังได้มอบของขวัญให้แก่บิดาของพวกเขา ทำให้แต่ละคนได้รับเกียรติมากกว่าอีกฝ่าย คนหนึ่งมอบมือที่สว่างกว่าเพื่อดึงหรือตัดขีปนาวุธออกจากเนื้อหนังและรักษาบาดแผลทุกประเภท แต่ในใจของอีกคน เขามอบความรู้ที่สมบูรณ์และสมบูรณ์แบบเพื่อบอกโรคที่ซ่อนอยู่และรักษาโรคร้ายแรง เขาเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นดวงตาที่เปล่งประกายและจิตใจที่มัวหมองของไออัสเมื่อเขาโกรธ'

ชิ้นส่วนที่ 6—Diomedes ใน Gramm., ละติน i. 477: 'Iambus ยืนขึ้นชั่วครู่โดยเหยียบเท้าไปข้างหน้าเพื่อให้แขนขาที่เหนื่อยล้าของเขามีพลังและแสดงกำลังที่พร้อมจะเคลื่อนไหว'

การกลับมา

ส่วนที่ 1—Proclus, Chrestomathia, ii: หลังจากปล้น Iliumติดตามการกลับมาในหนังสือห้าเล่มโดย Agias of Troezen เนื้อหามีดังนี้ Athena ทำให้ Agamemnon และ Menelaus ทะเลาะกันเกี่ยวกับการเดินทางจากเมืองทรอย จากนั้น Agamemnon ก็อยู่ต่อเพื่อระงับความโกรธของ Athena Diomedes และ Nestor ออกทะเลและกลับบ้านอย่างปลอดภัย หลังจากนั้น Menelaus ก็ออกเดินทางและไปถึงอียิปต์พร้อมกับเรือห้าลำ ส่วนที่เหลือถูกทำลายในทะเลหลวง ผู้ที่ไปกับ Calchas, Leontes และ Polypoetes เดินทางทางบกไปยัง Colophon และฝังศพ Teiresias ที่เสียชีวิตที่นั่น เมื่อ Agamemnon และผู้ติดตามของเขาล่องเรือออกไป วิญญาณของ Achilles ก็ปรากฏตัวขึ้นและพยายามขัดขวางพวกเขาโดยทำนายว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา จากนั้นจึงบรรยายถึงพายุที่โขดหินที่เรียกว่า Capherides พร้อมกับจุดจบของ Locrian Aias นีโอปโตเลมัสได้รับคำเตือนจากธีติส จึงเดินทางทางบก และเมื่อมาถึงเทรซ ได้พบกับโอดีสเซียสที่มาร์โรเนีย จากนั้นจึงเดินทางต่อโดยฝังฟีนิกซ์ซึ่งเสียชีวิตระหว่างทาง เพลีอุสจำเขาได้เมื่อไปถึงโมโลสซี

จากนั้นก็มาถึงการฆาตกรรมอากาเม็มนอนโดยอีจิสทัสและคลีแทมเนสตรา ตามมาด้วยการแก้แค้นของโอเรสเตสและพีลาดีส ในที่สุด เมเนเลอัสก็กลับบ้าน

ส่วนที่ 2—ข้อโต้แย้งต่อยูริพิดีส มีเดีย: 'ทันใดนั้น มีเดียก็ทำให้เอสันเป็นเด็กชายที่น่ารักและปลดเปลื้องความชราของเขาออกไปด้วยทักษะอันชาญฉลาดของเธอ เมื่อเธอปรุงยาสมุนไพรหลายชนิดในหม้อต้มทองคำของเธอ'

ส่วนที่ 3—Pausanias, i. 2: มีเรื่องเล่าว่าเฮราคลีสกำลังล้อมเทมิสไซราบนเทอร์โมดอนและไม่สามารถยึดครองได้ แต่แอนทิโอพีซึ่งตกหลุมรักธีซีอุสซึ่งอยู่กับเฮราคลีสในการเดินทางครั้งนี้ ได้ทรยศต่อสถานที่นั้น เฮเกียสได้ให้คำอธิบายนี้ไว้ในบทกวีของเขา

ชิ้นส่วนที่ 4—ยูสตาธิอุส พ.ศ. 2339 45: ผู้เขียนหนังสือ The Returns ที่เป็นชาวโคลอโฟน กล่าวว่าภายหลังเทเลมาคัสได้แต่งงานกับเซอร์ซี ในขณะที่เทเลโกนัส ลูกชายของเซอร์ซีก็ได้แต่งงานกับเพเนโลพีในทำนองเดียวกัน

ส่วนที่ 5—เคลเมนต์แห่งอเล็กซ์ สตอร์ม 6 2 12 8: 'ของขวัญล่อลวงจิตใจและการกระทำของมนุษย์เช่นกัน' 3301

ชิ้นส่วนที่ 6—Pausanias, x. 28. 7: บทกวีของโฮเมอร์และ การกลับมา —ที่นี่ก็มีเรื่องราวของฮาเดสและความน่าสะพรึงกลัวที่นั่นเช่นกัน—ไม่มีใครรู้จักวิญญาณที่ชื่อยูรีโนมัส

Athenaeus, 281 B: ผู้เขียน “การกลับมาของ Atreidae” 3302กล่าวว่าทันทาลัสมาและใช้ชีวิตอยู่กับเหล่าทวยเทพ และได้รับอนุญาตให้ขอสิ่งที่เขาปรารถนา แต่มนุษย์กลับหลงใหลในความสุขมากจนขอสิ่งเหล่านี้และขอชีวิตแบบเดียวกับเหล่าทวยเทพ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูสก็โกรธ แต่ก็ทำตามคำอธิษฐานของเขาเพราะคำสัญญาของเขาเอง แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เขาสนุกกับความสุขที่ได้รับ และเพื่อไม่ให้ถูกรังควานอย่างต่อเนื่อง เขาจึงแขวนหินไว้เหนือหัวของเขา ซึ่งป้องกันไม่ให้เขาเข้าถึงสิ่งที่น่าพอใจใดๆ ที่อยู่ใกล้ๆ

โทรเลข

ส่วนที่ 1—Proclus, Chrestomathia, ii: หลังจากการกลับมา ก็มาถึงOdyssey of Homer และTelegony ในหนังสือสองเล่มโดย Eugammon แห่ง Cyrene ซึ่งมีเนื้อหาดังต่อไปนี้ ผู้ที่มาสู่ขอเพเนโลพีถูกฝังโดยญาติของพวกเขา และ Odysseus หลังจากบูชายัญให้กับนางไม้แล้ว ก็ล่องเรือไปยัง Elis เพื่อตรวจสอบฝูงสัตว์ของเขา เขาได้รับการต้อนรับจาก Polyxenus และได้รับชามผสมเป็นของขวัญ เรื่องราวของ Trophonius, Agamedes และ Augeas ตามมา ต่อมา เขาล่องเรือกลับไปที่ Ithaca และทำการบูชายัญตามที่ Teiresias สั่ง จากนั้นจึงไปที่ Thesprotis ซึ่งเขาแต่งงานกับ Callidice ราชินีแห่ง Thesprotians จากนั้นสงครามก็ปะทุขึ้นระหว่าง Thesprotians ที่นำโดย Odysseus และ Brygi อาเรสเอาชนะกองทัพของโอดีสเซียส และเอเธน่าก็เข้าปะทะกับอาเรส จนกระทั่งอพอลโลแยกพวกเขาออกจากกัน หลังจากการตายของคาลลิดีซ โพลีโปเอติส ลูกชายของโอดีสเซียส ขึ้นครองราชย์ต่อ ในขณะที่โอดีสเซียสเองก็เดินทางกลับไปยังอิธากา ในระหว่างนั้น เทเลโกนัสเดินทางตามหาพ่อของเขาและขึ้นบกที่อิธากาและทำลายล้างเกาะ โอดีสเซียสออกมาปกป้องประเทศของเขา แต่กลับถูกลูกชายฆ่าตายโดยไม่รู้ตัว เทเลโกนัสรู้ความผิดพลาดของตนเอง จึงนำร่างของพ่อของเขากับเพเนโลพีและเทเลมาคัสไปยังเกาะของแม่ของเขา ซึ่งเซอร์ซีทำให้พวกเขาเป็นอมตะ เทเลโกนัสแต่งงานกับเพเนโลพีและเทเลมาคัส เซอร์ซี

ชิ้นส่วนที่ 2—ยูสตาเทียส ค.ศ. 1796 35: ผู้ประพันธ์ Telegonyซึ่งเป็นชาวไซรีนี เล่าว่าโอดิสเซียสมีบุตรชื่อ Telegonus หรือ Teledamus กับคาลิปโซ และยังมีบุตรชื่อเพเนโลพี Telemachus กับ Acusilaus ด้วย

โฮเมริกา

การสำรวจของแอมฟิอารัส

ส่วนที่ 1—เฮโรโดตัสปลอม ชีวิตของโฮเมอร์: โฮเมอร์นั่งที่สนามหญ้าของช่างฟอกหนังและอ่านบทกวีของเขาให้พวกเขาฟัง ซึ่งมี เนื้อหาเกี่ยวกับ การเดินทางไปยังธีบส์ของแอมฟิอารัสและบทเพลงสรรเสริญเทพเจ้าที่เขาแต่งขึ้นเอง

การยึดครองโอเอคาเลีย

ส่วนที่ 1—Eustathius, 330. 41: มีรายงานเกี่ยวกับ Eurytus และ Iole ลูกสาวของเขา ซึ่งเฮราคลีสได้ปล้น Oechalia เพื่อประโยชน์ของพวกเขา โฮเมอร์ดูเหมือนจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย นักประวัติศาสตร์คนนั้นแสดงให้เห็นว่าเคยเล่าว่า Creophylus แห่ง Samos เคยมีโฮเมอร์เป็นแขกของเขาและได้รับรางวัลเป็นบทกวีที่พวกเขาเรียกว่า "การยึด Oechalia " อย่างไรก็ตาม บางคนยืนยันว่าตรงกันข้าม Creophylus เขียนบทกวีนี้ และโฮเมอร์ยืมชื่อของเขาเพื่อแลกกับความบันเทิงของเขา ดังนั้น Callimachus จึงเขียนว่า: 'ฉันเป็นผลงานของ Samian ที่เคยต้อนรับโฮเมอร์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ในบ้านของเขา ฉันร้องเพลงเกี่ยวกับ Eurytus และความทุกข์ยากทั้งหมดของเขาและเกี่ยวกับ Ioleia ผู้มีผมสีทอง และได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นหนึ่งของโฮเมอร์ สวรรค์ที่รัก! นี่เป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับ Creophylus!'

ส่วนที่ 2—Cramer, Anec. Oxon. i. 327: 'เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง แม้กระทั่งที่คุณเห็นอยู่นี้' ข้อนี้ ( โอดีสซี xiv. 343) เราจะพบในTaking of Oechaliaด้วย

ส่วนที่ 3—Scholaist on Sophocles Trach., 266: มีความขัดแย้งกันในเรื่องจำนวนบุตรชายของ Eurytus เพราะเฮเซียดกล่าวว่า Eurytus และ Antioche มีบุตรชายมากถึงสี่คน แต่ Creophylus กล่าวว่ามีสองคน

ส่วนที่ 4—Scholiast on Euripides Medea, 273: Didymus เปรียบเทียบเรื่องราวต่อไปนี้ที่ Creophylus เล่าไว้ ดังนี้: ในขณะที่ Medea อาศัยอยู่ในเมืองโครินธ์ เธอได้วางยาพิษ Creon ซึ่งเป็นผู้ปกครองเมืองในเวลานั้น และเนื่องจากเธอเกรงกลัวเพื่อนและญาติของเขา จึงหนีไปเอเธนส์ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากลูกชายของเธอยังเล็กเกินไปที่จะไปกับเธอ เธอจึงทิ้งพวกเขาไว้ที่แท่นบูชาของ Hera Acraea โดยคิดว่าพ่อของพวกเขาจะดูแลความปลอดภัยของพวกเขา แต่ญาติของ Creon ได้ฆ่าพวกเขาและแพร่ข่าวว่า Medea ฆ่าลูกๆ ของเธอเองและ Creon ด้วย

โฟเคส์

ชิ้นส่วนที่ 1—เฮโรโดตัสเทียม ชีวิตของโฮเมอร์: ในขณะที่อาศัยอยู่กับเธสโตริดีส โฮเมอร์ได้ประพันธ์อีเลียดน้อยและ โฟไกส์แม้ว่าชาวโฟไกส์จะบอกว่าเขาเป็นผู้ประพันธ์เรื่องหลังในหมู่พวกเขาก็ตาม

ชาวมาร์ไจต์

ส่วนที่ 1—Suidas, sv: Pigres ชาวแคเรียนแห่งฮาลิคาร์นัสซัสและพี่ชายของอาร์เทมิเซีย ภรรยาของเมาโซลัส ผู้โดดเด่นในสงคราม... 3401เขายังเขียนเรื่อง Margitesซึ่งเชื่อกันว่าเขียนโดยโฮเมอร์และเรื่อง Battle of the Frogs and Mice

เศษเสี้ยวที่ 2—Atilius Fortunatianus, หน้า 286, Keil: 'ชายชราผู้เป็นนักร้องศักดิ์สิทธิ์มาหาโคโลฟอน เขาเป็นคนรับใช้ของเหล่ามิวส์และอพอลโลผู้ยิ่งใหญ่ เขาถือพิณเสียงหวานไว้ในมือที่รักของเขา'

ส่วนที่ 3—เพลโต, อัลซิบ ii. หน้า 147 ก: 'เขารู้หลายสิ่งหลายอย่างแต่รู้ไม่ดีทั้งหมด...'

อริสโตเติล, Nic. Eth. vi. 7, 1141: 'เทพเจ้าไม่ได้สอนให้เขาขุดหรือไถ หรือทำทักษะอื่นใดเลย เขาล้มเหลวในทุก ๆ งานฝีมือ'

ชิ้นส่วนที่ 4—นักบวชใน Aeschines ใน Ctes. ส่วนที่ 160: เขาอ้างถึง Margites ชายคนหนึ่งที่แม้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าพ่อหรือแม่ของเขาเป็นผู้ให้กำเนิดเขา และไม่ยอมนอนกับภรรยาของเขา โดยบอกว่าเขาเกรงว่าเธอจะเสียชื่อเสียงต่อแม่ของเธอเกี่ยวกับเขา

ส่วนที่ 5—Zenobius, v. 68: 'สุนัขจิ้งจอกรู้จักกลอุบายมากมาย แต่กลอุบายของเม่นเพียงตัวเดียว3402สามารถเอาชนะพวกมันได้ทั้งหมด' 3403

เซอร์โคเปส

ส่วนที่ 1—ซุยดาส แปลว่า เซอร์โคเปส พี่น้องสองคนนี้อาศัยอยู่บนโลกและมักจะทำเรื่องชั่วร้ายทุกประเภท พวกเขาถูกเรียกว่าเซอร์โคเปส3501เนื่องจากพวกเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมอย่างชาญฉลาด คนหนึ่งชื่อพาสซาลัส และอีกคนชื่ออักมอน แม่ของพวกเขาซึ่งเป็นลูกสาวของเมมนอน เห็นกลอุบายของพวกเขาจึงบอกพวกเขาให้หลีกเลี่ยงแบล็กบอตทอม หรือก็คือเฮราคลีส เซอร์โคเปสเหล่านี้เป็นลูกชายของเธียและโอเชียน และเชื่อกันว่าถูกสาปให้กลายเป็นหินเพราะพยายามหลอกลวงซูส

“พวกโกหกและคนหลอกลวง ชำนาญในการทำสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ เป็นคนโกงที่ชำนาญ พวกเขาเร่ร่อนไปทั่วโลกเพื่อหลอกลวงผู้คน พวกเขาเร่ร่อนไปอย่างต่อเนื่อง”

การต่อสู้ระหว่างกบและหนู

(ll. 1-8) ข้าพเจ้าขอเริ่มตรงนี้ และก่อนอื่น ข้าพเจ้าขอวิงวอนให้คณะนักร้องประสานเสียงของมิวส์ลงมาจากเฮลิคอนมายังหัวใจของข้าพเจ้าเพื่อช่วยบรรพชนที่ข้าพเจ้าได้เขียนขึ้นใหม่บนแผ่นจารึกบนตักของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าปรารถนาที่จะให้ทุกคนได้ยินถึงความขัดแย้งอันน่าสะพรึงกลัว การกระทำสงครามอันน่าสยดสยองนั้น และเล่าให้ทุกคนฟังว่าหนูได้พิสูจน์ความกล้าหาญเหนือกบได้อย่างไร และเทียบได้กับการกระทำของยักษ์ มนุษย์ที่เกิดบนโลก ดังเช่นที่นิทานได้เล่าขานกันในหมู่มนุษย์ ดังนั้น สงครามจึงเริ่มต้นขึ้น

(บทที่ 9-12) วันหนึ่ง หนูที่กระหายน้ำตัวหนึ่งซึ่งหนีจากเฟอร์เร็ต ศัตรูตัวฉกาจได้เอาปากนุ่มๆ ของมันไปจ่อที่ริมทะเลสาบและเพลิดเพลินกับน้ำจืด ที่นั่นมีนกกระจอกเทศตัวหนึ่งที่ส่งเสียงดังเห็นมัน และพูดคำต่างๆ เช่นนี้ออกมา

(ล. 13-23) “คนแปลกหน้า เจ้าเป็นใคร เจ้ามาที่ชายฝั่งนี้ได้อย่างไร และใครคือผู้ที่ให้กำเนิดเจ้า จงบอกเรื่องนี้แก่ฉันอย่างจริงใจ และอย่าให้ฉันพบว่าเจ้าโกหก เพราะถ้าฉันพบว่าเจ้าคู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันจะพาเจ้าไปที่บ้านของฉัน และมอบของขวัญอันสูงส่งมากมายให้แก่เจ้า เช่นเดียวกับที่ผู้คนมอบให้แขกของพวกเขา ฉันคือราชาพัฟจอว์ และได้รับเกียรติในบ่อน้ำทั้งหมด เนื่องจากเป็นผู้ปกครองกบอยู่เสมอ พ่อที่เลี้ยงดูฉันมาคือมนุษย์โคลนที่ผสมพันธุ์กับวอเตอร์เลดี้ที่ริมฝั่งเอริดานัส ฉันเห็นจริงๆ ว่าเจ้ามีหน้าตาดีและแข็งแรงกว่าคนธรรมดา เป็นราชาที่ถือคทาและเป็นนักรบในสนามรบ แต่จงรีบมาบอกฉันว่าเจ้ามีเชื้อสายมาจากใคร”

(ll. 24-55) แล้วคนขโมยเศษขนมปังก็ตอบเขาว่า “ทำไมท่านจึงถามถึงเผ่าพันธุ์ของข้าพเจ้า ซึ่งเป็นที่รู้จักดีในหมู่คนทั้งหลาย ทั้งมนุษย์และเทพเจ้าและบรรดานกในสวรรค์ ข้าพเจ้าถูกเรียกว่าคนขโมยเศษขนมปัง และข้าพเจ้าเป็นลูกชายของคนกินขนมปัง เขาเป็นพ่อที่ใจกล้าของข้าพเจ้า และแม่ของข้าพเจ้าเป็นคนเลียควินน์ เป็นลูกสาวของกษัตริย์แฮม-กินเนอร์ เธออุ้มข้าพเจ้าไว้ในรูหนู และเลี้ยงดูข้าพเจ้าด้วยอาหาร มะกอก ถั่ว และของขบเคี้ยวทุกชนิด แต่ท่านจะทำให้ข้าพเจ้าเป็นเพื่อนกับท่านได้อย่างไร ในเมื่อนิสัยของข้าพเจ้าแตกต่างไปจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง? ภาษาไทยเพราะท่านหาเลี้ยงชีพด้วยน้ำ แต่ข้าพเจ้าก็เคยชินกับอาหารทุกชนิดที่มนุษย์กิน ข้าพเจ้าไม่เคยพลาดขนมปังที่นวดสามครั้งในตะกร้ากลมเรียบร้อย หรือเค้กห่อบางที่เต็มไปด้วยงาและชีส หรือแฮมหนึ่งแผ่น หรือตับที่ห่อด้วยไขมันสีขาว หรือชีสที่หมักจากนมหวาน หรือเค้กน้ำผึ้งแสนอร่อยที่แม้แต่เทพเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์ยังใฝ่ฝันถึง หรืออาหารใดๆ ก็ตามที่พ่อครัวทำขึ้นสำหรับงานเลี้ยงของมนุษย์ โดยใส่เครื่องเทศทุกชนิดลงในหม้อและกระทะ ในสนามรบ ข้าพเจ้าไม่เคยสะดุ้งจากการเริ่มต้นอันโหดร้าย แต่พุ่งตรงเข้าไปในสนามรบและต่อสู้ท่ามกลางผู้ที่อยู่แนวหน้า ข้าพเจ้าไม่กลัวมนุษย์แม้ว่าเขาจะมีร่างกายใหญ่โต แต่ข้าพเจ้าวิ่งไปตามเตียงของเขาและกัดปลายนิ้วเท้าของเขาและกัดที่ส้นเท้าของเขา และมนุษย์ไม่รู้สึกเจ็บปวด และการนอนหลับอันแสนสุขของเขาไม่ได้ถูกรบกวนจากการกัดของข้าพเจ้า มีสองสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดในโลกทั้งใบ นั่นก็คือเหยี่ยวและเฟอร์เร็ต เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันทุกข์ใจมาก และกับดักอันน่าเวทนาซึ่งเต็มไปด้วยความตายอันเลวร้าย ฉันกลัวเฟอร์เร็ตชนิดที่ฉลาดกว่าซึ่งยังคงติดตามคุณอยู่แม้คุณจะดำลงไปในรูก็ตาม3601ฉันไม่แทะหัวไชเท้า กะหล่ำปลี ฟักทอง และไม่เคยกินต้นหอมและผักชีฝรั่ง เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นอาหารของคุณที่อาศัยอยู่ในทะเลสาบ

(ll. 56-64) จากนั้นพัฟจอว์ก็ตอบเขาด้วยรอยยิ้ม: “เจ้าช่างเป็นคนแปลกที่โอ้อวดเรื่องท้องมากเกินไป เราเองก็มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายให้ชมทั้งในทะเลสาบและบนชายฝั่งเช่นกัน เพราะลูกชายของโครนอสได้มอบพลังให้กบใช้ชีวิตสองแบบแก่เรา โดยอาศัยอยู่ในสององค์ประกอบที่แยกจากกันตามใจชอบ ดังนั้น เราจึงกระโดดขึ้นบกและดำดิ่งลงไปใต้น้ำ หากท่านต้องการทราบเรื่องทั้งหมดนี้ ก็ทำได้ง่ายๆ เพียงขึ้นหลังข้าและกอดข้าไว้แน่นๆ มิฉะนั้นเจ้าจะหลงทาง และเจ้าจะได้มาที่บ้านของข้าด้วยความยินดี”

(ล. 65-81) เขาได้พูดเช่นนั้นและหันหลังให้ และหนูก็ขึ้นขี่ทันที โดยวางอุ้งเท้าบนคออันเงางามของอีกตัวหนึ่งและกระโดดโลดเต้นอย่างคล่องแคล่ว ตอนแรก ขณะที่มันยังเห็นแผ่นดินอยู่ใกล้ๆ มันก็รู้สึกพอใจและยินดีกับการว่ายน้ำของพัฟจอว์ แต่เมื่อคลื่นมืดเริ่มซัดเข้ามา มันร้องไห้เสียงดังและโทษว่าตัวเองเปลี่ยนใจอย่างโชคร้าย มันฉีกขนและซุกอุ้งเท้าไว้ที่ท้อง ในขณะที่ใจภายในตัวของมันสั่นสะท้านเพราะความแปลกประหลาดนี้ และมันปรารถนาที่จะขึ้นบก ร้องครวญครางอย่างน่ากลัวด้วยความเครียดจากความกลัวที่เย็นยะเยือก มันยื่นหางของมันลงบนน้ำและหมุนมันเหมือนพายพวงมาลัย และภาวนาต่อสวรรค์ว่ามันอาจขึ้นบกได้ แต่เมื่อคลื่นมืดซัดเข้ามาหาเขา เขาก็ร้องเสียงดังและกล่าวว่า “วัวกระทิงไม่ได้แบกภาระอันเป็นที่รักไว้บนหลังเหมือนกับตอนที่นำยูโรปาข้ามทะเลไปยังเกาะครีต เหมือนกับที่กบตัวนี้แบกฉันข้ามน้ำไปยังบ้านของมัน โดยยกหลังสีเหลืองของมันขึ้นในน้ำสีซีด”

(ll. 82-92) ทันใดนั้น งูน้ำก็ปรากฏตัวขึ้น เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวสำหรับทั้งคู่ มันยกคอขึ้นเหนือน้ำ และเมื่อเห็นมัน พัฟจอว์ก็รีบกระโดดลงไปทันที และไม่เคยคิดว่าจะปล่อยให้เพื่อนของมันตายไปอย่างไร้ทางสู้ได้อย่างไร แต่เจ้าหนูผู้โดดเดี่ยวก็ตกลงไปในน้ำทันที มันบิดอุ้งเท้าและร้องเสียงแหลมด้วยความเจ็บปวดจากความตาย หลายครั้งที่มันจมลงไปใต้น้ำ และหลายครั้งที่มันลุกขึ้นมาอีกครั้งโดยเตะ แต่ไม่สามารถหนีจากชะตากรรมนั้นได้ เพราะขนเปียกๆ ของมันทำให้ตัวมันหนักอึ้ง และในที่สุด เมื่อกำลังจะตาย มันก็พูดคำเหล่านี้ออกมา

