เทพเจ้าและวีรบุรุษกรีก

เนื้อหา

บทหน้าหนังสือ

Iโพรมีธีอุส13

IIดิวคาลิออนและพีรา25

IIIเฮอร์มีส  ( เมอร์คิวรี )33

IVเฟธอน39

Vออร์ฟิอุส49

VIอตาลันต้า53

VIIแทนทาลัส57

VIIIซัลโมเนียส ซิซิฟัส อิกซิออน และเฟลเกียส61

IXไนโอเบะ65

Xเบลเลอโรฟอน73

XIเพอร์ซิอุส77

XIIแคดมัส83

XIIIไดโอนีซัส  ( บัคคัส )89

XIVแอ็กเตออน95

XVเดดาลัสและอิคารัส101

XIVฟิเลมอนและบอซิส109

XIIVอารัคนี115

XIIVดอกไฮยาซินทัส121

เทพเจ้าและวีรบุรุษ

บทที่ 1
โพรมีธีอุส

ซูส (จูปิเตอร์) เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ เอาชนะไททัน และกลายเป็นเจ้าแห่งสวรรค์และโลก แต่ถึงแม้จะต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนัก เขาก็คงไม่ได้รับชัยชนะหากโพรมีธีอุส ไททัน ไม่ช่วยเหลือเขา ในที่สุด ซูส ผู้ปกครองท้องฟ้า กลายเป็นศัตรูของโพรมีธีอุส ซึ่งเป็นผู้กำเนิดเผ่าไททันที่เกลียดชัง และรอเพียงโอกาสที่จะลงโทษเขาเท่านั้น ไม่นานเขาก็พบโอกาส เพราะโพรมีธีอุสผูกพันกับมนุษยชาติ ซึ่งซูสตั้งใจจะทำลายล้าง เพื่อที่จะสร้างมนุษย์ขึ้นบนโลกด้วยเผ่าพันธุ์ที่เก่าแก่กว่า โพรมีธีอุสพยายามเกลี้ยกล่อมเขา แต่ซูสยังคงยืนกรานในจุดประสงค์ของเขา จากนั้น โพรมีธีอุสก็พูดว่า: “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าคำสาปของโครนัสผู้ถูกปลดจากบัลลังก์ ตกอยู่กับเจ้าแล้ว และด้วยคำสั่งของโชคชะตา มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถปลดปล่อยเจ้าจากคำสาปนั้นได้”

เมื่อซูสได้ยินดังนั้น เขาก็ตัดสินใจที่จะละทิ้งเผ่าพันธุ์มนุษย์ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างยากไร้และไม่รู้ตัวถึงพรสวรรค์ทางจิตวิญญาณหรือสติปัญญาที่ผู้สร้างมอบให้ พวกเขาไม่รู้จักวิธีที่จะโค่นต้นไม้และสร้างบ้านเพื่อป้องกันลม ฝน และความร้อนของดวงอาทิตย์ เช่นเดียวกับสัตว์ป่า พวกเขาอาศัยอยู่ในถ้ำที่ไม่มีแสงส่องผ่านได้ พวกเขาไม่รู้จักสัญญาณใดๆ ของฤดูใบไม้ร่วงที่ให้ผล ฤดูหนาว หรือฤดูใบไม้ผลิที่เบ่งบาน พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนคนแปลกหน้าในโลกที่แห้งแล้งโดยไม่มีจุดหมายหรือการรับรู้

โพรมีธีอุสสงสารพวกเขา เขาอธิบายให้พวกเขาฟังถึงการขึ้นและตกของดวงดาว และสอนให้พวกเขารู้จักวงโคจรของดวงดาว เขาคำนวณจำนวนดวงดาวให้พวกเขาฟัง ซึ่งเป็นความสำเร็จที่น่าอัศจรรย์ มอบพลังแห่งการจดจำและพรสวรรค์ในการเขียน ซึ่งเป็นศาสตร์ที่ล้ำเลิศที่สุดให้กับพวกเขา เขาทำให้วัวกลายเป็นคนรับใช้ที่มีประโยชน์ต่อเผ่าพันธุ์โดยวางแอกบนตัววัวและผูกมันไว้กับเกวียน เขาผูกบังเหียนม้าป่าและแสดงให้พวกเขาเห็นวิธีใช้มันในการขี่และลากเกวียน พวกเขายังได้เรียนรู้จากเขาถึงวิธีการสร้างเรือและจัดการใบเรือ เขาเปิดเผยให้พวกเขารู้ถึงความลึกของโลกพร้อมกับสมบัติของเหล็ก เงิน และทอง จนถึงเวลานี้ มนุษย์ยังไม่มีความรู้เกี่ยวกับพืชหรือคุณสมบัติในการรักษาโรคของพืช โพรมีธีอุสสอนพวกเขาถึงวิธีการใช้ความรู้เหล่านี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดและรักษาโรค เขายังถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ทำกันในสภาของเหล่าทวยเทพ และสอนให้พวกเขาสังเกตการบินของนกอินทรี

อย่างไรก็ตาม มนุษยชาติยังขาดองค์ประกอบหนึ่งของชีวิตที่สะดวกสบาย นั่นคือไฟ โพรมีธีอุสตั้งใจจะนำไฟมาจากสวรรค์ แต่ผู้ปกครองท้องฟ้าสั่งให้เขาหยุด โพรมีธีอุสเห็นโอกาสจึงโบยบินขึ้นไป เข้าใกล้รถม้าแห่งดวงอาทิตย์ และถือไม้เท้าไว้ในมือด้วยล้อที่ลุกโชน จากนั้นก็ร่วงลงมาเหมือนดาวตกและนำพรแห่งไฟมาสู่มนุษย์

เฮอร์มีส (เมอร์คิวรี) ผู้ส่งสารที่รวดเร็วของเหล่าทวยเทพ เห็นสิ่งนี้และรีบนำข่าวนี้ไปบอกซุส เทพผู้ยิ่งใหญ่ เฮอร์มีสผู้โกรธจัดกล่าวว่า “รีบไปหาเฮฟเฟสตัส (วัลแคน) และบอกเขาว่าผู้ปกครองของเหล่าทวยเทพต้องการบริการของเขา” วัลแคน เทพแห่งไฟ เป็นเทพของช่างฝีมือทุกคนที่เกี่ยวข้องกับไฟ เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ค้นพบเครื่องมือทั้งหมดที่ใช้ในการไล่ล่า บ้าน ทุ่งนา และสงคราม และยังมีชื่อเสียงในฐานะผู้สร้างที่อยู่อาศัยของเหล่าทวยเทพที่แวววาวเป็นสีทอง ทักษะของเขานั้นยอดเยี่ยมมากจนเขาประดิษฐ์เครื่องเป่าลมที่ทำให้เปลวไฟแรงขึ้นหรืออ่อนลงตามที่เขาต้องการ รวมทั้งโซฟาหรูหราที่เมื่อได้รับสัญญาณจากเขาแล้ว จะนำไปวางไว้ในที่ประชุมของเหล่าทวยเทพเพื่อใช้

เมื่อเฮฟเฟสตัสปรากฏตัวต่อหน้าผู้ปกครองท้องฟ้า เขาได้รับการร้องขอให้สร้างหญิงสาวจากทองคำ เขาเริ่มลงมือทำงานทันที และเมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น อพอลโลขึ้นรถม้าเพลิงเพื่อส่องแสงสวรรค์ให้กับทั้งเทพเจ้าและมนุษย์ รูปเคารพอันงดงามก็เสร็จสมบูรณ์ ซึ่งทั้งรูปร่าง ความเร็ว และการเคลื่อนไหวก็เหมือนกับมนุษย์ที่สวยงาม จากนั้น ซูสจึงสั่งให้เทพองค์อื่นๆ ประดับหญิงสาวที่เรียกว่าแพนโดร่าอย่างอลังการที่สุด เหล่าเทพจากสวรรค์ก็มาพร้อมของขวัญทันที เธอได้รับเข็มขัดจากเอเธน่า (มิเนอร์วา) ฮอเร (ฮาวส์) สวมมงกุฎดอกไม้ให้เธอ และเหล่าเกรซก็ประดับแหวนและสร้อยข้อมืออันวิจิตรงดงามให้เธอ เมอร์คิวรีนำของขวัญอันเลวร้ายมาให้เธอ นั่นคือการประจบสอพลอและความไม่ซื่อสัตย์ ซึ่งจะนำโชคร้ายมาสู่มนุษย์ แพนโดร่าซึ่งประดับด้วยเสน่ห์อันหลอกลวงและความงามอันเย้ายวนจึงถูกพามายังโลกโดยทูตสวรรค์ที่มีปีกอันงดงาม นางได้รับกล่องทองคำจากซุส ซึ่งบรรจุความชั่วร้ายมากมายที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ และเป็นสิ่งที่มนุษย์ต้องทนทุกข์ทรมานก่อนที่โพรมีธีอุสจะเข้ามาช่วยเหลือพวกเขา แพนโดร่าเสนอกล่องทองคำให้เขาเป็นของขวัญจากซุส อย่างไรก็ตาม ลูกชายของไททันผู้เฝ้าระวังกลับปฏิเสธของขวัญจากเทพเจ้า จากนั้นแพนโดร่าจึงเสนอกล่องทองคำให้กับเอพิเมธีอุส พี่ชายของโพรมีธีอุส เขาหลงผิด ลืมคำเตือนของพี่ชาย และแต่งงานกับแพนโดร่าผู้มีเสน่ห์ แพนโดร่าผู้หลอกลวงเปิดกล่องทองคำทันที และความชั่วร้ายมากมายที่โพรมีธีอุสช่วยมนุษย์ไว้ได้แพร่กระจายออกไปอีกครั้ง และมนุษย์ก็พบว่าตนเองกลับต้องจมดิ่งสู่ความทุกข์ยากอีกครั้ง ซึ่งพวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากลูกชายของไททัน ดังนั้น เสน่ห์เย้ายวนของหญิงสาวจึงนำความทุกข์ยากมาสู่มนุษย์

ซูสเรียกเฮฟเฟสตัสและยักษ์อีกสองคน คือ เครโทสและเบีย แล้วสั่งพวกเขาว่า “จับโพรมีธีอุส พาเขาไปที่ขอบโลก แล้วมัดเขาไว้ที่หน้าผาสูงที่สุดแห่งหนึ่งในเทือกเขาคอเคซัส” ยักษ์ทั้งสองรับหน้าที่นี้ด้วยความเต็มใจ แต่ไม่ใช่เฮฟเฟสตัส ผู้ซึ่งสงสารโพรมีธีอุส แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมจำนนต่อพระประสงค์ของผู้ปกครองเทพเจ้าและมนุษย์ โพรมีธีอุสถูกจับและพาไปที่หน้าผารกร้าง เฮฟเฟสตัสตัดสินใจผูกมัดลูกชายของไททันกับหน้าผาด้วยโซ่เพชรพลอยอย่างไม่เต็มใจ ในขณะที่เครโทสและเบียช่วยทำงานนี้

“โพรมีธีอุสผู้สูงศักดิ์” เฮฟเฟสทัสกล่าว “จิตวิญญาณของข้าพเจ้ารู้สึกเจ็บปวดที่ต้องยืมทักษะของข้าพเจ้าไปทำสิ่งนี้ ความทุกข์ยากอะไรเช่นนี้กำลังรอท่านอยู่ หลายพันปีผ่านไปและความทุกข์ทรมานของท่านไม่มีวันสิ้นสุด ท่านจะไม่มีโอกาสได้เห็นมนุษย์สักคนคอยปลอบโยนท่านเลย ความแข็งแรงของอวัยวะของท่านจะลดลงเพราะความร้อนของดวงอาทิตย์ และท่านจะโหยหาราตรีที่ดวงดาวโปรยลงมาปกคลุมท่านด้วยเสื้อคลุมและนำความเย็นมาสู่บาดแผลที่ไหม้เกรียมของท่าน”

จากนั้นเฮฟเฟสทัสและคนรับใช้สองคนของซูสก็จากไปจากชายที่ถูกพันธนาการไว้ ซึ่งร้องตะโกนว่า “ท้องฟ้าอันศักดิ์สิทธิ์ สายลมที่พัดเร็ว มหาสมุทรที่พัดพลิ้วไหว แผ่นดิน ผู้ให้ทุกสิ่ง พระอาทิตย์ ผู้มองเห็นทุกสิ่ง ข้าพเจ้าร้องเรียกท่าน จงดูชะตากรรมที่ครอบงำข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเป็นเทพ ด้วยคำสั่งของผู้ปกครองทุกสิ่ง ข้าพเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสมาเป็นเวลาพันปี แต่ข้าพเจ้าจะยอมจำนนต่อคำสั่งนั้น เพราะรู้ว่าอำนาจของโชคชะตาไม่อาจต้านทานได้”

เหล่าโอเชียไนด์ที่มีปีกได้ยินเสียงครวญครางของเขาในถ้ำคริสตัลของโอเชียนัส บิดาของพวกเขา พวกมันรีบไปหาเขา และเมื่อพวกมันเห็นชะตากรรมของลูกชายของไททัน พวกมันก็ส่งเสียงคร่ำครวญไปทั่วอากาศ พวกมันหันหลังไปด้วยความเศร้าโศก ไม่นาน โอเชียนัสสีเทา บิดาของพวกมันก็ปรากฏตัวขึ้นบนหลังม้าน้ำที่มีปีกของมัน และถามว่าโพรมีธีอุสทำอะไรลงไปถึงต้องถูกลงโทษอย่างน่ากลัวเช่นนี้ เมื่อได้ยินเช่นนั้น โพรมีธีอุสก็สัญญากับโพรมีธีอุสว่าจะขอความเมตตาจากซูส แต่โพรมีธีอุสตักเตือนเขาโดยกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนของฉันเสมอ โอเชียนัสผู้มีค่า แต่ฉันขอร้องให้คุณอย่าอ้อนวอนซูสเพื่อฉัน การทำเช่นนั้นจะไม่มีประโยชน์อะไรกับฉันเลย และจะทำให้ซูสมีอคติต่อคุณเท่านั้น”

โอเชียนัสปิดบังความเศร้าโศกลึกๆ ไว้ในใจ และทิ้งผู้ที่ถูกทรมานไว้

เวลาผ่านไปนานมาก ซูสเชื่อว่าวิญญาณดื้อรั้นของไททันถูกทำลายลงแล้ว จึงส่งเฮอร์มีส ผู้ส่งสารที่มีปีกไปหาเขา และเฮอร์มีสกล่าวว่า “ซูสต้องการทราบสิ่งที่ท่านได้ยินมาจากพี่ชายเกี่ยวกับการแต่งงาน ซึ่งหากเขาเข้าร่วม จะทำให้การแต่งงานของเขาต้องล่มสลายลงในสักวันหนึ่ง ท่านทราบเรื่องนี้และพบว่าพี่ชายลงโทษการขโมยไฟอย่างรุนแรงเพียงใด ดังนั้น อย่าโกรธเขาอีกต่อไป แต่จงบอกสิ่งที่เขาต้องการทราบ”

โพรมีธีอัสตอบว่า “ซูสจะไม่มีวันรู้สิ่งที่เขาต้องการเรียนรู้ จนกว่าฉันจะเป็นอิสระจากพันธนาการ และพ้นจากการทรมาน”

เฮอร์มีสกลับไปหาผู้ปกครองท้องฟ้าและบอกเขาว่าโพรมีธีอุสยังคงดื้อรั้นแม้จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ซูสโกรธจัดและตัดสินใจลงโทษเหยื่อของเขาด้วยการลงโทษที่เลวร้ายยิ่งกว่า ทันใดนั้นเมฆดำก็ก่อตัวขึ้นเหนือคอเคซัส สายฟ้าฟาดลงมาด้วยมือของเขา เขย่าหน้าผาสูงชันที่ขรุขระ และเสียงคำรามของพายุเฮอริเคนที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณระหว่างท้องฟ้าและโลก

โพรมีธีอัสร้องออกมาว่า “เทพเจ้าผู้โกรธเกรี้ยวและไร้ปรานี ข้าพระองค์รู้ว่านี่คือการแสดงพลังของคุณ แต่คุณไม่อาจทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้”

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคำรามที่น่ากลัวดังออกมาจากส่วนลึก แผ่นดินสั่นสะเทือน และคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามาหาเขาและหน้าผาที่เขาถูกตรึงไว้ หนึ่งปีผ่านไป และเมื่อผ่านไป ซูสก็ขับไล่ความมืดมิดรอบหน้าผาอีกครั้ง แต่ไม่มีเจตนาจะบรรเทาโทษของโพรมีธีอุส ในทางกลับกัน เขาตั้งใจจะทำให้มันหนักขึ้น เขาส่งแร้งตัวหนึ่งมาโจมตีร่างกายของเขาและกินตับของเขา การทรมานนี้เกิดขึ้นซ้ำอีกทุกวัน เพราะตับของเขางอกขึ้นมาใหม่ทุกคืน ซูสยังสาบานว่าเนื่องจากโพรมีธีอุสเป็นเทพเจ้า เขาจะไม่ตาย เขาจะต้องแขวนคอตายอยู่บนหน้าผาคอเคซัสตลอดไป และเป็นเช่นนั้นมาหลายชั่วอายุคนของมนุษย์

ในที่สุด วิญญาณของลูกชายของไททันก็แตกสลาย และเขาก็โหยหาความสงบสุขและอิสรภาพ ไททันอื่นๆ ที่เคยถูกซุสเอาชนะและถูกโยนลงไปในทาร์ทารัส ได้รับอิสรภาพคืนมาเป็นเวลานานแล้ว อย่างไรก็ตาม การคืนดีดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เพราะซุสเคยสาบานไว้ว่าจะไม่ไล่แร้งไปและปลดโซ่ตรวนของมัน เว้นแต่จะมีเทพเจ้าองค์ใดองค์หนึ่งยอมลงไปยังทาร์ทารัสอันมืดมิด

ในเวลานั้น เฮราคลีส (เฮอร์คิวลิส) บุตรของซุสที่เกิดจากมนุษย์ กำลังเดินทางทั่วโลกเพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดทุกชนิดที่กำลังคุกคามเผ่าพันธุ์มนุษย์ ในระหว่างการเดินทาง เขามาถึงคอเคซัส เขาตกตะลึงอย่างยิ่งเมื่อเห็นบุตรของเทพเจ้าถูกตรึงอยู่ที่นั่น และถามว่าทำไมเขาต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนั้น โพรมีธีอุสจึงบอกชะตากรรมของเขาให้ทราบ และเฮอร์คิวลิสจึงตัดสินใจช่วยเขา เขาโยนหนังสิงโตและกระบองทิ้ง แล้วหยิบลูกศรพิษจากถุงใส่ถุงใส่ลูกธนู ยิงนกแร้ง ฉีกกรงเล็บที่ขาหนีบของไททัน และโยนมันลงไปในเหว จากนั้น เฮอร์คิวลิสจึงปลดโซ่ตรวนของมันและพามันไปหาซุส โพรมีธีอุสประกาศให้เขาฟังอย่างไม่เต็มใจว่าการแต่งงานกับธีทิส นางไม้แห่งท้องทะเลผู้สวยงามจะเป็นจุดจบของเขา อย่างไรก็ตาม การคืนดีกันยังไม่สมบูรณ์ เพราะคำสาบานของซูสยังไม่เป็นจริง เขาให้แหวนทองคำแก่โพรมีธีอุส ซึ่งเฮฟเฟสตัสได้ฝังหินเล็กๆ จากคอเคซัสไว้ “สัญญากับข้าว่าจะสวมแหวนวงนี้ตลอดไป” ซุสกล่าว “แล้วคำปฏิญาณของข้าจะสำเร็จ” โพรมีธีอุสรับแหวนวงนั้นแล้วให้คำสัญญา จากนั้นเฮอร์คิวลิสก็ไปนำคีรอนซึ่งบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยลูกศรพิษไปหาเทพเจ้า คีรอนซึ่งกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสและปรารถนาที่จะตาย ได้เสด็จลงมายังทาร์ทารัสด้วยความยินดี ดังนั้น การปรองดองจึงสมบูรณ์

โพรมีธีอุสเตือนซูสให้แต่งงานกับเทพีธีทิสกับมนุษย์ผู้เป็นกษัตริย์เพลีอุส ทันใดนั้น ก็มีนางฟ้าแห่งท้องทะเลที่สวยงามจำนวนมากมายมาคุ้มกันเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในขบวนแห่ฉลอง ซูสและเหล่าเทพองค์อื่นๆ ก็เข้าร่วมงานเฉลิมฉลองและเฉลิมฉลองการแต่งงานของนางฟ้าแห่งท้องทะเลที่สวยงามเช่นกัน 

บทที่ 2
ดิวคาลิออนและพีรา

มนุษย์ซึ่งเคยประสบเคราะห์ร้ายมาอย่างโชกโชนไม่สามารถทนต่อโชคชะตาที่ดีได้ จึงกลายเป็นคนเจ้าชู้ อ่อนแอ และหยิ่งยโส ซูสได้ยินเรื่องความเสื่อมทรามของมนุษย์ จึงแปลงกายเป็นมนุษย์และลงมายังโลกเพื่อค้นหาความจริงในเรื่องราวเลวร้ายเหล่านี้ ซูสพบว่าสถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาเคยกลัว ทุกสิ่งชั่วร้ายครอบงำ เมื่อถึงเวลาเย็น ซูสก็ไปที่พระราชวังของไลคาออน กษัตริย์แห่งอาร์คาเดีย ซูสแสดงสัญญาณต่อผู้คนที่รวมตัวกันอยู่ที่นั่นว่ามีเทพเจ้าอยู่จริง พวกเขาเริ่มสวดอ้อนวอนทันที จากนั้นซูสก็กล่าวว่า “มาดูกันว่านี่คือเทพเจ้าหรือมนุษย์อย่างพวกเรา” หากเป็นมนุษย์ ซูสก็ตั้งใจจะสังหารเขาในตอนกลางคืน ก่อนอื่น ซูสจึงจัดงานเลี้ยงให้เขา เขาได้เชือดคอของชายคนหนึ่งซึ่งถูกส่งมาให้เขาโดยชาวโมโลสเซียเพื่อให้เฆี่ยนตี จากนั้นเขาได้นำศพที่ยังสั่นเทิ้มโยนบางส่วนลงในน้ำเดือด ส่วนที่เหลือก็เสียบไม้แล้ววางไว้เหนือไฟ

