THE MARRIAGE OF CUPID AND PSYCHES | The Golden Asse by Apuleius

🍹

เทพนิทานคลาสสิก

หมื่นล้านคำรัก และ AI

©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม

THE MARRIAGE OF CUPID AND PSYCHES

The Golden Asse
by Apuleius

ณ ดินแดนอันห่างไกลทางตะวันตก มีพระราชาพระองค์หนึ่งผู้ครองบัลลังก์ด้วยความยิ่งใหญ่ พระองค์มีมเหสีผู้สูงศักดิ์และงามสง่า โดยทั้งสองทรงมีธิดาสามพระองค์ที่งดงามเป็นที่สุด สองพระองค์แรกนั้นมีรูปโฉมงดงามเหนือกว่าสตรีอื่นใดในแผ่นดิน จนได้รับคำยกย่องและสรรเสริญจากผู้คนทั้งปวง ชื่อเสียงของพวกนางขจรขจาย และเป็นที่ยอมรับว่าความงามของทั้งสองนั้นคู่ควรแก่เกียรติยศและการยกย่องเหนือกว่าชนทั่วไป

แต่กระนั้น ความงามอันเป็นเอกลักษณ์และสง่าราศีอันเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนของพระธิดาองค์เล็กกลับโดดเด่นเหนือผู้ใด ความงดงามของนางนั้นล้ำเลิศจนไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในโลกสามารถอธิบายหรือบรรยายออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อข่าวลือถึงความงามอันเลอค่าของพระธิดาผู้นี้แพร่กระจายไปทั่ว ผู้คนทั้งในเมืองและต่างแดนต่างพากันหลงใหลอยากเห็นตัวจริงของนางด้วยตาของตนเอง เหล่าผู้มาเยือนแห่แหนกันมายังพระราชวังของพระราชาเป็นจำนวนมาก ทั้งเป็นร้อยเป็นพันคนในแต่ละวัน เมื่อพวกเขาได้เห็นความงามอันหาใดเปรียบได้ของนาง ต่างก็ถึงกับตกตะลึงและให้การนับถือดุจนางคือเทพธิดาอโฟรไดท์ที่จุติมาในหมู่มนุษย์จริง ๆ

ไม่นานนัก ชื่อเสียงของนางก็แผ่กระจายไปยังเมืองใกล้เคียงและแคว้นรอบนอก ผู้คนต่างร่ำลือกันว่านางคือเทพีแห่งท้องทะเลที่มหาสมุทรอันลึกล้ำได้ให้กำเนิดขึ้น บุตรแห่งฟองคลื่นที่ได้รับการเลี้ยงดูเพื่อเผยให้เห็นถึงความงดงามและอำนาจอันศักดิ์สิทธิ์ในโลกมนุษย์ หรืออีกนัยหนึ่ง ดวงดาวบนสรวงสวรรค์ได้ร่วมกันหลอมรวมจนพื้นพิภพก่อเกิดเทพีอโฟรไดท์ขึ้นมาใหม่ ผู้ยังคงงดงามพร้อมพรั่งด้วยความบริสุทธิ์แห่งหญิงสาว

พระธิดาองค์น้อยนี้จึงเป็นดังประกายแห่งความงดงาม ที่ผู้คนทั้งแผ่นดินต่างหลงใหลและบูชาดุจเทพธิดาที่มาเยือนโลกมนุษย์อย่างแท้จริง

ข่าวลือถึงความงดงามของหญิงสาวผู้นั้น แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงในเมืองใกล้เคียง หากแต่ยังข้ามไปยังเกาะต่างๆ และแคว้นไกลโพ้น ผู้คนมากมายจากแดนไกลพากันเดินทางด้วยความยากลำบาก บ้างก็เผชิญอันตรายจากทะเลเพียงเพื่อจะได้เห็นโฉมหน้าของหญิงสาวผู้เลอโฉม

ด้วยเหตุนี้ ความเคารพบูชาที่ผู้คนเคยมีต่อเทพีวีนัส ก็เริ่มลดน้อยถอยลง วิหารของพระนางในเมืองปาโฟส เกาะกีนดอส และซีธีรา รกร้างว่างเปล่า เครื่องบูชาถูกทิ้งขว้าง หมอนและพรมในพิธีกรรมขาดวิ่น รูปปั้นและแท่นบูชาไร้ซึ่งมงกุฎและการดูแล ขี้เถ้าจากพิธีบูชาเก่าๆ ยังคงกองอยู่ ไม่มีใครแม้แต่จะทำความสะอาด เหตุเพราะผู้คนพากันหันไปบูชาหญิงสาวผู้นั้นแทน นางได้รับการยกย่องประดุจวีนัส พระแม่แห่งความงามในโลกมนุษย์ ทุกยามเช้าที่นางปรากฏตัว ผู้คนจะจัดเครื่องบูชา เตรียมงานเลี้ยง และเรียกนางด้วยนามของวีนัส แม้ว่าแท้จริงแล้วนางจะเป็นเพียงมนุษย์เท่านั้น พร้อมกันนั้นยังมีการถวายดอกไม้และพวงมาลัยให้นางด้วยความเคารพ

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ ทำให้เทพีวีนัสเดือดดาลเป็นที่สุด พระนางไม่อาจอดกลั้นความโกรธไว้ได้ สั่นศีรษะอย่างเกรี้ยวกราดและตรัสกับตนเองว่า

"ดูเถิด บัดนี้ เทพีผู้ให้กำเนิดแก่สรรพสิ่ง เทพีวีนัสผู้เลื่องชื่อลือชาทั่วโลก กลับต้องแบ่งปันเกียรติยศกับหญิงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง นามของข้าซึ่งถูกจารึกไว้ในสวรรค์กลับถูกทำให้เสื่อมเสียด้วยความเขลา หากข้ายอมให้สิ่งนี้ดำเนินต่อไป ชื่อเสียงและความงามของข้าคงไร้ค่า การที่ข้าได้รับเลือกให้เหนือกว่าทวยเทพีทั้งปวงในสายตาของพาริส ชายเลี้ยงแกะผู้ซึ่งจูปิเตอร์เองก็เชื่อมั่นในคำตัดสินของเขา จะกลายเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์! แต่หญิงมนุษย์นางนี้จะต้องเสียใจอย่างแน่นอนที่บังอาจแย่งชิงเกียรติยศของข้า!"

เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว พระนางก็เรียกคิวปิด บุตรชายผู้ติดปีกทองคำของพระนาง คิวปิดผู้หุนหันพลันแล่นและเต็มไปด้วยความกล้า แต่ก็ไม่ต่างจากผู้ที่ไม่แยแสต่อกฎเกณฑ์ใดๆ เลย เขานั้นเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่เดินทางไปทั่วในยามค่ำคืน ถือธนูและลูกศรเพลิงในมือ แทรกซึมเข้าสู่บ้านเรือนและแอบเปลี่ยนโชคชะตาความรักของผู้คนตามอำเภอใจ

เมื่อเทพีวีนัสพบคิวปิด พระนางแสดงความโกรธและชี้ให้เห็นถึง "ไซคี" หญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุ พระนางตรัสว่า

"ลูกที่รักของแม่ ข้าขอร้องเจ้า ด้วยสายสัมพันธ์ของแม่ลูก ด้วยพลังแห่งศรรักของเจ้า จงช่วยแก้แค้นให้ในอีกไม่นานนี้! จงทำให้หญิงสาวผู้นั้นตกหลุมรักกับชายที่น่าสังเวชที่สุดในโลก ชายผู้ยากไร้ บิดเบี้ยว และน่ารังเกียจยิ่งกว่าใครๆ"

เมื่อกล่าวจบ พระนางก็สวมกอดและจูบลูกชาย จากนั้นก็เดินทางต่อไปยังมหาสมุทร

เมื่อเทพีวีนัสเสด็จสู่ท้องทะเล พระนางทรงเรียกเหล่าเทพและเทพธิดาให้มาเข้าเฝ้าตามเสียงตรัสของพระนาง ทันใดนั้น บรรดาบุตรสาวแห่งเนรีอุสก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเสียงขับร้องอันไพเราะ ปอร์ทูนัส เทพแห่งท้องน้ำ ผู้มีเคราสากระคาย สลิทา เทพธิดาผู้ทรงพัดปลาอยู่ในทรวงอก พาเลมอน ผู้บังคับปลาโลมา และทรัมเป็ตแห่งไทรทัน ต่างโลดแล่นพล่านไปทั่ว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นบริวารที่ติดตามเทพีวีนัสในการเสด็จไปยังมหาสมุทรอันไกลโพ้น

ในขณะเดียวกัน ไซคี หญิงสาวผู้เลอโฉม กลับไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ จากความงามของเธอเลย แม้ว่าทุกคนจะพากันชื่นชมและยกย่องความงดงามของเธอ แต่กลับไม่มีราชาหรือเจ้าชาย หรือบุคคลสำคัญใดมาสู่ขอเธอเป็นภรรยา ผู้คนมองเธอด้วยความทึ่งและสรรเสริญราวกับเธอเป็นภาพวาดของเทพธิดาที่งดงาม แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือผูกพัน

น้องสาวอีกสองคนของไซคี ซึ่งไม่ได้งดงามเทียบเท่าเธอ กลับได้รับการอภิเษกสมรสกับกษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ ในขณะที่ไซคีต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง เธอนั่งเศร้าอยู่ในวัง ร้องไห้กับชะตากรรมของตน ความงดงามที่เธอมี แม้จะเป็นสิ่งที่โลกชื่นชม แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่เธอเกลียดชังในตัวเอง

เมื่อพระบิดาของไซคี เห็นบุตรสาวผู้เลอโฉมต้องทนทุกข์เพียงลำพัง ทรงสงสัยว่าบรรดาเทพแห่งสวรรค์อาจอิจฉาความงามของเธอ พระองค์จึงเดินทางไปยังเมืองไมเลทัสเพื่อขอคำพยากรณ์จากอพอลโล พระบิดากราบอ้อนวอนและถวายบูชา เพื่อขอให้บุตรสาวได้พบคู่ครอง แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นบทกลอนในภาษาละติน ซึ่งความหมายได้กล่าวไว้ว่า

“ให้ไซคีสวมชุดแห่งความโศกเศร้า

และยืนอยู่บนยอดผาของขุนเขาสูง

เจ้าบ่าวของเธอมิใช่มนุษย์ใด

แต่เป็นอสูรที่น่าสะพรึงกลัวและดุร้าย

ผู้ที่บินด้วยปีกเหนือท้องฟ้าพราวดาว

และสามารถพิชิตทุกสิ่งด้วยเปลวไฟ

แม้แต่เหล่าทวยเทพผู้ยิ่งใหญ่

รวมถึงจูปิเตอร์เองก็ต้องสยบต่อพลังของเขา

แม่น้ำสีดำและสายน้ำแห่งความเจ็บปวด

ยังต้องยอมจำนนต่ออำนาจของเขา”

กษัตริย์ผู้เปี่ยมสุขชั่วครู่จากคำพยากรณ์ของอพอลโล กลับต้องเสด็จกลับวังด้วยหัวใจที่แตกสลาย พระองค์นำคำพยากรณ์อันน่าเวทนาและชะตากรรมอันโหดร้ายของไซคีมาบอกแก่พระมเหสี ทั้งสองพระองค์จมอยู่ในความทุกข์โศกและน้ำตาที่ไม่ขาดสาย หลายวันผ่านไปอย่างยากลำบาก

วันวิวาห์ของไซคีใกล้เข้ามา แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศก โคมไฟดำถูกจุดขึ้นแทนคบเพลิงอันสว่างไสว เพลงสรรเสริญกลายเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น บทเพลงแห่งความสุขถูกแทนที่ด้วยเสียงคร่ำครวญแห่งความตาย ไซคี เจ้าสาวผู้โศกเศร้า ใช้ผ้าคลุมหน้าของตนเช็ดน้ำตาที่ไม่มีวันหยุดไหล ทุกคนในครอบครัวและประชาชนทั้งเมืองต่างร่วมร้องไห้ราวกับหัวใจของพวกเขาถูกฉีกขาด

เมื่อเวลาที่ต้องส่งตัวไซคีมาถึง สิ่งที่เคยเป็นการส่งเจ้าสาวเข้าสู่งานมงคลสมรสกลับกลายเป็นการส่งเธอไปสู่จุดจบอันน่าสลด ทุกคนต่างพากันร้องไห้ระหว่างทาง ขณะที่กษัตริย์และพระมเหสีเสด็จนำหน้าไปพร้อมเสียงสะอื้น ไซคีก็หยุดพวกเขาไว้และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ทำไมพวกท่านต้องทรมานจิตใจตนเองเช่นนี้?

ทำไมต้องทำให้หัวใจของพวกท่านเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่มันควรจะเป็นของข้า?

ทำไมต้องเปื้อนใบหน้าของท่านด้วยน้ำตา ขณะที่ข้าควรเป็นผู้ที่ต้องเคารพบูชาท่าน?

ข้าควรเป็นผู้เสียใจแทนพวกท่าน!

นี่คือผลลัพธ์ของความงดงามที่ถูกอิจฉา

พวกท่านควรจะร่ำไห้ตั้งแต่วันที่ผู้คนเปรียบข้าเป็นวีนัสองค์ใหม่!