(ล. 93-98) “โอ้ เจ้าพัฟจอว์ เจ้าจะไม่มีวันพ้นโทษสำหรับความทรยศนี้ เจ้าเหวี่ยงข้าผู้ถูกขับไล่ออกจากร่างราวกับโยนลงมาจากก้อนหิน เจ้าคนขี้ขลาด! เจ้าคงจะไม่เก่งกว่าข้านักหรอก ไม่ว่าจะเป็นการชกมวย มวยปล้ำ หรือวิ่งบนบก แต่ตอนนี้เจ้ากลับหลอกข้าและเหวี่ยงข้าลงน้ำไป สวรรค์มีนัยน์ตาแห่งการแก้แค้น และแน่นอนว่ากองทัพหนูจะลงโทษเจ้าและไม่ยอมให้เจ้าหนีรอดไปได้”

(ll. 99-109) ด้วยถ้อยคำเหล่านี้ เขาได้เป่าลมหายใจของเขาลงบนน้ำ แต่เมื่อนั่งอยู่บนฝั่งที่อ่อนนุ่ม เห็นเขาตาย เขาก็ส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัวและวิ่งไปบอกหนู และเมื่อพวกมันได้ยินเรื่องชะตากรรมของเขา หนูทั้งหมดก็โกรธจัด และสั่งให้ผู้ประกาศข่าวเรียกผู้คนให้มารวมตัวกันที่บ้านของนักกินขนมปังในตอนรุ่งสาง ซึ่งเป็นพ่อของนักขโมยเศษขนมปังผู้โชคร้ายที่นอนเหยียดตัวอยู่บนน้ำ หงายหน้าขึ้น เป็นศพที่ไม่มีชีวิต และไม่อยู่ใกล้ฝั่งอีกต่อไป เป็นคนน่าสงสาร แต่ลอยอยู่ท่ามกลางน้ำลึก และเมื่อหนูเข้ามาอย่างรีบเร่งในตอนรุ่งสาง นักกินขนมปังก็ลุกขึ้นก่อนด้วยความกริ้วโกรธที่ลูกชายของเขาเสียชีวิต และเขาจึงพูดเช่นนั้น

(ll. 110-121) “เพื่อนเอ๋ย ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าคนเดียวจะต้องทนทุกข์ทรมานจากกบอย่างสาหัส แต่นี่คงเป็นบทความแรกที่สร้างความเดือดร้อนให้กับพวกท่านทุกคน และตอนนี้ข้าพเจ้าก็น่าสงสาร เพราะข้าพเจ้าสูญเสียลูกไปสามคน ตอนแรกเจ้าเฟอร์เร็ตผู้เกลียดชังได้จับและฆ่าหนึ่งในนั้น แล้วจับมันไว้ข้างนอกรู จากนั้นก็มีชายไร้ความปรานีลากอีกตัวหนึ่งไปสู่จุดจบของมัน เมื่อพวกเขาประดิษฐ์บ่วงไม้ขึ้นมาด้วยอุบายที่ไม่เคยมีใครรู้จัก ซึ่งเป็นกับดักสำหรับทำลายหนู พวกเขาเรียกมันว่ากับดัก มีอีกตัวหนึ่งซึ่งข้าพเจ้าและแม่ที่รักของมันรักมาก และเจ้าพัฟจอว์ได้นำมันลงไปในน้ำลึกและจมน้ำตาย มาเถิด เรามาเตรียมอาวุธและออกไปต่อสู้กับพวกมันกันเถอะ เมื่อเราเตรียมอาวุธที่ประดิษฐ์ขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง”

(ll. 122-131) ด้วยถ้อยคำดังกล่าว พระองค์จึงทรงชักชวนพวกเขาให้คาดเข็มขัดนิรภัย และเอเรสผู้รับผิดชอบการสงครามได้เตรียมอาวุธให้พวกเขา ก่อนอื่น พวกเขารัดแข้งและคลุมหน้าแข้งด้วยฝักถั่วเขียวที่หักออกเป็นสองส่วน ซึ่งพวกเขาแทะออก ยืนอยู่เหนือพวกเขาตลอดคืน แผ่นอกของพวกเขาทำด้วยหนังที่ขึงบนกก ประดิษฐ์อย่างประณีตจากสัตว์จำพวกเฟอร์เรตที่พวกเขาถลกหนัง โล่ของพวกเขามีโคมไฟเป็นศูนย์กลาง และหอกของพวกเขาเป็นเข็มยาวซึ่งทำด้วยทองแดงทั้งหมด ซึ่งเป็นผลงานของเอเรส และหมวกเกราะที่ขมับของพวกเขาทำจากเปลือกถั่ว

(ll. 132-138) ดังนั้นหนูจึงติดอาวุธให้ตนเอง แต่เมื่อกบรู้เรื่องนี้ พวกมันก็ลุกขึ้นจากน้ำและรวมตัวกันที่แห่งหนึ่งเพื่อเตรียมทำสงครามครั้งใหญ่ และขณะที่พวกมันกำลังถามว่าการทะเลาะกันเกิดขึ้นจากที่ไหน และอะไรคือสาเหตุของความโกรธนี้ ผู้ประกาศข่าวคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พร้อมถือไม้กายสิทธิ์ไว้ในอุ้งเท้า เขาเป็นบุตรของช่างแกะชีสผู้มีจิตใจดี เขานำข่าวสารอันน่าสะพรึงกลัวของสงครามมาโดยกล่าวดังนี้:

(ล. 139-143) “กบ หนูส่งข้ามาขู่พวกเจ้า และสั่งให้พวกเจ้าเตรียมอาวุธสำหรับสงครามและการต่อสู้ พวกมันเห็นคนขโมยเศษขนมปังในน้ำที่กษัตริย์พัฟจอว์ของพวกเจ้าสังหาร ดังนั้น จงต่อสู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นนักรบท่ามกลางกบ”

(ล. 144-146) พระองค์ได้ทรงอธิบายเรื่องนั้นด้วยถ้อยคำเหล่านี้ เมื่อคำพูดอันบริสุทธิ์นี้มาถึงหูของพวกเขา กบผู้เย่อหยิ่งก็เกิดความปั่นป่วนในใจและเริ่มตำหนิพัฟจอว์ แต่พระองค์ก็ทรงลุกขึ้นและตรัสว่า

(ll. 147-159) “เพื่อนเอ๋ย ข้าพเจ้าไม่ได้ฆ่าหนู และไม่เห็นหนูตัวใดตายด้วย แน่ละ หนูคงจมน้ำตายขณะเล่นอยู่ริมทะเลสาบและเลียนแบบการว่ายน้ำของกบ และตอนนี้ พวกอันธพาลเหล่านี้ตำหนิข้าพเจ้าที่ไม่มีความผิด มาเถิด เรามาปรึกษากันว่าเราจะทำลายหนูเจ้าเล่ห์เหล่านี้ให้สิ้นซากได้อย่างไร นอกจากนี้ ข้าพเจ้าจะบอกท่านว่าข้าพเจ้าคิดว่าอะไรดีที่สุด ขอให้เราทุกคนสวมเกราะป้องกันและยืนบนริมทะเลสาบที่พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อพวกมันออกมาและโจมตีเรา ขอให้แต่ละคนจับหนูที่โจมตีมันไว้ที่สันเขา แล้วโยนพวกมันลงไปในทะเลสาบพร้อมหมวกเหล็ก เพราะเราจะจมเตาเผาแห้งเหล่านี้ลงในน้ำ และตั้งถ้วยรางวัลแห่งชัยชนะเหนือหนูที่ถูกสังหารไว้ที่นี่อย่างสนุกสนาน”

(ล. 160-167) ด้วยคำตรัสนี้ พระองค์จึงทรงชักชวนพวกเขาให้ติดอาวุธ

พวกเขาคลุมหน้าแข้งด้วยใบพืชจำพวกมอญ และมีเกราะอกที่ทำจากใบบีทรูทสีเขียวชั้นดีและใบกะหล่ำปลีที่ประดิษฐ์อย่างประณีตเพื่อใช้เป็นโล่ แต่ละคนมีดาบปลายแหลมยาวสำหรับใช้เป็นหอก และมีเปลือกหอยที่เรียบเพื่อปกปิดหัว จากนั้นพวกเขาก็ยืนเรียงแถวกันแน่นหนาบนฝั่งสูง โบกหอก และเต็มไปด้วยความกล้าหาญ

(ล. 168-173) จากนั้นซูสเรียกเหล่าทวยเทพมายังสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาว และแสดงให้พวกเขาเห็นฝูงนักรบและนักรบร่างใหญ่จำนวนมากมายซึ่งล้วนถือหอกยาว เพราะพวกเขาเปรียบเสมือนกองทัพของเหล่าคนครึ่งม้าและพวกยักษ์ จากนั้นซูสถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “เหล่าทวยเทพอมตะองค์ใดจะช่วยกบ และใครจะช่วยหนู”

และพระองค์ตรัสแก่เอเธน่าว่า

(ล. 174-176) “ลูกสาวเอ๋ย เจ้าจะไปช่วยหนูไหม พวกมันเล่นซุกซนไปทั่ววิหารของเจ้าตลอดเวลา ชื่นชอบในไขมันของเครื่องบูชาและอาหารทุกชนิด”

(ll 177-196) ดังนั้นลูกชายของโครนอสจึงกล่าว แต่เอเธน่าตอบเขาว่า “ฉันจะไม่ไปช่วยหนูเมื่อพวกมันถูกกดดัน เพราะมันทำอันตรายต่อฉันมาก ทำลายพวงมาลัยและตะเกียงของฉันเพื่อเอาน้ำมัน และสิ่งที่พวกมันทำนี้ทำให้หัวใจฉันขุ่นเคืองอย่างยิ่ง พวกมันกัดกินเสื้อคลุมศักดิ์สิทธิ์ของฉันจนเป็นรู ซึ่งฉันทออย่างเจ็บปวดด้วยการปั่นเส้นพุ่งด้วยเส้นพุ่งที่ดี และทำให้มีรูเต็มไปหมด และตอนนี้เจ้าหนี้ก็มาหาฉันและคิดดอกเบี้ยกับฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ขมขื่นสำหรับอมตะ เพราะฉันยืมเงินมาเพื่อทอผ้า และไม่มีอะไรจะจ่ายคืน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็จะไม่ช่วยกบ เพราะพวกมันก็ไม่สำคัญเช่นกัน ครั้งหนึ่ง เมื่อฉันกลับจากสงครามแต่เช้า ฉันเหนื่อยมาก และแม้ว่าฉันต้องการจะนอนหลับ พวกมันก็ไม่ยอมให้ฉันงีบหลับแม้แต่น้อยเพราะเสียงร้องของพวกมัน ดังนั้น ฉันจึงนอนไม่หลับเพราะปวดหัวจนถึงไก่ขัน ไม่นะ เหล่าเทพทั้งหลาย เราไม่ควรช่วยเหลือกองทัพเหล่านี้ มิฉะนั้น เราคนหนึ่งอาจได้รับบาดเจ็บจากหอกคมได้ เพราะพวกเขาต่อสู้ด้วยมือเปล่า แม้ว่าจะมีเทพมาต่อต้านพวกเขาก็ตาม เราทุกคนควรสนุกสนานไปกับการชมการต่อสู้จากสวรรค์กันมากกว่า

(ล. 197-198) เอเธน่ากล่าวเช่นนั้น เหล่าเทพอื่นก็เห็นด้วยกับเธอ และทั้งหมดก็ไปรวมเป็นร่างเดียวกันที่แห่งเดียว

(ล. 199-201) ทันใดนั้น ก็มีเสียงแตรอันดังกังวานแห่งสงคราม และซูส บุตรของโครนอส ก็คำรามลงมาจากสวรรค์ เป็นสัญญาณของการต่อสู้อันโหดร้าย

(ll. 202-223) ก่อนอื่น จระเข้ตัวใหญ่ทำร้าย Lickman ที่ท้อง ทะลุถึงกลางลำตัว จระเข้ล้มลงบนใบหน้าและทำให้ขนนุ่มๆ ของเขาเปื้อนฝุ่น จระเข้ตกลงมาด้วยเสียงดังโครมครามและชุดเกราะก็ปะทะกัน ต่อมา Troglodyte ยิงไปที่ลูกชายของ Mudman และแทงหอกที่แข็งแกร่งเข้าไปลึกที่หน้าอกของเขา จระเข้จึงล้มลง และมรณะสีดำก็เข้าจับตัวเขาและวิญญาณของเขาก็หลุดออกมาจากปากของเขา จากนั้น Beety ก็ฟัน Pot-visitor เข้าที่หัวใจและฆ่าเขา และ Bread-nibbler ก็ฟัน Loud-cryer ที่ท้อง จระเข้จึงล้มลงคว่ำหน้าและวิญญาณของเขาก็หลุดออกมาจากแขนขาของเขา เมื่อ Pond-larker เห็นว่า Loud-cryer กำลังจะตาย จระเข้ก็ฟันเข้าไปอย่างรวดเร็วและทำให้ Troglodyte บาดเจ็บที่คออันอ่อนนุ่มของเขาด้วยหินที่ดูเหมือนหินโม่ ทำให้ดวงตาของเขามืดมิด ขณะนั้น อ็อกซิมิดีสโศกเศร้า จึงฟันด้วยไม้อ้อที่คมกริบ แต่ไม่ได้ชักหอกกลับมาหาเขาอีก แต่กลับสังหารศัตรูของเขาในทันที และลิกแมนก็ยิงหอกอันคมกริบใส่เขาและเข้าที่กลางลำตัวอย่างแม่นยำ ขณะที่เขากำลังจับตาดูคนกินกะหล่ำปลีที่กำลังวิ่งหนี เขาก็ล้มลงบนฝั่งที่ลาดชัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่หยุดสู้ แต่ฟาดคนกินกะหล่ำปลีคนนั้นจนล้มลงและไม่ลุกขึ้นอีกเลย และทะเลสาบก็เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง ขณะที่เขานอนเหยียดตัวไปตามชายฝั่ง ทะลุผ่านไส้และสีข้างที่เป็นประกาย นอกจากนี้ เขายังสังหารคนกินชีสที่ริมฝั่งอีกด้วย

((ลาคูน่า))

(ll. 224-251) แต่ Reedy หนีเมื่อเห็น Ham-nibbler และหนีไป พุ่งลงไปในทะเลสาบและโยนโล่ทิ้งไป จากนั้น Pot-visitor ผู้ไม่มีความผิดก็ฆ่า Brewer และ Water-larked ก็ฆ่า Lord Ham-nibbler โดยฟาดหัวเขาด้วยก้อนกรวด จนสมองไหลออกมาทางจมูกและพื้นดินก็เปื้อนเลือด Faultless Muck-coucher พุ่งเข้าหา Lick-platter และฆ่าเขาด้วยหอก ทำให้ดวงตาของเขามืดมน และ Leeky เห็นมัน จึงลาก Lick-platter ด้วยเท้า แม้ว่าเขาจะตายแล้วก็ตาม และรัดคอเขาไว้ในทะเลสาบ แต่ Crumb-snatcher กำลังต่อสู้เพื่อล้างแค้นให้สหายที่ตายของเขา และตี Leeky ก่อนที่เขาจะไปถึงแผ่นดิน และเขาก็ล้มลงไปข้างหน้าด้วยการโจมตี และวิญญาณของเขาตกลงไปในนรก เมื่อเห็นเช่นนี้ นักปีนกะหล่ำปลีจึงหยิบก้อนโคลนและขว้างไปที่หนู ทำให้หน้าผากของหนูเลอะไปหมดและเกือบตาบอด ทันใดนั้น นักปีนเศษหินก็โกรธจัดและคว้าหินก้อนใหญ่ที่หนักอึ้งบนพื้นไว้ในมืออันแข็งแรงของเขา ก้อนหินก้อนนั้นตกลงมาบนพื้นและหนักอึ้งจนทำให้ดินแข็ง เขาใช้หินก้อนนั้นฟาดนักปีนกะหล่ำปลีใต้เข่าและแข้งขวาของเขาจนแหลกละเอียด ทำให้เขาล้มหงายหลังลงกับพื้น แต่โครแอ็กเพอร์สันสามารถป้องกันเขาไว้ได้ และรีบวิ่งเข้าหาหนูโดยฟาดเข้าที่กลางท้องของหนูและแทงหอกกกทั้งเล่มใส่หนู และเมื่อเขาดึงหอกกลับมาด้วยมืออันแข็งแรง ลำไส้ของศัตรูทั้งหมดก็พุ่งออกมาที่พื้น และเมื่อนักปีนเศษหินเห็นเหตุการณ์ ขณะที่เขากำลังเดินกะเผลกหนีจากการต่อสู้ที่ริมฝั่งแม่น้ำ เขาก็ถอยกลับอย่างเจ็บปวดและกระโจนลงไปในร่องเพื่อหนีความตาย แล้ว Bread-nibbler ก็เตะปลายเท้า Puff-jaw ขึ้นมาจากทะเลสาบในที่สุด และรู้สึกทุกข์ใจมาก....

((ลาคูน่า))

(ll. 252-259) และเมื่อลีกี้เห็นว่าเขาล้มลงไปข้างหน้าแต่ยังไม่ตาย เขาก็พุ่งทะลุพวกที่ต่อสู้อยู่ข้างหน้าและขว้างไม้อ้อแหลมคมใส่เขา แต่ปลายหอกถูกระงับไว้และไม่ทำให้โล่ของเขาหัก จากนั้น รูฟูลผู้สูงศักดิ์ก็ฟันหมวกที่ไร้ตำหนิซึ่งทำจากหม้อสี่ใบเช่นเดียวกับเอเรสเอง—เขาแสดงฝีมือได้เฉพาะกับกบเท่านั้นท่ามกลางฝูงกบ แต่เมื่อเขาเห็นกบตัวอื่นพุ่งเข้าหาเขา เขาไม่ได้อยู่ต่อเพื่อต้อนรับฮีโร่ใจกล้าผู้นี้ แต่กลับดำดิ่งลงไปในส่วนลึกของทะเลสาบ

(ll. 260-271) มีอยู่คนหนึ่งในบรรดาหนูที่แย่งชิงชิ้นเนื้อได้ดีกว่าคนอื่นๆ ลูกชายที่รักของ Gnawer ลูกชายของคนขโมยขนมปังที่ไร้ความผิด เขาไปที่บ้านของเขาและสั่งให้ลูกชายของเขาเข้าร่วมสงคราม นักรบผู้นี้ขู่ว่าจะทำลายเผ่าพันธุ์กบให้สิ้นซาก3603และผ่าเปลือกเกาลัดออกเป็นสองส่วนตามข้อต่อ แล้วนำชิ้นส่วนกลวงทั้งสองชิ้นมาสวมเป็นเกราะที่อุ้งเท้าของเขา จากนั้นกบก็ตกใจและรีบวิ่งลงไปในทะเลสาบทันที และเขาคงจะทำตามคำอวดอ้างของเขา—เพราะเขามีพละกำลังมาก—หากลูกชายของ Cronos บิดาแห่งมนุษย์และเทพเจ้าไม่รีบจับตาดูสิ่งนั้นและสงสารกบที่กำลังจะตาย เขาส่ายหัวและพูดคำนี้:

(ll. 272-276) “ที่รัก ที่รัก ข้าพเจ้าเห็นการกระทำที่น่าสะพรึงกลัวเพียงใด! ผู้ตัดไม้ทำลายป่าสร้างความตื่นตระหนกไม่น้อยในหมู่กบที่อยู่ริมทะเลสาบ ดังนั้น เราควรรีบส่งพัลลาสผู้กล้าหาญหรือแม้กระทั่งเอรีสไป เพราะพวกมันจะหยุดการต่อสู้ของเขาได้ ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งก็ตาม”

(ll. 277-284) ลูกชายของโครนอสก็พูดเช่นนั้น แต่เฮร่าก็ตอบเขาว่า “ลูกชายของโครนอส พลังของเอเธน่าหรือเอเรสก็ไม่สามารถช่วยกบให้รอดพ้นจากการทำลายล้างได้ มาหาพวกเรากันเถอะ แล้วให้พวกเราไปช่วยพวกมันกัน หรือไม่ก็ปล่อยอาวุธของคุณออกมา อาวุธสังหารไททันที่ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามซึ่งคุณใช้สังหารคาปาเนียส ชายผู้กล้าหาญ เอ็นเซลาดัสผู้ยิ่งใหญ่ และเผ่ายักษ์ป่าเถื่อน ปล่อยมันออกมาเถอะ เพราะแบบนั้นคนที่กล้าหาญที่สุดจะถูกสังหาร”

(ll. 285-293) เฮร่าพูดเช่นนั้น และบุตรของโครนอสก็ปล่อยสายฟ้าที่น่ากลัว ก่อนอื่นเขาคำรามและทำให้โอลิมปัสสั่นสะเทือน จากนั้นก็ปล่อยสายฟ้า อาวุธที่น่ากลัวของซูส โยนมันออกไปเบาๆ ดังนั้นเขาจึงทำให้กบและหนูตกใจกลัว ขว้างสายฟ้าใส่พวกมัน แต่ถึงอย่างนั้น กองทัพหนูก็ยังไม่คลายตัว แต่หวังมากกว่านั้นที่จะทำลายลูกหลานของกบนักรบ มีเพียงบุตรของโครนอสเท่านั้นที่สงสารกบบนโอลิมปัส จากนั้นจึงส่งผู้ช่วยไปทันที

(ll. 294-303) ทันใดนั้นก็มีนักรบปรากฏตัวขึ้นด้วยหลังเกราะและกรงเล็บโค้งงอ สัตว์ร้ายที่เดินตะแคง มีขากรรไกรที่แหลมคมและซ่อนตัวอยู่ พวกมันมีกระดูก มีหลังแบน ไหล่เป็นมัน ขาโค้งงอ แขนที่ยืดได้ และดวงตาที่มองไปข้างหลัง พวกมันยังมีขาแปดขาและหนวดสองอัน ซึ่งเป็นสัตว์ที่กัดไม่ปล่อยและเรียกกันว่าปู พวกมันกัดหาง อุ้งเท้า และเท้าของหนูด้วยขากรรไกร ในขณะที่หอกฟาดพวกมันเท่านั้น หนูทั้งหมดกลัวและไม่ยืนหยัดต่อสู้กับพวกมันอีกต่อไป แต่หันหลังและหนีไป เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว สงครามหนึ่งวันก็สิ้นสุดลง

ที่มาของโฮเมอร์และเฮเซียด และการแข่งขันของพวกเขา

ทุกคนต่างโอ้อวดว่าโฮเมอร์และเฮเซียดซึ่งเป็นกวีผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดนั้นเป็นคนในชาติเดียวกัน เฮเซียดได้ตั้งชื่อบ้านเกิดของตนเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการแข่งขันกัน เพราะเขากล่าวว่าบิดาของเขา "ตั้งรกรากใกล้เฮลิคอนในหมู่บ้านที่น่าสงสารชื่อแอสครา ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่น่าสงสารในฤดูหนาว อบอ้าวในฤดูร้อน และไม่สบายในฤดูไหน" แต่สำหรับโฮเมอร์ คุณอาจพูดได้ว่าเมืองทุกเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยต่างอ้างว่าเขาเป็นลูกชายของเธอ ที่สำคัญที่สุดคือชาวเมืองสมิร์นาที่กล่าวว่าเขาเป็นบุตรของเมเลส แม่น้ำในเมืองของพวกเขา โดยเกิดจากนางไม้เครเธส และตอนแรกเขาถูกเรียกว่าเมเลซิเจเนส ต่อมาเขาถูกตั้งชื่อว่าโฮเมอร์เมื่อเขาตาบอด ซึ่งเป็นชื่อเล่นที่พวกเขาใช้เรียกคนเหล่านี้ ในทางกลับกัน ชาวเคียนได้นำหลักฐานมาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชาติของพวกเขา โดยกล่าวว่ายังมีลูกหลานของเขาบางส่วนที่เหลืออยู่ในพวกเขาซึ่งเรียกว่าโฮเมริเด ชาวโคโลโฟเนียยังแสดงให้เห็นสถานที่ที่พวกเขากล่าวว่าเขาเริ่มแต่งเพลงเมื่อยังเป็นครู และบอกด้วยว่าผลงานชิ้นแรกของเขาคือชาวมาร์เกต