เมื่อซูสเห็นดังนั้น เขาก็เขย่าแผ่นดิน และปราสาทอันยิ่งใหญ่ก็พังทลายลงทันที กษัตริย์วิ่งหนีไปยังทุ่งนาด้วยความหวาดกลัว เขาพยายามจะพูด แต่เสียงของเขากลับเป็นเสียงหอนที่น่ากลัว และเมื่อเสียงของเขาเปลี่ยนไป ร่างกายของเขาทั้งหมดก็เปลี่ยนไปด้วย เขามีผมแทนที่จะเป็นเสื้อผ้า และแขนของเขาเปลี่ยนเป็นเท้า เขากระโจนเข้าใส่ฝูงสัตว์ราวกับหมาป่าที่มีดวงตาจ้องเขม็ง ด้วยความกระหายเลือด และด้วยการกระทำของสัตว์ป่า ฟันของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดของสัตว์ที่ถูกรัดคอ

ซูสไม่เพียงแต่ตั้งใจที่จะลงโทษไลคาออนเท่านั้น แต่ยังเตรียมที่จะทำลายล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดด้วย เขาได้ไปโอลิมปัส เข้าไปในพระราชวังทองคำของเขา เรียกเหล่าเทพองค์อื่นๆ มารวมกัน และประกาศการตัดสินใจของเขาให้พวกเขาฟัง บ้างก็เห็นด้วยกับคำพูดของเจ้านายของพวกเขา ส่วนบ้างก็รู้สึกเจ็บปวดและพูดว่า “ถ้าเผ่าพันธุ์มนุษย์ถูกทำลาย ใครจะสร้างแท่นบูชาให้เราในอนาคต”

ซูสได้สัญญากับมนุษย์โลกด้วยเผ่าพันธุ์อื่นที่ดีกว่าและคว้าสายฟ้าของเขาไว้เพื่อขว้างมันไปทั่วทั้งโลก แต่ทันใดนั้นเขาก็กลัวว่าพายุไฟอาจแพร่กระจายไปทั่วทั้งท้องฟ้าศักดิ์สิทธิ์และทำให้จักรวาลกลายเป็นเถ้าถ่าน ดังนั้นเขาจึงไล่ไซคลอปส์ตาเดียวที่ตีสายฟ้าของเขาและตัดสินใจที่จะทำลายโลกด้วยน้ำท่วม เขาเรียกโอลัส เทพเจ้าแห่งสายลมมาและสั่งให้เขาเก็บสายลมที่พัดเมฆฝนออกไปไว้ในถ้ำของเขาและปล่อยเฉพาะลมใต้เท่านั้น ลมใต้ก็แผ่ปีกที่หนักและเปียกโชกทันทีเหนือทะเลและแผ่นดิน ใบหน้าที่น่ากลัวถูกปกปิดด้วยราตรี หมอกปกคลุมหน้าผาก เคราที่พลิ้วไหวอย่างหนักเปียกโชกไปด้วยฝน และสายน้ำก็ไหลรินจากลอนผมของมัน ซูสใช้มือที่กว้างกดเมฆ และทันใดนั้น ฟ้าร้องก็ดังก้องไปทั่วอวกาศที่วัดไม่ได้ เทพีไอริสขึ้นและลงอย่างรวดเร็วด้วยสายรุ้งเจ็ดสี ดึงน้ำจากทะเลที่ปั่นป่วนและเติมเต็มเมฆ พืชที่เติบโตทั้งหมดถูกโน้มลงสู่พื้นดิน และไม่นานความหวังของชาวไร่ก็หายไปพร้อมกับน้ำท่วมที่โหมกระหน่ำ

โพไซดอน (เนปจูน) เทพเจ้าแห่งท้องทะเล เป็นผู้ปกครองจักรวาลที่มีส่วนร่วมในงานทำลายล้างมากที่สุด เขาสั่งให้แม่น้ำพังทลายลงมาตามคันดินและท่วมแผ่นดิน เขาขี่รถม้าข้ามทะเลและกระตุ้นทะเลจนคลื่นซัดเข้าฝั่ง จากนั้นเขาก็ฟาดพื้นโลกด้วยตรีศูลทองคำของเขาจนสั่นสะเทือนและน้ำก็ท่วมทุกแห่ง ต้นไม้ บ้านเรือน และวิหารล้มลงเพราะความกริ้วโกรธของน้ำท่วม พายุพัดกระหน่ำกลบเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาของผู้คนที่นั่งอยู่บนต้นไม้หรือบนสันเขาแล้วก็ยื่นมือออกไปสู่ท้องฟ้าที่มืดมิดอย่างเปล่าประโยชน์ คนอื่นๆ หนีกันเป็นกลุ่มไปยังภูเขาเพื่อเอาตัวรอดท่ามกลางยอดเขา แต่แล้วน้ำท่วมก็สูงขึ้นเรื่อยๆ บางคนเสียชีวิตเพราะตกใจ บางคนสิ้นหวัง บางคนขาดเหตุผล วิ่งไปมาอย่างไร้จุดหมายที่นี่และที่นั่น จนกระทั่งพวกเขาถูกกลืนหายไปในน้ำท่วมที่โหมกระหน่ำด้วยเสียงกรีดร้องที่น่ากลัว

ไม่นานน้ำก็ไหลผ่านยอดเขาที่สูงที่สุดจนมองเห็นเพียงท้องฟ้าและน้ำเท่านั้น ผู้คนพายเรือกันเป็นพักๆ เสือกับสิงโตพยายามเอาชีวิตรอดด้วยการว่ายน้ำอย่างเปล่าประโยชน์ แกะไม่ได้รับอันตรายจากหมาป่าเมื่อน้ำท่วมเข้ามา สัตว์ทุกตัวตายหมด แม้แต่บรรดานกซึ่งสามารถบินอยู่กลางอากาศได้นานก็จมลงไปในน้ำในที่สุดด้วยปีกที่อ่อนล้า

มีเพียงแห่งเดียวเท่านั้นที่ปราศจากน้ำ นั่นคือที่ราบสูงพาร์นาสซัสซึ่งตั้งตระหง่านท่ามกลางเมฆ มีเรือลำเล็กลำหนึ่งซึ่งก็คือดิวคาลิออน กษัตริย์แห่งเทสซาลี และภริยาของเขาติดอยู่ ทั้งสองส่งเสียงร้องและวิงวอนต่อนางไม้ที่อาศัยอยู่ในถ้ำใกล้ๆ เพื่อช่วยชีวิตพวกเขา ซูสเห็นพวกเขาเกาะอยู่บนกำแพงบนที่สูง และเมื่อทราบว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้เกรงกลัวพระเจ้าในบรรดาผู้วายชนม์นับพันคน จึงตัดสินใจปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ ลมที่พัดตามเมฆฝนจึงหยุดลง ท้องฟ้าสีฟ้าก็ยิ้มอีกครั้ง และอพอลโลก็เสด็จขึ้นไปบนรถศึกที่ลุกเป็นไฟ โพไซดอนทำให้ทะเลสงบลง เขาส่งสัญญาณด้วยตรีศูลของเขา และกระแสน้ำก็ลดลง จากนั้นเขาจึงเรียกไทรทัน บุตรชายของเขา ผู้ปกครองทะเลลึก ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านสีทองกับแอมฟิทริเต มารดาของเขา เขาเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งปลา มีผิวเป็นเกล็ดสีน้ำเงิน ไทรทันปรากฏตัวขึ้นและโพไซดอนสั่งให้เขาเรียกน้ำท่วมและลำธารที่ไหลท่วมแผ่นดินกลับมา เพื่อเชื่อฟังคำขอร้องของพ่อ ไทรทันจึงยกกระดองที่โค้งมนขึ้น และตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนถึงพระอาทิตย์ตก ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นเรียกน้ำทั้งหมดให้กลับคืนสู่ระดับเดิม น้ำท่วมลดลง ภูเขาและเนินเขาปรากฏขึ้นเหนือน้ำ และค่อยๆ มองเห็นที่ราบ ป่าไม้ และทุ่งนาที่ถูกทำลาย

ดิวคาลิออนและพีราออกจากเรือและมองไปรอบๆ เห็นความรกร้างว่างเปล่าที่แผ่กระจายไปทั่ว เขากล่าวว่า “โอ้ เจ้าสาวของฉัน ผูกพันกับฉันด้วยสายสัมพันธ์ทางสายเลือดและการแต่งงาน ดูเถิด เราเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในโลกกว้างใหญ่นี้ คงจะน่าเวทนาเพียงใดหากความตายมาถึงฉันด้วย! ถ้าหากเธอถูกน้ำท่วม ฉันคงติดตามเธอไป เพราะถ้าไม่มีเธอ ฉันคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ที่รัก! โอ้! ฉันคงมีพลังศักดิ์สิทธิ์ของพ่อในการสร้างมนุษย์และประทานชีวิตให้พวกเขา”

น้ำตาคลอเบ้าและไพร์ราก็ร้องไห้เช่นกัน ในที่สุดพวกเขาจึงตัดสินใจวิงวอนขอความเมตตาจากเทมิส[6] และขอให้พวกเขาพ้นทุกข์จากความทุกข์ยาก และมุ่งตรงไปที่วิหารของเทพธิดา ช่างเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก! ทางเดินเต็มไปด้วยโคลน และไฟบนแท่นบูชาก็ดับลง พวกเขาคุกเข่าลง จูบหินเย็นๆ และภาวนาว่า “พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงกรุณาปรานีและเมตตากรุณา ดูเถิด โลกช่างว่างเปล่า เราเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางมนุษย์ทุกคน โปรดสงสารเรา และขอให้เราได้อยู่ร่วมกับผู้คนที่เหมือนกับเราอีกครั้ง”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามก้องไปทั่วโถงของวิหาร: “จงออกจากวิหาร คลุมศีรษะ คลายเข็มขัดนิรภัย และทิ้งกระดูกของมารดาผู้ยิ่งใหญ่ของคุณไว้ข้างหลัง”

พวกเขานิ่งเงียบไปชั่วขณะด้วยความประหลาดใจ แต่ในที่สุด พีราห์ก็พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือว่า “อย่าโกรธฉันเลย พระเจ้าข้า ที่ฉันไม่สามารถโยนกระดูกของแม่ทิ้งไปได้ ด้วยวิธีนี้ ฉันจะได้รบกวนคนที่รักซึ่งกำลังเร่ร่อนอยู่ในเงามืดของทาร์ทารัส”

พวกเขาลงบันไดวิหารอย่างเศร้าโศก ดิวคาลิออนกำลังครุ่นคิดถึงข้อความลึกลับที่ส่งถึงพวกเขา ในที่สุด เงาแห่งความเศร้าโศกในใจของเขาก็หายไป และเขากล่าวว่า “ที่รัก เทพธิดาไม่ได้มีเจตนาทำร้ายเราเลย ฉันเชื่อว่านี่คือความหมายของข้อความของเธอ โลกคือแม่ หินคือกระดูกของเธอ ดังนั้นเราจะโยนมันทิ้ง”

พวกเขาเริ่มเชื่อฟังข้อความของเทพธิดาในทันที พวกเขาคลายเข็มขัดของตน ปิดหัวของตน และขว้างก้อนหินไปข้างหลัง ทันใดนั้น ชีวิตก็เริ่มปรากฏออกมาในก้อนหิน ก้อนหินเริ่มขยายใหญ่ขึ้นและมีรูปร่างขึ้น ในไม่ช้า ก้อนหินเหล่านี้ก็ดูเหมือนก้อนหินอ่อนที่ช่างแกะสลักกำลังปั้นเป็นรูปมนุษย์ ส่วนที่อ่อนนุ่มกำลังเปลี่ยนเป็นเนื้อ ส่วนที่แข็งแกร่งขึ้นกลายเป็นกระดูก ในที่สุด ร่างของบุคคลที่มีชีวิตก็ปรากฏขึ้น ก้อนหินที่ Deucalion ขว้างไปข้างหลังเขาได้กลายเป็นผู้ชาย และก้อนหินที่ Pyrrha ขว้างไปได้กลายเป็นผู้หญิง ดังนั้น พื้นโลกจึงเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่ทำจากหิน ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีจิตใจแข็งแกร่งและร่างกายที่แข็งแรง

บทที่ 3
เฮอร์มีส (เมอร์คิวรี)

เฮอร์มีสเป็นบุตรของซูสและไมอา บุตรสาวของแอตลาส ไททัน พี่ชายคนโตของโพรมีธีอุส ความศักดิ์สิทธิ์ของเขาถูกเปิดเผยในวันแรกด้วยความฉลาดหลักแหลมและความเฉลียวฉลาดที่ไม่ธรรมดาของเขา เพราะเขาตื่นจากเปลในตอนเที่ยงและรีบออกจากถ้ำมืดของแม่ของเขา เมื่อเห็นเต่าลายจุดตัวหนึ่งกำลังกินอาหารในหญ้าสูง เฮอร์มีสก็หัวเราะเยาะเมื่อเห็นเช่นนั้น จึงร้องตะโกนว่า “ยินดีต้อนรับนะที่รัก เป็นที่กล่าวขานกันว่าที่ใดที่เจ้าอาศัยอยู่ไม่มีความโกรธแค้นหรือเวทมนตร์ แต่ข้าคิดว่าข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อให้กระดองของเจ้าเป็นของเล่นที่น่าสนุก” จากนั้นเขาก็คว้าเต่าด้วยมือทั้งสองข้าง เดินกลับไปที่ถ้ำและฆ่ามัน เขาเจาะกระดองลายจุด สอดหมุดเข้าไปในช่องเปิด ปิดกระดองทั้งหมดด้วยหนังวัว เพิ่มคอ และร้อยเชือกที่เสียงดีเจ็ดเส้น ทุกอย่างสำเร็จในชั่วพริบตา เขาลองเล่นสายดูก็พบว่าสายนั้นส่งเสียงดังก้องกังวานและกลมกลืนไปกับบทเพลงของเขา ขณะที่เขาร้องเพลง อารมณ์อื่นก็เข้ามาเติมเต็มจิตวิญญาณของเขา เขานึกถึงเนื้อหนัง เพราะเขามีความอยากอาหารเนื้อที่ปรุงมาอย่างดีอยู่แล้ว

เมื่อรถม้าแห่งดวงอาทิตย์หายไปใต้คลื่นสีแดงแวววาวของโอเชียนัส เขาก็หยิบพิณที่แต่งเสียงไพเราะของเขาและมาถึงภูเขาไพรีอัสอันมืดมิดในยามพลบค่ำ ซึ่งฝูงวัวของเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์กำลังหากินอยู่ในทุ่งหญ้าเขียวขจี เด็กเจ้าเล่ห์ล่อฝูงวัวห้าสิบตัวให้ตามเขาไปและบังคับให้พวกมันถอยหลังเพื่อซ่อนรอยกีบเท้า เพื่อไม่ให้รอยเท้าของตัวเองทรยศต่อเขา เขาจึงนำกิ่งทามาริสก์และต้นไมร์เทิลมาสานเป็นรองเท้าแตะวิเศษด้วย ดังนั้น เขาจึงเดินเตร่ไปตามทางคดเคี้ยวมากมายในทุ่งหญ้าที่ออกดอกและป่าทึบที่สูงชัน ในที่สุด ค่ำคืนก็มืดลง และแสงอ่อนๆ ที่เซเลเน (ลูน่า) ส่งลงมาเมื่ออพอลโลจมลงในโอเชียนัสก็จางหายไปด้วยแสงสีชมพูระยิบระยับของอีออส (ออโรร่า) บนท้องฟ้าทางทิศตะวันออกที่ยิ้มแย้ม

เมื่อเฮอร์มีสมาถึงแม่น้ำอัลเฟอุสพร้อมกับฝูงวัว เขาก็ต้อนฝูงวัวและจุดไฟ จากนั้นเขาก็จับวัวสองตัวด้วยเขา แล้วโยนลงพื้นด้วยกำลังมหาศาล จากนั้นก็ฆ่ามันด้วยเหล็กคมๆ จากนั้นเขาก็หยิบชิ้นที่ดีที่สุดแล้วนำไปย่างบนไม้เสียบ แต่เก็บหนังวัวเอาไว้ให้แห้ง จากนั้นเขาก็แบ่งเนื้อออกเป็นสิบสองส่วนและนำไปถวายแด่เทพเจ้าโอลิมปัสทั้งสิบสององค์ เมื่อเขาเห็นควันของเครื่องบูชาลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ความปรารถนาที่จะเรียนรู้จากเนื้อหนังก็เข้าครอบงำเขาว่าเขาเป็นเผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยน้ำอมฤตและแอมโบรเซียหรือไม่ แต่ด้วยสติปัญญาอันสูงส่งของเขาทำให้เขาไม่สามารถทดลองได้ เขาปล่อยให้เนื้อหนังอยู่เฉยๆ แล้วล้อมมันด้วยเศษไม้แห้ง และเผามันพร้อมกับหัวและกีบของสัตว์ เมื่อควันลอยขึ้น เขาก็โยนรองเท้าแตะของเขาลงไปในเรืออัลเฟอุสและรีบกลับไปที่ถ้ำ เขาลอดผ่านช่องวงรีอย่างเบาสบายตามสายลม กระโดดขึ้นเปล และหยิบพิณในมือซ้ายเหมือนเด็กเล่น แต่แม่ของเขาไม่ได้ถูกหลอกและดุว่าเขาหายไปนาน

แสงออโรร่าสีชมพูกระจายไปทั่วท้องฟ้าในยามเช้า และเมื่ออพอลโลขึ้นรถม้าสีขาวที่มีแผงคอหนาทึบ เขาก็มองลงมายังทุ่งหญ้าที่เงียบสงบและพลาดฝูงวัวไป เขาประหลาดใจและมองหารอยเท้าของฝูงวัว แต่ไม่พบร่องรอยของพวกมันเลย และไม่มีสัญญาณว่ามนุษย์หรือพระเจ้าเคยเดินทางมาทางนั้น เขามาที่เมืองออนเคสตัส ซึ่งเขาพบชายชราคนหนึ่งซึ่งดูแลไร่องุ่น และถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชายชราตอบว่า “เป็นเด็กน้อยที่แกว่งไม้กายสิทธิ์ด้วยมือและไล่ฝูงวัวออกไป”

อพอลโลคิดถึงเฮอร์มีสและไปที่ถ้ำของไมอา เมื่อเฮอร์มีสเห็นใบหน้าที่แวววาวของเทพแห่งดวงอาทิตย์ เขาก็ฝังตัวเองลึกลงไปในผ้าปูที่นอนสีขาวราวกับหิมะและแสร้งทำเป็นหลับอยู่ แต่อพอลโลมองเห็นเล่ห์เหลี่ยมของเด็กน้อย เขาค้นหาในถ้ำและเปิดห้องที่กว้างขวางทั้งหมด ในห้องหนึ่ง เขาเห็นน้ำอมฤตและแอมโบรเซียและทองคำจำนวนมาก ในอีกหีบหนึ่งมีหีบไม้ซีดาร์ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าสีม่วงและสีขาวราวกับหิมะของนางไม้ แต่เมื่อเขาไม่พบสิ่งที่ต้องการ เขาก็เดินไปที่เปลและพูดว่า “เด็กเจ้าเล่ห์ ลุกขึ้นและแสดงให้ฉันเห็นวัวที่เจ้าลักพาตัวมา ถ้าเจ้าไม่รีบเชื่อฟังข้า ข้าจะโยนเจ้าลงไปในส่วนลึกอันมืดมิดของทาร์ทารัสอย่างไม่ปรานี ซึ่งไม่มีใครช่วยเจ้าได้”

ขณะที่เฮอร์มีสพยายามลุกขึ้น อพอลโลก็คว้าเขาไว้และพาไปหาซูส ซึ่งหลังจากได้ยินคำบ่นของเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์แล้ว ซูสก็หัวเราะเสียงดังและปล่อยลูกชายที่เจ้าเล่ห์ของเขาไป หลังจากมอบวัวที่ยังมีชีวิตอยู่ให้กับเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์แล้ว ซูสก็เลี้ยงเฮอร์มีสไว้ และเขาก็กลายเป็นเทพแห่งการแลกเปลี่ยนและการค้าขาย รวมถึงเป็นผู้ส่งสารที่รวดเร็วของเหล่าทวยเทพ ในไม่ช้าเขาก็รู้เส้นทางทั้งหมด และเท้าที่มีปีกของเขาพาเขาไปด้วยความรวดเร็วของลมเหนือพื้นดินและท้องทะเล

บทที่ 4
ฟาเอธอน

ไคลมีนให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งชื่อฟาเอธอน ซึ่งเติบโตมาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาและสง่างาม พ่อของเขาคือฟีบัส (อพอลโล) เทพแห่งดวงอาทิตย์ ครั้งหนึ่งเมื่อเขาอวดอ้างถึงการสืบเชื้อสายจากสวรรค์ของตน เพื่อนๆ ของเขาต่างก็หัวเราะเยาะเขา ความอับอายและความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของชายหนุ่ม และเขาตัดสินใจตามคำแนะนำของแม่ว่าจะถามเทพแห่งดวงอาทิตย์เองว่าเขาไม่ใช่พ่อของเขาหรือไม่ หลังจากท่องเที่ยวไปทั่วเอธิโอเปียและอินเดีย ในที่สุดเขาก็มาถึงพระราชวังของอพอลโล เสาสูงตระหง่านบางต้นทำด้วยทองคำแท้ บางต้นทำด้วยทับทิมสีเพลิง ทำให้เขาตาพร่ามัว หน้าจั่วอันงดงามของเสาทำด้วยงาช้างขัดเงา และประตูบานพับทำด้วยเงินแวววาว ซึ่งเป็นผลงานของเทพเจ้าแห่งศิลปะ เฮฟเฟสตัส นอกจากนี้ ยังมีไทรทันเป่าแตรอยู่บนคลื่นทะเล โปรตีอัสสีเทาซึ่งมีหน้าที่ปกป้องตราประทับของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล และดอริสกับนีเรียดลูกสาวของเธอ เด็กสาวแห่งท้องทะเลบางคนถูกพรรณนาว่ากำลังนั่งบนโขดหินและเช็ดผมสีเขียว ส่วนบางคนขี่โลมา เหนือพวกเขาขึ้นไปคือท้องฟ้าโค้ง

