Aphrodite's Lovers & the 72 Demons of Solomon 10

  

The 72 Demons of Solomon: Myth, Magic.

🍹

Aphrodite's Lovers & the 72 Demons of Solomon

โดย
หมื่นล้านคำรัก และ AI

©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม

Aphrodite: Eternal Passion

บทนำ

โศกนาฏกรรมแห่งรักนิรันดร์

วีนัส (Aphrodite) เทพีแห่งความรัก ความงาม และกามารมณ์ แห่งโอลิมปัส มีรูปโฉมที่งดงามไร้ที่ติ ทุกย่างก้าวของเธออบอวลไปด้วยเสน่ห์เร้าอารมณ์ และความเย้ายวนที่ไม่มีผู้ใดอาจต้านทาน ตามคำบรรยายของกวีที่กล่าวชื่นชม: 

"เธอเป็นดั่งบทกวีที่ถูกหลอมรวมเป็นสตรี—ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับน้ำผึ้งต้องแสงอาทิตย์ เรือนผมเป็นระลอกคลื่นแห่งแสงตะวันแรกของรุ่งอรุณ สยายลงมาดุจน้ำตกที่ต้องแสงจันทร์ ดวงตาของเธอจับต้องวิญญาณของผู้ที่สบมอง — สีของมันเป็นดังมหาสมุทรยามรุ่งอรุณ ทั้งลึกลับและเร่าร้อน"

"ริมฝีปากของเธอแดงราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม โค้งรับกับรอยยิ้มที่สามารถทำให้เหล่าทวยเทพยอมจำนน ปลายนิ้วของเธอลูบไล้ไปตามผิวของโลกด้วยความอ่อนโยน แต่เพียงสัมผัสเดียวก็สามารถปลุกเปลวไฟแห่งกามารมณ์ให้ลุกโชนขึ้นในหัวใจของมนุษย์และทวยเทพ"

"เมื่อเธอเยื้องย่างก้าวผ่านภพ สายลมก็โอนอ่อนดั่งกำลังร่ำร้องหาเธอ แม้แต่ดอกไม้ก็เบ่งบานเมื่อปลายเท้าเธอสัมผัสพื้นดิน ‘เทพีอโฟรไดท์’ — เธอไม่ใช่เพียงความงาม แต่เป็นอำนาจแห่งความรัก เป็นไฟปรารถนาอันไม่มีวันดับมอด" 

แต่ครานั้นเมื่อ…เสียงสายลมพัดผ่านทุ่งดอกไม้แห่งโอลิมปัส กลีบดอกกุหลาบปลิดปลิวไปตามแรงลม ราวกับเศษเสี้ยวแห่งรักที่ถูกพรากไป เทพีอโฟรไดท์ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งเวทมนตร์สีทอง ชุดสีขาวเนื้อบางเบาแนบไปตามเรือนร่างงดงามของเธอตามแรงลม ทุกส่วนโค้งเว้าของร่างเทพธิดาสะท้อนแสงแดดยามอัสดง ขับให้ผิวของเธอเปล่งประกายราวกับหินอ่อนที่ถูกเจียระไนอย่างพิถีพิถัน

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเธอเต็มไปด้วยประกายแห่งความเศร้า หยาดน้ำหยดเล็กๆ หล่นเป็นกระกายเพชรที่กลิ้งตกลงมาจากดวงหน้าที่เคยเป็นดั่งตัวแทนแห่งความสุขและความงดงามจากสวรรค์สู่ยมโลก ตอนนี้กลับมีร่องรอยของความปวดร้าวที่ลึกล้ำ

"Adonis..." ภาพของเขายังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง—หนุ่มน้อยชาวมนุษย์ คนรักคนโปรดผู้มีเรือนร่างบอบบางราวกับรูปสลักของเหล่าทวยเทพ แต่บนผิวสีแทนกลับประดับด้วยรอยแผลเป็นของการเป็นนักล่าเนื้อ ดวงตาสีน้ำผึ้งที่เคยทอดมองเธอด้วยความหลงใหล

แต่บัดนี้ เธอจะไม่มีวันเห็นภาพนั้นอีกต่อไป เขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว...

Ares—เทพแห่งสงคราม ผู้หึงหวงในความรักได้ชักใยโชคชะตาให้ Adonis ถูกพรากไปโดยหมูป่าแห่งยมโลก ร่างของชายผู้เป็นที่รักนอนราบไร้ลมหายใจบนผืนดินที่เคยเป็นสนามแห่งความเสน่หา เธอมาไม่ทันเวลา... เธอไม่สามารถช่วยเขาได้ แม้แต่ซุส ผู้ทำได้เพียงส่ายหน้า

“ถึงเวลาที่เขาต้องกลับสู่ยมโลก เขาเป็นบุตรชายคนโปรดของเซโฟเน่ ราชนียอดดวงใจของฮาดีส เทพเจ้าแห่งยมโลก ที่สำคัญ ดินแดนแห่งนั้นอยู่นอกเหนืออำนาจของข้าจะก้าวล่วง Aphrodite สิ่งนั้นเจ้าเองก็รู้” Zeus เทพเจ้าสูงสุดที่โปรดปรานเธอมากที่สุดตรัสอย่างปลอบประโลม “ข้าทำได้เพียงลงโทษ Ares—เขาจะต้องลงไปยังแดนมนุษย์ และอยู่รับใช้มนุษย์ในสนามสงครามจนกว่าเจ้าจะยอมให้อภัย”

ไม่เพียงพอ … Aphrodite ปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงสู่พื้นดิน และเพียงสัมผัสของมัน ดอกกุหลาบสีแดงเข้มก็ผลิบานขึ้นมาจากหยดน้ำตานั้น—เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไม่มีวันจางหาย

แต่ Aphrodite ไม่ใช่หญิงสาวที่เกิดมาเพื่อเศร้าโศกไปตลอดกาล

เธอคือเปลวไฟ เธอคือความรักที่ไม่มีวันมอดดับ

เธอจะไม่ยอมปล่อยให้หัวใจของเธอเย็นเฉียบไปเช่นนี้

ดังนั้น... เธอจะทำอย่างไรต่อไป?

