Satyr (ซาเทียร์) | เทพนิยายกรีก

Satyr (เทพารักษ์)

แหล่งที่มา: Wikipedai

[รูปภาพบางส่วนในนี้ถูกสร้างด้วย AI: chatGPT]

อย่าสับสนกับ Satire หรือ Seder (แก้ความกำกวม )

สำหรับการใช้งานอื่น ดู Satyr (แก้ความกำกวม )

ในเทพนิยายกรีก ซาเทียร์  ( กรีกโบราณ : σάτυρος , โรมัน :  sátyros , ออกเสียงว่า [sátyros] ) หรือที่รู้จักกันในชื่อ silenus หรือ silenos ( กรีกโบราณ : σειληνός , โรมัน :  seilēnós [sːlɛːnós] ) และ sileni (พหูพจน์) เป็นวิญญาณแห่งธรรมชาติ เพศชาย ที่มีหูและหางคล้ายกับม้า รวมถึงมีอวัยวะเพศแข็งตัว ถาวรและเกินจริง การแสดงในงานศิลปะในยุคแรกบางครั้งรวมถึงขาที่เหมือนม้า แต่ในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล พวกมันมักจะแสดงเป็นขาของมนุษย์มากกว่า พวกมันน่าเกลียดอย่างน่าขบขัน มีผมเหมือนแผงคอ ใบหน้าที่เหมือนสัตว์ และจมูกโด่ง และพวกมันมักจะแสดงเปลือยกายอยู่เสมอ เทพซาเทียร์มีลักษณะนิสัยหยาบคายและมักชอบดื่มไวน์ ดนตรี การเต้นรำ และผู้หญิง เทพซาเทียร์เป็นเพื่อนของเทพไดโอนีซัสและเชื่อกันว่าอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกล เช่น ป่าไม้ ภูเขา และทุ่งหญ้า เทพซาเทียร์มักจะพยายามล่อลวงหรือข่มขืนนางไม้ และผู้หญิง แต่มักจะไม่ประสบความสำเร็จ บางครั้งเทพซาเทียร์ก็แสดงท่าสำเร็จความใคร่หรือร่วมประเวณีกับสัตว์

เทพารักษ์

การจัดกลุ่ม	สิ่งมีชีวิตในตำนาน
การจัดกลุ่มย่อย	ลูกผสมในตำนาน จิตวิญญาณแห่งธรรมชาติ
ชื่ออื่นๆ	ฟอน ซิเลโนส เซเลนัส ซิเลนี (พหูพจน์)
ประเทศ	กรีซ

ในเอเธนส์แบบคลาสสิกแซเทียร์ได้แต่งบทประสานเสียงในบทละครประเภทหนึ่งที่เรียกว่า " บทละครแซเทียร์ " ซึ่งเป็นการล้อเลียนโศกนาฏกรรมและเป็นที่รู้จักจากอารมณ์ขันที่หยาบคายและหยาบคาย บทละครประเภทนี้ที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงเรื่องเดียวคือไซคลอปส์ของยูริพิดีสแม้ว่าส่วนสำคัญของ Ichneutae ของโซโฟคลีส จะยังคงอยู่ก็ตาม ในตำนาน เล่าว่าแซเทียร์มาร์เซียส ได้ท้าทายเทพเจ้า อพอลโลในการแข่งขันดนตรีและถูกถลกหนังทั้งเป็นเพราะความเย่อหยิ่ง ของเขา แม้ว่าจะดูไร้สาระ แต่แซเทียร์ก็เชื่อกันว่ามีความรู้ที่มีประโยชน์เช่นกัน หากสามารถเกลี้ยกล่อมให้เปิดเผยความรู้นั้นได้ แซเทียร์ไซเลนัสเป็นครูสอนของไดโอนีซัสผู้ยังเด็ก และมีเรื่องเล่าจากไอโอเนียเกี่ยวกับไซเลนัสที่ให้คำแนะนำที่ดีเมื่อถูกจับ