ในส่วนของพ่อแม่ของเขาก็มีการโต้เถียงกันอย่างมาก

เฮลลานิคัสและคลีนเธสบอกว่าพ่อของเขาคือเมออน แต่ยูกาออนบอกว่าเมเลส คาลลิเคิลส์แทนมเนซาโกรัส เดโมคริตัสแห่งโตรเอเซนแทนเดมอน พ่อค้า-พ่อค้า บางคนบอกว่าเขาเป็นลูกชายของทาไมรัส แต่ชาวอียิปต์บอกว่าเป็นเมเนมาคัส นักบวช-นักบันทึก และยังมีบางคนที่บอกว่าเขาเป็นพ่อของเทเลมาคัส ลูกชายของโอดีสเซียสด้วยซ้ำ ส่วนแม่ของเขา เธอถูกเรียกแตกต่างกันไปตามชื่อ เมทิส ครีเธียส ธีมิสตา และยูกเนโท คนอื่นๆ บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงชาวอิทากาที่ถูกชาวฟินิเชียนขายเป็นทาส คนอื่นๆ บอกว่าคาลลิโอพีผู้เป็นมิวส์ คนอื่นๆ บอกว่าโพลีคาสตา ลูกสาวของเนสเตอร์

โฮเมอร์เองถูกเรียกว่าเมเลส หรือตามบันทึกที่แตกต่างกัน เรียกว่าเมเลซิเจเนสหรืออัลเทส ผู้มีอำนาจบางคนกล่าวว่าเขาถูกเรียกว่าโฮเมอร์เพราะพ่อของเขาถูกชาวไซปรัสมอบเป็นตัวประกันให้กับชาวเปอร์เซีย ในขณะที่บางคนกล่าวว่าเพราะเขาตาบอด เนื่องจากชาวอีโอเลียนเรียกคนตาบอดว่าอย่างนั้น อย่างไรก็ตาม เราจะสรุปสิ่งที่เราได้ยินจากชาวไพเธียเกี่ยวกับโฮเมอร์ในสมัยของจักรพรรดิฮาเดรียนผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด เมื่อกษัตริย์ทรงสอบถามว่าโฮเมอร์มาจากเมืองใดและเป็นบุตรชายของใคร นักบวชหญิงก็ตอบเป็นเลขหกดังนี้:

“เจ้าถามข้าเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์และดินแดนลึกลับของไซเรนแห่งสวรรค์หรือไม่ อิธากาคือดินแดนของเขา เทเลมาคัสคือพ่อของเขา และเอพิคาสตา ลูกสาวของเนสเตอร์ ผู้เป็นแม่ที่ให้กำเนิดเขา เขาเป็นผู้ชายที่ฉลาดที่สุดในบรรดามนุษย์” เราต้องเชื่อในเรื่องนี้โดยปริยายที่สุด เพราะผู้ถามและผู้ตอบคือตัวตนของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากกวีได้ยกย่องปู่ของเขาอย่างยิ่งใหญ่ในผลงานของเขา

ปัจจุบันนี้ บางคนบอกว่าเขามีอายุก่อนเฮเซียด บางคนบอกว่าเขาอายุน้อยกว่าและมีความใกล้ชิดกับเฮเซียด พวกเขาให้กำเนิดเขาดังนี้ อพอลโลและเอทูซา ธิดาของโพไซดอน มีบุตรชายชื่อลินัส ซึ่งเกิดกับปิเอรุส โอเอเกอร์เกิดจากปิเอรุสและนางไม้เมโธน โอเอเกอร์เกิดจากโอเอเกอร์และคัลลิโอพี ออร์ฟิอุส จากออร์ฟิอุส เดรส์เกิดจากเขา และยูเคลสเกิดจากเขา การสืบเชื้อสายดำเนินต่อไปผ่านอิอาดโมนิเดส ฟิโลเทอร์เพส ยูเฟมัส เอพิเฟรดีส และเมลาโนปัส ซึ่งมีบุตรชายชื่อดิอุสและอเปลลีส ดิอุสมีบุตรสาวของอพอลโล มีบุตรชายสองคนชื่อเฮเซียดและเพอร์ซีส ส่วนอเปลลีสให้กำเนิดเมออน ซึ่งเป็นบิดาของโฮเมอร์จากบุตรสาวของแม่น้ำเมเลส

ตามบันทึกหนึ่งเล่าว่าเมืองนี้เจริญรุ่งเรืองในเวลาเดียวกันและยังมีการแข่งขันทักษะที่เมืองคัลซิสในยูบีอาอีกด้วย เพราะพวกเขาเล่าว่าหลังจากที่โฮเมอร์แต่งเพลงMargites เสร็จ เขาก็เดินทางไปจากเมืองหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่งในฐานะนักร้อง และเมื่อมาถึงเดลฟี เขาก็ถามเขาว่าเขาเป็นใครและมาจากประเทศไหน ไพเธียตอบว่า

'เกาะอิออสเป็นดินแดนของแม่เจ้า และจะรับเจ้าตายที่นั่น แต่จงระวังปริศนาของเด็กเล็ก' 3701

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เล่ากันว่า เขาลังเลที่จะไปที่อีออส และยังคงอยู่ในบริเวณที่เขาอยู่ ในเวลาเดียวกันนั้น กานิคเตอร์กำลังเฉลิมฉลองพิธีศพของอัมฟิดามาส บิดาของเขา กษัตริย์แห่งยูเบีย และเชิญไม่เพียงแต่บุคคลที่มีชื่อเสียงในเรื่องความแข็งแรงของร่างกายและฝีเท้าที่ว่องไวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบุคคลที่โดดเด่นในด้านไหวพริบด้วย โดยสัญญาว่าจะมอบรางวัลใหญ่ให้แก่พวกเขา และตามเรื่องเล่า ทั้งสองเดินทางไปที่คัลซิสและพบกันโดยบังเอิญ ชนชั้นนำในคัลซิสเป็นผู้พิพากษาร่วมกับปาเนอิเดส พี่ชายของกษัตริย์ที่เสียชีวิต และเล่ากันว่าหลังจากการแข่งขันอันยอดเยี่ยมระหว่างกวีทั้งสอง เฮเซียดเป็นฝ่ายชนะในลักษณะต่อไปนี้ เขาก้าวเข้ามาตรงกลางและถามคำถามโฮเมอร์ทีละคำถาม ซึ่งโฮเมอร์ตอบ จากนั้น เฮเซียดจึงเริ่ม:

“โฮเมอร์ ลูกชายของเมเลส ผู้ได้รับแรงบันดาลใจจากภูมิปัญญาจากสวรรค์ จงมาบอกฉันก่อนว่าอะไรดีที่สุดสำหรับมนุษย์?”

โฮเมอร์: "สำหรับมนุษย์บนโลกนี้ การที่ไม่เคยเกิดมาเลยนั้นดีที่สุด หรือเกิดมาแล้วก็ควรผ่านประตูนรกโดยเร็ว"

แล้วเฮเซียดก็ถามอีกว่า:

“โฮเมอร์ผู้เป็นเหมือนเทพ จงมาบอกฉันเรื่องนี้ด้วยเถิด คุณคิดว่าสิ่งใดในใจของคุณเป็นที่น่าชื่นใจที่สุดสำหรับผู้คน?”

โฮเมอร์ตอบว่า:

“เมื่อความสนุกสนานครอบงำทั่วเมือง และเมื่อผู้คนต่างนั่งกันเป็นระเบียบและฟังนักดนตรีเล่นดนตรี เมื่อโต๊ะข้างๆ เต็มไปด้วยขนมปังและเนื้อ และคนถือไวน์ดึงเครื่องดื่มรสหวานจากชามผสมและเติมถ้วย ฉันคิดในใจว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่น่าชื่นใจที่สุด”

กล่าวกันว่าเมื่อโฮเมอร์อ่านบทกวีเหล่านี้แล้ว ชาวกรีกก็ชื่นชมบทกวีเหล่านี้มากจนเรียกได้ว่าเป็นบทกวีทองคำ และแม้กระทั่งในเวลานี้ แขกทุกคนก็ยังอ่านบทกวีเหล่านี้อย่างเคร่งขรึมก่อนงานเลี้ยงและพิธีบูชาสาธารณะ อย่างไรก็ตาม เฮเซียดไม่พอใจที่โฮเมอร์ไม่สะทกสะท้านและรีบถามคำถามยากๆ กับเขา เขาจึงเริ่มด้วยประโยคต่อไปนี้:

“มาเถิด มิวส์ อย่าร้องเพลงให้ข้าพเจ้าฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หรือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต หรือสิ่งที่เคยมีในสมัยก่อน แต่จงนึกถึงเพลงอื่นเถิด”

โฮเมอร์ต้องการจะหนีจากทางตันด้วยคำตอบที่เหมาะสม จึงตอบว่า:

"ม้าที่มีกีบเท้ากระทบพื้นจะไม่มีวันทำลายรถศึกที่พยายามต่อสู้เพื่อชัยชนะเหนือหลุมศพของซูสได้"

โฮเมอร์ได้พบกับเฮเซียดอีกครั้งอย่างยุติธรรม และเฮเซียดก็หันไปหาประโยคที่มีความหมายคลุมเครือ3702เขาท่องบทกลอนหลายบรรทัดและขอให้โฮเมอร์อธิบายความหมายของแต่ละบรรทัดอย่างเหมาะสม บทกลอนแรกต่อไปนี้เป็นของเฮเซียดและบทกลอนถัดมาคือของโฮเมอร์ แต่บางครั้งเฮเซียดก็เขียนคำถามของเขาเป็นสองบรรทัด

เฮเซียด: 'แล้วพวกเขาก็กินเนื้อวัวและคอม้าของพวกเขา'

โฮเมอร์: "พวกเขาคลายแอกจนเหงื่อไหลท่วมตัว เมื่อพวกเขาเบื่อสงครามแล้ว"

เฮเซียด: 'และชาวฟรีเจียน ซึ่งเป็นคนถนัดเรือมากกว่าคนอื่น'

โฮเมอร์: 'เพื่อขโมยอาหารเย็นจากโจรสลัดบนชายหาด'

เฮเซียด: 'เพื่อยิงลูกศรออกไปโจมตีเผ่าของยักษ์ที่ถูกสาปด้วยมือของเขา'

โฮเมอร์: 'เฮราคลีสปลดธนูโค้งออกจากไหล่ของเขา'

เฮเซียด: 'ชายผู้นี้เป็นบุตรของพ่อที่กล้าหาญและอ่อนแอ'

โฮเมอร์: 'แม่ เพราะสงครามเป็นเรื่องโหดร้ายเกินไปสำหรับผู้หญิงคนไหนๆ'

เฮเซียด: 'แต่สำหรับคุณ พ่อและแม่ของคุณรักกัน'

โฮเมอร์: 'เมื่อพวกเขาให้กำเนิดคุณโดยความช่วยเหลือของอโฟรไดท์สีทอง'

เฮเซียด: 'แต่เมื่อนางตกอยู่ใต้อำนาจของความรักแล้ว อาร์เทมิสผู้ชื่นชอบลูกศร—'

โฮเมอร์: 'สังหารคาลลิสโตด้วยการยิงธนูเงินของเธอ'

เฮเซียด: 'พวกเขาจึงกินเลี้ยงกันตลอดวัน โดยไม่กินอะไรเลย—'

โฮเมอร์: “จากบ้านของพวกเขาเอง เพราะอากาเมมนอน กษัตริย์แห่งมนุษย์ เป็นผู้จัดหามาให้”

เฮเซียด: 'เมื่อพวกเขาได้กินเลี้ยงกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็รวบรวมกระดูกของซุสที่ตายไปแล้วไว้ท่ามกลางเถ้าถ่านที่ส่องแสงระยิบระยับ'

โฮเมอร์: 'เกิดมาเป็นซาร์พีดอน ชายผู้กล้าหาญและมีความศักดิ์สิทธิ์'

เฮเซียด: 'บัดนี้เราได้แวะเวียนมาที่ที่ราบซีมัวส์แล้ว ออกจากเรือแล้วออกเดินทางต่อโดยแบกสัมภาระของเราไป'

โฮเมอร์: 'มีดาบด้ามยาวและหอกด้ามยาว'

เฮเซียด: 'แล้วเหล่าวีรบุรุษหนุ่มก็ยกมือขึ้นจากทะเล—'

โฮเมอร์: 'พวกเขารีบลากเรือรบของพวกเขาออกมาด้วยความยินดี'

เฮเซียด: 'แล้วพวกเขาก็มาหาโคลคิสและกษัตริย์เออีติส'

โฮเมอร์: “พวกเขาหลีกเลี่ยงเพราะพวกเขารู้ว่าเขาเป็นคนไม่ต้อนรับแขกและไร้กฎหมาย”

เฮเซียด: 'ครั้นพวกเขาได้เทเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และดื่มจนอิ่มแล้ว ทะเลก็ซัดสาด'

โฮเมอร์: "พวกเขาตั้งใจที่จะเดินทางด้วยเรือที่สร้างอย่างดี"

เฮเซียด: 'บุตรชายของอาทรูอัสอธิษฐานเพื่อพวกเขาอย่างยิ่งใหญ่ เพื่อพวกเขาจะได้พินาศหมดสิ้นไป'

โฮเมอร์: 'เมื่อถึงเวลาในทะเล เขาจึงเปิดปากพูดว่า:'

เฮเซียด: 'แขกของฉัน จงกินและดื่มเถิด และขอให้ไม่มีใครในหมู่พวกท่านกลับบ้านเกิดสู่ประเทศอันเป็นที่รักของเขา'

โฮเมอร์: 'รู้สึกทุกข์ใจ แต่ขอให้ทุกคนกลับบ้านโดยไม่ได้รับอันตราย'

เมื่อโฮเมอร์ได้พบกับเขาอย่างยุติธรรมในทุกประเด็น เฮเซียดกล่าวว่า:

'บอกฉันหน่อยเถอะว่าฉันขอถามอะไรหน่อย: มีชาวเอเคียนจำนวนกี่คนที่ไปที่อีเลียมพร้อมกับบุตรชายของอาทรูอัส?'

โฮเมอร์ตอบเป็นโจทย์คณิตศาสตร์ดังนี้:

“มีเตาไฟทั้งหมดห้าสิบเตา และแต่ละเตามีไม้เสียบห้าสิบอัน และบนไม้เสียบแต่ละอันมีซากสัตว์ห้าสิบตัว และมีชาวอาคีอานสามร้อยคนต่อหนึ่งท่อน”

พบว่าเป็นจำนวนที่เหลือเชื่อ เนื่องจากมีเตาไฟถึงห้าสิบเตา จำนวนไม้เสียบจึงมีสองพันห้าร้อยอัน และซากสัตว์มีหนึ่งแสนสองหมื่น...

โฮเมอร์มีข้อได้เปรียบทุกประการ เฮเซียดจึงอิจฉาและเริ่มใหม่อีกครั้ง:

“โฮเมอร์ ลูกชายของเมเลส ถ้าเหล่ามิวส์ซึ่งเป็นธิดาของซุสผู้ยิ่งใหญ่สูงสุด ให้เกียรติคุณอย่างที่ว่ากันไว้ บอกมาตรฐานที่ดีที่สุดและแย่ที่สุดสำหรับมนุษย์มาให้ฉันหน่อย ฉันอยากรู้จังเลย” โฮเมอร์ตอบว่า “เฮเซียด ลูกชายของดิอุส ฉันเต็มใจที่จะบอกสิ่งที่เธอสั่ง และฉันจะตอบเธออย่างเต็มใจ สำหรับมนุษย์แต่ละคนที่เป็นมาตรฐาน ฉันจะตอบคุณ สำหรับมนุษย์แต่ละคนที่เป็นมาตรฐานสำหรับตัวเองนั้น เป็นสิ่งดีที่สุดสำหรับสิ่งดี แต่สำหรับสิ่งเลว มันคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด และตอนนี้ ถามฉันอะไรก็ได้ที่ใจคุณปรารถนา”

เฮเซียด: 'มนุษย์ควรอาศัยอยู่ในเมืองอย่างไร และปฏิบัติตามหลักปฏิบัติอย่างไร'

โฮเมอร์: 'ด้วยการดูถูกเพื่อหาผลกำไรที่ไม่บริสุทธิ์ และหากคนดีได้รับเกียรติ แต่ความยุติธรรมกลับตกอยู่กับคนอยุติธรรม'

เฮเซียด: 'สิ่งที่ดีที่สุดที่มนุษย์จะขอจากเทพเจ้าในการสวดมนต์คืออะไร?'

โฮเมอร์: 'เพื่อว่าเขาจะสามารถมีความสงบสุขกับตนเองตลอดเวลา'

เฮเซียด: 'คุณบอกฉันในเวลาสั้นๆ ได้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด?'

โฮเมอร์: 'ฉันเชื่อว่ามีจิตใจที่สมบูรณ์แข็งแรงในร่างกายที่เป็นชายชาตรี'

เฮเซียด: ความชอบธรรมและความกล้าหาญมีผลอย่างไร?

โฮเมอร์: 'เพื่อส่งเสริมประโยชน์ส่วนรวมด้วยความพยายามส่วนตัว'

เฮเซียด: 'อะไรคือเครื่องหมายของภูมิปัญญาในหมู่มนุษย์?'

โฮเมอร์: 'อ่านปัจจุบันอย่างถูกต้องและเดินไปตามโอกาส'

เฮเซียด: 'การไว้วางใจมนุษย์นั้นถูกต้องในเรื่องประเภทไหน?'

โฮเมอร์: 'ที่ซึ่งอันตรายตามมาหลังจากการกระทำที่ใกล้เข้ามา'

เฮเซียด: 'ผู้ชายหมายถึงอะไรด้วยความสุข?'

โฮเมอร์: 'ความตายหลังชีวิตที่เจ็บปวดน้อยที่สุดและมีความสุขมากที่สุด'

หลังจากอ่านบทกวีเหล่านี้จบแล้ว ชาวกรีกทุกคนก็เรียกร้องให้โฮเมอร์สวมมงกุฎ แต่กษัตริย์ปาเนเดสสั่งให้พวกเขาแต่ละคนท่องบทกลอนที่ไพเราะที่สุดจากบทกวีของตนเอง ดังนั้น เฮเซียดจึงเริ่มต้นดังนี้:

เมื่อกลุ่มดาวลูกไก่ซึ่งเป็นธิดาของแอตลาสเริ่มตื่นขึ้น ก็เริ่มเก็บเกี่ยวและเริ่มไถนาตั้งแต่ยังไม่ออกเดิน พวกมันซ่อนตัวอยู่เป็นเวลาสี่สิบคืนและสี่สิบวัน แต่ปรากฏตัวอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งปี เมื่อเคียวเริ่มลับคมเป็นครั้งแรก นี่คือกฎของที่ราบและสำหรับผู้ที่อาศัยอยู่ใกล้ทะเลหรืออาศัยอยู่ในหุบเขาที่อุดมสมบูรณ์ซึ่งห่างไกลจากทะเลลึกที่ถูกคลื่นซัด ถอนเพื่อหว่าน ถอนเพื่อไถ และถอนเพื่อเก็บเกี่ยวเมื่อทุกอย่างอยู่ในฤดูกาล

แล้วโฮเมอร์:

'ทหารยืนหยัดอย่างมั่นคงอยู่รอบ ๆ สองเอียนเตส แม้แต่เอรีสก็ยังไม่ดูถูกพวกเขาหากเขาไปพบพวกเขา หรือแม้แต่เอเธน่าผู้กอบกู้กองทัพ เพราะที่นั่น ทหารที่ได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีกำลังรอการโจมตีของพวกทรอยและเฮคเตอร์ผู้สูงศักดิ์ โดยสร้างรั้วด้วยหอกและโล่ที่เรียงเป็นแถว โล่ปิดด้วยโล่ หมวกก็ปิดด้วยหมวก และแต่ละคนก็อยู่กับเพื่อนทหารของตน และยอดของหมวกที่มีขนม้าสัมผัสกันเมื่อพวกเขาก้มศีรษะ พวกเขายืนชิดกันมาก การต่อสู้ที่ดุเดือดเต็มไปด้วยหอกยาวที่ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่พวกเขาถืออยู่ และแสงสีบรอนซ์จากหมวกที่ขัดเงาและเกราะอกที่ขัดเงาใหม่ และโล่ที่แวววาวทำให้ตาพร่ามัว เขาคงจะมีใจแข็งมาก หากใครเห็นการต่อสู้ครั้งนั้นด้วยความยินดีและไม่รู้สึกเจ็บปวด' 3704

ชาวกรีกปรบมือชื่นชมโฮเมอร์อีกครั้ง บทกวีของเขาเกินระดับปกติมาก และเรียกร้องให้โฮเมอร์เป็นผู้ได้รับชัยชนะ แต่กษัตริย์มอบมงกุฎให้กับเฮเซียด โดยประกาศว่าผู้ที่เรียกร้องให้ผู้คนทำตามสันติภาพและการเพาะปลูกควรได้รับรางวัลมากกว่าผู้ที่หมกมุ่นอยู่กับสงครามและการสังหารหมู่ ด้วยวิธีนี้ เราจึงได้รับการบอกกล่าวว่าเฮเซียดได้รับชัยชนะและได้รับขาตั้งสามขาทองเหลืองซึ่งเขาอุทิศให้กับมิวส์พร้อมจารึกดังนี้:

'เฮเซียดอุทิศขาตั้งกล้องนี้ให้กับเหล่ามิวส์แห่งเฮลิคอนหลังจากที่เขาพิชิตโฮเมอร์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่เมืองคัลซิสด้วยการประกวดร้องเพลง'

หลังจากที่การชุมนุมสิ้นสุดลง เฮเซียดก็ข้ามไปยังแผ่นดินใหญ่และไปที่เดลฟีเพื่อปรึกษากับนักพยากรณ์และอุทิศผลแรกแห่งชัยชนะของเขาให้กับเทพเจ้า พวกเขาเล่าว่าขณะที่เขากำลังเข้าใกล้วิหาร ผู้ทำนายก็เกิดแรงบันดาลใจและกล่าวว่า

“ชายผู้รับใช้บ้านของข้าพเจ้าผู้นี้จงได้รับพร เฮเซียด ผู้ได้รับเกียรติจากมิวส์ผู้เป็นอมตะ ชื่อเสียงของเขาจะกว้างไกลเท่ากับแสงแห่งรุ่งอรุณที่แผ่ขยายออกไป แต่จงระวังป่าอันสวยงามของซุสแห่งเนเมียน เพราะความตายกำลังมาเยือนเจ้า”

เมื่อเฮเซียดได้ยินคำทำนายนี้ เขาก็หลีกเลี่ยงที่จะไปเพโลพอนนีซัส โดยคิดว่าพระเจ้าหมายถึงเนเมียที่นั่น และเมื่อมาถึงโอเอโนอีในเมืองโลคริส เขาก็พักอยู่กับอัมฟิฟาเนสและกานีเอเตอร์ บุตรของเฟจีอุส โดยไม่รู้ตัวว่าคำทำนายนั้นเป็นจริง เพราะดินแดนแห่งนี้ถูกขนานนามว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของซุสแห่งเนเมียน เขาจึงอยู่ที่โอเอโนอีต่อไปอีกค่อนข้างนาน จนกระทั่งชายหนุ่มสงสัยว่าเฮเซียดล่อลวงน้องสาวของตน จึงฆ่าเขาแล้วโยนร่างของเขาลงไปในทะเลที่กั้นระหว่างอาเคียและโลคริส อย่างไรก็ตาม ในวันที่สาม ร่างของเขาถูกปลาโลมาพาขึ้นบกในขณะที่มีงานเลี้ยงฉลองของเอเรียดเนในท้องถิ่น หลังจากนั้น ผู้คนทั้งหมดก็รีบไปที่ชายฝั่งและจำร่างของเขาได้ จึงคร่ำครวญและฝังร่างนั้น จากนั้นก็เริ่มตามหาฆาตกร แต่พวกนั้นเกรงว่าเพื่อนร่วมชาติจะโกรธ จึงออกเรือประมงและออกทะเลไปยังเกาะครีต พวกเขาเดินทางได้ครึ่งทางแล้ว แต่จู่ๆ ซูสก็ยิงสายฟ้าใส่พวกเขา ดังที่อัลซิดามัสกล่าวไว้ใน “พิพิธภัณฑ์” ของเขา อย่างไรก็ตาม เอราทอสเทเนสกล่าวไว้ใน “เฮเซียด” ของเขาว่า คติเมนัสและแอนติฟัส ลูกชายของกานีเอเตอร์ สังหารเขาด้วยเหตุผลที่กล่าวไปแล้ว และถูกยูริคลีสผู้ทำนายได้สังเวยให้กับเทพเจ้าแห่งการต้อนรับขับสู้ เขาเสริมว่าหญิงสาวซึ่งเป็นน้องสาวของผู้ที่ระบุชื่อข้างต้น ผูกคอตายหลังจากถูกล่อลวง และเธอถูกล่อลวงโดยคนแปลกหน้าคนหนึ่งชื่อเดโมเดส ซึ่งเดินทางไปกับเฮเซียด และถูกพี่น้องของเขาฆ่าเช่นกัน ในเวลาต่อมา ชาวออร์โคเมนัสได้นำร่างของเขาออกไปตามคำแนะนำของโหร และฝังเขาไว้ในประเทศของตนเอง โดยจารึกข้อความนี้ไว้บนหลุมศพของเขา:

'เมืองแอสคราและทุ่งข้าวโพดอันอุดมสมบูรณ์เป็นบ้านเกิดของเขา แต่เมื่อความตายมาเยือน ดินแดนของชาวมินยันที่ขับรถม้ากลับมีกระดูกของเฮเซียดอยู่ ซึ่งชื่อเสียงของเขานั้นยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาผู้คนที่ถูกตัดสินโดยการทดสอบไหวพริบ'