ฟาเอธอนเดินเข้าไปใกล้พระราชวังแต่เขายืนอยู่ในห้องโถงซึ่งอยู่ห่างออกไปชั่วขณะเพราะความเจิดจ้าที่เปล่งประกายจากมงกุฎอันแวววาวของบรรพบุรุษทำให้เขาตาบอด อพอลโลนั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำที่แวววาวด้วยอัญมณีในชุดคลุมสีม่วงที่พาดอยู่บนไหล่ ทางด้านขวาและด้านซ้ายของเขามีปี เดือน วัน และชั่วโมง ฤดูใบไม้ผลิสีทองประดับด้วยพวงหรีด และฤดูร้อนประดับด้วยมัดข้าวโพด ฤดูใบไม้ร่วงถือตะกร้าสีแดงที่มีพวงองุ่นสีทองบนศีรษะ และฤดูหนาวสามารถจดจำได้จากเคราเย็นเฉียบและผมสีเงินของเขา

อพอลโลมีความยินดีกับการเห็นลูกชายของตนที่กำลังเบ่งบาน จึงกล่าวว่า “มีอะไรหรือเปล่า ฟาเอธอน ที่ทำให้เจ้ามาที่นี่”

“พ่อผู้ศักดิ์สิทธิ์” ลูกชายตอบ “พวกเขาเยาะเย้ยฉันเมื่อฉันเรียกคุณว่าพ่อ ให้หลักฐานแก่ฉันว่าฉันเป็นลูกชายของคุณ”

จากนั้นอพอลโลก็ถอดมงกุฎอันแวววาวออกจากหน้าผาก เรียกลูกชายมาหาและโอบกอดเขาแล้วพูดว่า “สิ่งที่แม่ของคุณบอกคุณเป็นความจริง ฉันคืออพอลโล บิดาของคุณ ขอให้คุณรู้เรื่องนี้โดยปราศจากข้อสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น ขออะไรก็ได้จากฉัน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันจะให้คำมั่นสัญญากับคุณที่ทะเลสาบสตีเจียน ซึ่งเป็นแหล่งน้ำอันมืดมิดของยมโลก และคำปฏิญาณดังกล่าวเป็นสิ่งที่ไม่สามารถละเมิดได้สำหรับพวกเราเหล่าเทพ”

ยังไม่ทันที่พ่อของเขาจะพูดจบ ฟาเอธอนก็ตอบกลับมาด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “ขอร้องเถอะ ให้ฉันขับรถอาทิตย์และม้ามีปีกของคุณสักวันเถอะ”

อพอลโลเสียใจกับคำปฏิญาณของตนมากเพียงใด! เขาส่ายหัวด้วยใบหน้าเศร้าโศกและพูดว่า “น่าเศร้าจริงๆ ที่ต้องรักษาคำปฏิญาณ หากไม่ทำตาม ความปรารถนาของท่านจะไม่เป็นจริง แต่ตอนนี้ ข้าพเจ้าทำได้เพียงเตือนท่านเท่านั้น การที่ท่านทำตามความปรารถนาจะนำไปสู่อันตรายที่น่ากลัว สิ่งที่ท่านปรารถนาเป็นงานที่ยิ่งใหญ่จนความเยาว์วัยและพละกำลังของท่านไม่อาจเทียบได้ ท่านผู้เป็นมนุษย์ปรารถนาที่จะเป็นอมตะ เทพเจ้าแห่งโอลิมปัสเองไม่ทรงทำภารกิจดังกล่าว พวกเขารู้ดีว่าข้าพเจ้าเท่านั้นที่สามารถขับรถศึกแห่งดวงอาทิตย์ได้ ซุสเองซึ่งเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด ผู้ทรงถือสายฟ้าในมือและปกครองสวรรค์และโลก ไม่กล้าที่จะขับรถศึกนั้น จงเรียนรู้ถึงอันตรายที่คุกคามท่านตอนนี้ ม้าที่เพิ่งขึ้นจากอานม้าใหม่จะปีนขึ้นไปบนเส้นทางตอนเช้าที่ทอดยาวขึ้นไปได้ด้วยความพยายามอย่างมากที่สุดเท่านั้น การมองลงมาจากยอดเขาแห่งดวงอาทิตย์เป็นภาพที่น่ากลัว หัวใจของฉันสั่นเทิ้มเมื่อไปถึงจุดนั้น จากนั้นเส้นทางก็ลาดลง ชันขึ้นเรื่อยๆ การจะไปถึงนั้นต้องมีมือที่มั่นคง เทติสเองซึ่งรอฉันอยู่ในคลื่นน้ำ มองขึ้นไปอย่างกระวนกระวาย กลัวว่าฉันอาจตกลงไปไม่ได้ และนี่ไม่ใช่ทั้งหมดที่คุณต้องเรียนรู้ สวรรค์หมุนรอบตัวคุณตลอดเวลา และดวงดาวบนท้องฟ้าก็ทอเป็นวงกลม เป้าหมายต้องอยู่ในสายตาอย่างมั่นคง แม้จะมีการแกว่งไกวอย่างรุนแรง และคุณต้องไม่เบี่ยงเบนจากเส้นทาง โอ้ลูกชาย ถามตัวเองอย่างจริงจังว่าคุณทำสิ่งนี้ได้หรือไม่ ลองคิดดูด้วย ท้องฟ้าจะไม่ปรากฏแก่คุณมากกว่าที่ปรากฏบนพื้นดิน คุณจะไม่เดินทางไปยังเมืองหรือไปยังป่าที่มีวิหารสูง แต่คุณจะพบกับภาพลวงตาของสัตว์ป่า ซึ่งเมื่อเห็นมัน เลือดของมนุษย์จะกลายเป็นน้ำแข็ง คุณจะจัดการกับม้าไฟที่ควบคุมไม่ได้เหล่านี้ได้อย่างไร ซึ่งฉันแทบจะควบคุมไม่ได้ ทั้งๆ ที่พวกมันมีพละกำลังมหาศาล ดังนั้น โอ้ลูกชาย จงละทิ้งความปรารถนาของคุณเสีย มีสิ่งต่างๆ มากมายในสวรรค์และบนแผ่นดินโลกที่คุ้มค่าแก่การขอซึ่งข้าพเจ้าสามารถให้ได้ การที่ความปรารถนาของท่านเป็นจริงก็หมายถึงความพินาศของท่านเอง”

คำเตือนของเทพเจ้าไร้ประโยชน์ ฟาเอธอนจึงขอร้องอีกครั้ง เมื่ออพอลโลถูกผูกมัดด้วยคำปฏิญาณ เขาก็พาเด็กหนุ่มไปที่รถม้าสุริยะ ซึ่งเป็นของขวัญจากเฮฟเฟสตัส เพลาเป็นสีทอง เช่นเดียวกับเพลาและขอบล้อ แต่ซี่ล้อทำด้วยเงินแท้ เพลาและสายรัดเป็นประกายด้วยไครโซไลต์และอัญมณีมีค่าอื่นๆ ขณะที่ฟาเอธอนกำลังมองดูรถม้าด้วยความประหลาดใจ อีออสก็เปิดประตูสีม่วงที่นำไปสู่ห้องโถงที่ดอกไม้แห่งสวรรค์บานสะพรั่งตลอดเวลา ดวงดาวหายไป ดาวรุ่งดวงสุดท้ายในกลุ่มนักร้องประสานเสียงที่แวววาวก็จางหายไปและมองไม่เห็นในที่สุด เมื่อเซเลเน่ (ลูน่า) จมลงใต้ท้องทะเล อพอลโลก็เรียกชั่วโมงแห่งพรซึ่งมีหน้าที่ควบคุมม้าให้ขึ้นรถม้าสุริยะ เทพเจ้าสีชมพูเดินอย่างเบา ๆ เข้าไปในห้องโถง ปลดม้าสีขาวออกจากเปลหินอ่อนที่บรรจุแอมโบรเซีย นำพวกมันไปที่รถม้า แล้ววางเครื่องตกแต่งบนตัวพวกมัน ขณะที่อพอลโลทาครีมศักดิ์สิทธิ์ที่ใบหน้าของลูกชายเพื่อไม่ให้เขาตาบอด จากนั้น เขาก็วางมงกุฎแวววาวบนผมที่สวยงามของเขา และพูดด้วยเสียงถอนหายใจว่า “เนื่องจากฉันไม่สามารถห้ามคุณได้ อย่างน้อยก็ควรนำคำแนะนำนี้ไปใส่ใจ อย่าเร่งม้าด้วยสิ่งกีดขวาง เพราะม้าวิ่งเร็วพอ แต่ควรจับบังเหียนให้แน่น พยายามห้ามเสียงกรนอันร้อนแรงของพวกมัน และควบคุมพวกมันอย่างปลอดภัย หลีกเลี่ยงขั้วโลกใต้และขั้วโลกเหนือ และเดินตามเส้นทางที่ระบุโดยร่องของล้อ สังเกตต่อไปว่าจำเป็นที่ท้องฟ้าและพื้นดินจะต้องอบอุ่นเท่ากัน อย่าไปสูงหรือต่ำเกินไป ไม่เช่นนั้นคฤหาสน์บนสวรรค์หรือที่อยู่อาศัยบนโลกจะไหม้ ขอให้โชคชะตาช่วยท่านในทุกสิ่ง ดังนั้นตอนนี้จงถือบังเหียนและคิดตามคำแนะนำของฉัน จะเป็นการดีกว่ามากหากท่านหยุดความโง่เขลาอันทำลายล้างของท่าน เพื่อที่ฉันจะสามารถนำแสงสว่างมาสู่ผู้คนและเทพเจ้าได้เหมือนเช่นเคยในวันนี้”

ระหว่างที่พูดคำสุดท้ายนี้ ชายหนุ่มผู้ดื้อรั้นก็ขึ้นรถม้าและดึงบังเหียนจากมือของพ่อผู้เศร้าโศกของเขา เสียงม้าร้องดังไปทั่วบรรยากาศ พวกมันกระโจนเข้าใส่บังเหียนและเหยียบย่ำ เมื่อฟาเอธอนดึงบังเหียน พวกมันก็บินไปพร้อมกับรถม้า พวกมันวิ่งแซงลมที่พัดแรงอย่างรวดเร็ว ผ่าเมฆยามเช้าให้แยกออกจากกัน และจักรวาลอันกว้างใหญ่ที่มิอาจวัดได้ก็อยู่ตรงหน้าของฟาเอธอน รถม้าแกว่งไปมาเพราะของบรรทุกเบาเกินไป เมื่อม้าสังเกตเห็นสิ่งนี้ พวกมันก็บินหนีอย่างบ้าคลั่งและออกจากเส้นทางปกติ ชายหนุ่มรู้สึกกลัวอย่างมาก เขาจะหาเส้นทางนั้นเจอได้อย่างไร? ไม่ใช่ครั้งเดียวแต่หลายครั้งที่เขาพยายามปลดบังเหียนที่พันกัน รถม้าพุ่งขึ้นไป เมื่อฟาเอธอนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ความตื่นตระหนกก็เข้าครอบงำเขา เข่าของเขาสั่น และทุกอย่างก็มืดลงต่อหน้าต่อตาของเขา ตอนนี้เขาสำนึกผิดที่ไม่เชื่อฟังคำเตือนของพ่อ แต่ก็สายเกินไปแล้ว เขาถูกเหวี่ยงไปมาเหมือนเรือที่ขาดเสากระโดงในน้ำที่เชี่ยวกราก เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาเดินทางผ่านท้องฟ้าไปมากแล้ว แต่ยังมีท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้าเขา เขามองไปข้างหน้าและข้างหลังด้วยความสิ้นหวัง เขายังคงถือบังเหียน แต่เขาไม่ได้พยายามบังคับม้าอีกต่อไป ความหวาดกลัวครั้งใหญ่กำลังรอเขาอยู่เมื่อเขาเห็นปรากฏการณ์ที่น่ากลัวอยู่เหนือเขา ม้าตกใจกลัวจนวิ่งหนีออกไปจากเส้นทาง ลากรถม้าที่โคลงเคลงและแตกหักตามไปด้วย ที่ราบสูงของพื้นดินถูกไฟไหม้ รอยแยกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนพื้นดิน ป่าไม้หายไปในทะเลเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ และฝุ่นเรืองแสงก็พวยพุ่งออกมาจากทุ่งหญ้าและทุ่งเก็บเกี่ยว เมืองและผู้คนถูกทำลาย เมฆไฟปกคลุมสถานที่ต่างๆ ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาไม่นานก่อนหน้านั้น ภูเขาเต็มไปด้วยกองไฟที่โหมกระหน่ำ ฟาเอธอนมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเปลวไฟ เปลวไฟลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดรถม้าสุริยะก็ถูกล้อมรอบด้วยเมฆหมอกแห่งความชื้นที่ร้อนระอุ ฟาเอธอนไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนอีกต่อไป ตามตำนานกล่าวไว้ นางไม้ที่หวาดกลัวก็หนีไปพร้อมกับคร่ำครวญถึงน้ำพุและน้ำที่ถูกทำลายด้วยไฟ แผ่นดินกลายเป็นหุบเหวขนาดใหญ่จนแสงจากไฟสะท้อนไปที่ทาร์ทารัส และเหล่าเทพเจ้าแห่งยมโลกก็หวาดกลัว ทะเลถอยห่างจากชายฝั่ง พื้นทะเลสูงขึ้น เกาะต่างๆ ปรากฏขึ้นในที่ที่ไม่มีมาก่อน ปลาและแมวน้ำนอนตายอยู่บนฝั่ง นางไม้แห่งทะเลหนีไปกับดอริสและเนเรอุสไปยังถ้ำเย็นที่อากาศสว่างจ้าจนโพไซดอนต้องจุ่มแขนที่เขาใช้ชูตรีศูลลงไปในน้ำเพื่อพยายามเหวี่ยงฟาเอธอนลงไป

เมื่อซูสเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็สงสารโลกที่กำลังจะตาย เขาใช้สายฟ้าฟาดสังหารคนขับรถม้าที่กล้าหาญ ผมของเขาที่โดนไฟเผาก็ลอยลงมาเหมือนดาวตก สายฟ้าฟาดที่น่ากลัวทำให้ม้าตกใจ รถม้าหัก เพลา ซี่ล้อ และเศษชิ้นส่วนของล้อก็กระเด็นไปทุกทิศทุกทาง

ฟาเอธอนตกลงไปในแม่น้ำเอริดานัส และเหล่านางไม้แห่งลำธารก็เข้ามาฝังร่างของเขา อพอลโลซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับลูกชายของเขา ได้เอาผ้ามาปิดหน้าของเขาด้วยความเศร้าโศก

บทที่ 5
ออร์ฟิอุส

ออร์ฟิอุสเป็นวีรบุรุษนักร้องของชาวธราเซียน ซึ่งในสมัยโบราณอาศัยอยู่ที่เชิงเขาโอลิมปัส พาร์นาสซัส และเฮลิคอน เขาเป็นลูกชายของอพอลโล และคาลลิโอพี มิวส์ และเป็นสามีของยูริไดซี ชื่อของเขาเป็นที่เลื่องลือในหมู่กวีรุ่นหลังจนกล่าวกันว่าพลังแห่งการร้องเพลงของเขาสร้างผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์ที่สุด เมื่อเขาดีดพิณ นิทานกล่าวว่า สิงโตในป่าก็ประจบสอพลอเขาเหมือนสุนัข แม่น้ำหยุดไหล และต้นไม้กับหินก็ฟังเขา เขาร่วมเดินทางกับอาร์โกนอตส์และประสบความสำเร็จในการหลบหนีอันน่าอัศจรรย์หลายครั้งด้วยดนตรีของเขา เมื่อเขากลับมาจากการเดินทาง ยูริไดซี ภรรยาสาวของเขาและเพื่อนของเธอเต้นรำบนทุ่งหญ้าที่สวยงามในวันหนึ่ง ขณะที่กำลังเล่นกีฬา งูได้ต่อยเท้าของเธอและเธอเสียชีวิตในวัยเยาว์ สามีผู้โศกเศร้าเสียใจได้ระบายความเศร้าโศกด้วยน้ำเสียงที่เติมเต็มหัวใจของทุกคน เขาหยิบพิณของเขาออกมาและเสี่ยงโชคไปที่ทางเข้าของอาณาจักรทาร์ทารัส และขอร้องเพอร์เซโฟนี คู่สมรสของฮาเดส เทพเจ้าแห่งอาณาจักรยมโลก ให้คืนยูริไดซ์ให้เขา ลูกกรงประตูก็กระพือปีกขณะที่เขาร้องเพลง ด้วยเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเข้าใกล้สถานที่ที่วิญญาณที่จากไปเดินเตร่ เซอร์เบอรัส สุนัขสามหัวที่เฝ้าทางเข้า ส่ายหางอย่างเงียบๆ ขณะที่เขาเดินผ่าน ล้อของอิกซิออนหยุดนิ่ง และซิซิฟัสหยุดงานอันไร้ผลของเขาเพื่อฟังเขา

เพอร์เซโฟนีได้ยินคำวิงวอนของออร์ฟิอุสอย่างเต็มใจและกล่าวว่า “จงกลับไปในที่ที่เจ้ามา ยูริไดซ์จะติดตามไปอย่างเงียบๆ แต่จงระวังอย่ามองดูนางจนกว่าจะไปถึงโลกเบื้องบน หากเจ้าจ้องมองนางเพียงชั่วพริบตา นางจะสูญเสียเจ้าไปตลอดกาล”

ออร์ฟิอุสหันกลับไป เขาไม่เห็นเธอ เธอจะตามเขาไปหรือไม่? เทพธิดาคงไม่หลอกเขาแน่ๆ แต่เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง เขาร้องเพลงและเดินไปสักพัก เมื่อเห็นแสงระยิบระยับของโลกเบื้องบนในระยะไกล เขาจึงร้องว่า “ยูริไดซ์” ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและกระตือรือร้น ไม่มีคำตอบใดๆ เกิดขึ้น เขาลืมคำเตือนของเทพธิดาไปเพราะความเศร้าโศกและความวิตกกังวล ความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้ที่จะพบเธอทำให้เขาหันศีรษะไป และเห็นภรรยาของเขาเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ และเบาๆ เขาเหยียดแขนไปหาเธอ และในทันใดนั้น คำเตือนของเทพธิดาก็เป็นจริง ยูริไดซ์เดินกลับไปทันใดและไม่เคยถูกพบเห็นอีกเลย

จิตวิญญาณของเขาแตกสลายด้วยความทุกข์ทรมาน เขาเดินเตร่ไปอย่างสิ้นหวังพร้อมกับพิณของเขาในป่าธราเซียน ซึ่งเขาพบฝูงสัตว์ Mænades ท่ามกลางโขดหิน สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มารวมตัวกันในงานเทศกาลของ Bacchus และตื่นเต้นกับไวน์และการเสพสุขอย่างสุดเหวี่ยง เดินผ่านป่าเพื่อเชิญชวนทุกคนให้เข้าร่วมงานเฉลิมฉลองที่จัดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่เทพเจ้าองค์นั้น พวกมันส่งเสียงดังด้วยการกระทบฉาบและเป่าแตรและแตร และแกว่งไม้กายสิทธิ์ที่พันด้วยใบเถาและไม้เลื้อย เรียกว่า Thyrsus พร้อมร้องว่า "Evoe, Evoe, Bacchus"

เหล่าเมนาเดสที่พบว่าออร์ฟิอุสกำลังคร่ำครวญถึงยูริไดซ์ คว้าพิณของเขาไปและสั่งให้เขาเล่นดนตรีกับพวกเธอ ด้วยความหวาดกลัว เขาหันหลังให้พวกเขาและปฏิเสธการรบเร้าของพวกเขา นั่นมากเกินไปสำหรับฝูงผู้หญิงบ้า พวกเธอขว้างปาหินใส่เขา ฉีกเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และโยนแขนขาที่เลือดออกของเขาลงไปในป่า

บทที่ 6
อตาลันต้า

เชอเนอุสแต่งงานที่อาร์คาเดียและอ้อนวอนต่อเทพเจ้าให้ส่งลูกชายมาให้เขา เมื่อภรรยาของเขาให้กำเนิดลูกสาวให้เขา เขาโกรธมากจนต้องเอาเด็กไปจากแม่ของเธอ แล้วพาเธอไปที่ป่าและทิ้งเธอไว้ที่นั่น เด็กได้รับอาหารจากหมีจนกระทั่งนักล่าพบเธอ พวกเขาจึงพาเธอไป พาเธอขึ้นไป และตั้งชื่อเธอว่าอาตาลันตา

อตาลันตาเติบโตทั้งในด้านความงามและความแข็งแกร่ง และกลายเป็นนักล่าที่แข็งแรง เหนือกว่าผู้ชายและเยาวชนทุกคนในด้านความกล้าหาญ ความว่องไว และทักษะ เช่นเดียวกับอาร์เทมิส เธอเลือกที่จะอยู่เป็นโสดและไม่สนใจเยาวชนที่ขอแต่งงาน เมื่อถูกกดดันอย่างหนัก ในที่สุดเธอก็ทำตามเงื่อนไขนี้ เขาควรจะมีเธอเป็นภรรยาที่เหนือกว่าเธอในการวิ่งหนี แต่ผู้ที่พ่ายแพ้จะต้องตาย