ในช่วงประวัติศาสตร์กรีก แซเทียร์เริ่มถูกพรรณนาว่าเป็นมนุษย์มากขึ้นและไม่โหดร้ายกับสัตว์อีกต่อไป นอกจากนี้ แซเทียร์ยังเริ่มมีลักษณะเหมือนแพะในบางภาพอันเป็นผลจากการรวมเข้ากับแพน ซึ่งเป็นรูปพหูพจน์ของเทพเจ้าแพนที่มีขาและเขาเหมือนแพะ ชาวโรมันถือว่าแซเทียร์เป็นวิญญาณธรรมชาติพื้นเมืองของพวกเขาหรือที่เรียกว่าฟอนในที่สุด ความแตกต่างระหว่างทั้งสองก็หายไปโดยสิ้นเชิง ตั้งแต่ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา แซเทียร์มักถูกพรรณนาว่าเป็นขาและเขาเหมือนแพะ การแสดงแซเทียร์เต้นรำกับนางไม้เป็นเรื่องธรรมดาในงานศิลปะตะวันตก โดยศิลปินที่มีชื่อเสียงหลายคนสร้างผลงานในธีมนี้ ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 แซเทียร์มักจะสูญเสียลักษณะหยาบคายที่เป็นลักษณะเฉพาะไปมาก กลายเป็นตัวละครที่เชื่องและเชื่องมากขึ้น แซเทียร์มักปรากฏในงานแฟนตาซีและวรรณกรรมสำหรับเด็กซึ่งมักเรียกพวกเขาว่า "ฟอน"

ตำนาน

ตามคำกล่าวของนักคลาสสิก วิลเลียม แฮนเซน แม้ซาเทียร์จะได้รับความนิยมในงานศิลปะคลาสสิก แต่พวกเขาแทบจะไม่ปรากฏในเรื่องเล่าในตำนานที่ยังหลงเหลืออยู่ แหล่งข้อมูลคลาสสิกต่างๆ นำเสนอเรื่องเล่าเกี่ยวกับต้นกำเนิดของซาเทียร์ที่ขัดแย้งกัน

ตามชิ้นส่วนจาก Hesiodic Catalogue of Women ซาเทียร์เป็นบุตรชายของหลานสาวทั้งห้าของโฟโรนีอุส จึงเป็นพี่น้องของตระกูลโอเรียดและคูเรตีส อย่างไรก็ตาม นักตำนานวิทยาบรรยายซาเทียร์มาร์เซียสว่าเป็นบุตรชายของโอลิมปัสหรือโอเอโกรส แฮนเซนตั้งข้อสังเกตว่า "อาจมีวิธีมากกว่าหนึ่งวิธีในการสร้างซาเทียร์ เช่นเดียวกับการสร้างไซคลอปส์หรือเซนทอร์"

ชาวกรีกคลาสสิกยอมรับว่าซาเทียร์ไม่สามารถสืบพันธุ์ได้ด้วยตัวเอง เนื่องจากไม่มีซาเทียร์เพศหญิง แต่พวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าซาเทียร์เป็นอมตะหรือไม่

แทนที่จะปรากฏตัวเป็นกลุ่มเหมือนในละครซาเทียร์ เมื่อซาเทียร์ปรากฏในตำนาน มักจะอยู่ในรูปแบบของตัวละครที่มีชื่อเสียงตัวเดียว นักเขียนบทละครตลก เมลานิพพิเดสแห่งเมลอส (480–430 ปีก่อนคริสตกาล) เล่าเรื่องในละครตลกที่สูญหาย Marsyas ว่าหลังจากที่เทพีเอเธน่าประดิษฐ์ออโลส (เครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง) เธอมองกระจกขณะเล่นแล้วพบว่าการเป่าลมทำให้แก้มของเธอบวมและดูโง่เขลา เธอจึงโยนออโลสทิ้งและสาปแช่งว่าใครหยิบมันขึ้นมาจะต้องพบกับความตาย

มาร์เซียส แซเทียร์เก็บออโลสขึ้นมา และท้าทายอพอลโลให้แข่งขันดนตรี ทั้งสองตกลงว่าผู้ชนะจะสามารถทำอะไรก็ได้กับผู้แพ้ มาร์เซียสเล่นออโลส ส่วนอพอลโลเล่นพิณ อพอลโลกลับพิณและเล่นในลักษณะที่มาร์เซียสทำไม่ได้ ทำให้อพอลโลชนะ จากนั้นอพอลโลแขวนมาร์เซียสบนต้นสนและถลกหนังเขาทั้งเป็นเพื่อสั่งสอนความหยิ่งผยอง

