{ปฐมบท} | เพลิงปรารถนา ณ ป่าต้องห้าม อโฟร์ไดท x 72 ปีศาจแห่งโซโลมอน

เพลิงปรารถนา ณ ป่าต้องห้าม

อโฟร์ไดท x 72 ปีศาจแห่งโซโลมอน

ตำนานรักบทใหม่ของ: อโฟรไดท์และคู่รักของเธอ

ลักษณะนิสัยของเทพี:

อโฟรไดท์ (Aphrodite) ตามตำนานกรีก

เทพีอโฟรไดท์เป็นเทพีแห่งความรัก ความงาม และกามารมณ์ ตามตำนานเธอมีบุคลิกที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับมุมมองของตำนานแต่ละยุคสมัย แต่โดยทั่วไป เธอมีลัษณะนิสัยดังนี้:

- เย้ายวนและเปี่ยมเสน่ห์ – อโฟรไดท์เป็นจุดศูนย์กลางของความงามและแรงดึงดูด เธอสามารถทำให้มนุษย์และเทพตกหลุมรักได้เพียงแค่ปรากฏตัว หรือเพียงแค่ปรายตามอง

- หลงใหลในความรักและความปรารถนา – เธอเป็นเทพีที่เชื่อในพลังของความรัก ไม่ใช่เพียงความรักอันบริสุทธิ์ แต่รวมถึงความหลงใหล กามารมณ์ และแรงปรารถนา

- เอาแต่ใจและเจ้าอารมณ์ – เนื่องจากเธอเป็นตัวแทนของอารมณ์แห่งความรัก อโฟรไดท์มักมีความต้องการสูง และมักจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

- อ่อนไหวแต่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม – แม้ว่าเธอจะงดงามและน่าหลงใหล แต่เธอก็มีความฉลาดและสามารถใช้เสน่ห์ของเธอเป็นอาวุธในการควบคุมสถานการณ์

- หึงหวงและเจ้าคิดเจ้าแค้น – ในบางตำนาน อโฟรไดท์มีความริษยาผู้หญิงที่งามกว่าหรือได้รับความสนใจมากกว่า เช่นในตำนานของ Psyche และ Helen of Troy

บรรยายรูปลักษณ์ของอโฟรไดท์:

"เธอเป็นดั่งบทกวีที่ถูกหลอมรวมเป็นสตรี—ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับน้ำผึ้งต้องแสงอาทิตย์ เรือนผมเป็นระลอกคลื่นแห่งทองคำ สยายลงมาดุจน้ำตกที่ต้องแสงจันทร์ ดวงตาของเธอจับต้องวิญญาณของผู้ที่สบมอง—สีของมันเป็นดังมหาสมุทรยามรุ่งอรุณ ทั้งลึกลับและเร่าร้อน"

"ริมฝีปากของเธอแดงราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม โค้งรับกับรอยยิ้มที่สามารถทำให้เหล่าทวยเทพยอมจำนน ปลายนิ้วของเธอลูบไล้ไปตามผิวของโลกด้วยความอ่อนโยน แต่เพียงสัมผัสเดียวก็สามารถปลุกเปลวไฟแห่งกามารมณ์ให้ลุกโชนขึ้นในหัวใจของมนุษย์และเทพองค์อื่นๆ"

"เมื่อเธอเดินผ่าน สายลมก็โอนอ่อนดั่งกำลังร่ำร้องหาเธอ แม้แต่ดอกไม้ก็เบ่งบานเมื่อปลายเท้าเธอสัมผัสพื้นดิน เทพีอโฟรไดท์—เธอไม่ใช่เพียงความงาม แต่เป็นอำนาจแห่งความรัก เป็นไฟปรารถนาอันไม่มีวันมอดดับ"

ประวัติโดยละเอียดของอโฟรไดท์ในตำนานกรีก

     อโฟรไดท์เป็นหนึ่งในเทพแห่งโอลิมปัส เธอมีสองตำนานหลักเกี่ยวกับการกำเนิด:

1. กำเนิดจากฟองทะเล – ตำนานที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดคือ เธอเกิดขึ้นจากฟองทะเล (Aphros) เมื่อไททันโครนัสตัดอวัยวะเพศของเทพยูเรนัส (Uranus) และโยนมันลงสู่มหาสมุทร เลือดของยูเรนัสกระจายตัวและสร้างฟองน้ำขึ้นมา ก่อนที่อโฟรไดท์จะถือกำเนิดขึ้นจากเปลือกหอยและลอยไปยังเกาะไซปรัส (Cyprus)

2. ธิดาของซุสและไดโอนี (Zeus & Dione) – อีกตำนานหนึ่งกล่าวว่า เธอเป็นลูกสาวของเทพซุสกับไททันนีด ไดโอนี (Dione)

     อโฟรไดท์ได้รับการยกย่องในหลายพื้นที่ของกรีซ โดยเฉพาะในไซปรัส ซึ่งถือเป็นบ้านเกิดของเธอ

รายชื่อคู่รักของเทพีอโฟรไดท์

     อโฟรไดท์มีคู่รักมากมาย ทั้งเทพและมนุษย์ โดยมีเรื่องราวเกี่ยวกับความรักอันร้อนแรงและโศกนาฏกรรมอันงดงาม

1. เฮฟีสทัส (Hephaestus) - เทพแห่งช่างตีเหล็ก: อโฟรไดท์ถูกบังคับให้แต่งงานกับเทพเฮฟีสทัสตามคำสั่งของซุส เฮฟีสทัสรักเธอมาก แต่เธอไม่ได้รักเขา และมีชู้กับชายอื่น

2. แอเรส (Ares) - เทพแห่งสงคราม: หนึ่งในคู่รักที่มีชื่อเสียงที่สุดของเธอ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ของความหลงใหลระหว่างความรักและสงคราม พวกเขามีบุตรร่วมกันหลายองค์ เช่น Eros (กามเทพ), Harmonia, Phobos (ความกลัว) และ Deimos (ความหวาดกลัว)

3. แอดอนิส (Adonis) - มนุษย์หนุ่มรูปงาม: แอดอนิสเป็นชายหนุ่มที่อโฟรไดท์ลุ่มหลงอย่างสุดหัวใจ เธอรับเขามาเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเด็ก และเมื่อโตขึ้น เธอก็ตกหลุมรักเขาจากการบังเอิงระหว่างเล่นกับอีรอสแล้วเธอพลั้งไปถูกศรทองของเขาสะกิดและแอดโดนิสก็บังเอิญเดินผ่านมา แต่ในที่สุด เขาถูกหมูป่าที่เทพแอเรสที่หึงหวงแปลงตัวมาทำร้ายจนเสียชีวิต อโฟรไดท์โศกเศร้าและเปลี่ยนเลือดของเขาให้กลายเป็นดอกไม้ anemone

4. แองไคซีส (Anchises) - มนุษย์และเจ้าชายโทรจัน: ซุสต้องการลงโทษอโฟรไดท์ที่ทำให้เทพองค์อื่นตกหลุมรักมนุษย์ จึงบันดาลให้เธอหลงรักแองไคซีส

เธอมีบุตรกับเขาชื่อว่า Aeneas ซึ่งเป็นวีรบุรุษแห่งกรุงทรอย

5. เฮอร์มีส (Hermes) - เทพแห่งการสื่อสาร

เฮอร์มีสหลงรักอโฟรไดท์ และจากความสัมพันธ์นี้ พวกเขามีบุตรชื่อ Hermaphroditus ซึ่งมีลักษณะทั้งชายและหญิง

ภาพโดยรวม:

     อโฟรไดท์เป็นเทพีที่เปี่ยมเสน่ห์ มีบุคลิกที่ลึกซึ้งและซับซ้อน ทั้งงดงาม อ่อนไหว เร่าร้อน แต่ก็มาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์และอารมณ์ที่รุนแรง เธอมีคู่รักมากมาย ซึ่งแต่ละความสัมพันธ์ล้วนมีเรื่องราวที่น่าสนใจ และสามารถตีความได้หลากหลายมิติ

     เธอไม่ใช่แค่เทพีแห่งความรักและความงาม แต่เป็นตัวแทนของแรงปรารถนา ความเย้ายวน และอำนาจแห่งเสน่ห์ที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย

เทพนิยาย Romance Fantasy Erotic

แก้ไ

{บท} : บาอัล ราชาปีศาจแห่งนรก 

• 

  โดย: B.Zab
• ©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม
• 
  

ตอนที่ 1: รอยยิ้มท้าทายในป่าต้องห้าม

ม่านหมอกสีเงินจางลอยเอื่อยเหนือพื้นป่าทึบ ลมหายใจของผืนดินพ่นกลิ่นชื้นและกลิ่นสาบของพืชโบราณออกมาจางๆ แทรกผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งไม้สูงชันที่ทอดเงาเหนือศีรษะ แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านใบไม้หนาแน่นนั้น กลับคล้ายสายตาลึกลับที่คอยเฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหว

เสียงใบไม้ไหวเบาในจังหวะลมหายใจของป่า เสียงแมลงแปลกประหลาดขับขานอย่างแผ่วพร่าในเงามืด และเสียงฝีเท้าเปลือยเปล่าที่ก้าวย่ำลงบนผืนดิน นุ่มนวลทุกย่างก้าว ที่ผสานเป็นบทกวีของความลับในโลกต้องห้าม

แสงอำพันสะท้อนจากเรือนกายเปล่งปลั่งของเทพีผู้เสด็จลงสู่ดินแดนที่เหล่าเทพเจ้าทั้งหลายต่างพากันหลีกเลี่ยง แต่ไม่ใช่เธอ ... 

อโฟรไดท์

ผิวขาวเนียนละไมของเธอต้องละอองหมอกบางซีดจาง สะท้อนลงบนเงาของเส้นผมทองยาวสลวยที่โบกไสวตามลม มีชีวิตชีวาราวกับเปลวเพลิงอ่อนๆ ของดวงตะวัน

ดวงตาสีฟ้าอำพันหรี่มองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น เป็นปริศนาโดยไม่นำพาหรือเกรงกลัวสิ่งใด ... มีเพียงความถือดีที่เรืองรองในแววตาคมกล้า เจ้าเล่ห์ เจ้ามารยาของเธอ

อโฟรไดท์...เทพีแห่งความงาม ความรักเป็นที่รู้กันดีทั้งแดนพิภพและสวรรค์ว่าเธอมีนิสัยแสนจะเจ้าเล่ห์และเอาแต่ใจเป็นที่ตั้ง และนิสัยนี้ไม่มีใครกล้าตักเตือนเธอได้แน่นอน เพราะแม้แต่ซุส จอมราชาแห่งเทพเจ้าเองก็มักจะพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจเธอเสมอมา

“จะมีปีศาจหน้าไหนกัน ที่กล้าสบประมาทอำนาจของข้า...” เสียงกระซิบขุ่นเคืองปะปนด้วยรอยเย้ยหยัน

เบาบางราวกลีบดอกไม้โปรย แต่แฝงความท้าทายที่ปลุกเร้าแม้แต่ต้นไม้เก่าแก่ให้สั่นไหว

แม้จะถูกเตือนโดยซุสด้วยน้ำเสียงระอาใจ เพราะเขารู้นิสัยของเทพีคนโปรดมากๆ ... หากแต่

แม้จะรู้ดีว่าที่นี่...คือป่าต้องห้ามที่ไม่มีเทพองค์ใดกล้าย่างกราย แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ

ไม่มีใคร — ไม่มีสิ่งใดจะขัดใจเธอ

โดยเฉพาะคำกล่าวแผ่วเบาแต่แฝงแววเย้ยหยันว่า 'พลังอำนาจแห่งเสน่หาของเธอไม่อาจสะกดปีศาจ' ยิ่งกระตุ้นเลือดในกายเทพีให้เดือดพล่าน

เส้นทางที่ทอดลึกเข้าไปสู่ใจกลางป่าที่มืดทะมึนเหมือนกลืนกินเธอผู้ที่หาญกล้าย่างก้าวเข้ามาสู่ดินแดนลี้ลับ

ใบไม้ดกหนาที่บดบังท้องฟ้า กลิ่นของดินชื้นที่เพิ่งดูดซับหยาดฝน และแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่แผ่ไออุ่นแปลกประหลาดขึ้นมาตามฝ่าเท้า ทุกอย่างดูราวส่งเสียงขู่เตือนเธอเงียบๆ เบาๆ ว่าเธอกำลังเข้าใกล้อะไรบางอย่างที่...ไม่ควรเข้าใกล้

กระแสลมเย็นไหลผ่านต้นไม้ใหญ่ราวกับลูบไล้เธอ

ขนละเอียดอ่อนบางสีทองที่ต้นแขนเรียวเสลาลุกชันเบาๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ

และในขณะนั้น ความมืดที่มืดมิดกว่าความมืดใดที่ส่องผ่านเรือนยอดไม้ข้างหน้า ก็เผยให้เธอต้องจ้องฝ่าเข้าเห็นสถานที่หนึ่ง...