แม้ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายเพียงใด ความงามของหญิงสาวก็ดึงดูดฝูงชนที่เข้ามาหาเธอ หนึ่งในนั้นมีฮิปโปเมเนส ซึ่งมาไม่ใช่เพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน แต่มาเพื่อเยาะเย้ยเด็กหนุ่มที่เสี่ยงชีวิตด้วยความโง่เขลาเช่นนี้ แต่เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นและเขาเห็นพรานป่าผู้สวยงาม เขาก็ตกหลุมรักและหวังว่าเด็กหนุ่มคนใดคนหนึ่งจะได้รับรางวัล เพื่อที่เขาจะได้พาอตาลันต้ากลับบ้านเป็นภรรยา การแข่งขันสิ้นสุดลง หญิงสาวกลับมาพร้อมพวงหรีดแห่งชัยชนะบนศีรษะของเธอ แต่เด็กหนุ่มเหล่านั้นถูกพาตัวไปและต้องทนทุกข์ทรมานกับความตาย

จากนั้นฮิปโปเมเนสก็ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “การเอาชนะพวกนั้นไม่ได้ถือเป็นเกียรติอะไรมากนัก โอ อตาลันตา ตอนนี้ฉันอยากจะแข่งกับคุณ หากโชคเข้าข้างฉัน การที่คุณถูกคนที่เป็นเหลนของโพไซดอน เทพแห่งน้ำ ผู้มีความกล้าหาญไม่แพ้ทักษะของเขา เอาชนะก็คงไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่หากคุณชนะ ชื่อของคุณก็จะได้รับเกียรติในอนาคต”

อตาลันตาจ้องมองชายหนุ่มผู้กล้าหาญ และเมื่อเขาทำให้นางพอใจ นางก็ไม่แน่ใจว่านางปรารถนาชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ของเขากันแน่ จากนั้นนางก็กล่าวว่า “เทพใดกันหนอ ชายหนุ่มที่แสวงหาความพินาศแก่เจ้า โดยให้เจ้าปรารถนาที่จะแข่งขันกับข้า เหล่าคนโง่เขลาเหล่านั้นพยายามแล้วและตอนนี้ต้องตาย อย่างน้อยข้าขอเตือนเจ้าให้ไปหาสาวอื่น หากเจ้าปฏิเสธคำแนะนำของข้า ข้าขอให้เทพช่วยเจ้า เจ้าอาจเป็นผู้ชนะ”

ขณะที่พรานป่าผู้สวยงามพูดเช่นนั้น ฮิปโปเมเนสก็เรียกวีนัสซึ่งมายืนอยู่ข้างๆ เขาโดยที่อตาลันตาไม่เห็น เธอมอบแอปเปิ้ลทองคำสามลูกที่เก็บมาจากสวนของเฮสเพอริเดสให้เขา และบอกวิธีใช้ให้ฟัง เสียงแตรดังขึ้นและทั้งสองก็ออกเดินทางไปอย่างรวดเร็ว ช่างเป็นภาพที่น่าดูอะไรเช่นนี้เมื่อได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามซึ่งเท้าแทบจะไม่แตะพื้นเลย! “ดูสิ” คนหนึ่งกล่าว “มันบินผ่านข้าวสาลีที่พลิ้วไหวได้โดยไม่งอ หรือบินข้ามทะเลได้โดยไม่ทำให้ฝ่าเท้าเปียก” เสียงตะโกนให้กำลังใจจากเพื่อนๆ ทักทายชายหนุ่ม

ฮิปโปเมเนสดีใจมากเมื่อได้ยินคำทักทาย และอตาลันตาก็สังเกตเห็นด้วยความยินดี เธอรู้สึกว่าการถูกตีนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจทนได้ แต่การถูกตีและต้องเสียสละชีวิตของฮิปโปเมเนสนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่า ทั้งสองวิ่งเคียงข้างกันเป็นเวลานาน ในที่สุดฮิปโปเมเนสก็โยนแอปเปิลลงพื้น หญิงสาวเห็นทองคำกลิ้งไปมา จึงก้มลงหยิบมันขึ้นมา ความล่าช้าทำให้เธอต้องวิ่งกลับเข้าไปในสนามแข่ง แต่ไม่นานเธอก็ตามทันชายหนุ่ม เขาโยนแอปเปิลลูกที่สอง เมื่อออกนอกเส้นทาง เธอจึงคว้าแอปเปิลไว้และฮิปโปเมเนสได้เปรียบมากขึ้น เขากำลังจะถึงเป้าหมายเมื่อได้ยินเสียงปรบมือจากเพื่อนๆ ที่อยู่ไกลออกไป หญิงสาวใช้พลังทั้งหมดที่มีและบินผ่านฮิปโปเมเนสไปอย่างรวดเร็วด้วยแก้มที่ร้อนผ่าว ทำให้ดูเหมือนว่าความตายของเขาจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นเขาก็วิงวอนเทพธิดาและโยนแอปเปิลลูกที่สามซึ่งกลิ้งออกนอกเส้นทางไปไกล หญิงสาวจะปล่อยมันไป แต่อโฟรไดท์ (วีนัส) ชักจูงให้เธอไปเอามันมา เทพธิดาทำให้ภารกิจยากขึ้นมากจนฮิปโปเมเนสไปถึงเป้าหมายก่อน ผู้ตัดสินมอบมงกุฎให้เขา และอาตาลันตาก็ยื่นมือให้เขาตามที่สัญญาไว้

วันแต่งงานของพวกเขาเป็นวันที่ทั้งคู่ล่มสลาย เพราะพวกเขาลืมเทพีไปโดยสิ้นเชิง และไม่ได้ถวายเครื่องบูชาขอบคุณหรือระลึกถึงความช่วยเหลืออันแสนดีของเธอ ดังนั้น อโฟรไดต์จึงได้กำหนดบทลงโทษที่รุนแรง เทพธิดาผู้โกรธจัดได้เปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นสิงโตสองตัวและผูกพวกเขาไว้บนรถม้าทองคำของเธอ

บทที่ ๗
ทันทาลัส

ทันทาลัส กษัตริย์ผู้มั่งคั่งและทรงอำนาจ ได้รับการยกย่องจากซูสว่าคู่ควรแก่การไปเยี่ยมคฤหาสน์สีทองอร่ามของเหล่าทวยเทพบนยอดเขาโอลิมปัส และร่วมรับประทานอาหารน้ำอมฤตและอมโบรเซียที่โต๊ะอาหารของทวยเทพ ซูสและเหล่าเทพอมตะยังทรงยอมเสด็จไปใต้หลังคาของทันทาลัสเพื่อมานั่งที่โต๊ะอาหารของเขาและสนทนากันด้วยวาจาของตนเอง เกียรติยศดังกล่าวยิ่งใหญ่เกินกว่าที่มนุษย์จะรับไหว ทันทาลัสมีความเย่อหยิ่งจนทำให้เทพเจ้าและมนุษย์เกลียดชัง ไม่เพียงแต่ล้อเลียนชื่อของเหล่าเทพอมตะและกล่าวคำเท็จเท่านั้น แต่เขายังเปิดเผยคำสั่งของเหล่าทวยเทพให้มนุษย์รู้และขโมยน้ำอมฤตและอมโบรเซียไปให้เพื่อนฝูง ในที่สุดทันทาลัสก็กล้าบ้าบิ่นจนถูกเหล่าทวยเทพเตือนและข่มขู่ ในที่สุด ทันทาลัสก็ได้รับโทษ ครั้งหนึ่ง เมื่อเหล่าทวยเทพมาเยี่ยมและร่วมงานเลี้ยง ทันทาลัสตัดสินใจทดสอบว่าทวยเทพรู้แจ้งแค่ไหน เขาฆ่าลูกชายของตน เพโลปส์ เตรียมเนื้อของเขาไว้เป็นการทดสอบ และนำอาหารอันน่าขยะแขยงมาวางไว้ต่อหน้าพวกเขา ทุกคนต่างรับรู้ถึงการกระทำอันผิดธรรมชาติของพ่อ ยกเว้นเซเรส ซึ่งหัวใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศกจากการสูญเสียลูกสาวของเธอ จู่ๆ เซเรสก็กินอาหารนั้น และกินไหล่ของเพโลปส์ ซูสเก็บชิ้นส่วนของร่างกาย เปลี่ยนเป็นไหล่งาช้าง เรียกวิญญาณของเพโลปส์กลับคืนมาจากทาร์ทารัส ฟื้นคืนชีวิตให้เขา จากนั้นจึงนำทันทาลัสไปโยนไว้ในฮาเดสเพื่อทนทุกข์ทรมานไม่รู้จบ

เมื่อทันทาลัสฟื้นคืนสติ เขาพบว่าตัวเองกำลังยืนในน้ำถึงคาง เขารู้สึกกระหายน้ำอย่างรุนแรง จึงก้มศีรษะลงดื่มน้ำ แต่ยิ่งก้มศีรษะลงมากเท่าไร น้ำก็ยิ่งลดลงเท่านั้น และสุดท้ายก็จมลงสู่พื้นดิน เหลือเพียงฝุ่นแห้งสีดำที่เท้าของเขาเท่านั้น เมื่อเขาเงยศีรษะขึ้น น้ำก็สูงขึ้น และหายไปทุกครั้งที่เขาพยายามดื่มน้ำ เหนือศีรษะของเขามีกิ่งไม้ที่ห้อยอยู่เต็มไปหมด ระหว่างใบไม้สีเขียวมีทับทิม ลูกแพร์บัลซามิก มะกอก มะกอกฝรั่ง และแอปเปิลรสเผ็ด แต่เมื่อใดก็ตามที่เหยื่อยกมือขึ้นเพื่อเด็ด ลมก็พัดกิ่งไม้ให้ห่างจากเขา ความทรมานของเขาไม่มีที่สิ้นสุด ความปรารถนาที่ไม่หยุดนิ่งที่จะไม่มีวันได้รับการตอบสนองคือการลงโทษที่เทพเจ้าผู้ล้างแค้นได้มอบให้กับเขา

บทที่ 8
ซัลโมเนียส ซิซิฟัส อิกซิออน และเฟลเกียส

ซาลโมเนียสเป็นพี่ชายของทันทาลัส ซึ่งซูสลงโทษเขาอย่างรุนแรงเพราะความกล้าบ้าบิ่นของเขา ชะตากรรมเดียวกันก็เกิดขึ้นกับเขาเช่นกัน เพราะเขามีความเคียดแค้นต่อเทพเจ้าและพยายามที่จะเท่าเทียมกับพวกเขา เขาแย่งเครื่องบูชาที่ตั้งใจจะถวายให้ซูสจากแท่นบูชาของเขาและสั่งให้ถวายเครื่องบูชาเหล่านี้แก่ตนเอง เขาเลียนแบบสายฟ้าของซูสด้วยคบเพลิงที่จุดไฟซึ่งเขาโยนลงบนผู้คน และเป็นตัวแทนของสายฟ้าโดยการปะทะกันของภาชนะเหล็ก ในความเป็นจริง เขาเลียนแบบผู้ปกครองจักรวาลในทุก ๆ ด้าน

เมื่อเขาไปถึงจุดสูงสุดแห่งความเย่อหยิ่ง ความพินาศก็เข้าครอบงำเขา ซูสฟาดเขาด้วยลูกศรลูกหนึ่งและเหวี่ยงเขาลงสู่ทาร์ทารัส

ซิซิฟัสก็อยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวเช่นเดียวกัน ในโลกเบื้องบน เขาเคยก่ออาชญากรรมลักทรัพย์ทั้งในหมู่มนุษย์และเทพเจ้า ในชั่วโมงแห่งความตายของเขาเอง เขาได้กระทำความชั่วร้าย เขาจับและมัดธานาทอส เทพแห่งความตายด้วยเชือกทองเหลือง และเป็นเวลานานที่ไม่มีใครตายบนโลก เหล่าเทพแห่งยมโลกส่งข้อความไปหาซูสว่า “ดูเถิด ธานาทอส ผู้ซึ่งไปยังโลกเบื้องบนเพื่อนำซิซิฟัสมาที่นี่ ยังไม่กลับมาเลย เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เงาไม่ได้เข้ามาในอาณาจักรอันมืดมิดของเรา” จากนั้น ซูสจึงส่งคนไปเรียกเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ทรงพลังอย่างเอเรส และสั่งให้เขาไปหาเทพแห่งความตาย ในไม่ช้าเขาก็พบและปลดพันธนาการของเขา และธานาทอสก็พาซิซิฟัสไปยังโลกเบื้องล่าง แม้ในตอนนั้น เขาก็ยังคงทำเรื่องหลอกลวงต่อไป เขาพูดกับภรรยาของเขาว่า “อย่าฝังร่างของฉัน และจงถวายเครื่องบูชาแห่งความตายตามธรรมเนียมแก่เหล่าเทพแห่งยมโลก” จากนั้นพระองค์ก็ทรงปรากฏพระองค์ต่อฮาเดสและเพอร์เซโฟนีแล้วตรัสว่า “ภริยาของข้าพเจ้ามิได้ฝังศพของข้าพเจ้า และละเลยที่จะถวายเครื่องบูชาเพื่อความตาย ขอให้ข้าพเจ้าไปหาเธอและเตือนสติผู้ไม่มีศรัทธาถึงหน้าที่ของเธอ แล้วข้าพเจ้าจะกลับไปอย่างแน่นอน”

ความปรารถนาของเขาได้รับการตอบสนองและเขากลับไปยังโลกเบื้องบน เมื่อเขาไม่กลับมา ก็มีการส่งข่าวไปยังซุสอีกครั้ง ซึ่งส่งเฮอร์มีสผู้บินเร็วไปเพื่อนำผู้หลอกลวงกลับไป เมื่อซิซิฟัสเห็นทูตสวรรค์ ความกล้าหาญของเขาก็หมดไป เพราะเขารู้ว่าไม่มีมนุษย์คนใดจะเหนือกว่าเขาได้ในเรื่องเล่ห์เหลี่ยม เฮอร์มีสพาเขากลับไปยังอาณาจักรแห่งความมืดมิด ที่ซึ่งการลงโทษที่น่ากลัวกำลังรอเขาอยู่ เขาต้องกลิ้งหินอ่อนก้อนใหญ่ขึ้นภูเขาสูง ซึ่งทันทีที่ถึงยอดเขา หินอ่อนก็ตกลงมาอย่างรวดเร็ว เขาต้องเริ่มงานใหม่อีกครั้งด้วยหยาดเหงื่อแห่งความเหน็ดเหนื่อยและความทุกข์ทรมานที่หยดจากหน้าผากลงสู่พื้นดิน

อิกซิออนผู้ซึ่งใช้ความรุนแรงกับเทพีเฮร่า ได้รับโทษอีกครั้ง เขาถูกมัดไว้กับล้อที่หมุนไม่หยุด เฟลเกียส ผู้เผาวิหารของอพอลโลก็อยู่ที่นั่นด้วย เขาถูกคุกคามอย่างต่อเนื่องด้วยหินที่แขวนอยู่เหนือศีรษะ ทำให้เขาต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวตลอดเวลาและต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

บทที่ 9
ไนโอเบะ

แอมฟิออนซึ่งแต่งงานกับหญิงสาวที่เปรียบเสมือนเทพเจ้าชื่อไนโอบี ได้ปกครองเมืองธีบส์ เธอได้กลายเป็นแม่ของลูกชายที่สง่างามเจ็ดคนและลูกสาวที่เติบโตอย่างงดงามเจ็ดคน

หากเธอสามารถมีความสุขได้ด้วยความพอประมาณ แอมฟิออน สามีของเธอเกือบจะเทียบเท่ากับออร์ฟิอุส นักร้องผู้ศักดิ์สิทธิ์ในด้านการร้องเพลงและการเล่นพิณได้ ในขณะที่เธอมีทรัพย์สมบัติและอำนาจมากกว่าเจ้าหญิงส่วนใหญ่ในยุคนั้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอภูมิใจในตัวลูกๆ ของเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด

นางพยากรณ์ชื่อมานโตเดินไปตามถนนและสั่งให้สตรีชาวธีบันไปที่แท่นบูชาของลาโทนา “ลุกขึ้นเถิด สตรีทั้งหลาย” นางร้อง “พันผมของพวกเจ้าด้วยลอเรลสด และนำธูปหอมไปถวายมารดาของอพอลโลและไดแอน”

สตรีเหล่านั้นก็มารวมตัวกันที่แท่นบูชาของเทพธิดาทันที และโปรยธูปในเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์อย่างวิงวอน พวกเธอยังไม่ทันเริ่มร้องเพลงถวาย ไนโอบีก็ปรากฏตัวขึ้นและเดินเข้ามาอย่างภาคภูมิใจ เธอสวมเสื้อคลุมปักทองและมีมงกุฎแวววาวบนหน้าผากของเธอ เธอยืนอยู่หน้าแท่นบูชาและเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “คนโง่ทั้งหลาย เจ้าจะให้เกียรติลาโทน่าและปฏิเสธการจุดธูปที่แท่นบูชาของฉันหรือไม่ ทันทาลัส บิดาของฉันเป็นแขกที่โต๊ะของเหล่าทวยเทพไม่ใช่หรือ แอตลาสผู้แบกเพลาของโลกไว้บนไหล่ของเขาคือบรรพบุรุษของฉัน ซูสก็เป็นอีกคนหนึ่ง พลังของฉันแผ่ขยายไปถึงฟรีเจียที่อยู่ห่างไกลออกไป ก้อนหินที่แคดมัสใช้สร้างเมืองและปราสาทแห่งนี้เต้นรำไปตามเสียงพิณของสามีฉัน ไม่ว่าคุณจะมองไปทางไหนในพระราชวังของฉัน คุณจะพบสมบัติที่ไม่มีวันหมดสิ้น แต่การได้เป็นแม่ของลูกชายที่สง่างามเจ็ดคนและลูกสาวที่เติบโตมาอีกหลายคนถือเป็นโชคลาภที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน แต่คุณกลับมอบของขวัญให้กับลาโทน่าซึ่งให้กำเนิดบุตรเพียงสองคน คือ อพอลโลและอาร์เทมิส (ไดแอน)! คุณไม่รู้หรือว่าจูโนรังแกเธออย่างไรเมื่อถึงเวลาคลอด เธอไม่สามารถหาที่หลบภัยได้ทั้งบนสวรรค์และบนโลก เพราะถูกมองด้วยความดูถูก! ในที่สุดเกาะเดโลสก็สงสารผู้หลบหนีและพูดกับเธอว่า “เจ้าเร่ร่อนไปมาอย่างไม่สงบเหมือนฉัน ดังนั้นฉันจึงสงสารเจ้าและขอที่หลบภัยให้เจ้า” เธอยังคงอยู่ที่เดโลสและให้กำเนิดฝาแฝดที่มนุษย์ยกย่องอย่างสูง—อพอลโลและไดแอน แต่ฉันมีลูกสิบสี่คนซึ่งได้รับพรมากกว่าเธอที่มีสองคนหรือ เธอแทบจะไม่มีบุตร แต่ฉันมีลูกมากมาย ดังนั้นจงเอารางวัลออกจากคิ้วของคุณแล้วทิ้งแท่นบูชาของเทพธิดาที่โชคดีน้อยกว่าฉันไว้”

สตรีชาวธีบส์ยอมตามคำขอของเธออย่างไม่เต็มใจ พวกเธอถือพวงหรีดไว้ในมือแล้วขโมยไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะวิงวอนต่อเทพธิดาของพวกเธอด้วยเสียงพึมพำเบาๆ

ลาโทนาโกรธเคืองที่นีโอเบดูหมิ่นเธอ เธอจึงเรียกลูกๆ ของเธอ คือ อพอลโลและอาร์เทมิส และพูดกับพวกเขาว่า “ดูเถิด ลูกๆ ของฉัน ผู้หญิงคนนั้นทำให้แม่เสื่อมเกียรติ และผู้หญิงชาวธีบันละทิ้งแท่นบูชาของฉัน!”