🔹 [เลือกเส้นทาง] กด 👇

1️⃣ จมอยู่กับความเศร้า – อโฟรไดท์เลือกที่จะหลบหนีเข้าสู่ห้วงความทุกข์ในหัวใจ ปิดกั้นตัวเองจากความรักและโลกภายนอก

2️⃣ ล้างแค้นแอรีส – เธอเลือกที่จะใช้เสน่ห์และพลังของตนเอง ล่อลวงเทพแห่งสงครามเข้าสู่อ้อมแขนของเธอ ก่อนจะทำให้เขาลิ้มรสแห่งความทรมาน

3️⃣ ออกเดินทางตามหาความรักครั้งใหม่ – เธอตัดสินใจออกจากโอลิมปัส ท่องไปในโลกกว้าง เพื่อค้นหาความรักครั้งใหม่ หรือเติมเต็มเปลวไฟแห่งตัณหาที่กำลังลุกโชน

ตอนต่อไปจะอยู่ที่คุณกำหนด!...

จบตอน

ตอนนที่ 1
ทางเลือกที่ 1: จมอยู่กับความเศร้า

พันธนาการแห่งความเศร้า:

เสียงลมหายใจของอโฟรไดท์แผ่วเบา ดั่งเสียงสะอื้นของสายลมที่พัดผ่านทุ่งดอกไม้อันไร้ชีวิต ดอกกุหลาบที่เคยเบ่งบานอย่างงดงามรอบกายของเธอ บัดนี้กลีบของมันร่วงโรยและแห้งเหี่ยวลง ราวกับสะท้อนถึงหัวใจที่แตกร้าวของเทพีแห่งความรัก

เธอเลือกที่จะปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไป…

อโฟรไดท์หลับตาลง ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมาชโลมแก้มของเธอ สัมผัสสุดท้ายของอะโดนิสยังอุ่นอยู่บนปลายนิ้วของเธอ แต่ไม่นานมันก็เลือนหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าอันหนาวเหน็บที่กรีดลึกลงไปในวิญญาณ

เธอเอื้อมมือแตะร่างของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างของเขายังคงงดงาม แม้กระทั่งในยามที่ชีวิตได้จากไป เส้นผมสีทองของเขาปลิวไหวตามสายลม แสงแดดสุดท้ายของวันส่องกระทบผิวของเขา แต่ไม่มีความอบอุ่นอีกต่อไป

“ข้ารักเจ้า…”

เสียงของเธอแหบพร่าและแตกสลาย ก่อนที่เธอจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอะโดนิส สัมผัสของเธอเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ริมฝีปากสีแดงสั่นไหวเมื่อเธอถอนจูบออก น้ำตาของเธอไหลรินลงบนผิวของเขา และในทันที…

กลีบดอกอนีโมนีสีแดงสดผลิบานขึ้นจากเลือดของเขา

เธอมองมันด้วยหัวใจที่ปวดร้าว—ดอกไม้แห่งความเศร้าที่เกิดจากความรักที่ไม่มีวันสมหวัง กลีบดอกของมันสั่นไหวตามแรงลม ดั่งเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่จากความรักของพวกเขา

อโฟรไดท์ลุกขึ้นช้าๆ ขาของเธอสั่นไหว และหัวใจของเธอรู้สึกหนักราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น เธอไม่อาจอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีก

เธอต้องไป… ต้องหนีจากทุกสิ่ง…

ณ ปราสาทแห่งไซเธีย (Cythera's Palace) – อาณาจักรแห่งเทพีแห่งรัก

อโฟรไดท์เดินผ่านโถงอันเงียบสงัดของปราสาท นางก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนสีงาช้าง เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในความเงียบงันของห้องโถงที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแห่งความสุข ม่านสีแดงเข้มปลิวไหวจากลมเย็นของค่ำคืน ไฟคบเพลิงริบหรี่ราวกับจะมอดดับ

เธอเดินเข้าไปยังห้องของตนเอง… ห้องที่เคยเต็มไปด้วยแสงแดดอุ่นและกลิ่นหอมของดอกไม้ ตอนนี้กลับเย็นชาและมืดมน

อโฟรไดท์ทรุดตัวลงบนเตียง ผ้าคลุมสีทองที่เคยให้ความอบอุ่น ตอนนี้กลับรู้สึกเย็นเยียบ เธอซุกใบหน้าลงกับหมอน ผิวแก้มยังชื้นไปด้วยน้ำตา