เรื่องนี้กลายเป็นหลักฐานทางวัฒนธรรม และประติมากรชาวเอเธนส์ ไมรอน สร้างกลุ่มประติมากรรมสำริดจากเรื่องนี้ ตั้งอยู่ก่อนแนวรบด้านตะวันตกของพาร์เธนอนในราว 440 ปีก่อนคริสตกาล

ในตำนานที่อ้างถึงใน Bibliotheke ของ Pseudo-Apollodorus และ Fabulae ของ Pseudo-Hyginus มีซาเทียร์จากอาร์โกสพยายามข่มขืนนางไม้ Amymone เธอร้องเรียกโพไซดอนให้ช่วย และเขาใช้ตรีศูลสังหารซาเทียร์ ตำนานนี้น่าจะมาจากบทละครซาเทียร์ของ Aeschylus เรื่อง Amymone

ภาพเขียนฉากที่ซาเทียร์ไล่ล่า Amymone เป็นสัญลักษณ์ทั่วไปในภาพวาดแจกันของกรีกตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล

อีกตำนานหนึ่งระบุว่าซาเทียร์เป็นบุตรของไดโอนีซัสและนางไม้ไนเซีย ซึ่งเกิดหลังจากที่ไดโอนีซัสหลอกไนเซียให้เมาและข่มขืนเธอขณะหลับสลบไสล

ในกรีกโบราณและกรีกคลาสสิก

แก้ไข

ลักษณะทางกายภาพ

แก้ไข

A satyr holding a fruit basket with a nymph by Peter Paul Rubens, clearly another attempt by a satyr to seduce a nymph

ในงานศิลปะกรีกโบราณและคลาสสิก จะเห็นเซทายร์มีหูและหางเหมือนม้า พวกมันเดินตรงด้วยสองขาเหมือนมนุษย์ มักจะปรากฏตัวด้วยใบหน้าที่ดุร้าย จมูกโด่ง และผมที่เหมือนแผงคอ พวกมันมักจะมีเคราและหัวล้าน เช่นเดียวกับวิญญาณแห่งธรรมชาติกรีกอื่นๆ เซทายร์มักจะปรากฏตัวในสภาพเปลือย บางครั้งพวกมันยังมีขาเหมือนม้าด้วย แต่ในงานศิลปะโบราณ ทั้งภาพวาดแจกันและประติมากรรม มักพบซาเทียร์ที่มีขาและเท้าเหมือนมนุษย์

อวัยวะเพศของซาเทียร์มักจะถูกพรรณนาให้ตั้งตรงหรืออย่างน้อยก็ใหญ่โตมาก องคชาตที่ตั้งตรงแสดงถึงความเกี่ยวข้องกับไวน์และผู้หญิง ซึ่งเป็นสองลักษณะสำคัญของอาณาจักรของเทพเจ้าไดโอนีซัส ในบางกรณี ซาเทียร์ถูกพรรณนาให้มีลักษณะคล้ายมนุษย์มาก ไม่มีแผงคอหรือหาง เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งนี้กลายเป็นกระแสทั่วไป โดยซาเทียร์จะสูญเสียลักษณะดั้งเดิมของสัตว์ป่าไปตลอดประวัติศาสตร์กรีกและค่อยๆ กลายเป็นมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ ในภาพวาดที่พบเห็นได้ทั่วไป ซาเทียร์จะถูกพรรณนาให้ดื่มไวน์ เต้นรำ เล่นขลุ่ย ไล่ตามนางไม้ หรือมีเพศสัมพันธ์กับไดโอนีซัส นอกจากนี้ พวกมันยังมักถูกพรรณนาให้สำเร็จความใคร่หรือมีเพศสัมพันธ์กับสัตว์อีกด้วย ในฉากจากภาพวาดเซรามิกที่แสดงถึงซาเทียร์กำลังร่วมงานเลี้ยงสำส่อนทางเพศ มักแสดงให้เห็นซาเทียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ และเฝ้าดูกำลังสำเร็จความใคร่