มากพอสำหรับเฮเซียด แต่โฮเมอร์ หลังจากที่พ่ายแพ้ เขาก็เดินทางไปทั่วทุกหนทุกแห่งเพื่ออ่านบทกวีของเขา และก่อนอื่นเลยคือบทกวีธีเบอิสซึ่งเริ่มต้นที่เจ็ดพันบท โดยเริ่มด้วยว่า "เทพธิดา จงร้องเพลงเกี่ยวกับอาร์โกสที่แห้งแล้งซึ่งกษัตริย์มาจาก..." จากนั้นจึงอ่านบทกวีเอปิโกนีซึ่งเริ่มต้นที่เจ็ดพันบท โดยเริ่มด้วยว่า "และตอนนี้ มิวส์ เรามาเริ่มร้องเพลงเกี่ยวกับมนุษย์ในยุคหลังกันเถอะ" เพราะบางคนบอกว่าบทกวีเหล่านี้ก็เป็นผลงานของโฮเมอร์เช่นกัน ตอนนี้ ซานทัสและกอร์กัส ลูกชายของกษัตริย์ไมดาส ได้ยินบทกวีของเขาและเชิญให้เขาแต่งคำจารึกบนหลุมฝังศพของบิดาของพวกเขา ซึ่งมีรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของหญิงสาวที่คร่ำครวญถึงการตายของไมดาส เขาเขียนบรรทัดต่อไปนี้:

“ข้าพเจ้าเป็นหญิงสาวที่ทำด้วยทองแดงและนั่งอยู่บนหลุมศพของไมดาส ขณะที่น้ำไหล ต้นไม้สูงแตกใบ แม่น้ำท่วม และทะเลแตกบนฝั่ง ขณะที่ดวงอาทิตย์ขึ้นและส่องแสง และพระจันทร์สว่างจ้ายังคงอยู่บนหลุมศพที่น่าเศร้าโศกนี้ ข้าพเจ้าบอกผู้สัญจรไปมาว่าไมดาสถูกฝังอยู่ที่นี่”

สำหรับบทกวีเหล่านี้ พวกเขาจึงมอบชามเงินให้แก่เขา ซึ่งเขาได้อุทิศให้กับเทพอะพอลโลที่เมืองเดลฟี พร้อมด้วยจารึกดังนี้: 'ท่านลอร์ดฟีบัส ข้าพเจ้า โฮเมอร์ ได้มอบของขวัญอันประเสริฐให้แก่ท่าน เนื่องจากความฉลาดที่ข้าพเจ้ามีต่อท่าน ข้าพเจ้าได้มอบชื่อเสียงให้แก่ท่านบ้างหรือไม่'

หลังจากนั้น เขาได้ประพันธ์โอดีสซีเป็นจำนวน 12,000 บท โดยก่อนหน้านี้เขาได้ประพันธ์อีเลียดเป็นจำนวน 15,500 บท3705บท จากเดลฟี ดังที่เราทราบกันดี เขาเดินทางไปเอเธนส์และได้รับการต้อนรับจากเมดอน กษัตริย์แห่งเอเธนส์ และเมื่อวันหนึ่งในห้องประชุมสภาซึ่งอากาศหนาวเย็นและมีไฟกำลังลุกไหม้อยู่ เขาก็เขียนข้อความต่อไปนี้:

“เด็กๆ เป็นมงกุฎของผู้ชาย เป็นหอคอยของเมือง ม้าเป็นเครื่องประดับของที่ราบ และเรือในทะเล การได้เห็นประชาชนนั่งรวมกันในที่ประชุมก็เป็นสิ่งที่ดี แต่บ้านเรือนจะดูมีค่ามากขึ้นเมื่อถูกไฟลุกโชนเมื่อลูกชายของโครนอสส่งหิมะลงมา”

จากเอเธนส์ เขาเดินทางต่อไปยังเมืองโครินธ์ ซึ่งเขาขับร้องเพลงบางท่อนและได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยม ต่อมา เขาเดินทางไปยังเมืองอาร์โกส และอ่านบทกวีจากอีเลียด ดังนี้ :

'บุตรชายของชาวเอเคียนที่ยึดครองอาร์โกสและไทรินส์ที่มีกำแพงล้อมรอบ และเฮอร์ไมโอนีและอาซิเนซึ่งตั้งอยู่ริมอ่าวลึก และโทรเซน ไอโอเนส เอพิเดารุสที่ปกคลุมไปด้วยเถาองุ่น และเกาะเอจินา และเมเซส เหล่านี้ติดตามไดโอมีดีส บุตรชายของไทเดียสผู้มีเสียงอันทรงพลัง ซึ่งมีวิญญาณของบิดาของเขาซึ่งเป็นบุตรชายของโอเอเนียส และสเตเนลัส บุตรชายที่รักของคาปาเนียสผู้โด่งดัง และพร้อมกับทั้งสองคนนี้ มีผู้นำคนที่สามไปด้วย คือ ยูริพิลัส บุรุษผู้เหมือนเทพเจ้า บุตรชายของลอร์ดเมซิสเทอุส ซึ่งมาจากทาลาอุส แต่ไดโอมีดีสผู้มีเสียงอันทรงพลังเป็นผู้นำหลักของพวกเขา คนเหล่านี้มีเรือสีดำแปดสิบลำซึ่งประกอบไปด้วยทหารระยะไกลที่ชำนาญในการรบ ชาวอาร์โกสสวมเสื้อขนสัตว์ลินิน ซึ่งเปรียบเสมือนไม้เสียบที่ใช้ในการรบ' 3706

การยกย่องเผ่าพันธุ์ของพวกเขาโดยกวีที่มีชื่อเสียงที่สุดทำให้ชาวอาร์ไกฟ์ชั้นนำพอใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาจึงตอบแทนเขาด้วยของขวัญราคาแพงและตั้งรูปปั้นทองเหลืองให้เขา พร้อมทั้งออกคำสั่งให้ถวายเครื่องบูชาแก่โฮเมอร์ทุกวัน ทุกเดือน และทุกปี และให้ส่งเครื่องบูชาไปที่เกาะคิออสทุกๆ ห้าปี นี่คือจารึกที่พวกเขาสลักไว้บนรูปปั้นของเขา:

“นี่คือโฮเมอร์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งใช้เสียงอันไพเราะของเขาเพื่อยกย่องชาวกรีกผู้ภาคภูมิใจทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวอาร์ไกฟ์ที่ทำลายกำแพงเมืองทรอยที่เทพเจ้าสร้างขึ้นเพื่อแก้แค้นเฮเลนผู้มีผมสีสวย ด้วยเหตุนี้ ชาวเมืองใหญ่จึงตั้งรูปปั้นของเขาไว้ที่นี่และรับใช้เขาด้วยเกียรติของเหล่าเทพเจ้าอมตะ”

หลังจากที่เขาอยู่ที่อาร์โกสได้ระยะหนึ่ง เขาก็ข้ามไปยังเดโลสเพื่อเข้าร่วมการประชุมใหญ่ และที่นั่น เขายืนอยู่บนแท่นเขาสัตว์และท่องบทเพลง สรรเสริญอพอลโล 3707ซึ่งเริ่มต้นด้วย: "ข้าพเจ้าจะจดจำและไม่ลืมอพอลโลผู้ยิงระยะไกล" เมื่อบทเพลงสรรเสริญจบลง ชาวไอโอเนียนก็แต่งตั้งให้เขาเป็นพลเมืองของรัฐต่างๆ ของตน และชาวดีเลียนก็เขียนบทกวีนี้บนแผ่นหินสีขาวและอุทิศให้กับวิหารอาร์เทมิส กวีได้ล่องเรือไปยังอีออสหลังจากการประชุมสิ้นสุดลง เพื่อไปสมทบกับครีโอฟิลัส และอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งช่วง โดยตอนนี้เขาแก่แล้ว และเล่ากันว่าขณะที่เขานั่งอยู่ริมทะเล เขาได้ถามเด็กชายบางคนที่กำลังเดินทางกลับจากการจับปลาว่า:

“ท่านผู้ล่าเหยื่อใต้ท้องทะเลลึก พวกเราจับอะไรได้บ้างหรือไม่?”

ตอบกลับไปว่า:

“ทุกสิ่งที่เราจับได้เราก็ละทิ้ง และทุกสิ่งที่เราไม่ได้จับได้เราก็ขนเอาไป”

โฮเมอร์ไม่เข้าใจคำตอบนี้และถามว่าพวกเขาหมายความว่าอย่างไร พวกเขาจึงอธิบายว่าพวกเขาไม่ได้จับอะไรจากการตกปลาเลย แต่ได้จับเหาได้ และเหาที่พวกเขาจับได้ก็ทิ้งไว้ แต่เอาเหาที่พวกเขาจับไม่ได้ติดตัวไปด้วย โฮเมอร์จึงนึกถึงคำทำนายนั้นและเมื่อรู้ว่าชีวิตของเขากำลังจะสิ้นสุดลง เขาก็แต่งคำไว้อาลัยของตนเอง ขณะที่เขากำลังจะออกจากที่นั่น เขาลื่นล้มในที่ที่เป็นดินเหนียวและล้มลงด้านข้าง และว่ากันว่าเขาเสียชีวิตในวันที่สามหลังจากนั้น เขาถูกฝังที่เมืองอีออส และนี่คือคำไว้อาลัยของเขา:

'ที่นี่แผ่นดินโลกปกคลุมศีรษะอันศักดิ์สิทธิ์ของโฮเมอร์ผู้เป็นเทพผู้เชิดชูวีรบุรุษ'

---

บทกวีที่สมบูรณ์เพียงบทเดียวของกลุ่มลำดับวงศ์ตระกูลคือ Theogony ซึ่งติดตามการสืบเชื้อสายและความผันผวนของครอบครัวของเหล่าทวยเทพตั้งแต่จุดเริ่มต้นของสิ่งต่างๆ เช่นเดียวกับ Works and Days บทกวีนี้ไม่มีโครงเรื่องที่น่าตื่นเต้น แต่หลักการที่เชื่อมโยงกันนั้นชัดเจนและเรียบง่าย เหล่าทวยเทพถูกจำแนกตามลำดับเวลา ทันทีที่มีการจัดทำรายการรุ่นใดรุ่นหนึ่ง กวีก็จะให้รายละเอียดเกี่ยวกับลูกหลานของสมาชิกแต่ละคนในรุ่นนั้น

บรรทัดแรก ซึ่งมีอย่างน้อยสามบทนำที่แตกต่างกัน จะมีการแนะนำสิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์สามชนิด ได้แก่ Chaos, Earth และ Eros ซึ่งมีอิทธิพลในการสืบพันธุ์ที่ไม่แน่นอน ในจำนวนนี้ โลกสร้างสวรรค์ซึ่งมีไททัน ไซคลอปส์ และยักษ์ร้อยมือให้ ไททันถูกกดขี่โดยพ่อของพวกเขา จึงก่อกบฏต่อยุยงของโลกภายใต้การนำของโครนอส และผลที่ตามมาคือ สวรรค์และโลกถูกแยกออกจากกัน และโครนอสก็ปกครองจักรวาล โครนอสรู้ว่าเขาถูกกำหนดให้ถูกลูกคนหนึ่งครอบงำ จึงกลืนลูกๆ ของเขาไปทีละคนตั้งแต่เกิด จนกระทั่งซูสได้รับการช่วยชีวิตโดยรีอา และเติบโตขึ้นและเอาชนะโครนอสในการต่อสู้บางอย่างที่ไม่ได้มีการบรรยายไว้ โครนอสถูกบังคับให้อาเจียนลูกๆ ที่เขากลืนลงไป และเด็กๆ เหล่านี้ร่วมกับซูสได้แบ่งจักรวาลระหว่างพวกเขา เหมือนเป็นที่ดินของมนุษย์ เหตุการณ์สองเหตุการณ์บ่งบอกถึงการครองราชย์ช่วงต้นของซูส คือสงครามกับไททันและการโค่นล้มไทโฟอัส และเนื่องจากซูสยังคงครองราชย์อยู่ กวีจึงทำได้เพียงให้รายชื่อเทพเจ้าที่เทพธิดาต่างๆ ถือกำเนิดแก่ซูส

หลังจากนั้น แคตตาล็อกที่เหมาะสมคือชุดลำดับวงศ์ตระกูลที่ติดตามเผ่าพันธุ์กรีก (หรือผู้คนและครอบครัวที่สำคัญกว่า) จากบรรพบุรุษร่วมกัน เหตุผลที่ผู้หญิงมีความโดดเด่นมากนั้นชัดเจน เนื่องจากครอบครัวและชนเผ่าส่วนใหญ่อ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากพระเจ้า เบาะแสเดียวที่ปลอดภัยเกี่ยวกับต้นกำเนิดของพวกเขาคือผ่านผู้หญิงมนุษย์ที่พระเจ้ารัก

การวิเคราะห์ต่อไปนี้: Deucalion และ Pyrrha ถือกำเนิดจาก Prometheus และ Pronoia ซึ่งเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากน้ำท่วมโลก โดยมีลูกชายชื่อ Hellen (ส่วนที่ 1) ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์กรีกทั้งหมด Magnes และ Macedon ถือกำเนิดจากลูกสาวของ Deucalion ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของชาว Magnesian และ Macedonian ซึ่งได้รับการแสดงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับสายเลือดกรีกที่แท้จริง Hellen มีลูกชายสามคนคือ Dorus, Xuthus และ Aeolus ซึ่งเป็นพ่อแม่ของเผ่าพันธุ์ Dorian, Ionic และ Aeolian และลูกหลานของพวกเขาก็ได้รับการระบุรายละเอียดแล้ว ในกรณีหนึ่ง สามารถสืบหาส่วนที่มีลักษณะเฉพาะได้อย่างมากจากชิ้นส่วนและข้อสังเกตที่มีอยู่: Salmoneus ลูกชายของ Aeolus มีลูกสาวชื่อ Tyro ซึ่งให้กำเนิดลูกชายสองคนแก่ Poseidon คือ Pelias และ Neleus; กษัตริย์แห่งไพลอสซึ่งเป็นคนหลังปฏิเสธที่จะชำระล้างร่างกายของเฮราคลีสเพราะฆ่าอิฟิทัส หลังจากนั้นเฮราคลีสจึงโจมตีและปล้นสะดมไพลอส โดยสังหารบุตรชายคนอื่นๆ ของเนเลอุส เพอริคลีเมนัส ซึ่งมีพลังในการเปลี่ยนตัวเองเป็นรูปร่างต่างๆ จากการสังหารครั้งนี้ มีเพียงเนเลอุสเท่านั้นที่รอดตาย 

II. เทววิทยา

(ll. 1-25) ขอให้เราเริ่มร้องเพลงจากมิวส์แห่งเฮลิโคเนียน ผู้ถือภูเขาเฮลิโคนอันยิ่งใหญ่และศักดิ์สิทธิ์ และเต้นรำด้วยเท้าอันนุ่มนวลรอบ ๆ บ่อน้ำพุสีน้ำเงินเข้มและแท่นบูชาของโอรสผู้ยิ่งใหญ่แห่งโครนอส และเมื่อพวกเขาได้ชำระล้างร่างกายอันอ่อนโยนของพวกเขาในเพอร์เมสซัสหรือในบ่อน้ำพุแห่งม้าหรือโอลเมอุสแล้ว ก็จะเต้นรำอย่างงดงามและงดงามบนภูเขาเฮลิโคนที่สูงที่สุดและเคลื่อนไหวด้วยเท้าที่แข็งแรง จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางไปในยามราตรี สวมผ้าคลุมหน้าด้วยหมอกหนา และร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะ สรรเสริญซูส ผู้ถือโล่และราชินีเฮร่าแห่งอาร์โกสที่เดินบนรองเท้าแตะทองคำ และสรรเสริญเอเธน่าผู้มีดวงตาสดใส และฟีบัส อพอลโล และอาร์เทมิสผู้ชื่นชอบลูกศร และโพไซดอน ผู้ถือโล่ดินผู้เขย่าโลก และธีมิสผู้เคารพ และอโฟรไดท์ที่มองแวบเดียวและฮีบีผู้มีมงกุฎทองคำ และไดโอนีที่งดงาม ลีโต ไอเพทัส และโครนอส ที่ปรึกษาเจ้าเล่ห์ อีออสและเฮลิอัสผู้ยิ่งใหญ่และเซเลนีที่สดใส โลกด้วยเช่นกัน และโอเชียนัสผู้ยิ่งใหญ่ และราตรีอันมืดมิด และเผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าผู้เป็นอมตะทั้งหมดที่อยู่ชั่วนิรันดร์ แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พวกเขาก็สอนบทเพลงอันไพเราะแก่เฮเซียด ขณะที่เขากำลังเลี้ยงลูกแกะของเขาอยู่ภายใต้การดูแลของเฮลิคอนผู้ศักดิ์สิทธิ์ และคำนี้บรรดาเทพธิดาพูดกับฉันก่อนเป็นอันดับแรก—เหล่ามิวส์แห่งโอลิมปัส ธิดาของซูส ผู้ถือโล่พิทักษ์:

(ลก. 26-28) “เราเป็นพวกเลี้ยงแกะในถิ่นทุรกันดาร เป็นคนน่าละอาย เป็นคนท้องอ่อนๆ เรารู้จักพูดเรื่องเท็จมากมายราวกับว่าเป็นเรื่องจริง แต่เรารู้ว่าเมื่อเราต้องการพูด เราก็รู้ว่าจะพูดเรื่องจริงได้อย่างไร”

(ll. 29-35) ธิดาของซุสผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีเสียงไพเราะได้กล่าวเช่นนั้น และพวกเธอได้เด็ดไม้มาให้ฉัน เป็นกิ่งลอเรลที่แข็งแรง เป็นสิ่งมหัศจรรย์ และเป่าลมหายใจอันศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในตัวฉัน เพื่อเฉลิมฉลองสิ่งที่จะเกิดขึ้นและสิ่งที่เคยมีมาก่อน และพวกเธอได้สั่งให้ฉันร้องเพลงเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ของเหล่าเทพผู้ได้รับพรซึ่งคงอยู่ชั่วนิรันดร์ แต่จะร้องเพลงเกี่ยวกับตนเองทั้งก่อนและหลัง แต่ทำไมทั้งหมดนี้ถึงเกี่ยวกับไม้โอ๊คหรือหิน? 1602

(ll. 36-52) มาเริ่มกันด้วยมิวส์ผู้ขับขานบทเพลงที่ขับขานบทเพลงเพื่อสรรเสริญดวงวิญญาณอันยิ่งใหญ่ของซุส บิดาของพวกเขาในโอลิมปัส โดยเล่าถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นและจะเกิดขึ้นในอนาคต และเรื่องราวต่างๆ ในอดีตกาลด้วยเสียงที่พร้อมเพรียงกัน เสียงอันไพเราะดังออกมาจากริมฝีปากของพวกเขาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย และบ้านของซุส บิดาของพวกเขาซึ่งเป็นผู้ขับร้องเสียงดังก็ยินดีกับเสียงที่ดังเหมือนดอกลิลลี่ของเหล่าเทพธิดาที่แผ่ขยายออกไป และยอดเขาแห่งโอลิมปัสที่ปกคลุมไปด้วยหิมะก็ดังกึกก้อง และบ้านของเหล่าอมตะ และพวกเขาเปล่งเสียงอมตะของตนออกมา ร้องเพลงเพื่อเฉลิมฉลองเผ่าพันธุ์ที่น่าเคารพของเหล่าเทพเจ้าตั้งแต่แรกเริ่ม ผู้ที่โลกและสวรรค์กว้างใหญ่ให้กำเนิด และเหล่าเทพเจ้าที่เกิดมาจากเหล่าเทพเจ้าเหล่านี้ ผู้ให้สิ่งดีๆ จากนั้น เทพธิดาก็ร้องเพลงเกี่ยวกับซุส บิดาของเหล่าเทพเจ้าและมนุษย์ ขณะที่พวกเขาเริ่มต้นและสิ้นสุดการขับขานบทเพลงว่า ซุสเป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาเหล่าเทพเจ้าและทรงอำนาจสูงสุดเพียงใด และอีกครั้งพวกเขาสวดบทสวดเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์มนุษย์และยักษ์ผู้แข็งแกร่ง และทำให้หัวใจของซูสในโอลิมปัสชื่นบาน พวกเธอคือมิวส์แห่งโอลิมปัส ลูกสาวของซูส ผู้ถือโล่

(53-74) ในเปียเรีย มีมเนโมซิเน (ความทรงจำ) ซึ่งครองราชย์เหนือเนินเขาแห่งเอลูเธอร์ เป็นหนึ่งเดียวกับบิดา บุตรของโครนอส ลืมเรื่องร้ายๆ และพักผ่อนจากความเศร้าโศก ซูสผู้ชาญฉลาดนอนกับเธอเป็นเวลาเก้าคืน โดยเข้าไปในเตียงศักดิ์สิทธิ์ของเธอซึ่งห่างไกลจากเหล่าอมตะ และเมื่อหนึ่งปีผ่านไปและฤดูกาลต่างๆ หมุนเวียนมา เดือนต่างๆ ผ่านไป และหลายวันผ่านไป เธอให้กำเนิดธิดาเก้าคน ล้วนมีจิตใจเดียวกัน ใจของพวกเธอมุ่งมั่นกับเพลงและวิญญาณของพวกเธอเป็นอิสระจากความกังวล อยู่ไม่ไกลจากยอดเขาโอลิมปัสที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ มีสถานที่เต้นรำที่สดใสและบ้านที่สวยงาม และข้างๆ พวกเขา เกรซและฮิเมรัส (ความปรารถนา) อาศัยอยู่ด้วยความปิติ พวกเธอเปล่งเสียงที่ไพเราะผ่านริมฝีปาก ร้องเพลงกฎแห่งทุกสิ่งและวิถีอันดีงามของเหล่าอมตะ เปล่งเสียงที่ไพเราะของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็เดินทางไปยังโอลิมปัสด้วยความยินดีในเสียงอันไพเราะของพวกเขาพร้อมกับบทเพลงอันไพเราะ แผ่นดินอันมืดมิดก็กึกก้องรอบตัวพวกเขาขณะที่พวกเขาสวดภาวนา และเสียงอันไพเราะก็ดังขึ้นใต้เท้าของพวกเขาขณะที่พวกเขาเดินไปหาบิดาของพวกเขา และพระองค์ก็ทรงครองราชย์อยู่บนสวรรค์ ทรงถือสายฟ้าและสายฟ้าที่ส่องแสงอยู่ เมื่อพระองค์ทรงเอาชนะโครนอสบิดาของพระองค์ด้วยพลังอำนาจ และพระองค์ก็ทรงแบ่งส่วนของพวกเขาให้กับเหล่าอมตะอย่างยุติธรรม และทรงประกาศสิทธิพิเศษของพวกเขา

(ll. 75-103) ดังนั้น เหล่ามิวส์ที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัสจึงร้องเพลงเหล่านี้ ลูกสาวเก้าคนที่เกิดจากซุสผู้ยิ่งใหญ่ ได้แก่ คลีโอ ยูเทอร์เป ทาเลีย เมลโพมีน เทอร์ปซิโคเร เอราโต โพลีฮิมเนีย ยูเรเนีย และคาลลิโอเป1603ซึ่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด เพราะเธอเอาใจใส่เจ้าชายที่น่าเคารพ เจ้าชายผู้ใดก็ตามที่ได้รับอาหารจากสวรรค์ซึ่งเป็นธิดาของซุสผู้ยิ่งใหญ่ก็ให้เกียรติ และเห็นเขาตั้งแต่เขาเกิด พวกเขาจะเทน้ำค้างหวานลงบนลิ้นของเขา และจากริมฝีปากของเขา ถ้อยคำอันไพเราะก็ไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา ผู้คนทั้งหมดมองไปที่เขา ขณะที่เขากำลังตัดสินปัญหาด้วยความยุติธรรม และเขาพูดอย่างแน่วแน่ว่าในไม่ช้าก็จะยุติการทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ด้วยสติปัญญา เพราะดังนั้น จึงมีเจ้าชายที่ฉลาดในหัวใจ เพราะเมื่อผู้คนหลงผิดในที่ประชุม พวกเขาก็แก้ไขเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย โดยโน้มน้าวพวกเขาด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน และเมื่อเขาผ่านการชุมนุม พวกเขาก็ทักทายเขาด้วยความเคารพอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นพระเจ้า และเขาโดดเด่นท่ามกลางผู้คนที่รวมตัวกัน นั่นคือของขวัญศักดิ์สิทธิ์ที่มิวส์มอบให้กับมนุษย์ เพราะมิวส์และอพอลโลผู้มองการณ์ไกลทำให้มีนักร้องและนักเล่นพิณบนโลก แต่เจ้าชายมาจากซูส และผู้ที่มิวส์รักจะมีความสุข คำพูดที่ไพเราะไหลออกมาจากปากของเขา แม้ว่ามนุษย์จะมีความทุกข์และความเศร้าโศกในจิตใจที่เพิ่งทุกข์ระทมและมีชีวิตอยู่ในความหวาดกลัวเพราะหัวใจของเขาทุกข์ แต่เมื่อนักร้องซึ่งเป็นคนรับใช้ของมิวส์สวดบทสวดเกี่ยวกับการกระทำอันรุ่งโรจน์ของมนุษย์ในสมัยโบราณและเทพเจ้าผู้ได้รับพรที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัส เขาก็ลืมความหนักใจของตนเองทันทีและไม่จดจำความเศร้าโศกของตนเลย แต่ของขวัญจากเหล่าเทพธิดาทำให้เขาหันหลังให้กับสิ่งเหล่านี้ในไม่ช้า