แต่บัดนี้ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว เพราะความงามของข้าคือคำสาปที่นำข้าสู่ชะตากรรมอันเลวร้ายนี้”

เมื่อพูดจบ ไซคีก้าวเข้าสู่ฝูงชนที่มาส่งเธอ เธอถูกนำไปยังยอดเขาสูงชันที่ถูกกำหนดไว้ตามคำพยากรณ์ ทุกคนที่ตามมาส่งต่างดับคบเพลิงด้วยน้ำตา แล้วแยกย้ายกันกลับไป ทิ้งไว้เพียงไซคีบนยอดเขา และพ่อแม่ที่แทบจะขาดใจตาย พวกเขาปิดตาลงด้วยความเศร้าโศกและปล่อยให้ตัวเองจมหายไปในความมืดมิดนิรันดร์

ไซคีผู้โชคร้าย ถูกปล่อยให้อยู่ลำพังบนยอดเขาอันโดดเดี่ยว เธอสะอื้นไห้และตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ทว่าในขณะนั้นเอง สายลมอ่อนโยนของเทพเซเฟอร์รัสได้พัดผ่าน เธอถูกลมแห่งความเมตตาโอบอุ้มขึ้นจากยอดเขา เสื้อผ้าของเธอปลิวไสวขณะร่างกายลอยเคว้งกลางอากาศ และค่อยๆ ถูกพัดพาลงสู่หุบเขาลึกเบื้องล่างอย่างอ่อนโยน จนกระทั่งเธอสัมผัสกับเตียงดอกไม้ที่หอมหวานและอ่อนนุ่มราวกับพรมวิเศษ

ไซคีผู้เลอโฉม นอนเอนกายอยู่ท่ามกลางดอกไม้และพืชพรรณที่นุ่มนวล หัวใจของเธอเริ่มสงบลงจากความคิดฟุ้งซ่านและความกลัวในอดีต เมื่อได้พักผ่อนจนเพียงพอ เธอลืมตาขึ้นพร้อมกับความสงบในจิตใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

เธอพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางป่าไม้ที่สวยงาม ต้นไม้สูงใหญ่ล้อมรอบเธออย่างอบอุ่น ข้างหน้าเธอมีลำธารใสไหลเอื่อยจนเห็นพื้นน้ำราวกับแก้วผลึก ท่ามกลางป่าอันร่มรื่นนั้นมีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ริมลำธาร

อาคารที่งดงามนั้น ไม่ใช่สิ่งที่สร้างขึ้นโดยฝีมือมนุษย์ แต่เป็นผลงานที่ดูเหมือนจะมาจากเทพเจ้าเอง โครงสร้างที่สลักจากไม้ซิตรอนและงาช้างล้วนตั้งตระหง่านอยู่บนเสาทองคำ ตัวอาคารเปล่งประกายราวกับเป็นวิมานของเทพผู้ยิ่งใหญ่ ผนังประดับด้วยเงินแท้ ทุกมุมของอาคารถูกแกะสลักด้วยภาพสัตว์นานาชนิดที่เหมือนจะเคลื่อนไหวได้

พื้นอาคารนั้น ทำจากอัญมณีล้ำค่าที่ถูกจัดเรียงอย่างประณีต จนเกิดเป็นลวดลายอันน่าหลงใหล ทุกห้อง โถงทางเดิน และประตูสะท้อนแสงระยิบระยับราวกับดวงอาทิตย์กำลังส่องแสง ทุกมุมของคฤหาสน์หลังนี้ช่างสมบูรณ์แบบและอลังการเกินกว่าจะเชื่อว่ามนุษย์จะสร้างได้ 

ที่แห่งนี้ดูราวกับเป็นวิมานสวรรค์ ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจูปิเตอร์ เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่โดยเฉพาะ 

ไซคี ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและสงสัย ก้าวเท้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ เข้าไปในคฤหาสน์ที่สว่างไสวด้วยความมั่งคั่ง ทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นถูกออกแบบอย่างงดงามไร้ที่ติ และเต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติมหาศาลที่ไม่อาจจินตนาการได้ สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือทุกอย่างเปิดโล่ง ไม่มีประตูหรือกลอนใดๆ ที่ปิดกั้น

ขณะที่ไซคีเดินสำรวจสถานที่อย่างเพลิดเพลิน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นโดยไม่มีร่างของผู้พูด “เหตุใดท่านจึงประหลาดใจในความมั่งคั่งนี้? ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านเห็นอยู่ในอาณัติของท่านทั้งสิ้น โปรดเข้าไปยังห้องพัก เอนกายลงบนเตียง แล้วเลือกสรรอ่างอาบน้ำที่ท่านต้องการ เราเป็นผู้รับใช้ของท่าน และจะดูแลทุกความต้องการของท่านเอง ในระหว่างนี้ อาหารชั้นเลิศกำลังถูกจัดเตรียมไว้เพื่อท่าน”

ไซคี ยิ้มบางๆ กับสิ่งที่เธอได้ยิน เธอรู้สึกได้ถึงพรแห่งโชคชะตาที่นำพาเธอมาสู่สถานที่แห่งนี้ เธอเดินไปยังเตียงที่นุ่มละมุน เอนกายพักผ่อนก่อนจะลุกขึ้นไปยังอ่างน้ำที่อบอุ่นชวนผ่อนคลาย

หลังจากที่เธอได้ฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ เธอพบว่ามีโต๊ะจัดไว้อย่างประณีตเต็มไปด้วยอาหารที่ดูหรูหรา และเก้าอี้ที่เชิญชวนให้เธอนั่ง เมื่อเธอเริ่มลิ้มลองอาหารเหล่านั้น เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้นจากทุกทิศทาง เธอไม่เห็นใครเลยสักคน แต่เสียงเพลงที่นุ่มนวลและทำนองจากพิณกลับทำให้เธอรู้สึกราวกับอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

เมื่อค่ำคืนมาถึง ไซคีเข้านอนในห้องที่จัดไว้อย่างงดงาม แต่ขณะเธอเอนกายบนเตียง ความหวาดหวั่นก็เริ่มกัดกินหัวใจ ความกังวลเกี่ยวกับความบริสุทธิ์ของเธอแทรกซึมเข้ามา เพราะเธออยู่ลำพังในสถานที่ลึกลับแห่งนี้

ทันใดนั้นเอง สามีปริศนาของเธอก็มาปรากฏตัว เขาไม่ได้พูดคำใด แต่เข้ามาอยู่เคียงข้างและมอบความอบอุ่นแก่เธอ คืนนั้น พวกเขาได้ทำให้พันธะสมรสสมบูรณ์ ก่อนที่เขาจะจากไปในยามรุ่งสาง

เมื่อเธอตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ บรรดาผู้รับใช้ที่ไร้ตัวตนก็นำสิ่งที่เธอต้องการมาให้ครบครัน แม้เธอจะอยู่ลำพัง แต่เสียงดนตรีอันไพเราะและความงดงามของสถานที่นี้ก็ช่วยบรรเทาความเหงาของเธอ ความแปลกใหม่ของทุกสิ่งที่นี่กลับกลายเป็นความสุขในทุกๆ วัน ขณะที่เธอเริ่มคุ้นเคยกับชีวิตใหม่ในคฤหาสน์แห่งนี้

ในขณะที่ไซคีกำลังใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความสุขในสถานที่มหัศจรรย์แห่งนั้น พ่อและแม่ของเธอกลับจมอยู่ในความทุกข์ระทม ไม่หยุดร้องไห้และคร่ำครวญถึงชะตากรรมอันน่าเวทนาของลูกสาว เช่นเดียวกับพี่สาวทั้งสองของเธอที่เมื่อได้ข่าวถึงชะตากรรมอันแสนเศร้าของไซคี ก็รีบรุดมาหาพ่อแม่พร้อมด้วยความทุกข์ท่วมใจเพื่อปลอบโยน

ในค่ำคืนหนึ่ง หลังจากที่สามีลึกลับของไซคีมาปรากฏตัว เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใยว่า "โอ้ ภรรยาที่รักของข้า โชคชะตากำลังนำอันตรายมาสู่เจ้า จงฟังข้าให้ดี พี่สาวของเจ้ากำลังมุ่งหน้ามายังภูเขาแห่งนี้ เพราะพวกนางเชื่อว่าเจ้าจากโลกนี้ไปแล้ว หากเจ้าได้ยินเสียงร่ำไห้ของพวกนาง จงอย่าตอบสนองหรือเงยหน้ามองพวกนางเป็นอันขาด หากเจ้าฝ่าฝืน เจ้าจะนำความเศร้าโศกมาสู่ข้า และอาจทำลายตัวเจ้าเอง"

ไซคีรับปากด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอเข้าใจถึงความสำคัญของคำเตือนนั้น แต่ในวันรุ่งขึ้น เธอกลับใช้เวลาทั้งวันอยู่ในความเศร้าหมอง เธอคร่ำครวญถึงชะตากรรมของตนเองที่ถูกกักขังในสถานที่ที่แม้จะงดงาม แต่กลับทำให้เธอไร้การปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก เธอรู้สึกว่าตนเองถูกตัดขาดจากมนุษย์คนอื่นโดยสิ้นเชิง

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด สามีลึกลับของไซคีปรากฏตัวขึ้น เขาโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน แต่ในน้ำเสียงของเขามีความขมขื่นซ่อนอยู่ “นี่หรือคือคำสัญญาที่เจ้ามอบให้ข้า ภรรยาที่รักของข้า? ข้าพบอะไรที่นี่? เจ้าผ่านทั้งวันและคืนไปกับการร้องไห้ และแม้แต่อยู่ในอ้อมกอดของข้า เจ้าก็ยังไม่หยุดเสียใจหรือ? เอาเถิด เจ้าจงทำตามใจของเจ้าเถิด หากเจ้าต้องการทำลายตัวเองก็จงทำ และเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะนึกถึงคำพูดของข้า แต่บางทีอาจสายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว”

ไซคีฟังคำของเขาด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เธออ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขอร้องว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้หากไม่ได้พบกับพี่สาวทั้งสอง เธอต้องการพูดคุยและปลอบโยนพวกเธอเพื่อบรรเทาความโศกเศร้าที่เกาะกินใจเธออยู่ทุกวัน

ในที่สุด สามีของเธอก็ยอมตามคำขอของเธอ เขากล่าวว่า “ข้าจะให้เจ้าได้พบพี่สาวของเจ้า และเจ้าสามารถมอบทองคำและอัญมณีให้พวกนางได้ตามใจ แต่จำไว้อย่างหนึ่ง จงระวังคำพูดหลอกลวงของพวกนาง อย่าให้ความอยากรู้อยากเห็นผลักดันให้เจ้าพยายามมองเห็นตัวตนของข้า เพราะหากเจ้าทำเช่นนั้น เจ้าจะสูญเสียทุกสิ่งที่เจ้ามีอยู่ตอนนี้ไป”

ไซคีตอบกลับด้วยความซาบซึ้งในหัวใจ เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สามีที่รัก ข้าขอสาบานว่าข้าจะไม่มีวันพรากจากท่าน ไม่ว่าท่านจะเป็นใครก็ตาม ข้ารักท่านด้วยหัวใจทั้งหมดของข้า และจะเก็บรักษาท่านไว้ในใจราวกับว่าท่านคือจิตวิญญาณของข้าหรือกามเทพเอง แต่ข้าอ้อนวอนท่านอีกครั้ง โปรดสั่งให้เซเฟอร์รัสพาพี่สาวของข้าลงมายังหุบเขา เช่นเดียวกับที่เขาเคยพาข้ามาที่นี่เถิด”

เธอจูบเขาอย่างอ่อนหวาน และเอ่ยคำขอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเรียกเขาว่า “คู่ชีวิตของข้า ผู้เป็นที่รักยิ่ง และความสุขของหัวใจข้า” คำพูดและความรักที่เปี่ยมล้นของไซคีทำให้เขายอมตกลงตามใจเธอ

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง สามีของเธอก็จากไป เธอมองดูแสงแรกของวันด้วยหัวใจที่อบอุ่นขึ้นเล็กน้อย แม้ความคิดถึงและความปรารถนายังครอบงำใจ แต่เธอรู้ดีว่าความรักนี้กำลังนำเธอไปสู่ชะตากรรมที่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลย.

----

หลังจากการค้นหาที่แสนยาวนาน บรรดาพี่สาวของไซคีได้มาถึงเนินเขาที่เธอถูกทิ้งไว้บนโขดหิน พวกเธอส่งเสียงร้องด้วยความโศกเศร้าเสียงดังจนก้อนหินสะท้อนกลับมา เมื่อเสียงเรียกชื่อของเธอดังก้องไปถึงหู ไซคีก็ปรากฏตัวออกมาและกล่าวว่า "ดูเถิด นี่คือข้าเอง ผู้ที่พวกพี่ร้องไห้หา ขอพวกพี่อย่าได้ทรมานตัวเองอีกเลย หยุดร้องไห้เถิด"

ว่าแล้วไซคีก็สั่งให้เซไฟรัสตามคำบัญชาของสามีให้พาพี่สาวของเธอลงมา เซไฟรัสไม่รีรอเลยแม้แต่น้อย ใช้สายลมอ่อนโยนยกพวกเธอขึ้นมาและวางลงอย่างแผ่วเบาที่หุบเขา

การสวมกอด การจูบ และคำทักทายที่อบอุ่นระหว่างพี่น้องทั้งสามนั้น ไม่อาจบรรยายได้ ความโศกเศร้าทั้งหมดถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

“เข้ามาสิ” ไซคีกล่าวพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “เข้ามาในบ้านของข้า และพักจิตใจที่ทุกข์ระทมของพวกพี่ในอ้อมกอดของน้องคนนี้เถอะ”

เมื่อเข้าไปในบ้าน ไซคีก็พาพี่สาวทั้งสองชมคลังสมบัติที่ล้ำค่า เธอให้พวกพี่ได้ยินเสียงลึกลับที่คอยรับใช้อยู่ในบ้าน ห้องอาบน้ำที่เตรียมพร้อม และอาหารเลิศรสที่ถูกนำมาเสิร์ฟ

เมื่อทั้งสองเติมเต็มด้วยความอร่อยเหนือจินตนาการ ความอิจฉาก็เกิดขึ้นในใจของพวกเธอ หนึ่งในนั้นที่อยากรู้อยากเห็นจึงถามไซคีว่า “สามีของเจ้าคือใคร? เขาเป็นผู้ใดกันแน่? และชายผู้ครอบครองบ้านอันล้ำค่านี้มีฐานะอะไร?”