พฤติกรรม

แก้ไขแหล่งข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่เก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งเกี่ยวกับซาเทียร์คือแคตตาล็อกของผู้หญิงซึ่งเชื่อกันว่าเขียนโดยเฮเซียดกวีชาวโบโอเชียในที่นี้ ซาเทียร์เกิดพร้อมกับนางไม้และคูเรตส์และถูกบรรยายว่าเป็น "ซาเทียร์ที่ไร้ประโยชน์และชอบเล่นตลก" ^{[ 7 ] [ 46 ]}ซาเทียร์ถูกมองกันทั่วไปว่าเป็นพวกชอบก่อความเดือดร้อนซึ่งมักจะเล่นตลกกับผู้คนและยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขา^[ 7 ]พวกเขามีความต้องการทางเพศที่ไม่รู้จักพอและมักจะพยายามล่อลวงหรือข่มขืนทั้งนางไม้และผู้หญิงมนุษย์เหมือนกัน^{[ 34 ] [ 46 ] [ 47 ] [ 48 ]}แม้ว่าความพยายามเหล่านี้จะไม่ประสบความสำเร็จเสมอไป^[ 34 ]ซาเทียร์มักจะปรากฏในงานศิลปะร่วมกับเพื่อนหญิงในรูปแบบต่างๆ^[ 49 ]เพื่อนหญิงเหล่านี้อาจสวมเสื้อผ้าหรือเปลือยกาย แต่ซาเทียร์มักจะปฏิบัติต่อพวกเธอเป็นเพียงวัตถุทางเพศ^[ 50 ] เชื่อกันว่า เทพซาเทียร์ชรารูปหนึ่งชื่อซิเลนัสเป็นอาจารย์ของไดโอนีซัสบนภูเขาไนซา [ ^{34 ] [ 35 ] [ 46 ] หลังจาก}ที่ไดโอนีซัสเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ซิเลนัสก็กลายมาเป็นสาวกที่เคร่งศาสนาที่สุดคนหนึ่ง โดยยังคงดื่มเหล้าตลอดเวลา^[ 51 ]

ในงานศิลปะกรีกโบราณและคลาสสิก จะเห็นซาเทียร์มีหูและหางเหมือนม้า พวกมันเดินตรงด้วยสองขาเหมือนมนุษย์ มักจะปรากฏตัวด้วยใบหน้าที่ดุร้าย จมูกโด่ง และผมที่เหมือนแผงคอ พวกมันมักจะมีเคราและหัวล้าน เช่นเดียวกับวิญญาณแห่งธรรมชาติกรีกอื่นๆ เซทายร์มักจะปรากฏตัวในสภาพเปลือย บางครั้งพวกมันยังมีขาเหมือนม้าด้วย แต่ในงานศิลปะโบราณ ทั้งภาพวาดแจกันและประติมากรรม มักพบซาเทียร์ที่มีขาและเท้าเหมือนมนุษย์

อวัยวะเพศของซาเทียร์มักจะถูกพรรณนาให้ตั้งตรงหรืออย่างน้อยก็ใหญ่โตมาก องคชาตที่ตั้งตรงแสดงถึงความเกี่ยวข้องกับไวน์และผู้หญิง ซึ่งเป็นสองลักษณะสำคัญของอาณาจักรของเทพเจ้าไดโอนีซัส ในบางกรณี ซาเทียร์ถูกพรรณนาให้มีลักษณะคล้ายมนุษย์มาก ไม่มีแผงคอหรือหาง เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งนี้กลายเป็นกระแสทั่วไป โดยซาเทียร์จะสูญเสียลักษณะดั้งเดิมของสัตว์ป่าไปตลอดประวัติศาสตร์กรีกและค่อยๆ กลายเป็นมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ ในภาพวาดที่พบเห็นได้ทั่วไป ซาเทียร์จะถูกพรรณณาให้ดื่มไวน์ เต้นรำ เล่นขลุ่ย ไล่ตามนางไม้ หรือมีเพศสัมพันธ์กับไดโอนีซัส นอกจากนี้ พวกมันยังมักถูกพรรณนาให้สำเร็จความใคร่หรือมีเพศสัมพันธ์กับสัตว์อีกด้วย