เธอไม่อยากพบใคร ไม่อยากได้ยินเสียงของผู้ใด

เธอปิดกั้นตัวเองจากเหล่าเทพทั้งปวง แม้แต่เฮร่า แม้แต่เฮอร์เมสที่มักจะมาพูดจาหยอกล้อ เธอก็ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าใกล้

คืนแล้วคืนเล่า… เธอใช้ชีวิตอยู่ในความมืด ปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินด้วยความเศร้า

เสียงกระซิบในความมืด

แต่ในค่ำคืนหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นในจิตใจของเธอ

“ความรักของเจ้ายังไม่สิ้นสุด”

เธอลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสีฟ้าของเธอสะท้อนแสงจันทร์ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง

“อะโดนิสรอเจ้าอยู่… ในอีกที่หนึ่ง”

เสียงนั้นแผ่วเบาและลึกลับ ราวกับเสียงของสายลมที่พัดผ่านในยามค่ำคืน

อโฟรไดท์ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เสียงนั้นหมายความว่าอย่างไร? อะโดนิสยังรอเธออยู่หรือ?

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล…

เธอจะเชื่อเสียงนั้นหรือไม่?

🔹 [เลือกเส้นทาง]

1️⃣เพิกเฉยต่อเสียงนั้น – อโฟรไดท์ยังคงปิดกั้นตัวเอง จมอยู่กับความเศร้าต่อไป

2️⃣ออกเดินทางตามเสียงนั้น – เธอเลือกที่จะเชื่อเสียงกระซิบนั้น และเริ่มต้นการเดินทางตามหาอะโดนิสในดินแดนลี้ลับ

ตอนต่อไปจะอยู่กับเส้นทางที่คุณกำหนด!...

ตอนที่ 2
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

พันธนาการแห่งความเศร้า: [ต่อ]

อโฟรไดท์ยังคงปิดกั้นตัวเอง จมอยู่กับความเศร้าต่อไป

เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ก้องอยู่ในจิตใจของอโฟรไดท์ค่อยๆ จางหายไป แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ภายใน… ราวกับเงาที่ทอดยาวอยู่ในซอกลึกของความเศร้า

"ความรักของเจ้ายังไม่สิ้นสุด"

คำพูดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เธอเบือนหน้าหนี ซุกกายลงกับผ้าคลุมสีทองที่เคยอบอุ่น แต่บัดนี้มันกลับเย็นเฉียบและไร้ชีวิตเช่นเดียวกับร่างกายของเธอเอง

เธอหลับตาลง… และปล่อยให้ความเงียบกลืนกินเธอไป

คืนแห่งความเดียวดาย

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า อโฟรไดท์ไม่ยอมออกจากห้อง ไม่เปิดม่านเพื่อรับแสงอรุณ ไม่แม้แต่จะยอมให้เสียงของใครก็ตามลอดผ่านบานประตูเข้าไปถึงเธอ

เสียงฝีเท้าของเหล่านางกำนัลที่เคยเดินอยู่หน้าห้องเธอเริ่มเบาบางลง เพราะพวกนางต่างก็รู้ดีว่าเทพีแห่งรักในตอนนี้ไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไป

บรรดาเทพต่างถอนหายใจ แม้แต่เฮร่า เทพีแห่งสวรรค์ ผู้ซึ่งเคยพยายามให้กำลังใจเธอ ก็ยังพ่ายแพ้ต่อกำแพงน้ำแข็งที่อโฟรไดท์สร้างขึ้นมาเอง

และแล้ว… สิ่งที่เคยเป็นดั่งปราสาทแห่งความรักก็เริ่มร่วงโรย

ดินแดนแห่งเทพีแห่งรักที่กำลังล่มสลาย

ภายในสวนแห่งไซเธีย กุหลาบที่เคยเบ่งบานเริ่มเหี่ยวเฉา น้ำพุแห่งความรักแห้งขอด ดอกไม้นานาชนิดที่เคยส่งกลิ่นหอมไปทั่วปราสาทกลับไม่ออกดอกอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรสะท้อนถึงความรู้สึกของเทพีแห่งรักที่กำลังมอดดับลงทีละน้อย

อากาศในปราสาทที่เคยอบอุ่น ตอนนี้กลับเย็นยะเยือกและเงียบงัน แม้แต่คิวปิด เทพแห่งความเสน่หา และเหล่านางฟ้าตัวน้อยที่เคยบินไปมาภายในห้องโถงก็กระจัดกระจายหายไป ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่นอกจากความว่างเปล่า

ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับความรัก… กำลังจะตายไปพร้อมกับเธอ

เสียงเคาะประตูที่ไร้คำตอบ

คืนหนึ่ง ขณะที่ความเงียบกลืนกินปราสาท เสียงฝีเท้าอันมั่นคงก็ดังขึ้นที่หน้าห้องของอโฟรไดท์

"อโฟรไดท์ เปิดประตู"

เสียงของเฮอร์เมสดังขึ้น เขาเป็นเทพผู้ส่งสารแห่งโอลิมปัส และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เคยสามารถเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ ทว่าในตอนนี้ รอยยิ้มของเธอเป็นเพียงเศษเสี้ยวของอดีต

"อโฟรไดท์… ได้โปรด อย่าทำเช่นนี้"

ไม่มีคำตอบ ไม่มีเสียง ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของเทพีแห่งรักที่อยู่ภายในห้อง

เฮอร์เมสพิงหน้าผากกับบานประตู สายตาของเขาสะท้อนความเวทนา

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินข้าหรือไม่… แต่เจ้ากำลังจะสูญเสียตัวเอง"