(ll. 104-115) สรรเสริญ ลูกหลานของซุส จงร้องเพลงอันไพเราะและเฉลิมฉลองเผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าเทพอมตะที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์ เหล่าเทพที่ถือกำเนิดจากดินและสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาวและราตรีอันมืดมิดและเหล่าเทพที่ทะเลอันเค็มจัด จงเล่าให้ฟังว่าในครั้งแรกนั้น เทพเจ้าและแผ่นดินถือกำเนิดขึ้นอย่างไร และแม่น้ำและทะเลอันกว้างใหญ่ที่มีคลื่นซัดโหมกระหน่ำ และดวงดาวที่ส่องประกาย และสวรรค์อันกว้างใหญ่เบื้องบน และเทพเจ้าที่ถือกำเนิดจากพวกเขา ผู้ให้สิ่งดีๆ และวิธีที่พวกเขาแบ่งทรัพย์สมบัติของพวกเขา และวิธีที่พวกเขาแบ่งปันเกียรติยศของพวกเขาในหมู่พวกเขา และวิธีที่พวกเขาได้โอลิมปัสที่พับหลายทบในตอนแรก สิ่งเหล่านี้จงบอกแก่ฉันตั้งแต่แรกเริ่ม เหล่ามิวส์ที่อาศัยอยู่ในบ้านของโอลิมปัส และบอกฉันว่าใครเป็นคนแรกในพวกเขา

(ll. 116-138) แท้จริงแล้วในตอนแรกความโกลาหลเกิดขึ้น แต่ต่อมาโลกที่กว้างใหญ่ก็เป็นรากฐานที่มั่นคงเสมอมาของบรรดาผู้เป็นอมตะ 1604ผู้ที่ครอบครองยอดเขาโอลิมปัสที่ปกคลุมด้วยหิมะ และทาร์ทารัสที่มืดมิดในส่วนลึกของโลกที่มีเส้นทางกว้างใหญ่ และเอรอส (ความรัก) ที่งดงามที่สุดในบรรดาเทพเจ้าที่ไม่มีวันตาย ซึ่งทำให้แขนขาสั่นไหวและเอาชนะจิตใจและคำแนะนำอันชาญฉลาดของเทพเจ้าทั้งหมดและมนุษย์ทุกคนภายในนั้นได้ จากความโกลาหลจึงเกิดเอเรบัสและราตรีสีดำ แต่จากราตรีกลับเกิดเอเธอร์และกลางวัน ซึ่งเธอตั้งครรภ์และให้กำเนิดพวกเขาจากการรวมกันในความรักกับเอเรบัส และโลกก็กลายเป็นสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาวซึ่งเท่าเทียมกับเธอ เพื่อปกคลุมเธอทุกด้าน และเพื่อเป็นที่พำนักที่มั่นคงเสมอมาสำหรับเหล่าเทพเจ้าผู้ได้รับพร และเธอได้ให้กำเนิดเนินเขาที่ยาวไกล ซึ่งเป็นที่พำนักอันสง่างามของเทพธิดา-นางไม้ที่อาศัยอยู่ท่ามกลางหุบเขาของเนินเขา นางแบกรับความลึกอันไร้ผลด้วยคลื่นอันโหมกระหน่ำของพอนทัสซึ่งไม่มีความรักอันแสนหวาน แต่หลังจากนั้นนางก็ได้นอนกับสวรรค์และโอเชียนัส โคเอียส คริอุส ไฮเปอเรียน ไอเอเพทัส เธีย รีอา ธีมิส มเนโมซีน ฟีบีสวมมงกุฎทองและทีทิสผู้สวยงาม หลังจากนั้น โครนอสก็ถือกำเนิดขึ้น บุตรที่เจ้าเล่ห์ เป็นคนสุดท้อง และร้ายกาจที่สุดในบรรดาบุตรของนาง และเขาเกลียดพ่อที่เจ้าชู้ของเขา

(ll. 139-146) และอีกครั้งหนึ่ง นางก็แบกรับร่างของไซคลอปส์ ผู้มีจิตวิญญาณที่เผด็จการ บรอนเตส สเตอโรเปส และอาร์เจสผู้มีใจดื้อรั้น1606ผู้ซึ่งมอบสายฟ้าให้ซุสและสร้างสายฟ้า พวกมันก็เหมือนกับเทพเจ้าทุกประการ แต่มีตาข้างเดียวที่ตั้งอยู่กลางหน้าผาก และพวกมันได้รับฉายาว่าไซคลอปส์ (ตาเป็นทรงกลม) เพราะมีตาเป็นทรงกลมข้างหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณหน้าผาก ความแข็งแกร่ง ความแข็งแกร่ง และฝีมืออยู่ในผลงานของพวกมัน

(ล. 147-163) และอีกสามคนก็เกิดมาจากโลกและสวรรค์ พวกเขายิ่งใหญ่และกล้าหาญเกินกว่าจะบรรยายได้ ได้แก่ คอตตัส บริอารีออส และไจส์ เด็กๆ ที่อวดดี มีแขนร้อยแขนโผล่ออกมาจากไหล่ของพวกเขา ซึ่งไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และแต่ละคนมีหัวห้าสิบหัวบนไหล่ด้วยแขนที่แข็งแรง และความแข็งแกร่งที่ดื้อรั้นซึ่งอยู่ในร่างใหญ่ของพวกเขานั้นไม่อาจต้านทานได้ เพราะในบรรดาเด็กๆ ทั้งหมดที่เกิดมาจากโลกและสวรรค์ พวกนี้น่ากลัวที่สุด และพวกเขาถูกพ่อของพวกเขาเกลียดชังมาตั้งแต่แรก

และเขาเคยซ่อนพวกเขาทั้งหมดไว้ในที่ลับบนโลกทันทีที่แต่ละคนเกิดมา และไม่ต้องการให้พวกเขาขึ้นมาสู่แสงสว่าง และสวรรค์ก็ชื่นชมยินดีในความชั่วร้ายของเขา แต่โลกอันกว้างใหญ่ก็คร่ำครวญอยู่ภายใน เพราะถูกจำกัด และเธอจึงสร้างองค์ประกอบของหินเหล็กไฟสีเทาและก่อเป็นเคียวขนาดใหญ่ และบอกแผนการของเธอให้ลูกชายที่รักของเธอฟัง และเธอพูดพลางส่งเสียงเชียร์พวกเขา ในขณะที่เธอรู้สึกหงุดหงิดในใจของเธอ

(ล. 164-166) “ลูกๆ ของฉัน ที่เกิดจากพ่อผู้เป็นคนบาป ถ้าลูกจะเชื่อฟังฉัน เราก็จะลงโทษความโกรธแค้นที่ชั่วร้ายของพ่อของคุณ เพราะว่าเขาคิดจะทำสิ่งน่าละอายเป็นอันดับแรก”

(ล. 167-169) นางจึงกล่าวเช่นนั้น แต่ทุกคนต่างก็กลัว และไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมาเลย แต่โครนอสผู้ยิ่งใหญ่เจ้าเล่ห์กลับมีใจกล้าและตอบมารดาผู้เป็นที่รักของเขาว่า

(ล. 170-172) ‘แม่ครับ ผมจะรับทำสิ่งนี้ เพราะผมไม่นับถือบิดาของเราผู้มีชื่อเสียงที่ไม่ดี เพราะท่านคิดจะทำสิ่งน่าละอายเป็นอันดับแรก’

(ล. 173-175) ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า และแผ่นดินอันกว้างใหญ่ก็ชื่นชมยินดีอย่างยิ่งในจิตวิญญาณ และจึงวางและซ่อนเขาไว้ในที่ซุ่มโจมตี และได้วางเคียวอันแหลมคมไว้ในมือเขา และเปิดเผยแผนการทั้งหมดให้เขาเห็น

(ล.176-206) แล้วสวรรค์ก็มาเยือนพร้อมกับนำพาความมืดมัวมาด้วย และเขาก็ได้นอนแผ่หราอยู่บนโลกและแผ่ร่างของเขาออกเต็มที่ 1607

จากนั้นลูกชายก็ยื่นมือซ้ายออกจากที่ซุ่มโจมตี และหยิบเคียวยาวขนาดใหญ่ที่มีฟันแหลมคมในมือขวา แล้วตัดอวัยวะของพ่อของเขาออกอย่างรวดเร็ว แล้วโยนมันทิ้งไปข้างหลังเขา และอวัยวะเหล่านั้นก็หลุดจากมือของเขาไปอย่างไม่น่าเสียดาย เพราะเลือดหยดลงมาบนพื้นโลก และเมื่อฤดูกาลหมุนเวียนไป เธอแบกรับเอรินเยสผู้แข็งแกร่งและยักษ์ตัวใหญ่ในชุดเกราะแวววาว ถือหอกยาวในมือและนางไม้ที่พวกเขาเรียกว่าเมเลีย1608ทั่วทั้งพื้นพิภพอันไร้ขอบเขต และทันทีที่เขาตัดอวัยวะเหล่านั้นออกด้วยหินเหล็กไฟและโยนมันออกจากแผ่นดินลงในทะเลที่คลื่นซัด พวกมันก็ถูกพัดหายไปในแม่น้ำสายใหญ่เป็นเวลานาน และฟองสีขาวกระจายอยู่รอบๆ พวกมันจากเนื้อหนังอมตะ และมีหญิงสาวคนหนึ่งเติบโตในนั้น ในตอนแรกนางได้เข้าใกล้ไซเธราอันศักดิ์สิทธิ์ และจากที่นั่น ต่อมานางได้มาถึงไซปรัสที่ล้อมรอบด้วยทะเล และได้เกิดเป็นเทพีที่น่าเกรงขามและงดงาม และมีหญ้าขึ้นปกคลุมใต้ฝ่าพระบาทที่งดงามของนาง เหล่าเทพและมนุษย์ของนางเรียกเทพีอโฟรไดต์ว่าเทพีแห่งฟองสบู่และไซเธเรียผู้มีมงกุฎอันมั่งคั่ง เพราะนางเติบโตขึ้นท่ามกลางฟองสบู่ และเรียกไซเธเรียว่าเทพีแห่งไซเธรา และเรียกไซโพรเจเนสว่าเทพีแห่งไซปรัสที่มีคลื่นลมแรง และเรียกฟิลอเมดีสว่าเทพีแห่งไซปรัสที่พลิ้วไหว และเรียกเอรอสและดีไซร์ผู้สวยงามว่าเทพแห่งไซปรัสที่มาจากสมาชิกต่างๆ และเอรอสและดีไซร์ผู้สวยงามก็ติดตามนางไปตั้งแต่นางเกิด และเมื่อนางเข้าไปในที่ชุมนุมของเหล่าเทพ เกียรติยศนี้นางได้รับมาตั้งแต่แรกเริ่ม และนี่คือส่วนแบ่งที่นางได้รับท่ามกลางมนุษย์และเหล่าเทพอมตะ เสียงกระซิบของสาวๆ รอยยิ้มและการหลอกลวงด้วยความยินดี ความรัก และความกรุณา

(วรรค 207-210) แต่บรรดาบุตรที่พระองค์ให้กำเนิดเองเหล่านี้ ต่างก็เคยเรียกเหล่าไททัน (ผู้กลั่น) เพื่อตำหนิ เพราะพระองค์ตรัสว่าพวกเขากลั่นแกล้งและกระทำการอันน่ากลัวอย่างโอ้อวด และการแก้แค้นสำหรับเรื่องนี้จะตามมาภายหลัง

(ll. 211-225) และราตรีก็แบกรับชะตากรรมอันน่าสะพรึงกลัว ชะตากรรมอันดำมืด และความตาย และเธอแบกรับการหลับใหลและเผ่าแห่งความฝัน และอีกครั้งที่เทพธิดาแห่งราตรีอันมืดมิด แม้ว่าเธอจะไม่ได้นอนเลยก็ตาม แต่เธอก็แบกรับคำตำหนิและความทุกข์ทรมานอันเจ็บปวด และเฮสเพอริเดสที่ปกป้องแอปเปิ้ลสีทองอันอุดมสมบูรณ์และต้นไม้ที่ให้ผลเหนือมหาสมุทรอันรุ่งโรจน์ นอกจากนี้ เธอยังแบกรับชะตากรรมและชะตากรรมที่แก้แค้นอย่างโหดร้าย โคลโธ ลาเคซิส และอาโทรพอส 1610ซึ่งมอบทั้งความชั่วร้ายและสิ่งดีๆ ให้กับมนุษย์ตั้งแต่เกิด และพวกเธอยังไล่ตามการล่วงละเมิดของมนุษย์และเทพเจ้า และเทพธิดาเหล่านี้ไม่เคยหยุดจากความโกรธที่น่ากลัวจนกว่าพวกเขาจะลงโทษผู้ทำบาปด้วยการลงโทษที่รุนแรง นอกจากนี้ ราตรีอันร้ายแรงยังแบกรับเนเมซิส (ความขุ่นเคือง) ที่จะทรมานมนุษย์ และหลังจากเธอแล้ว ก็มีคำหลอกลวง มิตรภาพ อายุที่น่าเกลียดชัง และความขัดแย้งที่ใจร้าย

(ll. 226-232) แต่ความขัดแย้งอันน่าสะพรึงกลัวเผยให้เห็นถึงความเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส ความหลงลืม ความอดอยาก และความโศกเศร้าที่ต้องหลั่งน้ำตา การทะเลาะวิวาท การต่อสู้ การฆ่า การฆ่าคนโดยไม่ได้เจตนา การทะเลาะวิวาท คำพูดโกหก การโต้เถียง การฝ่าฝืนกฎหมาย และความพินาศ ซึ่งล้วนแต่เป็นธรรมชาติเดียวกัน และคำสาบานที่ทำให้มนุษย์ต้องลำบากใจมากที่สุดบนโลกนี้ เมื่อมีใครจงใจสาบานเท็จ

(ll. 233-239) และซีก็ได้ให้กำเนิดเนเรอุส บุตรคนโตของเขา ซึ่งเป็นคนซื่อสัตย์และไม่โกหก และผู้คนต่างเรียกเขาว่าชายชรา เพราะเขาเป็นคนน่าเชื่อถือและอ่อนโยน และไม่ลืมกฎแห่งความถูกต้อง แต่คิดในสิ่งที่ถูกต้องและใจดี และอีกครั้งหนึ่ง เขาได้ทาอูมาสผู้ยิ่งใหญ่และฟอร์ซิสผู้ภาคภูมิใจ ซึ่งผสมพันธุ์กับโลก และเซโตและยูริเบียผู้มีแก้มสวยงาม ซึ่งมีหัวใจที่แข็งกร้าวอยู่ภายใน

(ll. 240-264) และจาก Nereus และ Doris ผู้มีผมดก ธิดาแห่ง Ocean แม่น้ำที่สมบูรณ์แบบ เกิดมาเป็นลูกๆ1611ผ่านช่วงเวลาอันแสนงดงามท่ามกลางเทพธิดา Ploto, Eucratte, Sao, และ Amphitrite, Eudora, Thetis, Galene และ Glauce, Cymothoe, Speo, Thoe และ Halie ที่น่ารัก, Pasithea, Erato, และ Eunice ที่มีแขนสีชมพู, และ Melite ผู้มีพระคุณ, Eulimene, Agaue, Doto, Proto, Pherusa, Dynamene, Nisaea, Actaea, Protomedea, Doris, Panopea และ Galatea ที่สวยงาม และ Hippothoe ที่น่ารัก และ Hipponoe ที่มีแขนสีชมพู และ Cymodoce ผู้ซึ่งร่วมกับ Cymatolege 1612และ Amphitrite สงบคลื่นทะเลหมอกและลมกรรโชกแรงได้อย่างง่ายดาย และ Cymo และ Eione และ Alimede ผู้มีมงกุฎอันร่ำรวย และ Glauconome ที่ชอบหัวเราะ และ Pontoporea, Leagore, Euagore และ Laomedea และ Polynoe และ Autonoe และ Lysianassa และ Euarne ที่มีรูปร่างงดงามและไม่มีตำหนิ และ Psamathe ที่มีรูปร่างน่ารักและ Menippe ศักดิ์สิทธิ์ Neso, Eupompe, Themisto, Pronoe และ Nemertes 1613ซึ่งมีธรรมชาติของบิดาผู้ไม่มีวันตายของเธอ ลูกสาวทั้งห้าสิบคนนี้เกิดมาจาก Nereus ผู้ไม่มีที่ติ ชำนาญในงานฝีมือที่ยอดเยี่ยม

(ll. 265-269) และ Thaumas ได้แต่งงานกับ Electra ธิดาแห่งมหาสมุทรที่น้ำลึก และเธอได้ให้กำเนิดบุตรสาวชื่อ Iris ที่ว่องไว และฮาร์ปี้ขนยาวชื่อ Aello (นกนางแอ่นพายุ) และ Ocypetes (นกนางแอ่นผู้ว่องไว) ทั้งสองบินอย่างรวดเร็วด้วยปีกอันรวดเร็ว พวกมันจึงสามารถบินได้อย่างรวดเร็วตามแรงลมและฝูงนก

(ll 270-294) และอีกครั้ง Ceto ได้ให้กำเนิด Graiae ที่มีแก้มสวยงามแก่ Phorcys ซึ่งเป็นพี่น้องที่มีผมหงอกตั้งแต่เกิด และทั้งเทพและมนุษย์ที่เดินอยู่บนโลกต่างเรียกพวกเขาว่า Graiae, Pemphredo ที่แต่งกายดี และ Enyo ที่สวมชุดสีเหลืองส้ม และ Gorgons ที่อาศัยอยู่เหนือมหาสมุทรอันรุ่งโรจน์ในดินแดนชายแดนทางราตรีที่ซึ่ง Hesperides, Sthenno และ Euryale ผู้มีเสียงใส และ Medusa ที่ต้องประสบชะตากรรมอันน่าสลดใจ เธอเป็นเพียงมนุษย์ แต่ทั้งสองเป็นอมตะและไม่แก่ชรา เธอนอนอยู่กับเธอ ในทุ่งหญ้าอันอ่อนนุ่มท่ามกลางดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ 1614และเมื่อ Perseus ตัดหัวของเธอ Chrysaor ผู้ยิ่งใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นและม้า Pegasus ซึ่งเรียกเช่นนั้นเพราะเขาเกิดใกล้กับน้ำพุ ( pegae ) ของมหาสมุทร และอีกตัวหนึ่งเพราะเขาถือดาบทองคำ ( aor ) อยู่ในมือ บัดนี้เพกาซัสบินจากโลกไปและจากไปจากฝูงแกะและมาหาเหล่าเทพอมตะ เขาอาศัยอยู่ในบ้านของซูสและนำสายฟ้าและฟ้าแลบมาให้แก่ซูสผู้รอบรู้ แต่ครีซาออร์มีความรักต่อคาลลิโรอี ธิดาแห่งมหาสมุทรอันรุ่งโรจน์ และให้กำเนิดเกริโอนีสามหัว เฮอร์คิวลีสผู้ยิ่งใหญ่ของเขาสังหารเอริธีอาที่รัดตัวด้วยวัวที่เดินโซเซในวันนั้นเมื่อเขาต้อนวัวคิ้วกว้างไปยังเมืองทิรินส์ศักดิ์สิทธิ์ และข้ามจุดข้ามมหาสมุทรและฆ่าออร์ธัสและยูริติออนผู้เลี้ยงสัตว์ในที่รกร้างไกลออกไปเหนือมหาสมุทรอันรุ่งโรจน์

(ll. 295-305) และในถ้ำที่เป็นโพรง เธอได้อุ้มสัตว์ประหลาดอีกตัวหนึ่ง ซึ่งไม่อาจต้านทานได้ ไม่ว่าจะสำหรับมนุษย์หรือเทพเจ้าอมตะ แม้แต่เทพธิดาอีคิดนาผู้ดุร้าย ซึ่งเป็นครึ่งหนึ่งของนางไม้ที่มีดวงตาเหลือบมองและแก้มที่สวย และอีกครึ่งหนึ่งเป็นงูขนาดใหญ่ ยิ่งใหญ่และน่ากลัว มีผิวหนังเป็นจุดๆ กินเนื้อดิบๆ ใต้ส่วนลับของโลกศักดิ์สิทธิ์ และที่นั่น เธอมีถ้ำลึกลงไปใต้หินกลวงซึ่งห่างไกลจากเทพเจ้าอมตะและมนุษย์ ที่นั่น เทพเจ้าได้แต่งตั้งบ้านอันรุ่งโรจน์ให้เธออาศัยอยู่ และเธอเฝ้ายามที่อาริมะใต้พื้นดิน อีคิดนาผู้ดุร้าย นางไม้ที่ไม่มีวันตายและไม่แก่ตลอดชีวิตของเธอ

(ll. 306-332) ผู้คนกล่าวว่า Typhaon ผู้น่ากลัว ไร้ระเบียบ และไร้กฎเกณฑ์ ได้ตกหลุมรักเธอ หญิงสาวผู้นั้นก็มองด้วยสายตาที่มองมาที่เธอ ดังนั้นเธอจึงตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูกที่ดุร้าย ในตอนแรกเธอให้กำเนิด Orthus สุนัขของ Geryones จากนั้นเธอก็ให้กำเนิดลูกคนที่สอง ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่อาจเอาชนะได้และไม่อาจบรรยายได้ นั่นก็คือ Cerberus ผู้กินเนื้อดิบ สุนัขเสียงทองสัมฤทธิ์ของ Hades ที่มีหัวห้าสิบหัว ดุดันและแข็งแกร่ง และอีกครั้งหนึ่ง เธอให้กำเนิดลูกคนที่สาม คือ Hydra แห่ง Lerna ผู้มีจิตใจชั่วร้าย ซึ่งเทพธิดา Hera ผู้มีแขนขาวเลี้ยงดูเธอ เพราะโกรธแค้น Heracles ผู้ยิ่งใหญ่อย่างสุดขีด และ Heracles ของเธอ ซึ่งเป็นลูกชายของ Zeus จากตระกูล Amphitryon ได้ทำลายล้างด้วยดาบที่ไร้ความปรานีผ่านแผนการของ Athena ผู้ปล้นสะดม นางเป็นมารดาของคิเมร่าผู้พ่นไฟที่โหมกระหน่ำ เป็นสัตว์ที่น่ากลัว ยิ่งใหญ่ รวดเร็ว และแข็งแรง มีหัวสามหัว หัวหนึ่งเป็นสิงโตตาดุร้าย หัวหนึ่งเป็นมังกร ส่วนอีกหัวเป็นแพะ พ่นไฟที่น่ากลัวออกมา นางถูกเพกาซัสและเบลเลอโรฟอนผู้สูงศักดิ์สังหาร แต่อีคิดนารักออร์ธัสและนำสฟิงซ์ที่อันตรายซึ่งทำลายล้างชาวแคดเมียน และสิงโตแห่งนีเมียน ซึ่งเฮร่า ภรรยาผู้แสนดีของซูสพาขึ้นมาและหลอกหลอนบนเนินเขาแห่งนีเมียนจนเป็นภัยต่อมนุษย์ ที่นั่นมันได้ล่าเหยื่อเป็นเผ่าของชนชาติเดียวกันและมีอำนาจเหนือเทรทัสแห่งนีเมียนและอาเปซัส แต่ด้วยพละกำลังของเฮราคลีสผู้แข็งแกร่งก็เอาชนะมันได้

(ll. 333-336) และเซโตก็ตกหลุมรักฟอร์ซิสและคลอดลูกคนเล็กของเธอซึ่งเป็นงูที่น่ากลัวซึ่งคอยเฝ้าแอปเปิลที่ทำด้วยทองคำในที่ลับของแผ่นดินอันมืดมิดซึ่งอยู่บริเวณขอบอันกว้างใหญ่ นี่คือลูกหลานของเซโตและฟอร์ซิส

(ll. 334-345) และ Tethys ไหลลงสู่แม่น้ำที่วนวนในมหาสมุทร นิลัส และอัลเฟอุส และเอริดานัส สไตรมอน และคดเคี้ยวที่ลึก และลำธารอันงดงามของอิสเตอร์ และฟาซิส และรีซัส และกระแสน้ำวนสีเงินของอาเคลูส เนสซัส และโรเดียส ฮาลิอักมอน และเฮปตาโปรัส กรานิคัส และเอเซปัส และซิโมอิสศักดิ์สิทธิ์ และเพเนอัส และเฮอร์มัส และลำธารอันงดงามของไคคัส และซังการิอุสที่ยิ่งใหญ่ ลาดอน พาร์เธเนียส ยูเอนัส อาร์เดสคัส และสคามันเดอร์อันศักดิ์สิทธิ์