แต่ไซคีที่ยังจดจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับสามีได้ จึงโกหกว่า “เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสง่างาม มีเคราสีทอง และชอบการล่าสัตว์ในหุบเขาและทุ่งกว้าง”

เพื่อไม่ให้คำพูดของเธอถูกจับได้ว่าไม่ตรงกัน ไซคีก็หยิบยื่นทองคำ เงิน และอัญมณีมากมายใส่ตักพี่สาวทั้งสอง จากนั้นสั่งให้เซไฟรัสพาพวกเธอกลับไปอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง

เมื่อพี่สาวทั้งสองถูกสายลมพาขึ้นไปยังยอดเขา พวกเธอเริ่มเดินทางกลับบ้านด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความอิจฉา พวกเธอกล่าวกันว่า “ดูเถิด โชคชะตาอันโหดร้ายและไม่ยุติธรรม ดูสิว่าเรา ทั้งที่เกิดจากพ่อแม่คนเดียวกัน กลับมีชะตาชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะเรา สองพี่สาวที่ต้องแต่งงานกับสามีที่แปลกประหลาด กลายเป็นเหมือนทาส และราวกับถูกเนรเทศออกจากบ้านเกิดและเพื่อนฝูง ในขณะที่น้องสาวคนเล็กของเรามีทรัพย์สมบัติมากมาย และได้แต่งงานกับเทพเจ้า ทั้งที่นางไม่รู้เลยว่าจะใช้ทรัพย์สมบัติเหล่านั้นให้สมค่าอย่างไร”

“น้องพี่ เจ้าคิดบ้างไหมว่าบ้านของนางนั้นเต็มไปด้วยอะไรบ้าง? เครื่องประดับเพชรพลอยมากมาย เสื้อผ้าอันงดงาม อัญมณีระยิบระยับ และทองคำที่เราย่ำไปบนพื้น! หากสามีของนางเป็นอย่างที่นางว่าจริงๆ ไม่มีใครในโลกนี้จะมีความสุขเทียบเท่านางอีกแล้ว และอาจจะเป็นไปได้ว่า วันหนึ่งด้วยความรักที่เขามีต่อนาง เขาอาจจะยกย่องให้นางกลายเป็นเทพธิดาก็ได้ ดูสิ ท่าทางของนางในวันนี้ ราวกับว่านางเป็นเทพธิดาอยู่แล้ว นางมีเสียงที่คอยรับใช้ และแม้กระทั่งสายลมยังเชื่อฟังนาง”

พี่สาวคนโตกล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น “แต่ข้าคนนี้ผู้โชคร้าย กลับต้องแต่งงานกับชายที่แก่กว่าแม้กระทั่งพ่อของเรา เขาหัวล้านเสียยิ่งกว่าหงส์ดำ และยังอ่อนแอเหมือนเด็ก เขาขังข้าไว้ในบ้านตลอดทั้งวัน”

พี่สาวคนรองตอบด้วยเสียงระคนความเคืองแค้น “ส่วนข้าก็ต้องแต่งงานกับชายที่เป็นโรคเกาต์ ร่างกายคดงอ ไม่มีเรี่ยวแรงในการทำหน้าที่ของสามี ข้าต้องคอยนวดมือที่แข็งเหมือนหินของเขาด้วยน้ำมันหลากชนิด และพันมือเขาด้วยผ้าพันแผลที่เต็มไปด้วยความสกปรกจนมือที่ขาวนุ่มของข้าเปื้อนสิ้น ราวกับข้าเป็นคนรับใช้ ไม่ใช่ภรรยา และเจ้าก็ไม่ต่างจากข้านัก”

“แต่ข้าไม่อาจทนเห็นน้องสาวของเราในความสุขเช่นนี้ได้ เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเมื่อครู่นางทำตัวหยิ่งยโสใส่เราแค่ไหน? นางพูดจาโอ้อวดถึงชีวิตของนาง นางโยนทองคำใส่ตักเราอย่างเย้ยหยัน และพอเบื่อหน่ายที่จะอยู่กับเรา นางก็สั่งให้ลมพัดพาเรากลับมาเสียอย่างนั้น”

“แท้จริงแล้ว ข้าไม่อาจเรียกว่ามีชีวิตอยู่ได้ ไม่อาจเรียกว่าหญิงสาวผู้มีความสุขอีกต่อไป แต่ข้าจะทำลายความสุขทั้งหมดของนาง และหากเจ้ามีจิตใจมุ่งมั่นเช่นเดียวกับข้า พี่สาวของข้า พวกเรามาปรึกษากันเถิด อย่าได้เปิดเผยสิ่งที่เราคิดกับผู้ใด แม้แต่พ่อแม่ของเราเอง อย่าให้ใครรู้ว่าเราเคยพบนาง เพราะแค่ได้เห็นนาง ข้าก็เสียใจเสียแล้ว และอย่าได้บอกเรื่องโชคลาภของนางกับพ่อหรือใครทั้งสิ้น เพราะคนเรามักไม่อิจฉาความร่ำรวยที่ไม่อาจมองเห็น เช่นนั้น เราจะทำให้นางรู้ว่า พี่สาวของนางทั้งสองไม่ได้ต่ำต้อย แต่มีค่ามากกว่านางเสียอีก”

“แต่ตอนนี้ กลับไปบ้านของเรา ไปหาสามีและบ้านอันยากจนของเราเสียก่อน และเมื่อเรามีแผนการที่ชัดเจนแล้ว ค่อยมาหยุดยั้งความเย่อหยิ่งของนาง”

คำพูดอันชั่วร้ายนี้ทำให้พี่สาวทั้งสองเห็นพ้องต้องกัน พวกเธอซ่อนสมบัติที่ไซคีให้ไว้ไว้เสีย และเริ่มทำลายเส้นผมของตัวเอง ร้องไห้ด้วยน้ำตาเทียม เมื่อพ่อแม่ของพวกเธอเห็นว่าลูกสาวยังคงร้องไห้เสียใจ ก็ยิ่งเพิ่มความทุกข์ในใจมากขึ้น แต่พี่สาวทั้งสองที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและโกรธเกรี้ยว ก็เดินทางกลับบ้าน พร้อมวางแผนการทำลายล้างไซคี

ในระหว่างนั้น สามีของไซคีเตือนเธออีกครั้งในยามค่ำคืนด้วยคำพูดว่า “เจ้ามองไม่เห็นหรือว่าภัยร้ายกำลังคุกคามเจ้า หากเจ้าไม่ระวัง มันจะเกิดขึ้นในไม่ช้า เจ้าหญิงผู้ไม่ซื่อสัตย์ทั้งสองกำลังพยายามจับเจ้าในกับดักของพวกเธอ และแผนการของพวกเธอคือการเกลี้ยกล่อมให้เจ้ามองดูใบหน้าของข้า ซึ่งหากเจ้ามองเห็นเข้า อย่างที่ข้าได้เตือนบ่อยครั้ง เจ้าจะไม่ได้เห็นข้าอีกต่อไป”

“ดังนั้น หากหญิงชั่วทั้งสองนี้ ผู้มีจิตใจชั่วร้าย กลับมาอีก (ซึ่งข้าคิดว่าพวกนางจะกลับมาแน่) ระวังอย่าพูดคุยกับพวกนาง ฟังเพียงคำพูดของพวกนางโดยไม่ตอบโต้ และหากเจ้าห้ามใจไม่ได้ ก็จงหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงข้า อย่าตอบคำถามใดๆ เกี่ยวกับตัวข้า เพราะหากเจ้าทำเช่นนี้ เราจะมีความสุขเพิ่มขึ้น และลูกในครรภ์ของเจ้าผู้อ่อนเยาว์ จะได้กลายเป็นเทพผู้เป็นอมตะ หากไม่เช่นนั้น เขาจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา”

คำพูดของสามีทำให้ไซคีเปี่ยมด้วยความสุขที่รู้ว่าเธอกำลังจะให้กำเนิดทารกผู้ศักดิ์สิทธิ์ เธอดีใจที่ตัวเองกำลังจะได้รับเกียรติในฐานะแม่ เธอนับวันและเดือนที่ผ่านไปอย่างละเอียด และในฐานะผู้หญิงที่ไม่เคยตั้งครรภ์มาก่อน เธอประหลาดใจอย่างมากที่ท้องของเธอขยายใหญ่อย่างรวดเร็วในเวลาไม่นาน

ในขณะเดียวกัน พี่สาวทั้งสองผู้ชั่วร้าย ดุจอสรพิษที่พ่นพิษอันร้ายกาจ ได้เตรียมเรือเพื่อกลับมาทำตามแผนร้าย สามีของไซคีเตือนนางอีกครั้งว่า “นี่คือวันสุดท้าย วันที่อันตรายที่สุด ศัตรูที่เป็นเลือดเดียวกับเจ้ากำลังเดินทางมาหาเรา พวกนางถืออาวุธ พร้อมที่จะทำลายล้างเจ้า โอ ไซคีอันเป็นที่รัก ข้าขอร้องเจ้า จงเมตตาตัวเอง เมตตาข้า และช่วยปกป้องลูกในครรภ์ของเจ้าจากอันตรายนี้ อย่าได้พบ อย่าได้ยินคำพูดจากหญิงชั่วสองคนนี้เลย เพราะพวกนางไม่สมควรถูกเรียกว่าพี่สาวของเจ้าอีกต่อไป ด้วยความเกลียดชังและความทรยศต่อความรักในฐานะพี่น้องของพวกนาง พวกนางจะมาราวกับไซเรน ส่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญเพื่อหลอกล่อเจ้า”

เมื่อไซคีได้ยินเช่นนั้น เธอถอนหายใจด้วยความเศร้าสร้อยและกล่าวว่า “โอ้ ที่รักของข้า ตลอดเวลานี้ท่านได้เห็นถึงความซื่อสัตย์ของข้าแล้ว โปรดอย่าสงสัยเลยว่าข้าจะยังคงซื่อสัตย์ต่อไป ดังนั้น ขอให้ท่านสั่งเซไฟรัสให้พาพวกพี่สาวของข้ามาที่นี่อีกครั้ง เช่นเดียวกับที่ผ่านมา แม้ว่าท่านจะสั่งห้ามข้าไม่ให้มองเห็นใบหน้าของท่าน ข้าขอเพียงให้ได้ปลอบใจตนเองด้วยการได้พบพี่สาวของข้า ข้าขอร้องท่าน ด้วยเส้นผมที่งดงามนี้ ด้วยแก้มกลมอ่อนโยนของข้า และด้วยอกอันอบอุ่นของท่าน ซึ่งรูปร่างและใบหน้าของท่าน ข้าจะได้รู้จักในที่สุดผ่านลูกในครรภ์ของข้า ขอท่านโปรดมอบความสุขให้แก่ภรรยาผู้ภักดีคนนี้ ผู้ที่ผูกพันกับท่านตลอดไป ข้าไม่ต้องการเห็นใบหน้าของท่านหรอก ข้าไม่ใส่ใจแม้แต่ความมืดที่ล้อมรอบตัวเรา เพราะท่านคือแสงสว่างเดียวของข้า”

สามีของไซคี ผู้ซึ่งเหมือนถูกมนต์สะกดด้วยคำวิงวอนของเธอ และถูกโน้มน้าวด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช็ดน้ำตาของเธอด้วยเส้นผมของเขา และในที่สุดก็ยอมทำตามคำขอของเธอ เมื่อรุ่งสางมาถึง เขาก็จากไปตามที่เขาเคยทำ

พี่สาวของไซคีมาถึงฝั่ง และไม่ได้หยุดพักเลยจนกระทั่งมาถึงเนินผา โดยไม่ได้แวะไปหาพ่อแม่ของพวกเธอด้วยซ้ำ จากนั้น พวกเธอก็กระโดดลงจากเนินเขาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่เซไฟรัส (เทพแห่งสายลมตะวันตก) ที่ได้รับคำสั่งจากเทพเจ้า แม้จะไม่เต็มใจ ก็พาพวกเธอลงมาอย่างปลอดภัยและวางพวกเธอไว้ในหุบเขาโดยไม่มีอันตรายใดๆ

ทันทีที่พวกเธอมาถึง พี่สาวทั้งสองรีบเข้าไปในวังของไซคีโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเธอกอดไซคีด้วยความโลภ และกล่าวคำขอบคุณด้วยคำพูดประจบประแจงสำหรับสมบัติที่เธอมอบให้ จากนั้นพวกเธอก็พูดว่า “โอ้ ไซคี น้องสาวที่รักของเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ามิใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว แต่เจ้าเป็นแม่คนแล้ว! ช่างเป็นความสุขยิ่งใหญ่ที่เจ้ามอบให้แก่เราในครรภ์ของเจ้า! จะเป็นความสุขแค่ไหนที่จะได้เห็นทารกน้อยคนนี้เติบโตขึ้นท่ามกลางทรัพย์สมบัติมากมายเหล่านี้? และหากเขาเหมือนพ่อแม่ของเขา ซึ่งก็เป็นไปตามธรรมชาติของเขาแล้วไซร้ ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คิวปิดน้อยคนใหม่จะถือกำเนิดขึ้น!”