ละครซาเทียร์เป็นประเภทของละครในกรีกโบราณที่ตัวละครหลักคือซาเทียร์ พวกเขาจะนำโดยไซลีนัส ซึ่งเป็น "พ่อ" ของพวกเขา ละครซาเทียร์มักมีเนื้อหาเกี่ยวกับการผจญภัยและความสนุกสนานของซาเทียร์ โดยมุ่งเน้นไปที่เรื่องเพศและไวน์ ตัวอย่างของละครซาเทียร์ที่ยังหลงเหลืออยู่คือ Cyclops ของ Euripides ซึ่งเป็นการล้อเลียนฉากหนึ่งจากบทกวีอีดิสซีย์

ซาเทียร์มีบทบาทสำคัญในการขับเคลื่อนพล็อตของการผลิตละครซาเทียร์ โดยที่ไม่มีพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นบทนำ ซึ่งมักจะสงวนไว้สำหรับพระเจ้าหรือวีรบุรุษผู้โศกนาฏกรรม ละครซาเทียร์หลายเรื่องได้รับการตั้งชื่อตามกิจกรรมที่คณะนักร้องซาเทียร์ร่วมกันทำในระหว่างการผลิต เช่น Δικτυουλκοί, Diktyoulkoí, 'Net-Haulers', Θεωροὶ ἢ Ἰσθμιασταί, Theōroì ē Isthmiastaí, 'Spectators or Competitors at the Isthmian Games' และ Ἰχνευταί, Ichneutaí, 'Searchers'

เช่นเดียวกับโศกนาฏกรรม แต่ต่างจากละครตลก ละครซาเทียร์มีฉากในอดีตที่ห่างไกลและเกี่ยวข้องกับหัวข้อในตำนาน นักปรัชญาในศตวรรษที่ 3 หรือ 2 ก่อนคริสตกาล ดิมีเทรียสแห่งฟาเลรุม กล่าวถึงประเภทเสียดสีอย่างโด่งดังในบทความ De Elocutione ของเขา ว่าเป็นแนวกลางระหว่างโศกนาฏกรรมและตลกขบขัน: "โศกนาฏกรรมเชิงเล่น" (τραγῳδία παίζουσα, tragōdía paízdousa)

บทละครซาเทียร์ที่ยังมีอยู่ที่สมบูรณ์เพียงเรื่องเดียวคือ Cyclops ของ Euripides ซึ่งเป็นการล้อเลียนฉากหนึ่งจากบทกวีอีดิสซีย์ในศตวรรษที่ 8 ก่อนคริสตกาลซึ่งโอดีสเซียสถูกไซคลอปส์ โพลีฟีมัส จับตัวไปในถ้ำ ในบทละคร โพลีฟีมัสได้จับเผ่าซาเทียร์ที่นำโดยซิเลนัส ซึ่งได้รับการขนานนามว่าเป็น "พ่อ" ของพวกเขา และบังคับให้พวกเขาทำงานให้เขาเป็นทาส หลังจากที่โพลีฟีมัสจับตัวโอดีสเซียส ซิเลนัสพยายามเล่นงานโอดีสเซียสและโพลีฟีมัสเพื่อประโยชน์ของตัวเอง โดยหลักแล้วด้วยการหลอกล่อให้พวกเขาให้ไวน์แก่เขา เช่นเดียวกับฉากดั้งเดิม โอดีสเซียสสามารถทำให้โพลีฟีมัสตาบอดและหลบหนีไปได้

มีบทกลอนประมาณ 450 บรรทัด ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ต่อเนื่อง จากบทละครซาเทียร์ของโซโฟคลีส เรื่อง Ichneutae (การติดตามซาเทียร์) ในบทละครที่หลงเหลืออยู่ บทประสานเสียงของซาเทียร์ถูกบรรยายว่า "นอนบนพื้นเหมือนเม่นในพุ่มไม้ หรือเหมือนลิงที่โน้มตัวไปผายลมใส่ใครบางคน" ตัวละครชื่อ Cyllene ดุพวกเขาว่า "พวกเจ้า [ซาเทียร์] ทั้งหลายทำเพื่อความสนุก!... หยุดขยายองคชาตที่เรียบเนียนของพวกเจ้าด้วยความยินดี พวกเจ้าไม่ควรพูดตลกไร้สาระหรือพูดพล่าม เพื่อที่เทพเจ้าจะทำให้พวกเจ้าหลั่งน้ำตาเพื่อทำให้ฉันหัวเราะ"