เสียงของเขาอ่อนลง ก่อนที่เงียบไปในที่สุด

ร่างกายที่เย็นเฉียบและหัวใจที่ว่างเปล่า

ภายในห้องอโฟรไดท์ยังคงนอนนิ่ง ห่มกายด้วยผ้าคลุมที่ไม่อาจมอบความอบอุ่นให้เธอได้อีกต่อไป

เธอรู้ว่าเฮอร์เมสอยู่หน้าประตู เธอรู้ว่าเขาพูดอะไร เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอ… แต่เธอไม่สนใจอีกแล้ว

ไม่มีสิ่งใดสำคัญอีกต่อไป ไม่มีอะไรที่เธอต้องการ ไม่มีอะไรที่เธอเฝ้ารอ

เธอพลิกตัวไปอีกด้าน ดวงตาสีฟ้าหม่นหมองราวกับทะเลที่ไร้ชีวิต

"อะโดนิส… เจ้าจากข้าไปแล้ว… ข้าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว"

เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

หลับ… และปล่อยให้ความมืดโอบล้อมเธอ

จุดจบของความรัก… หรือจุดเริ่มต้นของบางสิ่ง?

คืนแล้วคืนเล่า… อโฟรไดท์จมอยู่ในฝันร้ายของเธอ ภาพใบหน้าของอะโดนิสปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง ดวงตาของเขาที่เคยสดใส ตอนนี้กลับไร้แวว เสียงหัวเราะของเขากลายเป็นเพียงเสียงสะท้อนที่เลือนลาง

ทุกค่ำคืนเธอฝันเห็นเขา แต่ไม่เคยได้สัมผัสเขาอีกเลย

และในทุกค่ำคืนที่ผ่านไป อาณาจักรแห่งไซเธียก็ค่อยๆ ถูกกลืนกินด้วยความหนาวเหน็บ

เทพีแห่งความรัก… กำลังจะกลายเป็นเพียงเงาแห่งอดีต

แต่แล้ว…

ในคืนหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบงัน

เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ อโฟรไดท์?"

เสียงนี้ไม่ได้แผ่วเบาอีกต่อไป แต่มันหนักแน่น และทรงพลัง

ดวงตาของอโฟรไดท์เบิกขึ้น ร่างของเธอเย็นเฉียบ ราวกับถูกปลุกจากฝันร้าย

"เจ้ากำลังจะปล่อยให้ตัวเองตายไปพร้อมกับความเศร้าอย่างนั้นหรือ?"

เธอหันไปมองรอบตัว หัวใจของเธอเต้นแรง

นี่เป็นเพียงเสียงในหัวเธอ… หรือเป็นสิ่งอื่นกันแน่?

เสียงนี้…

มันไม่ใช่เสียงของอะโดนิส และมันก็ไม่ใช่เสียงของเหล่าเทพ

มันคือเสียงของใครบางคนที่เธอไม่รู้จัก

ใครบางคน… ที่เฝ้ามองเธออยู่ในความมืด

🔹 [เลือกเส้นทาง]

1️⃣ปฏิเสธเสียงนั้น – อโฟรไดท์ผลักไสมันออกไป และยังคงจมอยู่กับความสิ้นหวังต่อไป

2️⃣ตอบรับเสียงนั้น – เธอเลือกที่จะรับฟัง และค้นหาว่าเสียงนั้นเป็นของใคร

จบตอน

ตอนต่อไปจะอยู่ที่คุณกำหนด!...

ตอนที่ 3
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

พันธนาการแห่งความเศร้า: [ต่อ]

อโฟรไดท์ผลักไสมันออกไป และยังคงจมอยู่กับความสิ้นหวังต่อไป

เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในความมืด—หนักแน่นและทรงพลัง—ราวกับต้องการฉุดเธอออกจากความมืดมนที่เธอสร้างขึ้นมาเอง

“เจ้ากำลังจะปล่อยให้ตัวเองตายไปพร้อมกับความเศร้าอย่างนั้นหรือ?”

อโฟรไดท์ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอกัดริมฝีปากจนรู้สึกถึงรสเลือดอุ่นที่แตะแผ่วบนลิ้น ร่างกายของเธอยังคงเย็นเฉียบ ดวงตาเบิกโพลงแต่ไร้ประกาย สายลมแห่งราตรีพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่แง้มออกน้อยนิด เส้นผมสีทองอ่อนปลิวไหวอย่างแผ่วเบา ทว่าหัวใจของเธอยังคงนิ่งสงัด ไม่มีความรู้สึกใดที่สามารถฉุดรั้งเธอออกจากบ่วงพันธนาการของตัวเองได้อีกต่อไป

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ อโฟรไดท์?”

เสียงนั้นยังคงย้ำเตือนเธอ มันไม่ใช่เสียงของอะโดนิส… และมันก็ไม่ใช่เสียงของเหล่าเทพ ทว่าในความว่างเปล่าที่โอบล้อมตัวเธอ นี่คือเสียงแรกที่แหวกผ่านม่านหมอกของความเศร้าที่เธอสร้างขึ้น

อโฟรไดท์ปิดเปลือกตาลง หายใจลึก และแน่นิ่งไปอีกครั้ง—เธอไม่ต้องการฟัง ไม่ต้องการตอบ ไม่ต้องการยอมรับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอเกลียดเสียงนี้ เกลียดที่มันพยายามดึงเธอกลับมา เธอเกลียดทุกสิ่งที่พยายามจะลากเธอออกจากความโศกเศร้า เพราะในความเศร้า… เธอยังสามารถรู้สึกถึงอะโดนิสได้ เขายังอยู่กับเธอในฝันร้าย ในเงาของคืนที่เย็นเยียบ ในความมืดที่เธอปฏิเสธจะออกไป

"จงจากไปซะ..."