ด้วยคำพูดเช่นนี้ พี่สาวทั้งสองเริ่มพยายามเข้าหาไซคีทีละน้อยด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่เนื่องจากพวกเธอเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง จึงนั่งพักบนเก้าอี้ และหลังจากที่พวกเธอได้อาบน้ำชำระร่างกายในห้องอาบน้ำแล้ว ไซคีก็พาพวกเธอไปยังห้องอาหาร ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารที่จัดเตรียมไว้อย่างหรูหรา

ไซคีสั่งให้มีผู้เล่นพิณบรรเลงเพลงให้ฟัง และก็เป็นไปตามนั้น ทันใดนั้น มีเสียงเพลงอื่นๆ และดนตรีอันไพเราะเกิดขึ้น แต่ไม่มีบุคคลใดให้เห็น เสียงดนตรีอันไพเราะและท่วงทำนองที่กลมกลืนกันนั้น ทำให้พี่สาวทั้งสองของไซคีรู้สึกเพลิดเพลินยิ่งนัก

แต่ถึงแม้เสียงดนตรีที่ไพเราะจะทำให้พวกเธออิ่มเอมใจ ความชั่วร้ายในใจของพวกเธอก็ยังไม่ถูกระงับ พี่สาวทั้งสองเริ่มวางแผนร้ายอีกครั้ง พวกเธอถามไซคีว่า ใครคือสามีของเธอ และเขามีพื้นเพเช่นไร ไซคีซึ่งหลงลืมคำโกหกที่เคยพูดถึงสามีของเธอก่อนหน้านี้ จึงแต่งเรื่องใหม่ขึ้นมา เธอบอกพี่สาวของเธอว่าสามีของเธอเป็นพ่อค้าผู้มั่งคั่ง จากจังหวัดอันใหญ่โต เป็นชายวัยกลางคนผู้มีเคราที่เริ่มแซมด้วยผมหงอก

เมื่อพูดเสร็จ และไม่ต้องการให้มีการพูดคุยต่อไป ไซคีจึงเติมทองคำและเงินลงในตักของพี่สาวทั้งสอง และสั่งให้เซไฟรัสพาพวกเธอกลับไปทันที

ระหว่างทางกลับบ้าน พี่สาวทั้งสองของไซคีต่างบ่นกันเองด้วยความสงสัยและอิจฉา “เจ้าคิดว่าอย่างไรบ้าง น้องข้า?” พี่สาวคนหนึ่งกล่าว “เกี่ยวกับคำโกหกอันชัดเจนของไซคี ก่อนหน้านี้นางบอกว่าสามีของนางเป็นชายหนุ่มในวัยกำลังเบ่งบาน มีเคราสีทองอ่อน แต่ตอนนี้กลับบอกว่าสามีของนางแก่ครึ่งหนึ่งแล้วและมีผมหงอกปน! มีใครบ้างที่อายุจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ในเวลาอันสั้น?”

พี่สาวอีกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง “มันต้องไม่ใช่อะไรอื่นแล้ว นอกจากไซคีจะโกหกเรื่องใหญ่โต หรือไม่เธอก็ไม่เคยเห็นสามีของเธอเลย และถ้าเป็นอย่างหลังจริงๆ นั่นหมายความว่าเธอแต่งงานกับเทพเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง และตอนนี้มีลูกของเทพเจ้าอยู่ในครรภ์ของเธอ! แต่หากลูกของเธอเป็นเทพจริง และข่าวนี้ล่วงรู้ไปถึงแม่ของเรา (ซึ่งขออย่าให้เกิดขึ้นเลย) เราคงไม่อาจทนได้! เราอาจถึงกับต้องผูกคอตายเลยทีเดียว! ดังนั้น เราควรกลับไปหาแม่และพ่อ แล้วสร้างเรื่องโกหกเพื่อปกปิดความจริงนี้กันเถอะ”

หลังจากที่พวกเธอถูกเปลวไฟแห่งความอิจฉาเผาไหม้จนลุกโชน พี่สาวทั้งสองก็ไปเยี่ยมพ่อแม่ของพวกเธอ ก่อนจะกลับไปยังภูเขาอีกครั้ง เมื่อถึงที่นั่น เซไฟรัสพาพวกเธอลงมาสู่หุบเขาอีกครา และพวกเธอก็แสร้งทำทีว่าเสียใจโดยการขยี้ตาเรียกน้ำตาเพื่อให้ดูเหมือนกำลังร้องไห้

เมื่อไซคีมาปรากฏตัว พวกเธอก็เริ่มกล่าวคำด้วยเสียงเศร้าสร้อย “โอ้ ไซคี น้องสาวผู้ไร้เดียงสาของเรา เจ้าคิดว่าตัวเองปลอดภัยและมีความสุขอย่างนั้นหรือ? ในขณะที่เจ้ากำลังนั่งอยู่ที่นี่อย่างไม่ใส่ใจต่อภัยร้ายที่คืบคลานเข้ามา พวกเราออกไปขวนขวายเพื่อความปลอดภัยของเจ้า!” พี่สาวคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

อีกคนเสริมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พวกเราได้รับข่าวที่น่าเชื่อถือ และเราก็ไม่อาจปิดบังเจ้าได้อีกต่อไป ว่ามีอสรพิษยักษ์ที่เต็มไปด้วยพิษร้ายแรงและปากอันน่ากลัวอาศัยอยู่กับเจ้าทุกค่ำคืน จงระลึกถึงคำพยากรณ์ของอพอลโลเถิด ที่กล่าวว่าเจ้าได้ถูกลิขิตให้แต่งงานกับอสรพิษอันดุร้าย”

“มีชาวบ้านแถบนี้ และนายพรานบางคนที่อ้างว่าพวกเขาเห็นมันเมื่อคืนก่อน มันกลับมาจากการล่าอาหารและว่ายข้ามแม่น้ำ พวกเขาเชื่ออย่างแน่นอนว่ามันจะไม่เลี้ยงดูเจ้าอย่างอ่อนโยนอีกนาน เมื่อถึงเวลาคลอดบุตร มันจะกลืนกินทั้งเจ้าและลูกน้อยของเจ้า!”

พวกเธอยังคงพยายามโน้มน้าวไซคีด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “จงพิจารณาดูเถิด ว่าเจ้าจะยอมทำตามคำแนะนำของพวกเรา ผู้เป็นพี่สาวที่ห่วงใยเจ้า เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายจากความตาย และกลับไปอยู่กับพวกเรา หรือเจ้าจะยังคงเลือกใช้ชีวิตร่วมกับอสรพิษ และในที่สุดถูกกลืนกินทั้งเป็น”

“และหากเจ้าคิดว่าชีวิตอันโดดเดี่ยว การสนทนากับเสียงไร้ตัวตน ความสุขอันเสี่ยงภัยนี้ และความรักต่ออสรพิษคือสิ่งที่ทำให้เจ้าพึงใจ ก็อย่าได้กล่าวโทษว่าเราไม่ทำหน้าที่ของพี่สาวที่แท้จริง ที่พยายามเตือนสติเจ้า”

ไซคีผู้ไร้เดียงสาและอ่อนแอ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อคำพูดอันน่ากลัวที่พี่สาวกล่าวไว้ นางรู้สึกสับสนจนลืมคำเตือนของสามีและคำสัญญาที่เคยให้ไว้แก่เขา ความกลัวผลักให้นางพาตัวเองเข้าสู่วังวนแห่งความทุกข์ ด้วยใบหน้าซีดเซียวและน้ำเสียงที่แทบไม่อาจเอ่ยคำ นางกล่าวออกมาอย่างยากลำบากว่า

"โอ้ พี่สาวที่รักของข้า ขอบคุณสำหรับความเมตตาและความหวังดีของพวกท่าน ตอนนี้ข้าเชื่อแล้วว่าทุกสิ่งที่พวกท่านบอกเป็นความจริง ข้าไม่เคยเห็นรูปร่างของสามีเลย และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาจากไหน ข้าได้ยินเพียงเสียงของเขาในยามค่ำคืน และมีเพียงเสียงนี้ที่ข้ารู้จัก เขาเป็นสามีที่ลึกลับ ผู้ไม่ต้องการพบเจอแสงแห่งวัน สิ่งนี้ทำให้ข้าสงสัยว่าเขาอาจเป็นสัตว์ร้ายตามที่พวกท่านกล่าวไว้"

ไซคีหันมองพี่สาวด้วยแววตาอ้อนวอน "ยิ่งไปกว่านั้น ข้ากลัวเหลือเกินที่จะเห็นตัวเขา เพราะเขาขู่ว่าจะเกิดหายนะหากข้าพยายามมองรูปร่างของเขา ดังนั้น หากพี่สาวผู้เป็นที่รักของข้ามีวิธีใดที่จะช่วยชีวิตข้าในยามวิกฤตนี้ ขอได้โปรดบอกข้าเถิด"

พี่สาวทั้งสองมองสบตากันพร้อมรอยยิ้มลึกลับ พวกเธอปลดเปลื้องความคิดที่ซ่อนเร้นและร้ายกาจออกมา และกล่าวด้วยเสียงหวานล้ำเพื่อเสริมความกลัวในใจของไซคี หนึ่งในพี่สาวเริ่มพูดขึ้นว่า

"เพราะเรารักและห่วงใยเจ้า เราจะไม่สนอันตรายใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้น เพื่อช่วยชีวิตของเจ้า เราจะบอกวิธีที่จะทำให้เจ้าปลอดภัยที่สุด ฟังให้ดีนะ ไซคี คืนนี้เมื่อเขามาถึงและหลับลึกตามปกติ จงเตรียมตัวให้พร้อม เจ้าจงซ่อนมีดคมกริบไว้ใต้หมอน และซ่อนตะเกียงน้ำมันที่จุดไฟไว้ใต้ม่านในห้องนอน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เจ้าจงลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ และเดินไปพร้อมกับตะเกียงในมือหนึ่ง และมีดในอีกมือหนึ่ง"

"เมื่อเจ้าเห็นตัวตนของเขาที่แท้จริง จงรวบรวมความกล้าหาญทั้งหมดของเจ้า และใช้มีดในมือของเจ้าตัดศีรษะของสัตว์ร้ายตัวนั้นเสีย เราจะคอยอยู่เคียงข้างเจ้า และเมื่อทุกอย่างจบลง เจ้าจะปลอดภัยจากความอันตราย และเราจะแนะนำเจ้าให้แต่งงานกับชายที่ดีและมีศักดิ์ศรีต่อไป"

หลังจากพี่สาวทั้งสองกรอกยาพิษแห่งความกลัวและความอิจฉาลงในใจของไซคี พวกเธอก็ลอบกังวลว่าแผนร้ายของพวกเธออาจนำพาอันตรายกลับมาหาตัวเองได้ พวกเธอรีบขอให้เซไฟรัสนำพวกเธอกลับไปยังยอดเขา และจากนั้นก็รีบหนีไปขึ้นเรืออย่าง

เมื่อไซคีอยู่เพียงลำพัง แม้ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้อยู่คนเดียวจริง ๆ เพราะหัวใจของนางถูกถาโถมด้วยคลื่นอารมณ์ที่ซัดสาดเหมือนทะเลที่ไม่มีวันสงบ นางสับสนในใจอย่างหนัก แม้ว่าความตั้งใจแรกของนางจะยืนยันที่จะไม่ทำตามคำแนะนำของพี่สาว แต่ความคิดมากมายในหัวกลับขัดแย้งกัน นางลังเล สับสน บางครานางอยากทำ บางครั้งนางก็ไม่กล้า บางครั้งนางรู้สึกกล้าหาญ บางครั้งก็หวาดกลัว บางคราวนางเกลียดชังสิ่งที่ถูกกล่าวว่าเป็นอสูรร้าย บางครั้งนางก็รักสามีอย่างหมดหัวใจ ท้ายที่สุดเมื่อความมืดมิดแห่งค่ำคืนมาถึง ไซคีก็ตัดสินใจเตรียมตัวสำหรับแผนการที่ไม่อาจย้อนกลับได้

เมื่อสามีของนางกลับมา เขาโอบกอดและจุมพิตนางดั่งเช่นเคย จากนั้นก็หลับใหลอย่างสงบ แต่ไซคีซึ่งทั้งร่างกายและจิตใจอ่อนแอเต็มที กลับถูกชักนำด้วยชะตากรรมที่โหดร้าย นางหยิบตะเกียงน้ำมันและมีดคมกริบออกมา ทว่ายามที่นางลุกขึ้นมาพร้อมกับความกล้าหาญอย่างกระทันหัน หัวใจของนางก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

เมื่อไซคีถือแสงตะเกียงมาถึงข้างเตียง นางเห็นสิ่งที่ไม่อาจคาดคิดไว้เลย สิ่งที่นางคิดว่าเป็นอสูรร้ายกลับกลายเป็นเทพแห่งความรัก "คิวปิด" ผู้มีรูปลักษณ์งดงามราวกับความฝัน แสงจากตะเกียงดูเหมือนจะส่องสว่างขึ้นด้วยความปิติยินดี และคมมีดในมือของนางก็คล้ายจะไร้คมในทันที

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้านางทำให้ไซคีแทบหยุดหายใจ ความงามของคิวปิดทำให้นางทั้งหวาดกลัวและหลงใหล นางทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความสั่นไหว ใบหน้าของนางซีดขาวเหมือนหิมะ นางคิดจะปกปิดมีดนั้นไว้ในหัวใจของตนเองเพื่อระงับความผิด แต่มีดกลับหลุดจากมือเพราะความหวาดกลัว

ดวงตาของไซคีจ้องมองรูปลักษณ์อันงดงามของเทพผู้สูงศักดิ์ เส้นผมสีทองของเขาส่องประกายแสงและมีกลิ่นหอมละมุน คอของเขาขาวกว่าน้ำนม แก้มของเขาชมพูอมม่วง และเส้นผมที่ไหลลงมาข้างหน้าและหลังทำให้ดูสง่างามจนแสงตะเกียงยังไม่อาจเทียบได้ ขนนุ่มเบา ๆ บนไหล่ของเขาสั่นไหวคล้ายดอกไม้ที่มีชีวิต

ที่ปลายเตียงมีอาวุธของเทพคิวปิดวางอยู่ — คันธนู กระบอกลูกศร และลูกศรที่นางมองดูด้วยความสงสัย ขณะที่นางจ้องมองอาวุธเหล่านั้น ไซคีจึงหยิบลูกศรขึ้นมาหนึ่งดอก และปลายคมของมันบาดนิ้วของนางโดยไม่ตั้งใจ เลือดหยดออกมาเล็กน้อย แต่กลับเป็นการจุดไฟแห่งความรักในหัวใจของนาง นางรักคิวปิดมากขึ้นจนไม่อาจต้านทานได้ นางโอบกอดเขาและจุมพิตเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นและจากไป

แต่อนิจจา ขณะที่นางลุ่มหลงในความรักและความงามนั้น น้ำมันจากตะเกียงกลับหยดลงบนไหล่ของคิวปิด เทพแห่งไฟ ผู้สร้างแสงเพื่อความสุขของคู่รัก ถูกเผาโดยสิ่งที่เขาเคยสร้างขึ้นเอง!