ใน บทละครซาเทียร์ เรื่อง Limos (Starvation) ของ Dionysius I แห่ง Syracuse นั้น Silenus พยายามจะสวนล้างลำไส้ของพระเอก Heracles ภาพวาดแจกันจำนวนหนึ่งแสดงฉากจากบทละครซาเทียร์ รวมถึงแจกัน Pronomos ซึ่งแสดงตัวละครทั้งหมดในบทละครซาเทียร์ที่ได้รับชัยชนะ สวมชุดแฟนซี สวมกางเกงเลกกิ้งรุงรัง องคชาตตั้งชัน และหางม้า ชื่อเสียงของแนววรรณกรรมประเภทนี้สำหรับอารมณ์ขันที่หยาบคายนั้นมีการกล่าวถึงในข้อความอื่นๆ เช่นกัน ใน เรื่องตลก Thesmophoriazusae ของ Aristophanes กวีโศกนาฏกรรม Agathon ประกาศว่านักเขียนบทละครจะต้องสามารถรับบทบาทเป็นตัวละครของเขาได้เพื่อที่จะแสดงพวกเขาบนเวทีได้สำเร็จ ในบรรทัดที่ 157–158 ญาติของยูริพิดีสที่ไม่ได้ระบุชื่อได้โต้แย้งว่า "เอาล่ะ บอกฉันด้วยเมื่อคุณเขียนบทละครซาเทียร์ ฉันจะอยู่ข้างหลังคุณพร้อมกับอารมณ์ที่พุ่งพล่านและแสดงให้คุณดู" นี่เป็นการอ้างอิงถึงประเภทบทละครซาเทียร์เพียงรายการเดียวจากผลงานตลกกรีกโบราณ และตามที่ชอว์กล่าวไว้ การอ้างอิงดังกล่าวได้ระบุลักษณะบทละครซาเทียร์อย่างมีประสิทธิผลว่าเป็น "ประเภทของ 'อารมณ์ที่พุ่งพล่าน'"

ซาเทียร์กำลังคุ้มกันบาซิลินนา (ราชินี) รูปสลักสีแดงบนห้องใต้หลังคา สกายฟอ ส ประมาณ 440 ปีก่อนคริสตกาล

แม้จะมีพฤติกรรมหยาบคาย แต่พวกซาเทียร์ก็ยังคงได้รับการเคารพนับถือในฐานะสิ่งมีชีวิตกึ่งเทพและเป็นเพื่อนของเทพเจ้าไดโอนีซัส พวกเขาคิดว่าพวกเขามีภูมิปัญญาแบบของตัวเองซึ่งเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์หากสามารถโน้มน้าวให้พวกเขาแบ่งปันมันได้ ในSymposiumของเพลโต อัลซิบีอาเดสยกย่องโสกราตีสโดยเปรียบเทียบเขากับมาร์เซียส ซึ่งเป็นซาเทียร์ที่มีชื่อเสียง เขามีลักษณะทางกายภาพที่คล้ายกับมาร์เซียส เนื่องจากเขาหัวล้านและจมูกสั้น แต่อัลซิบีอาเดสแย้งว่าเขามีลักษณะทางจิตที่คล้ายกับมาร์เซียสเช่นกัน เนื่องจากเขา "ดูหมิ่นและชอบด่าทอ" มีเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้ "มีแนวโน้มทางเพศต่อผู้คนที่สวยงาม" และ "ทำตัวราวกับว่าเขาไม่รู้อะไรเลย" อัลซิบีอาเดสสรุปว่าบทบาทของโสกราตีสในฐานะนักปรัชญาคล้ายคลึงกับบทบาทของซิลีนัส ซาเทียร์ ผู้เป็นบิดา เนื่องจากในตอนแรก คำถามของเขาดูไร้สาระและน่าหัวเราะ แต่เมื่อพิจารณาอย่างใกล้ชิด จะพบว่าคำถามเหล่านั้นเต็มไปด้วยภูมิปัญญา เรื่องราวหนึ่งซึ่ง เฮโรโดตัสกล่าวถึงใน  Histories และในชิ้นส่วนของอริสโตเติลเล่าว่า ครั้งหนึ่ง กษัตริย์ไมดาสเคยจับซิลีนัสได้ และพระองค์ก็ทรงให้คำแนะนำทางปรัชญาอันชาญฉลาดแก่เขา