ใต้ความมืด คือความสว่าง

บ่อน้ำพุใสกระจ่างกลางป่าทึบที่แสนลี้ลับ แต่กลับมีแสงสว่างอ่อนโยนราวกับเทพธิดาแห่งดวงจันทร์บรรจงก้มลงจูบเหนือผิวน้ำ

กลีบดอกไม้ป่าขาวนวลร่วงหล่นอยู่เหนือน้ำที่ใสงดงามราวกระจก

อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมบางของมอสและเกสรเร้นลับ

อโฟรไดท์ยิ้มเยือกเย็น ละเสื้อคลุมบางเบาออกจากไหล่ขาวละไม — อาภรณ์แห่งสวรรค์หลุดหล่นจากเรือนร่างแสนงดงาม และล่องลอยบนสายลมอย่างนุ่มนวลราวสายหมอก ก่อนร่วงลงแตะพื้นหญ้าที่มืดมน

เสียงผิวน้ำสั่นไหวเบาๆ เมื่อฝ่าเท้าเปล่าเหยียบย่ำลง 

ละอองน้ำเย็นฉ่ำโอบล้อมข้อเท้าเธอไว้อย่างอ่อนหวาน

ความเยียบเย็นจากบ่อน้ำไม่อาจเทียบได้กับอุณหภูมิที่ลุกโชนภายใน

อโฟรไดท์เอียงคอมองเงาตนเองในน้ำ — รูปร่างอันงดงามประหนึ่งศิลปะจากสรวงสวรรค์

เส้นสายโค้งเว้าบนรูปทรงโปร่งบางราวกลีบกุหลาบที่กำลังผลิบานรับอรุณและน้ำค้าง หน้าอกอวบอิ่มขาวนวลที่สะท้อนแสงตะวันยามบ่าย ริมฝีปากชมพูอ่อนเผยที่มักจะคลี่สยายเล็กน้อยเมื่อพบเรื่องราวพึ่งใจ

เธอเอื้อมมือเรียวบางขาวละเอียดตักกักน้ำขึ้นมาลูบไล้ลำคอและสะโพก หยดน้ำทั้งหมดก่อเกิดเป็นแรงสะท้อนผิวน้ำให้เป็นระลอกคลื่น

เส้นผมสีทองสุกปลั่งเปียกน้ำแนบรับกับเรือนกายคล้ายมันจะกลายเป็นอาภรณ์สีทองของเธอ อโฟรไดท์แย้มยิ้มให้กับเสียงหยดน้ำที่ไหลลงจากปลายเส้นผม — มันดังก้องในป่าที่เงียบสงัดแห่งนี้ราวกับจะคำเชื้อเชิญ

และแล้ว...ความรู้สึกหนึ่งก็แล่นวาบไปทั่วกายเธอ

สายตา

ไม่ใช่ลม...ไม่ใช่จินตนาการ

มันคือสายตาที่แหลมคม เฉียบเย็น และร้อนแรงจนเหมือนปลายนิ้วของใครบางคนลูบผ่านกลางแผ่นหลังเธอช้าๆ

เทพีที่เสด็จลงมาจากแดนสวรรค์หันไปมองยังทิศที่แน่ใจว่าไม่ผิด — ดวงตาสีฟ้าอำพันหรี่ลงอย่างระมัดระวังปนความท้าทายต่อสิ่งที่เธอกำลังเฝ้ารอ

แสงและเงาหลอมรวมกันกลืนกินต้นไม้รอบกาย ก่อนที่เขา...จะก้าวออกมาจากความมืด

บาเอล

ราชาแห่งปีศาจทั้งมวล หนึ่งในราชาผู้ครองแดนลึกสุดแห่งนรก

ร่างสูงตระหง่านของเขายืนตัดกับแสงอ่อนที่ตกกระทบ เงาแผ่ไออำนาจแหลมคมออกมา ผิวกายดำสนิทของเขาไม่ได้หม่นหมอง แต่มันวาวเหมือนเหล็กกล้าชั้นเลิศ ดวงตาสีแดงเพลิงจับจ้องเธอแน่วนิ่ง เปลวอารมณ์ในแววตานั้น...ไม่ใช่แค่ความโกรธหรือความเย้ยหยัน แต่มันคือแรงปรารถนา แรงขับเคลื่อนดิบเถื่อนจากใต้บาดาลที่แม้แต่เทพก็ยังสะท้าน

“กลิ่นของเจ้าทำให้ป่าทั้งผืน...สะดุ้ง” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยช้าๆ น้ำเสียงเย็นเยียบแต่กลับแผดเผาไปไกลจนถึงกระดูกบอบบางของเทพธิดา “แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าบ้าบิ่น หรือโง่เขลา ที่กล้าย่างเท้าเข้ามาในแดนของข้าโดยไม่สวมอาภรณ์ใดๆ”

อโฟรไดท์แย้มรอยยิ้ม ริมฝีปากสีดอกกุหลาบเผยอย่างน่าลุ่มหลง น้ำหยดจากปลายผมไหลตามลาดไหล่ โค้งลงตรงเนินอก ... อโฟรไดท์ไม่เอียงอาย เพราะเธอไม่แม้แต่จะหยิบอาภรณ์โปร่งบางมาสวม

“ข้าคือเทพีแห่งความงาม เจ้าไม่ควรลืม” เธอกระซิบ พร้อมปรายตาด้วยแววท้าทาย “หรือเจ้ากลัว?”

เสียงหัวเราะแหบพร่าดังขึ้นในลำคอของบาเอล รอยยิ้มของเขาถูกกดลงที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่บอกว่า...เขาอันตรายเกินกว่าจะรู้จักคำว่า 'กลัว'

แต่ราชาปีศาจจากนรกก็ซื่อสัตย์กับตนเองมากพอที่จะยอมรับว่าเขากำลัง...หลงใหล

“กลัว?” 

เขาก้าวเข้ามาใกล้ กลิ่นกำมะถันเจือจางลอยมากับอากาศรอบตัว แรงสั่นสะเทือนบางอย่างปลุกให้ใบไม้ร่วงหล่น 

“เจ้าอาจลืมไป...ว่าแม้แต่ความรัก ก็ถูกไฟเผาไหม้ได้ หากเดินเข้ามาโดยไม่มีเกราะป้องกันตัว” เสียงของเขาไม่ได้แค่ข่มขู่ แต่มันปลุกบางสิ่งในกายเธอให้ตื่นขึ้น

หัวใจเต้นแรงจนสะท้อนอยู่ในใบหู ขนลุกชูชันทั่วกาย — ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความเร้าใจที่ไม่มีสิ่งใดเทียบได้

และเมื่อสายตาของทั้งสองสบกัน

กลางบ่อน้ำ

กลางป่าต้องห้าม

กลางเงามืดที่ไม่มีเทพองค์ใดสอดส่อง...

เทพีกับปีศาจ — ต่างรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่แค่การพบกันธรรมดา

แต่คือจุดเริ่มต้นของสงครามเย้ายวน: ระหว่างเสน่ห์ที่ไม่มีใครต้านทาน ... และแรงปรารถนาที่ไม่อาจห้ามใจ

ตอนที่ 2: เงามืดและความปรารถนาที่ปะทุ

เสียงหยดน้ำที่ตกกระทบผิวน้ำในบ่อน้ำพุราวกับบทเพลงโบราณที่ยังคงขับขานในเงามืด เสียงของมันแผ่วเบาแต่คมชัด ดังก้องในความเงียบของป่าต้องห้ามที่ไร้ผู้ใดสอดส่อง นอกจากเหล่าวิญญาณเร้นลับที่เฝ้าสังเกตจากเงาไม้สูงตระหง่าน

ละอองหมอกบางคลอเคลียเหนือผิวน้ำ อากาศเย็นลูบไล้ผิวเปลือยเปล่าของเทพีผู้ยืนหยัดตรงหน้าเขา กลิ่นหอมของผิวเปียกชื้นเจือกลิ่นน้ำผึ้งและกลีบดอกไม้ยามค่ำ กลิ่นนั้นปะทะจมูกของบาเอลอย่างรุนแรง เผาไหม้โสตประสาทดั่งเปลวไฟในคืนหนาว

บาเอลไม่ขยับ แต่แววตากลับเรืองแสงในความมืด สีเทาเข้มดั่งเถ้าถ่านที่เกือบมอดดับ แต่ยังคงซ่อนเปลวเพลิงที่พร้อมจะปะทุขึ้นมาในพริบตา เขาจ้องมองเทพีตรงหน้าราวกับนักล่าที่พบเหยื่อซึ่งแสนยวนเย้าเกินกว่าจะละสายตา

“เทพีแห่งความงาม...” เสียงของเขาเอ่ยอีกครั้ง คราวนี้ต่ำลง ลึกขึ้น และกระซิบชิดโสตประสาทราวกับควันไฟ “เจ้าทำให้แม้แต่รากไม้ใต้ดินยังแผ่ขยายตามแรงสั่นไหวของเจ้าก้าวย่าง”

อโฟรไดท์หัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงนั้นแฝงเสน่ห์ยั่วยวนเหมือนกลีบกุหลาบที่แย้มบานในความมืด เธอขยับกายเข้าใกล้เขาอีกก้าว น้ำที่เกาะอยู่ตามเรือนผมไหลหยดผ่านคางลงมายังไหล่ ผิวขาวสะท้อนเงาจันทร์รางๆ ราวกับเทพธิดาที่หลุดออกมาจากตำนานต้องห้าม

“ข้าคิดว่าเจ้าคงเคยพบหญิงงามมากมายในนรกของเจ้า...แต่ดูเหมือนไม่มีใครทำให้เจ้าใจเต้นแรงได้เท่านี้ ใช่หรือไม่?” เธอกระซิบ ขณะนิ้วเรียวแตะแผ่วเบาลงบนหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา ความอบอุ่นจากปลายนิ้วนั้นราวกับพลังเวทที่แทรกซึมผ่านผิวหนังเข้าไปถึงแก่นวิญญาณ

แววตาของบาเอลเปลี่ยนไป วูบหนึ่งมีประกายของความเจ็บปวดซ่อนอยู่หลังม่านแห่งความเฉยชา เขาไม่ตอบในทันที แต่กลับก้มศีรษะลงเล็กน้อย ปล่อยให้ปลายผมดำยาวตกลงบังใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งกำลังพยายามปกปิดบางสิ่ง

“ข้าเคยครอบครองทุกสิ่ง... ยึดครองได้แม้แต่จิตใจของราชินีนรก แต่นานแล้วที่ข้าลืมความรู้สึกยามที่...ใครบางคนสัมผัสข้าโดยไม่หวังผลอะไร” น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว แต่แฝงด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้า ราวกับราชาผู้หวนรำลึกถึงบัลลังก์ที่สร้างจากเลือดและคำสาป

อโฟรไดท์สัมผัสได้ถึงบางอย่างภายใต้ผิวหนังของเขา — ความโดดเดี่ยวที่ลึกกว่าเหวใดในนรก ความกระหายที่ไม่ได้มีเพียงแค่ความใคร่ แต่คือการโหยหาการยอมรับ การโหยหาสัมผัสของความเข้าใจ

เธอกระซิบข้างหูเขา “บางที...เจ้าควรปล่อยให้ข้าทำให้เจ้า ‘รู้สึก’ อีกครั้ง”

แล้วเธอก็แตะริมฝีปากลงบนกระดูกไหปลาร้าของเขาอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นไม่ใช่จูบ แต่คือคำสัญญา ความเย้ายวนที่ห่อหุ้มไปด้วยมนตร์สะกดจากเทพีแห่งสวรรค์

เสียงลมหายใจของบาเอลสะดุดไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้น ชั่วขณะที่สายตาทั้งสองประสานกัน โลกทั้งผืนก็ราวกับหยุดนิ่ง ไม่มีสายลม ไม่มีเสียงนก ไม่มีอะไรนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นรัวในอกของทั้งสอง

เขายื่นมือขึ้น ลากหลังนิ้วหยาบกร้านไล้จากแนวกรามของเธอลงมาถึงลำคอ และหยุดตรงกระดูกไหปลาร้า นิ้วของเขาเปียกชื้นเพราะหยดน้ำที่ไหลตามเรือนกายเธอ

“กลิ่นของเจ้า...มันทำให้ข้าเสียสมดุล” เขากล่าวเสียงแผ่ว “มันเหมือนกลิ่นของคำสาป และคำอภัย...ในเวลาเดียวกัน”

แล้วเขาก็ก้าวเข้ามาใกล้จนไรผมของทั้งสองแทบจะสัมผัสกัน อากาศรอบตัวร้อนระอุขึ้นอย่างเงียบงัน เธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ กลิ่นกำมะถันจางๆ ผสมกับกลิ่นโลหะ และสิ่งที่คาดไม่ถึง — กลิ่นของสนชื้นและดินที่เพิ่งถูกฝนชะ

มือของเขาขยับช้าๆ ลูบไล้ไปตามแขนเปลือยของเธอจนถึงข้อศอก แล้วแตะสัมผัสที่เอวเพรียว ร่างของอโฟรไดท์ขนลุกวาบ ความร้อนลามจากจุดสัมผัสไปถึงปลายเส้นประสาททุกจุด