ขณะที่เทพธิดากำลังขอร้องให้พวกเขาล้างแค้นให้กับการกระทำอันน่าละอายของเธอ อพอลโลก็ขัดจังหวะและกล่าวว่า “อย่าพูดอะไรอีกเลย แม่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ ความผิดของคุณจะถูกแก้ไขในเร็ว ๆ นี้” อาร์เทมิสก็พูดเช่นเดียวกัน จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ปราสาทที่สร้างโดยแคดมัส ใกล้ๆ นั้น พวกเขาพบทุ่งนาปกคลุมไปด้วยรอยตีนม้าซึ่งลูกชายของไนโอบีกำลังขับอยู่ ทันใดนั้น อิสเมนอส พี่ชายคนโตก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ดูเถิด หัวใจของเขาถูกศรเงินแทงทะลุโดยอพอลโลที่ยิงมาจากก้อนเมฆด้วยธนูที่แม่นยำของเขา ชายหนุ่มหน้าซีดเมื่อเห็นเช่นนั้น และบังเหียนที่ประดับด้วยทองคำของเขาก็หลุดจากมือ เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและล้มลงเสียชีวิตจากหลังม้า

เมื่อไซปิลัสเห็นเช่นนี้ ความหวาดกลัวก็เข้าครอบงำเขาและพยายามหลบหนี แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับเขา ลูกศรพุ่งเข้าใส่เขาอย่างชำนาญจนทะลุคอของเขา เขาพุ่งไปข้างหน้า เลือดของเขาไหลลงมาตามคอขาวของม้า และเพียงชั่วพริบตาเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง

บุตรชายสองคนที่ชำนาญในสังเวียนยืนชิดหน้าอกกันและลูกศรมรณะลูกเดียวกันก็เจาะเข้าที่ทั้งสองคน เมื่ออัลเฟเนอร์เห็นพวกเขาล้มลง เขาก็พุ่งตัวไปทับพวกเขาพร้อมทั้งคร่ำครวญเสียงดัง ความตายมาถึงอย่างรวดเร็ว เพราะร่างกายของเขาถูกลูกศรแทงเข้าที่เช่นกัน เสียงคร่ำครวญของเขาหยุดลงอย่างรวดเร็วเมื่อดามาซิคทอสล้มลงด้วยบาดแผลที่หัวเข่า ขณะที่พยายามรักษาบาดแผล ลูกศรลูกที่สองก็เจาะทะลุเขาและเขาก็ล้มลงกับพื้นตาย บุตรชายคนเล็กสุดคืออิลิโอเนียส ยังคงอยู่เพียงคนเดียว เด็กชายผู้สวยงามคุกเข่าลงและวิงวอนว่า “ท่านเทพทั้งหลาย โปรดช่วยข้าพเจ้าด้วย!” อพอลโลรู้สึกสะเทือนใจ แต่ก็สายเกินไปแล้ว เพราะลูกศรมรณะกำลังพุ่งเข้ามาและพุ่งเข้าที่เป้าหมายแล้ว นั่นคือหัวใจของผู้ที่วิงวอน

เสียงร้องทุกข์ดังไปทั่วเมือง เมื่อกษัตริย์ทรงทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ความสิ้นหวังก็เข้าครอบงำพระองค์ และพระองค์ก็แทงดาบทะลุร่างของตนเอง ไนโอบีก็ได้ยินเรื่องที่น่าสยดสยองเช่นกัน แต่ไม่อาจเชื่อได้ เธอรีบไปที่ทุ่งและพบศพที่มีเลือดไหล ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปสำหรับเธอ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอเคยโอ้อวดเช่นนี้! ใบหน้าของเธอดูน่าสงสาร แม้แต่ศัตรูของเธอก็ยังรู้สึกสงสาร

นางโยนตัวลง บัดนี้ บัดนี้ บัดนั้น และจูบและหลั่งน้ำตา ผมของนางห้อยลงมา เลือดของลูกชายทำให้เปื้อนและเปื้อนเสื้อผ้าของนาง นางยกแขนขึ้นและร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ลาโทนาผู้ล้างแค้น โปรดทำให้ความสุขในความทุกข์ของข้าพเจ้าพอใจเถิด ความตายของลูกชายข้าพเจ้าก็คือความตายของข้าพเจ้า ชัยชนะเถิด ผู้น่ากลัว เพราะท่านเอาชนะข้าพเจ้าได้ แต่เปล่าเลย เพราะข้าพเจ้ายังร่ำรวยกว่าท่านอีก”

คำพูดเหล่านี้แทบจะหลุดออกจากริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เสียงธนูอันน่าหดหู่จะดังขึ้นอีกครั้ง ความหวาดกลัวเข้าครอบงำผู้คนและลูกสาวทั้งเจ็ดคนที่รีบวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุ ไนโอบีไม่ได้หวาดกลัว โชคร้ายทำให้เธอตกตะลึง ลูกสาวคนหนึ่งพยายามดึงลูกศรออกจากหัวใจของอิลิโอเนียส แต่กลับถูกแทงและตกลงบนร่างของเขา ลูกสาวอีกคนปลอบใจแม่ของเธอ แต่กลับล้มตายลง ลูกสาวคนแล้วคนเล่าถูกฆ่าจนเหลือเพียงคนสุดท้อง เธอวิ่งหนีไปที่ตักของแม่ของเธอ ซึ่งคลุมเธอด้วยเสื้อคลุม “เหลือแค่คนนี้เท่านั้น ผู้ไม่ยอมแพ้ คนนี้เท่านั้น” ไนโอบีอุทานด้วยความสิ้นหวัง ได้ยินเสียงร้องแห่งความตาย และเธออุ้มร่างที่เลือดไหลอยู่ในอ้อมแขน

แม่ของเธอนั่งอยู่ท่ามกลางลูกๆ ที่ถูกฆ่าอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของเธอเหมือนหินอ่อนสีขาว ลิ้นของเธอแตะเพดานปาก เลือดหยุดไหลในเส้นเลือดของเธอ ร่างกายของเธอทั้งหมดกลายเป็นหิน พายุพัดผ่านมาพร้อมกับเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัว ดูสิ น้ำตาของหินร่วงหล่นจากดวงตาของเธอ ทันใดนั้น พายุเฮอริเคนก็พัดพาเธอขึ้นไปบนปีกและทิ้งเธอไว้ท่ามกลางหน้าผาหินของซิไพลัส

ทุกวันนี้มีแท่งหินอ่อนอยู่ที่นั่น และทุกเช้าหินอ่อนเย็นๆ ก็จะส่งเสียงร้องไห้

บทที่ 10
เบลเลอโรฟอน

เบลเลอโรฟอน หลานชายของซิซิฟัสได้รับทั้งความงามและความเป็นชายจากเทพเจ้า แต่ของขวัญจากสวรรค์กลับทำให้เขาพินาศ ราชินีแอนเทียไม่ทันได้มองดูเขา เธอก็ลืมหน้าที่ต่อกษัตริย์และพยายามหาสามีให้เขา เมื่อเบลเลอโรฟอนรู้จุดประสงค์ของเธอ เขาก็หันหลังให้เธอด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะทำลายเขา และพูดกับสามีของเธอว่า “ฆ่าไอ้คนเสเพลที่พยายามทำให้ฉันไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ”

เมื่อทรงทราบเรื่องดังกล่าว พระราชาก็ทรงพระพิโรธ แต่พระองค์ก็ทรงไม่อยากจะทรงฆ่าชายหนุ่มผู้นั้นเสียเอง จึงทรงเขียนจดหมายส่งให้เบลเลโรฟอนผู้เป็นพ่อตาซึ่งเป็นเจ้าชายแห่งดินแดนอันมั่งคั่งแห่งลีเซีย เจ้าชายทรงต้อนรับและจัดงานเลี้ยงเพื่อเป็นเกียรติแก่เบลเลโรฟอนเป็นเวลาหลายวัน เบลเลโรฟอนจึงนำจดหมายฉบับนั้นไปมอบให้เจ้าชาย เจ้าชายทรงประหลาดใจเมื่อทรงทราบว่าเบลเลโรฟอนจะต้องสิ้นพระชนม์ และทรงไม่ชอบที่จะพรากชีวิตชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนนี้ไป

ในที่สุด พระองค์ก็สั่งให้เขาต่อสู้กับคิเมร่าผู้ชั่วร้าย ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดที่มีส่วนหน้าเป็นสิงโต ส่วนกลางเป็นแพะ ส่วนหลังเป็นมังกร ซึ่งพ่นไฟออกมาจากขากรรไกรของมันอยู่ตลอดเวลา เหล่าเทพมีความเมตตาสงสารผู้บริสุทธิ์ จึงส่งเพกาซัส ม้ามีปีกมาหาเขา เพื่อให้เขาลอยขึ้นไปในอากาศได้ แต่เขาก็จับม้าตัวนั้นไม่ได้ ด้วยความเหนื่อยล้าจากความพยายามของเขา เขาจึงนอนหลับอยู่ริมน้ำพุ เอเธน่าปรากฏตัวให้เขาเห็นที่นั่น มอบบังเหียนทองคำให้เขา และกล่าวว่า “จงถวายเครื่องบูชาแด่โพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล แล้วเขาจะช่วยเจ้า” เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้น เขาก็ถือบังเหียนอยู่ในมือ เขาถวายเครื่องบูชาทันทีและสร้างแท่นบูชาให้กับเอเธน่า จากนั้นเขาก็เริ่มจับม้าที่เข้ามาหาเขาโดยสมัครใจ เขาวางบังเหียนทองคำไว้บนนั้น และสวมชุดเกราะทองเหลืองแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าศักดิ์สิทธิ์ มันกางปีกออกทันทีและพาเขาไปยังที่ซ่อนของคิเมร่า

ตอนนี้การต่อสู้ได้เริ่มขึ้น ม้าของเขาจมลงสู่พื้นดิน เบลเลอโรฟอนขว้างหอกใส่สัตว์ร้ายซึ่งแทงเข้าไปลึกถึงหลังของมัน สัตว์ประหลาดคำรามด้วยความโกรธและความเจ็บปวด ร่างมังกรของมันยืดขึ้นและปล่อยเปลวไฟออกมา แต่ความพยายามของมันไร้ผล เพราะเพกาซัสบินขึ้นไปข้างบนพร้อมกับเด็กหนุ่ม มันดิ้นไปดิ้นมาบนพื้นและพยายามดึงหอกทองแดงออกมาด้วยขากรรไกรของมัน จากนั้นมันก็คลานไปบนทุ่งนา และทำให้ทุ่งนาเปื้อนเลือด เบลเลอโรฟอนตามมันไปทันใดนั้นมันก็ขดตัวราวกับว่าตายไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้หลอกเขา จากที่สูง เขาได้ยิงลูกศรพิษลงมา ซึ่งเจาะแผงคอของมันเข้าไปที่คอ มันกระโจนขึ้นอีกครั้งแต่ไม่สามารถไปถึงเด็กหนุ่มได้ มันเพิ่งจะจมลงสู่พื้นไม่นานก็ยังมีลูกศรอีกดอกหนึ่งพุ่งเข้าที่ดวงตาของมัน เสียงคำรามของมันนั้นน่ากลัวมาก ผู้คนและสัตว์ร้ายต่างวิ่งหนีไปไกลด้วยความหวาดกลัว แต่เบลเลอโรฟอนไม่กลัว เขายิงลูกศรลูกที่สามออกไปอย่างแม่นยำ ซึ่งลูกศรลูกนี้ไปโดนสัตว์ประหลาดระหว่างกระดูกสันหลังและทะลุไขกระดูก สัตว์ประหลาดนั้นพ่นไฟและเลือดออกมาและตายไป

เมื่อเบลเลอโรฟอนกลับมาจากการต่อสู้ เขาก็พบกับภารกิจที่ยากยิ่งกว่า เขาต้องเผชิญหน้ากับโซลิมิผู้โด่งดังก่อน จากนั้นจึงพบกับอเมซอนผู้กล้าหาญ ด้วยความช่วยเหลือจากเหล่าทวยเทพ เขาได้รับชัยชนะ แต่ระหว่างทางกลับบ้าน ก็มีอันตรายใหม่รอเขาอยู่ กษัตริย์ส่งทหารที่กล้าหาญที่สุดของเขาไปโจมตีเขา และพวกเขาก็เข้าหาเบลเลอโรฟอนที่ไม่ทันระวังตัวจากการซุ่มโจมตี แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะหลังจากการต่อสู้อันสั้น เขาก็เอาชนะพวกเขาได้ เมื่อเจ้าชายปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าชาย เจ้าชายก็พูดว่า “เจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์และเป็นที่โปรดปรานของเหล่าทวยเทพ ไม่เช่นนั้น เจ้าก็คงหนีไม่พ้นอันตรายเหล่านี้” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เจ้าชายก็รักเบลเลอโรฟอนมากและยกลูกสาวให้เป็นภรรยา

เบลเลอโรฟอนมีทรัพย์สมบัติและเกียรติยศมากมาย เขาอาศัยอยู่ในไลเซีย แต่โชคลาภของเขาไม่ยั่งยืน เขาพยายามบินขึ้นสวรรค์พร้อมกับเพกาซัสเพื่อเข้าร่วมการประชุมของเหล่าทวยเทพ ความพยายามของเขาไร้ผลและเขาไม่ได้รับความโปรดปรานจากเหล่าทวยเทพ เพกาซัสตกใจกลัวและโยนผู้ขี่ของเขาลงสู่พื้นโลก ผู้ขี่ตกลงไปในทุ่งที่เรียกว่าอาเลอุสเพราะเขาเดินเตร่ไปมาในทุ่งนั้นอย่างตาบอดตลอดชีวิตที่เหลือของเขา ชีวิตของเขาไร้ความสุขและสุดท้ายเขาก็ตาย หัวใจของเขาแตกสลายด้วยความโศกเศร้า แต่เพกาซัสกลับถูกวางไว้ท่ามกลางดวงดาว

บทที่ 11
เพอร์ซิอุส

อาคริเซียสเป็นกษัตริย์แห่งอาร์โกส มีคำทำนายไว้ครั้งหนึ่งว่าเขาจะถูกฆ่าโดยดาเนีย ลูกชายของลูกสาวของเขา หลังจากนั้น เขาจึงขังลูกสาวของเขาและเพอร์ซิอุส ลูกชายของเพอร์ซิอุส ไว้ในหีบและโยนลงไปในน้ำที่ไหลเชี่ยว เหล่าเทพสงสารผู้บริสุทธิ์และสั่งให้ส่งไปยังเกาะเซริฟัส

วันหนึ่ง กษัตริย์แห่งเกาะ ดิกทิส และโพลีเดกเทส กำลังดึงตาข่ายขึ้นมาจากทะเล พวกเขาประหลาดใจมากเมื่อพบหีบในตาข่ายและได้ยินเสียงครวญครางเศร้าโศกอยู่ภายใน เมื่อพวกเขาเปิดหีบนั้น ดาเนผู้สูงศักดิ์ก็เดินออกมาพร้อมกับลูกชายสุดหล่อของเธอ ดิกทิสพาพวกเขากลับบ้านและดูแลพวกเขาเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นพี่ชายและน้องสาวของเขาเอง

เมื่อเพอร์ซิอุสเข้าสู่วัยหนุ่ม เขาก็เหนือกว่าใครๆ ในเรื่องทักษะและความชำนาญในกีฬาต่อสู้ โพลีเดกเทสคิดแผนชั่วร้ายต่อดาเนียผู้บริสุทธิ์ และเนื่องจากเขาเกรงกลัวเพอร์ซิอุส เขาจึงตัดสินใจส่งเขาออกนอกประเทศ ในไม่ช้าเขาก็พบโอกาสนั้น เขาจัดงานเลี้ยงให้กับเหล่าผู้นำของเกาะ โดยประกาศว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ เขายังสั่งให้แต่ละคนจัดหาม้าที่สวยงามเป็นของขวัญแต่งงาน ด้วยความเย่อหยิ่งในวัยหนุ่ม เพอร์ซิอุสจึงพูดว่า “ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร ข้าสัญญาว่าจะทำให้ เจ้าจะขอหัวกอร์กอน ข้าจะจัดหาให้เจ้า”

กษัตริย์ตอบว่า “จงนำหัวของกอร์กอนมาให้ฉัน แต่จงรู้ไว้ว่า ถ้าเจ้าไม่รักษาคำพูด ดาเนอี แม่ของเจ้าจะต้องชดใช้ให้”

เพอร์ซิอุสมีความกังวลใจ จึงไปที่ชายทะเลและบอกเล่าความกลัวของตนให้คลื่นฟัง เฮอร์มีส ผู้ส่งสารจากสวรรค์ปรากฏตัวขึ้นทันทีและสัญญาว่าจะช่วยเหลือเขา เขาพาเพอร์ซิอุสไปยังบ้านแห่งราตรีซึ่งอยู่สุดขอบโลกซึ่งไม่มีทั้งแสงอาทิตย์สีทองและแสงจันทร์ที่ส่องประกาย ลูกสาวของฟอร์คัส สัตว์ประหลาดที่มีผมหงอกตั้งแต่เกิดอาศัยอยู่ในความมืดมิดที่น่ากลัวนั้น พวกเธอมีตาข้างเดียวและฟันซี่เดียวซึ่งเป็นของทุกคน เพอร์ซิอุสผู้ไม่หวั่นไหวได้แย่งเอาตาและฟันของพวกเธอไป พวกเธอส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัวและขอร้องให้ชายหนุ่มคืนให้ “มันจะสำเร็จ” เพอร์ซิอุสกล่าว “ถ้าท่านช่วยชี้ทางไปหาพวกนางไม้ให้ข้า” พวกเขาก็ทำตาม และเฮอร์มีสก็คืนให้

เขาได้รับเสื้อคลุมของพลูโต รองเท้ามีปีกของเมอร์คิวรี และโล่ของมิเนอร์วาจากเหล่านางไม้ เขาสวมเสื้อคลุมที่ทำให้มองไม่เห็น และรัดรองเท้ามีปีกไว้ที่เท้าของเขา เฮอร์มีสมอบดาบให้เขา จากนั้นเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศด้วยเท้าที่มีปีก และในพริบตาเดียวก็ไปถึงโอเชียนัส ที่นั่นมีพี่น้องกอร์กอนผู้น่ากลัวอาศัยอยู่ พวกมันมีหัวเป็นงู ความหนาวเย็นแห่งความตายเข้าครอบงำผู้ที่เห็นพวกมัน ลมหายใจของพวกมันหายไป และพวกมันก็กลายเป็นหิน สัตว์ประหลาดนอนหลับโดยหันหน้าลง

ขณะที่เพอร์ซิอุสเดินเข้ามาอย่างกล้าหาญพร้อมดาบที่ชักออกมา เฮอร์มีสและเอเธน่าก็เข้ามายืนข้างๆ เขาทันที และสั่งสอนเขาว่าจะต้องเริ่มอย่างไรจึงจะรักษาคำพูดได้ “จงก้าวไปข้างหน้าเพื่อที่เจ้าจะไม่เห็นใบหน้า” พวกเขากล่าว “มิฉะนั้นพวกมันจะทำให้เจ้ากลายเป็นหิน จงชักดาบของคุณออกมาเฉพาะที่กอร์กอนตัวกลางเท่านั้น ซึ่งก็คือเมดูซ่า เพราะเธอเท่านั้นที่เป็นมนุษย์ เมื่อเจ้าจำเธอได้แล้ว จงยกโล่แวววาวนี้ขึ้นเพื่อที่ใบหน้าของเธอจะถูกสะท้อนออกมา”

หลังจากพูดจบ เหล่าอมตะก็จากไปจากชายหนุ่ม เขาเดินเข้าไปใกล้ขึ้นและเห็นร่างของกอร์กอนอยู่บนโล่ของเขา เขาจึงยกดาบขึ้นและฟันหัวของเธอออก จากนั้นเขาก็คว้าผมที่เป็นงูไว้ ผูกไว้กับโล่ของเขา และรีบหนีไป กอร์กอนที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งสองตื่นขึ้นและโบยบินไปในอากาศด้วยปีกของมัน แต่ก็ไม่สามารถจับชายหนุ่มไว้ได้ เนื่องจากเสื้อคลุมของพลูโตซ่อนเขาไว้จากสายตาของพวกเขา

ขณะเดินทางกลับ เพอร์ซิอุสได้เดินทางมายังเอธิโอเปีย ผู้คนที่นั่นประสบกับความเดือดร้อนอย่างหนัก เนื่องจากเกิดภัยพิบัติร้ายแรงขึ้นกับพวกเขา น้ำทะเลท่วมและนำพาสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งมาด้วย ซึ่งกลืนกินทั้งคนและสัตว์ เทพพยากรณ์จึงได้ปรึกษาหารือกับเทพพยากรณ์และตอบว่า “เมื่อแอนโดรเมดา ธิดาของกษัตริย์ ถูกมอบให้กับสัตว์ประหลาดแห่งท้องทะเลเป็นอาหารเท่านั้น น้ำท่วมจึงจะลดลง” แม้ว่าหญิงสาวผู้สูงศักดิ์จะเป็นที่รักยิ่ง แต่ก็มีเสียงเรียกร้องจากทั่วโลกให้มอบเธอให้ไปช่วยประเทศ แอนโดรเมดาจึงถูกพาไปที่ก้อนหินและมัดไว้กับก้อนหินอย่างแน่นหนา

เพอร์ซิอุสเห็นหญิงสาวลอยอยู่กลางอากาศ เขารีบลงมาทันทีและถามชะตากรรมของเธอ จากนั้นเขาจึงรีบไปหาพระราชาและถามพระองค์ว่าหากเขาสามารถปลดปล่อยประเทศจากสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ พระองค์สัญญาว่าเขาจะยอม

เพอร์ซิอุสรีบขึ้นฝั่งและรอคอยการปรากฏตัวของสัตว์ประหลาด ไม่นานมันก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำและมุ่งไปที่ก้อนหินเพื่อกินหญิงสาว เพอร์ซิอุสโจมตีและฆ่ามันหลังจากต่อสู้อย่างหนัก คลื่นทะเลลดลงในทันที และดินแดนก็ได้รับการปลดปล่อยจากความชั่วร้าย กษัตริย์มอบลูกสาวให้เป็นภรรยาของผู้ชนะ และจัดงานเทศกาลใหญ่เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา

เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง เพอร์ซิอุสก็คิดถึงคำสัญญาที่ตนให้กับกษัตริย์โพลีเดกเตส เพื่อนำศีรษะของกอร์กอนมาให้แก่เขา และจึงเดินทางไปยังเกาะเซริฟัสพร้อมกับภรรยา ซึ่งโพลีเดกเตสปกครองร่วมกับพี่ชายของตน

โพลีเดกเทสตกตะลึงเมื่อเห็นวีรบุรุษกลับมาพร้อมทั้งขอให้เขาตาย! เพอร์ซิอุสถือศีรษะของเมดูซ่าไว้ต่อหน้ากษัตริย์ เมื่อเห็นศีรษะของเมดูซ่าก็กลายเป็นหินทันที เมื่อโพลีเดกเทสถูกลงโทษเช่นนี้ เพอร์ซิอุสมอบศีรษะของเมดูซ่าให้กับเอเธน่า ซึ่งผูกไว้ตรงกลางเกราะอกของเธอ เขาได้มอบโล่ เสื้อคลุม และรองเท้าให้กับเฮอร์มีส ซึ่งนำกลับไปคืนให้เหล่านางไม้

เพอร์ซิอุสเดินทางกลับไปยังอาร์โกส บ้านเกิดของเขา เมื่ออาคริเซียสได้ยินว่าเขากำลังเข้าใกล้ปราสาท เขาก็หนีไปหาพวกเพลาสเจียน เพอร์ซิอุสติดตามเขาไปและพบเขาที่นั่น เขาวิงวอนขอให้เขากลับไปอาร์โกสกับเขา และสัญญาว่าเขาจะไม่ทำอันตรายเขา เรื่องนี้ทำให้อาคริเซียสสบายใจ และเขาตกลงที่จะติดตามเขาไป