คำสำคัญ: เซทายร์, เทพปกรณัม, ภูตป่า, กรีก, ตำนาน, ธรรมชาติ, ดนตรี #เซทายร์ #เทพปกรณัม #ตำนาน #ภูตป่า #กรีก

ฟอน | เทพนิยายกรีกและโรมัน

ฟอน

แหล่งที่มา: GEMINI

[ภาพปกนี้ถูกสร้างด้วย AI: chatGPT]

ฟอน: ภูตป่าในตำนานกรีก-โรมัน

ฟอน (Faun) เป็นสัตว์ในเทพปกรณัมโรมันที่มีลักษณะผสมผสานระหว่างมนุษย์และแพะ ส่วนบนของร่างกายตั้งแต่ศีรษะถึงเอวจะมีลักษณะคล้ายมนุษย์ มีเขาและหูของแพะ ส่วนล่างจะเป็นขาของแพะ ฟอนมักถูกเชื่อมโยงกับธรรมชาติ ป่าไม้ และความอุดมสมบูรณ์ มักปรากฏตัวในตำนานและวรรณคดีต่างๆ ในฐานะผู้อาศัยในป่าที่ร่าเริงและชอบดนตรี

ตำนานและความเชื่อเกี่ยวกับฟอน

• ที่มา: ฟอนมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับเซเทอร์ (Satyr) ในเทพปกรณัมกรีก ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน แต่ฟอนจะมีลักษณะที่สง่างามและมีอารมณ์ขันมากกว่าเซเทอร์
• บทบาท: ฟอนมักถูกมองว่าเป็นผู้พิทักษ์ป่าไม้และสัตว์ป่า ชาวโรมันเชื่อว่าฟอนสามารถให้พรหรือลงโทษผู้ที่เข้าไปในป่าของพวกเขาได้
• ความสามารถ: ฟอนมีความสามารถทางดนตรีเป็นเลิศ มักเล่นขลุยหรือพิณ และเชื่อกันว่าเสียงดนตรีของพวกเขาสามารถดึงดูดสัตว์ป่าและทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย
• นิสัย: ฟอนมักถูก묘 tả ว่าเป็นสัตว์ที่มีนิสัยร่าเริง ชอบปาร์ตี้ และมีความสุขกับชีวิต แต่ในบางครั้งก็สามารถกลายเป็นอันตรายได้หากถูกกระตุ้น

ฟอนในวัฒนธรรมปัจจุบัน

แม้ว่าตำนานเกี่ยวกับฟอนจะเป็นเรื่องราวในอดีต แต่ภาพลักษณ์ของฟอนก็ยังคงปรากฏอยู่ในวัฒนธรรมปัจจุบัน เช่น

• วรรณกรรม: ฟอนปรากฏตัวในนิยายและนวนิยายหลายเรื่อง เช่น นิทานเรื่อง "เซเทอร์และนักเดินทาง" (The Satyr and the Traveller)
• ศิลปะ: ภาพวาดและประติมากรรมที่แสดงภาพฟอนมักเน้นถึงความเป็นธรรมชาติและความร่าเริงของพวกเขา
• ภาพยนตร์และโทรทัศน์: ฟอนถูกนำมาสร้างเป็นตัวละครในภาพยนตร์และซีรีส์หลายเรื่อง เช่น ในซีรีส์ "The Chronicles of Narnia" ตัวละคร Mr. Tumnus ก็มีลักษณะคล้ายฟอน

สัญลักษณ์และความหมายของฟอน

• ธรรมชาติ: ฟอนเป็นสัญลักษณ์ของธรรมชาติและความอุดมสมบูรณ์
• ความสุข: ฟอนเป็นตัวแทนของความสุข ความร่าเริง และการใช้ชีวิตอย่างอิสระ
• ดนตรี: ดนตรีเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับฟอน และแสดงถึงความสามารถในการเชื่อมต่อกับธรรมชาติและผู้อื่น