แต่เธอก็ไม่ถอย ไม่สั่น ไม่หันหน้าหนี

เธอหลับตา แล้วเอ่ยเบาๆ ด้วยเสียงที่สั่นไหวแค่ปลายลิ้น

“ถ้าเจ้าเผาข้า...ก็จงทำมันให้ลุกโชนที่สุด”

เสียงฟ้าครืนเบาๆ จากที่ไกลๆ แต่บาเอลไม่ได้ผละออก เขากดร่างของเขาเข้าใกล้เธอจนอกแนบอก ลมหายใจสอดประสานกัน ใบหน้าแทบจะแทรกเข้าไปในเรือนผมสีทองของเทพี

มือหยาบกร้านของเขาสัมผัสผิวเปียกชื้นของเธอราวกับกำลังสำรวจบางสิ่งที่อาจเป็นมายา แต่กลับมีอยู่จริง กล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือของเขาตึงเครียด ความปรารถนาแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาไม่ได้เร่งเร้า กลับเลือกจะเผาไหม้ช้าๆ — เหมือนนรกที่เขาเป็นเจ้าของ

เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากสัมผัสผิวเธออย่างเชื่องช้า ลมหายใจที่เป่ารดผิวคือคำพูดที่ไม่ได้เอ่ย

จากนั้น...มือของเขาเลื่อนขึ้น ลูบไล้เรือนผมของเธออย่างประณีต นิ้วแทรกสอดเข้าระหว่างเส้นผมที่ชื้น ราวกับกำลังอ่านคำสาปจากเส้นใยสีทองทีละเส้น ทีละเส้น

เมื่อริมฝีปากของเขาแตะแผ่วเบาที่ต้นคอ — กลีบไม้ในป่าเริ่มร่วงหล่นทีละกลีบ ราวกับธรรมชาติกำลังสั่นสะท้าน

กลิ่นหอมของอโฟรไดท์กระจายไปในอากาศ ปะปนกับกลิ่นของผิวหนังร้อนระอุของบาเอล มันกลายเป็นน้ำหอมต้องห้าม ที่ไม่มีเทพองค์ใดในโอลิมปัสหรือขุมนรกกล้าผสม

และในห้วงเวลาที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เทพีกับราชาปีศาจก็ปล่อยให้สัมผัสแรกแห่งความปรารถนาไหลวนราวกับกระแสน้ำ

ไม่ใช่เพียงกายที่ถูกปลุกเร้า แต่คือบางสิ่งที่ซ่อนลึกกว่านั้น

บางสิ่งที่เรียกว่า...จุดเริ่มต้นของไฟลุกโชนที่ไม่มีเทพองค์ใดอาจดับได้

จบบทที่ 2

ตอนที่ 3: เพลิงพิศวาสในใจกลางป่าต้องห้าม

เสียงลมหายใจแผ่วหนักคล้ายสายลมพัดลอดผ่านรากไม้เก่าแก่ ใบไม้เหนือศีรษะสั่นไหวราวกับสะท้อนแรงสั่นสะเทือนจากก้นบึ้งของความปรารถนา ลำแสงสลัวจากท้องฟ้าอึมครึมร่วงหล่นผ่านผืนพฤกษาสูงชันเป็นลำพราย พลิ้วไหวระยับเหนือผิวบ่อน้ำพุใสเย็นกลางป่าลึก ละอองน้ำเล็กจิ๋วลอยฟุ้งในอากาศ ปะทะผิวกายเหมือนหยาดฝนแห่งไฟอันเร่าร้อน

อโฟรไดท์ยืนนิ่งอยู่ริมขอบน้ำ ผิวเนื้อชื้นเย็นเคลือบเงาราวหยกต้องแสงจันทร์ ดวงตาสีอำพันหลุบลงอย่างยั่วยวน ท่ามกลางกลิ่นชื้นของตะไคร่และไอน้ำอุ่นจากผิวน้ำที่เดือดระอุเพราะร่างของเขา — บาเอล ยังคงแนบชิดอยู่เบื้องหลัง

ลมหายใจของเขาหนักแน่น เป่ารดซอกคอเธออีกครั้ง — แผ่วเบาแต่ร้อนระอุจนเนื้อเย็นชื้นแทบระเหยเป็นไอ

แขนแกร่งโอบเธอจากด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ช้าๆ ไล่จากเอวขึ้นไปยังกระดูกไหล่ เส้นเลือดใต้ผิวหนังสั่นไหวเพียงเขาแตะต้อง ความอ่อนโยนของสัมผัสตัดกับน้ำเสียงกระด้างที่เขาเคยใช้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน กล้ามเนื้อแข็งตึงของเขาแนบกับแผ่นหลังเธอ ร้อนราวเปลวไฟที่พร้อมแผดเผา

เสียงหายใจของทั้งสองเริ่มหนักแน่นขึ้น แทรกกลางความเงียบของป่าลึกอย่างลึกลับ กลิ่นของพวกเขา—กลิ่นกายและอารมณ์ปะปนกัน—กลายเป็นกลิ่นต้องห้ามที่แม้แต่สายลมยังลังเลจะพัดพาออกไป

ริมฝีปากของบาเอลแตะแผ่วเบาที่บ่าขาวของอโฟรไดท์ก่อนจะลากผ่านเนินไหล่ไปอย่างเชื่องช้า ซึมซับทุกอณูรส กลิ่นเกสรในผิวเธอเหมือนเวทมนตร์ที่ไม่มีพิธีกรรมใดต้านทานได้

"ข้าจะไม่ขออนุญาต" เขากระซิบเสียงต่ำ ดุดันแต่ทุ้มลึกเหมือนแผ่นดินกำลังคำราม

อโฟรไดท์แย้มริมฝีปากบาง "เพราะข้าจะไม่ห้าม" เสียงของเธอไม่สั่น แต่ลมหายใจสะดุดครู่หนึ่งเมื่อมือของเขาเลื่อนลงแตะหน้าท้องเรียบเนียนก่อนกดนิ้วช้าๆ ลงบนสะโพก

เธอหันกายเล็กน้อยเผชิญหน้าเขา — ดวงตาสีทองต้องกับดวงตาสีดำราวกับเหวลึก สะท้อนแสงไฟจากภายในที่ไม่มีวันดับ

ไม่มีคำพูดใดอีกในวินาทีนั้น ริมฝีปากของพวกเขาหาเจอกันกลางอากาศที่แน่นตึงด้วยแรงดึงดูดทางอารมณ์ จูบของเขาไม่ใช่คำขอ มันคือการครอบครอง — เร่าร้อน หนักแน่น และลึกล้ำ

เธอตอบรับเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข มือเล็กเลื่อนขึ้นไปเกาะไหล่เขา และอีกข้างสอดแทรกเข้าในเรือนผมสีเข้มของเขา ลากนิ้วลงจนถึงต้นคอแกร่ง เล็บเธอกรีดเบาๆ ให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้แค่ยอม...แต่ต้องการเช่นกัน

เสียงครางต่ำในลำคอของบาเอลเล็ดลอดออกมาราวสัตว์ร้ายที่ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ นิ้วของเขาจับแน่นที่สะโพกเธอ ก่อนจะยกร่างเธอขึ้นอย่างง่ายดายแล้วพาเดินเข้าหาบ่อน้ำพุ

"ข้าอยากให้เจ้ารู้สึก...จนลืมไปว่าเคยเป็นเทพี" เสียงของเขาหนักแน่นราวกับคำสาบาน

เท้าเปลือยแตะผิวหินเย็นชื้น ใบไม้ปลิวว่อนเหนือศีรษะ กลีบดอกสีม่วงอ่อนร่วงหล่นลงมาบนผิวกายนวล อโฟรไดท์กอดเขาแน่น ขณะที่ร่างถูกวางลงช้าๆ ข้างขอบบ่อน้ำ

ละอองน้ำกระเซ็นกระจายเมื่อเขาตามลงมาใกล้ แสงสะท้อนจากผิวน้ำแตะใบหน้าของบาเอล เผยให้เห็นแววตาที่ครั้งหนึ่งเคยแข็งกระด้าง บัดนี้อ่อนโยน...แต่ยังเร่าร้อน

ริมฝีปากของเขาสัมผัสผิวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า—ที่ลำคอ ที่กระดูกไหปลาร้า ที่ยอดอกอ่อนที่โค้งรับสัมผัสอย่างเสน่หา เสียงหายใจของเธอเปลี่ยนเป็นหอบสั้นทุกครั้งที่เขาแตะต้อง ส่วนลึกของร่างกายตอบสนองต่อเขาอย่างซื่อสัตย์

ลมหายใจเธอสั่นระริกเมื่อเขาใช้ลิ้นลากเส้นบางๆ ไล่ลงมาตามหน้าท้อง แผ่นหลังเธองอขึ้นรับสัมผัสราวกับจะทนไม่ไหวต่อไฟที่เขาจุดขึ้นจากทุกสัมผัสของเขา

เธอครางต่ำ เสียงเบาแต่หนักแน่น ปรากฏกลางความเงียบของป่า เป็นเสียงที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกลั้นหายใจพอจะมองข้าม

มือเขาสอดใต้ต้นขาของเธอ ยกร่างเธอขึ้นเล็กน้อย เขาแนบชิดจนร่างแน่นสนิท — ความร้อนของเขาแทบหลอมละลายความเย็นจากน้ำพุที่ไหลผ่านใต้ร่าง

คลื่นไหวสะท้อนในบ่อน้ำ เสียงน้ำกระเพื่อมพัดคลอเสียงครางและเสียงจุมพิตอย่างช้าๆ เร้าเร่ง

เมื่อจังหวะระหว่างพวกเขาเร่าร้อนขึ้น อโฟรไดท์หลับตา ปล่อยให้ตัวเองจมหายไปกับความรู้สึก เธอไม่ใช่เทพีในตอนนั้น ไม่ใช่สัญลักษณ์ของความงาม ไม่ใช่ผู้ถูกบูชา

เธอเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ปล่อยให้ตนเองหลอมรวมกับปีศาจที่กล้าเผาเธอด้วยไฟของเขาอย่างเต็มใจ

และเมื่อถึงจุดสูงสุดของเปลวเพลิง ร่างกายของทั้งสองแทบแยกไม่ออกจากกัน เสียงของธรรมชาติหยุดนิ่ง ดอกไม้หยุดไหว ลมหยุดพัด

เมื่อทุกอย่างจบลง — บาเอลยังคงไม่ผละออก เขาวางหน้าผากลงบนไหล่ของเธอ หอบหายใจหนัก ดวงตาที่เคยดุดันหลุบต่ำด้วยแววบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

"ข้าไม่คิดว่าเทพี...จะร้องเรียกชื่อข้าได้หวานขนาดนี้" เขากระซิบเบาๆ แฝงรอยยิ้มในน้ำเสียง

อโฟรไดท์หัวเราะเบาๆ แสงสะท้อนจากผิวน้ำวาดลวดลายบนผิวเปลือยของเธอ "ข้าไม่คิดว่าปีศาจจะสัมผัสได้...อ่อนโยนขนาดนี้"

เขาเงยหน้าขึ้น มองเธออย่างเงียบงัน ดวงตาที่เคยเป็นเหวลึกกลับสะท้อนประกายบางอย่าง — อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่แค่ความใคร่

เขาโน้มลง จูบเธออย่างแผ่วเบาอีกครั้ง แล้วกล่าวเสียงต่ำ "ข้าจะไม่ลืมสัมผัสนี้…แม้วันใดที่ข้าต้องกลับสู่นรก"

เธอยกมือขึ้นแตะแก้มเขา ลูบเบาๆ อย่างที่เทพีองค์หนึ่งไม่ควรทำกับสิ่งที่สวรรค์เรียกว่าปีศาจ

"แล้วเจ้าจะจำมัน...ด้วยหัวใจหรือด้วยไฟ?" เธอถามเสียงแผ่ว

"ทั้งสองอย่าง" เขาตอบ ไม่ลังเลแม้เสี้ยววินาที

แสงแดดยามเย็นเริ่มลอดผ่านเมฆหนา กลีบดอกไม้ยังคงปลิวว่อน แสงสะท้อนจากผิวน้ำเปล่งประกายเหมือนเวทมนตร์

ร่างของเทพีและราชาปีศาจยังแนบชิด กลิ่นผิวหนังร้อนยังลอยในอากาศ ดวงตาของทั้งสองสบกันนานราวกับจะตรึงภาพนั้นไว้ตลอดนิรันดร์

และในใจกลางของป่าต้องห้าม ท่ามกลางเสียงธรรมชาติที่เงียบงัน — เพลิงพิศวาสที่ไม่มีเทพองค์ใดดับได้ ก็ยังลุกโชนอยู่ต่อไป

-จบ-

(นิยายจะมีตอนพิเศษ ที่คุณจะหาอ่านได้ในแบบฉบับ EBook ที่เดียว!)