ในวันที่กำหนดออกเดินทาง ชาวเพลาสเจียนได้จัดการแข่งขันขึ้น โดยเพอร์ซิอุสเข้าร่วมการแข่งขัน เขาขว้างจานบิน และเพอร์ซิอุสก็ฟาดจานบินเข้าที่เท้าของปู่ของเขา ส่งผลให้ปู่ของเขาป่วยและเสียชีวิต ดังนั้นคำทำนายจึงเป็นจริง

เพอร์ซิอุสใช้ชีวิตยาวนานและมีความสุขกับแอนดรอเมดาภรรยาของเขา ซึ่งให้กำเนิดลูกชาย 6 คนและลูกสาว 2 คนแก่เขา

บทที่ 12
แคดมัส

เอเจนอร์ได้ยินข่าวการลักพาตัวยูโรปาอย่างไม่คาดฝัน จึงเรียกแคดมัส ลูกชายของตนมาหาและสั่งให้พาหญิงสาวกลับมา ไม่เช่นนั้นจะไม่ต้องเข้าไปในบ้านของเขาอีก แคดมัสเดินเตร่ไปทั่วพื้นพิภพเป็นเวลานานแต่ไม่พบน้องสาวของเขาเลย เนื่องจากเขาไม่กล้าเสี่ยงกลับบ้านโดยไม่มีเธอ เขาจึงปรึกษาโหรและถามว่าเธอจะอาศัยอยู่ที่ไหน

โหรตอบว่า “ในทุ่งหญ้ารกร้าง ท่านจะพบโคหนุ่มตัวหนึ่งซึ่งไม่เคยเทียมแอกเลย จงตามมันไป แล้วเมื่อใดที่มันนอนพักในหญ้าอ่อน ที่นั่นก็จะสร้างเมืองขึ้น เมืองนั้นจะถูกเรียกว่าเมืองธีบส์ และดินแดนโดยรอบจะถูกเรียกว่าเมืองโบโอเทีย”

แคดมัสออกจากถ้ำที่เขาได้ยินเสียงของเทพเจ้าและในไม่ช้าก็พบโคตัวหนึ่งที่ไม่เคยสวมแอก เขาเดินตามไปพร้อมกับเพื่อนๆ และอ้อนวอนอพอลโลอย่างนอบน้อม โคตัวนั้นพาเขาไปไกล แต่สุดท้ายก็หยุด หันหัวมาหาเขาและเพื่อนๆ และร้องเสียงแหลม จากนั้นมันก็นอนลงในหญ้าที่อ่อนนุ่ม

แคดมัสคุกเข่าลง จูบพื้นดิน และทักทายทุ่งนา ภูเขา และป่าไม้โดยรอบ จากนั้นจึงหันไปหาเพื่อนฝูงแล้วกล่าวว่า “จงลุกขึ้นและนำน้ำมาเพื่อที่เราจะได้ถวายแด่ซูส ผู้ทรงอำนาจสูงสุด”

มีป่าแห่งหนึ่งอยู่ใกล้ๆ ซึ่งไม่เคยถูกขวานเจาะเข้าไปเลย ใจกลางป่าแห่งนี้พบถ้ำแห่งหนึ่ง มีพุ่มไม้ขึ้นอยู่โดยรอบ และมีน้ำไหลทะลักออกมาเป็นจำนวนมาก ถ้ำแห่งนี้เป็นที่อยู่ของมังกร ร่างของสัตว์ประหลาดบวมเป่งไปด้วยพิษ มีไฟพุ่งออกมาจากดวงตา หงอนสีทองแวววาว ลิ้นแยกออกเป็นสามแฉก และมีฟันสามแถวในขากรรไกร

ขณะที่คนเหล่านั้นไม่รู้สึกตัวว่าจะมีอันตรายใดๆ พวกเขาจึงเดินเข้าไปในป่า ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น พวกเขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วและมาถึงถ้ำ แต่ไม่ทันได้จุ่มถังลงไปในน้ำ มังกรก็ตื่นจากการหลับใหล มันลุกขึ้นและมองเห็นเหยื่อที่เข้ามาใกล้โดยไม่ทันรู้ตัว ทันใดนั้น คนเหล่านั้นก็ได้ยินเสียงฟ่อที่น่ากลัว และเมื่อพวกเขามองไปรอบๆ พวกเขาก็เห็นหัวสีน้ำเงินของมังกรโผล่ออกมาจากถ้ำ พวกเขาจึงทิ้งถังลง ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือกและแขนขาสั่นเทา ในขณะเดียวกัน มังกรก็ขดตัวเป็นเกล็ดและโค้งตัวทับคนเหล่านั้นเพื่อไม่ให้พวกเขาบินได้ ไม่มีใครหนีรอดไปได้ สัตว์ประหลาดกัดบางคนด้วยฟัน ฆ่าบางคนด้วยการรัดคอด้วยขดของมัน ส่วนที่เหลือถูกฆ่าด้วยลมหายใจพิษจากคอของมัน

เวลานั้นเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว และเนื่องจากผู้คนยังไม่กลับมา แคดมัสจึงตัดสินใจออกตามหาพวกเขา เขาโยนหนังสิงโตที่ยาวรุงรังซึ่งใช้เป็นเสื้อคลุมไว้รอบตัวเขา และสวมหมวกเกราะแวววาว เขานำหอกสองเล่มติดตัวไปด้วย เขาเดินไปไม่ไกลก็เห็นมังกรและสหายที่ตายแล้วอยู่ใต้ร่างของมัน ซึ่งสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวกำลังเลียแผลอยู่

“ข้าจะแก้แค้นหรือไม่ก็ตายเหมือนเจ้า” เขาร้องลั่น เขาคว้าก้อนหินขนาดใหญ่และขว้างใส่มังกรด้วยแรงที่อาจจะทำลายหอคอยได้ แต่ก็ไม่ได้ทำอันตรายต่อสัตว์ประหลาดนั้น ก้อนหินนั้นพุ่งออกจากผิวหนังที่เป็นเกล็ดของมันและตกลงสู่พื้นอย่างหนัก เขาขว้างหอกลึกเข้าไปในหลังของมัน ซึ่งปลายหอกแทงทะลุเข้าไปในเครื่องในของมัน สัตว์ประหลาดตัวนั้นยืดตัวขึ้น งอคอ และคว้าหอกด้วยฟัน มันกระชากหอกข้างหนึ่งและอีกข้างอย่างแรง และในที่สุดก็ฉีกมันออก แต่มันดึงแค่ด้ามจับออกเท่านั้น เหล็กยังคงติดอยู่ที่เครื่องในของมัน ด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาของมันฉายแสงวาบอย่างน่ากลัว เส้นเลือดและลำคอบวมขึ้น และมีฟองขาวพุ่งออกมาจากขากรรไกรที่เป็นพิษของมัน ต่อมามันก็ขดตัวพร้อมกับเสียงเกล็ดที่สั่นสะเทือนอย่างน่ากลัว และขว้างใส่แคดมัสด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า แคดมัสกระโจนไปข้างหนึ่งและแทงหอกที่สองเข้าไปในคอของมังกร หอกพุ่งเข้าใส่ มังกรหันคอ จับมันไว้ และหักมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จากนั้นแคดมัสก็ดึงดาบออกมาและแทงมันเข้าที่คอของมันอย่างแรงจนไม่เพียงแต่แทงทะลุเท่านั้น แต่ยังแทงทะลุต้นโอ๊กอีกด้วย ทำให้มังกรที่ติดอยู่กับต้นไม้ยึดมันไว้ มันขดตัวรอบลำต้นและฟาดหางของมันจนสั่น แคดมัสกระโจนถอยหลังเพราะอากาศมีพิษใกล้ตัวสัตว์ประหลาด เลือดและฟองพุ่งออกมาจากคอของมัน และในที่สุดมันก็ตาย

ขณะที่แคดมัสเดินเข้าไปมองดูสัตว์ประหลาดนั้น ทันใดนั้น เอเธน่าก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เขาและพูดว่า “แคดมัส จงสร้างวงกลมบนพื้นด้วยดาบของคุณ แล้วกรีดมัน และฝังฟันของมังกรที่ตายแล้วลงในร่องนั้น”

เอเธน่าหายตัวไปและแคดมัสก็เริ่มลงมือทำงาน เขาใช้แขนที่แข็งแรงขุดดินขึ้นมา แล้วใช้ฟันของมังกรเขี่ยลงไปในร่องดิน แล้วกลบด้วยดิน ดูสิ ทันใดนั้นก้อนดินก็เคลื่อนไหว ปลายหอกแทงขึ้นไปข้างบน ตามด้วยหมวกเกราะแวววาว หัวมีเครา และในที่สุดก็มีร่างกายของชายติดอาวุธ พืชผลของมนุษย์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมีทหารมายืนต่อหน้าเขา แคดมัสรีบวิ่งไปหาอาวุธของเขา แต่หนึ่งในนักรบกลับพูดว่า “อย่าติดอาวุธให้ตัวเอง แคดมัส แต่จงหลีกเลี่ยงการแข่งขัน”

จากนั้น นักรบก็เริ่มโจมตีซึ่งกันและกัน และการต่อสู้อันดุเดือดก็เกิดขึ้น มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่รอดชีวิต อาวุธของพวกเขาถูกโยนลงพื้น และพวกเขาก็ทำสันติภาพกัน นักรบทั้งห้าติดตามแคดมัสผู้กล้าหาญและช่วยเขาสร้างเมืองบนจุดที่โหรกำหนดไว้ เขาตั้งชื่อเมืองว่าธีบส์ ตามที่อพอลโลสั่ง

บทที่ 13
ไดโอนีซัส (บัคคัส)

ไดโอนีซัส (แบคคัส) เป็นบุตรชายของซูสและเซเมเล บุตรสาวของแคดมัสแห่งธีบส์ ตามคำสั่งของซูส เด็กน้อยถูกมอบหมายให้เฮอร์มีสไปดูแล และจะถูกพาไปที่นีซา เกาะอันงดงามที่มีลำธารใสสะอาดไหลรินและทุ่งหญ้าเขียวขจี ต้นไม้ที่ออกผลมีเถาวัลย์ปกคลุม และลมทะเลช่วยบรรเทาความร้อนจากดวงอาทิตย์ บนเกาะนี้มีหุบเขาที่สวยงาม ยอดเขาของต้นไม้พันกันแน่นจนแสงอาทิตย์หรือฝนไม่สามารถส่องผ่านได้ มีถ้ำอยู่ที่นั่น ซึ่งซุ้มหินมีสีสันหลากหลาย ทั้งสองข้างมีต้นไม้สูงตระหง่าน บางต้นออกดอกตลอดเวลา บางต้นมีผลรสเผ็ด นกที่มีขนสวยงามทำรังบนต้นไม้ และเสียงร้องของพวกมันก็ไพเราะน่าฟัง ดอกไม้เติบโตใต้ต้นไม้ เติมกลิ่นหอมฟุ้งไปในอากาศ นอกจากนี้ยังมีที่พักผ่อนสำหรับนางไม้ที่นั่นอีกด้วย ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น แต่ธรรมชาติสร้างขึ้น ไม่มีใครเห็นดอกไม้เหี่ยวเฉา ใบไม้แห้ง หรือร่องรอยการเน่าเปื่อยเลย

เฮอร์มีสได้นำเด็กน้อยไปที่นั่นเพื่อให้เหล่านางไม้เลี้ยงดู เด็กน้อยชื่อไดโอนีซัส (แบคคัส) เติบโตอย่างรวดเร็วและเดินทางไปทั่วหลายประเทศเพื่อสอนมนุษย์เกี่ยวกับการปลูกองุ่น เขาเดินทางไปอียิปต์และซีเรียและได้รับเสื้อคลุมอินเดีย หนังกวางหลากสี และไทร์ซัสจากรีอา มารดาของซูส จากนั้นเขาเดินทางผ่านหุบเขาสีทองของลีเดีย ที่ราบอันสดใสของฟรีเจียและเปอร์เซีย และดินแดนอันขรุขระของมีเดีย เขาไปเยือนดินแดนอาหรับอย่างมีความสุขและเอเชียเกือบทั้งหมดให้ความเคารพเขา เขาขี่รถม้าสีทองแวววาวที่ลากโดยเสือดาว มีคิวปิด นางไม้ ฟอน และซาเทียร์จำนวนมากติดตามเขาไป ซิลีนัสผู้ชราและเมามายอยู่เสมอก็อยู่ในบริวารของเขาเช่นกัน ซึ่งเล่นเพลงบรรเลงพร้อมกับเสียงฉาบและเสียงขลุ่ยแบบฟรีเจียน

ครั้งหนึ่งไซเลนัสเผลอหลับไปในป่าและถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ชาวนาลีเดียบางคนพบชายชราและอุ้มเขาบนกิ่งไม้ไปหาไมดาส กษัตริย์ของพวกเขา ซึ่งต่อมาบักคัสก็มาถึงพระราชวังของเขา เมื่อพบว่าไซเลนัสได้รับการต้อนรับอย่างดี บักคัสจึงรับรองกับไมดาสว่าความปรารถนาใดๆ ของเขาจะได้รับการตอบสนอง ไมดาสขอให้ทุกสิ่งที่เขาสัมผัสกลายเป็นทองคำ คำขอนั้นได้รับการตอบสนอง แต่ไม่นานไมดาสก็พบว่าความปรารถนาของเขาอาจนำไปสู่หายนะ เพราะไม่เพียงแต่น้ำและไวน์เท่านั้น แต่ผลไม้และอาหารทุกชนิดก็จะกลายเป็นทองคำเมื่อเขาสัมผัสมัน เขาสำนึกผิดในความโง่เขลาของตนและขอร้องให้บักคัสเรียกคืนของขวัญนั้น บักคัสสงสารเขาและสั่งให้เขาอาบน้ำในแม่น้ำแพคโทลัส เมื่อทำเช่นนั้น เขาก็โล่งใจในไม่ช้า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทรายในแม่น้ำนั้นก็กลายเป็นทองคำ

ต่อมาไดโอนีซัสได้เดินทางมายังดินแดนเอโดนี ซึ่งเจ้าชายไลเคอร์กัสได้สัญญาว่าจะให้ผ่านดินแดนแห่งนี้ได้โดยเสรี เมื่อเขาตั้งค่ายพักแรมในป่าพร้อมกับขบวนทหาร เขาก็ถูกเจ้าชายผู้ทรยศโจมตีอย่างกะทันหัน เขาจึงยอมอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเทพีแห่งท้องทะเล ธีทิส แต่เขาและบริวารถูกจับเป็นเชลยและถูกล่ามโซ่ การลงโทษสำหรับการกระทำผิดครั้งนี้มาถึงอย่างรวดเร็ว ไลเคอร์กัสถูกครอบงำด้วยอาการบ้าคลั่งที่รักษาไม่หาย และคิดว่าลูกชายของตัวเองเป็นเถาวัลย์ เขาจึงตัดมือและเท้าของตัวเองด้วยขวาน แต่เมื่อเขาเห็นร่างที่เลือดไหลนอนอยู่บนพื้นดิน เขาก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป และปล่อยตัวแบคคัสไป แต่การชดใช้ยังไม่สมบูรณ์ แผ่นดินโลกไม่สามารถให้ประโยชน์ใดๆ แก่ประชาชนของเขาได้ตลอดทั้งปี ชาวเอโดนีที่สิ้นหวังจึงปรึกษากับโหรซึ่งประกาศว่าการชดใช้ทั้งหมดจะต้องได้รับการชดใช้ก็ต่อเมื่อกษัตริย์สิ้นพระชนม์เท่านั้น เขาถูกจับกุมและนำตัวไปที่ภูเขาแพนเกอัส ซึ่งที่นั่นเขาถูกม้าป่าฉีกเป็นชิ้นๆ

ต่อมา แบคคัสได้เดินทางไปยังธีบส์ ซึ่งเป็นเมืองที่เขาเกิด พระราชวังถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน และมารดาของเขาได้เสียชีวิตในนั้น เนื่องจากถูกฟ้าผ่าของซูส แคดมัสสีเทายังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ได้ปกครองเมืองนี้อีกต่อไปแล้ว เพนธีอุสเป็นเจ้าชายของเมือง และไทเรเซียสผู้มองเห็นคนตาบอดก็มาหาเขาเพื่อประกาศการมาถึงของแบคคัส เขาโกรธมากกับคำพูดของผู้มองเห็นและตำหนิชาวธีบส์เมื่อเห็นพวกเขาเตรียมรับมือเขา “เป็นไปได้หรือไม่” เขาอุทาน “ที่เจ้าลืมต้นกำเนิดของเจ้าไป บิดาของเจ้าเป็นวีรบุรุษ และเจ้าจะก้มหัวให้กับเด็กชายที่ทาผมด้วยน้ำมันหอม สวมพวงหรีดจากใบองุ่นแทนหมวก และสวมเสื้อคลุมสีม่วงแทนชุดเกราะ”

จากนั้นพระองค์ก็ทรงส่งคนใช้ไปจับตัวบัคคัสและมัดไว้ เพื่อนๆ ของพระองค์ตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งนี้ คำวิงวอนของพวกเขาไร้ผล พระองค์เพียงแต่ยึดมั่นกับจุดประสงค์ของพระองค์มากขึ้นเท่านั้น ไม่นานนักคนใช้ก็กลับมาและจับบัคคัสใส่โซ่ตรวน เพนธีอุสกล่าวกับประชาชนของพระองค์อย่างร่าเริงว่า “ตอนนี้พวกท่านรู้แล้วว่าพวกท่านเป็นคนโง่” และสั่งให้จับบัคคัสขังคุก จากนั้นพระองค์ก็ทรงส่งคนใช้ไปจับกุมขบวนรถทั้งหมด เมื่อมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น แผ่นดินสั่นสะเทือน เปลวไฟโหมกระหน่ำรอบเสาของพระราชวัง และบัคคัสก็ลุกขึ้นจากที่คุมขังอย่างสง่างาม กษัตริย์ตกใจกลัวและพยายามหลบหนี แต่พระองค์ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการลงโทษได้ พระองค์เกิดความปรารถนาอย่างกะทันหันที่จะได้เห็นการสำแดงความรื่นเริงของผู้ติดตามของบัคคัส บัคคัสสั่งให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาเป็นสัตว์ป่า เหล่าบัคแคนท์ร้องด้วยความกลัวและวิ่งเข้าหาเขาและสังหารเขา

จากธีบส์ แบคคัสเดินทางไปอาร์โกส และจากที่นั่นเขาตัดสินใจข้ามไปยังนากซอส และตกลงกับพวกโจรทะเล พวกเขาไม่รู้จักเขา จึงตัดสินใจขายเขาเป็นทาสและผ่านนากซอสไป ทันใดนั้น พวกเขาก็เห็นสายน้ำไวน์ไหลผ่านดาดฟ้าและทำให้เรือทั้งลำมีกลิ่นหอม มีพวงองุ่นสีแดงห้อยลงมาจากใบเรือ พวงหรีดดอกไม้และผลไม้ห้อยขึ้นไปตามเสากระโดงจนถึงธง ลูกเรือต่างตกตะลึง “เทพเจ้าควบคุมเรือ” ผู้ที่รอบรู้ที่สุดในกลุ่มตะโกน “ให้เราล่องเรือไปยังนากซอส” แต่ก็สายเกินไปแล้ว แบคคัสลุกขึ้นยืนบนดาดฟ้าในร่างสิงโต จับหัวหน้าโจรสลัดแล้วฉีกเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อคนอื่นๆ เห็นชะตากรรมของเขา พวกเขาก็กระโจนลงไปในทะเลและกลายเป็นปลาโลมา ดังนั้น แบคคัสจึงลงโทษการกระทำผิดของพวกเขา หลังจากสร้างวิหารหลายแห่งแล้ว เขาก็พาเซเมเล มารดาของเขาไปยังโอลิมปัส

บทที่ 14
พระราชบัญญัติ

แอ็กเตออนเป็นบุตรชายของอริสเทอุส เทพผู้รักการล่าสัตว์ และออโตโนเอ ธิดาของแคดมัส เมื่อเขาผ่านวัยเด็กไปแล้ว เขาถูกพาไปยังภูเขาเพลิออนที่มีป่าไม้และถูกฝึกให้เป็นนักล่าที่แข็งแกร่ง การล่าสัตว์ในหุบเขาและภูเขาเป็นความสุขสูงสุดของเขา วันหนึ่ง เขาล่าสัตว์กับเพื่อนที่ร่าเริงในป่าของภูเขาซิเธรอนจนถึงเที่ยงวัน เมื่ออากาศร้อนจัดจนเขาต้องพักผ่อนในร่มเงาเย็นๆ ของต้นไม้ ขณะพักผ่อน เขาเรียกเพื่อนมาหาและพูดว่า “เรามีเหยื่อมากพอแล้ว เหล็กและกับดักของเราเปื้อนเลือด เรามาหยุดล่าสัตว์กันเสียที เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า เราจะกลับมาเล่นกีฬาอย่างสนุกสนานกันต่อ” จากนั้นเขาก็พูดและปล่อยเพื่อนที่เต็มใจของเขาไป จากนั้นเขาก็พาสุนัขล่าเนื้อของเขาเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาจุดที่เย็นและร่มเงาซึ่งเขาสามารถนอนหลับท่ามกลางความร้อนในตอนเที่ยงวันและพักร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขาได้

เขาไปถึงหุบเขาที่เต็มไปด้วยต้นสนและต้นไซเปรสสูงตระหง่าน เรียกว่าการ์กาเฟีย ซึ่งเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของอาร์เทมิส เขาพบถ้ำที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่เต็มไปหมดในมุมหนึ่งของหุบเขา ซุ้มหินนี้ดูเหมือนจะเป็นฝีมือมนุษย์ แต่แท้จริงแล้วเป็นผลงานของธรรมชาติ มีลำธารไหลเอื่อย ๆ ไหลผ่าน น้ำใส ๆ ล้อมรอบด้วยหญ้าเขียวขจี ไหลออกไปสู่แอ่งน้ำกว้าง นี่คือจุดที่เทพธิดาซึ่งเหนื่อยล้าจากการไล่ล่า ได้อาบน้ำให้แขนขาอันศักดิ์สิทธิ์ของเธอ เธออยู่ในถ้ำพร้อมกับนางไม้ของเธอ คนหนึ่งนำหอกและธนูล่าสัตว์ของเธอมาด้วย อีกคนหนึ่งช่วยปลดเสื้อคลุมของเทพธิดาออก และอีกสองคนก็คลายรองเท้าแตะของเธอออก โครคาเล่ผู้สวยงามและฉลาดที่สุดในบรรดาทั้งหมด มัดผมของเธอเข้าด้วยกันเป็นปม จากนั้นผู้ติดตามของเธอก็เติมน้ำลงในโถและราดลงบนตัวเทพธิดา