เธอพึมพำออกมาแผ่วเบา แต่เสียงของเธอแห้งผากแทบไม่เป็นคำพูด

“ข้าจะไม่จากไป จนกว่าเจ้าจะฟังข้า”

เสียงนั้นทุ้มต่ำและหนักแน่นขึ้น—ทว่ายังคงเรียบนิ่ง

อโฟรไดท์กำผ้าคลุมแน่นขึ้นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ เธอสั่นไปทั้งร่าง—แต่ไม่ใช่เพราะหนาวเย็น—มันคือความขุ่นเคืองที่ก่อตัวขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำไม? ทำไมถึงมีใครสักคนยังต้องการให้เธอมีชีวิตต่อ? ทำไมถึงยังมีเสียงที่พยายามจะฉุดเธอออกจากความโศกเศร้านี้?

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าหม่นมองไปยังเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก—หญิงสาวที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักและความงดงาม บัดนี้เหลือเพียงเงาของอดีต ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตก ผมสีทองที่เคยทอประกายดั่งแสงตะวันยามรุ่งเช้ากลับหมองหม่นราวกับไร้ชีวิต

เธอเคยเป็นอโฟรไดท์ เทพีแห่งความรักและความปรารถนา—แต่ตอนนี้เธอเป็นเพียงร่างที่ว่างเปล่า

“ข้าบอกให้เจ้าจากไป”

เธอพูดเสียงแข็งขึ้น คราวนี้เต็มไปด้วยแรงอารมณ์

“เจ้ากำลังหลอกตัวเอง”

เสียงนั้นตอบกลับมาทันที

"เจ้าคิดว่าจมอยู่กับความเศร้าจะทำให้เจ้ารู้สึกถึงเขาได้มากขึ้นอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าหากเจ้าทรมานตัวเอง เจ้าจะได้อยู่ใกล้เขามากขึ้นงั้นหรือ?"

คำพูดเหล่านั้นแทงลึกเข้าไปในจิตใจของเธอ อโฟรไดท์กำหมัดแน่น ขบฟันจนรู้สึกถึงความเจ็บแปลบ ทว่าความเจ็บนี้ไม่ได้มาจากร่างกาย แต่มันมาจากภายใน—จากหัวใจที่แตกสลายของเธอ

เธอสะบัดศีรษะไปมา ปฏิเสธ ปฏิเสธทุกสิ่งที่เสียงนั้นเอื้อนเอ่ยออกมา

"ข้ารู้ว่าเจ้าคือใคร... เจ้าเป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตน เป็นเพียงภาพลวงที่พยายามล่อลวงข้า..."

เธอกระซิบตอบ ดวงตาสั่นไหว

"ข้าจะไม่มีวันฟังเจ้า ข้าจะไม่มีวันยอมรับ..."

เสียงเงียบไปชั่วครู่ ราวกับมันกำลังพิจารณาคำพูดของเธอ

"เจ้าพูดเหมือนกับว่าเจ้ายังมีทางเลือก..."

และแล้ว ความเงียบก็กลืนกินทุกสิ่งอีกครั้ง

อโฟรไดท์กอดตัวเองแน่น ดวงตาหลับลงอย่างเหนื่อยล้า หัวใจของเธอเต้นอย่างเชื่องช้า ราวกับมันกำลังจะหยุดลง เธอรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แทรกซึมเข้ามาในร่างกาย—ความว่างเปล่าที่เธอยอมรับอย่างเต็มใจ

เธอจมดิ่งลงไปในฝันร้ายของตนเองอีกครั้ง—ฝันที่เต็มไปด้วยภาพของอะโดนิส ฝันที่เธอไม่เคยสัมผัสเขาได้อีกเลย

แต่ในครั้งนี้… มีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป

ความมืดที่โอบล้อมตัวเธอเริ่มบีบรัดแน่นขึ้น ราวกับมันกำลังจะกลืนกินเธอจริงๆ

และทันใดนั้น—เงาสีดำสนิทก็ไหลซึมออกมาจากมุมห้อง มันเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ คล้ายหมอกที่มีชีวิต มันขยับไปตามพื้น เยื้องกรายเข้าใกล้เตียงของเธออย่างเงียบงัน

มันเป็นความมืดที่ไม่ใช่เพียงความมืด… แต่มันมีบางสิ่งซ่อนอยู่ภายใน

บางสิ่งที่รอคอย

รอคอยให้เธอพ่ายแพ้ต่อมันโดยสมบูรณ์

สิ้นสุดตอน

ตอนที่ 4
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

เงามืดที่เฝ้ารอ:

ความมืดในห้องของอโฟรไดท์ไม่ได้เป็นเพียงเงาธรรมดา มันเคลื่อนไหวได้ ราวกับมีชีวิต มันไหลซึมจากมุมห้องค่อยๆ แผ่ขยายเข้าหาเตียงที่เทพีแห่งความรักกำลังทอดกายอยู่