จบตอน

🔹และหากคุณเป็น อโฟรไดท์ คุณอยากพบกับปีศาจตนไหนในป่าต้องห้ามแห่งนี้? 

👉 กดเลือกปีศาจตนต่อไป ที่นี่ 👈

{ปฐมบท} | เพลิงปรารถนา ณ ป่าต้องมนตร์: อโฟร์ไดทกับชู้รักทั้ง 9

ตำนานรักบทใหม่ของ: อโฟรไดท์และคู่รักของเธอ



ลักษณะนิสัยของเทพี:

อโฟรไดท์ (Aphrodite) ตามตำนานกรีก




เทพีอโฟรไดท์เป็นเทพีแห่งความรัก ความงาม และกามารมณ์ ตามตำนานเธอมีบุคลิกที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับมุมมองของตำนานแต่ละยุคสมัย แต่โดยทั่วไป เธอมีลัษณะนิสัยดังนี้:




- เย้ายวนและเปี่ยมเสน่ห์ – อโฟรไดท์เป็นจุดศูนย์กลางของความงามและแรงดึงดูด เธอสามารถทำให้มนุษย์และเทพตกหลุมรักได้เพียงแค่ปรากฏตัว หรือเพียงแค่ปรายตามอง




- หลงใหลในความรักและความปรารถนา – เธอเป็นเทพีที่เชื่อในพลังของความรัก ไม่ใช่เพียงความรักอันบริสุทธิ์ แต่รวมถึงความหลงใหล กามารมณ์ และแรงปรารถนา




- เอาแต่ใจและเจ้าอารมณ์ – เนื่องจากเธอเป็นตัวแทนของอารมณ์แห่งความรัก อโฟรไดท์มักมีความต้องการสูง และมักจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ




- อ่อนไหวแต่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม – แม้ว่าเธอจะงดงามและน่าหลงใหล แต่เธอก็มีความฉลาดและสามารถใช้เสน่ห์ของเธอเป็นอาวุธในการควบคุมสถานการณ์




- หึงหวงและเจ้าคิดเจ้าแค้น – ในบางตำนาน อโฟรไดท์มีความริษยาผู้หญิงที่งามกว่าหรือได้รับความสนใจมากกว่า เช่นในตำนานของ Psyche และ Helen of Troy




บรรยายรูปลักษณ์ของอโฟรไดท์:




"เธอเป็นดั่งบทกวีที่ถูกหลอมรวมเป็นสตรี—ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับน้ำผึ้งต้องแสงอาทิตย์ เรือนผมเป็นระลอกคลื่นแห่งทองคำ สยายลงมาดุจน้ำตกที่ต้องแสงจันทร์ ดวงตาของเธอจับต้องวิญญาณของผู้ที่สบมอง—สีของมันเป็นดังมหาสมุทรยามรุ่งอรุณ ทั้งลึกลับและเร่าร้อน"




"ริมฝีปากของเธอแดงราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม โค้งรับกับรอยยิ้มที่สามารถทำให้เหล่าทวยเทพยอมจำนน ปลายนิ้วของเธอลูบไล้ไปตามผิวของโลกด้วยความอ่อนโยน แต่เพียงสัมผัสเดียวก็สามารถปลุกเปลวไฟแห่งกามารมณ์ให้ลุกโชนขึ้นในหัวใจของมนุษย์และเทพองค์อื่นๆ"




"เมื่อเธอเดินผ่าน สายลมก็โอนอ่อนดั่งกำลังร่ำร้องหาเธอ แม้แต่ดอกไม้ก็เบ่งบานเมื่อปลายเท้าเธอสัมผัสพื้นดิน เทพีอโฟรไดท์—เธอไม่ใช่เพียงความงาม แต่เป็นอำนาจแห่งความรัก เป็นไฟปรารถนาอันไม่มีวันมอดดับ"




ประวัติโดยละเอียดของอโฟรไดท์ในตำนานกรีก




     อโฟรไดท์เป็นหนึ่งในเทพแห่งโอลิมปัส เธอมีสองตำนานหลักเกี่ยวกับการกำเนิด:




1. กำเนิดจากฟองทะเล – ตำนานที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดคือ เธอเกิดขึ้นจากฟองทะเล (Aphros) เมื่อไททันโครนัสตัดอวัยวะเพศของเทพยูเรนัส (Uranus) และโยนมันลงสู่มหาสมุทร เลือดของยูเรนัสกระจายตัวและสร้างฟองน้ำขึ้นมา ก่อนที่อโฟรไดท์จะถือกำเนิดขึ้นจากเปลือกหอยและลอยไปยังเกาะไซปรัส (Cyprus)




2. ธิดาของซุสและไดโอนี (Zeus & Dione) – อีกตำนานหนึ่งกล่าวว่า เธอเป็นลูกสาวของเทพซุสกับไททันนีด ไดโอนี (Dione)




     อโฟรไดท์ได้รับการยกย่องในหลายพื้นที่ของกรีซ โดยเฉพาะในไซปรัส ซึ่งถือเป็นบ้านเกิดของเธอ




รายชื่อคู่รักของเทพีอโฟรไดท์

     อโฟรไดท์มีคู่รักมากมาย ทั้งเทพและมนุษย์ โดยมีเรื่องราวเกี่ยวกับความรักอันร้อนแรงและโศกนาฏกรรมอันงดงาม




1. เฮฟีสทัส (Hephaestus) - เทพแห่งช่างตีเหล็ก: อโฟรไดท์ถูกบังคับให้แต่งงานกับเทพเฮฟีสทัสตามคำสั่งของซุส เฮฟีสทัสรักเธอมาก แต่เธอไม่ได้รักเขา และมีชู้กับชายอื่น




2. แอเรส (Ares) - เทพแห่งสงคราม: หนึ่งในคู่รักที่มีชื่อเสียงที่สุดของเธอ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ของความหลงใหลระหว่างความรักและสงคราม พวกเขามีบุตรร่วมกันหลายองค์ เช่น Eros (กามเทพ), Harmonia, Phobos (ความกลัว) และ Deimos (ความหวาดกลัว)




3. แอดอนิส (Adonis) - มนุษย์หนุ่มรูปงาม: แอดอนิสเป็นชายหนุ่มที่อโฟรไดท์ลุ่มหลงอย่างสุดหัวใจ เธอรับเขามาเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเด็ก และเมื่อโตขึ้น เธอก็ตกหลุมรักเขาจากการบังเอิงระหว่างเล่นกับอีรอสแล้วเธอพลั้งไปถูกศรทองของเขาสะกิดและแอดโดนิสก็บังเอิญเดินผ่านมา แต่ในที่สุด เขาถูกหมูป่าที่เทพแอเรสที่หึงหวงแปลงตัวมาทำร้ายจนเสียชีวิต อโฟรไดท์โศกเศร้าและเปลี่ยนเลือดของเขาให้กลายเป็นดอกไม้ anemone




4. แองไคซีส (Anchises) - มนุษย์และเจ้าชายโทรจัน: ซุสต้องการลงโทษอโฟรไดท์ที่ทำให้เทพองค์อื่นตกหลุมรักมนุษย์ จึงบันดาลให้เธอหลงรักแองไคซีส

เธอมีบุตรกับเขาชื่อว่า Aeneas ซึ่งเป็นวีรบุรุษแห่งกรุงทรอย




5. เฮอร์มีส (Hermes) - เทพแห่งการสื่อสาร

เฮอร์มีสหลงรักอโฟรไดท์ และจากความสัมพันธ์นี้ พวกเขามีบุตรชื่อ Hermaphroditus ซึ่งมีลักษณะทั้งชายและหญิง




ภาพโดยรวม:

     อโฟรไดท์เป็นเทพีที่เปี่ยมเสน่ห์ มีบุคลิกที่ลึกซึ้งและซับซ้อน ทั้งงดงาม อ่อนไหว เร่าร้อน แต่ก็มาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์และอารมณ์ที่รุนแรง เธอมีคู่รักมากมาย ซึ่งแต่ละความสัมพันธ์ล้วนมีเรื่องราวที่น่าสนใจ และสามารถตีความได้หลากหลายมิติ




     เธอไม่ใช่แค่เทพีแห่งความรักและความงาม แต่เป็นตัวแทนของแรงปรารถนา ความเย้ายวน และอำนาจแห่งเสน่ห์ที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย







เทพนิยาย Romance Fantasy Erotic







แก้ไ

ตำนานรักบทใหม่ของ: อโฟรไดท์และคู่รักทั้ง 9

• 

  โดย: B.Zab
• ©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม

ม่านหมอกยามเช้าคลี่ตัวแผ่วเบาเหนือท้องฟ้าโอลิมปัส ขณะที่ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีทองอ่อนละมุน แสงแรกแห่งวันหอมกรุ่นด้วยกลิ่นของดอกไม้อันลึกลับซึ่งผลิบานตามแนวทางเดินของอโฟรไดท์ กลีบดอกไม้สั่นไหวตามจังหวะฝีเท้าของเธอ แผ่วเบาแต่เปี่ยมด้วยพลัง แฝงไว้ซึ่งแรงดึงดูดเร้าอารมณ์ดุจคำเชื้อเชิญจากเทพีแห่งความปรารถนา

เธอก้าวออกจากวิหารของตนอย่างสง่างาม แม้จะไร้มงกุฎทองของเฮฟิสตัสที่เคยประดับอยู่บนศีรษะ แต่รัศมีของเธอกลับยิ่งเปล่งปลั่งกว่าเคย รัศมีแห่งอิสระ เรือนผมสีทองยาวสลวยไหลรินลงมาตามลาดไหล่เปลือยเปล่า พลิ้วไปตามสายลมอ่อนราวกับเส้นไหม ดวงตาสีฟ้าอำพันทอดมองลงไปยังโลกเบื้องล่างที่กำลังหลับใหลด้วยสายตาเปล่งแสงระยิบของหญิงสาวที่เบื่อหน่าย — ไม่ใช่เพราะขาดความรัก แต่เพราะความรักนั้นไม่เคยเป็นของเธอจริงๆ

เสียงกระซิบ... เสียงหัวเราะเบาๆ ที่เธอได้ยินจากเทพและเทพีบางองค์ที่สวนทางมาแม้เพียงชั่วครู่ กลับดังสะท้อนในหัวใจ ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองผ่านม่านโปร่งบางของการดูถูก ทำให้อโฟรไดท์กลั้นหายใจเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้ม... รอยยิ้มหวานที่อาบไว้ด้วยยาพิษ

กลิ่นหอมจางๆ ของดอกลิลลี่ผสมกับกลิ่นกลีบกุหลาบลอยตามผิวกายของเธอ — กลิ่นหอมของผิวหนังและน้ำหอมจากสรวงสวรรค์ ถูกออกแบบมาเพื่อยั่วเย้าให้ทุกจิตใจสั่นไหว ชุดของเธอที่สวมใส่ในวันนี้คือผ้าชีฟองโปร่งแสงบางเบาสีงาช้าง ที่ไล้โอบตามสัดส่วนอย่างไร้ความปรานี แหวกลงตรงร่องอกอันอวบอิ่มอย่างเปิดเผย กลีบเนื้อแนบแน่นใต้เนื้อผ้าราวกับขอให้สัมผัส

อโฟรไดท์หลับตา สูดลมหายใจ กลิ่นควันหอมจากเครื่องหอมที่เผาไว้ในวิหารยังอ้อยอิ่งติดจมูก รสชาติของเช้าวันใหม่กรุ่นอยู่บนปลายลิ้น — เธอสัมผัสได้ถึงอิสระที่กำลังไหลเวียนเข้ามาในกายอย่างเร้าใจ ความอึดอัดในหัวใจสลายไปกับเสียงลมที่โบกผ่านต้นไม้นอกระเบียง และแสงแดดที่อาบไล้เรือนร่างเธอราวกับลิ้นไฟจากเทพซุสเอง

นั่นคือจุดเริ่มต้น

"ข้าไม่ใช่นักโทษของคำพิพากษาใคร..." เธอกระซิบเสียงต่ำ เสียงของเธอคล้ายเสียงเพลงที่ลื่นไหลเย้ายวน บาดลึกถึงใต้ผิวหนัง แล้วปลุกเร้าอะไรบางอย่างที่หลับใหลให้ตื่นขึ้น

เธอยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่ผ้าคลุมบางเฉียบจะโบกสะบัดเบาๆ เมื่อก้าวเข้าสู่ประตูมิติที่เปิดขึ้นกลางอากาศอย่างนุ่มนวล

สัมผัสแรกของโลกมนุษย์คือกลิ่นดินชื้น กลิ่นหญ้าเขียวสดปะทะจมูกในทันที ลมจากภูเขาเย็นเฉียบจนทำให้เนื้อตัวเธอขนลุกซู่ แต่กลับทำให้ยอดอกใต้ชุดบางแน่นชัดขึ้นกว่าเดิม ราวกับมันตื่นขึ้นเพื่อตอบสนองต่ออากาศใหม่ นางยืนอยู่กลางป่า... ป่าโบราณต้องห้ามที่ถูกร่ำลือมานานว่าเป็นดินแดนรอยต่อของนรกและสวรรค์ ดินแดนที่แม้แต่เทพเจ้าเองยังไม่กล้าย่างกราย หากไร้จุดประสงค์