โอ้ ตะเกียงผู้หุนหัน บ้าบิ่นนัก เจ้าผู้เป็นเครื่องมือแห่งรัก อันต้อยต่ำ

เจ้ากล้าหรือที่เผาผลาญเทพแห่งไฟผู้ยิ่งใหญ่ ผู้สร้างเจ้าไว้ เพื่อค่ำคืนแห่งรักอันรื่นรมย์

เพื่อคู่รักได้สุขสมสุขสันต์ในยามราตรี?

-----

เทพเจ้าผู้นั้นถูกเผาในสถานการณ์นี้ และเมื่อเขารู้สึกว่าคำสัญญาและความเชื่อที่มีต่อกันถูกทำลาย เขาจึงหนีไป โดยไม่กล่าวคำใด ๆ ทิ้งภรรยาผู้โชคร้ายไว้เบื้องหลัง แต่โชคดีที่ไซคีสามารถจับเขาได้ในขณะที่เขากำลังลอย ขึ้นไปจากต้นขาขวา และจับเขาไว้แน่นขณะที่เขาบินสูงขึ้นไปในอากาศ จนกระทั่งเมื่อความเหนื่อยล้าทำให้เธอไม่ สามารถจับเขาไว้ได้อีก และตกลงสู่พื้นดิน แต่คิวปิดตามเธอลงมา และลงจอดบนยอดต้นไซเปรส ก่อนจะพูด ด้วยความโกรธว่า:

“โอ้ ไซคีผู้โง่เขลา จงพิจารณาตัวเองดูสิว่า ข้า ผู้ไม่เคยสนใจคำสั่งของแม่ที่บอกให้ข้าทำให้เจ้าต้องแต่งงานกับชายที่ต่ำต้อยและทุกข์ทรมาน แต่ข้ากลับลงมาจากสวรรค์เพื่อรักเจ้า และบาดเจ็บด้วยอาวุธของตัวเองเพียงเพื่อให้เจ้าได้เป็นภรรยาของข้า แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นสัตว์ป่า จนต้องไปหาวิธีจะตัดหัวข้าด้วยใบมีดที่เจ้าใช้ทั้ง ๆ ที่ข้ารัก เจ้ามากขนาดนั้น? ข้าไม่ได้เตือนเจ้าทุกครั้งหรือ? ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าระวังตัวหรือ? แต่พวกเพื่อนและที่ปรึกษา ของเจ้าจะได้รับการลงโทษที่สมควรสำหรับการกระทำของพวกเขา ส่วนเจ้าเองก็จะได้รับการลงโทษจากการที่ ข้าต้องหายไปจากเจ้า"

เมื่อเขาพูดจบ คิวปิดก็โบยบินขึ้นไปในอากาศ ไซคีล้มลงกับพื้น และในขณะที่เธอยังสามารถเห็นสามีของเธอ อยู่ เธอก็จ้องมองเขาไปในอากาศ น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอด้วยความทุกข์โศก แต่เมื่อเขาหาย ไปจากสายตา เธอจึงกระโดดลงไปในแม่น้ำที่ไหลแรงด้วยความเจ็บปวดจากการขาดหายไปของสามี แม้กระนั้น น้ำกลับไม่ยอมให้เธอจมน้ำ แต่กลับอ่อนโยนกับเธอ และพัดเธอลงมาไว้บนฝั่งท่ามกลางหญ้า

ในขณะนั้นเอง แพน เทพเจ้าชาวชนบทผู้เคยนั่งอยู่ข้างแม่น้ำ กำลังโอบกอดและสั่งสอนเทพธิดาคันนาให้ปรับ ขลุ่ยและเพลงให้ไพเราะสำหรับการเลี้ยงดูแพะอ่อน ๆ เขาสังเกตเห็นไซคีในสภาพเศร้าหมอง และเข้าใจ (ไม่รู้ ว่าอย่างไร) ถึงความทุกข์ของเธอ จึงพยายามปลอบโยนเธอว่า:

“โอ้ สาวงาม ข้าคือคนเลี้ยงแกะที่ดิบเถื่อน แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ข้าก็มีประสบการณ์จากวัยชรามากมาย ข้าไม่รู้ ว่าได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ นี้จากที่ใด แต่ข้ารู้จากก้าวที่ไม่มั่นคง สีหน้าที่ซีดเซียว และน้ำตาที่รินออกมา ว่าเจ้ากำลัง รักใครสักคนอย่างมากมาย ดังนั้นจงฟังข้าเถิด อย่าคิดจะฆ่าตัวตาย หรือร้องไห้ไปเลย แต่จงบูชาและเคารพ เทพเจ้าคิวปิดให้ดี และดึงดูดเขามาหาเจ้าด้วยการสัญญาแห่งการรับใช้ที่สุภาพ"

เมื่อเทพเจ้าแห่งการเลี้ยงแกะกล่าวคำเหล่านี้จบลง ไซคีก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่มอบการเคารพให้เขาเหมือนกับ เทพเจ้า และจากไป

หลังจากนั้น ไซคีเดินทางไปสักระยะหนึ่ง เธอก็พบเมืองแห่งหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ ซึ่งเป็นที่อยู่ของสามีของพี่ สาวคนหนึ่งของเธอ เมื่อไซคีทราบเรื่องนี้แล้ว เธอจึงบอกให้พี่สาวของเธอรู้ถึงการมาถึงของเธอ และพวกเขาจึงได้พบกัน หลังจากการโอบกอดและทักทายกันอย่างอบอุ่น พี่สาวของไซคีจึงถามถึงสาเหตุที่เธอเดินทางมาถึงที่นี่ ไซคีจึงตอบว่า:

“จำได้ไหมที่ท่านบอกให้ข้าฆ่าสัตว์ร้ายตัวนั้นที่มันแอบอ้างว่าเป็นสามีของข้าและมานอนกับข้าทุกคืน? ท่านจะเข้าใจเมื่อข้านำตะเกียงขึ้นมาเพื่อมองดูรูปร่างของมัน ข้าพบว่าเขาคือบุตรของวีนัสเอง คิวปิดนั่นเองที่นอนอยู่กับข้า หลังจากนั้น ข้ารู้สึกเต็มไปด้วยความสุขและอยากจะโอบกอดเขา แต่โชคร้ายที่น้ำมันจากตะเกียงริ้วหยดลงไปที่บ่าของเขา ซึ่งทำให้เขาตื่นขึ้น และเมื่อเขาเห็นข้าถือไฟและอาวุธ เขาก็กล่าวว่า 'เจ้ากล้าหาญแค่ไหนถึงทำสิ่งชั่วร้ายเช่นนี้? จงจากไปและเอาสิ่งที่เจ้านำมาทิ้งไปเถิด เพราะข้าจะมีพี่สาวของเจ้ามาเป็นภรรยาของข้า และนางจะได้อยู่ในความสุขของข้า' แล้วเขาก็สั่งให้ซิฟิรัสพาข้าออกจากบ้านของเขา"

ไซคีเล่าจบ พี่สาวของเธอที่ถูกกระตุ้นด้วยความต้องการทางกายและความอิจฉาริษยาก็วิ่งกลับบ้าน ไป บอกสามีว่าได้ยินข่าวการตายของพ่อแม่ของเธอแล้ว จึงขึ้นเรือและเดินทางไปยังภูเขา และถึงแม้จะมีลมทิศ ตรงข้าม แต่เธอก็หวังว่าจะได้รักกับคิวปิดจึงตะโกนว่า "โอ้ คิวปิด จงเลือกภรรยาที่มีค่ากว่า ข้าขอให้ชิฟิรัสพาข้าลงไป" และเธอก็ปล่อยตัวเองจากหน้าผา แต่เธอกลับไม่ได้ตกลงไปในหุบเขาไม่ว่าเป็นชีวิตหรือความตาย เพราะร่างกายของเธอแตกกระจายท่ามกลางโขดหิน และเธอกลายเป็นเหยื่อของนกและสัตว์ป่าตามที่เธอสมควรได้รับ

ความแค้นของพี่สาวอีกคนก็ไม่ล่าช้า เพราะไซคีเดินทางต่อไปยังเมืองอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่อยู่ของพี่สาวคนที่สอง เมื่อเธอได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอบอกพี่สาวคนแรก พี่สาวของเธอก็วิ่งไปยังหน้าผาและถูกฆ่าตายเช่นเดียวกัน จากนั้นไซคีจึงเดินทางในแผ่นดินเพื่อค้นหาสามีของเธอ คิวปิด แต่เขากลับเข้าไปในห้องของแม่ และคร่ำครวญถึงบาดแผลอันเจ็บปวดที่เกิดจากน้ำมันจากตะเกียงที่เผาไหม้

จากนั้น นกนางนวลสีขาว ซึ่งล่องลอยอยู่บนเกลียวคลื่นของผืนน้ำ ได้บินไปยังมหาสมุทร ที่ซึ่งมันพบวีนัสกำลังล้างตัวและอาบน้ำอยู่ นกตัวนั้นรีบแจ้งวีนัสว่า บุตรชายของเธอได้รับบาดเจ็บจากไฟไหม้ และอาจตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต นอกจากนี้ ยังบอกด้วยว่า ผู้คนทั้งหลายต่างพากันพูดจาเสียหายเกี่ยวกับครอบครัวของวีนัส โดยเล่าว่าบุตรชายของเธอนั้นใช้ชีวิตเที่ยวเล่นอยู่แต่กับหญิงโสเภณีบนภูเขา ขณะที่เธอเองก็ดำเนินชีวิตอย่างไม่สำรวมในทะเล ทำให้ผู้คนมองว่าครอบครัวของเธอไม่น่าเคารพ ไม่อ่อนโยน ไม่งดงามอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่หยาบคายและน่าสะพรึงกลัว นอกจากนี้ พวกเขายังพูดกันว่าการแต่งงานในปัจจุบันไม่ได้มีไว้เพื่อความรักหรือการให้กำเนิดบุตรอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยความอิจฉา ความขัดแย้ง และการทะเลาะวิวาท นกนางนวลผู้ใคร่รู้ได้กล่าวเรื่องเหล่านี้ใส่หูของวีนัส พร้อมตำหนิบุตรชายของเธอ

วีนัสเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มร่ำไห้และพูดว่า “บุตรของข้ามีความรักเช่นนั้นหรือ? โปรดบอกข้าเถิด เจ้านกผู้ซื่อสัตย์ที่คอยรับใช้ข้ามาตลอด บอกข้าว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร และชื่ออะไรที่ทำให้บุตรชายของข้าต้องเจ็บปวดถึงเพียงนี้? นางเป็นนางไม้ เทพธิดาใด หรือเป็นส่วนหนึ่งของเหล่ามิวส์ หรืออาจจะเป็นหนึ่งในกลุ่มเทพีแห่งความงาม?”

นกตัวนั้นตอบว่า “นายหญิง ข้าไม่ทราบว่านางเป็นใคร แต่ที่ข้ารู้คือนางมีชื่อว่าไซคี”

ทันใดนั้น วีนัสก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธว่า “เป็นนางอย่างนั้นหรือ? ผู้ที่กล้าแย่งชิงความงามของข้า ผู้ที่แอบอ้างชื่อเสียงของข้า? คิวปิดคิดอย่างไรถึงกล้าทำแบบนี้! คิดว่าข้าเป็นแม่สื่อที่ช่วยให้นางได้รู้จักเขาหรือ?” แล้ววีนัสก็รีบเดินไปยังห้องของเธอ ซึ่งเธอพบว่าบุตรชายของเธอได้รับบาดแผลตามที่นกบอกไว้ เมื่อเธอเห็นดังนั้น เธอก็ร้องออกมาด้วยความเสียใจและกล่าวว่า:

“นี่หรือคือสิ่งที่สมควร? นี่หรือคือเกียรติที่เจ้ามอบให้พ่อแม่ของเจ้า? เจ้าคิดว่ามันมีเหตุผลหรือ ที่เจ้ากล้าละเมิดคำสั่งของแม่และเจ้านายของเจ้า และในขณะที่เจ้าควรทำให้อริของข้าทุกข์ทรมานด้วยความรักที่น่ารังเกียจ เจ้ากลับทำตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง?