อโฟรไดท์ไม่ได้รู้สึกถึงมันในตอนแรก หรือบางทีเธออาจแค่ปฏิเสธที่จะรับรู้ เธอยังคงแน่นิ่ง ปล่อยให้ร่างกายจมลึกลงไปในผ้าคลุมสีทองที่ไร้ไออุ่นของเธอ

แต่เมื่อไอเย็นบางอย่างคืบคลานขึ้นมาบนผิวกายของเธอ—เธอจึงเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ

เงามืดเคลื่อนที่อย่างแผ่วเบา มันเลื้อยไปตามพื้น ลากผ่านพรมหนานุ่มที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งของเธอ แต่มันกลับไร้ซึ่งสีสันอีกต่อไป ม่านผ้าที่เคยปลิวไหวจากสายลมอุ่นกลับสงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่กระแสลมใดที่พัดผ่าน

มีเพียง… ความเงียบ

เงามืดค่อยๆ ลากตัวขึ้นมาบนเตียง แผ่ไอเย็นซึมเข้าสู่ผิวกายของเธอ อโฟรไดท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายของเธอสั่นเทา ทว่าเธอก็ไม่ได้ขยับตัวหนี

เธอไม่อยากหนีอีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่กำลังพยายามคืบคลานเข้ามาหาเธอ… เธอไม่สนใจอีกต่อไป

หากมันจะมอบความมืดมิดนิรันดร์ให้เธอ… เธอก็พร้อมจะรับมัน

แต่แล้ว… เสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าจะปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินอย่างนี้จริงๆ หรือ?"

เสียงนั้นดังขึ้นข้างหูเธอ คราวนี้มันไม่ได้ไกลออกไปเหมือนก่อนหน้านี้ แต่มันอยู่ใกล้… ใกล้จนราวกับว่ามีใครบางคนกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ

อโฟรไดท์ขยับริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงอันแผ่วเบาออกมา

"ข้าไม่สน…"

เสียงหัวเราะต่ำแผ่วดังขึ้นจากความมืด มันไม่ใช่เสียงเย้ยหยัน แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

"โกหก"

และทันใดนั้น—ความมืดก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

มันบิดเบี้ยว แปรเปลี่ยนจากเงาทะมึนเป็นบางสิ่งที่จับต้องได้ มันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของบุรุษผู้หนึ่ง—บุรุษที่สูงโปร่ง ร่างกายแข็งแกร่งและสง่างามดั่งอสุรกายแห่งรัตติกาล

เขาสวมอาภรณ์สีดำสนิท ผิวของเขาซีดขาวราวกับดวงจันทร์ยามค่ำคืน ดวงตาของเขาเป็นสีอำพันลึกลับ ส่องประกายวาววับในความมืด

เขานั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ จ้องมองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

อโฟรไดท์กระพริบตาช้าๆ สติของเธอพร่าเลือน ราวกับเธอไม่แน่ใจว่าเธอกำลังฝันไปหรือว่านี่คือความจริง

"เจ้าเป็นใคร…" เธอเอ่ยถามเสียงแหบแผ่ว

ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ตอบในทันที เขาเพียงยกมือขึ้น และปลายนิ้วเรียวยาวของเขาก็ลากผ่านเส้นผมสีทองของเธออย่างแผ่วเบา

สัมผัสของเขาเย็นเฉียบ ทว่าก็ไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว

มันเป็นสัมผัสที่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด—ราวกับเป็นความมืดที่ปลอบประโลม

"ข้าคือผู้ที่เฝ้ามองเจ้าอยู่ในความมืดมิด" เขากล่าวเสียงเรียบ "ข้าคือผู้ที่เฝ้ารอวันที่เจ้าจะเรียกหาข้า"

อโฟรไดท์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่แห้งแล้ง ไร้ซึ่งความสุข

"ข้าไม่ได้เรียกหาเจ้า… ข้าไม่ได้เรียกหาใครเลย"

ชายผู้นั้นยกยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ

"แต่เจ้ากลับปล่อยให้ข้าเข้ามา…"

อโฟรไดท์เม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง เธอไม่ได้ต่อต้าน ไม่ได้ผลักไสเขาออกไป

เธอปล่อยให้ความมืดคืบคลานเข้ามาหาเธอโดยไม่ขัดขืน

เพราะในที่สุด… มันก็ไม่มีอะไรให้เธอยึดเหนี่ยวอีกแล้ว

"ข้าจะมอบบางสิ่งให้เจ้า"

เสียงของเขากระซิบข้างหูของเธอ สัมผัสเย็นเฉียบจากปลายนิ้วของเขาลากผ่านแก้มของเธอ

อโฟรไดท์หลับตาลง รู้สึกถึงความมืดที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเธอ

"จงมอบหัวใจของเจ้าให้ข้า… แล้วข้าจะทำให้เจ้าไม่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้อีกต่อไป"

เธอเงียบไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นช้าลง… ช้าลง…

"เจ้าต้องการให้ข้าหายไปหรือ?"