สรุป ฟอนเป็นสัตว์ในเทพปกรณัมที่มีความน่าสนใจและมีความหมายที่หลากหลาย ภาพลักษณ์ของฟอนยังคงเป็นที่นิยมและถูกนำมาใช้ในการสร้างสรรค์งานศิลปะและวัฒนธรรมต่างๆ จนถึงปัจจุบัน

ฟอน

แหล่งที่มา: Wikipedai

[ภาพปกนี้ถูกสร้างด้วย AI: chatGPT]

สำหรับการใช้งานอื่น ๆ โปรดดูที่ Faun (แก้ความกำกวม )

อย่าสับสนกับ Fawn ( กวางหนุ่ม)

ฟอน( ละติน : Faunus ออกเสียงว่า [ˈfäu̯nʊs̠] ; กรีกโบราณ : φαῦνος สะกดเป็นโรมัน :  phaûnosออกเสียงว่า [pʰâu̯nos] ) เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานที่มีครึ่งมนุษย์ครึ่งแพะซึ่งปรากฏในเทพนิยายกรีกและโรมัน

ฟอน ซึ่งวาดโดยจิตรกรชาวฮังการี Pál Szinyei Merseในปี 1867

ภาพวาดของฟอน

เดิมที ฟอนในเทพนิยายโรมันเป็นผี ( genii ) ของสถานที่ชนบท ซึ่งเป็นเวอร์ชันที่เล็กกว่าของหัวหน้าของพวกเขา ซึ่งก็คือเทพเจ้า Faunus ก่อนที่จะรวมเข้ากับซาเทียร์ของกรีก พวกเขาและฟาวนัสถูกแสดงเป็นชายเปลือยกาย (เช่น ฟอน Barberini ) ต่อมา ฟอนได้กลายเป็นสำเนาของซาเทียร์ในเทพนิยายกรีก ซึ่งเดิมทีแล้วซาเทียร์เหล่านี้มีลักษณะเป็นครึ่งม้าแทนที่จะเป็นครึ่งแพะ

ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ฟอนถูกพรรณนาว่าเป็นสัตว์ที่มีสองเท้า มีเขา ขา และหางของแพะ และมีหัว ลำตัว และแขนของมนุษย์ พวกมันมักถูกพรรณนาว่ามีหูแหลม สัตว์ในตำนานยุคหลังเหล่านี้ได้รับรูปลักษณ์มาจากเทพแซทเทอร์ ซึ่งได้รับรูปลักษณ์มาจากเทพแพนแห่งวิหารของกรีก พวกมันเป็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพและความอุดมสมบูรณ์ และหัวหน้าเผ่ากรีกไซเลนัส เป็นเทพเจ้าชั้นรองในเทพนิยายกรีก

เนื้อหา

ต้นกำเนิด

แก้ไข

ชาวโรมันเชื่อว่าพวกฟอนทำให้ผู้คนหวาดกลัวเมื่อต้องเดินทางในสถานที่เปลี่ยว ห่างไกล หรือรกร้าง พวกมันยังสามารถนำทางผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือได้ เช่นในนิทานเรื่อง The Satyr and the Traveller ซึ่งผู้เขียนภาษาละตินใช้คำว่า Faunus แทนชื่อนิทาน ฟอนและแซเทียร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ในยุคปลาย ฟอนเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งแพะ แต่เดิมแซเทียร์มีลักษณะเป็นดวาร์ฟหรือคนแคระที่อ้วนเตี้ย มีขนดก น่าเกลียด มีหูและหางเหมือนม้า นอกจากนี้ แซเทียร์ยังรักผู้หญิงมากกว่าฟอน และฟอนค่อนข้างโง่เขลา ในขณะที่แซเทียร์มักจะเจ้าเล่ห์

ความเชื่อในตำนานเทพเจ้าโรมันโบราณ มีเทพเจ้าชื่อ Faunus ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับป่าที่ถูกมนต์สะกด และรวมเข้ากับเทพเจ้ากรีกชื่อ Pan และเทพธิดาชื่อ Fauna ซึ่งเป็นเผ่าแพะ

คำสำคัญ: ฟอน, เทพปกรณัม, ภูตป่า, เซเทอร์, ธรรมชาติ, ดนตรี #ฟอน #เทพปกรณัม #ตำนาน #ภูตป่า #กรีก #โรมัน