ใช่ ... เธอมีจุดประสงค์

เสียงกิ่งไม้แตกดังขึ้นจากเบื้องล่าง ก่อนที่เงาใหญ่จะเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบผ่านพุ่มไม้

ดวงตาสีฟ้าอำพันของเธอหรี่ลง ช้าๆ อ้อยอิ่ง แต่น่าหลงใหล ริมฝีปากสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อย กลีบปากนั้นนุ่มชื้นเหมือนกลีบกุหลาบหลังฝน มันขยับเบาๆ ขณะที่เธอยกมือขึ้นมาแตะที่ลำคอของตัวเองเบาๆ ราวกับลูบไล้ความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเต้นเร้าอยู่ภายใน

เงานั้นปรากฏชัดขึ้นเป็นรูปร่างของใครผู้หนึ่ง — สูงสง่า ผิวขาวซีดราวหินอ่อน ดวงตาดำสนิทราวคืนจันทร์ดับ เขาคืออดีตของเทพเจ้าองค์หนึ่งที่เดี๋ยวนี้ไม่มีใครเอ่ยนามเขาแม้แต่ในบทสวด ร่างกายแข็งแกร่งภายใต้เสื้อคลุมสีดำที่ปลิวตามลม กลิ่นกำยานและไฟแฝงอยู่ในทุกอณูอากาศเมื่อเขาเข้าใกล้

อโฟรไดท์ไม่ขยับ — ไม่ใช่เพราะความขลาดกลัวแน่นอน เพราะเธอคือหนึ่งในเทพีที่กล้าแกร่งในสงคราม และเพราะเธอก็รู้ดีว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นอันตราย... และเร้าใจ

เขาไม่เอ่ยคำใด เพียงแค่ก้าวเข้ามาใกล้ช้าๆ ดวงตาเย็นชาคู่นั้นจับจ้องที่เรือนร่างของเธออย่างแน่วแน่ ราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งที่เป็นเธอ

อากาศหนาวเย็นลงในชั่วพริบตา หัวใจอโฟรไดท์เต้นแรง หอบหายใจถี่ และในช่องท้องนั้นร้อนผ่าว ความปรารถนาอันมิอาจควบคุมค่อยๆ ก่อตัวราวกับไฟลุกใต้ผิวหนัง

อโฟรไดท์ยิ้ม... คราวนี้มันไม่ใช่รอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยร่องรอยประชดประชัน ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งชัยชนะ แต่คือรอยยิ้มของผู้ที่พบสิ่งที่ใครจะลิ้มลอง ใคร่จะสัมผัส

"เจ้าคิดจะทำให้ข้ากลัว...ใช่หรือเปล่า?" นางกระซิบ ขณะเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่โตตรงหน้า เป็นความเย้ายวนที่เคลื่อนไหวไปกับสัดส่วนทุกส่วน — หน้าอกที่กระเพื่อมตามลมหายใจ สะโพกที่ขยับอย่างยวนเย้า และผิวเนื้อที่แทบจะเปล่งแสงในยามต้องแสงจันทร์ที่ส่องลอดต้นไม้

เสียงฝีเท้าของเธอเบาราวกับหญิงเต้นรำผู้ยวนเย้าเร้าอารมณ์ ผิวเท้าที่เปลือยเปล่ากระทบพื้นหญ้าที่ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกทุกย่างก้าว ตัดกับไอร้อนผะผ่าวจากผิวกายของเธอที่เหมือนจะลุกเป็นไฟ

...และเมื่อระยะห่างระหว่างพวกเขาเหลือเพียงลมหายใจ

เขาเอื้อมมือขึ้น ลูบไล้แนวแก้มของเธอเบาๆ นิ้วมือของเขาเย็นราวกับน้ำแข็ง แต่เมื่อสัมผัสเข้ากับผิวของอโฟรไดท์ มันกลับทำให้ร่างกายเธอสั่นสะท้าน ความร้อนจากร่างกายของเธอและความเยือกเย็นของเขาปะทะกันเป็นประกายความรู้สึกที่ระเบิดขึ้นในทุกเส้นประสาท

เสียงหัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างกายอวบอัดขาวผ่องสะท้อนขึ้นลงเล็กน้อยในขณะที่ปลายนิ้วของเขาไล้ลงมาที่ลำคอ... หน้าอก... สะดือ... จนเกือบถึงขอบสะโพก

อโฟรไดท์ไม่ได้ถอยหนี... เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับยินดีให้เขาได้สำรวจร่างกายของเทพีแห่งความปรารถนามากเท่าที่เขาพอใจ

"ข้าจะอยู่ในโลกมนุษย์นี้..." นางเอ่ยเสียงพร่า "...ตราบใดที่เจ้ากล้าเผชิญกับสิ่งที่ข้าเป็น"

และที่นั่น — ใต้เงาไม้ที่ล้อมรอบด้วยไอหมอกแห่งป่าต้องห้าม เสียงลมหายใจที่ประสานกันระหว่างเทพีแห่งความปรารถนาและเงาร่างปริศนาที่ดังก้องในความเงียบ...

ความต้องการที่ยังไม่สิ้นสุด เริ่มต้นขึ้นที่นี่ — ในราตรีแรกของการเดินทางของอโฟรไดท์... ที่จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

(จบปฐมบท)

🔹 หากคุณคือ 'อโฟรไดท์' คุณอยากจะพบกับใครในป่าโบราณแห่งนี้?

*** หมายเหตุ: เมื่อคุณกดเลือกทางเลือกของอโหรไดท์ แม้จะมีจุดเริ่มต้นเดียวกัน แต่นิยายจะกลายเป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้อง ข้องเกี่ยวหรือเกี่ยวเนื่องกัน นิยายจะเป็นไปในเรื่องราวที่หลากหลาย ตื่นเต้น ผจญภัยมากน้อยต่างกัน แต่ใดๆ ยังคงไว้ซึ่งความโรแมนติกสุดเข้มข้นในสไตล์แฟนตาซี ที่คุณจะหาอ่านได้ ที่นี่ ที่เดียว! ***

❶ รอ - เมืองแห่งเปลวไฟและหินลาวา พระราชวังสีดำขลับตัดกับท้องฟ้าสีแดงฉาน ที่นี่คือดินแดนของเหล่าปีศาจ ผู้ที่สามารถครอบครองความรักและร่างกายของเทพี Aphrodite ได้ คงต้องเป็นบุรุษที่มีเสน่ห์ร้ายกาจที่สุด [ตามรายชื่อของปีศาจ 72 ตนของโซโลมอน]

❷ รอ: ป่าลึกลับที่เต็มไปด้วยต้นไม้ยักษ์และสัตว์ประหลาด เซนเทอร์ผู้กล้าหาญและดุร้ายอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขามีร่างกายส่วนบนเป็นมนุษย์และส่วนล่างเป็นม้า พวกเขามีความแข็งแกร่งและว่องไวเป็นเลิศ

❸ รอ - นครแห่งท้องทะเล อารยธรรมโบราณที่จมหายไปใต้มหาสมุทร แต่ยังคงส่องประกายเรืองรองด้วยเวทมนตร์ เมืองที่เต็มไปด้วยโดมคริสตัล วังใต้น้ำ และถนนที่สร้างจากปะการัง มีบรรยากาศของโลกใต้ทะเลที่สวยงามเกินกว่าคำบรรยาย

❹  รอ - ป่าต้องมนต์ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แสงจันทร์ที่ลอดผ่านใบไม้เปล่งประกายเป็นประกายสีเงิน เสียงกระซิบของภูติและเทพารักษ์ในสายลม สถานที่แห่งความลี้ลับที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์

❺ รอ - สวนลับบนชั้นฟ้า เต็มไปด้วยพฤกษาเรืองแสงและน้ำพุแห่งชีวิต ที่นี่คือสถานที่ที่เทพและวิญญาณบริสุทธิ์มาพักผ่อน แต่ Aphrodite กำลังจะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นเวทีแห่งตัณหาอันร้อนแรง

❻ รอ: สวนสวรรค์ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาลึก มีต้นไม้ยักษ์สูงเสียดฟ้า ดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมหวาน น้ำตกสีรุ้งไหลรินลงสู่ทะเลสาบใสราวคริสตัล เหล่าเอลฟ์ผู้สง่างามอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขามีความสามารถในการควบคุมธรรมชาติและมีดนตรีอันไพเราะเป็นภาษา

❼ รอ: เมืองที่สร้างจากเปลือกหอยมุกและปะการัง ตั้งอยู่ใต้ทะเลลึก มีสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลที่สวยงามและแปลกตา เงือกและเงือกชายอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขามีเสียงเพลงที่ไพเราะและมีพลังเวทมนตร์ในการควบคุมน้ำ

❽ รอ: วิหารที่ลอยอยู่บนเมฆ มีสถาปัตยกรรมที่งดงามและลึกลับ ภายในวิหารมีภาพวาดและประติมากรรมที่แสดงถึงความฝันและจินตนาการ เทพเจ้าแห่งความฝันอาศัยอยู่ที่นี่ เขามีความสามารถในการควบคุมความฝันและสามารถพาผู้คนเดินทางไปยังโลกแห่งความฝันได้

❾ รอ - สรวงสวรรค์ของวีรบุรุษ ทุ่งดอกไม้สีทองที่โบกสะบัดตามสายลม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลาเวนเดอร์และกุหลาบป่า ลำธารใสดั่งคริสตัลไหลรินท่ามกลางแสงแดดอ่อน สถานที่แห่งนี้คือดินแดนแห่งความสุขนิรันดร์ของวิญญาณวีรบุรุษ

❷ ป่าต้องห้าม | Aphrodite's Lovers

❶ The Infernal Kingdom (อาณาจักรปีศาจ) | Venus's Lovers

บทนำ: โศกนาฏกรรมแห่งรักนิรันดร์ | Venus's Lovers

Aphrodite's Lovers & the 72 Demons of Solomon 10

  

The 72 Demons of Solomon: Myth, Magic.

🍹

Aphrodite's Lovers & the 72 Demons of Solomon

โดย
หมื่นล้านคำรัก และ AI

©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม

Aphrodite: Eternal Passion

บทนำ

โศกนาฏกรรมแห่งรักนิรันดร์

วีนัส (Aphrodite) เทพีแห่งความรัก ความงาม และกามารมณ์ แห่งโอลิมปัส มีรูปโฉมที่งดงามไร้ที่ติ ทุกย่างก้าวของเธออบอวลไปด้วยเสน่ห์เร้าอารมณ์ และความเย้ายวนที่ไม่มีผู้ใดอาจต้านทาน ตามคำบรรยายของกวีที่กล่าวชื่นชม: 

"เธอเป็นดั่งบทกวีที่ถูกหลอมรวมเป็นสตรี—ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับน้ำผึ้งต้องแสงอาทิตย์ เรือนผมเป็นระลอกคลื่นแห่งแสงตะวันแรกของรุ่งอรุณ สยายลงมาดุจน้ำตกที่ต้องแสงจันทร์ ดวงตาของเธอจับต้องวิญญาณของผู้ที่สบมอง — สีของมันเป็นดังมหาสมุทรยามรุ่งอรุณ ทั้งลึกลับและเร่าร้อน"

"ริมฝีปากของเธอแดงราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม โค้งรับกับรอยยิ้มที่สามารถทำให้เหล่าทวยเทพยอมจำนน ปลายนิ้วของเธอลูบไล้ไปตามผิวของโลกด้วยความอ่อนโยน แต่เพียงสัมผัสเดียวก็สามารถปลุกเปลวไฟแห่งกามารมณ์ให้ลุกโชนขึ้นในหัวใจของมนุษย์และทวยเทพ"

"เมื่อเธอเยื้องย่างก้าวผ่านภพ สายลมก็โอนอ่อนดั่งกำลังร่ำร้องหาเธอ แม้แต่ดอกไม้ก็เบ่งบานเมื่อปลายเท้าเธอสัมผัสพื้นดิน ‘เทพีอโฟรไดท์’ — เธอไม่ใช่เพียงความงาม แต่เป็นอำนาจแห่งความรัก เป็นไฟปรารถนาอันไม่มีวันดับมอด" 

แต่ครานั้นเมื่อ…เสียงสายลมพัดผ่านทุ่งดอกไม้แห่งโอลิมปัส กลีบดอกกุหลาบปลิดปลิวไปตามแรงลม ราวกับเศษเสี้ยวแห่งรักที่ถูกพรากไป เทพีอโฟรไดท์ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งเวทมนตร์สีทอง ชุดสีขาวเนื้อบางเบาแนบไปตามเรือนร่างงดงามของเธอตามแรงลม ทุกส่วนโค้งเว้าของร่างเทพธิดาสะท้อนแสงแดดยามอัสดง ขับให้ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับหินอ่อนที่ถูกเจียระไนอย่างพิถีพิถัน

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเธอเต็มไปด้วยประกายแห่งความเศร้า หยาดน้ำหยดเล็กๆ หล่นเป็นกระกายเพชรที่กลิ้งตกลงมาจากดวงหน้าที่เคยเป็นดั่งตัวแทนแห่งความสุขและความงดงามจากสวรรค์สู่ยมโลก ตอนนี้กลับมีร่องรอยของความปวดร้าวที่ลึกล้ำ

"Adonis..." ภาพของเขายังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง—หนุ่มน้อยชาวมนุษย์ คนรักคนโปรดผู้มีเรือนร่างบอบบางราวกับรูปสลักของเหล่าทวยเทพ แต่บนผิวสีแทนกลับประดับด้วยรอยแผลเป็นของการเป็นนักล่าเนื้อ ดวงตาสีน้ำผึ้งที่เคยทอดมองเธอด้วยความหลงใหล

แต่บัดนี้ เธอจะไม่มีวันเห็นภาพนั้นอีกต่อไป เขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว...