เธอถามเสียงเบา

ชายผู้นั้นโน้มตัวลงมาใกล้ จนริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงลมหายใจ

"ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าหายไป" เขาพึมพำ

"ข้าต้องการให้เจ้ากลายเป็นของข้า"

ความมืดคืบคลานเข้าห่อหุ้มร่างกายของอโฟรไดท์ ทว่าครั้งนี้ เธอไม่ได้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวอีกต่อไป

เพราะในความมืดมิดนี้—มีบางสิ่งที่เฝ้ารอเธออยู่

มีบางสิ่งที่พร้อมจะกลืนกินเธอโดยสมบูรณ์

สิ้นสุดตอน

ตอนที่ 4
ทางเลือกที่ 1: เพิกเฉยต่อเสียงนั้น

จุมพิตแห่งความมืด:

อโฟรไดท์ปล่อยให้ความมืดกลืนกินเธอ ความเย็นเฉียบที่แทรกซึมลงสู่ผิวกายของเธอไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว แต่กลับเป็นสัมผัสที่ปลอบประโลม หัวใจที่ร้าวรานของเธอไม่ได้เต้นรัวด้วยความตกใจอีกต่อไป เธอเพียงหลับตาลง ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไป

ร่างของชายลึกลับขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น กลิ่นหอมจางๆ ของกำยานและรัตติกาลแผ่ซ่านออกจากตัวเขา มันชวนให้เคลิบเคลิ้ม ลวงหลอกให้เธอลืมทุกสิ่งที่เคยยึดมั่น

"เจ้ากำลังปล่อยให้ตัวเองเป็นของข้าใช่หรือไม่?"

เสียงของเขาเป็นเพียงเสียงกระซิบ ทว่ามันหนักแน่นและทรงอำนาจ

อโฟรไดท์ลืมตาขึ้นช้าๆ สบกับดวงตาสีอำพันของเขา ดวงตาที่ไม่ได้ฉายแววเมตตา แต่เป็นแววของผู้ที่รู้จักความปรารถนาอย่างลึกซึ้ง

"หากข้าตอบว่าใช่ล่ะ?"

มุมปากของชายผู้นั้นกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง เขาไม่ตอบ แต่ปลายนิ้วของเขากลับเลื่อนลงจากแก้มของเธอ ผ่านลำคอ ก่อนจะหยุดลงที่ไหปลาร้า

"ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันเสียใจที่เลือกข้า"

และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว เขาก็โน้มตัวลงมาหาเธอ ปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะกับผิวแก้มของเธอ ลมหายใจของเขาแผ่วเบา ทว่าร้อนแรง

อโฟรไดท์ไม่ได้ผลักเขาออก เธอไม่อยากผลักเขาออก

ริมฝีปากของเขาแตะลงบนผิวของเธออย่างเชื่องช้า เป็นจุมพิตแรกที่เยือกเย็น ทว่ากลับจุดไฟบางอย่างขึ้นในอกของเธอ

ไฟแห่งความต้องการ ไฟที่เธอคิดว่ามันดับลงไปพร้อมกับอะโดนิสไปแล้ว

"เจ้ากำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่?" เธอกระซิบเสียงแผ่ว

เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับเธอเพิ่งพูดเรื่องน่าขบขัน

"ข้าไม่จำเป็นต้องล่อลวงเจ้า อโฟรไดท์" เขากระซิบข้างหูของเธอ "เพราะเจ้าเป็นคนที่เรียกหาข้าเอง"

ปลายนิ้วของเขาเลื่อนไปตามแขนของเธอ ความเย็นของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน แต่มันไม่ได้มาจากความหวาดกลัว มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เธอควรจะต่อต้านหรือไม่?

เธอควรจะผลักเขาออกไปหรือไม่?

แต่ความจริงก็คือ… เธอไม่ต้องการต่อต้าน

เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากความมืดที่กำลังโอบกอดเธอ

มือของเขาเลื่อนลงมาที่เอวของเธอ กดเธอลงกับที่นอนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของเขายังคงลากผ่านลำคอของเธอ ราวกับเขากำลังครอบครองเธออย่างเชื่องช้า

"ข้าจะทำให้เจ้าลืมทุกอย่าง"

เขากระซิบเสียงแผ่วเบา

อโฟรไดท์จ้องมองขึ้นไปที่เพดาน ดวงตาของเธอพร่าเลือน ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ตัวเองจมลึกลงไปในสัมผัสของเขา

ปล่อยให้ความมืดมิดพาเธอไปสู่ห้วงแห่งความลืมเลือน

บทที่ 6: สัมผัสแห่งพันธนาการ

อโฟรไดท์ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งลงไปในเงื้อมมือของความมืด ความอบอุ่นของร่างกายถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือกจากชายลึกลับที่อยู่เหนือร่างของเธอ กลิ่นกำยานเจือไปด้วยกลิ่นเหล็กคละคลุ้งในอากาศ สะกดทุกสำนึกของเธอให้หลงมัวเมา ปลายนิ้วของเขาลากไล้ไปตามแนวไหล่ของเธอ ชวนให้เกิดแรงสั่นสะเทือนในกาย ราวกับปลุกบางสิ่งที่เธอเคยคิดว่าสูญสลายไปแล้ว

"เจ้ากำลังกลัวข้าหรือไม่?"

เสียงของเขาดังก้องอยู่ข้างหูของเธอ ไม่ใช่แค่เสียงกระซิบ แต่เป็นเสียงที่แทรกซึมเข้าไปในห้วงความคิด ราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของเธอเอง

อโฟรไดท์ไม่ตอบ เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกลัวหรือไม่ ดวงตาสีฟ้าของเธอหม่นแสง ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกเมื่อสัมผัสของเขาเคลื่อนต่ำลงไปยังแผ่นหลัง

เธอควรผลักเขาออกไปใช่หรือไม่?