"ในวัยที่ยังเยาว์และยังไม่บรรลุถึงความเป็นผู้ใหญ่ เจ้ากลับเลือกที่จะพ่ายแพ้ต่อความปรารถนาอันไร้ยางอาย และโอบกอดศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของข้า ผู้ที่ข้าจะต้องกลายเป็นแม่ยายของนาง และนางจะกลายเป็นลูกสะใภ้ของข้า!

"เจ้ากล้าดีอย่างไร เจ้าเด็กน้อยผู้โอหัง เจ้าผู้ไร้ความเคารพ คิดว่าตัวเจ้าเองสำคัญและคู่ควรมากนักหรือ? เจ้าคิดหรือว่าเพียงเพราะข้าอายุมากขึ้น ข้าจะไม่มีบุตรอีก? หากข้ามีลูกอีกคน เจ้าคงเข้าใจดีว่าเขาจะมีค่าคู่ควรกว่าเจ้ามากนัก! และเพื่อทำให้เจ้าเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะรับหนึ่งในคนรับใช้ของข้ามาเป็นลูกแทนเจ้า และมอบปีกนี้ ไฟนี้ คันธนูนี้ และลูกศรทั้งหมดที่ข้าเคยให้เจ้า แต่ข้าบอกเลยว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ถูกมอบให้เจ้า เพื่อเป้าหมายแบบนี้!

"เจ้าไม่เคยถูกเลี้ยงดูให้ดีพอในวัยเยาว์ มือของเจ้าเฉียบคมเกินไป และเจ้าไม่เคารพต่อผู้ใหญ่ โดยเฉพาะตัวข้า ผู้ เป็นแม่ของเจ้าเอง เจ้ากล้าทำร้ายข้าด้วยลูกศรของเจ้า เจ้าดูแคลนข้าในฐานะแม่หม้าย และไม่สนใจพ่อผู้กล้า หาญและไร้เทียมทานของเจ้า และที่ยิ่งทำให้ข้าโกรธ เจ้ายังกล้าหลงรักหญิงโสเภณีและหญิงต่ำศักดิ์! แต่ข้าจะ ทำให้เจ้าเสียใจในสิ่งที่เจ้าทำนี้อย่างสาสม และเจ้าจะต้องจ่ายราคาแสนแพงสำหรับการแต่งงานครั้งนี้!

"ข้าต้องมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ข้าควรทำอะไรต่อไป? จะไปที่ไหน? ข้าจะหยุดสัตว์ร้ายตัวนี้ได้อย่างไร? ข้าควรขอ ความช่วยเหลือจากศัตรูของข้าอย่าง 'ความสุขุม' ผู้ที่ข้าเคยลบหลู่บ่อยครั้งตอนที่ให้กำเนิดเจ้าหรือ? หรือข้า ควรไปขอคำปรึกษาจากหญิงชาวบ้านธรรมดาๆ? ไม่! ไม่มีทาง! แต่ถึงกระนั้น ข้าก็ยังไม่หยุดที่จะแก้แค้นเจ้า ข้า จำต้องหันไปพึ่ง 'ความสุขุม' เพื่อความช่วยเหลือ และจะไม่มีใครอื่นอีก! นางจะเป็นผู้ลงโทษเจ้าอย่างสาสม ชิง เอากระบอกธนูของเจ้าไป ยึดลูกศรของเจ้า ทำให้คันธนูของเจ้าไร้ความคม ดับไฟของเจ้า และที่สำคัญที่สุด ทำให้ร่างกายของเจ้าต้องเจ็บปวดด้วยบทลงโทษที่ข้าเตรียมไว้!

"และเมื่อข้าตัดเส้นผมของเจ้า ซึ่งข้าเคยประดับให้เปล่งประกายดุจทองคำด้วยมือตัวเอง และเมื่อข้าตัดปีกของ เจ้า ซึ่งข้าเองก็เป็นผู้ทำให้มันเติบโตขึ้นมาได้ เมื่อนั้นแหละ ข้าจะถือว่าข้าได้แก้แค้นเจ้าอย่างเพียงพอ สำหรับ ความอัปยศที่เจ้ากล้ากระทำกับข้า!"

เมื่อวีนัสกล่าวจบ เธอก็จากไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจากห้องของเธอ ปล่อยให้ความแค้นและความเจ็บปวด ครอบงำาหัวใจ

เมื่อวีนัสกำลังจะจากไป จูโนและเซเรสก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเอ่ยถามถึงสาเหตุของความโกรธแค้น วีนัสจึงตอบว่า “แท้จริงแล้วพวกเธอมาที่นี่เพื่อปลอบประโลมความทุกข์ของข้า แต่ข้าขอให้พวกเธอช่วยตามหาหญิงสาวนามว่าไซคีด้วยความเร่งด่วน หญิงสาวผู้เร่ร่อนระหกระเหินไปทั่วทุกแคว้น ข้าคิดว่าพวกเธอย่อมได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับบุตรของข้า คิวปิด และพฤติกรรมของเขา ซึ่งข้าเองก็ละอายใจเกินกว่าจะเอ่ยถึง”

เมื่อทั้งสองเทพธิดารับฟังเรื่องราวทั้งหมด จึงพยายามปลอบใจวีนัส “เหตุใดกัน ท่านหญิง? บุตรของท่านกระทำสิ่งใดให้ขุ่นเคืองถึงเพียงนี้? ท่านกล่าวโทษความรักของเขาเพราะเหตุใด? แล้วทำไมท่านถึงต้องการปลิดชีวิตหญิงสาวที่เขาหลงรัก? พวกเราขอร้องท่านได้โปรดให้อภัย หากเขาได้รักใคร่หญิงสาวสักคน ท่านลืมไปหรือไม่ว่าเขายังเยาว์วัย? หรือท่านยังมองว่าเขาเป็นเพียงเด็กชาย? ท่านเป็นแม่ผู้มีเมตตา เหตุใดจึงต้องคอยจับผิดความรักของเขา หรือตำหนิในสิ่งที่ตัวท่านเองก็ยินดีเผยแพร่ไปทั่วโลก? เทพหรือมนุษย์ใดจะยอมรับได้ หากท่านหว่านเมล็ดแห่งความรักไปทุกแห่งหน แต่กลับพยายามกักขังมันไว้เพียงในขอบเขตของตัวเอง?”

ทั้งสองพยายามเกลี้ยกล่อมวีนัสอย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนคำพูดของพวกเธอจะยิ่งเพิ่มความโกรธแค้นให้กับวีนัส เธอคิดว่าพวกเขาเย้ยหยันเธอเสียมากกว่า วีนัสจึงจากไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังท้องทะเล

ขณะเดียวกัน ไซคีเอง ก็กำลังเดินทางไปทั่วเพื่อค้นหาคิวปิด เธอคิดว่าหากคำพูดอ่อนหวานของภรรยาไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้ อย่างน้อยคำอธิษฐานและความสำนึกผิดของเธออาจทำให้เขาเมตตา ระหว่างทางเธอมองเห็นโบสถ์หลังหนึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาสูง เธอจึงพูดกับตัวเองว่า “บางทีสามีของข้าอาจอยู่ที่นั่น” ด้วยความหวัง เธอจึงเดินทางไปยังโบสถ์นั้น ปีนขึ้นไปจนถึงยอดเขาด้วยความลำบากยากเย็น

เมื่อเข้าไปในโบสถ์ เธอพบรวงข้าวกองไว้ กระจายอยู่ทั่วไป มีเครื่องมือเกี่ยวข้าววางเกลื่อนอย่างไม่เป็นระเบียบ ไซคีจึงค่อยๆ เก็บและจัดระเบียบทุกสิ่ง เธอคิดว่าเธอไม่ควรลบหลู่เทพเจ้าองค์ใด เผื่อว่าเธอจะได้รับความเมตตา

ไม่นานนัก เซเรสปรากฏตัวขึ้นและเอ่ยขึ้นว่า “โอ ไซคี ผู้โหยหาความเมตตา วีนัสกำลังตามล่าตัวเจ้าไปทั่วทุกหนแห่ง เจ้ากลับมาสนใจสิ่งอื่น โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเองเลย”

ไซคีทรุดตัวลงกับพื้น ก้มกราบแทบเท้าของเซเรส น้ำตาไหลรินพร้อมขอความเมตตา “โอ เทพีผู้ยิ่งใหญ่ ข้าขอวอนท่าน ได้โปรดให้ข้าหลบซ่อนตัวในที่แห่งนี้สักระยะ จนกว่าความโกรธของวีนัสจะบรรเทาลง”

เซเรสถอนหายใจและตอบว่า “ไซคี ข้าสงสารเจ้าจริงๆ และปรารถนาจะช่วยเหลือ แต่หากข้าทำเช่นนั้น ข้าจะทำให้วีนัส ผู้เป็นญาติของข้าไม่พอใจ ข้าจำต้องขอให้เจ้าจากไป”

ไซคีจากไปอย่างหมดหวัง แต่เมื่อมองไปในหุบเขา เธอเห็นวิหารอีกแห่งตั้งอยู่ท่ามกลางป่า เธอเดินเข้าไปพร้อมสวดอ้อนวอนต่อเทพีจูโน ขอให้ช่วยเหลือเธอ

จูโนปรากฏตัวขึ้นและกล่าวว่า “ไซคี ข้าอยากช่วยเจ้า แต่ข้าไม่อาจฝ่าฝืนความต้องการของวีนัส ผู้ซึ่งข้ารักเหมือนลูกได้”

ไซคีที่ถูกปฏิเสธจากจูโน ดั่งความหวังทั้งหมดของเธอถูกดับลง เธอเริ่มครุ่นคิดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง “ตอนนี้ข้าจะพึ่งพิงสิ่งใดได้อีก? เมื่อคำอธิษฐานของข้าต่อเทพีทั้งหลายไม่อาจช่วยเหลือได้ ข้าควรทำอย่างไร? ข้าควรไปที่ไหน? มีถ้ำหรือมุมมืดใดบ้างที่จะซ่อนตัวจากความพิโรธของวีนัสได้? เหตุใดข้าถึงไม่ลองรวบรวมความกล้า แล้วไปขอขมานางด้วยความนอบน้อม ในเมื่อความโกรธแค้นนี้ล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเอง? หรือบางทีสามีของข้าที่ข้าตามหา อาจอยู่ในบ้านของมารดาเขาก็เป็นได้”

ความสงสัยและความสิ้นหวังครอบงำจิตใจของเธอ แต่สุดท้ายไซคีก็ตัดสินใจเผชิญหน้ากับความอันตรายที่รออยู่ เธอวางแผนที่จะเข้าไปหาและขออภัยต่อวีนัส

ในเวลาเดียวกัน วีนัส ที่เหนื่อยล้าจากการตามหาไซคีทั้งบนบกและในทะเล ตัดสินใจกลับไปยังสวรรค์ เธอสั่งให้เตรียมรถม้าคันงามที่วัลแคน สามีของเธอมอบให้ในวันแต่งงาน รถม้าคันนั้นส่องประกายแวววาวเกินกว่าทองหรือเงินใดจะเปรียบได้

รถม้าคันหรูถูกลากโดยนกพิราบสีขาวสี่ตัวบินอย่างสง่างาม ขณะที่วีนัสก้าวขึ้นนั่ง เหล่านกกระจอกจำนวนมากก็บินร้องขับขานด้วยเสียงอันสดใส นกทุกชนิดต่างร่วมกันขับกล่อมด้วยบทเพลงอันแสนหวาน บ่งบอกถึงการเสด็จมาของเทพีผู้ยิ่งใหญ่ ท้องฟ้าเปิดทางให้ เมฆหมอกสลายไป และสวรรค์ต้อนรับนางด้วยความยินดี เหล่านกที่บินตามไม่มีความหวาดกลัวใดๆ แม้จะมีเหยี่ยวหรืออินทรีบินอยู่ใกล้ๆ

วีนัสเดินทางตรงไปยังวังหลวงของเทพจูปิเตอร์ เธอเอ่ยคำขออย่างเย่อหยิ่งและกล้าหาญว่าเธอต้องการให้เมอร์คิวรีช่วยงานบางอย่าง จูปิเตอร์ยินยอมตามคำขอของเธอ ด้วยความยินดี วีนัสจึงลงมาจากสวรรค์พร้อมกับเมอร์คิวรี

เธอให้คำสั่งกับเขาอย่างเด็ดขาด “โอ้พี่ชายแห่งอาร์คาเดีย เจ้าย่อมรู้ดีว่าข้า (ผู้เป็นน้องสาวของเจ้า) ไม่เคยทำสิ่งใดโดยปราศจากการช่วยเหลือจากเจ้า เจ้ายังรู้ด้วยว่าข้าค้นหาหญิงสาวคนหนึ่งมานานแค่ไหน แต่กลับไม่พบเลย สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือให้เจ้าประกาศข่าวนี้ด้วยแตรของเจ้า จงบอกแก่ทุกคนว่า ผู้ใดที่สามารถจับตัวไซคี ลูกสาวของกษัตริย์ผู้หลบหนีและผู้เป็นคนรับใช้ของข้า จะได้รับรางวัลเป็นจุมพิตหวานเจ็ดครั้งจากข้า”

หลังจากพูดจบ วีนัสส่งมอบแถลงการณ์ที่ระบุชื่อของไซคีและเนื้อความในประกาศให้แก่เมอร์คิวรี เขารับคำสั่งและเริ่มประกาศไปทั่วทุกหนแห่ง

ข่าวการประกาศนี้สร้างความตื่นเต้นไปทั่ว ผู้คนต่างเร่งออกค้นหาไซคีด้วยความกระตือรือร้น ไม่เพียงเพื่อจุมพิตจากวีนัส แต่ยังเพื่อชื่อเสียงและรางวัลที่ล้ำค่า...