(ll. 346-370) นอกจากนี้นางยังได้ให้กำเนิดบุตรสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์1615ซึ่งร่วมกับลอร์ดอพอลโลและริเวอร์ส มีเยาวชนดูแล—เพื่อมอบหมายหน้าที่นี้ ซูสได้แต่งตั้งพวกเธอ—พีโท อัดเมเท ไอแอนธี อิเล็กตรา ดอริส ปริมโน ยูเรเนียผู้มีรูปร่างศักดิ์สิทธิ์ ฮิปโป ไคลเมนี โรเดีย คัลลิร์โรอี ซูโซ คลีเทีย ไอเดีย ปาซิโท เพล็กโซรา กาลาเซารา ไดโอนีผู้สวยงาม เมโลโบซิส โท และโพลีโดราผู้หล่อเหลา เซอร์ซีสผู้มีรูปร่างสวยงาม และพลูโตผู้มีดวงตาอ่อนหวาน เพอร์ซีส อิอาเนรา อาคาสเท ซานธี เพทราเอียผู้สวยงาม เมเนสโท ยูโรปา เมทิส ยูรีโนม และเทเลสโตผู้สวมชุดสีเหลืองหญ้าฝรั่น ครีเซอิส และเอเชีย และคาลิปโซผู้มีเสน่ห์ ยูโดรา และทิเค แอมฟิโร โอซิร์โร และสติกซ์ ซึ่งเป็นหัวหน้าเผ่าทั้งหมด พวกนี้เป็นธิดาคนโตที่สืบเชื้อสายมาจากโอเชียนและทีธีส แต่ยังมีอีกมากมาย เพราะมีธิดาแห่งโอเชียนที่ข้อเท้าเรียบร้อยสามพันคนซึ่งกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกแห่ง และในทุกสถานที่ต่างก็รับใช้แผ่นดินโลกและน้ำลึก บุตรสาวผู้ยิ่งใหญ่ท่ามกลางเหล่าเทพธิดา และยังมีแม่น้ำสายอื่นๆ อีกมากมายที่ไหลเอื่อยๆ ไหลเอื่อยๆ บุตรของโอเชียน ซึ่งเทธีสผู้เป็นราชินีให้กำเนิด แต่ชื่อของพวกเธอนั้นยากที่มนุษย์จะทราบได้ แต่ผู้คนต่างก็รู้จักแม่น้ำสายต่างๆ ที่พวกเธออาศัยอยู่

(ll. 371-374) และ Theia อยู่ภายใต้ความรักของ Hyperion และ Helius (ดวงอาทิตย์) ที่ยิ่งใหญ่ และ Selene (ดวงจันทร์) ที่แจ่มใส และ Eos (รุ่งอรุณ) ซึ่งส่องสว่างแก่ทุกสิ่งที่อยู่บนพื้นโลก และแก่เหล่าเทพผู้เป็นอมตะซึ่งอาศัยอยู่ในสวรรค์อันกว้างใหญ่

(ll. 375-377) และยูริเบีย เทพธิดาผู้เจิดจ้า มีความรักต่อครีอัสและทายาทแอสเทรียสผู้ยิ่งใหญ่ และพัลลาส และเพอร์เซส ผู้ซึ่งมีความเฉลียวฉลาดโดดเด่นเหนือมนุษย์ทั้งปวง

(ll. 378-382) และอีออสได้ให้กำเนิดสายลมอันเข้มแข็งที่ทำให้เซฟิรัสส่องแสงแก่แอสตราอุส และโบเรียสซึ่งมุ่งหน้าไปตามเส้นทางของเขา และโนทัส เทพธิดาที่ตกหลุมรักเทพเจ้า และหลังจากนี้ เอริจิเนีย1616ก็ได้ให้กำเนิดดาวอีออสฟอรัส (ผู้ให้รุ่งอรุณ) และดวงดาวที่แวววาวซึ่งประดับบนสวรรค์

(ll. 383-403) และสติกซ์ ธิดาแห่งโอเชียน ก็ได้แต่งงานกับพัลลาส และให้กำเนิดซีลัส (Emulation) และไนกี้ (Victory) ที่มีข้อเท้าที่รัดรูปในบ้าน นอกจากนี้ เธอยังให้กำเนิดแครโทส (Strength) และเบีย (Force) ซึ่งเป็นลูกๆ ที่ยอดเยี่ยม เด็กๆ เหล่านี้ไม่มีบ้านนอกเหนือไปจากซูส ไม่มีที่อยู่อาศัยหรือเส้นทางใดๆ ยกเว้นที่ที่พระเจ้านำพาพวกเขาไป แต่พวกเขาอาศัยอยู่กับซูสผู้ส่งเสียงฟ้าร้องเสมอ เพราะสติกซ์ ธิดาแห่งโอเชียนผู้เป็นอมตะก็ได้วางแผนไว้เช่นนั้นในวันนั้น เมื่อเทพเจ้าแห่งแสงแห่งโอลิมปัสเรียกเหล่าเทพผู้เป็นอมตะทั้งหมดมายังโอลิมปัสที่ยิ่งใหญ่ และกล่าวว่าเทพองค์ใดก็ตามที่ประสงค์จะต่อสู้กับเขาเพื่อต่อต้านไททัน เขาก็จะไม่ขับไล่เขาออกจากสิทธิของเขา แต่แต่ละองค์ควรได้รับตำแหน่งที่เขาเคยมีมาก่อนในบรรดาเทพผู้เป็นอมตะ และเขาก็ประกาศว่าผู้ที่ไม่มีตำแหน่งและสิทธิภายใต้โครนอส ควรได้รับการยกระดับให้ดำรงตำแหน่งและสิทธิอย่างยุติธรรม ดังนั้นสติกซ์ผู้เป็นอมตะจึงได้มายังโอลิมปัสพร้อมกับลูกๆ ของเธอก่อนโดยอาศัยไหวพริบของพ่อที่รักของเธอ และซูสก็ทรงยกย่องนางและทรงมอบของขวัญอันใหญ่หลวงให้แก่นาง พระองค์ทรงแต่งตั้งนางให้เป็นปฏิญาณอันยิ่งใหญ่ต่อเหล่าทวยเทพ และทรงกำหนดให้บุตรของนางอยู่กับพระองค์ตลอดไป และตามที่ทรงสัญญาไว้ พระองค์ก็ทรงทำตามสัญญานั้นทุกประการ แต่พระองค์เองทรงครองราชย์และปกครองอย่างยิ่งใหญ่

(ล. 404-452) ฟีบี้ได้มาพบกับโคเออัสตามที่ปรารถนาอีกครั้ง

จากนั้นเทพีก็ทรงตั้งครรภ์และให้กำเนิดเลโตในชุดสีดำด้วยความรักของพระเจ้า เลโตเป็นคนอ่อนโยนเสมอ ใจดีต่อมนุษย์และต่อเหล่าเทพอมตะ อ่อนโยนมาตั้งแต่แรก อ่อนโยนที่สุดในโอลิมปัสทั้งหมด นอกจากนี้ เธอยังให้กำเนิดแอสทีเรียที่มีชื่อดี ซึ่งเพอร์เซสเคยพาเธอไปที่บ้านหลังใหญ่ของเขาและได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่รัก และเธอได้ตั้งครรภ์และให้กำเนิดเฮคาที ซึ่งซูส บุตรของโครนอสให้เกียรติเหนือสิ่งอื่นใด เขาให้ของขวัญอันวิเศษแก่เธอ เพื่อให้เธอได้แบ่งปันแผ่นดินและท้องทะเลที่ไม่มีผล เธอได้รับเกียรติในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเช่นกัน และได้รับเกียรติอย่างยิ่งจากเหล่าเทพอมตะ จนถึงทุกวันนี้ เมื่อใดก็ตามที่มนุษย์คนใดบนโลกถวายเครื่องบูชาอันอุดมสมบูรณ์และสวดภาวนาขอความโปรดปรานตามธรรมเนียม เขาจะเรียกหาเฮคาที ผู้ที่เทพธิดาอธิษฐานขออย่างพอใจจะได้รับเกียรติอย่างยิ่งใหญ่ และเธอจะมอบความมั่งคั่งให้เขา เพราะเธอมีอำนาจอย่างแน่นอน เพราะทุกคนที่เกิดมาจากดินและมหาสมุทรท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ เธอได้รับส่วนแบ่งตามสมควร บุตรของโครนอสไม่ได้ทำผิดต่อเธอหรือเอาอะไรไปจากสิ่งที่เธอได้รับจากอดีตเทพไททันเลย แต่เธอถือสิทธิ์ทั้งบนโลก บนสวรรค์ และในทะเล เช่นเดียวกับการแบ่งแยกตั้งแต่แรกเริ่ม นอกจากนี้ เนื่องจากเธอเป็นลูกคนเดียว เทพธิดาจึงได้รับเกียรติไม่น้อยไปกว่ากันมาก เพราะซูสให้เกียรติเธอ เธอช่วยเหลือและส่งเสริมใครก็ตามที่เธอต้องการอย่างมาก เธอนั่งเคียงข้างกษัตริย์ผู้เคารพบูชาเพื่อตัดสิน และในที่ประชุม ใครก็ตามที่เธอต้องการจะโดดเด่นกว่าคนอื่น และเมื่อผู้คนติดอาวุธเพื่อต่อสู้เพื่อทำลายล้างผู้คน เทพธิดาก็จะอยู่ใกล้ๆ เพื่อมอบชัยชนะและมอบความรุ่งโรจน์ให้กับผู้ที่เธอต้องการได้อย่างง่ายดาย เทพธิดายังดีอีกด้วยเมื่อผู้คนต่อสู้กันในเกม เพราะที่นั่นเทพธิดาก็อยู่กับพวกเขาและช่วยเหลือพวกเขา และผู้ที่ชนะด้วยพละกำลังและความแข็งแกร่งก็จะได้รับรางวัลมากมายพร้อมด้วยความยินดี และนำความรุ่งโรจน์มาสู่พ่อแม่ของเขา และนางก็เหมาะที่จะยืนอยู่เคียงข้างพวกนักขี่ม้าซึ่งนางยินดี และสำหรับผู้ที่ทำธุระในทะเลสีเทาที่ไม่สบาย และผู้ที่อธิษฐานต่อเฮคาตีและผู้เขย่าโลกที่ส่งเสียงดัง เทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่จะมอบการจับปลาจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย และนางจะเก็บมันไปได้อย่างง่ายดายทันทีที่เห็น หากนางต้องการ นางเก่งในทุ่งหญ้ากับเฮอร์มีสเพื่อเพิ่มจำนวนสัตว์ ฝูงโค ฝูงแพะ และฝูงแกะขนฟู หากนางต้องการ นางก็เพิ่มจำนวนจากน้อยไปมาก หรือทำให้มากไปน้อยไป ดังนั้น แม้ว่านางจะเป็นลูกคนเดียวของแม่นาง 1617แต่นางก็ได้รับเกียรติจากเหล่าเทพอมตะทั้งหลาย และลูกชายของโครนอสก็แต่งตั้งนางให้เป็นพี่เลี้ยงเด็ก ซึ่งหลังจากวันนั้น พวกเขาก็ได้เห็นแสงแห่งรุ่งอรุณที่มองเห็นทุกสิ่งด้วยตาของพวกมัน ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่ม นางจึงเป็นพี่เลี้ยงเด็ก และนี่คือเกียรติของนาง

(ll. 453-491) แต่เรอาก็ตกอยู่ใต้อำนาจของโครนอสและบุตรสาวที่งดงามอย่างเฮสเทีย1618ดีมีเตอร์ และเฮร่าผู้สวมรองเท้าทองคำ และฮาเดสผู้แข็งแกร่งซึ่งมีหัวใจที่ไร้เมตตาซึ่งอาศัยอยู่ใต้พื้นพิภพ และซุสผู้สั่นสะเทือนโลกที่ส่งเสียงดัง และซุสผู้ชาญฉลาด บิดาแห่งเหล่าเทพและมนุษย์ ซึ่งสั่นสะเทือนโลกอันกว้างใหญ่ด้วยฟ้าร้องของพระองค์ โครนอสผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้กลืนกินเมื่อแต่ละคนออกมาจากครรภ์มารดาสู่หัวเข่าของมารดาด้วยความตั้งใจว่าจะไม่มีบุตรสวรรค์ผู้เย่อหยิ่งอื่นใดที่จะดำรงตำแหน่งกษัตริย์ท่ามกลางเหล่าเทพอมตะ เพราะเขาได้เรียนรู้จากโลกและสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาวว่าเขาถูกกำหนดให้ถูกครอบงำโดยบุตรของเขาเอง แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งก็ตาม โดยผ่านการประดิษฐ์ของซุสผู้ยิ่งใหญ่1619ดังนั้นเขาจึงไม่มองอะไรอย่างมืดบอด แต่เฝ้าดูและกลืนกินลูกๆ ของเขาลงไป และความเศร้าโศกที่ไม่หยุดหย่อนเข้าครอบงำเรอา แต่เมื่อเธอใกล้จะให้กำเนิดซูส บิดาแห่งเทพเจ้าและมนุษย์ เธอจึงขอร้องพ่อแม่ที่รักของเธอ ซึ่งก็คือโลกและสวรรค์แห่งดวงดาว ให้วางแผนบางอย่างกับเธอ เพื่อปกปิดการเกิดของลูกสุดที่รักของเธอ และเพื่อว่าโครนอสผู้ยิ่งใหญ่เจ้าเล่ห์จะได้ชดใช้กรรมต่อบิดาของเขาเอง และต่อลูกๆ ที่เขากลืนกินลงไปด้วย และพวกเขาฟังและเชื่อฟังลูกสาวสุดที่รักของพวกเขา และบอกเธอถึงทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับโครนอส กษัตริย์และลูกชายผู้กล้าหาญของเขา พวกเขาจึงส่งเธอไปหาลีทัส ดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ของเกาะครีต เมื่อเธอพร้อมที่จะให้กำเนิดซูสผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นลูกคนเล็กของเธอ โลกอันกว้างใหญ่ได้รับเขามาจากรีอาบนเกาะครีตอันกว้างใหญ่เพื่อเลี้ยงดูและเลี้ยงดู ที่นั่น โลกพาเขาไปที่นั่นอย่างรวดเร็วในคืนอันมืดมิดไปหาลีคตัสก่อน และอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนและซ่อนเขาไว้ในถ้ำอันห่างไกลใต้สถานที่ลับของโลกศักดิ์สิทธิ์บนภูเขาเอจีอุมที่ปกคลุมด้วยต้นไม้หนาทึบ แต่พระนางทรงมอบก้อนหินขนาดใหญ่ที่ห่อด้วยผ้าอ้อมให้แก่โอรสผู้ปกครองสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นราชาแห่งทวยเทพองค์ก่อน แล้วพระองค์ก็ทรงหยิบก้อนหินนั้นขึ้นมาแล้วยัดลงไปในท้องของโอรส พระองค์ช่างน่าสงสาร! พระองค์ไม่รู้ในใจว่าแทนที่โอรสของพระองค์จะทิ้งก้อนหินนั้นไว้ พระองค์ก็มิได้ทรงพิชิตและทรงไม่ทุกข์ร้อน และพระองค์จะทรงเอาชนะโอรสของพระองค์ด้วยกำลังและพละกำลัง และขับไล่โอรสของพระองค์ให้ต้องสูญเสียเกียรติยศ และทรงปกครองเหนือเหล่าเทพอมตะ

(ll. 492-506) หลังจากนั้น ความแข็งแกร่งและร่างกายอันสง่างามของเจ้าชายก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเมื่อเวลาผ่านไป โครนอสผู้ยิ่งใหญ่เจ้าเล่ห์ก็ถูกหลอกล่อด้วยพลังอันล้ำลึกของโลก และเลี้ยงดูลูกหลานของเขาขึ้นมาอีกครั้ง โดยพ่ายแพ้ต่อศิลปะและพลังของลูกชายของเขาเอง และเขาอาเจียนหินที่เขากลืนเข้าไปเป็นก้อนสุดท้ายออกมาก่อน และซูสก็วางมันไว้บนพื้นดินที่มีทางเดินกว้างใหญ่ที่ไพโธอันสง่างามใต้หุบเขาพาร์นาสซัส เพื่อเป็นสัญลักษณ์นับจากนั้นและเป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับมนุษย์1620และเขาได้ปลดปล่อยพี่น้องของพ่อของเขา ซึ่งเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่พ่อของเขาได้ผูกมัดด้วยความโง่เขลาของเขา และพวกเขาจำได้ว่าต้องรู้สึกขอบคุณเขาสำหรับความเมตตาของเขา และมอบฟ้าร้อง สายฟ้าที่ส่องแสง และสายฟ้าแลบให้กับเขา เพราะก่อนหน้านั้น แผ่นดินขนาดใหญ่ได้ซ่อนสิ่งเหล่านี้ไว้ ในสิ่งเหล่านี้ เขาวางใจและปกครองเหนือมนุษย์และอมตะ

(ll. 507-543) แล้วอีเพทัสก็ได้แต่งงานกับไคลเมนี ลูกสาวของโอเชียน ผู้มีข้อเท้าเรียวสวย และได้ขึ้นไปนอนบนเตียงเดียวกัน และเธอก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายที่มีจิตใจแข็งแกร่ง ชื่อแอตลาส และเธอยังได้ให้กำเนิดเมโนเอทิอุสผู้มีสง่าราศีและโพรมีธีอุสที่ฉลาดหลักแหลม ซึ่งเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมต่างๆ และเอพิเมทิอุสผู้มีสมองฟุ้งซ่าน ซึ่งแต่ก่อนนั้นเป็นคนก่อความเดือดร้อนให้กับผู้ที่กินขนมปัง เพราะเขาเป็นคนแรกที่รับหญิงสาวที่เขาสร้างขึ้นมาจากซูส แต่เมโนเอทิอุสกลับเป็นคนที่น่าโกรธแค้น และซูสผู้มีวิสัยทัศน์ไกลได้โจมตีเขาด้วยสายฟ้าแลบที่น่ากลัวและส่งเขาลงไปที่เอเรบัสเนื่องจากความเย่อหยิ่งและความเย่อหยิ่งของเขา และแอตลาสได้ค้ำจุนท้องฟ้ากว้างใหญ่ด้วยศีรษะและแขนที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย โดยยืนอยู่ที่ขอบโลกต่อหน้าเฮสเพอริเดสผู้มีเสียงใส เพื่อแลกกับส่วนนี้ที่ซูสผู้รอบรู้ได้มอบให้กับเขา และโพรมีธีอุสผู้มีไหวพริบเฉียบแหลม เขาได้ผูกมัดโพรมีธีอุสด้วยโซ่ตรวนที่ไม่อาจคลายออกได้ และแทงลูกศรทะลุกลางลำตัวของโพรมีธีอุส แล้ววางนกอินทรีปีกยาวไว้บนตัวเขา ซึ่งเคยกินตับอมตะของเขา แต่ในเวลากลางคืน ตับก็งอกขึ้นมาใหม่ทุกทิศทางเท่ากับที่นกปีกยาวกินตลอดทั้งวัน นกตัวนั้น เฮราคลีส ลูกชายผู้กล้าหาญของอัลคมีนที่มีข้อเท้าเรียวสวย ได้สังหารเฮราคลีส และช่วยลูกชายของไอเอเพทัสจากโรคระบาดที่โหดร้าย และปลดปล่อยเขาจากความทุกข์ยากของเขา ซึ่งไม่ใช่โดยปราศจากเจตนาของซุสแห่งโอลิมเปียนที่ครองราชย์อยู่บนสวรรค์ เพื่อให้เกียรติยศของเฮราคลีส ผู้ซึ่งเกิดในธีบัน ได้ยิ่งใหญ่กว่าที่เคยเป็นมาก่อนบนโลกที่อุดมสมบูรณ์ ดังนั้น โพรมีธีอุสจึงมองดูสิ่งนี้ และยกย่องลูกชายที่มีชื่อเสียงของเขา แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่เขาก็หยุดจากความโกรธที่เขามีก่อนหน้านี้ เพราะโพรมีธีอุสมีไหวพริบเฉียบแหลมเทียบเท่ากับลูกชายผู้ยิ่งใหญ่ของโครนอส เมื่อเหล่าเทพและมนุษย์ทะเลาะกันที่เมโคน โพรมีธีอุสก็รีบไปแล่เนื้อวัวตัวใหญ่แล้วจัดเสิร์ฟให้พวกมัน โดยพยายามหลอกล่อซูส ก่อนจะเอาเนื้อและส่วนในที่หนาด้วยไขมันมาปิดทับหนังวัว แต่สำหรับซูส เขาเอากระดูกขาวที่แต่งแต้มด้วยศิลปะอันชาญฉลาดและเคลือบด้วยไขมันแวววาวมาปิดทับ แล้วบิดาแห่งมนุษย์และเหล่าเทพก็พูดกับเขาว่า

(ล. 543-544) 'โอรสของอิอาเพทัส ผู้รุ่งโรจน์ที่สุดในบรรดาขุนนางทั้งปวง ท่านผู้ดี ท่านแบ่งส่วนโดยไม่ยุติธรรมเลย!'

(ll. 545-547) ซูสผู้เปี่ยมด้วยปัญญาซึ่งคงอยู่ชั่วนิรันดร์ได้กล่าวเช่นนั้นและตำหนิเขา แต่โพรมีธีอุสผู้เจ้าเล่ห์ได้ตอบเขาโดยยิ้มอย่างอ่อนโยนและไม่ลืมกลอุบายอันชาญฉลาดของเขา:

(ll. 548-558) “ซูส เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ที่สุดในบรรดาเทพเจ้าชั่วนิรันดร์ จงรับส่วนใดๆ ที่ใจของเจ้าต้องการ” ดังนั้นซูสจึงกล่าวโดยคิดหากลอุบาย แต่ซูสผู้มีปัญญาเป็นนิรันดร์ มองเห็นแต่ไม่รับรู้กลอุบายนั้น และในใจก็คิดร้ายต่อมนุษย์ผู้เป็นมนุษย์ซึ่งจะต้องได้รับการเติมเต็มเช่นกัน ซูสใช้มือทั้งสองข้างหยิบไขมันสีขาวขึ้นมาและโกรธในใจ และความพิโรธก็เข้ามาในวิญญาณของเขาเมื่อเห็นกระดูกวัวสีขาวถูกหลอกลวงอย่างแยบยล และเพราะเหตุนี้ มนุษย์บนโลกจึงเผากระดูกสีขาวให้กับเทพเจ้าอมตะบนแท่นบูชาที่มีกลิ่นหอม แต่ซูสผู้ขับไล่เมฆนั้นโกรธมาก และกล่าวกับซูสว่า

(ล. 559-560) “บุตรแห่งอิอาเพทัส ฉลาดเหนือสิ่งอื่นใด! ดังนั้น ท่านก็ยังไม่ลืมฝีมืออันชาญฉลาดของท่าน!”