Ares—เทพแห่งสงคราม ผู้หึงหวงในความรักได้ชักใยโชคชะตาให้ Adonis ถูกพรากไปโดยหมูป่าแห่งยมโลก ร่างของชายผู้เป็นที่รักนอนราบไร้ลมหายใจบนผืนดินที่เคยเป็นสนามแห่งความเสน่หา เธอมาไม่ทันเวลา... เธอไม่สามารถช่วยเขาได้ แม้แต่ซุส ผู้ทำได้เพียงส่ายหน้า

“ถึงเวลาที่เขาต้องกลับสู่ยมโลก เขาเป็นบุตรชายคนโปรดของเซโฟเน่ ราชนียอดดวงใจของฮาดีส เทพเจ้าแห่งยมโลก ที่สำคัญ ดินแดนแห่งนั้นอยู่นอกเหนืออำนาจของข้าจะก้าวล่วง Aphrodite สิ่งนั้นเจ้าเองก็รู้” Zeus เทพเจ้าสูงสุดที่โปรดปรานเธอมากที่สุดตรัสอย่างปลอบประโลม “ข้าทำได้เพียงลงโทษ Ares—เขาจะต้องลงไปยังแดนมนุษย์ และอยู่รับใช้มนุษย์ในสนามสงครามจนกว่าเจ้าจะยอมให้อภัย”

ไม่เพียงพอ … Aphrodite ปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงสู่พื้นดิน และเพียงสัมผัสของมัน ดอกกุหลาบสีแดงเข้มก็ผลิบานขึ้นมาจากหยดน้ำตานั้น—เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไม่มีวันจางหาย

แต่ Aphrodite ไม่ใช่หญิงสาวที่เกิดมาเพื่อเศร้าโศกไปตลอดกาล

เธอคือเปลวไฟ เธอคือความรักที่ไม่มีวันมอดดับ

เธอจะไม่ยอมปล่อยให้หัวใจของเธอเย็นเฉียบไปเช่นนี้

ดังนั้น... เธอจะทำอย่างไรต่อไป?

🔹 [เลือกเส้นทาง] กด 👇

1️⃣ จมอยู่กับความเศร้า – อโฟรไดท์เลือกที่จะหลบหนีเข้าสู่ห้วงความทุกข์ในหัวใจ ปิดกั้นตัวเองจากความรักและโลกภายนอก

2️⃣ ล้างแค้นแอรีส – เธอเลือกที่จะใช้เสน่ห์และพลังของตนเอง ล่อลวงเทพแห่งสงครามเข้าสู่อ้อมแขนของเธอ ก่อนจะทำให้เขาลิ้มรสแห่งความทรมาน

3️⃣ ออกเดินทางตามหาความรักครั้งใหม่ – เธอตัดสินใจออกจากโอลิมปัส ท่องไปในโลกกว้าง เพื่อค้นหาความรักครั้งใหม่ หรือเติมเต็มเปลวไฟแห่งตัณหาที่กำลังลุกโชน

ตอนต่อไปจะอยู่ที่คุณกำหนด!...

จบตอน

ตอนนที่ 1
ทางเลือกที่ 1: จมอยู่กับความเศร้า

พันธนาการแห่งความเศร้า:

เสียงลมหายใจของอโฟรไดท์แผ่วเบา ดั่งเสียงสะอื้นของสายลมที่พัดผ่านทุ่งดอกไม้อันไร้ชีวิต ดอกกุหลาบที่เคยเบ่งบานอย่างงดงามรอบกายของเธอ บัดนี้กลีบของมันร่วงโรยและแห้งเหี่ยวลง ราวกับสะท้อนถึงหัวใจที่แตกร้าวของเทพีแห่งความรัก

เธอเลือกที่จะปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไป…

อโฟรไดท์หลับตาลง ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมาชโลมแก้มของเธอ สัมผัสสุดท้ายของอะโดนิสยังอุ่นอยู่บนปลายนิ้วของเธอ แต่ไม่นานมันก็เลือนหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าอันหนาวเหน็บที่กรีดลึกลงไปในวิญญาณ

เธอเอื้อมมือแตะร่างของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างของเขายังคงงดงาม แม้กระทั่งในยามที่ชีวิตได้จากไป เส้นผมสีทองของเขาปลิวไหวตามสายลม แสงแดดสุดท้ายของวันส่องกระทบผิวของเขา แต่ไม่มีความอบอุ่นอีกต่อไป

“ข้ารักเจ้า…”

เสียงของเธอแหบพร่าและแตกสลาย ก่อนที่เธอจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอะโดนิส สัมผัสของเธอเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ริมฝีปากสีแดงสั่นไหวเมื่อเธอถอนจูบออก น้ำตาของเธอไหลรินลงบนผิวของเขา และในทันที…

กลีบดอกอนีโมนีสีแดงสดผลิบานขึ้นจากเลือดของเขา

เธอมองมันด้วยหัวใจที่ปวดร้าว—ดอกไม้แห่งความเศร้าที่เกิดจากความรักที่ไม่มีวันสมหวัง กลีบดอกของมันสั่นไหวตามแรงลม ดั่งเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่จากความรักของพวกเขา

อโฟรไดท์ลุกขึ้นช้าๆ ขาของเธอสั่นไหว และหัวใจของเธอรู้สึกหนักราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น เธอไม่อาจอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีก

เธอต้องไป… ต้องหนีจากทุกสิ่ง…

ณ ปราสาทแห่งไซเธีย (Cythera's Palace) – อาณาจักรแห่งเทพีแห่งรัก

อโฟรไดท์เดินผ่านโถงอันเงียบสงัดของปราสาท นางก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนสีงาช้าง เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในความเงียบงันของห้องโถงที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแห่งความสุข ม่านสีแดงเข้มปลิวไหวจากลมเย็นของค่ำคืน ไฟคบเพลิงริบหรี่ราวกับจะมอดดับ

เธอเดินเข้าไปยังห้องของตนเอง… ห้องที่เคยเต็มไปด้วยแสงแดดอุ่นและกลิ่นหอมของดอกไม้ ตอนนี้กลับเย็นชาและมืดมน

อโฟรไดท์ทรุดตัวลงบนเตียง ผ้าคลุมสีทองที่เคยให้ความอบอุ่น ตอนนี้กลับรู้สึกเย็นเยียบ เธอซุกใบหน้าลงกับหมอน ผิวแก้มยังชื้นไปด้วยน้ำตา

เธอไม่อยากพบใคร ไม่อยากได้ยินเสียงของผู้ใด

เธอปิดกั้นตัวเองจากเหล่าเทพทั้งปวง แม้แต่เฮร่า แม้แต่เฮอร์เมสที่มักจะมาพูดจาหยอกล้อ เธอก็ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าใกล้

คืนแล้วคืนเล่า… เธอใช้ชีวิตอยู่ในความมืด ปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินด้วยความเศร้า

เสียงกระซิบในความมืด

แต่ในค่ำคืนหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นในจิตใจของเธอ

“ความรักของเจ้ายังไม่สิ้นสุด”

เธอลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสีฟ้าของเธอสะท้อนแสงจันทร์ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง

“อะโดนิสรอเจ้าอยู่… ในอีกที่หนึ่ง”

เสียงนั้นแผ่วเบาและลึกลับ ราวกับเสียงของสายลมที่พัดผ่านในยามค่ำคืน

อโฟรไดท์ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เสียงนั้นหมายความว่าอย่างไร? อะโดนิสยังรอเธออยู่หรือ?

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล…

เธอจะเชื่อเสียงนั้นหรือไม่?

🔹 [เลือกเส้นทาง]

1️⃣เพิกเฉยต่อเสียงนั้น – อโฟรไดท์ยังคงปิดกั้นตัวเอง จมอยู่กับความเศร้าต่อไป

2️⃣ออกเดินทางตามเสียงนั้น – เธอเลือกที่จะเชื่อเสียงกระซิบนั้น และเริ่มต้นการเดินทางตามหาอะโดนิสในดินแดนลี้ลับ

ตอนต่อไปจะอยู่กับเส้นทางที่คุณกำหนด!...

ตอนที่ 2
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

พันธนาการแห่งความเศร้า: [ต่อ]

อโฟรไดท์ยังคงปิดกั้นตัวเอง จมอยู่กับความเศร้าต่อไป

เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ก้องอยู่ในจิตใจของอโฟรไดท์ค่อยๆ จางหายไป แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ภายใน… ราวกับเงาที่ทอดยาวอยู่ในซอกลึกของความเศร้า

"ความรักของเจ้ายังไม่สิ้นสุด"

คำพูดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เธอเบือนหน้าหนี ซุกกายลงกับผ้าคลุมสีทองที่เคยอบอุ่น แต่บัดนี้มันกลับเย็นเฉียบและไร้ชีวิตเช่นเดียวกับร่างกายของเธอเอง

เธอหลับตาลง… และปล่อยให้ความเงียบกลืนกินเธอไป

คืนแห่งความเดียวดาย

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า อโฟรไดท์ไม่ยอมออกจากห้อง ไม่เปิดม่านเพื่อรับแสงอรุณ ไม่แม้แต่จะยอมให้เสียงของใครก็ตามลอดผ่านบานประตูเข้าไปถึงเธอ

เสียงฝีเท้าของเหล่านางกำนัลที่เคยเดินอยู่หน้าห้องเธอเริ่มเบาบางลง เพราะพวกนางต่างก็รู้ดีว่าเทพีแห่งรักในตอนนี้ไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไป

บรรดาเทพต่างถอนหายใจ แม้แต่เฮร่า เทพีแห่งสวรรค์ ผู้ซึ่งเคยพยายามให้กำลังใจเธอ ก็ยังพ่ายแพ้ต่อกำแพงน้ำแข็งที่อโฟรไดท์สร้างขึ้นมาเอง

และแล้ว… สิ่งที่เคยเป็นดั่งปราสาทแห่งความรักก็เริ่มร่วงโรย

ดินแดนแห่งเทพีแห่งรักที่กำลังล่มสลาย

ภายในสวนแห่งไซเธีย กุหลาบที่เคยเบ่งบานเริ่มเหี่ยวเฉา น้ำพุแห่งความรักแห้งขอด ดอกไม้นานาชนิดที่เคยส่งกลิ่นหอมไปทั่วปราสาทกลับไม่ออกดอกอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรสะท้อนถึงความรู้สึกของเทพีแห่งรักที่กำลังมอดดับลงทีละน้อย

อากาศในปราสาทที่เคยอบอุ่น ตอนนี้กลับเย็นยะเยือกและเงียบงัน แม้แต่คิวปิด เทพแห่งความเสน่หา และเหล่านางฟ้าตัวน้อยที่เคยบินไปมาภายในห้องโถงก็กระจัดกระจายหายไป ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่นอกจากความว่างเปล่า

ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับความรัก… กำลังจะตายไปพร้อมกับเธอ

เสียงเคาะประตูที่ไร้คำตอบ

คืนหนึ่ง ขณะที่ความเงียบกลืนกินปราสาท เสียงฝีเท้าอันมั่นคงก็ดังขึ้นที่หน้าห้องของอโฟรไดท์

"อโฟรไดท์ เปิดประตู"

เสียงของเฮอร์เมสดังขึ้น เขาเป็นเทพผู้ส่งสารแห่งโอลิมปัส และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เคยสามารถเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ ทว่าในตอนนี้ รอยยิ้มของเธอเป็นเพียงเศษเสี้ยวของอดีต

"อโฟรไดท์… ได้โปรด อย่าทำเช่นนี้"

ไม่มีคำตอบ ไม่มีเสียง ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของเทพีแห่งรักที่อยู่ภายในห้อง

เฮอร์เมสพิงหน้าผากกับบานประตู สายตาของเขาสะท้อนความเวทนา

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินข้าหรือไม่… แต่เจ้ากำลังจะสูญเสียตัวเอง"

เสียงของเขาอ่อนลง ก่อนที่เงียบไปในที่สุด

ร่างกายที่เย็นเฉียบและหัวใจที่ว่างเปล่า

ภายในห้องอโฟรไดท์ยังคงนอนนิ่ง ห่มกายด้วยผ้าคลุมที่ไม่อาจมอบความอบอุ่นให้เธอได้อีกต่อไป

เธอรู้ว่าเฮอร์เมสอยู่หน้าประตู เธอรู้ว่าเขาพูดอะไร เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอ… แต่เธอไม่สนใจอีกแล้ว

ไม่มีสิ่งใดสำคัญอีกต่อไป ไม่มีอะไรที่เธอต้องการ ไม่มีอะไรที่เธอเฝ้ารอ

เธอพลิกตัวไปอีกด้าน ดวงตาสีฟ้าหม่นหมองราวกับทะเลที่ไร้ชีวิต

"อะโดนิส… เจ้าจากข้าไปแล้ว… ข้าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว"

เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

หลับ… และปล่อยให้ความมืดโอบล้อมเธอ

จุดจบของความรัก… หรือจุดเริ่มต้นของบางสิ่ง?