ข่าวการประกาศของเมอร์คิวรีถึงไซคีแพร่สะพัดไปทั่วทุกสารทิศ ทำให้ไซคีตัดสินใจเดินทางตรงไปยังที่พักของ วีนัสโดยไม่มีความลังเล เมื่อเธอมาถึงใกล้บ้านของเทพีผู้เกรี้ยวกราด ก็มีหญิงรับใช้คนหนึ่งของวีนัส ชื่อว่า คัส ตอม ออกมาพบไซคีด้วยสายตาเหยียดหยาม

“อีหญิงแพศยา!” คัสตอมตะโกนเสียงดังจนก้องไปทั่ว "ในที่สุดเจ้าก็มาที่นี่ เจ้าคงรู้แล้วสินะว่ามีใครอยู่เหนือเจ้า อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ราวกับไม่เข้าใจว่าเราต้องเหนื่อยยากเพียงใดเพื่อตามหาเจ้า ข้าดีใจนักที่เจ้าเข้ามาในมือข้า วันนี้เจ้าจะต้องชดใช้กับการกระทำอันหยิ่งผยองของเจ้า!"

พูดจบ คัสตอมก็คว้าผมของไซคีแล้วลากเธอเข้าไปในบ้าน พาไปยังเบื้องหน้าของวีนัส

เมื่อวีนัสเห็นไซคี เธอหัวเราะออกมาเสียงเย็นชา ราวกับคนที่โกรธจัดแต่พยายามกลบเกลื่อนอารมณ์ วีนัสส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกาใบหูข้างขวาอย่างมีนัย “โอ้ เทพีผู้โง่เขลา ในที่สุดเจ้าก็กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าข้า เจ้า คงมาเยี่ยมสามีของเจ้าแล้วใช่ไหม? ชายผู้อยู่ในความทุกข์ทรมานจนเกือบสิ้นชีวิตเพราะเจ้าเอง!"

วีนัสพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “อย่าคิดว่าเจ้าจะได้รับความเมตตาจากข้า ข้าจะดูแลเจ้าราวกับเป็นลูกสาว ของข้าเองก็แล้วกัน! ไหนแม่บ้านของข้า ความเศร้า และ ความทุกข์ อยู่ที่ไหน? มาเดี๋ยวนี้!"

ทันทีที่นางรับใช้ทั้งสองปรากฏตัว วีนัสมอบไซคีให้พวกเธอจัดการทรมานด้วยความโหดร้าย ทั้งคู่ใช้ไม้เรียวและ แส้ฟาดไซคีอย่างไม่ปรานี ก่อนจะพาเธอกลับมาส่งต่อหน้าวีนัสอีกครั้ง

วีนัสหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “ดูสิ! นางคงคิดว่าท้องใหญ่โตของนาง จะทำให้ข้าสงสารและเมตตา และคิดจะให้ข้าเป็น ย่าของเด็กที่เกิดจากหญิงโสโครกอย่างนาง! โอ้ ช่างเป็นเกียรติยิ่งนัก! ในช่วงวัยที่ข้ายังงามสะพรั่งเช่นนี้ ข้า ต้องถูกเรียกว่าย่า เพราะหลานของข้าดันเป็นลูกของหญิงชั่ว!"

เธอหยุดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา "ถึงอย่างไรข้าคงโง่เกินไปที่จะเรียกมันว่าหลานของข้า การแต่งงานที่ เกิดขึ้นกลางทุ่งนา ไม่มีพยาน ไม่มีความยินยอมจากพ่อแม่ ถือว่าเป็นการแต่งงานที่ไม่ชอบธรรม เด็กที่จะเกิด มาก็เป็นเพียงลูกนอกกฎหมาย! ถ้าข้าไม่สั่งฆ่าเจ้าก่อนที่จะคลอดนะ"

เมื่อพูดจบ วีนัสกระโดดเข้าหาไซคี เธอฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวจนขาดวิ่น ก่อนจะจับผมของเธอแล้วกระแทก ศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง

เมื่อพูดจบ วีนัสกระโดดเข้าหาไซคี เธอฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวจนขาดวิ่น ก่อนจะจับผมของเธอแล้วกระแทก ศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง

วีนัสไม่หยุดแค่นั้น เธอคว้าข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์ เมล็ดงาดำ ถั่วลันเตา ถั่วเลนทิล และถั่วปากอ้า มาผสมรวมกัน จนยุ่งเหยิงเป็นกอง แล้วหันไปหาไซคีด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย “ดูเหมือนเจ้าไร้ความสามารถเกินกว่าจะเอาชนะใจ คนรักได้ด้วยความงามหรือความอ่อนหวาน เช่นนั้นเราจะดูสิว่าเจ้าจะเอาชนะใจข้าด้วยความเพียรได้ไหม! แยกเมล็ดเหล่านี้ออกเป็นประเภท และจัดเรียงให้เรียบร้อยก่อนค่ำ!"

หลังจากมอบหมายงานอันเป็นไปไม่ได้ วีนัสก็เดินจากไป เพื่อไปร่วมงานเลี้ยงอันหรูหราที่จัดเตรียมไว้สำหรับวัน นั้น ปล่อยให้ไซคีอยู่กับกองเมล็ดพันธุ์มหึมาและหัวใจที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง...

ไซคีที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะเริ่มแยกเมล็ดพืชหลากชนิดที่วีนัสสั่งไว้ เพราะมันดูแทบจะเป็นไปไม่ได้ เมล็ดพืชทั้งหมดนั้นถูกผสมกันจนยุ่งเหยิง ด้วยความสับสนและสิ้นหวัง เธอนั่งเงียบ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

ในขณะนั้นเอง มดตัวน้อยตัวหนึ่งที่รู้สึกสงสารในชะตากรรมของไซคี รีบวิ่งพล่านไปมาอย่างร้อนรน มันกล่าวกับเหล่าเพื่อนมดของมันว่า “พวกเราผู้เป็นบุตรของผืนดิน จงช่วยหญิงสาวผู้น่าสงสารนี้เถิด เธอคือคนรักของคิวปิด และกำลังเผชิญกับอันตรายใหญ่หลวง!”

แล้วเหล่ามดตัวจิ๋วต่างวิ่งกรูกันมาช่วยไซคี พวกมันช่วยกันแยกเมล็ดพืชทีละชนิด จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบรวดเร็ว และเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ พวกมันก็รีบหนีไปอย่างว่องไว

เมื่อค่ำคืนมาถึง วีนัสกลับมาจากงานเลี้ยงพร้อมกลิ่นหอมของน้ำมันหอมระเหย และสวมมงกุฎดอกกุหลาบ เธอเห็นว่าภารกิจที่มอบให้ไซคีสำเร็จเสร็จสิ้น แต่กลับไม่ได้รู้สึกพอใจเลยแม้แต่น้อย “นี่ไม่ใช่ผลงานของเจ้าแน่นอน!” วีนัสกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “มันคงเป็นฝีมือของคนที่หลงรักเจ้าเสียมากกว่า” จากนั้นเธอก็โยนขนมปังดำชิ้นเล็ก ๆ ให้ไซคี ก่อนจะเดินไปนอน

ในขณะเดียวกัน คิวปิดผู้เป็นที่รักของไซคี ถูกขังไว้ในห้องลับที่ไม่มีใครเข้าถึงได้ ส่วนหนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง และอีกส่วนหนึ่งเพื่อไม่ให้เขาได้พบไซคี ความรักของทั้งคู่ถูกกีดกันออกจากกันอย่างไร้ความปรานี

เช้ารุ่งขึ้น วีนัสเรียกไซคีมาอีกครั้ง “เห็นป่าใหญ่ที่อยู่ไกลลิบโน้นไหม? มีแกะทองคำอยู่ที่นั่น จงไปเก็บขนแกะเหล่านั้นมาให้ข้า!”

ไซคีฟังคำสั่งแล้วเดินไปยังป่าใหญ่ แต่เธอไม่ได้คิดจะทำตามคำสั่งของวีนัส เธอเพียงตั้งใจจะกระโจนลงน้ำเพื่อยุติความทุกข์ของตัวเอง

ขณะที่เธอยืนอยู่ริมแม่น้ำ ต้นอ้อสีเขียวที่โอนอ่อนด้วยสายลมพูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวล “โอ ไซคี เจ้าอย่าได้ทำให้สายน้ำของข้าต้องมัวหมองด้วยความตายของเจ้าเลย และโปรดระวัง อย่าเข้าใกล้ฝูงแกะที่ดุร้ายในยามที่พระอาทิตย์ยังแผดเผา พวกมันดูน่ากลัวที่สุดในเวลานั้น ด้วยเขาแหลม หน้าผากที่แข็งดั่งหิน และปากที่พร้อมจะทำลายล้างมนุษย์ แต่เมื่อพวกมันพักผ่อนในแม่น้ำในช่วงสาย เจ้าจงซ่อนตัวใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ข้า แล้วค่อยไปเก็บขนแกะที่ติดอยู่ตามพุ่มไม้และกิ่งก้าน”

ไซคีจดจำคำแนะนำจากต้นอ้อไว้อย่างดี และทำตามด้วยความระมัดระวัง เมื่อเก็บรวบรวมขนแกะสีทองเสร็จ เธอก็ใส่ไว้ในผ้ากันเปื้อนแล้วนำกลับไปให้วีนัส

แต่วีนัสยังคงไม่พอใจ “เห็นเขาสูงตระหง่านที่อยู่ไกลออกไปไหม?” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเหี้ยมโหด “ตรงนั้นมีกระแสน้ำสีดำไหลลงมาเลี้ยงแม่น้ำสติกซ์และโคไซตัส เจ้าต้องไปตักน้ำจากที่นั่นมาให้ข้า!”

วีนัสยื่นขวดแก้วคริสตัลให้ พร้อมขู่เข็ญไซคีอย่างไร้ความปรานี

ไซคีรับคำสั่งพร้อมความรู้สึกสิ้นหวัง เธอเดินไปยังยอดเขาอย่างไม่ลังเล เพราะตั้งใจจะจบชีวิตตัวเองอีกครั้ง เมื่อถึงยอดเขา เธอเห็นกระแสน้ำดำสนิทไหลออกมาจากหินผาอย่างน่ากลัว น้ำไหลลงสู่หุบเขาด้านล่างผ่านเส้นทางคดเคี้ยวที่เต็มไปด้วยอันตราย ขนาบข้างด้วยมังกรที่น่ากลัว มันมีคอที่ยาวและเปื้อนเลือด ดวงตาไม่เคยหลับไหล พร้อมปกป้องกระแสน้ำอันศักดิ์สิทธิ์นั้น

เสียงน้ำที่กระแทกหินราวกับกำลังพูด “ออกไป! ออกไป! เจ้าจะทำอะไร? หนีไปซะ! มิเช่นนั้น เจ้าจะต้องตาย!”

ไซคีมองดูสถานการณ์เบื้องหน้าด้วยความหวาดหวั่น ยืนแข็งค้างราวกับกลายเป็นหิน ร่างกายของเธอยังคงอยู่ตรงนั้น แต่จิตใจและวิญญาณกลับล่องลอยหายไปกับความกลัว เธอไม่อาจแม้แต่จะร้องไห้ปลอบใจตัวเอง เพราะอันตรายที่อยู่ตรงหน้ามันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะเอื้อมมือรับไหว

ในขณะนั้นเอง นกอินทรีผู้เป็นราชาแห่งท้องฟ้า และผู้รับใช้จงรักภักดีของจูปิเตอร์ ได้ระลึกถึงการรับใช้ครั้งอดีต เมื่อครั้งที่มันนำกานีมีเดส เด็กหนุ่มขึ้นสวรรค์เพื่อเป็นมหาดเล็กของจูปิเตอร์ อินทรีผู้ยิ่งใหญ่จึงบินลงมาจากวิมานสูงสุดแห่งท้องฟ้า และกล่าวกับไซคีว่า

"หญิงสาวผู้อ่อนเดียงสา เจ้าช่างไร้ประสบการณ์ยิ่งนัก เจ้าคิดหรือว่าจะสามารถเก็บน้ำจากแม่น้ำอันน่าสะพรึงนี้ได้? อย่าหวังเลย แม้แต่เทพเจ้ายังหวาดกลัวเพียงแค่ได้เห็น! เจ้าไม่รู้หรือว่าในหมู่มนุษย์มักจะสาบานต่ออำนาจของเหล่าเทพ และเหล่าเทพเองก็สาบานต่อความศักดิ์สิทธิ์แห่งแม่น้ำสติกซ์?"