(ll. 561-584) ซูสพูดด้วยความโกรธ ผู้มีปัญญาเป็นนิรันดร์ และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ระมัดระวังกลอุบายนี้อยู่เสมอ และไม่ยอมมอบพลังแห่งไฟที่ไม่เหน็ดเหนื่อยให้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่อาศัยอยู่บนโลกในเมเลียน1621แต่บุตรผู้สูงศักดิ์ของไอเอเพทัสกลับหลอกล่อเขาและขโมยแสงแวววาวแห่งไฟที่ไม่เหน็ดเหนื่อยซึ่งมองเห็นได้ไกลจากลำต้นยี่หร่าที่กลวง และซูสซึ่งคำรามคำรามอยู่บนฟ้าก็ถูกต่อยในจิตวิญญาณ และหัวใจที่รักของเขาก็โกรธเมื่อเห็นแสงแห่งไฟที่มองเห็นได้ไกลท่ามกลางมนุษย์ ทันใดนั้น เขาก็ทำสิ่งชั่วร้ายต่อมนุษย์เหมือนกับราคาของไฟ เพราะเทพผู้เดินกะเผลกที่โด่งดังมากได้สร้างรูปร่างของหญิงสาวขี้อายจากดินตามที่บุตรของโครนอสต้องการ และเทพีเอเธน่าผู้มีดวงตาเป็นประกายก็ทรงรัดพระเศียรและทรงสวมเสื้อผ้าสีเงิน และทรงกางผ้าคลุมศีรษะที่ปักด้วยมือลงมา นับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ได้เห็น และเทพีพัลลัสเอเธน่าทรงสวมพวงมาลัยดอกไม้อันสวยงามที่ปลูกขึ้นใหม่บนศีรษะ นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงสวมมงกุฎทองคำซึ่งเทพผู้เดินกะเผลกผู้โด่งดังทรงทำขึ้นเองและลงมือปฏิบัติด้วยมือของพระองค์เองเพื่อเป็นการตอบแทนซูสบิดาของพระองค์ พระองค์ทรงสร้างงานประหลาดมากมายและงดงามยิ่งนัก เพราะสิ่งมีชีวิตมากมายบนแผ่นดินและท้องทะเลนั้น พระองค์ทรงสร้างสิ่งมหัศจรรย์มากมายบนนั้น เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มีเสียงพูด และความงามอันยิ่งใหญ่ก็ฉายออกมาจากสิ่งนั้น

(585-589) แต่เมื่อพระองค์ทรงทำให้ความชั่วร้ายที่สวยงามเป็นราคาสำหรับพรแล้ว พระองค์ก็ทรงนำนางออกไป โดยทรงพอใจในความหรูหราที่ลูกสาวผู้มีดวงตาสดใสของบิดาผู้ยิ่งใหญ่ได้มอบให้นาง ไปยังสถานที่ที่เหล่าเทพและมนุษย์อื่น ๆ อยู่ และความประหลาดใจเข้าครอบงำเหล่าเทพอมตะและมนุษย์เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เป็นเล่ห์เหลี่ยมโดยสิ้นเชิง ซึ่งมนุษย์ไม่สามารถต้านทานได้

(ll. 590-612) เพราะเผ่าพันธุ์สตรีและสตรีเพศมาจากเธอ เผ่าพันธุ์และเผ่าพันธุ์สตรีที่โหดร้ายซึ่งอาศัยอยู่ท่ามกลางมนุษย์ผู้เป็นมนุษย์ต้องทนทุกข์ยาก ไม่มีใครช่วยเหลือได้ในความยากจนที่น่าชิงชัง แต่มีแต่ความร่ำรวยเท่านั้น และในรังฟางที่ผึ้งเลี้ยงตัวผู้ซึ่งมีธรรมชาติที่จะทำความชั่วร้าย—ตลอดวันและตลอดทั้งวันจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน ผึ้งจะยุ่งและออกรวงสีขาว ในขณะที่ตัวผู้จะอยู่บ้านในกระท่อมที่ปกคลุมและเก็บเกี่ยวแรงงานของผู้อื่นไว้ในท้องของมันเอง—แม้แต่ซูสผู้คำรามฟ้าร้องก็ทำให้ผู้หญิงเป็นสิ่งชั่วร้ายต่อมนุษย์ผู้เป็นมนุษย์ โดยมีธรรมชาติที่จะทำความชั่วร้าย และพระองค์ได้ประทานความชั่วร้ายประการที่สองแก่พวกเขาเพื่อเป็นราคาสำหรับความดีที่พวกเขาได้รับ: ผู้ใดที่หลีกเลี่ยงการแต่งงานและความเศร้าโศกที่ผู้หญิงทำให้เกิดขึ้น และจะไม่แต่งงานด้วย จะถึงวัยชราอย่างร้ายแรงโดยไม่มีใครดูแลอายุขัยของเขา และแม้ว่าเขาจะไม่มีการขาดแคลนรายได้ในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ แต่เมื่อเขาตาย ญาติพี่น้องของเขาจะแบ่งทรัพย์สินของเขาให้พวกเขา และสำหรับผู้ชายที่เลือกชะตากรรมของการแต่งงานและแต่งงานกับภรรยาที่ดีที่เข้ากับความคิดของเขา ความชั่วร้ายจะต่อสู้กับความดีอย่างต่อเนื่อง เพราะผู้ใดที่มีลูกที่เกเร จะต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความเศร้าโศกไม่หยุดยั้งในจิตวิญญาณและหัวใจของเขา และความชั่วร้ายนี้ไม่สามารถรักษาได้

(ล. 613-616) เพราะฉะนั้น การจะหลอกลวงหรือไปไกลเกินกว่าเจตนารมณ์ของซูสจึงเป็นไปไม่ได้ เพราะแม้แต่โพรมีธีอัส บุตรชายของอีเพทัส ผู้ใจดี ก็ยังหนีไม่พ้นความโกรธแค้นหนักหน่วงของพระองค์ แต่จำเป็นต้องถูกพันธนาการที่เข้มแข็ง แม้ว่าเขาจะรู้กลอุบายต่างๆ มากมายก็ตาม

(ll. 617-643) แต่เมื่อบิดาของพวกเขาไม่พอใจกับโอบรีอารีอัส คอททัส และไจส์ในตอนแรก เขาก็จับพวกเขาล่ามโซ่อย่างโหดร้าย เพราะเขาอิจฉาในความเป็นชายชาตรีและความงามและขนาดที่ใหญ่โตของพวกเขา และเขาก็ให้พวกเขาอาศัยอยู่ใต้ดินที่กว้างใหญ่ซึ่งพวกเขาถูกทรมาน โดยให้พวกเขาอาศัยอยู่ใต้ดินที่ปลายสุดของโลก ณ ขอบแผ่นดินอันกว้างใหญ่ ด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเป็นเวลานานและด้วยความเศร้าโศกในใจ แต่บุตรของโครนอสและเทพเจ้าอมตะองค์อื่นๆ ที่เรอาผู้มีผมดกหนาเกิดจากการเป็นหนึ่งเดียวกับโครนอส ได้นำพวกเขาขึ้นมาสู่แสงสว่างอีกครั้งตามคำแนะนำของโลก เพราะตัวเธอเองก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เหล่าเทพเจ้าฟังอย่างครบถ้วนว่าด้วยพวกเขา พวกเขาจะชนะและมีเหตุผลอันรุ่งโรจน์ในการอวดอ้างตนเอง เพราะเหล่าเทพไททันและเทพอื่นๆ ที่มาจากโครนอสต่างต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายในสงครามอันยากลำบากและเหนื่อยยากแสนสาหัส เหล่าเทพไททันผู้ยิ่งใหญ่จากโอไทรส์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่เหล่าเทพผู้ประทานสิ่งดีซึ่งรีอาผู้มีผมดกหนาแบกรับไว้ร่วมกับโครนอสจากโอลิมปัส พวกเขาต่อสู้กันอย่างดุเดือดด้วยความโกรธแค้นเป็นเวลาสิบปีเต็ม และการต่อสู้อันดุเดือดก็ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงสำหรับทั้งสองฝ่าย และสงครามก็ดำเนินไปอย่างสมดุล แต่เมื่อพระองค์ได้ทรงจัดเตรียมสิ่งที่เหมาะสมทั้งสามอย่างให้แก่เทพทั้งสาม นั่นคือ น้ำอมฤตและอมโบรเซียที่เหล่าเทพกินเอง และเมื่อวิญญาณอันเย่อหยิ่งของพวกเขาฟื้นคืนขึ้นมาภายในพวกเขาทั้งหมดหลังจากที่พวกเขาได้กินน้ำอมฤตและอมโบรเซียอันแสนอร่อยแล้ว บิดาแห่งมนุษย์และเทพจึงตรัสท่ามกลางพวกเขาว่า

(ll. 644-653) “จงฟังข้าพเจ้า ลูกหลานผู้สดใสแห่งโลกและสวรรค์ เพื่อข้าพเจ้าจะได้พูดในสิ่งที่ใจภายในข้าพเจ้าสั่งการ เป็นเวลานานแล้วที่พวกเราซึ่งเกิดจากโครนอสและเทพไททันต่อสู้กันทุกวันเพื่อชัยชนะและชัยชนะ แต่ท่านแสดงพลังอันยิ่งใหญ่และความแข็งแกร่งที่ไม่อาจเอาชนะได้ และเผชิญหน้ากับไททันในการต่อสู้ที่ขมขื่น เพราะท่านจงจำความเมตตากรุณาที่เป็นมิตรของเรา และจากความทุกข์ยากที่ท่านต้องเผชิญกลับมาสู่แสงสว่างจากการเป็นทาสที่โหดร้ายภายใต้ความมืดมัวผ่านคำแนะนำของเรา”

(ll. 654-663) ดังนั้นเขาจึงกล่าว และค็อตตัสผู้ไม่มีความผิดก็ตอบเขาอีกครั้ง: 'พระผู้เป็นเจ้า ท่านพูดสิ่งที่เรารู้ดี ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่ตัวเราเอง เรารู้ว่าปัญญาและความเข้าใจของท่านนั้นเกินเลย และท่านได้กลายมาเป็นผู้พิทักษ์ผู้เป็นอมตะจากหายนะอันหนาวเหน็บ และด้วยการวางแผนของท่าน เราได้กลับมาอีกครั้งจากความมืดมนและจากพันธนาการอันไร้เมตตาของเรา โดยเพลิดเพลินกับสิ่งที่เราไม่ได้คาดหวัง โอ้พระเจ้า บุตรแห่งโครนอส และด้วยจุดประสงค์ที่แน่นอนและคำแนะนำที่รอบคอบ เราจะช่วยเหลือพลังของท่านในการต่อสู้ที่น่ากลัวและจะต่อสู้กับไททันในการต่อสู้ที่ยากลำบาก'

(ll. 664-686) ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า และเหล่าเทพผู้ประทานสิ่งดีๆ ก็ปรบมือเมื่อได้ยินพระวจนะของเขา และวิญญาณของพวกเขาก็โหยหาสงครามยิ่งกว่าเดิม และพวกเขาทั้งหมด ทั้งชายและหญิง ปลุกปั่นให้เกิดการต่อสู้ที่เกลียดชังในวันนั้น เหล่าเทพไททันและเทพเจ้าทั้งหมดที่เกิดจากโครนอส รวมถึงเหล่าเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่น่าเกรงขามซึ่งมีพละกำลังมหาศาลที่ซูสได้นำขึ้นมาสู่แสงสว่างจากเอเรบัสใต้พื้นพิภพ แขนร้อยแขนงอกออกมาจากไหล่ของทุกคน และแต่ละแขนมีหัวห้าสิบหัวงอกอยู่บนไหล่บนแขนขาที่แข็งแรง เหล่าเทพเหล่านี้จึงยืนหยัดต่อสู้กับไททันในการต่อสู้ที่ดุเดือด โดยถือหินก้อนใหญ่ไว้ในมือที่แข็งแรง และในอีกด้านหนึ่ง ไททันก็เสริมกำลังทัพของตนอย่างกระตือรือร้น และทั้งสองฝ่ายต่างก็แสดงให้เห็นถึงฝีมือและพละกำลังของตนในคราวเดียวกัน ทะเลอันกว้างใหญ่โหวกเหวกโวยวายไปทั่ว และแผ่นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง สวรรค์อันกว้างใหญ่สั่นสะเทือนและครวญคราง และโอลิมปัสที่สูงเสียดฟ้าก็โคลงเคลงจากฐานรากภายใต้การควบคุมของเหล่าเทพอมตะ แผ่นดินไหวรุนแรงได้ไปถึงทาร์ทารัสที่มืดมิด และเสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงของพวกเขาในการโจมตีที่น่ากลัวและขีปนาวุธอันแข็งกร้าวของพวกเขา ดังนั้น พวกมันจึงยิงลูกศรอันน่ากลัวใส่กัน และเสียงร้องของกองทัพทั้งสองที่ตะโกนก็ดังไปถึงสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาว พวกมันเผชิญหน้ากันด้วยเสียงร้องรบอันยิ่งใหญ่

(ll. 687-712) จากนั้นซูสก็ไม่ยอมยับยั้งพลังของเขาอีกต่อไป แต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและแสดงพลังทั้งหมดของเขาออกมา จากสวรรค์และจากโอลิมปัส เขามาทันทีโดยขว้างสายฟ้าของเขา สายฟ้าพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและหนาแน่นจากมือที่แข็งแกร่งของเขาพร้อมกับฟ้าร้องและสายฟ้า ทำให้เกิดเปลวไฟที่น่าเกรงขาม แผ่นดินที่ให้ชีวิตพังทลายลงด้วยการเผาไหม้ และป่าไม้ขนาดใหญ่ก็แตกดังด้วยไฟไปทั่วทุกแห่ง แผ่นดินทั้งหมดเดือดพล่าน และลำธารในมหาสมุทรและทะเลที่ไม่อุดมสมบูรณ์ ไอระเหยที่ร้อนระอุซัดสาดไปรอบๆ ไททันที่เกิดบนโลก เปลวไฟที่ไม่อาจบรรยายได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าด้านบนที่สดใส แสงวาบของหินสายฟ้าและสายฟ้าทำให้ดวงตาของพวกเขาพร่ามัวเพราะความแข็งแกร่งทั้งหมดที่มีอยู่ ความร้อนที่น่าอัศจรรย์เข้าครอบงำความโกลาหล และเมื่อเห็นด้วยตาและได้ยินเสียงด้วยหู ดูเหมือนว่าโลกและสวรรค์เบื้องบนจะรวมกัน เพราะถ้าโลกถูกเหวี่ยงจนพินาศและสวรรค์จากเบื้องบนจะเหวี่ยงมันลงมา เสียงกระแทกอันดังสนั่นก็เกิดขึ้นในขณะที่เหล่าเทพกำลังประชุมกันอย่างดุเดือด ลมยังพัดเอาแผ่นดินไหวและพายุฝุ่น ฟ้าร้อง ฟ้าแลบ และสายฟ้าแลบที่น่ากลัวซึ่งก็คือลูกศรของซูสผู้ยิ่งใหญ่มาด้วย และพัดเอาเสียงดังกึกก้องและเสียงร้องของการต่อสู้ไปในท่ามกลางกองทัพทั้งสอง ความขัดแย้งอันน่ากลัวก็เกิดขึ้น การกระทำอันยิ่งใหญ่ถูกแสดงออกมาและการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น แต่จนถึงตอนนั้น พวกเขาก็ต่อสู้กันและต่อสู้กันอย่างโหดร้ายอย่างต่อเนื่อง

(ll. 713-735) และในหมู่คนสำคัญที่สุด Cottus, Briareos และ Gyes ที่ไม่รู้จักพอสำหรับสงครามได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือด พวกเขาขว้างก้อนหินสามร้อยก้อนขึ้นไปจากมือที่แข็งแกร่งของพวกเขาและบดบังไททันด้วยขีปนาวุธของพวกเขา และฝังพวกมันไว้ใต้พื้นดินที่กว้างใหญ่ และล่ามโซ่พวกมันด้วยโซ่ที่ขมขื่นเมื่อพวกเขาพิชิตพวกมันด้วยความแข็งแกร่งสำหรับจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่ทั้งหมดของพวกเขา ไกลลงไปใต้พื้นดินถึงทาร์ทารัส เพราะทั่งทองเหลืองที่ตกลงมาจากสวรรค์จะมาถึงพื้นดินเก้าคืนและวันในวันที่สิบ และอีกครั้ง ทั่งทองเหลืองที่ตกลงมาจากพื้นดินเก้าคืนและวันในวันที่สิบจะมาถึงทาร์ทารัส รั้วบรอนซ์ทอดยาวรอบรั้ว และกลางคืนแผ่ขยายเป็นสามเส้นรอบ ๆ รั้วเหมือนห่วงคอ ในขณะที่รากของดินและทะเลที่ไม่อุดมสมบูรณ์งอกขึ้นเหนือมัน ที่นั่น โดยคำแนะนำของซูสผู้ขับไล่เมฆ เหล่าเทพไททันได้ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ความมืดมัวอันมืดมิด ในที่ชื้นแฉะที่มีปลายแผ่นดินอันกว้างใหญ่ และพวกเขาไม่สามารถออกไปได้ เพราะโพไซดอนได้ติดตั้งประตูบรอนซ์ไว้บนนั้น และมีกำแพงล้อมรอบอยู่ทุกด้าน ที่นั่นมีไกส คอททัส และโอบรีอาเรียสผู้มีจิตใจยิ่งใหญ่อาศัยอยู่ พวกเขาเป็นผู้พิทักษ์ที่ไว้ใจได้ของซูส ผู้ถือโล่พิทักษ์

(ล. 736-744) และที่นั่น ทุกอย่างตามลำดับคือต้นกำเนิดและจุดสิ้นสุดของแผ่นดินอันมืดมนและทาร์ทารัสที่หมอกหนา และท้องทะเลอันไร้ผลและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ซึ่งน่ารังเกียจและชื้นแฉะ ซึ่งแม้แต่เหล่าเทพยังเกลียดชัง

มันเป็นอ่าวขนาดใหญ่ และหากว่าคนๆ หนึ่งเข้าไปอยู่ในประตูแล้ว เขาจะไม่ไปถึงพื้นจนกว่าจะครบหนึ่งปีเต็ม แต่ลมแรงพัดพาเขาไปมาอย่างโหดร้าย และความมหัศจรรย์นี้น่ากลัวแม้กระทั่งสำหรับเทพเจ้าผู้เป็นอมตะ

(ll. 744-757) บ้านอันน่าสะพรึงกลัวของราตรีอันมืดมิดซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ตรงหน้าบ้านนั้น บุตรชายของ Iapetus 1622ยืนอย่างมั่นคงโดยค้ำฟ้ากว้างใหญ่ไว้บนศีรษะและมือที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย โดยที่ราตรีและกลางวันเข้ามาใกล้และทักทายกันขณะที่พวกเขาผ่านธรณีประตูทองแดงอันยิ่งใหญ่ และในขณะที่คนหนึ่งกำลังจะลงไปในบ้าน อีกคนหนึ่งก็ออกมาที่ประตู

และบ้านก็ไม่เคยรองรับทั้งสองไว้ด้วยกัน แต่คนหนึ่งจะอยู่นอกบ้านโดยผ่านโลกไป ในขณะที่อีกคนหนึ่งอยู่บ้านและรอจนกว่าเวลาเดินทางของเธอจะมาถึง และคนหนึ่งถือแสงสว่างที่มองเห็นทุกสิ่งบนโลก แต่อีกคนหนึ่งอุ้มน้องชายแห่งความตายที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเธอ แม้ในยามราตรีอันชั่วร้าย ถูกห่อหุ้มด้วยเมฆหมอกอันขุ่นมัว

(ll. 758-766) และที่นั่น บุตรแห่งราตรีอันมืดมิดมีที่อยู่ของพวกเขา คือ นิทราและความตาย เทพที่น่ากลัว ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงไม่เคยส่องแสงให้พวกเขาด้วยลำแสง ไม่ว่าจะขณะที่มันขึ้นสู่สวรรค์หรือขณะที่มันลงมาจากสวรรค์ และดวงตะวันที่ส่องแสงเจิดจ้าก็ล่องลอยอย่างสงบสุขบนพื้นดินและท้องทะเลที่กว้างใหญ่ และใจดีกับมนุษย์ ส่วนดวงตะวันอีกดวงหนึ่งมีใจที่แข็งกร้าว และจิตวิญญาณภายในตัวของมันไร้เมตตาเหมือนทองแดง ใครก็ตามที่มันจับได้ครั้งหนึ่ง มันจะยึดติดไว้ และมันน่ารังเกียจแม้กระทั่งต่อเทพที่ไม่มีวันตาย

(ll. 767-774) ตรงหน้ามีห้องโถงที่ก้องกังวานของเทพเจ้าแห่งโลกเบื้องล่าง เทพเจ้าฮาเดสผู้แข็งแกร่ง และเทพเจ้าเพอร์เซโฟนีผู้น่ากลัว สุนัขล่าเนื้อผู้หวาดกลัวเฝ้าบ้านด้านหน้าอย่างไม่ปรานี และมันยังมีเล่ห์เหลี่ยมที่โหดร้ายอีกด้วย มันจะใช้หางและหูทั้งสองข้างประจบประแจงผู้ที่เข้ามา แต่ไม่ยอมให้พวกมันออกไปด้านหลังอีก แต่คอยเฝ้าระวังและกินทุกคนที่มันจับได้เมื่อออกจากประตูของเทพเจ้าฮาเดสผู้แข็งแกร่งและเทพเจ้าเพอร์เซโฟนีผู้น่ากลัว

(ll. 775-806) และเทพธิดาที่เหล่าเทพอมตะเกลียดชังอาศัยอยู่ที่นั่น นั่นก็คือ สติกซ์ผู้น่ากลัว ธิดาคนโตของมหาสมุทรที่ไหลย้อนกลับในปี 1623เธออาศัยอยู่แยกจากเหล่าเทพในบ้านอันโอ่อ่าของเธอซึ่งมีโขดหินขนาดใหญ่และตั้งตระหง่านขึ้นไปบนสวรรค์โดยรอบด้วยเสาเงิน ไม่ค่อยมีธิดาของทาวมัส ไอริสผู้มีเท้าเร็ว มาหาเธอพร้อมกับข้อความจากหลังกว้างของทะเล

แต่เมื่อเกิดความขัดแย้งและการทะเลาะวิวาทระหว่างเหล่าเทพอมตะ และเมื่อผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านของโอลิมปัสคนใดคนหนึ่งนอนลง ซูสจึงส่งไอริสไปนำเหยือกทองคำที่มีคำสาบานอันยิ่งใหญ่ของเหล่าเทพจากที่ไกลออกไป น้ำเย็นอันเลื่องชื่อซึ่งไหลลงมาจากหินที่สูงและพลิ้วไหว ใต้พื้นดินที่มีทางเดินกว้างไกล มีกิ่งของโอเชียนัสไหลผ่านคืนอันมืดมิดจากลำธารศักดิ์สิทธิ์ และน้ำหนึ่งในสิบของเขาถูกจัดสรรให้กับเธอ ด้วยลำธารเงินเก้าสายที่หมุนวนไปรอบ ๆ พื้นดินและแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของทะเล จากนั้นก็ตกลงสู่แม่น้ำสาย หลัก แต่สายที่สิบนั้นไหลออกมาจากหิน สร้างความเดือดร้อนให้กับเหล่าเทพ เทพเจ้าอมตะที่ครอบครองยอดเขาโอลิมปัสที่ปกคลุมด้วยหิมะผู้ใดก็ตามที่เทน้ำบูชาเป็นเครื่องบูชา จะต้องถูกสาปแช่ง นอนหายใจไม่ออกจนกว่าจะครบหนึ่งปีเต็ม และไม่เคยได้ลิ้มรสอมบรอเซียและน้ำอมฤตเลย แต่กลับนอนนิ่งไร้วิญญาณและไร้เสียงบนเตียงที่ปูด้วยหญ้า และเขาต้องตกอยู่ในภวังค์อันหนักหน่วง แต่เมื่อผ่านไปหนึ่งปีในอาการป่วย เขาก็จะต้องรับโทษทัณฑ์อีกครั้งและหนักกว่านั้นหลังจากครั้งแรก เขาถูกตัดขาดจากเทพเจ้าอมตะเป็นเวลาเก้าปี และไม่เคยเข้าร่วมการประชุมฉลองของเทพเจ้าอมตะเลย เป็นเวลาเก้าปีเต็ม แต่เมื่อถึงปีที่สิบ เขาจะกลับมาเข้าร่วมการประชุมของเทพเจ้าอมตะที่อาศัยอยู่ในบ้านของโอลิมปัสอีกครั้ง เทพเจ้าจึงได้สาบานว่าน้ำที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์และดั้งเดิมของแม่น้ำสติกซ์จะเกิดขึ้น และน้ำนั้นก็พุ่งออกมาจากสถานที่ขรุขระ

(ล. 807-819) และที่นั่น ทุกอย่างตามลำดับคือต้นกำเนิดและจุดสิ้นสุดของโลกอันมืดมิดและทาร์ทารัสที่หมอกหนาและท้องทะเลอันไร้ผลและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ซึ่งน่ารังเกียจและชื้นแฉะ ซึ่งแม้แต่เหล่าเทพยังเกลียดชัง

และมีประตูที่ส่องประกายและธรณีประตูสัมฤทธิ์ที่ไม่มีวันเคลื่อนตัวซึ่งมีรากที่ไม่มีวันสิ้นสุด และมันเติบโตขึ้นมาเองในปี 1625และไกลออกไปไกลจากเหล่าเทพทั้งหมด ไททันอาศัยอยู่ ไกลออกไปจากความโกลาหลอันมืดมิด แต่พันธมิตรอันรุ่งโรจน์ของซุสผู้ทำลายล้างเสียงดังมีถิ่นฐานอยู่บนรากฐานของมหาสมุทร แม้แต่คอตตัสและไกส์ แต่บริอารีออสซึ่งเป็นผู้ดี เขย่าโลกผู้คำรามลึกได้ให้ลูกเขยของเขาแต่งงานด้วย โดยให้ไซโมโพเลียเป็นลูกสาวของเขา