คืนแล้วคืนเล่า… อโฟรไดท์จมอยู่ในฝันร้ายของเธอ ภาพใบหน้าของอะโดนิสปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง ดวงตาของเขาที่เคยสดใส ตอนนี้กลับไร้แวว เสียงหัวเราะของเขากลายเป็นเพียงเสียงสะท้อนที่เลือนลาง

ทุกค่ำคืนเธอฝันเห็นเขา แต่ไม่เคยได้สัมผัสเขาอีกเลย

และในทุกค่ำคืนที่ผ่านไป อาณาจักรแห่งไซเธียก็ค่อยๆ ถูกกลืนกินด้วยความหนาวเหน็บ

เทพีแห่งความรัก… กำลังจะกลายเป็นเพียงเงาแห่งอดีต

แต่แล้ว…

ในคืนหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบงัน

เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ อโฟรไดท์?"

เสียงนี้ไม่ได้แผ่วเบาอีกต่อไป แต่มันหนักแน่น และทรงพลัง

ดวงตาของอโฟรไดท์เบิกขึ้น ร่างของเธอเย็นเฉียบ ราวกับถูกปลุกจากฝันร้าย

"เจ้ากำลังจะปล่อยให้ตัวเองตายไปพร้อมกับความเศร้าอย่างนั้นหรือ?"

เธอหันไปมองรอบตัว หัวใจของเธอเต้นแรง

นี่เป็นเพียงเสียงในหัวเธอ… หรือเป็นสิ่งอื่นกันแน่?

เสียงนี้…

มันไม่ใช่เสียงของอะโดนิส และมันก็ไม่ใช่เสียงของเหล่าเทพ

มันคือเสียงของใครบางคนที่เธอไม่รู้จัก

ใครบางคน… ที่เฝ้ามองเธออยู่ในความมืด

🔹 [เลือกเส้นทาง]

1️⃣ปฏิเสธเสียงนั้น – อโฟรไดท์ผลักไสมันออกไป และยังคงจมอยู่กับความสิ้นหวังต่อไป

2️⃣ตอบรับเสียงนั้น – เธอเลือกที่จะรับฟัง และค้นหาว่าเสียงนั้นเป็นของใคร

จบตอน

ตอนต่อไปจะอยู่ที่คุณกำหนด!...

ตอนที่ 3
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

พันธนาการแห่งความเศร้า: [ต่อ]

อโฟรไดท์ผลักไสมันออกไป และยังคงจมอยู่กับความสิ้นหวังต่อไป

เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในความมืด—หนักแน่นและทรงพลัง—ราวกับต้องการฉุดเธอออกจากความมืดมนที่เธอสร้างขึ้นมาเอง

“เจ้ากำลังจะปล่อยให้ตัวเองตายไปพร้อมกับความเศร้าอย่างนั้นหรือ?”

อโฟรไดท์ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอกัดริมฝีปากจนรู้สึกถึงรสเลือดอุ่นที่แตะแผ่วบนลิ้น ร่างกายของเธอยังคงเย็นเฉียบ ดวงตาเบิกโพลงแต่ไร้ประกาย สายลมแห่งราตรีพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่แง้มออกน้อยนิด เส้นผมสีทองอ่อนปลิวไหวอย่างแผ่วเบา ทว่าหัวใจของเธอยังคงนิ่งสงัด ไม่มีความรู้สึกใดที่สามารถฉุดรั้งเธอออกจากบ่วงพันธนาการของตัวเองได้อีกต่อไป

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ อโฟรไดท์?”

เสียงนั้นยังคงย้ำเตือนเธอ มันไม่ใช่เสียงของอะโดนิส… และมันก็ไม่ใช่เสียงของเหล่าเทพ ทว่าในความว่างเปล่าที่โอบล้อมตัวเธอ นี่คือเสียงแรกที่แหวกผ่านม่านหมอกของความเศร้าที่เธอสร้างขึ้น

อโฟรไดท์ปิดเปลือกตาลง หายใจลึก และแน่นิ่งไปอีกครั้ง—เธอไม่ต้องการฟัง ไม่ต้องการตอบ ไม่ต้องการยอมรับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอเกลียดเสียงนี้ เกลียดที่มันพยายามดึงเธอกลับมา เธอเกลียดทุกสิ่งที่พยายามจะลากเธอออกจากความโศกเศร้า เพราะในความเศร้า… เธอยังสามารถรู้สึกถึงอะโดนิสได้ เขายังอยู่กับเธอในฝันร้าย ในเงาของคืนที่เย็นเยียบ ในความมืดที่เธอปฏิเสธจะออกไป

"จงจากไปซะ..."

เธอพึมพำออกมาแผ่วเบา แต่เสียงของเธอแห้งผากแทบไม่เป็นคำพูด

“ข้าจะไม่จากไป จนกว่าเจ้าจะฟังข้า”

เสียงนั้นทุ้มต่ำและหนักแน่นขึ้น—ทว่ายังคงเรียบนิ่ง

อโฟรไดท์กำผ้าคลุมแน่นขึ้นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ เธอสั่นไปทั้งร่าง—แต่ไม่ใช่เพราะหนาวเย็น—มันคือความขุ่นเคืองที่ก่อตัวขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำไม? ทำไมถึงมีใครสักคนยังต้องการให้เธอมีชีวิตต่อ? ทำไมถึงยังมีเสียงที่พยายามจะฉุดเธอออกจากความโศกเศร้านี้?

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าหม่นมองไปยังเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก—หญิงสาวที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักและความงดงาม บัดนี้เหลือเพียงเงาของอดีต ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตก ผมสีทองที่เคยทอประกายดั่งแสงตะวันยามรุ่งเช้ากลับหมองหม่นราวกับไร้ชีวิต

เธอเคยเป็นอโฟรไดท์ เทพีแห่งความรักและความปรารถนา—แต่ตอนนี้เธอเป็นเพียงร่างที่ว่างเปล่า

“ข้าบอกให้เจ้าจากไป”

เธอพูดเสียงแข็งขึ้น คราวนี้เต็มไปด้วยแรงอารมณ์

“เจ้ากำลังหลอกตัวเอง”

เสียงนั้นตอบกลับมาทันที

"เจ้าคิดว่าจมอยู่กับความเศร้าจะทำให้เจ้ารู้สึกถึงเขาได้มากขึ้นอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าหากเจ้าทรมานตัวเอง เจ้าจะได้อยู่ใกล้เขามากขึ้นงั้นหรือ?"

คำพูดเหล่านั้นแทงลึกเข้าไปในจิตใจของเธอ อโฟรไดท์กำหมัดแน่น ขบฟันจนรู้สึกถึงความเจ็บแปลบ ทว่าความเจ็บนี้ไม่ได้มาจากร่างกาย แต่มันมาจากภายใน—จากหัวใจที่แตกสลายของเธอ

เธอสะบัดศีรษะไปมา ปฏิเสธ ปฏิเสธทุกสิ่งที่เสียงนั้นเอื้อนเอ่ยออกมา

"ข้ารู้ว่าเจ้าคือใคร... เจ้าเป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตน เป็นเพียงภาพลวงที่พยายามล่อลวงข้า..."

เธอกระซิบตอบ ดวงตาสั่นไหว

"ข้าจะไม่มีวันฟังเจ้า ข้าจะไม่มีวันยอมรับ..."

เสียงเงียบไปชั่วครู่ ราวกับมันกำลังพิจารณาคำพูดของเธอ

"เจ้าพูดเหมือนกับว่าเจ้ายังมีทางเลือก..."

และแล้ว ความเงียบก็กลืนกินทุกสิ่งอีกครั้ง

อโฟรไดท์กอดตัวเองแน่น ดวงตาหลับลงอย่างเหนื่อยล้า หัวใจของเธอเต้นอย่างเชื่องช้า ราวกับมันกำลังจะหยุดลง เธอรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แทรกซึมเข้ามาในร่างกาย—ความว่างเปล่าที่เธอยอมรับอย่างเต็มใจ

เธอจมดิ่งลงไปในฝันร้ายของตนเองอีกครั้ง—ฝันที่เต็มไปด้วยภาพของอะโดนิส ฝันที่เธอไม่เคยสัมผัสเขาได้อีกเลย

แต่ในครั้งนี้… มีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป

ความมืดที่โอบล้อมตัวเธอเริ่มบีบรัดแน่นขึ้น ราวกับมันกำลังจะกลืนกินเธอจริงๆ

และทันใดนั้น—เงาสีดำสนิทก็ไหลซึมออกมาจากมุมห้อง มันเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ คล้ายหมอกที่มีชีวิต มันขยับไปตามพื้น เยื้องกรายเข้าใกล้เตียงของเธออย่างเงียบงัน

มันเป็นความมืดที่ไม่ใช่เพียงความมืด… แต่มันมีบางสิ่งซ่อนอยู่ภายใน

บางสิ่งที่รอคอย

รอคอยให้เธอพ่ายแพ้ต่อมันโดยสมบูรณ์

สิ้นสุดตอน

ตอนที่ 4
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

เงามืดที่เฝ้ารอ:

ความมืดในห้องของอโฟรไดท์ไม่ได้เป็นเพียงเงาธรรมดา มันเคลื่อนไหวได้ ราวกับมีชีวิต มันไหลซึมจากมุมห้องค่อยๆ แผ่ขยายเข้าหาเตียงที่เทพีแห่งความรักกำลังทอดกายอยู่

อโฟรไดท์ไม่ได้รู้สึกถึงมันในตอนแรก หรือบางทีเธออาจแค่ปฏิเสธที่จะรับรู้ เธอยังคงแน่นิ่ง ปล่อยให้ร่างกายจมลึกลงไปในผ้าคลุมสีทองที่ไร้ไออุ่นของเธอ

แต่เมื่อไอเย็นบางอย่างคืบคลานขึ้นมาบนผิวกายของเธอ—เธอจึงเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ

เงามืดเคลื่อนที่อย่างแผ่วเบา มันเลื้อยไปตามพื้น ลากผ่านพรมหนานุ่มที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งของเธอ แต่มันกลับไร้ซึ่งสีสันอีกต่อไป ม่านผ้าที่เคยปลิวไหวจากสายลมอุ่นกลับสงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่กระแสลมใดที่พัดผ่าน

มีเพียง… ความเงียบ

เงามืดค่อยๆ ลากตัวขึ้นมาบนเตียง แผ่ไอเย็นซึมเข้าสู่ผิวกายของเธอ อโฟรไดท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายของเธอสั่นเทา ทว่าเธอก็ไม่ได้ขยับตัวหนี

เธอไม่อยากหนีอีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่กำลังพยายามคืบคลานเข้ามาหาเธอ… เธอไม่สนใจอีกต่อไป

หากมันจะมอบความมืดมิดนิรันดร์ให้เธอ… เธอก็พร้อมจะรับมัน

แต่แล้ว… เสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าจะปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินอย่างนี้จริงๆ หรือ?"