ขณะที่เทพธิดากำลังเพลิดเพลินกับการอาบน้ำ แอ็กเทออนก็เดินเข้าไปใกล้ผ่านพุ่มไม้โดยไม่มีใครเดินผ่าน โชคชะตาที่ชั่วร้ายนำพาเขาไปสู่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของอาร์เทมิส โดยไม่คาดว่าจะมีอันตรายใดๆ เขาเข้าไปด้วยความยินดีที่ได้พบสถานที่พักผ่อนที่เย็นสบายเช่นนี้ เมื่อเหล่านางไม้เห็นชายคนหนึ่ง พวกเธอก็ส่งเสียงร้องออกมาดังๆ และมุงดูรอบๆ นายหญิงของตนเพื่อปกปิดเธอไว้ด้วยร่างกายของพวกเธอ แต่เนื่องจากเทพธิดาสูงกว่าพวกเขาทั้งหมด เทพธิดาจึงสูงกว่าพวกเขาทั้งหมด ใบหน้าที่เปล่งประกายของเธอมีแววตาโกรธเกรี้ยว และดวงตาของเธอจ้องไปที่ผู้บุกรุกอย่างเคร่งขรึม ซึ่งยืนนิ่งอยู่ ประหลาดใจ และตาพร่ามัวไปกับภาพที่น่าอัศจรรย์นี้

คงจะเป็นการดีกว่าสำหรับอัคเทออนผู้โชคร้ายหากเขาหนีไปทันที เพราะจู่ๆ เทพธิดาก็ก้มศีรษะ จุ่มน้ำด้วยมือ พรมน้ำบนใบหน้าและผมของชายหนุ่ม และพูดด้วยน้ำเสียงคุกคามว่า “สิ่งที่เจ้าเห็น จงบอกเล่าให้คนอื่นฟัง หากเจ้าทำได้” ไม่ทันจะพูดคำสุดท้าย ความทุกข์ยากที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เข้าครอบงำเขา เขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และขณะวิ่งก็รู้สึกทึ่งกับความเร็วของเขา เทพธิดาผู้โชคร้ายไม่ได้สังเกตเห็นว่าเขาสัตว์งอกออกมาจากหัวของเขา คอของเขายาวขึ้น หูของเขาแหลมขึ้น แขนของเขาเปลี่ยนเป็นขา และมือของเขาเปลี่ยนเป็นกีบ ขาทั้งสองข้างของเขาปกคลุมไปด้วยผิวหนังที่มีรอยด่าง เขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป แต่ถูกเทพธิดาผู้โกรธเกรี้ยวเปลี่ยนให้เป็นกวาง ขณะที่เขากำลังหนีไป เขาเห็นภาพของตัวเองสะท้อนอยู่ในน้ำ “ข้าช่างน่าเวทนา” เขาคงจะร้องออกมา แต่เสียงของเขาเงียบงัน และไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากอกที่ครวญครางของเขา เขาทำได้เพียงแต่ถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา แต่ไม่ได้ไหลลงมาบนแก้มมนุษย์ มีเพียงหัวใจของเขา ความทรงจำเก่าๆ ของเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่

เขาควรทำอย่างไรต่อไป? กลับไปที่วังของปู่ของเขา? ซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของป่า? ในขณะที่สับสนวุ่นวายด้วยความรู้สึกกลัวและอับอายที่ขัดแย้งกัน สุนัขล่าเนื้อของเขาเห็นเขา ฝูงสุนัขทั้งฝูง 50 ตัว รีบรุดเข้าหากวางในจินตนาการ พวกมันกระหายเหยื่อ จึงไล่ล่ามันข้ามภูเขาและหุบเขา โขดหินแหลมคม และเหวที่กว้างใหญ่ ดังนั้น ผู้สิ้นหวัง ซึ่งเป็นเหยื่อเอง จึงหนีไปยังพื้นที่ที่รู้จักกันดีซึ่งเขาเคยล่าสัตว์ป่าอยู่บ่อยครั้ง เขาหันหลังกลับและร้องตะโกนว่า “ปล่อยฉันนะ ฉันคือแอ็กเตออน” ถึงสองครั้ง แต่เขาพูดไม่ออก จ่าฝูงส่งเสียงร้องอย่างดุร้ายและคว้าคอของมันไว้ ขณะที่ตัวอื่นๆ รีบรุดเข้าหามันและข่วนมันด้วยฟันที่แหลมคมของมัน เหยื่อครางหนักมาก ไม่มีกวางตัวไหนครางแบบนั้นเลย แต่มันไม่ใช่เสียงครางของมนุษย์ เขาคุกเข่าลงเหมือนกำลังสวดมนต์ และหันหน้าไปหาผู้บุกรุกด้วยความทุกข์ใจ ทันใดนั้น เพื่อนๆ ของเขาได้ยินเสียงสุนัขล่าเนื้อ จึงเข้ามาหา ด้วยเสียงร้องตามปกติ พวกเขาปลุกสุนัขล่าเนื้อแล้วตะโกนเรียกนายของมัน ซึ่งพวกเขาเชื่อว่าอยู่ไม่ไกล “อักเตออน” ดังก้องไปทั่วป่า “เจ้าอยู่ที่ไหน มาดูการจับตัวอันน่าอัศจรรย์นี้” พวกเขาร้องตะโกนในขณะที่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายถูกฆ่าด้วยหอกของเพื่อนของเขาเอง

หลังจากที่แอ็กเตออนตายอย่างน่าสมเพช สุนัขล่าเนื้อของเขาก็เริ่มคิดถึงเจ้านายที่รักของมัน พวกมันส่งเสียงร้องโหยหวนและตามหาเจ้านายที่หายไปทุกหนทุกแห่ง จนกระทั่งในที่สุดก็มาถึงถ้ำของไครอน ไครอนได้สร้างรูปเคารพสัมฤทธิ์ของแอ็กเตออนที่มีลักษณะเหมือนเขามากจนทำให้พวกมันหลงเชื่อ เมื่อสุนัขล่าเนื้อเห็นมัน พวกมันก็รีบวิ่งไปบนรูปนั้น เลียมือและเท้าของมัน และทำท่าดีใจราวกับว่าพวกมันได้พบกับเจ้านายตัวจริงของมันอีกครั้ง

บทที่ 15
เดดาลัสและอิคารัส

เดดาลัสแห่งเอเธนส์เป็นบุตรชายของเมทิออน หลานชายของเอเร็กธีอุส เขาเป็นคนที่มีทักษะมากที่สุดในยุคของเขา—สถาปนิก ช่างปั้น และช่างหิน ผลงานของเขาเป็นที่ชื่นชมในส่วนต่างๆ ของโลก และรูปปั้นของเขาเป็นที่กล่าวขานว่ามีชีวิต เคลื่อนไหว และมองเห็นได้ เพราะในขณะที่รูปปั้นของศิลปินในยุคก่อนๆ หลับตาและมือไม่แยกออกจากร่างกาย เขาเป็นคนแรกที่ลืมตาให้กับรูปปั้นของเขา ยื่นมือออกมา และแสดงให้เห็นเท้าที่เดิน แม้ว่าเขาจะชำนาญ ขยันขันแข็ง และกระตือรือร้นในการทำงาน แต่เขาก็มีความชั่วร้ายที่ทำให้เขาประสบปัญหา เขามีหลานชายชื่อทาลอส ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขา และแสดงทักษะได้มากกว่าลุงและอาจารย์ของเขาเสียอีก เขาค้นพบจานหมุนของช่างปั้นหม้อ เขายังนำขากรรไกรของงูมาลอกเลียนด้วยเหล็ก โดยตัดเป็นแถวฟันต่อเนื่องกัน จึงประดิษฐ์เลื่อยขึ้นมาได้ นอกจากนี้ เขายังประดิษฐ์เครื่องกลึงและเครื่องมือที่มีประโยชน์อีกหลายอย่างโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์ ซึ่งทำให้เขามีชื่อเสียง

เดดาลัสกลัวว่าชื่อของนักวิชาการของเขาอาจจะโด่งดังกว่าชื่อของเขาเอง จึงเกิดความอิจฉาริษยาและฆ่าเด็กชายคนนั้นโดยโยนลงมาจากปราสาทในเอเธนส์ ขณะที่กำลังฝังศพเขาอยู่ เขาก็ประหลาดใจกับเจ้าหน้าที่และแสร้งทำเป็นว่าเด็กชายกำลังฝังงู ในที่สุด เขาก็ถูกพาตัวไปที่อารีโอพากัส โดยถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมและถูกตัดสินว่ามีความผิด อย่างไรก็ตาม เขาสามารถหลบหนีออกมาได้ และในตอนแรกก็เดินเตร่ไปทั่วในแอตติกา แต่สุดท้ายก็หนีไปที่เกาะครีต ที่นั่น เขาได้พบกับกษัตริย์มิโนส กลายมาเป็นเพื่อนของเขา และได้รับการยกย่องอย่างสูงในฐานะศิลปินที่มีชื่อเสียง เขาได้รับเลือกให้สร้างบ้านให้กับมิโนทอร์ ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเหมือนวัวตั้งแต่หัวจรดไหล่ ส่วนที่เหลือของร่างกายมีลักษณะคล้ายมนุษย์ และเขาสร้างมันขึ้นมาเพื่อให้สัตว์ประหลาดนั้นไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป อัจฉริยะด้านการประดิษฐ์คิดค้นของเดดาลัสได้สร้างเขาวงกต ซึ่งเป็นโครงสร้างที่เต็มไปด้วยทางคดเคี้ยวซับซ้อน ซึ่งสร้างความสับสนได้ทั้งต่อสายตาและเท้าของผู้ที่เข้าไปข้างใน เมื่อสร้างเสร็จแล้วและเดดาลัสเริ่มตรวจดู ผู้สร้างเองก็หาทางกลับเข้าไปในช่องเปิดได้ยากยิ่ง มิโนทอร์ถูกขังไว้ตรงกลางเขาวงกตนี้ โดยมีเด็กหนุ่มและสาวพรหมจารีเจ็ดคนส่งอาหารจากเอเธนส์เป็นระยะๆ

ในระหว่างนั้น เดดาลัสเริ่มเบื่อหน่ายกับการถูกเนรเทศออกจากบ้านเป็นเวลานาน เขารู้สึกหงุดหงิดที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนเกาะที่ปล่อยให้กษัตริย์จอมเผด็จการและโหดร้ายเอาแต่ใจตน หลังจากพิจารณาอยู่นาน ในที่สุดเขาก็อุทานด้วยความยินดีว่า “ข้าพบหนทางที่จะหลบหนีแล้ว มิโนสอาจเป็นเจ้าแห่งผืนดินและผืนน้ำ แต่ท้องฟ้านั้นเป็นอิสระสำหรับข้า เขาไม่มีอำนาจเหนือสิ่งนั้น ข้าจะหลบหนีได้” พูดเสร็จก็ลงมือทำทันที เขาเริ่มต้นด้วยการจัดเรียงขนนกที่มีขนาดต่างกันตามลำดับอย่างสม่ำเสมอ เขารัดขนนกเหล่านี้ไว้ตรงกลางด้วยเชือกลินินเคลือบขี้ผึ้ง จากนั้นเขาก็ดัดขนนกที่ติดกันให้โค้งงออย่างสมบูรณ์แบบจนดูเหมือนปีก เดดาลัสมีลูกชายชื่ออิคารัส ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาและยุ่งเกี่ยวกับงานของพ่ออย่างกระตือรือร้นราวกับเด็ก ทันใดนั้น เขาก็หยิบขนนกบางส่วนออกมาแล้วนวดขี้ผึ้งที่พ่อของเขาใช้ด้วยนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้อย่างชำนาญ พ่อยิ้มให้กับความพยายามของเด็กที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือ หลังจากทำงานเสร็จแล้ว เดดาลัสก็ติดปีกไว้กับตัวของเขา ทำให้ปีกทั้งสองข้างสมดุลกัน และบินไปในอากาศอย่างเบามือเหมือนนก จากนั้นจึงลงมายังพื้นดิน เขาสร้างปีกคู่ที่เล็กกว่าสำหรับลูกชายของเขา และสอนวิธีใช้ปีกของเขา “จงบินอยู่เสมอ ลูกชายที่รัก ในช่วงกลางทาง” เขากล่าว “ถ้าเจ้าบินต่ำเกินไป ปีกของเจ้าอาจเปียกชื้นจากอากาศทะเลจนหนักขึ้นและเจ้าอาจตกลงไปบนคลื่น และถ้าเจ้าบินสูงเกินไปและเข้าใกล้แสงแดดมากเกินไป ขนของเจ้าอาจลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที จงบินระหว่างทะเลและท้องฟ้า และจงเดินตามเส้นทางของพ่อเสมอ” หลังจากคำเตือนเหล่านี้ เดดาลัสก็ติดปีกไว้บนไหล่ของอิคารัส แม้ว่ามือของชายชราจะสั่นขณะที่เขาทำเช่นนั้น และน้ำตาแห่งความกังวลก็ไหลลงมาบนปีกของเขา จากนั้นเขาก็โอบกอดลูกชายของเขาและจูบเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ทั้งสองลอยขึ้นไปในอากาศ ผู้เป็นพ่อนำทางอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนนก เขาขยับปีกอย่างคล่องแคล่วและคล่องแคล่ว และในบางครั้งเขาก็หันกลับไปมองดูว่าลูกชายของเขาประสบความสำเร็จหรือไม่ ไม่นาน พวกเขาก็ผ่านเกาะซามอสทางซ้าย และบินผ่านเกาะเดโลสและพารอส เหลือพื้นที่อีกหลายแห่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา เมื่อจู่ๆ อิคารัสซึ่งมั่นใจเกินไปก็ละทิ้งผู้นำทางผู้เป็นพ่อเพื่อบินขึ้นไปยังที่สูง ในไม่ช้าเขาก็เผชิญกับอันตรายที่พ่อทำนายไว้ แสงแดดทำให้ขี้ผึ้งที่ยึดปีกของเขาไว้ด้วยกันอ่อนลง และปีกของเขาก็หลุดออกจากไหล่ของเขา ชายหนุ่มผู้โชคร้ายพยายามลอยตัวอยู่กลางอากาศด้วยแขนเปล่า แต่ก็ไร้ผล และเขาก็ร่วงลงมาอย่างกะทันหันพร้อมกับเอ่ยชื่อพ่อของเขาบนริมฝีปาก แต่ก่อนที่เขาจะร้องขอความช่วยเหลือ เขาก็จมลงไปในท้องทะเลสีน้ำเงินเข้ม ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก จนเมื่อเดดาลัสหันกลับไปมองลูกชายของเขา เขาก็ไม่เห็นเขาเลย “อิคารัส อิคารัส” เขาร้องตะโกนในท้องฟ้าที่ว่างเปล่า “ฉันจะตามหาเจ้าที่ไหนและในอากาศแห่งใด” ในที่สุด เขาก็เหลือบมองลงมาด้วยความกังวล และเห็นขนนกลอยอยู่บนน้ำ เขาจึงลงไปและเดินจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งเพื่อตามหาร่างของลูกผู้เคราะห์ร้ายของเขา และในที่สุดก็พบร่างนั้น การฆาตกรรมทาลอสได้รับการแก้แค้นแล้ว ผู้เป็นพ่อที่สิ้นหวังได้ไปฝังศพลูกชายของเขาบนเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งในความทรงจำอันยาวนานของเหตุการณ์โศกนาฏกรรมครั้งนั้นเรียกว่าเกาะอิคาเรีย

หลังจากที่เดดาลัสฝังศพลูกชายแล้ว เขาก็เดินทางไปยังเกาะซิซิลีอันกว้างใหญ่ ซึ่งเป็นสถานที่ที่พระเจ้าโคคาลัสปกครองอยู่ เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นเช่นเดียวกับที่มิโนสเคยต้อนรับเขา และทักษะของเขาสร้างความประหลาดใจให้กับคนทั่วไป เขาสร้างทะเลสาบเทียมที่ปล่อยแม่น้ำกว้างไหลลงสู่ทะเลใกล้เคียง บนหน้าผาที่แห้งแล้งและแทบจะข้ามไม่ได้ ซึ่งแทบจะไม่มีที่ว่างสำหรับต้นไม้สองสามต้น เขาสร้างป้อมปราการที่แข็งแกร่งซึ่งสามารถเข้าถึงได้โดยทางเดินคดเคี้ยวซึ่งสามารถป้องกันได้โดยคนสามหรือสี่คน พระเจ้าโคคาลัสใช้ปราสาทที่ยากจะเอาชนะได้นี้เป็นคลังเก็บสมบัติของพระองค์ ผลงานที่สามของเดดาลัสคือถ้ำลึกบนเกาะซิซิลี ที่นี่ เขาเอาชนะกลิ่นไฟภายในได้อย่างชำนาญ จนการไปเยี่ยมชมถ้ำซึ่งปกติจะชื้นมาก กลับกลายเป็นเรื่องน่ายินดีราวกับว่าเป็นห้องที่อุ่นพอประมาณ และร่างกายก็รู้สึกเหงื่อออกเล็กน้อยโดยไม่ร้อนเกินไป พระองค์ยังทรงขยายวิหารของอโฟรไดท์ (วีนัส) บนภูเขาอีริกซ์ และอุทิศรวงผึ้งทองคำที่ทำอย่างประณีตให้กับเทพธิดา จนยากที่จะแยกแยะจากของจริงได้

เมื่อพระเจ้ามินอสซึ่งเกาะเดดาลัสละทิ้งไป ทรงทราบว่าพระองค์เสด็จหนีไปซิซิลี พระองค์จึงทรงตัดสินใจติดตามพระองค์ด้วยกำลังพลที่แข็งแกร่ง พระองค์จึงจัดกองเรือและเสด็จออกจากเกาะครีตไปยังอากริเจนตัม ที่นั่น พระองค์ได้ทรงส่งทหารลงจากเรือและส่งผู้ส่งสารไปหาพระเจ้าโคคาลัสเพื่อเรียกร้องให้ผู้หลบหนียอมจำนน แต่พระเจ้าโคคาลัสทรงกริ้วโกรธที่ผู้เผด็จการต่างชาติรุกรานและทรงตัดสินใจที่จะหาทางทำลายพระองค์ พระองค์แสร้งทำเป็นยินยอม สัญญาว่าจะปฏิบัติตามพระประสงค์ทุกประการ และเชิญพระองค์ไปสัมภาษณ์ พระเจ้ามินอสเสด็จมาและพระเจ้าโคคาลัสทรงต้อนรับพระองค์อย่างอบอุ่น พระองค์ทรงจัดเตรียมอ่างอาบน้ำอุ่นไว้เพื่อคลายความเหนื่อยล้า แต่เมื่อเขาลงไปนั่งในอ่างน้ำ อ่างน้ำก็ร้อนเกินไปจนพระเจ้ามินอสหายใจไม่ออก พระองค์จึงทรงส่งร่างของพระองค์ไปหาชาวเกาะครีตที่เดินทางมาด้วยเพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบว่าพระเจ้ามินอสลื่นล้มลงไปในน้ำร้อนในอ่างน้ำ นักรบของเขาได้นำไมนอสไปยังอากริเจนตัมด้วยความยิ่งใหญ่ และเหนือหลุมศพของเขามีการสร้างวิหารของวีนัสขึ้น เดดาลัสยังคงได้รับความโปรดปรานจากโคคาลัสอย่างต่อเนื่อง เขาได้ให้การศึกษาแก่ศิลปินที่มีชื่อเสียงหลายคน และเป็นผู้ก่อตั้งศิลปะในซิซิลี แต่เขาไม่เคยมีความสุขเลยหลังจากการตายของลูกชายของเขา และแม้ว่าเขาจะสร้างความร่ำรวยให้กับประเทศที่เป็นแหล่งหลบภัยให้กับเขาด้วยงานศิลปะที่สวยงาม แต่วัยชราของเขากลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและปัญหามากมาย เขาเสียชีวิตบนเกาะและถูกฝังไว้ที่นั่น

บทที่ 16
ฟิเลโมนและบอซิส

บนเนินเขาในดินแดนฟรีเจีย มีต้นโอ๊กอายุพันปีตั้งตระหง่านอยู่ และใกล้ๆ กันมีต้นลินเดนอายุเท่ากัน ทั้งสองต้นล้อมรอบด้วยกำแพงเตี้ยๆ พวงหรีดจำนวนมากถูกแขวนไว้บนกิ่งก้านของเพื่อนบ้านคู่นี้ ไม่ไกลจากที่นั่นมีทะเลสาบหนองบึงที่ระบายน้ำตื้นๆ ลงไป ในอดีตผู้คนอาศัยอยู่ที่นั่น ปัจจุบันมีเพียงนกกระสาและเป็ดเท่านั้นที่เดินเตร่ไปมา ครั้งหนึ่ง บิดาซุสได้เดินทางมายังจุดนี้พร้อมกับเฮอร์มีส บุตรชายของเขา โดยถือไม้กายสิทธิ์แต่ไม่มีหมวกปีก พวกเขากำลังแสวงหาการต้อนรับในร่างมนุษย์ พวกเขาเคาะประตูบ้านนับพันหลังเพื่อขอที่พักพิงในคืนนั้น แต่ผู้คนกลับไม่เกรงใจเลยจนผู้มาเยือนสวรรค์ไม่สามารถหาที่พักพิงที่ไหนได้ ที่ปลายหมู่บ้านมีกระท่อมหลังเล็กที่แสนเรียบง่าย ปกคลุมด้วยฟางและกก ในบ้านที่น่าสงสารหลังนี้ มีคู่รักที่มีความสุขคู่หนึ่งคือฟิเลโมนผู้ซื่อสัตย์และบอซิส ภรรยาของเขา ซึ่งมีอายุเท่ากัน พวกเขาใช้ชีวิตวัยเยาว์อย่างมีความสุขด้วยกันที่นั่น และที่นั่นพวกเขาก็มีผมสีขาว พวกเขาไม่ได้บ่นถึงความยากจน แต่ทนทุกข์ทรมานกับชีวิตที่ยากลำบากอย่างเงียบ ๆ อยู่ด้วยกันด้วยความรัก ถึงแม้จะไม่มีลูก แต่พวกเขาก็พอใจกับบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