(820-868) แต่เมื่อซูสขับไล่ไททันออกจากสวรรค์แล้ว โลกที่ใหญ่โตก็ให้กำเนิดไทโฟอัส บุตรคนสุดท้องที่รักทาร์ทารัส โดยได้รับความช่วยเหลือจากอโฟรไดท์สีทอง มือของเขามีพละกำลังในทุกสิ่งที่เขาทำ และเท้าของเทพเจ้าผู้แข็งแกร่งก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จากไหล่ของเขามีหัวงูร้อยหัว มังกรที่น่ากลัว มีลิ้นสีดำที่สั่นไหว และจากใต้คิ้วของดวงตาของเขา มีไฟลุกโชนในหัวอันน่าอัศจรรย์ของเขา และไฟก็ลุกโชนจากหัวของเขาขณะที่เขาจ้องมอง และมีเสียงในหัวที่น่ากลัวทั้งหมดของเขาซึ่งเปล่งเสียงทุกชนิดที่ไม่อาจบรรยายได้ เพราะครั้งหนึ่ง เสียงเหล่านั้นส่งเสียงที่เทพเจ้าเข้าใจได้ แต่ครั้งหนึ่ง เสียงเหล่านั้นส่งเสียงที่ส่งเสียงดังจนเทพเจ้าเข้าใจได้ แต่ครั้งหนึ่ง เสียงนั้นส่งเสียงเหมือนวัวกระทิงที่คำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ไม่อาจควบคุมได้ และอีกครั้ง เสียงนั้นส่งเสียงเหมือนลูกหมา ซึ่งน่าฟังมาก และอีกครั้งหนึ่ง เขาจะขู่ฟ่ออีกครั้ง จนภูเขาสูงส่งก้องกังวานอีกครั้ง และในวันนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นเกินกว่าจะช่วยเหลือได้คงจะเกิดขึ้นในวันนั้น และเขาคงจะได้ครองราชย์เหนือมนุษย์และอมตะ หากบิดาแห่งมนุษย์และเทพเจ้าไม่รับรู้สิ่งนี้โดยเร็ว แต่เขาก็คำรามอย่างแรงกล้า และแผ่นดินโดยรอบก็ส่งเสียงดังกึกก้องอย่างน่ากลัว และท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบน และทะเล ลำธารในมหาสมุทร และส่วนใต้พิภพ โอลิมปัสที่ยิ่งใหญ่สั่นสะเทือนใต้พระบาทอันศักดิ์สิทธิ์ของกษัตริย์ขณะที่เขาลุกขึ้น และแผ่นดินก็ครวญครางอยู่ และผ่านทั้งสองสิ่งนี้ ความร้อนได้แผ่ปกคลุมทะเลสีน้ำเงินเข้ม ผ่านฟ้าร้องและฟ้าแลบ และผ่านไฟจากสัตว์ประหลาด และลมที่แผดเผาและสายฟ้าที่ลุกโชน แผ่นดินทั้งผืนเดือดพล่าน ทั้งท้องฟ้าและทะเล และคลื่นยาวโหมกระหน่ำไปตามชายหาดโดยรอบและรอบๆ ด้วยกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำของเหล่าเทพอมตะ และเกิดการสั่นสะเทือนที่ไม่มีที่สิ้นสุด ฮาเดสสั่นสะท้านในที่ซึ่งปกครองเหนือเหล่าคนตายเบื้องล่าง และเหล่าไททันภายใต้การปกครองของทาร์ทารัสที่อาศัยอยู่กับโครนอส เนื่องจากเสียงโหวกเหวกโวยวายที่ไม่มีวันสิ้นสุดและความขัดแย้งที่น่ากลัว ดังนั้น เมื่อซูสยกกำลังขึ้นและคว้าแขนของเขา ฟ้าร้อง ฟ้าแลบ และสายฟ้าแลบที่น่ากลัว เขาก็กระโจนลงมาจากโอลิมปัสและฟาดฟันเขา และเผาหัวอันน่าพิศวงของสัตว์ประหลาดรอบตัวเขาจนหมด แต่เมื่อซูสพิชิตเขาและฟาดฟันเขาด้วยดาบ ไทโฟอัสก็ถูกเหวี่ยงลงมาเป็นซากที่พิการ ทำให้แผ่นดินขนาดใหญ่ส่งเสียงครวญคราง และเปลวไฟพุ่งออกมาจากลอร์ดที่ถูกฟ้าผ่าในหุบเขาที่มืดและขรุขระของภูเขา1626เมื่อเขาถูกฟาดฟัน แผ่นดินขนาดใหญ่ส่วนใหญ่ถูกเผาไหม้ด้วยไอระเหยที่น่ากลัวและละลายเหมือนดีบุกที่ละลายเมื่อถูกความร้อนโดยศิลปะของมนุษย์ใน เบ้าหลอม ที่ถูกหล่อหลอมด้วยท่อ 1627หรือเหมือนกับเหล็กซึ่งแข็งที่สุดในบรรดาสิ่งทั้งหลาย ที่ถูกทำให้อ่อนลงด้วยไฟที่ลุกโชนในหุบเขาและละลายในแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์โดยพลังของเฮฟเฟสตัส1628เช่นเดียวกัน แผ่นดินก็ละลายในแสงของไฟที่ลุกโชน และในความโกรธแค้นอันขมขื่นของเขา ซูสจึงเหวี่ยงเขาลงไปในทาร์ทารัสที่กว้างใหญ่

(ll. 869-880) และลมแรงพัดมาจากไทโฟอีส ยกเว้นโนตัสและโบเรียสและเซเฟอร์ที่ใสสะอาด ลมเหล่านี้เป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานมาและเป็นพรแก่คนมากมาย แต่ลมอื่นๆ พัดกระจัดกระจายไปในท้องทะเล ลมบางลูกพัดไปในท้องทะเลที่มีหมอกหนาและพัดกระหน่ำผู้คนด้วยลมแรงที่พัดกระหน่ำตามฤดูกาล ทำให้เรือแตกกระจัดกระจายและลูกเรือเสียชีวิต และผู้คนที่พบเจอลมเหล่านี้ในทะเลก็ไม่สามารถป้องกันภัยได้ ลมอื่นๆ พัดผ่านผืนดินที่กว้างใหญ่และออกดอกสะพรั่งทำลายทุ่งนาอันสวยงามของผู้คนที่อยู่เบื้องล่าง ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและความวุ่นวาย

(ll. 881-885) แต่เมื่อเหล่าเทพผู้ได้รับพรได้ทำงานของตนเสร็จสิ้นลง และได้ตั้งรกรากเพื่อต่อสู้เพื่อเกียรติยศกับเหล่าไททัน พวกเขาก็กดดันซุสแห่งโอลิมปัสผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกลให้ปกครองพวกเขาตามคำยุยงของโลก ดังนั้น พระองค์จึงแบ่งศักดิ์ศรีของพวกเขาให้กัน

(886-900) บัดนี้ ซูส ราชาแห่งเหล่าทวยเทพ ได้สถาปนาเมทิสเป็นภรรยาคนแรก และเธอฉลาดที่สุดในบรรดาทวยเทพและมนุษย์ แต่เมื่อเธอใกล้จะให้กำเนิดเทพีเอเธน่าผู้มีดวงตาเป็นประกาย ซูสก็หลอกลวงเธอด้วยเล่ห์เหลี่ยมด้วยถ้อยคำอันชาญฉลาด และให้เมทิสอยู่ในท้องของเขาเองตามคำแนะนำของโลกและสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดวงดาว เพราะพวกเขาแนะนำซูสเช่นนั้น เพื่อจะได้ไม่มีผู้ใดมามีอำนาจปกครองเทพเจ้าชั่วนิรันดร์แทนซูส เพราะบุตรที่ฉลาดมากถูกกำหนดให้เกิดมาจากเธอ คนแรกคือทริโทเจเนียผู้มีดวงตาเป็นประกาย ผู้มีพละกำลังและความเข้าใจที่ชาญฉลาดเท่าเทียมกับบิดาของเธอ แต่ภายหลัง เธอจะได้ให้กำเนิดบุตรที่มีจิตวิญญาณที่เย่อหยิ่ง เป็นราชาแห่งเหล่าทวยเทพและมนุษย์ แต่ซูสได้ให้เมทิสอยู่ในท้องของเขาเองก่อน เพื่อที่เทพีจะได้วางแผนทั้งความดีและความชั่วให้เขา

(ll. 901-906) ต่อมาเขาได้แต่งงานกับ Themis ผู้สดใสซึ่งให้กำเนิด Horae (ชั่วโมง) และ Eunomia (คำสั่ง) Dike (ความยุติธรรม) และ Eirene (สันติภาพ) ผู้เบ่งบาน ซึ่งดูแลผลงานของมนุษย์และ Moerae (โชคชะตา) ที่ Zeus ผู้ชาญฉลาดมอบเกียรติสูงสุดให้ Clotho และ Lachesis และ Atropos ผู้ให้ทั้งความชั่วและความดีแก่มนุษย์

(ล. 907-911) และยูรีโนม ธิดาแห่งโอเชียน ผู้มีรูปร่างงดงาม ได้ให้กำเนิดบุตรสาวสามคนที่มีแก้มสวยงาม คือ เกรซ อะเกลีย ยูฟรอซินี และทาเลียผู้สวยงาม ซึ่งเมื่อพวกเธอเหลือบมองไป ก็จะเห็นความรักไหลออกมาจนแขนขาสั่นสะท้าน และเมื่อมองไปใต้คิ้วของพวกเธอ ก็จะเห็นความงดงามเช่นกัน

(ll 912-914) และเขาก็มาถึงเตียงของดีมีเตอร์ผู้เปี่ยมด้วยอาหาร และเธอก็คลอดเพอร์เซโฟนีที่มีแขนสีขาว ซึ่งเอโดเนียสพาตัวมาจากแม่ของเธอ แต่ซูสผู้ชาญฉลาดได้มอบเธอให้กับเขา

(ll. 915-917) และอีกครั้งหนึ่งเขารัก Mnemosyne ซึ่งมีผมที่สวยงาม และจากเธอ มีมิวส์สวมมงกุฎทองทั้งเก้าคนเกิดมา ผู้ชื่นชอบในงานเลี้ยงและความสุขจากการร้องเพลง

(ล. 918-920) และลีโตก็ตกหลุมรักซูสผู้ถือโล่ป้องกันและเทพีอพอลโลกับอาร์เทมิสผู้ชื่นชอบลูกศรซึ่งเป็นลูกที่น่ารักยิ่งกว่าบุตรแห่งสวรรค์ทั้งหลาย

(ล. 921-923) ในที่สุดเขาจึงได้สถาปนาเฮร่าเป็นภรรยาผู้เบ่งบานของตน และนางก็ได้ร่วมรักกับราชาแห่งเทพเจ้าและมนุษย์ และให้กำเนิดเฮบี เอเรส และเอลีเธีย

(ll. 924-929) แต่ซูสเองก็ได้ให้กำเนิด Tritogeneia 1629 ผู้ มีดวงตาสดใสน่ากลัว ชวนทะเลาะ เป็นผู้นำกองทัพ ผู้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ราชินี ผู้ชื่นชอบความวุ่นวาย สงคราม และการสู้รบ แต่เฮร่าซึ่งไม่ได้ร่วมเป็นหนึ่งกับซูส—เพราะเธอโกรธมากและทะเลาะกับคู่ครองของเธอ—กลับกลายเป็นเฮฟเฟสตัสผู้โด่งดัง ซึ่งเชี่ยวชาญในงานฝีมือมากกว่าบุตรแห่งสวรรค์ทั้งหมด

(ll. 929a-929t) 1630แต่เฮร่าโกรธมากและทะเลาะกับคู่ครองของเธอ และเพราะความขัดแย้งนี้ เธอจึงได้มีความสัมพันธ์กับซูสซึ่งถือครองเอจิส ลูกชายผู้รุ่งโรจน์ ชื่อว่าเฮฟเฟสตัส ซึ่งเหนือกว่าลูกชายของสวรรค์ทั้งหมดในการประดิษฐ์ แต่ซูสนอนกับลูกสาวแก้มสวยของโอเชียนและทีทิส โดยแยกจากเฮร่า.... ((LACUNA)) ....เมทิส (ความคิด) ที่หลอกลวง แม้ว่าเธอจะฉลาดเต็มที่ก็ตาม แต่เขาจับเธอด้วยมือของเขาและใส่เธอไว้ในท้องของเขา เพราะกลัวว่าเธอจะคลอดสิ่งที่มีพลังมากกว่าสายฟ้าของเขา ดังนั้น ซูสซึ่งนั่งอยู่บนที่สูงและอาศัยอยู่ในอากาศ จึงกลืนเธอลงไปทันที แต่เธอก็ตั้งครรภ์พัลลาส เอเธน่าทันที และบิดาแห่งมนุษย์และเทพเจ้าได้ให้กำเนิดเธอโดยอาศัยศีรษะของเขาที่ริมฝั่งแม่น้ำทริโต และนางยังคงซ่อนตัวอยู่ใต้ส่วนลึกของซูส แม้แต่เมทิส มารดาของเอเธน่า ผู้ทำความชอบธรรม ผู้มีปัญญามากกว่าเทพเจ้าและมนุษย์ ที่นั่นเทพี (เอเธน่า) ได้รับพรจากปี 1631ว่านางเหนือกว่าเหล่าเทพอมตะที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัสในเรื่องพละกำลัง นางเป็นผู้สร้างอาวุธขู่ขวัญเอเธน่า และด้วยสิ่งนี้ (ซูส) จึงให้กำเนิดนางในอาวุธสงคราม

(ล. 930-933) และไทรทันผู้ยิ่งใหญ่ผู้ปกครองแผ่นดินที่คำรามก้องได้ถือกำเนิดจากแอมฟิไทรต์และเทพเจ้าแห่งแผ่นดินไหว และเขาเป็นเจ้าของท้องทะเลลึก อาศัยอยู่กับมารดาที่รักและเจ้าผู้เป็นพ่อของเขาในบ้านทองคำของพวกเขา ซึ่งเป็นเทพเจ้าที่น่าเกรงขาม

(ll. 933-937) ไซธีเรียยังคลอดความหวาดกลัวและหวาดกลัวให้แก่เอเรส ผู้เจาะโล่ ซึ่งเป็นเทพที่น่ากลัวที่ขับไล่ศัตรูในระยะประชิดให้เข้าสู่สงครามอันดุเดือด ด้วยความช่วยเหลือจากเอเรส ผู้ทำลายเมือง และฮาร์โมเนีย ซึ่งแคดมัสผู้มีจิตวิญญาณสูงส่งได้แต่งงานกับตนเอง

(ล. 938-939) และไมอา ธิดาของแอตลาส ได้ให้กำเนิดเฮอร์มีสผู้สง่างาม ผู้เป็นผู้ประกาศข่าวของเหล่าทวยเทพอมตะ แก่ซูส เพราะนางได้ขึ้นไปบนที่นอนศักดิ์สิทธิ์ของเขา

(ล. 940-942) และเซเมเล ธิดาของแคดมัส ได้ร่วมรักกันกับเขา และได้ให้กำเนิดบุตรชายที่งดงาม ไดโอนีซัสผู้เปี่ยมสุขแก่เขา—สตรีผู้เป็นมนุษย์ บุตรชายผู้เป็นอมตะ และตอนนี้ทั้งสองก็เป็นเทพเจ้าแล้ว

(ll. 943-944) และอัลคมีนาก็ได้ตกหลุมรักซูสผู้ขับไล่เมฆและเทพีเฮราคลีสผู้ยิ่งใหญ่

(ล. 945-946) และเฮฟเฟสทัส ผู้เป็นขาเป๋ผู้โด่งดัง ได้แต่งตั้งให้อักเลอา น้องสาวคนสุดท้องของตระกูลเกรซ เป็นภรรยาผู้อวบอั๋นของตน

(ล. 947-949) และเทพเจ้าไดโอนีซัสผู้มีผมสีทองได้ทรงสถาปนาเอรีอัดเนผู้มีผมสีน้ำตาล ซึ่งเป็นธิดาของมิโนส เป็นภรรยาที่อุ้มท้องของเขา และบุตรชายของโครนอสได้ทรงสถาปนาให้เธอเป็นอมตะและไม่แก่สำหรับเขา

(ll. 950-955) และเฮราคลีสผู้ยิ่งใหญ่ บุตรชายผู้กล้าหาญของอัลคมีนาผู้มีข้อเท้าเรียว เมื่อเขาได้ทำงานอันหนักหน่วงเสร็จสิ้นลงแล้ว ก็ได้แต่งตั้งเฮบีให้เป็นบุตรของซูสผู้ยิ่งใหญ่ และแต่งตั้งเฮราผู้สวมรองเท้าทองคำให้เป็นภรรยาขี้อายของเขาในโอลิมปัสที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ เขามีความสุข! เพราะเขาได้ทำผลงานอันยิ่งใหญ่ของเขาเสร็จสิ้นแล้ว และได้ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางเหล่าเทพเจ้าอมตะ โดยไม่มีความทุกข์และไม่แก่ชราตลอดชีวิตของเขา

(ll 956-962) และเพอร์ซีส ธิดาแห่งโอเชียน ก็ได้ให้กำเนิดเฮลิออส เซอร์ซี และเออีทีส กษัตริย์ผู้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และเออีทีส บุตรชายของเฮลิออส ผู้ให้แสงสว่างแก่ผู้คน ได้แต่งงานกับไอเดีย ธิดาแห่งโอเชียน ลำธารอันสมบูรณ์ ผู้มีแก้มสวยงาม ตามพระประสงค์ของเหล่าทวยเทพ และเธอได้อยู่ใต้อำนาจของเขาด้วยความรักผ่านอโฟรไดต์สีทอง และได้ให้กำเนิดมีเดียที่ข้อเท้าเรียบร้อยแก่เขา

(ll. 963-968) และบัดนี้ ลาก่อน ผู้ที่อาศัยอยู่ในโอลิมปัส และหมู่เกาะต่างๆ และทวีปต่างๆ และท้องทะเลอันเค็มจัดภายใน บัดนี้ จงขับขานบทเพลงแห่งเหล่าเทพธิดา มิวส์ผู้มีเสียงหวานแห่งโอลิมปัส ธิดาของซูส ผู้ทรงอารักขา แม้กระทั่งผู้ที่ไม่มีวันตายซึ่งนอนกับมนุษย์ผู้เป็นมนุษย์และให้กำเนิดบุตรเหมือนดั่งเทพเจ้า

(ll. 969-974) ดีมีเตอร์ เทพธิดาผู้ฉลาดหลักแหลม ได้ร่วมรักกันอย่างหวานชื่นกับวีรบุรุษอีอาซิออนในไร่ไถพรวนสามครั้งในดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ของเกาะครีต และพลูตัสผู้เปลือยเปล่า ซึ่งเป็นเทพผู้ใจดีที่เดินทางไปทั่วทุกแห่งบนแผ่นดินและบนหลังที่กว้างใหญ่ของทะเล และใครก็ตามที่ค้นพบเขาและเข้ามาอยู่ในมือของใคร เขาก็ทำให้ร่ำรวยและมอบความมั่งคั่งมากมายให้กับเขา

(ล. 975-978) และฮาร์โมเนีย ธิดาของอโฟรไดท์สีทอง ให้กำเนิดบุตรสาวกับแคดมัส อิโน และเซเมเล และอากาเว่ผู้มีแก้มสวยงาม และออโตโนเอ ซึ่งอาริสเทอัสผู้มีผมยาวแต่งงานด้วย และยังมีโพลีโดรัสในเมืองธีบส์ที่มีมงกุฎอันร่ำรวยอีกด้วย

(ล. 979-983) และลูกสาวของโอเชียน คัลลิร์โรอี ก็ได้ตกหลุมรักอโฟรไดท์ผู้มั่งคั่งกับคริสออร์ผู้มีจิตใจกล้าหาญ และได้ให้กำเนิดบุตรชายที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาบุรุษทั้งปวง ชื่อว่าเกริโอเนส ซึ่งเฮราคลีสผู้ยิ่งใหญ่ได้สังหารเกริโอเนสในเอรีเทียผู้ห่อตัวด้วยทะเลเพื่อเอาวัวที่เดินโซเซไปมา

(ll 984-991) และอีออสก็ให้กำเนิดเมมนอนผู้มีผมสีทองเป็นสัน กษัตริย์แห่งเอธิโอเปีย และพระเจ้าเอมาธีออนแก่ทิโธนัส และเธอให้กำเนิดบุตรชายที่งดงามแก่เซฟาลัส ชื่อฟาเอโธน บุรุษผู้แข็งแกร่งราวกับเทพเจ้า ซึ่งเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กหนุ่มในวัยเยาว์อันแสนหวานที่มีความคิดแบบเด็กๆ แอโฟรไดต์ผู้ชอบหัวเราะได้จับเขาและทำให้เขากลายเป็นผู้ดูแลศาลเจ้าของเธอในตอนกลางคืน เขาเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

(ll. 993-1002) และบุตรของเอสันตามพระประสงค์ของเหล่าเทพได้นำเอทีส ธิดาของเอทีส กษัตริย์ผู้ได้รับการเลี้ยงดูจากสวรรค์ ออกไปจากเขา เมื่อเขาได้เสร็จสิ้นงานหนักมากมายที่กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้มอบหมายให้เพเลียส ผู้กระทำความรุนแรงที่โอ้อวดและเกินขอบเขต มอบหมายให้เขา แต่เมื่อบุตรของเอสันเสร็จสิ้นงานเหล่านั้นแล้ว เขาก็มาถึงไอโอลคัส หลังจากเหน็ดเหนื่อยมายาวนาน โดยพาหญิงสาวตาขี้อายไปด้วยบนเรือเร็วของเขา และแต่งตั้งให้เธอเป็นภรรยาที่อวบอั๋นของเขา และเธอก็ตกอยู่ใต้อำนาจของไออาสัน ผู้เลี้ยงดูประชากร และให้กำเนิดบุตรชายชื่อเมเดอุส ซึ่งคีรอน บุตรชายของฟิลีราได้เลี้ยงดูบนภูเขา และพระประสงค์ของซูสผู้ยิ่งใหญ่ก็สำเร็จ

(ll. 1003-1007) แต่พซามาเธ่ เทพธิดาผู้งดงามซึ่งเป็นธิดาของเนเรอุส ผู้เฒ่าแห่งท้องทะเล เป็นที่รักของเออีคัสผ่านทางอโฟรไดท์สีทองและโฟคัสผู้เปลือยเปล่า และเทพีธีทิสผู้สวมรองเท้าเงินก็อยู่ภายใต้การปกครองของเพลีอุส และให้กำเนิดอคิลลีสผู้มีใจกล้าหาญดุจสิงห์ ซึ่งเป็นผู้ทำลายล้างมนุษย์

(ll. 1008-1010) และ Cytherea พร้อมด้วยมงกุฎอันงดงามก็ได้ร่วมรักกันอย่างหวานชื่นกับวีรบุรุษ Anchises และหญิงสาว Aeneas บนยอดเขา Ida พร้อมด้วยหุบเขาป่าไม้มากมาย

(ll. 1011-1016) และเซอร์ซี ธิดาของเฮลิอุส บุตรชายของไฮเปอเรียน รักโอดีสสิอุสผู้ซื่อสัตย์ และอากริอุสผู้ไม่มีบุตร และลาตินัสผู้ไร้ตำหนิและแข็งแรง นอกจากนี้ เธอยังให้กำเนิดเทเลโกนัสโดยความประสงค์ของอโฟรไดท์สีทอง และพวกเขาปกครองชาวไทเรเนียนที่มีชื่อเสียง ซึ่งอยู่ห่างไกลในซอกหลืบของเกาะศักดิ์สิทธิ์

(ll 1017-1018) และเทพีคาลิปโซผู้สดใสก็ได้ร่วมรักกับโอดิสเซียสด้วยความรักอันแสนหวาน และให้กำเนิดบุตรสาวชื่อนอซิธัสและนอซินัสให้แก่เขา

(ล. ๑๐๑๙-๑๐๒๐) เหล่านี้คือเทพีอมตะซึ่งนอนร่วมกับมนุษย์มนุษย์และคลอดบุตรชายให้กันดุจดังเทพเจ้า

(ll. 1021-1022) แต่บัดนี้ มิวส์ผู้มีเสียงหวานแห่งโอลิมปัส ธิดาของซูส ผู้ถือโล่พิทักษ์ กำลังร้องเพลงท่ามกลางหมู่สตรี

เฮเซียด ( / ˈ h iː s i ə d / HEE -see-ədหรือ/ ˈ h ɛ s i ə d / HEH -see-əd ; ^[ 3 ] กรีกโบราณ : Ἡσίοδος Hēsíodos ; ประมาณ700 ปีก่อน คริสตกาล) เป็น กวีชาวกรีกโบราณโดยทั่วไปเชื่อกันว่ามีบทบาทระหว่าง 750 ถึง 650 ปีก่อนคริสตกาล ในช่วงเวลาเดียวกับ โฮเม อร์

ผลงานของเฮเซียดหลายชิ้นยังคงหลงเหลืออยู่ครบถ้วน หนึ่งในนั้นได้แก่Theogonyซึ่งบอกเล่าถึงต้นกำเนิดของเหล่าเทพเจ้า วงศ์ตระกูลของพวกเขา และเหตุการณ์ที่นำไปสู่การขึ้นสู่อำนาจของซูส และ Works and Daysซึ่งเป็นบทกวีที่บรรยายถึงยุคทั้งห้าของมนุษย์ให้คำแนะนำและภูมิปัญญา รวมถึงตำนานต่างๆ เช่นกล่องของแพนโดร่า

นักเขียนชาวตะวันตกมักถือว่าเฮเซียดเป็น "กวีคนแรกที่เขียนงานในประเพณีตะวันตกที่มองว่าตนเองเป็นบุคคลสำคัญที่มีบทบาทสำคัญต่อเรื่องราวที่ตนเขียน" ^[ 4 ]นักเขียนในสมัยโบราณยกย่องเฮเซียดและโฮเมอร์ว่าเป็นผู้วางรากฐานประเพณีทางศาสนาของกรีก^[ 5 ]นักวิชาการสมัยใหม่กล่าวถึงเขาว่าเป็นแหล่งข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับตำนานเทพเจ้ากรีกเทคนิคการทำฟาร์ม ความคิดทางเศรษฐกิจในยุคแรก^[ 6 ]ดาราศาสตร์กรีกโบราณ จักรวาลวิทยาและการบอกเวลาในสมัยโบราณ

------