หรือเธอควรปล่อยให้เขาพาเธอไปสู่ความลึกลับที่เกินกว่าจะคาดเดา?

"เจ้า… เป็นใคร?"

เสียงของเธอแหบพร่า มันไม่ใช่เสียงของเทพีแห่งความรักผู้ทรงอำนาจอีกต่อไป แต่มันเป็นเสียงของหญิงสาวที่ถูกดึงเข้าไปในแรงดึงดูดที่มิอาจต้านทาน

ชายผู้นั้นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะโฉบลงมาที่หลังคอของเธออย่างแผ่วเบา

"ข้าคือเงาที่เจ้าปฏิเสธ"

เสียงของเขาทำให้บางสิ่งในใจของเธอสั่นไหว

เขากำลังพูดถึงสิ่งใดกัน?

มือของเขาเลื่อนไปตามข้างเอวของเธอ ความเย็นของเขาทำให้เธอขนลุก แต่ทว่ามันไม่ได้ทำให้เธอหวาดหวั่น ตรงกันข้าม—เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปลึกขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาของเธอหลับลงอย่างเชื่องช้า

เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากคิด ไม่อยากจำ

"ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันลืมข้า"

เสียงของเขาดังก้องในโสตประสาทของเธอ ก่อนที่โลกทั้งหมดจะดับวูบลง

กลางห้วงแห่งฝัน

อโฟรไดท์ตื่นขึ้นท่ามกลางความมืด เธอไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเองอีกต่อไป แต่กลับยืนอยู่ท่ามกลางทะเลแห่งเงา พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเธอเย็นเยียบและไร้ซึ่งชีวิต

เธอไม่ได้สวมอาภรณ์สีทองของเทพีอีกแล้ว ร่างกายของเธอถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำที่บางเบา มันแทบไม่สามารถปกป้องเธอจากความหนาวเหน็บที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว

เธอหันมองไปรอบๆ แต่ไม่พบใคร—จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากเบื้องหลัง

เธอหมุนตัวกลับไป และพบว่าเขายืนอยู่ที่นั่น

ชายลึกลับผู้เป็นเงาของเธอ

ดวงตาของเขายังคงเป็นสีอำพันเรืองรอง ร่างของเขาสูงใหญ่และทรงพลัง เส้นผมสีดำขลับของเขาปลิวไหวไปตามสายลมที่ไม่มีที่มา

"เจ้าพาข้ามาที่ไหน?"

เธอถามเสียงแข็ง แต่เขากลับยิ้มเพียงบางเบา

"เจ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว อโฟรไดท์"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่รู้สึกว่าขาของตัวเองอ่อนแรง

"นี่คือโลกที่เจ้าสร้างขึ้น"

เธอขมวดคิ้ว

"ข้าหรือ? ข้าไม่เคยสร้างที่แห่งนี้"

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเขาแทบจะแตะกับของเธอ

"ทุกเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดของเจ้า… ทุกหยดน้ำตาที่เจ้าเคยหลั่ง… เจ้าสร้างมันขึ้นมาทั้งหมด"

อโฟรไดท์กัดริมฝีปากของตัวเอง ดวงตาของเธอฉายแววสับสน

"ข้าไม่ได้—"

"เจ้าได้"

เขากระซิบแทรกขึ้นมา ราวกับกำลังอ่านใจเธอ

"เจ้าหลบหนีจากแสงสว่างของตัวเอง และโอบกอดความมืดด้วยหัวใจทั้งหมด นี่คือผลลัพธ์ของมัน"

อโฟรไดท์มองไปรอบตัวอีกครั้ง และเพิ่งสังเกตเห็นว่าทะเลแห่งเงานี้มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น

มือของผู้คนนับพันพุ่งขึ้นมาจากพื้นเงา ราวกับพยายามไขว่คว้าหาบางสิ่ง บางมือจับข้อเท้าของเธอไว้ เธอสะดุ้ง และพยายามสะบัดมันออกไป

"พวกมันเป็นใคร?"

เธอถามเสียงสั่น

ชายลึกลับเอียงศีรษะ และเอื้อมมือมาสัมผัสปลายคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

"พวกมันคือเศษเสี้ยวของความรักที่เจ้าสูญเสียไป"

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"ข้าไม่ต้องการมัน"

"โกหก"

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง ริมฝีปากของเขาเกือบจะแตะกับของเธอ

"เจ้าต้องการมันเสมอมา"

อโฟรไดท์หลับตาลง

เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง

เธอรู้ดีว่าเธอยังคงไขว่คว้าหาความรักที่สูญหาย

และตอนนี้… ความมืดได้ยื่นมือเข้ามาเสนอทางเลือกใหม่ให้กับเธอ

เธอจะรับมันไว้หรือไม่?

[เลือกเส้นทาง]

 1️⃣ ปฏิเสธ – อโฟรไดท์พยายามต่อต้าน และหาทางออกจากโลกแห่งเงานี้

 2️⃣ ยอมรับ – เธอยอมจำนนต่อเงา และปล่อยให้มันครอบครองเธอ

(จบตอน)

จบตอน

The 72 Demons of Solomon: Myth, Magic.