อินทรีกล่าวพลางยื่นกรงเล็บอันทรงพลังเข้ามาหยิบขวดคริสตัลจากมือไซคี แล้วบินผ่านหมู่มังกรดุร้ายและน้ำตกอันน่ากลัว จากนั้นก็เติมน้ำจากแม่น้ำสติกซ์ลงในขวด แล้วนำกลับมาคืนให้ไซคี เธอรับขวดน้ำด้วยความยินดีและโล่งใจ ก่อนจะนำมันไปมอบให้วีนัส

แต่แทนที่จะพอใจ วีนัสกลับมองไซคีด้วยสายตาเยาะเย้ยอีกครั้ง “เจ้านี่ช่างเหมือนแม่มดเสียจริง ทำภารกิจที่ข้ามอบหมายได้ทุกครั้ง” เธอกล่าวพลางหัวเราะเยาะ “แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้! นี่คือภารกิจสุดท้ายของเจ้า”

วีนัสส่งกล่องเล็ก ๆ ให้ไซคี และกล่าวว่า “จงไปยังนรก หาโพรเซอร์พีนา ราชินีแห่งความตาย ขอให้เธอส่งความงามมาให้ข้าเพียงพอสำหรับหนึ่งวัน บอกเธอว่าความงามของข้าเลือนหายไปมากเพราะต้องดูแลลูกชายที่เจ็บป่วย และข้าต้องการความงามนั้นเพื่อใช้ไปปรากฏตัวในโรงละครของเหล่าเทพ แต่จงรีบกลับมาโดยไว!”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ไซคีรู้ทันทีว่านี่คือจุดจบของเธอจริง ๆ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินทางสู่นรก และรู้ว่าโอกาสที่จะกลับมานั้นแทบไม่มีเลย

ด้วยความสิ้นหวัง ไซคีตัดสินใจขึ้นไปยังหอคอยสูง เพื่อจะกระโดดลงไปคิดว่ามันเป็นเส้นทางที่ง่ายที่สุดสู่โลกใต้พิภพ แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปถึงขอบ หอคอยกลับพูดขึ้นมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาและอบอุ่น

“หญิงสาวผู้น่าสงสาร ไยเจ้าต้องรีบร้อนจบชีวิตตัวเอง? หากเจ้าทำเช่นนี้ วิญญาณของเจ้าจะหลงทางในนรก และไม่มีวันได้กลับมาอีกเลย แต่จงฟังข้าเถิด ยังมีทางที่เจ้าจะไปยังโลกใต้พิภพโดยปลอดภัย และอาจจะกลับมาได้ด้วยเช่นกัน”

“เดินทางไปยังนครลาคีเดมอนในกรีซ ที่นั่นเจ้าจะพบเนินเขาเทนารัส ซึ่งเป็นทางเข้าสู่พระราชวังของพลูโต แต่จงจำไว้ว่า อย่าเดินทางไปด้วยมือเปล่า จงนำขนมปังที่อบด้วยแป้งข้าวบาร์เลย์และน้ำผึ้งสองชิ้นในมือ และใส่เหรียญสองเหรียญไว้ในปากของเจ้า”

หอคอยยังคงกล่าวคำแนะนำต่อไซคีด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "เมื่อเจ้าเดินทางไปได้สักระยะ เจ้าจะเห็นลาขาพิการตัวหนึ่งบรรทุกฟืน และมีชายง่อยคอยไล่ลาไปข้างหน้า ชายคนนั้นจะขอให้เจ้าช่วยเก็บฟืนที่ตกลงมา แต่เจ้าจงเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไร"

"จากนั้น เจ้าจะมาถึงแม่น้ำแห่งนรกที่มีคาโรนเป็นผู้พายเรือ เขาจะเรียกเก็บค่าโดยสารก่อนพาวิญญาณข้ามแม่น้ำไป ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแม้แต่ในโลกของความตาย ความโลภก็ยังคงอยู่ หากวิญญาณยากจนไม่มีเงินจ่าย ก็จะถูกปล่อยให้พเนจรไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีผู้ใดช่วยเหลือ ดังนั้น เจ้าจงยื่นเหรียญหนึ่งในสองเหรียญที่อยู่ในปากให้คาโรนเพื่อจ่ายค่าโดยสาร"

"เมื่อเจ้าอยู่ในเรือ เจ้าจะเห็นชายชราคนหนึ่งลอยตัวอยู่ในน้ำ เขาจะยกมือขึ้นอย่างหมดหวังและร้องขอให้ช่วยพาเขาขึ้นเรือ แต่อย่าได้สนใจเสียงร้องไห้ของเขาเลย เมื่อข้ามแม่น้ำไปได้แล้ว เจ้าจะพบหญิงชราอีกสองคนกำลังปั่นด้าย และพวกเธอจะขอให้เจ้าช่วยงานของพวกเธอ แต่จงอย่าหยุดหรือช่วยใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะนี่เป็นกับดักที่วีนัสวางไว้เพื่อทำให้เจ้าทำสับสน และทำให้เจ้าเผลอทำขนมปังตกไป ซึ่งหากเจ้าเสียขนมปังชิ้นใด เจ้าจะไม่มีวันกลับมาสู่โลกมนุษย์ได้อีก"

"และเมื่อเจ้าไปถึงประตูแห่งโพรเซอร์พีนา เจ้าจะพบสุนัขสามหัวตัวใหญ่ที่คอยเฝ้าประตูบ้านของพลูโต มันจะเห่าดังลั่นเพื่อข่มขู่วิญญาณที่พยายามจะผ่านเข้าไป แต่เจ้าจงโยนขนมปังหนึ่งชิ้นให้มัน แล้วมันจะปล่อยให้เจ้าผ่านไปโดยไม่มีอันตรายใด ๆ เมื่อเจ้าพบโพรเซอร์พีนา จงปฏิเสธที่จะนั่งบนที่นั่งอันหรูหรา และอย่ารับประทานอาหารใด ๆ ที่เธอเสิร์ฟให้ ยกเว้นเพียงขนมปังหยาบ ๆ ที่เจ้าเตรียมไว้ จงคุกเข่าต่อหน้าเธอ บอกจุดประสงค์ของเจ้าว่าเจ้าต้องการความงามในกล่องสำหรับวีนัส และเมื่อได้รับสิ่งนั้นแล้ว เจ้าจงเดินทางกลับออกมาโดยทำตามคำแนะนำเดิม ใช้ขนมปังอีกชิ้นโยนให้สุนัข และยื่นเหรียญอีกเหรียญให้คาโรนเพื่อนำเจ้ากลับมายังโลก"

ด้วยความกล้าหาญ ไซคีเก็บขนมปังสองชิ้นและเหรียญสองเหรียญไว้ในปาก แล้วมุ่งหน้าไปยังเนินเขาเทนารัส เธอผ่านลาขาพิการโดยไม่ช่วยเหลือ เก็บค่าโดยสารให้คาโรนเมื่อลงเรือ และไม่สนใจเสียงร้องของชายชราที่ลอยอยู่ในน้ำ เมื่อเธอผ่านไปถึงสุนัขสามหัว เธอก็โยนขนมปังให้มัน และเดินเข้าพบโพรเซอร์พีนา

ไซคีคุกเข่าแทนที่จะนั่งบนที่นั่งหรูหรา และรับเพียงขนมปังหยาบ ๆ ขณะที่เธอบอกความประสงค์ของเธอ โพรเซอร์พีนามอบกล่องลึกลับให้ไซคี ซึ่งเธอนำกลับมาได้โดยปลอดภัย ขณะเดินทางกลับ เธอหยุดสุนัขอีกครั้งด้วยขนมปัง และมอบเหรียญสุดท้ายให้คาโรนเพื่อพาเธอกลับมายังโลกมนุษย์

เมื่อไซคีกลับมาถึงโลก เธอเริ่มคิดว่า "นี่ข้าจะโง่เกินไปหรือไม่ ที่ถือความงามจากเทพอยู่ในมือ แต่กลับไม่ใช้มันเพื่อทำให้ตัวเองดูงดงามเพื่อคนที่ข้ารัก?" ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า เธอเปิดกล่องออก แต่สิ่งที่พบไม่ใช่ความงาม หากเป็นเพียงความหลับใหลอันลึกซึ้งและมืดมน ที่ปกคลุมร่างกายของเธอทันทีที่กล่องถูกเปิด

ไซคีทรุดตัวลงกับพื้น ร่างกายของเธอราวกับไร้ชีวิต นอนแน่นิ่งเสมือนเป็นศพที่หลับใหลอยู่ในความมืด...

หลังจากที่คิวปิดหายจากบาดแผลและโรคภัย เขาไม่อาจทนการจากลาของไซคีได้อีกต่อไป เขาแอบหนีออกจากห้องที่ถูกกักตัวอยู่ทางหน้าต่าง และเมื่อเขาได้รับปีกคืนมา เขาก็บินตรงไปยังภรรยาผู้เป็นที่รักทันที เมื่อเขาพบไซคีที่กำลังหลับใหลด้วยเวทมนตร์แห่งความหลับ เขาเช็ดความหลับใหลออกจากใบหน้าของเธอ เก็บมันกลับใส่กล่องตามเดิม และปลุกเธอขึ้นด้วยปลายลูกศรอันแหลมคมของเขา

"โอ ไซคีผู้โง่เขลา" คิวปิดเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแต่เจือความตำหนิ "เจ้าเกือบต้องพินาศอีกครั้งเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเจ้า อย่างไรเสีย จงรีบนำของขวัญนี้ไปให้แม่ของข้าเถิด ส่วนข้าจะจัดการทุกอย่างเอง" พูดจบ คิวปิดก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็ว ในขณะที่ไซคีรีบเร่งนำกล่องของขวัญกลับไปหาวีนัส

ด้วยความรักที่คิวปิดมีต่อไซคีเพิ่มพูนขึ้นทุกวันจนไม่อาจทนอยู่ห่างจากเธอได้ แต่เขาก็ยังหวั่นเกรงความโกรธของมารดา ด้วยความกล้าหาญและความรัก คิวปิดทะยานขึ้นสู่สรวงสวรรค์เพื่อเข้าเฝ้าจูปิเตอร์และขอความช่วยเหลือ เมื่อจูปิเตอร์เห็นลูกชายผู้ดื้อรั้น เขาโอบกอดคิวปิดและกล่าวว่า?

"โอ คิวปิด ลูกชายที่ข้ารัก แม้เจ้าจะมิได้ให้ความเคารพข้าอย่างที่ควร ทั้งยังเคยทำร้ายข้าด้วยลูกศรรักที่ทำให้ข้าเสียสมดุลแห่งจักรวาล แต่เพราะข้าได้เลี้ยงดูเจ้าด้วยสองมือของข้าเอง ข้าจึงยินดีช่วยเหลือเจ้าในครั้งนี้ หากเจ้ายังคงระวังตัวจากเหล่าผู้ปองร้าย และหากเจ้าเลือกหญิงงามคนใด จงจำไว้ว่า นี่คือการตอบแทนที่ข้ามอบให้เจ้า"

หลังจากกล่าวจบ จูปิเตอร์สั่งให้เมอร์คิวรีเรียกประชุมเหล่าทวยเทพ และหากผู้ใดไม่มาปรากฏ จะถูกลงโทษสถานหนัก เหล่าเทพต่างรีบเร่งมารวมตัวกันในมหาวิหาร และจูปิเตอร์กล่าวต่อหน้าทุกคน

"เหล่าทวยเทพทั้งหลาย ท่านคงรู้จักคิวปิด ลูกชายที่ข้าเลี้ยงดูมา ข้าเห็นว่าความรักและไฟปรารถนาในวัยเยาว์ของเขาต้องถูกควบคุมด้วยการแต่งงาน เขาได้เลือกหญิงสาวคนหนึ่งที่เขารักและเธอก็มอบความรักกลับมา ข้าเห็นสมควรให้เขาครอบครองเธอและใช้ชีวิตร่วมกันโดยชอบธรรม"

จูปิเตอร์หันไปทางวีนัสและกล่าวว่า "ลูกเอ๋ย อย่าได้กังวลเรื่องเกียรติยศหรือชาติกำเนิดอีกเลย การแต่งงานครั้งนี้สมควรและถูกต้องตามกฎหมาย ข้าขอให้เจ้าวางใจ"

หลังการประชุม จูปิเตอร์สั่งให้เมอร์คิวรีนำไซคีขึ้นมายังวิมานสวรรค์เพื่อเป็นเจ้าสาวของคิวปิด และจูปิเตอร์มอบน้ำอมฤตให้ไซคี "ดื่มเถิด ไซคี เพื่อเจ้าจะได้เป็นอมตะ และใช้ชีวิตอยู่กับคิวปิดไปชั่วนิรันดร์"

การเฉลิมฉลองเริ่มต้นขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ คิวปิดนั่งโอบกอดไซคีผู้เป็นที่รักไว้ในอ้อมแขน จูโน่นั่งคู่กับจูปิเตอร์ เหล่าทวยเทพนั่งเรียงรายอย่างสง่างาม กานีมีดเติมน้ำอมฤตให้จูปิเตอร์ ส่วนบาคคัสเสิร์ฟเหล่าเทพองค์อื่น ๆ อาหารและเครื่องดื่มที่เสิร์ฟคือ "เนคเตอร์" สุราแห่งเทพเจ้า ไฟจากวัลแคนัสเตรียมมื้อค่ำ กลิ่นหอมอบอวลจากดอกกุหลาบที่เหล่านางฟ้าประดับตกแต่ง ไกรเซสโปรยดอกไม้แห่งความสุข มิวส์ขับร้องเพลงอันไพเราะ อพอลโลบรรเลงพิณ วีนัสร่ายรำอย่างงดงาม ซาไทรและพานิสกัสเล่นทำนองด้วยขลุ่ย

ในที่สุด ไซคีและคิวปิดก็ได้แต่งงานกันอย่างสมบูรณ์ และไม่นานหลังจากนั้น ไซคีให้กำเนิดบุตรที่ถูกตั้งชื่อว่า 'ความสุข'

จบบริบูรณ์