เมื่อเหล่าเทพชั้นสูงเข้ามาใกล้หลังคาอันต่ำต้อยนี้และเข้ามาในทางเดินที่ต่ำด้วยศีรษะที่โค้งงอ คู่รักที่ซื่อสัตย์ก็ต้อนรับพวกเขาด้วยคำทักทายอย่างจริงใจ ชายชราจัดที่นั่งให้พวกเขา และบอซิสซึ่งสวมชุดหยาบก็ขอร้องให้พวกเขาพักผ่อน คุณแม่ตัวน้อยนั่งทำงานอยู่ที่เตาผิง กวนขี้เถ้า กองใบไม้แห้งและกิ่งไม้ และก่อไฟ จากนั้นเธอก็นำฟืนผ่าซีกมาวางไว้ใต้กาน้ำเล็กที่แขวนอยู่เหนือไฟ ในระหว่างนั้น ฟิเลโมนก็นำกะหล่ำปลีจากสวนที่ได้รับน้ำอย่างดีมาตัดอย่างคล่องแคล่ว ใช้ส้อมสองง่ามตัดเนื้อหมูรมควันจากเพดานลงมา และตัดไหล่เป็นชิ้นใหญ่เพื่อใส่ลงในน้ำเดือด เพื่อที่คนแปลกหน้าจะได้ไม่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานเกินไป พวกเขาจึงพยายามพูดคุยกันอย่างสบายๆ เพื่อจะได้ไม่เสียเวลา พวกเขายังเทน้ำลงในอ่างไม้เพื่อจะได้แช่เท้า เหล่าเทพยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรและยอมรับข้อเสนอเหล่านี้ ขณะที่พวกเขากำลังเหยียดเท้าอย่างสบายในน้ำ เจ้าบ้านผู้ใจดีของพวกเขาก็เตรียมโซฟาเบดซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง เบาะรองนั่งยัดด้วยกก ส่วนขาและโครงทำจากหวายสาน ฟิเลโมนนำพรมมาซึ่งเก็บไว้เฉพาะวันฉลองเท่านั้น ช่างแก่และยากจนเสียจริง! และแขกผู้ศักดิ์สิทธิ์ก็เตรียมรับประทานอาหารที่พร้อมแล้ว แม่ตัวน้อยวางโต๊ะสามขาไว้ข้างหน้าโซฟาด้วยผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยด้วยมือที่สั่นเทา และเนื่องจากโต๊ะนั้นไม่มั่นคงนัก เธอจึงยกโต๊ะขึ้นเล็กน้อยโดยวางบางอย่างไว้ข้างใต้ จากนั้นเธอถูจานด้วยสะระแหน่สดและอาหารก็ถูกจัดวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา มีมะกอก เชอร์รีคอร์เนเลียนที่แช่อยู่ในน้ำเชื่อมข้นใส หัวไชเท้า ผักกาดหอม ชีสชั้นดี และไข่ที่ปรุงในเถ้าถ่าน โบซิสนำอาหารเหล่านี้มาในจานดินเผา นอกจากนี้ยังมีเหยือกสีสวยและถ้วยไม้บีชที่เรียบร้อย เคลือบด้านในด้วยขี้ผึ้งสีเหลือง เติมนมไว้เต็ม เพราะไม่มีไวน์ ถั่ว มะกอก และอินทผาลัมนำมาเป็นของหวาน และจานสองใบที่ใส่ลูกพลัมและแอปเปิลรสเผ็ด ตรงกลางโต๊ะมีรังผึ้งสีขาว แต่เครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดของอาหารมื้อนี้คือใบหน้าที่เป็นมิตรของคู่สามีภรรยาสูงอายุที่ซื่อสัตย์ ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความซื่อสัตย์และความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของพวกเขา

ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับอาหารและเครื่องดื่ม ฟิเลโมนสังเกตเห็นว่าเหยือกใส่ไวน์แทนที่จะเป็นนม และแม้ว่าถ้วยจะว่างเปล่า แต่เหยือกก็ยังเติมไวน์อยู่เรื่อยๆ จากนั้นเขาก็ตระหนักด้วยความประหลาดใจและกลัวว่าเขากำลังต้อนรับใครอยู่ ในความทุกข์ยาก เขาบินไปหาเพื่อนเก่าของเขาด้วยแขนที่ยกขึ้นและดวงตาที่ก้มลง และขอร้องให้เธอรู้ว่าพวกเขาควรเตรียมอะไรให้แขกสวรรค์ของพวกเขา ทันใดนั้น พวกเขาก็คิดขึ้นได้ว่าพวกเขาอาจเตรียมห่านตัวเดียวของพวกเขาให้ ห่านทั้งสองวิ่งออกไป แต่ห่านวิ่งเร็วกว่าพวกเขา มันส่งเสียงฟ่อและกระพือปีกไปมา แซงหน้าคนชรา ในที่สุดมันก็วิ่งเข้าไปในบ้านและหมอบอยู่ด้านหลังแขกราวกับว่ากำลังขอความคุ้มครองจากพระเจ้า และมันไม่ได้พยายามหาอย่างไร้ผล

แขกต่างอดกลั้นความกระตือรือร้นของผู้เฒ่าผู้แก่ไว้และพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “พวกเราเป็นเทพเจ้าที่ลงมาบนโลกเพื่อทดสอบความใจบุญของมนุษย์ เราพบว่าเพื่อนบ้านของคุณเป็นคนชั่วร้ายและพวกเขาจะต้องถูกลงโทษ แต่คุณต้องออกจากบ้านนี้และติดตามพวกเราไปจนถึงยอดเขา เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับผู้กระทำผิด” ทั้งสองเชื่อฟังและพิงไม้เท้าปีนขึ้นไปบนภูเขาอย่างเหนื่อยหน่าย พวกเขาไม่ใช่ลูกศรจากยอดเขาที่สูงที่สุดเมื่อพวกเขามองลงมาอย่างวิตกกังวลและเห็นว่าสถานที่ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก และในบรรดาบ้านทั้งหมด มีเพียงบ้านเล็กๆ ของพวกเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ขณะที่พวกเขายืนตะลึงและคร่ำครวญถึงชะตากรรมของคนอื่นๆ กระท่อมเก่าๆ ที่น่าสงสารนั้นตั้งตระหง่านอยู่เหนือน้ำราวกับวิหาร มีหลังคาสีทองค้ำยันอยู่บนเสาและพื้นเป็นหินอ่อน ซูสหันไปหาผู้เฒ่าผู้ตัวสั่นและพูดว่า “บอกข้ามา ชายชราผู้ซื่อสัตย์และภรรยาที่คู่ควรของชายชราผู้ซื่อสัตย์ ท่านต้องการอะไรมากที่สุด” ฟิเลโมนพูดคุยกับภรรยาของตนเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เราอยากจะเป็นปุโรหิตของท่าน โปรดอนุญาตให้เราทำหน้าที่ในพระวิหารนั้น และในเมื่อเราอยู่ด้วยกันมานาน ขอให้เราตายในเวลาเดียวกันด้วยเถิด แล้วฉันจะไม่มีวันได้เห็นหลุมศพของภรรยาที่รักของฉันอีก และเธอจะไม่ต้องฝังฉันด้วย”

ความปรารถนาของพวกเขาได้รับการตอบสนอง ตลอดชีวิตของพวกเขา พวกเขารับใช้ในวิหาร และครั้งหนึ่ง เมื่อเหนื่อยล้าจากความชราและวัยชรา พวกเขายืนอยู่บนบันไดศักดิ์สิทธิ์ โดยคิดถึงชะตากรรมอันแสนวิเศษของพวกเขา โบซิสเห็นฟิเลโมนของเธอและฟิเลโมนโบซิสของเขาหายวับไปและลอยขึ้นไปบนที่สูงไกลๆ “ลาก่อนที่รัก ลาก่อนที่รัก” ทั้งสองคนพูดกันตราบเท่าที่ยังพูดได้ นั่นคือบทสรุปของคู่ที่เหมาะสม เขากลายเป็นต้นโอ๊ก และเธอกลายเป็นต้นลินเดน ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิดในความตายเช่นเดียวกับตอนมีชีวิต ความดีเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเทพเจ้า พวกเขาให้เกียรติผู้ที่พิสูจน์ตัวเองว่าคู่ควร

บทที่ 17
อารัคนี

ในเมือง Hypaipa เมืองเล็กๆ ของ Lydia มีหญิงสาวคนหนึ่งที่เกิดมาอย่างยากไร้ชื่อ Arachne Idmon พ่อของเธอเป็นช่างย้อมผ้าที่ Colophon ส่วนแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก มีพ่อแม่ที่ยากจน ชื่อของ Arachne มีชื่อเสียงในเมือง Lydia เพราะเธอเหนือกว่าผู้หญิงมนุษย์ทุกคนในด้านทักษะและความอุตสาหะในการทอผ้า นางไม้จากภูเขา Tmolus ที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์และแม่น้ำ Pactolus มาที่กระท่อมเล็กๆ ของเธอเพื่อดูการทำงานของเธอ ไม่เคยมีทักษะและความสง่างามใดที่สอดคล้องและแนบแน่นไปกว่านี้ ไม่ว่าเธอจะเตรียมขนแกะหยาบก่อน หรือดึงด้ายให้ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ หรือหมุนแกนหมุนด้วยนิ้วหัวแม่มือที่คล่องแคล่ว หรือเย็บด้วยเข็ม ดูเหมือนว่า Pallas Athena เองจะต้องสั่งสอนเธอเสมอ Arachne ไม่รู้เรื่องนี้ แต่เธอมักจะพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า “ฉันไม่ได้เรียนรู้ทักษะนี้มาจากเทพธิดา ให้เธอมาลองทักษะของเธอกับฉันสิ” ถ้าเธอเอาชนะฉันได้ ฉันจะต้องรับโทษทุกประการ”

อาเธน่าโกรธมากเมื่อได้ยินคำโอ้อวดนี้ เธอจึงแปลงร่างเป็นหญิงชราคนหนึ่ง ปิดคิ้วด้วยผมหงอก และพิงไม้เท้าเพื่อพยุงตัว เธอมาที่กระท่อมของอารัคนีและเริ่มพูดว่า “อายุหลายปีทำให้ประสบการณ์มาสู่วัยชรา ดังนั้นอย่าดูหมิ่นคำแนะนำของฉัน จงแสวงหาความรุ่งโรจน์จากการเหนือกว่ามนุษย์ทั้งปวงด้วยทักษะของคุณ แต่จงยอมจำนนต่อเทพเจ้าอย่างอ่อนน้อม ขออภัยสำหรับคำพูดที่หยิ่งผยองของคุณ และทุกคนจะได้รับการอภัย” ใบหน้าของอารัคนีมืดมนลง และเธอตอบอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าช่างโง่เขลา เจ้าคนแก่ อายุหลายปีทำให้ประสาทสัมผัสของคุณอ่อนแอลง การมีชีวิตอยู่นานไม่ใช่เรื่องดี จงเทศนาความโง่เขลาเช่นนี้ให้ลูกสาวของคุณฟัง ฉันไม่ต้องการคำแนะนำใดๆ ของคุณ และปฏิเสธคำตักเตือนของคุณ ทำไมพัลลาสเองไม่มา ทำไมเธอจึงหลีกเลี่ยงการทดสอบกับฉัน” เทพธิดาไม่สามารถห้ามตัวเองได้อีกต่อไป “ตอนนี้เธออยู่ที่นี่” เธอร้องออกมา ขณะที่ถอดการปลอมตัวออกและยืนอยู่ตรงหน้าเธอตามภาพลักษณ์ของเธอเอง

นางไม้และสตรีชาวลีเดียนที่อยู่ที่นั่นล้มลงที่เท้าของเธออย่างนอบน้อม แต่อารัคนีไม่สั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอแดงก่ำชั่วขณะและเธอยึดมั่นในจุดประสงค์ของเธออย่างแน่วแน่ เธอถูกกระตุ้นด้วยความเย่อหยิ่งโง่เขลาของเธอ ทำให้เธอต้องเผชิญโทษทัณฑ์ตามที่ได้เตือนไว้ ธิดาของซูสไม่รีรอที่จะห้ามปรามเธออีกต่อไป แต่กลับเริ่มดำเนินการทดสอบ เมื่อนั่งลงแล้ว การทอผ้าก็เริ่มขึ้น สีม่วงและสีอื่นๆ อีกนับพันสีที่ทอเข้าด้วยกันอย่างประณีตบรรจงทำให้สายตาที่ไม่คุ้นเคยเสียสมาธิ ด้ายสีทองทอเป็นเส้น และภาพที่สวยงามตระการตาทำให้สายตาของผู้ชมตะลึงงัน เอเธน่าสร้างหน้าผาของภูเขาแห่งเอเธนส์และแข่งขันกับเทพเจ้าแห่งท้องทะเลเพื่อครอบครองดินแดน เทพเจ้าสิบสององค์โดยมีซูสอยู่ตรงกลางนั่งอยู่ที่นั่น เคร่งขรึมและสง่างาม โพไซดอนยืนอยู่ที่นี่ขณะที่เขาฟาดหินด้วยตรีศูลของเขา เทพีเองก็ปรากฏตัวขึ้น เธอเป็นศิลปินผู้ศักดิ์สิทธิ์ ถือโล่และหอก มีหมวกเกราะอยู่บนศีรษะ มีเอจิสที่น่ากลัวอยู่บนหน้าอก สอนมนุษย์ให้รู้จักการปลูกต้นมะกอกเป็นครั้งแรก และทำให้มันงอกออกมาจากดินที่ยังไม่ออกดอกด้วยปลายหอกของเธอ ดังนั้นเอเธน่าจึงได้ทอชัยชนะของตนเองลงในใยแมงมุม ในมุมทั้งสี่ เธอได้แสดงความภาคภูมิใจของมนุษย์สี่ประการซึ่งส่งผลให้เกิดโศกนาฏกรรมจากการแก้แค้นของเหล่าทวยเทพ ในมุมแรกมีกษัตริย์ธราเซียน ฮาร์นัส และโรโดปภรรยาของเขา ซึ่งเรียกตัวเองว่าซูสและเฮร่า และถูกแปลงร่างเป็นยอดเขา ในมุมอื่นมีแม่ของชาวพีกเมอิผู้เศร้าโศก ซึ่งถูกเฮร่าเอาชนะ จึงถูกแปลงร่างเป็นนกกระเรียน และต่อสู้กับลูกๆ ของเธอเอง ในมุมที่สามมีแอนติโกเน ลูกสาวที่น่ารักของลาโอเมดอน ซึ่งภูมิใจในความงามและทรงผมของเธอมากจนเปรียบเทียบตัวเองกับเฮร่า เทพีเปลี่ยนทรงผมของเธอให้เป็นงูกัดและทรมานเธอ จนกระทั่งซูสสงสารเธอจึงเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นนกกระสา ในภาพพัลลาสภาพสุดท้าย เป็นรูปไอนิรัสร้องไห้คร่ำครวญถึงชะตากรรมของลูกสาวของเขา ซึ่งเพราะความเย่อหยิ่งของเธอ เฮร่าจึงเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นบันไดหินหน้าวิหารแห่งหนึ่งของเธอ ภาพทั้งหมดนี้ เอเธน่าทอและล้อมรอบด้วยพวงหรีดใบมะกอก

อารัคนีทอใยของเธอหลายภาพซึ่งแสดงถึงการกระทำที่น่าอับอายของซูสและล้อมรอบด้วยพวงหรีดไอวี่และดอกไม้ เมื่อเธอทำงานเสร็จแล้ว เอเธน่าก็ไม่สามารถตำหนิทักษะของหญิงสาวได้ แต่เธอโกรธแค้นต่อความเสื่อมเสียของช่างทอ ทันใดนั้น เธอฉีกใยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและฟาดไปที่หน้าผากของหญิงสาวสามครั้งด้วยแกนปั่นด้ายที่เธอถืออยู่ในมือ ผู้เคราะห์ร้ายไม่สามารถทนต่อสิ่งนี้ได้ ความบ้าคลั่งเข้าครอบงำเธอและเธอผูกคอตายด้วยเชือก ขณะที่เธอถูกแขวนลอยอยู่กลางอากาศ เทพธิดาก็สงสารเธอและกล่าวว่า “มีชีวิตอยู่ต่อไป แต่จงอยู่นิ่งๆ ไว้ เจ้าคนกล้า และเผ่าพันธุ์ทั้งหมดของเจ้าจนถึงรุ่นล่าสุดจะต้องถูกลงโทษ” เมื่อพูดจบ เธอก็โรยยาเวทมนตร์สองสามหยดลงบนอารัคนีแล้วจากไป ขน จมูก และหูของหญิงสาวหายไป และเธอก็หดตัวลงกลายเป็นแมลงตัวเล็กที่เป็นพิษ และแมงมุมก็ยังคงทอใยของมันอยู่จนถึงทุกวันนี้ ซึ่งเป็นศิลปะแบบเก่า

บทที่ 18
ไฮยาซินทัส

บุตรชายคนเล็กของกษัตริย์แห่งลาโคเนีย อามีคลัส คือ ไฮยาซินทัส โฟบัส อพอลโลมองเห็นเด็กชายผู้สวยงาม ซึ่งในไม่ช้าก็กลายเป็นคนโปรดของเขา ในตอนแรกเขาพยายามจะเลื่อนตำแหน่งให้เด็กชายไปยังโอลิมปัส เพื่อที่เขาจะได้อยู่ใกล้ ๆ แต่โชคชะตาอันน่าเศร้าขัดขวางไม่ให้เขาทำเช่นนั้น และสังหารเขาตั้งแต่ยังเยาว์วัย

อพอลโลมักละทิ้งเดลฟีอันศักดิ์สิทธิ์เพื่อไปสนุกสนานกับกลุ่มคนโปรดของเขาที่แม่น้ำยูโรทัสในละแวกเมืองสปาร์ตาที่ไม่มีกำแพงล้อมรอบ เขาทิ้งพิณและธนูไว้และเข้าร่วมล่าสัตว์กับไฮยาซินทัสบนเนินเขาไทเกทัส ครั้งหนึ่งตอนเที่ยง เมื่อดวงอาทิตย์ส่งแสงที่ร้อนแรงที่สุดลงมา ทั้งสองถอดเสื้อผ้าออก ทาตัวด้วยน้ำมัน และเริ่มขว้างจานร่อน

อพอลโลเป็นคนแรกที่รับน้ำหนักและขว้างมันอย่างแรงจนทะลุเมฆ เขาคอยอยู่นานเพื่อให้จานร่อนตกลงสู่พื้นอีกครั้ง เด็กชายกระตือรือร้นที่จะเลียนแบบครูของเขา จึงกระโจนไปข้างหน้าเพื่อจะขว้าง แต่ทันใดนั้น จานร่อนของอพอลโลก็ล้มลงสู่พื้น อพอลโลรีบวิ่งไปหาเขาและพยายามทำให้แขนขาที่แข็งตึงของเขามีชีวิตชีวา เขาเช็ดเลือดออกจากบาดแผลที่น่ากลัว ทายารักษา และพยายามหยุดวิญญาณของคนที่โปรดปรานที่กำลังหลบหนี แต่ก็ไร้ผล ศีรษะของเด็กชายผู้น่าสงสารห้อยลงมาบนหน้าอกของอพอลโลอย่างอ่อนล้า เหมือนดอกไม้ที่หักในสวน อพอลโลเรียกเขาด้วยชื่อที่อ่อนโยนและใบหน้าของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำตาอันขมขื่น โอ้ หากเขาไม่ใช่พระเจ้า เขาอาจตายแทนเขาได้!

ในที่สุดเขาก็ร้องออกมาว่า “ไม่นะ เด็กน้อย เจ้าจะไม่ตายทั้งหมด เจ้าจะเล่าถึงความเศร้าโศกของฉันเหมือนดอกไม้” ขณะที่อพอลโลพูดเช่นนี้ ดูเถิด จากเลือดที่ไหลรินจนทำให้หญ้ากลายเป็นสีแดง ก็เกิดดอกไม้ที่มีประกายแวววาวสีเข้มเหมือนสีม่วงของไทเรียน ดอกลิลลี่ก่อตัวขึ้นบนก้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้ และปรากฏเสียงถอนหายใจของพระเจ้าบนใบเล็กๆ อย่างชัดเจน: “ไอ ไอ” หมายความว่า “อนิจจา! อนิจจา!”

ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิจึงถือกำเนิดขึ้น โดยได้รับชื่อมาจากดอกไม้ที่เทพเจ้าโปรดปรานและเหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับเขา ดอกไม้ชนิดนี้เปรียบได้กับสิ่งสวยงามทั้งหลายบนโลกที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงฤดูร้อนที่ลาโคเนีย พวกเขามักจะจัดงานเทศกาลใหญ่เพื่อเป็นเกียรติแก่ไฮยาซินทัสและเหล่าเพื่อนเทพของเขา ซึ่งก็คือดอกไฮยาซินธ์ โดยพวกเขาระลึกถึงเด็กน้อยคนนี้ด้วยความเศร้าโศก ราวกับเด็กน้อยที่ตายไปก่อนวัยอันควร แต่ด้วยความยินดี ราวกับเด็กน้อยที่เทพเจ้าโปรดปรานและได้รับการเทิดทูน