เสียงนั้นดังขึ้นข้างหูเธอ คราวนี้มันไม่ได้ไกลออกไปเหมือนก่อนหน้านี้ แต่มันอยู่ใกล้… ใกล้จนราวกับว่ามีใครบางคนกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ

อโฟรไดท์ขยับริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงอันแผ่วเบาออกมา

"ข้าไม่สน…"

เสียงหัวเราะต่ำแผ่วดังขึ้นจากความมืด มันไม่ใช่เสียงเย้ยหยัน แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

"โกหก"

และทันใดนั้น—ความมืดก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

มันบิดเบี้ยว แปรเปลี่ยนจากเงาทะมึนเป็นบางสิ่งที่จับต้องได้ มันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของบุรุษผู้หนึ่ง—บุรุษที่สูงโปร่ง ร่างกายแข็งแกร่งและสง่างามดั่งอสุรกายแห่งรัตติกาล

เขาสวมอาภรณ์สีดำสนิท ผิวของเขาซีดขาวราวกับดวงจันทร์ยามค่ำคืน ดวงตาของเขาเป็นสีอำพันลึกลับ ส่องประกายวาววับในความมืด

เขานั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ จ้องมองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

อโฟรไดท์กระพริบตาช้าๆ สติของเธอพร่าเลือน ราวกับเธอไม่แน่ใจว่าเธอกำลังฝันไปหรือว่านี่คือความจริง

"เจ้าเป็นใคร…" เธอเอ่ยถามเสียงแหบแผ่ว

ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ตอบในทันที เขาเพียงยกมือขึ้น และปลายนิ้วเรียวยาวของเขาก็ลากผ่านเส้นผมสีทองของเธออย่างแผ่วเบา

สัมผัสของเขาเย็นเฉียบ ทว่าก็ไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว

มันเป็นสัมผัสที่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด—ราวกับเป็นความมืดที่ปลอบประโลม

"ข้าคือผู้ที่เฝ้ามองเจ้าอยู่ในความมืดมิด" เขากล่าวเสียงเรียบ "ข้าคือผู้ที่เฝ้ารอวันที่เจ้าจะเรียกหาข้า"

อโฟรไดท์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่แห้งแล้ง ไร้ซึ่งความสุข

"ข้าไม่ได้เรียกหาเจ้า… ข้าไม่ได้เรียกหาใครเลย"

ชายผู้นั้นยกยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ

"แต่เจ้ากลับปล่อยให้ข้าเข้ามา…"

อโฟรไดท์เม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง เธอไม่ได้ต่อต้าน ไม่ได้ผลักไสเขาออกไป

เธอปล่อยให้ความมืดคืบคลานเข้ามาหาเธอโดยไม่ขัดขืน

เพราะในที่สุด… มันก็ไม่มีอะไรให้เธอยึดเหนี่ยวอีกแล้ว

"ข้าจะมอบบางสิ่งให้เจ้า"

เสียงของเขากระซิบข้างหูของเธอ สัมผัสเย็นเฉียบจากปลายนิ้วของเขาลากผ่านแก้มของเธอ

อโฟรไดท์หลับตาลง รู้สึกถึงความมืดที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเธอ

"จงมอบหัวใจของเจ้าให้ข้า… แล้วข้าจะทำให้เจ้าไม่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้อีกต่อไป"

เธอเงียบไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นช้าลง… ช้าลง…

"เจ้าต้องการให้ข้าหายไปหรือ?"

เธอถามเสียงเบา

ชายผู้นั้นโน้มตัวลงมาใกล้ จนริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงลมหายใจ

"ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าหายไป" เขาพึมพำ

"ข้าต้องการให้เจ้ากลายเป็นของข้า"

ความมืดคืบคลานเข้าห่อหุ้มร่างกายของอโฟรไดท์ ทว่าครั้งนี้ เธอไม่ได้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวอีกต่อไป

เพราะในความมืดมิดนี้—มีบางสิ่งที่เฝ้ารอเธออยู่

มีบางสิ่งที่พร้อมจะกลืนกินเธอโดยสมบูรณ์

สิ้นสุดตอน

ตอนที่ 4
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

จุมพิตแห่งความมืด:

อโฟรไดท์ปล่อยให้ความมืดกลืนกินเธอ ความเย็นเฉียบที่แทรกซึมลงสู่ผิวกายของเธอไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว แต่กลับเป็นสัมผัสที่ปลอบประโลม หัวใจที่ร้าวรานของเธอไม่ได้เต้นรัวด้วยความตกใจอีกต่อไป เธอเพียงหลับตาลง ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไป

ร่างของชายลึกลับขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น กลิ่นหอมจางๆ ของกำยานและรัตติกาลแผ่ซ่านออกจากตัวเขา มันชวนให้เคลิบเคลิ้ม ลวงหลอกให้เธอลืมทุกสิ่งที่เคยยึดมั่น

"เจ้ากำลังปล่อยให้ตัวเองเป็นของข้าใช่หรือไม่?"

เสียงของเขาเป็นเพียงเสียงกระซิบ ทว่ามันหนักแน่นและทรงอำนาจ

อโฟรไดท์ลืมตาขึ้นช้าๆ สบกับดวงตาสีอำพันของเขา ดวงตาที่ไม่ได้ฉายแววเมตตา แต่เป็นแววของผู้ที่รู้จักความปรารถนาอย่างลึกซึ้ง

"หากข้าตอบว่าใช่ล่ะ?"

มุมปากของชายผู้นั้นกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง เขาไม่ตอบ แต่ปลายนิ้วของเขากลับเลื่อนลงจากแก้มของเธอ ผ่านลำคอ ก่อนจะหยุดลงที่ไหปลาร้า

"ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันเสียใจที่เลือกข้า"

และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว เขาก็โน้มตัวลงมาหาเธอ ปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะกับผิวแก้มของเธอ ลมหายใจของเขาแผ่วเบา ทว่าร้อนแรง

อโฟรไดท์ไม่ได้ผลักเขาออก เธอไม่อยากผลักเขาออก

ริมฝีปากของเขาแตะลงบนผิวของเธออย่างเชื่องช้า เป็นจุมพิตแรกที่เยือกเย็น ทว่ากลับจุดไฟบางอย่างขึ้นในอกของเธอ

ไฟแห่งความต้องการ ไฟที่เธอคิดว่ามันดับลงไปพร้อมกับอะโดนิสไปแล้ว

"เจ้ากำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่?" เธอกระซิบเสียงแผ่ว

เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับเธอเพิ่งพูดเรื่องน่าขบขัน

"ข้าไม่จำเป็นต้องล่อลวงเจ้า อโฟรไดท์" เขากระซิบข้างหูของเธอ "เพราะเจ้าเป็นคนที่เรียกหาข้าเอง"

ปลายนิ้วของเขาเลื่อนไปตามแขนของเธอ ความเย็นของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน แต่มันไม่ได้มาจากความหวาดกลัว มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เธอควรจะต่อต้านหรือไม่?

เธอควรจะผลักเขาออกไปหรือไม่?

แต่ความจริงก็คือ… เธอไม่ต้องการต่อต้าน

เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากความมืดที่กำลังโอบกอดเธอ

มือของเขาเลื่อนลงมาที่เอวของเธอ กดเธอลงกับที่นอนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของเขายังคงลากผ่านลำคอของเธอ ราวกับเขากำลังครอบครองเธออย่างเชื่องช้า

"ข้าจะทำให้เจ้าลืมทุกอย่าง"

เขากระซิบเสียงแผ่วเบา

อโฟรไดท์จ้องมองขึ้นไปที่เพดาน ดวงตาของเธอพร่าเลือน ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ตัวเองจมลึกลงไปในสัมผัสของเขา

ปล่อยให้ความมืดมิดพาเธอไปสู่ห้วงแห่งความลืมเลือน

บทที่ 6: สัมผัสแห่งพันธนาการ

อโฟรไดท์ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งลงไปในเงื้อมมือของความมืด ความอบอุ่นของร่างกายถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือกจากชายลึกลับที่อยู่เหนือร่างของเธอ กลิ่นกำยานเจือไปด้วยกลิ่นเหล็กคละคลุ้งในอากาศ สะกดทุกสำนึกของเธอให้หลงมัวเมา ปลายนิ้วของเขาลากไล้ไปตามแนวไหล่ของเธอ ชวนให้เกิดแรงสั่นสะเทือนในกาย ราวกับปลุกบางสิ่งที่เธอเคยคิดว่าสูญสลายไปแล้ว

"เจ้ากำลังกลัวข้าหรือไม่?"

เสียงของเขาดังก้องอยู่ข้างหูของเธอ ไม่ใช่แค่เสียงกระซิบ แต่เป็นเสียงที่แทรกซึมเข้าไปในห้วงความคิด ราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของเธอเอง

อโฟรไดท์ไม่ตอบ เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกลัวหรือไม่ ดวงตาสีฟ้าของเธอหม่นแสง ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกเมื่อสัมผัสของเขาเคลื่อนต่ำลงไปยังแผ่นหลัง

เธอควรผลักเขาออกไปใช่หรือไม่?

หรือเธอควรปล่อยให้เขาพาเธอไปสู่ความลึกลับที่เกินกว่าจะคาดเดา?

"เจ้า… เป็นใคร?"

เสียงของเธอแหบพร่า มันไม่ใช่เสียงของเทพีแห่งความรักผู้ทรงอำนาจอีกต่อไป แต่มันเป็นเสียงของหญิงสาวที่ถูกดึงเข้าไปในแรงดึงดูดที่มิอาจต้านทาน

ชายผู้นั้นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะโฉบลงมาที่หลังคอของเธออย่างแผ่วเบา

"ข้าคือเงาที่เจ้าปฏิเสธ"

เสียงของเขาทำให้บางสิ่งในใจของเธอสั่นไหว

เขากำลังพูดถึงสิ่งใดกัน?

มือของเขาเลื่อนไปตามข้างเอวของเธอ ความเย็นของเขาทำให้เธอขนลุก แต่ทว่ามันไม่ได้ทำให้เธอหวาดหวั่น ตรงกันข้าม—เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปลึกขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาของเธอหลับลงอย่างเชื่องช้า

เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากคิด ไม่อยากจำ

"ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันลืมข้า"

เสียงของเขาดังก้องในโสตประสาทของเธอ ก่อนที่โลกทั้งหมดจะดับวูบลง

กลางห้วงแห่งฝัน

อโฟรไดท์ตื่นขึ้นท่ามกลางความมืด เธอไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเองอีกต่อไป แต่กลับยืนอยู่ท่ามกลางทะเลแห่งเงา พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเธอเย็นเยียบและไร้ซึ่งชีวิต

เธอไม่ได้สวมอาภรณ์สีทองของเทพีอีกแล้ว ร่างกายของเธอถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำที่บางเบา มันแทบไม่สามารถปกป้องเธอจากความหนาวเหน็บที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว

เธอหันมองไปรอบๆ แต่ไม่พบใคร—จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากเบื้องหลัง

เธอหมุนตัวกลับไป และพบว่าเขายืนอยู่ที่นั่น

ชายลึกลับผู้เป็นเงาของเธอ

ดวงตาของเขายังคงเป็นสีอำพันเรืองรอง ร่างของเขาสูงใหญ่และทรงพลัง เส้นผมสีดำขลับของเขาปลิวไหวไปตามสายลมที่ไม่มีที่มา

"เจ้าพาข้ามาที่ไหน?"

เธอถามเสียงแข็ง แต่เขากลับยิ้มเพียงบางเบา

"เจ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว อโฟรไดท์"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่รู้สึกว่าขาของตัวเองอ่อนแรง

"นี่คือโลกที่เจ้าสร้างขึ้น"

เธอขมวดคิ้ว

"ข้าหรือ? ข้าไม่เคยสร้างที่แห่งนี้"

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเขาแทบจะแตะกับของเธอ

"ทุกเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดของเจ้า… ทุกหยดน้ำตาที่เจ้าเคยหลั่ง… เจ้าสร้างมันขึ้นมาทั้งหมด"

อโฟรไดท์กัดริมฝีปากของตัวเอง ดวงตาของเธอฉายแววสับสน

"ข้าไม่ได้—"

"เจ้าได้"

เขากระซิบแทรกขึ้นมา ราวกับกำลังอ่านใจเธอ

"เจ้าหลบหนีจากแสงสว่างของตัวเอง และโอบกอดความมืดด้วยหัวใจทั้งหมด นี่คือผลลัพธ์ของมัน"

อโฟรไดท์มองไปรอบตัวอีกครั้ง และเพิ่งสังเกตเห็นว่าทะเลแห่งเงานี้มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น

มือของผู้คนนับพันพุ่งขึ้นมาจากพื้นเงา ราวกับพยายามไขว่คว้าหาบางสิ่ง บางมือจับข้อเท้าของเธอไว้ เธอสะดุ้ง และพยายามสะบัดมันออกไป

"พวกมันเป็นใคร?"

เธอถามเสียงสั่น

ชายลึกลับเอียงศีรษะ และเอื้อมมือมาสัมผัสปลายคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

"พวกมันคือเศษเสี้ยวของความรักที่เจ้าสูญเสียไป"

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"ข้าไม่ต้องการมัน"

"โกหก"

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง ริมฝีปากของเขาเกือบจะแตะกับของเธอ

"เจ้าต้องการมันเสมอมา"

อโฟรไดท์หลับตาลง

เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง

เธอรู้ดีว่าเธอยังคงไขว่คว้าหาความรักที่สูญหาย

และตอนนี้… ความมืดได้ยื่นมือเข้ามาเสนอทางเลือกใหม่ให้กับเธอ

เธอจะรับมันไว้หรือไม่?

[เลือกเส้นทาง]

 1️⃣ ปฏิเสธ – อโฟรไดท์พยายามต่อต้าน และหาทางออกจากโลกแห่งเงานี้

 2️⃣ ยอมรับ – เธอยอมจำนนต่อเงา และปล่อยให้มันครอบครองเธอ

(จบตอน)

จบตอน

The 72 Demons of Solomon: Myth, Magic.